.jpg)
خلاصه و مفيد:
اينجا قراره گلچين مطالب ساير وبگاه ها (با ذکر منبع) و نوحه ها و تصاوير و نکات عاشورايي باشه.
از همه دوستان براي بهتر شدن تاپيک دعوت به همکاري مي کنم.
.....::::::: گلچین مطالب و نکته های ناب عاشورایی :::::::.....
- شروع کننده موضوع Lamister-iran
- تاریخ شروع
خلاصه و مفيد:
اينجا قراره گلچين مطالب ساير وبگاه ها (با ذکر منبع) و نوحه ها و تصاوير و نکات عاشورايي باشه.
از همه دوستان براي بهتر شدن تاپيک دعوت به همکاري مي کنم.
متن
شهيد آويني:
آه از سرخی شفقی كه روز را به شب می رساند وآه از دهر آنگاه كه بر مراد سِفلگان می چرخد ! نیم قرنی بیش از حجة الوداع نگذشته است و هستند هنوز ده ها تن از صحابه ای كه در غدیر خم دست علی را در دست پیامبر خدا دیده اند و سخن او را شنیده، كه: من كنت مولاه فهذا علی مولاه ... اما چشمه ها كور شده اند و آینه ها راغبار گرفته است. بادهای مسموم نهال ها را شكسته اند وشكوفه ها را فروریخته اند و آتش صاعقه را در همه وسعت بیشه زار گسترده اند. آفتاب، محجوب ابرهای سیاه است وآن دود سنگینی كه آسمان را از چشم زمین پوشانده ... و دشت ،جولانگاه گرگ های گرسنه ای است كه رمه را بی چوپان یافته اند. عجب تمثیلی است این كه علی مولود كعبه است ... یعنی باطن قبله را در امام پیداكن ! اما ظاهرگرایان از كعبه نیز تنها سنگهایش را می پرستند .
ادامه مطلب...
وبگاه شهيد آويني
نرم افزار اندرويد
نرم‌افزار جستجو و پخش مستقیم هیئت
اپلیکیشن "بچه های هیئت" برای معرفی هرچه بهتر هیئت های سراسر کشور به مخاطبان راه اندازی شده و از ویژگی های این نرم افزار می توان به موارد زیر اشاره کرد: جست و جوی هیئت ها بر اساس سخنران، مداح، زمان و مکان برگزاری - پخش مستقیم برخی از هیئت ها - پخش مستقیم حرم ائمه از جمله حرم امام علی، امام حسین، حضرت اباالفضل، امام رضا، حضرت عبدالعظیم علیهم السلام و مسجد النبی، مسجدالحرام و مسجد جمکران - ثبت اطلاعات هیئت - یادآوری شروع مراسم هیئت های نشان شده و محبوب
لينک دانلود... (حجم 3 مگابايت)
لينک دانلود... (حجم 3 مگابايت)
وبگاه روشنگري
کتاب
سوگنامه کربلا [لهوف] (سید بن طاوس)
دانلود فایل اندروید
وبگاه روشنگري
کليپ
[h=1]تجلی غیرت در حرکت امام حسین (ع)
حاج آقا مجتبی تهرانی (ره)[/h]
دانلود کليپ (حجم 6 مگابايت)
وبگاه روشنگري
روايت
5 فضیلت عزاداران حسینی از زبان امام رضا علیه السلام
امام رضا علیه‌السلام فرمودند: اى پسر شبیب! به راستى محرّم همان ماهى است که اهل جاهلیت در زمان گذشته ظلم و قتال را به خاطر احترامش در آن حرام مى دانستند؛ امّا این امّت نه حرمت این ماه را نگه داشتند و نه حرمت پیغمبرشان صلّی‌الله علیه و آله و سلّم را. در این ماه ذریه او را کشتند و زنانش را اسیر کردند و اموالش را غارت کردند خدا هرگز این گناه آنها را نیامرزد.
ادامه مطلب ...
