بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟

[صنم.]

اگرگرم واگر سردیم باهم

اگر سبز واگر زردیم با هم​

همین اول بیا عهدی ببندیم
اگر سود و ضرر کردیم با هم
چگونه بگذرم از تو؟چگونه
که ما همزاد یک دردیم باهم
من از این راه می ترسم نترسم؟
بیا!از نیمه برگردیم باهم
میان کینه ها از خود بپرسیم
که آیا ما جوان مردیم باهم
چنان با من شبیهی..نیست پیدا
دو تن ..انگار یک فردیم باهم​

 

[baroonearamesh]

** زیباست **

** زیباست **

يک شبي مجنون نمازش را شکست

بي وضو در کوچه ليلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده اي زد بر لب درگاه او

پُر ز ليلا شد دل پر آه او

گفت يا رب از چه خوارم کرده اي

بر صليب عشق دارم کرده اي

جام ليلا را به دستم داده اي

وندر اين بازي شکستم داده اي

نشتر عشقش به جانم مي زني

دردم از ليلاست آنم مي زني

خسته ام زين عشق،دل خونم نکن

من که مجنونم تو مجنونم نکن

مرد اين بازيچه ديگر نيستم

اين تو و ليلاي تو... من نيستم

گفت اي ديوانه ليلايت منم

در رگ پنهان و پيدايت منم

سالها با جور ليلا ساختي

من کنارت بودم و نشناختي

عشق ليلا در دلت انداختم

صد قمار عشق يکجا باختم

کردمت آواره صحرا نشد

گفتم عاقل مي شوي اما نشد

سوختم در حسرت يک يا ربت

غير ليلا بر نيامد از لبت

روز و شب او را صدا کردي ولي

ديدم امشب با مني گفتم بلي

مطمئن بودم به من سر مي زني

در حريم خانه ام در مي زني

حال اين ليلا که خوارت کرده بود

درس عشقش بي قرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چو ليلا کشته در راهت کنم​

 

[naghmeirani]

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

هر کس آزار من زار پسندید ولی
نپسندید دل زار من آزار کسی

آخرش محنت جانکاه به چاه اندازد
هر که چون ماه برافروخت شب تار کسی

سودش این بس که بهیچش بفروشند چو من
هر که با قیمت جان بود خریدار کسی

سود بازار محبت همه آه سرد است
تا نکوشید پی گرمی بازار کسی

من به بیداری از این خواب چه سنجم که بود
بخت خوابیدهٔ کس دولت بیدار کسی

غیر آزار ندیدم چو گرفتارم دید
کس مبادا چو من زار گرفتار کسی

تا شدم خوار تو رشگم به عزیزان آید
بارالها که عزیزی نشود خوار کسی

آن که خاطر هوس عشق و وفا دارد از او
به هوس هر دو سه روزیست هوادار کسی

لطف حق یار کسی باد که در دورهٔ ما
نشود یار کسی تا نشود بار کسی

گر کسی را نفکندیم به سر سایه چو گل
شکر ایزد که نبودیم به پا خار کسی

شهریارا سر من زیر پی کاخ ستم
به که بر سر فتدم سایه دیوار کسی ​

​

 

[naghmeirani]

بازو به دور گردنم از مهر حلقه کن ​

بر آسمان بپاش شراب نگاه را ​

بگذار از دریچه چشم تو بنگرم ​

لبخند ماه را ​

 

[eksir]

زردها بیهوده قرمز نشدند
قرمزی رنگ نیانداخته
بیهوده بر دیوار
* * *
صبح پیدا شده امّا
آسمان پیدا نیست
* * *
گرته روشنی مرده برفی
همه کارش آشوب
بر سر شیشه هر پنجره
بگرفته قرار
* * *
من دلم سخت گرفتست، از این
میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک
* * *
که به جان هم نشناخته
انداخته است
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن نا هشیار
* * *
که به جان هم نشناخته
انداخته است
چند تن خواب آلود
مشتی ناهموار
چند تن نا هشیار
چند تن خواب آلود​

 

[kayhan]

مرا به جز این دل دفتری نیست
به وسعت دنیا درش نوشتم و باز خالیست​

کیهان​

 

[shabnam_arch]

هر بار كه كودكانه دستي را گرفتم گم شدم ،
آنقدر كه در من هراس از گرفتن دستي هست ، ترس از گم شدن نيست!

