اَ زمانه آسمان دِ رنگ و رویی ندره
لک لکه نیگه گودن د شوق و شوری ندره
او موقع دونیا خوره رسم و رسومی دشتی
بازیه الا کولنگ دو سمت و سویی دشتی
او موقع روخان کولان پر بو از دار و درخت
جنگله میان هیچ احد الناسی نوبو تبر بدست
هیشکی خو باغ دوره سیم نِزه یی
دو نفر آدم دعوا دورونی چو نزه یی
چیچینی کوروجِ مِن پر نزه یی
هیشکسِ خانه میان آتش غم ول نزه یی
اما الان چی بگم که حاجحاجی لانه نره
آدمِ دیل دو زیبیل سنگِ مره فرقی نره
خانه خانه پشت هم بوجور بومو
قاتلِ دارو درخت تبر بومو
پول بومو بولبوله جایه بیگیته
غم بومو خوشی ره جایه فیگیته
وقتی گوفتی که خودا کویه ایسا ؟
گفتیدی زچشم پیله نزدیکتر ایسا
اما الان خودشان داد زندی که ای خودا کوی ایسایی
من دِ طاقت ندارم تو رَسرَسی کوی ایسایی
آآآآآآآآآآآآآه کاشکی روزی فرسه کی مردومان غم ندره
بجارِ کاشتن وقت کارگران پر بدره
.
.
هیییییییی !! اون روزا کجایی