وبگاه راسخون
«ارزش گریه بر امام حسین(ع) از زبان امام عصر(عج)»
سید بحرالعلوم رحمة الله علیه به قصد تشرف به سامرا تنها به راه افتاد، در بین راه راجع به این مسئله، که گریه بر امام حسین(ع) گناهان را می آمرزد، فکر می کرد همان وقت متوجه شد که شخصی عرب سوار بر اسب به او رسید و سلام کرد، بعد پرسید: جناب سید درباره چه چیز به فکر فرو رفته ای؟ و در چه اندیشه ای؟ اگر مسئله علمی است بفرمایید شاید من هم اهل باشم؟
سید بحرالعلوم گفت: در این باره فکر می کنم که چطور می شود خدای متعال این همه ثواب به ذائران و گریه کنندگان بر حضرت سیدالشهدا(ع) می دهد مثلاً در هر قدمی که در راه زیارت برمی دارد، ثواب یک حج و یک عمره در نامة عملش نوشته می شود و برای هر یک قطره اشک تمام گناهان صغیره و کبیره اش آمرزیده می شود؟
آن سوار عرب فرمود: تعجب نکن! من برای شما مثالی می آورم تا مشکل حل شود.ـ سلطانی به همراه درباریان خود به شکار می رفت، در شکارگاه از همراهیانش دور افتاده و به سختی فوق العاده ای افتاد و بسیار گرسنه شد. خیمه ای را دید و وارد آن خیمه شد، در آن سیاه چادر، پیرزنی را با پسرش دید، آنان در گوشة خیمه عنیزه ای «بز شیرده» داشتند و از راه مصرف شیر آن، زندگی خود را می گرداندند. وقتی سلطان وارد شد، او را نشناختند، ولی به خاطر پذیرایی از مهمان آن بز را سر بریده و کباب کردند، زیرا چیز دیگری برای پذیرایی نداشتند.
سلطان شب را همان جا خوابید و روز بعد از ایشان جدا شد و به هر طوری که بود خود را به درباریان رسانید و جریان را برای اطرافیان نقل کرد. در نهایت از ایشان سؤال کرد: اگر بخواهم پاداش میهمان نوازی پیرزن و فرزندش را داده باشم، چه عملی باید انجام بدهم؟یکی از حضار گفت: به او صد گوسفند بدهید. دیگری که از وزراء بود، گفت: صد گوسفند و صد اشرفی بدهید.یکی دیگر گفت: فلان مزرعه را به ایشان بدهید.
سلطان گفت: هر چه بدهم کم است، زیرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت مقابله به مثل کرده ام، چون آنها هر چه را که داشتند به من دادند من هم باید هرچه را که دارم به ایشان بدهم تا سر به سر شود.
سپس سوار عرب به سید فرمود: حالا جناب بحرالعلوم، حضرت سیدالشهداء(ع) هر چه از مال و منال و اهل و عیال و پسر و برادر و دختر و خواهر و سر و پیکر داشت همه را در راه خدا داد، پس اگر خداوند به زائرین و گریه کنندگان آن همه اجر و ثواب بدهد، نباید تعجب نمود، چون خدا که خدائیش را نمی تواند به سیدالشّهدا(ع) بدهد، پس هر کاری که می تواند انجام می دهد، یعنی با صرف نظر از مقامات عالی خودش، به زوّار و گریه کنندگان آن حضرت، در جایی عنایت می کند در عین حال این ها را جزای کامل برای فداکاری آن حضرت نمی داند. چون شخص عرب این مطالب را فرمود، از نظر سید بحرالعلوم غایب شد. پس از غايب شدن سوار عرب، سيد فهميد كه جواب سؤالش را از امام زمان (عج) دريافت كرده است.