 

[sarajo0oniii]

صدا...

در آنجا بر فراز قله كوه
دو پايم خسته از رنج دويدن
به خود گفتم كه در اين اوج ديگر
صدايم را خدا خواهد شنيدن
به سوي ابرهاي تيره پر زد
نگاه روشن اميدوارم
ز دل فرياد كردم كاي خداوند
من او را دوست دارم دوست دارم
صدايم رفت تا اعماق ظلمت
بهم زد خواب شوم اختران را
غبار آلوده و بي تاب كوبيد
در زرين قصر آسمان را
ملائك با هزاران دست كوچك
كلون سخت سنگين را كشيدند
ز طوفان صداي بي شكيبم
به خود لرزيده در ابري خزيدند
ستونها همچو ماران پيچ در پيچ
درختان در مه سبزي شناور
صدايم پيكرش را شستو داد
ز خاك ره درون حوض كوثر
خدا در خواب رويا بار خود بود
بزير پلكها پنهان نگاهش
صدايم رفت و با اندوه ناليد
ميان پرده هاي خوابگاهش
ولي آن پلكهاي نقره آلود
دريغا تا سحر گه بسته بودند
سبك چون گوش ماهي هاي ساحل
به روي ديده اش بنشسته بودند
صدا صد بار نوميدانه برخاست
كه عاصي گردد و بر وي بتازد
صدا مي خواست تا با پنجه خشم
حرير خواب او را پاره سازد
صدا فرياد مي زد از سر درد
بهم كي ريزد اين خواب طلايي
من اينجا تشنه يك جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدايي
مگر چندان تواند اوج گيرد
صدايي دردمند و محنت آلود
چو صبح تازه از ره باز آمد
صدايم از صدا ديگر تهي بود
ولي اينجا به سوي آسمانهاست
هنوز اين ديده اميدوارم
خدايا صدا را ميشناسي
من او را دوست دارم دوست دارم

 

[error.ok4u]

اي گل تازه كه بويي ز وفا نيست تو را
التفاتي به اسيران بلا نيست تو را
ما اسير غم و اصلا غم ما نيست تو را
با اسير غم خود رحم چرا نيست تو را

.....................

در مكتب ما رسم فراموشي نيست
در مسلك ما عشق هم آغوشي نيست
مهر تو اگر به هستي ما افتد
هرگز به سرش خيال خاموشي نيست

...........................

ويرانه نه آن است كه جمشيد بنا كرد
ويرانه نه آن است كه فرهاد فرو ريخت
ويرانه دل ماست كه با هر نظر عشق
صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ريخت

 

[گلابتون]

ای غزل از تو رسیده! ای ترانه از تو جاری
مرهم ِ عزیز ُُ ناب ِ همه ی زخمای کاری
پا بذار تو شب ِ چشمام، با تو تازه می شه حرفام
این تویی که مثل ِ اینه، من ُ یاد ِ من میاری
مث ِ یه حرف ِ نگفته، با منی! زیبای خفته
تا رسیدن به طلوعم، یه قدم فاصله داری
توی این چلّه ی یلدا، تو شدی شروع ِ فردا
توی یخ بسته گی ِ باغ، صدای پای بهاری
دل ِ ما وقفِ نگاهت، چشممون مونده به راهت
نه تو جادّه گرد ُ خاکی، نه نشونی از سواری
تو که نازی مث ِ آهو، بگو عطر ِ‌خنده هات کو؟
بیا که دیگه نمونده واسه دل صبر ُ قراری
بی تو سو نداره چشمام، بی تو می گیره نفس هام
واسه من مثل ِ هوایی، خونه یی، شهر ُ دیاری
پل بزن به این شکسته، روزگار دستام ُ بسته
تو مثِ حکم ِ رهایی از تو بندِ روزگاری
من یه سوزن بان ِ پیرم، که دیگه جون نمی گیرم
تو مثِ خاطره های سوت ِ آخرین قطاری
من ُ تو دلِت نگه دار! دخترک! خدا نگهدار
شاید این ترانه از من، بشه تنها یادگاری​

​

یغما گلرویی​

 

[*زهره*]

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
بازآید و برهاندم از بند ملامت

خاک ره آن یار سفرکرده بیارید
تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت

