كوي دوست

[Data_art]

خدایا دوستت دارم
چرا که تو آموزگار اول عشق در من بودی
آری تو بودی که به من ، پیکی از گوهر عشق را نوشاندی
و خودت بودی که ، معشوق را در وجودم پروراندی
و امّا…!
من چه گویم در برت؟
من نگویم… تو خود دانی که در عشقم نباشد هیچ رنگی و ریایی
بسی سخت است…
بسی سخت است نالیدن ز معشوق
" در زمانی که وفا قصّه ی برف به تابستان است
و صداقت گل نایابی
با چه کس باید گفت : با تو انسانم و خوشبخت ترین؟ "
خدایا ...!
اعترافی می کنم در محضرت...
عشق را تنها تو می دانی و بس
آه...!
عشق کو ؟
عاشق کجاست ؟
معشوق کیست ؟
آنکه دارد ادعای عاشقی ،
خود نداند عاشق آن نیست که کند شیدایی
خود نداند عاشق آن نیست که کند سودایی
او نداند که در این زمانه ی بی عشقی ...
عشق یک حس غریبیست که قدرش را نداند هیچکس
عاشقی در عهد ما بازی شده
ای خداوند رحیم
عاشقی نزد تو می ماند ...
تا ابد...
تا به کی این درد در دلها بماند؟
تا ابد ؟
​

 

[Data_art]

بهار بهار
صدا همون صدا بود
صدای شاخه ها و ریشه ها بود
بهار بهار
چه اسم آشنایی ؟
صدات میاد ... اما خودت کجایی
وابکنیم پنجره ها رو یا نه ؟
تازه کنیم خاطره ها رو یا نه ؟
بهار اومد لباس نو تنم کرد
تازه تر از فصل شکفتنم کرد
بهار اومد با یه بغل جوونه
عید آورد از تو کوچه تو خونه
حیاط ما یه غربیل
باغچه ما یه گلدون
خونه ما همیشه
منتظر یه مهمون
بهار اومد لباس نو تنم کرد
تازه تر از فصل شکفتنم کرد
بهار بهار یه مهمون قدیمی
یه آشنای ساده و صمیمی
یه آشنا که مثل قصه ها بود
خواب و خیال همه بچه ها بود
آخ ... که چه زود قلک عیدیامون
وقتی شکست باهاش شکست دلامون
بهار اومد برفارو نقطه چین کرد
خنده به دلمردگی زمین کرد
چقد دلم فصل بهار و دوست داشت
واشدن پنجره ها رو دوست داشت
بهار اومد پنجره ها رو وا کرد
من و با حسی دیگه آشنا کرد
یه حرف یه حرف ‚ حرفای من کتاب شد
حیف که همش سوال بی جواب شد
دروغ نگم ‚ هنوز دلم جوون بود
که صبح تا شب دنبال آب و نون بود


[FONT=&quot][/FONT]​

[FONT=&quot] [/FONT]

 

[*زهره*]

پر کن پياله را
کاين آب آتشين
ديري است ره به حال خرابم نمي برد
اين جامها که در پي هم ميشود تهي
درياي آتش است که ريزم به کام خويش
گرداب مي ربايد و آبم نمي برد
من با سمند سرکش و جادويي شراب
تا بيکران عالم پندار رفته ام
تا دشت پر ستاره انديشه هاي گرم
تا مرز ناشناخته مرگ و زندگي
تا کوچه باغ خاطره هاي گريزپا
تا شهر يادها
ديگر شراب هم
جز تا کنار بستر خوابم نميبرد
هان اي عقاب عشق
از اوج قله هاي مه آلود دور دست
پرواز کن به دشت غم انگيز همر من
آنجا ببر مرا که شرابم نمي برد
آن بي ستاره که عقابم نميبرد
در راه زندگي
با اين همه تلاش و تمنا و تشنگي
با اينکه ناله مي کشم از دل که : آب ‌آب
ديگر فريب هم به سرابم نمي برد
پر کن پياله را

 

[vahm]

کاش مي دانستي

که نگاهت

که صدايت

که کلامت

به من خسته و آشفته خيال زندگي مي بخشد

به کجا مي نگري!!