«برگرفته از عبقری الحسان، مرحوم شیخ علی اکبر نهاوندی، ص 136»
http://www.hawzah.net/fa/magazine/magart/4227/5725/56990
سید بحرالعلوم رحمة الله علیه به قصد تشرف به سامرا تنها به راه افتاد، در بین راه راجع به این مسئله، که گریه بر امام حسین(ع) گناهان را می آمرزد، فکر می کرد همان وقت متوجه شد که شخصی عرب سوار بر اسب به او رسید و سلام کرد، بعد پرسید: جناب سید درباره چه چیز به فکر فرو رفته ای؟ و در چه اندیشه ای؟ اگر مسئله علمی است بفرمایید شاید من هم اهل باشم؟
سید بحرالعلوم گفت: در این باره فکر می کنم که چطور می شود خدای متعال این همه ثواب به ذائران و گریه کنندگان بر حضرت سیدالشهدا(ع) می دهد مثلاً در هر قدمی که در راه زیارت برمی دارد، ثواب یک حج و یک عمره در نامة عملش نوشته می شود و برای هر یک قطره اشک تمام گناهان صغیره و کبیره اش آمرزیده می شود؟
آن سوار عرب فرمود: تعجب نکن! من برای شما مثالی می آورم تا مشکل حل شود.ـ سلطانی به همراه درباریان خود به شکار می رفت، در شکارگاه از همراهیانش دور افتاده و به سختی فوق العاده ای افتاد و بسیار گرسنه شد. خیمه ای را دید و وارد آن خیمه شد، در آن سیاه چادر، پیرزنی را با پسرش دید، آنان در گوشة خیمه عنیزه ای «بز شیرده» داشتند و از راه مصرف شیر آن، زندگی خود را می گرداندند. وقتی سلطان وارد شد، او را نشناختند، ولی به خاطر پذیرایی از مهمان آن بز را سر بریده و کباب کردند، زیرا چیز دیگری برای پذیرایی نداشتند.
سلطان شب را همان جا خوابید و روز بعد از ایشان جدا شد و به هر طوری که بود خود را به درباریان رسانید و جریان را برای اطرافیان نقل کرد. در نهایت از ایشان سؤال کرد: اگر بخواهم پاداش میهمان نوازی پیرزن و فرزندش را داده باشم، چه عملی باید انجام بدهم؟یکی از حضار گفت: به او صد گوسفند بدهید. دیگری که از وزراء بود، گفت: صد گوسفند و صد اشرفی بدهید.یکی دیگر گفت: فلان مزرعه را به ایشان بدهید.
سلطان گفت: هر چه بدهم کم است، زیرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت مقابله به مثل کرده ام، چون آنها هر چه را که داشتند به من دادند من هم باید هرچه را که دارم به ایشان بدهم تا سر به سر شود.
سپس سوار عرب به سید فرمود: حالا جناب بحرالعلوم، حضرت سیدالشهداء(ع) هر چه از مال و منال و اهل و عیال و پسر و برادر و دختر و خواهر و سر و پیکر داشت همه را در راه خدا داد، پس اگر خداوند به زائرین و گریه کنندگان آن همه اجر و ثواب بدهد، نباید تعجب نمود، چون خدا که خدائیش را نمی تواند به سیدالشّهدا(ع) بدهد، پس هر کاری که می تواند انجام می دهد، یعنی با صرف نظر از مقامات عالی خودش، به زوّار و گریه کنندگان آن حضرت، در جایی عنایت می کند در عین حال این ها را جزای کامل برای فداکاری آن حضرت نمی داند. چون شخص عرب این مطالب را فرمود، از نظر سید بحرالعلوم غایب شد. پس از غايب شدن سوار عرب، سيد فهميد كه جواب سؤالش را از امام زمان (عج) دريافت كرده است.
«برگرفته از عبقری الحسان، مرحوم شیخ علی اکبر نهاوندی، ص 136»
http://www.hawzah.net/fa/magazine/magart/4227/5725/56990
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»: «ای کاش با آنها بودم تا به فوز عظیمى مى رسیدم»....
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»: «ای کاش با آنها بودم تا به فوز عظیمى مى رسیدم»....
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»: «ای کاش با آنها بودم تا به فوز عظیمى مى رسیدم»....
استاد مجتهدی ره نقل میکردند که مداحی بودند که همیشه میگفتند
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»
یک شب خواب دید که هیاهویی برپاست.خیمه های امام در کربلا برپا شده.از ترس خودس رو از جلوی چشمان امام مخفی میکرد تا بتونه از مهلکه فرار کنه.
خلاصه امام ایشون رو صدا زدند که فلانی بیا این اسب رو بگیر این شمشیر رو بگیر و به ما کمک کن.اگه صدای کمک خواهی ما رو بشنوی و کمک نکنی چنین و چنان.