فریاد که از شش جهتم راه ببستند
آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت

امروز که در دست توام مرحمتی کن
فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق
ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا
کاین طایفه از کشته ستانند غرامت

در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی
بر می‌شکند گوشه محراب امامت

حاشا که من از جور و جفای تو بنالم
بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت

کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ
پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت​

 

[*زهره*]

برگ ريزان همه خوبي هاست
مي بريم از هم پيوند قديم
مي گريزيم از هم
سبک و سوخته برگي شده ايم
در کف باد هوا چرخنده
از کران تا به کران
سبزي و سرکشي سروري نيست
وز گل يخ حتي
اثري در بغل سنگي نيست
اين همه بي برگي ؟
اين همه عرياني ؟
چه کسي باور داشت
دل غافل اينک
تويي و يک بغل انديشه که نشخوار کني
در تماشا گه پاييز که مي ريزد برگ

 

[naghmeirani]

هوشنگ ابتهاج

هوشنگ ابتهاج

آن عشق

آن عشق که دیده گریه آموخت ازو
دل در غم او نشست و جان سوخت ازو
امروز نگاه کن که جان و دل من
جز یادی و حسرتی چه اندوخت ازو ​

 

[*زهره*]

گفتم : و درآورمت از کار
گفتم بسازمت
بر دارمت ز جاي
گفتم تو را تمام کنم اين بار
گفتم ز سنگ خفته
شطي کنم شناور در گيسوان تو
پس ساقه سپيده دمان را
بر جاي بازوان تو بگذارم
گفتم که خيرگي کنم و خارا
بشکافم
الماس برکشم برش انديشه روشنا
در چشم خانه هاي تو بنشانم
تا قلههاي سينه گرمت کند طلوع
اين سنگ کال را
با تيشه ام بکوبم و بتراشم
چندي به شب کمين کنم و راه شب زنم
مهتاب را بدزدم
مهتاب را به قامت تو پيرهن کنم
آري بپوشمت
باشد که جاودانگي ات را عيان کنم
اي در شبنم نشسته و بگرفته روز من
اي سنگ سنگ حامله اي سنگ سخت سر
بگذار تا تو را
از تخت بند ظلمت ديرين رها کنم
بگذار اي صبور که تا بشکنم تو را
بگذار تا برآورمت پربها کنم

 

[strange]

این شعر تمام زندگی منه​

پیش از آنکه واپسین نفس را برآرم
پیش از آنکه پرده فرو افتد
پیش از پژمردن آخرین گل

بر آنم که زندگی کنم
برآنم که عشق بورزم
برآنم که باشم

در این جهان ظلمانی
در این روزگار سرشار ازفجایع
در این دنیای پر از کینه

نزد کسانی که نیازمند منند
کسانی که نیازمند ایشانم
کسانی که ستایش انگیزند

تا دریابم
شگفتی کنم
باز شناسم
که ام؟
که میتوانم باشم
که میخواهم باشم

تا روزها بی ثمر نماند
ساعت ها جان یابد
لحظه ها گرانبار شود

هنگامی که میخندم
هنگامی که میگریم
هنگامی که لب فرو میبندم

در سفرم به سوی تو
به سوی خود
به سوی خدا
که راهیست ناشناخته
پر خواب
ناهموار

راهی که باری در آن گام میگذارم
که قدم نهاده و سر بازگشت ندارم
بی انکه دیده باشم شکوفایی گل ها را
بی آنکه شنیده باشم خروش رود ها را
بی آنکه به شگفت درآیم از زیبایی حیات

اکنون مرگ میتواند فراز آید
اکنون میتوانم به راه افتم
اکنون میتوانم بگویم که زندگی کرده ام​

 

[shimikarbordi]

پیش ما خاطر شاد و دل غمناک یکیست
حال آسوده و درد چگر چاک یکیست
برگ عیش دگران روز به روز افزون است
خرمن سوخته ماست که با خاک یکیست
ما که از خویش گذشتیم،چه هجران ،چه وصال
مردن و زیستن مردم بی باک یکیست
صدق ما با تو درست است چو آیینه و آب
عاشقان را دل صاف و نظر پاک یکیست
راحت و رنج و فغانی ز خیال من و توست
راست بین باش که نیک وبد افلاک یکیست

 