 

[vahm]

به تو مي انديشم

اي سراپا همه خوبي

تک و تنها به تو مي انديشم

همه وقت

همه جا

من به هر حال که باشم به تو مي انديشم

تو بدان اين را تنها تو بدان!

تو بيا

تو بمان با من . تنها تو بمان

جاي مهتاب به تاريکي شبها تو بتاب

من فداي تو. به جاي همه گلها تو بخند

اينک اين من که به پاي تو درافتادم باز

ريسماني کن از اين موي بلند

تو بگير

تو ببند

تو بخواه

پاسخ چلچله ها را تو بگو

قصه ابر هوا را تو بخوان

تو بمان با من تنها تو بمان

در دل ساغر هستي تو بجوش

من همين يک نفس از جرعه جانم باقي است

اخرين جرعه اين جام تهي را تو بنوش

 

[گلابتون]

كاشكي بودي و ميديدي توي شبهاي تلخ گريه شونه هاتو كم ميارم

 

[R-ALI]

نگاه توست که رنگ دگر دهد به جهان
اگر که دل بسپاری به مهر ورزیدن​

 

[Data_art]

لیلی نام تمام دختران ایران زمین است

خدا گفت : زمین سردش است . چه کسی می تواند زمین را گرم کند؟
لیلی گفت: من
خدا شعله ای به او داد. لیلی شعله را توی سینه اش گذاشت. سینه اش آتش گرفت. خدا لبخند زد. لیلی هم.
خدا گفت: شعله را خرج کن. زمینم را به آتش بکش
لیلی خودش را به آتش کشید. خدا سوختنش را تماشا می کرد
لیلی گُر می گرفت. خدا حظ می کرد. لیلی می ترسید آتشش تمام شود
لیلی چیزی از خدا خواست. خدا اجابت کرد
مجنون سر رسید. مجنون هیزم آتش لیلی شد
آتش زبانه کشید. آتش ماند. زمین خدا گرم شد
خدا گفت: اگر لیلی نبود، زمین من همیشه سردش بود
***
خدا مشتی خاک را بر گرفت. می خواست لیلی را بسازد، از خود در او دمید
و لیلی پیش از آنکه با خبر شود عاشق شد
سالیانی است که لیلی عشق می ورزد. لیلی باید عاشق باشد
زیرا خدا در او دمیده است و هر که خدا در او بدمد، عاشق می شود
لیلی نام تمام دختران زمین است؛ نام دیگر انسان
خدا گفت: به دنیایتان می آورم تا عاشق شوید. آزمونتان تنها همین است: عشق
و هر که عاشق تر آمد، نزدیک تر است. پس نزدیک تر آیید، نزدیک تر
عشق کمند من است. کمندی که شما را پیش من می آورد. کمندم را بگیرید
و لیلی کمند خدا را گرفت
خدا گفت: عشق فرصت گفتگو است، گفتگو با من
و لیلی تمام کلمه هایش را به خدا داد. لیلی هم صحبت خدا شد
خدا گفت: عشق، همان نام من است که مشتی خاک را بدل به نور می کند
و لیلی مشتی نور شد در دستان خداوند
***

​

 

[Data_art]

به خدا حافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر

هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند:نشد! ​

 

[Sogol1681]

اگر آن طاير قدسي زدرم باز آيد
عمر بگذشته بپيرانه سرم باز آيد
دارم اميد بر اين اشك چو باران كه دگر
برق دولت كه برفت از نظرم باز آيد
آنكه تاج سر من خاك كف پايش بود
از خدا مي طلبم تا بسرم باز آيد
خواهم اندر عقبش رفت بياران عزيز
شخصم ار باز نيايد خبرم باز آيد
گر نثار قدم يار گرامي نكنم
گوهر جان به چه كار دگرم باز آيد
كوس نو دولتي از بام سعادت بزنم
گر ببينم كه مه نو سفرم باز آيد
مانعش غلغل چنگست و شكر خواب صبوح
ورنه گر بشنود آه سحرم باز آيد
آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ
همتي تا بسلامت زدرم باز آيد.