مداح اسب و شمشیر امام رو گرفت و دنبال فرصت بود که جانش رو برداره و فرار کنه.همین هم شد.
متوجه شد که مرد این میدان نبوده.
خدا کنه که ما مرد این میدان باشیم.
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»: «ای کاش با آنها بودم تا به فوز عظیمى مى رسیدم»....
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»: «ای کاش با آنها بودم تا به فوز عظیمى مى رسیدم»....
استاد مجتهدی ره نقل میکردند که مداحی بودند که همیشه میگفتند
«یا لَیتَنِی کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِیماً»
یک شب خواب دید که هیاهویی برپاست.خیمه های امام در کربلا برپا شده.از ترس خودس رو از جلوی چشمان امام مخفی میکرد تا بتونه از مهلکه فرار کنه.
خلاصه امام ایشون رو صدا زدند که فلانی بیا این اسب رو بگیر این شمشیر رو بگیر و به ما کمک کن.اگه صدای کمک خواهی ما رو بشنوی و کمک نکنی چنین و چنان.
مداح اسب و شمشیر امام رو گرفت و دنبال فرصت بود که جانش رو برداره و فرار کنه.همین هم شد.
متوجه شد که مرد این میدان نبوده.
خدا کنه که ما مرد این میدان باشیم.
آری گناهکاران را در این قافله راهی نیست ...
اما پشیمانان را می پذیرند.
آدم نیز در این قافله ملازم رکاب حسین است ،
که او سر سلسله خیل پشیمانان است.
ای دل ! تو چه می کنی ؟
می مانی یا میروی ؟
داد از آن اختیار که تو را از حسین جدا کند .
[SUB]سید مرتضی آوینی [/SUB]
آخرین ویرایش:
لبیک یا حسین!لبیک...
لبیک یا حسین!لبیک...
حسین فریاد می زند: "هل من ناصر ینصرنی؟"
و من درحالی که نمازم قضا شده است می گویم:
لبیک یاحسین! لبیک...
حسین نگاه می کند لبخندی می زند و به سمت دشمن تاخت می کند...
و من باز می گویم:
لبیک یاحسین!لبیک...
حسین شمشیر می خورد من سر مادرم داد می زنم و می گویم:
لبیک یا حسین!لبیک...
حسین سنگ می خورد، من در مجلس غیبت می گویم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین از اسب به زمین می افتد عرش به لرزه در می آید و من در پس نگاه های حرامم فریاد میزنم
لبیک یا حسین ! لبیک...
حسین رمق ندارد باز فریاد میزند: هل من ناصر ینصرنی؟
من محتاطانه دروغ میگویم و باز فریاد می زنم:
لبیک یا حسین لبیک...
حسین سینه اش سنگین شده است، کسی روی سینه است، حسین به من نگاه می کند می گوید: تنهایم یاریم کن...
من گناه می کنم و باز فریاد می زنم: لبیک...
خورشید غروب کرده است...
من لبخندی می زنم و می گویم:
اللهم عجل لولیک الفرج...
به چشمان مهدی خیره می شوم و می گویم:
"دوستت دارم تنهایت نمی گذارم..."
مهدی به محراب می رود و برای گناهان من طلب مغفرت می کند.
مهدی تنهاست...حسین تنهاست..
من این را میدانم اما..
منبع
_____________
لبیک یا حسین!لبیک...
حسین فریاد می زند: "هل من ناصر ینصرنی؟"
و من درحالی که نمازم قضا شده است می گویم:
لبیک یاحسین! لبیک...
حسین نگاه می کند لبخندی می زند و به سمت دشمن تاخت می کند...
و من باز می گویم:
لبیک یاحسین!لبیک...
حسین شمشیر می خورد من سر مادرم داد می زنم و می گویم:
لبیک یا حسین!لبیک...
حسین سنگ می خورد، من در مجلس غیبت می گویم:
لبیک یا حسین! لبیک...
حسین از اسب به زمین می افتد عرش به لرزه در می آید و من در پس نگاه های حرامم فریاد میزنم
لبیک یا حسین ! لبیک...