[naghmeirani]

ابــر بارنـده به دریـا می گفت:
گرنبـارم تو کجا دریایی؟!
در دلـش خنده زنان دریـا گفت:
ابــر بارنـده تو خود از مـــایی​

 

[armstrong]

فریدون مشیری

فریدون مشیری

ديدمت، آهسته پرسيدمت
خواندمت، بر ره گل افشاندمت
آمدي، بر بام جان پر زدي
همچو نور، بر ديده بنشاندمت

بردمت، تا کهکشان‌هاي عشق
پر کشان، تا بي نشان‌هاي عشق
گفتمت، افتاده در پاي عشق
زندگيست، روياي زيباي عشق

مي روي، چون بوي گل از برم
رفتنت، کي مي شود باورم
بوده‌اي، چون تاج گل بر سرم
تا ابد، ياد تو را مي‌برم

 

[*زهره*]

ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده‌ای

ساعتی ناز مفرما و بگردان عادت
چون به پرسیدن ارباب نیاز آمده‌ای

پیش بالای تو میرم چه به صلح و چه به جنگ
چون به هر حال برازنده ناز آمده‌ای

آب و آتش به هم آمیخته‌ای از لب لعل
چشم بد دور که بس شعبده بازآمده‌ای

آفرین بر دل نرم تو که از بهر ثواب
کشته غمزه خود را به نماز آمده‌ای

زهد من با تو چه سنجد که به یغمای دلم
مست و آشفته به خلوتگه راز آمده‌ای

گفت حافظ دگرت خرقه شراب آلوده‌ست
مگر از مذهب این طایفه بازآمده‌ای​

 

[Mitra_Galaxy]

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم / ولی دل به پاییز نسپرده ایم
چو گلدان خالی لب پنجره/ پر از خاطرات ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود ما دیده ایم/ اگر خون دل بود ما خورده ایم
اگر دل دلیل است ما آورده ایم/ اگر داغ شرط است ما برده ایم
اگر دشنه ی دشمنان گردنیم/ اگرخنجر دوستان گرده ایم
گواهی بخواهید اینک گواه/ همین زخم هایی که نشمرده ایم
دلی سربلند و سری سر به زیر/ از این دست عمری به سر برده ایم

 

[naghmeirani]

احمدرضا احمدی

احمدرضا احمدی

شتاب مکن
که ابر بر خانه ات ببارد
و عشق
در تکه ای نان گم شود
هرگز نتوان
آدمی را به خانه آورد
آدمی در سقوط کلمات
سقوط می کند
و هنگام که از زمین برخیزد
کلمات نارس را
به عابران تعارف می کند
آدمی را توانایی
عشق نیست
در عشق می شکند و می میرد

 

[*** s.mahdi ***]

نمي رنجم اگر باور نداري عشق نابم را
كه عاشق از عيار افتاده در اين عصر عياّر

صدايي از صداي عشق خوشتر نيست
حافظ گفت......

اگر چه بر صدايش زخم ها زد تيغ تاتاري

اينجا براي از نوشتن هوا كم است
دنيا براي از تو نوشتن مرا كم است

اكسير من نه اينكه مرا شعر تازه نيست
من از تو مينويسم اين كيميا كم است

سر شارم از خيال ولي كفاف نيست
در شعر من حقيقت يك ماجرا كم است

تا اين غزل شبيه غزل هاي من شود
چيزي شبيه عطر حضور شما كم است

گاهي تو را كنار خود احساس ميكنم
اما چقدر دلخوشي خوابها كم است

خون هر آن غزل كه نگفتم به پاي توست
آيا هنوز آمدنت را بها كم است؟​

 

[eksir]

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر با آن پوستین سرد نمناکش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سکوت پاک غمناکش
ساز او باران سرودش باد
جامه اش شولای عریانی ست
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله ی زر تار پودش باد
گو بروید یا نروید هر چه در هر جا که خواهد
یا نمی خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نو میدان چشم در راه بهاری نیست
گر زچشمش پرتو گرمی نمیتابد
ور به رویش برگ لبخندی نمیروید
باغ بی برگی که میگوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک میگوید
باغ بی برگی خنده اش خونیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصل ها
پاییز

 

[persian_1914]

مردم بی درد

مردم بی درد

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن

با مردم بی درد ندانی که چه دردی است

 