​

 

[tools]

بدن ِ لخت ِ خيابان
به بغل ِ شهر افتاده بود
و قطره‌هاي بلوغ
از لمبرهاي راه
بالا مي‌کشيد
و تابستان ِ گرم ِ نفس‌ها
که از روياي جگن‌هاي باران‌خورده سرمست بود
در تپش ِ قلب ِ عشق
مي‌چکيد

 

[R-ALI]

نا امیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده
چه دانی که خوب است و که زشت​

 

[hamedinia_m51]

چه انتظار عجیبی
تو بین منتظران هم
عزیز من چه غریبی !
عجیب تر آن كه چه آسان
نبودنت شده عادت
چه بی خیال نشستیم
نه كوششی ، نه ت
فقط نشسته و گفتیم :
خدا كند كه بیایی
***************
عصر یك جمعه دلگیر،

دلم گفت: بگویم، بنویسم

كه چرا عشق به انسان نرسیدست،

چرا آب به انسان نرسیدست،

و هنوزم كه هنوز است، غم عشق به پایان نرسیدست

بگو حافظ دل‌خسته ز شیراز بیاید،

بنویسد كه هنوزم كه هنوز است،

چرا یوسف گم‌گشته به كنعان نرسیدست و

چرا كلبه احزان به گلستان نرسیدست

عصر این جمعه دلگیر،

وجود تو كنار دل هر بی‌دل آشفته شود حس

كجایی گل نرگس؟

 

[محـسن ز]

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا
کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا
ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد
باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا
یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی
غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا
هم باده جدا خوردی هم عیش جدا کردی
نک سرده مهمان شد تا باد چنین بادا
زان طلعت شاهانه زان مشعله خانه
هر گوشه چو میدان شد تا باد چنین بادا
زان خشم دروغینش زان شیوه شیرینش
عالم شکرستان شد تا باد چنین بادا
شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد
خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا
از دولت محزونان وز همت مجنونان
آن سلسله جنبان شد تا باد چنین بادا
عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد
عیدانه فراوان شد تا باد چنین بادا
ای مطرب صاحب دل در زیر مکن منزل
کان زهره به میزان شد تا باد چنین بادا
درویش فریدون شد هم کیسه قارون شد
همکاسه سلطان شد تا باد چنین بادا
آن باد هوا را بین ز افسون لب شیرین
با نای در افغان شد تا باد چنین بادا
فرعون بدان سختی با آن همه بدبختی
نک موسی عمران شد تا باد چنین بادا
آن گرگ بدان زشتی با جهل و فرامشتی
نک یوسف کنعان شد تا باد چنین بادا
شمس الحق تبریزی از بس که درآمیزی
تبریز خراسان شد تا باد چنین بادا
از اسلم شیطانی شد نفس تو ربانی
ابلیس مسلمان شد تا باد چنین بادا
آن ماه چو تابان شد کونین گلستان شد
اشخاص همه جان شد تا باد چنین بادا
بر روح برافزودی تا بود چنین بودی
فر تو فروزان شد تا باد چنین بادا
قهرش همه رحمت شد زهرش همه شربت شد
ابرش شکرافشان شد تا باد چنین بادا
از کاخ چه رنگستش وز شاخ چه تنگستش
این گاو چو قربان شد تا باد چنین بادا
ارضی چو سمایی شد مقصود سنایی شد
این بود همه آن شد تا باد چنین بادا
خاموش که سرمستم بربست کسی دستم
اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا

 

[sisah]