حسین رمق ندارد باز فریاد میزند: هل من ناصر ینصرنی؟
من محتاطانه دروغ میگویم و باز فریاد می زنم:
لبیک یا حسین لبیک...
حسین سینه اش سنگین شده است، کسی روی سینه است، حسین به من نگاه می کند می گوید: تنهایم یاریم کن...
من گناه می کنم و باز فریاد می زنم: لبیک...
خورشید غروب کرده است...
من لبخندی می زنم و می گویم:
اللهم عجل لولیک الفرج...
به چشمان مهدی خیره می شوم و می گویم:
"دوستت دارم تنهایت نمی گذارم..."
مهدی به محراب می رود و برای گناهان من طلب مغفرت می کند.
مهدی تنهاست...حسین تنهاست..
من این را میدانم اما..
منبع
_____________
«شهر یکپارچه در انتظار امام زمان است و حال و هوایی امام زمانی دارد.
عده‌ی قلیلی هم که شاید مخالف باشند، آشکارا حرفی نمی‌زنند.
می‌ترسند از گفتن حرفی خلاف این‌همه منتظر...»...
روزنوشت های یک مورخ. اواخرسال 60 هجری. کوفه!
منبع: پابسته
عده‌ی قلیلی هم که شاید مخالف باشند، آشکارا حرفی نمی‌زنند.
می‌ترسند از گفتن حرفی خلاف این‌همه منتظر...»...
روزنوشت های یک مورخ. اواخرسال 60 هجری. کوفه!
منبع: پابسته
ما که از عشق حسین (ع) دم میزنیم
کوچه ها را رنگ ماتم میزنیم
پس چرا هر لحظه با رفتار خود
بر دل صاحب زمان (عج) غم میزنیم
کوچه ها را رنگ ماتم میزنیم
پس چرا هر لحظه با رفتار خود
بر دل صاحب زمان (عج) غم میزنیم
چاره ی دیگری نبود...
باید تو در خون خودت دست و پا می زدی
تا ما در نادانی هایمان دست و پا نزنیم...
باید تو در خون خودت دست و پا می زدی
تا ما در نادانی هایمان دست و پا نزنیم...
کربلا نشان داد که با شکیبایی در عطشی کوتاه؛
می توان همیشه ی تاریخ را سیراب کرد ...
می توان همیشه ی تاریخ را سیراب کرد ...
پیش از آنی که عزادار محرم باشی ؛
سعی کن در حرم دوست تو محرم باشی
سعی کن در حرم دوست تو محرم باشی
حسین علیه السلام همچون خورشیدی،
قرنهاست که هر روز می درخشد و تازگی دارد ...
افسوس از چشمهایی که تنها ده روز از سال ،
از نورش بهره می برند ...
صلی الله علیک یا أبا عبدالله ...
صلی الله علیک یا أبا عبدالله ...
صلی الله علیک یا أبا عبدالله .
قرنهاست که هر روز می درخشد و تازگی دارد ...
افسوس از چشمهایی که تنها ده روز از سال ،
از نورش بهره می برند ...
صلی الله علیک یا أبا عبدالله ...
صلی الله علیک یا أبا عبدالله ...
صلی الله علیک یا أبا عبدالله .
علامه امینی صاحب کتاب الغدیر شب و روز عاشورا مدام برای امام زمان ( علیه السلام ) صدقه کنار میگذاشتند و می فرمودند :
امشب قلب امام عصر ( عج) در فشار است.شب عاشوراست، صدقه برای حضرت فراموش نشود .
اللهم عجل فی فرج مولانا المنتقم بحق زینب ( س)
امشب قلب امام عصر ( عج) در فشار است.شب عاشوراست، صدقه برای حضرت فراموش نشود .