[eksir]

رسيد مژده که آمد بهار و سبزه دميد
وظيفه گر برسد مصرفش گل است و نبيد

صفير مرغ برآمد بط شراب کجاست
فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشيد

ز ميوه‌های بهشتی چه ذوق دريابد
هر آن که سيب زنخدان شاهدی نگزيد

مکن ز غصه شکايت که در طريق طلب
به راحتی نرسيد آن که زحمتی نکشيد

 

[bahareh s]

چرا گرفته دلت، مثل آنكه تنهايي.
چقدر هم تنها!
و فكر كن كه چه تنهاست
اگر ماهي كوچك ، دچار آبي درياي بيكران باشد.
چه فكر نازك غمناكي !
نه ، وصل ممكن نيست ،هميشه فاصله اي هست​

 

[بد ذات]

سنگفرش

سنگفرش

اي سنگفرش راه كه شبهاي بي سحر
تك بوسه هاي پاي مرا نوش كرده اي
اي سنگفرش راه كه در تلخي سكوت
آواز گامهاي مرا گوش كرده اي
هر رهگذر ز روي تو بگذشت و دور شد
جز من كه سالهاست كنار تو مانده ام
بر روي سنگهاي تو با پاي ناتوان
عمري به خيره پيكر خود را كشانده ام
اي سنگفرش ! هيچ در اين تيره شام ژرف
آواز آشناي كسي را شنيده اي؟
در جستجوي او به كجا تن كشم دگر...
اي سنگفرش ! گمشده ام را نديده اي؟؟؟؟

-------------------------------------------------------

 

[ind-ave]

هر کس بد ما به خلق گوید ما چهره ز غم نمی خراشیم
ما خوبی او به خلق گوییم تا هر دو دروغ گفته باشیم

 

[eksir]

نه در رفتن حرکت بود
نه درماندن سکونی.

شاخه ها را از ریشه جدایی نبود
و باد سخن چین
با برگ ها رازی چنان نگفت
که بشاید.

دوشیزه عشق من
مادری بیگانه است
و ستاره پر شتاب
در گذرگاهی مایوس
بر مداری جاودانه می گردد.

 

[بد ذات]

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد​

همه انديشه ام انديشه ی فرداست​

وجودم از تمناي تو سرشار است​

زمان در بستر شب خواب و بيدار است​

هوا آرام ، شب خاموش ، راه ِ آسمان ها باز​

خيالم چون كبوترهاي وحشي مي كند پرواز​

رَود آنجا كه مي بافند​

كولي هاي جادو گيسوی شب را​

همان جاها كه شب ها​

در رواق كهكشان ها عود مي سوزند​

همان جاها كه اختر ها​

به بام قصر ها مشعل مي افروزند​

همان جاها كه رهبانان ِ معبدهاي ظلمت​

نيل مي سايند​

همان جا ها كه پشت پرده ی شب​

دختر خورشيد فردا را مي آرايند​

همين فرداي افسون ريز رويايي​

همين فردا كه راه خواب من بسته است​

همين فردا كه روي پرده ی پندار من پيداست​

همين فردا كه ما را روز ديدار است​

همين فردا​

همين فردا​

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد​

زمان در بستر شب خواب و بيدار است​

سياهي تار مي بندد​

چراغ ماه لرزان از نسيم سرد پاييز است​

دل بي تاب و بي آرام من​

از شوق لبريز است​

به هر سو چشم من رو ميكند فرداست​

سحر از ماوراي ظلمت شب مي زند لبخند​

قناري ها سرود صبح مي خوانند​

من آنجا چشم در راه توام ناگاه​

تو را از دور مي بينم كه مي آيي​

تو را از دور مي بينم كه مي خندي​

تو را از دورمي بينم كه مي خندي و مي آيي​

نگاهم باز حيران تو خواهد ماند​

سراپا چشم خواهم شد​

سرشك اشتياقم شبنم گلبرگ رخسار تو خواهد شد​

تنم را از شراب شعر چشمان تو خواهم سوخت​

برايت شعر خواهم خواند​

برايم شعر خواهي خواند​

هوا آرام​

شب خاموش​

راه ِ آسمان ها باز​

زمان در بستر شب خواب و بيدار است​

فریدون مشیری
----------------------------------------------------------------------


​