آقا نگاهت جای آهوهاست، می دانم
دستان پاکت مثل من تنهاست، می دانم
آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد
جای دل تو وسعت دریاست ، می دانم
می آیی و با دستهایت پاک خواهی کرد
اشکی که روی گونه مان پیداست ، می دانم
برگشتنت در قلب های مرده مردم
همرنگ طوفانی ترین دریاست ، می دانم
جای سرانگشتان پر نورت در این ظلمت
مانند رد باد بر شنهاست ، می دانم
در باور کوتاه این مردم نمی گنجد
وقتی که بیایی اول دعواست ، می دانم
ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری
یک بار حس بودنت زیباست ، می دانم
آقا اگر تو برنمی گردی دلیل آن
در چشمهای پر گناه ماست ، می دانم
کی بازمیگردی ، برایم بودن با تو
زیباترین آرامش دنیاست ، می دانم
تو باز می گردی اگر امروز نه ، فردا
از آتشی که در دلم پیداست ، می دانم

 

[sisah]

چشم آلوده كجا، ديدن دلدار كجا ؟

دل سرگشته كجا، وصف رخ يار كجا ؟

قصه عشق من و زلف تو ديدن دارد

نرگس مست كجا، همدمي خار كجا ؟

سرِّ عاشق شدنم لطف طبيبانه توست

ورنه عشق تو كجا اين دل بيمار كجا ؟

هر كه را تو بپسندي بشود خادم تو

خدمت عشق كجا، نوكر سربار كجا ؟

كاش در نافله ات نام مرا هم ببري

كه دعاي تو كجا، عبد گنه كار كجا ؟

 

[Sogol1681]

كافه...

كافه...

​

كافه اي تاريك​

بيست و چهار دقيقه روبروي هم​

بيست و چهار دقيقه سكوت​

- رنگ هاي رفته را مجسم كن​

روياهاي گمشده در مه را ​

راست مي گفت​

نبودن​

بيشتر از بودن است​

بلند شدم​

قهوه را حساب كردم​

و بيرون آمدم​

از دنيا.​

​

​

​

​

​

 

[MEMOL...]

صبر كن ...

كمي از شنيدن‌هاي‌ت

در دهان من

هنوز

جا مانده است !

مي‌خواهم واژه‌هاي‌م را از نو بچينم ...

شايد گنجشك‌هاي پشت پنجره برگردند ...!
​

 

[Data_art]

سكوت خواهم كرد و از ياد خواهم برد ،

آنچه را كه به پايان رسيد .
و شروع خواهم كرد آن روز را - كه دوباره به اتمام مي رسد - .​

سيگاري آتش خواهم زد تا به خاكستر .
حرفي خواهم زد تا به خاطر .
قلمي خواهم شكست تا به آغاز .
اراده اي خواهم كرد تا به عمل .
تيري رها خواهم ساخت تا به ثمر .
فنجانكي خواهم ساخت تا به شكست .
برده اي خواهم شد تا به تمرّد .
و عمري خواهم كرد تا به مرگ .​

و اوقات را معدوم خواهم ساخت ،
همچنانكه آب غسّال خانه اي را چرك ،
و خاكي را مزدود .
زندگيم را مفعول ،
و خدايان را براي لحظه اي مشغول خواهم ساخت .​

سنگ تراش ، شروع مي كند ، براي لقمه ناني .
و چه اهميت دارد كه حقيقت آنچه مي نويسد چيست .
چه اهميت دارد سال تولد اتفاقي كه به پايان رسيده است .
گويي هيچ وقت نبوده است .
تمام لحظه هاي زندگي من ، تنها با يك عدد بر روي سنگ خلاصه مي شود .
و فريادهاي انزجار از درد زايمان مادرم ، تنها با نام پدر بر سنگ جاي مي گيرد .​

من از آنچه بودم ، جدا شدم .
نام من چيز ديگري است .
قطعه چند و بلوك چند ، نام من است .
تنها خود مي توانم مراقب خود باشم .
گودالم را دوست خواهم داشت .
و با موريانه هايم ، چند ساعتي را بازي خواهم كرد .
و اگر صدايي لرزان بر قبر من حمدي خواند ،
به او خواهم خنديد . تا حدّ مرگ .​

 

[Data_art]

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید
و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید
رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید
به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها
تپش تبزده نبض مرا می فهمید
آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید
ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم
هیچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسید
خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید
منکه حتی پی پژواک خودم می گردم
آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید ​

 

[Data_art]

.
بسیار وقت ها با یکدیگر از غم و شادیِِِ خویش سخن ساز می کنیم
اما در همه چیز رازی نیست
گاه به سخن گفتن از زخم ها نیازی نیست
سکوتِ ملاله ها از راز ما سخن تواند گفت
.
.​

 

[Data_art]

در وجود هر کس رازی بزرگ نهان است​

داستانی ، راهی ، بی راهه ای​

طرح افکندن این راز

راز من و راز تو ، راز زندگی

پاداش بزرگ تلاشی پر حاصل است

​

 

[*زهره*]

مرا عمري به دنبالت کشاندي
سرانجامم به خاکستر نشاندي
ربودي دفتر دل را و افسوس
که سطري هم از اين دفتر نخواندي
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرکشي هم فشاندي
گذشت از من ولي آخر نگفتي
که بعد از من به اميد که ماندي
مرا عمري به دنبالت کشاندي
سرانجامم به خاکستر نشاندي
ربودي دفتر دل را و افسوس
که سطري هم از اين دفتر نخواندي
گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت
پس از مرگم سرکشي هم فشاندي
گذشت از من ولي آخر نگفتي
که بعد از من به اميد که ماندي

 

[Sogol1681]

در اين دنيا كسي محرم كس نيست،
ما تجربه كرديم كسي يار كسي نيست،
بوديم كسي پاس نمي داشت كه هستيم،
باشد كه نباشيم و بدانند كه بوديم!





​

 

[Sogol1681]

كاش من اين رمضان لايق ديدار شوم
هر سحر با نظر لطف تو بيدار شوم
كاش منت بگذاري به سرم مهدي جان(عج)
تا كه همسفري تو لحظه ي افطار شوم




​

 

[MEMOL...]

نكند تو هم فريب باشي

آخر اينجا همه از عشق سخن مي گويند ...

و

کسی عاشق نيست !

نكند تو هم دروغ باشي

آخر اينجا همه از عشق سخن مي گويند ...

و

كسي لايق نيست !
​

 

[hamedinia_m51]

من در اين ظلمت شبهاي پر از راز و نياز
كه پر از شاپرك تنهايي ست
به نفس هاي پر از آه تو مي انديشم ...

 

[hamedinia_m51]

 

[Data_art]

غزلی چون خود شما زیبا
​

با غروب این دل گرفته مرا

می رساند به دامن دریا

می روم گوش می دهم به سکوت

چه شگفت است این همیشه صدا

لحظه هایی که در فلق گم شدم

با شفق باز می شود پیدا

چه غروری چه سرشکن سنگی

موجکوب است یا خیال شما

دل خورشید هم به حالم سوخت

سرخ تر از همیشه گفت : بیا

می شد اینجا نباشم اینک ‚ آه

بی تو موجم نمی برد زینجا

راستی گر شبی نباشم من

چه غریب است ساحل تنها

من و این مرغهای سرگردان

پرسه ها می زنیم تا فردا

تازه شعری سروده ام از تو

غزلی چون خود شما زیبا

تو که گوشت بر این دقایق نیست

باز هم ذوق گوش ماهی ها

​

 

[beti12]

بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا؟
هر جا که اینجا نیست
من اینجا از نوازش نیز چون ازار ترسانم
بیا ای خسته خاطر، دوست
ای مانند من دلکنده و غمگین
من اینجا بس دلم تنگ است
بیا ره توشه برگیریم
قدم در راه بی فرجام بگذاریم
_______
اخوان ثالث