اللهم عجل فی فرج مولانا المنتقم بحق زینب ( س)
نام واقعی مادر حضرت رقیه چیست؟
نام واقعی مادر حضرت رقیه چیست؟
در واپسين سالهاى عمر معاويه، روزگارى كه زياده خواهى هاى او سايه اى سنگين از فساد و تباهى بر جامعه مسلمين انداخته بود، تولد نوزادى دختر به نام رقيه (س) شادى و شعف را به خانه گلين و ساده امام حسين (ع) فرا خواند و اشك شوق را مهمان نگاههاى منتظر كرد و امام، آرامش كوتاه و زودگذرى در سايه خرسندى از مولود خجسته خود پيدا كرد و لبخندى از سرور بر چهره خسته و اندوهگيناش از ظلم و جور زمانه نشاند؛ زمانهاى كه هتاكى به خاندان پيامبر(ص) و دشنام دادن به اميرالمؤمنين (ع) سكه رايج شده بود.
تزوير و رياكارى چنان در بافت جامعه نفوذ كرده بود كه كسى به چشمهاى خود نيز اعتماد نداشت. اين در حالى بود كه سنگينى زخم تمام اين معضلات ريشهدار، بر قلب امام وارد مىآمد. معاويه اما، با همه فريبكارى و نيرنگى كه داشت، در برابر فرشته مرگ، بىچاره و ذليل مىنمود و آن گاه كه مرگ گريبانش را گرفت، بىهيچ مقاومتى تسليم شد و پسر مىگسار و شهوت پرست او بر اريكهاى كه بيست سال، پدرش بر آن تن، و دنيا پرستان بر آن رخ ساييده بودند، تكيه زد.
در چنين روزگارى بود كه صداى زنگ شتران از مقصد مدينه به سوى آيندهاى روشن و تابناك به وسعت تاريخ، برخاست و در رهگذر حوادث و رويدادهاى اين سفر پردرد و رنج، رقيه (س) به تماشا ايستاده و عروج خود را انتظار مىكشيد.
اگر چه بسيارى از منابع تاريخى، نام او را در خاطره خود حفظ نكردهاند، اما دلايل گويايى بر اثبات وجود او در دست است كه در جاى خود بدان اشاره خواهد شد.
ميلاد كوثر ثانى
هوا گرم بود و سكوت، خيره خيره، پرده سياه شب را تماشا مىكرد. شهر در تاريكى فرو رفته بود. پنجره خانهاى در شهر، گرم انتظار و محو گفت و گوى شب با ستارگانش بود. نسيم، بر ديوارهاى آفتاب خورده خانه مىوزيد. قلب شهر، از تنها پنجره باز و روشن خود مىتپيد و همه به انتظار نشسته بودند كه ناگاه صداى گريه نوزادى خجسته، احساس شب را به بازى گرفت. اشك شوق بر گونهها غلتيد و لبها، يك صدا، ترانه لبخند سرودند.
غنچهاى ديگر، به باغ حسين (ع) روييده بود و همه بر گلبرگ رخش، غنچههاى عاطفه نثار مىكردند. رقيه (س) در آن شب شكفت، و مادر تاريخ، كتاب كهن خويش را گشود و بر صفحهاى مبهم از آن، قلم را به تكاپو واداشت. ولى آن صفحه مبهم تاريخ، در كوران تاخت و تازهاى روزگار، از دفتر گذار زمان جدا گشت و از حافظه آن ناپديد گرديد. در كتابچه كوچك زندگانى رقيه (س)، لحظه روييدنش بدون هيچ سطرى، سفيد ماند و نام هيچ روزى به عنوان زادروزش ثبت نگرديد.
درباره سنّ شريف حضرت رقيه (س) نيز در ميان تاريخ نگاران اختلاف نظر وجود دارد. اگر اصل تولد ايشان را بپذيريم، مشهور اين است كه ايشان سه يا چهار بهار بيشتر به خود نديده و در روزهاى آغازين صفر سال 61 ه .ق، پرپر شده است.
مادر حضرت رقيه (عليهاالسلام)
بر اساس نوشتههاى بعضى كتابهاى تاريخى، نام مادر حضرت رقيه (س)، امّ اسحاق است كه پيشتر همسر امام حسن مجتبى (ع) بوده و پس از شهادت ايشان، به وصيت امام حسن (ع) به عقد امام حسين (ع) درآمده است.1
مادر حضرت رقيه(س) از بانوان بزرگ و با فضيلت اسلام به شمار مىآيد. بنا به گفته شيخ مفيد در كتاب الارشاد، كنيه ايشان بنت طلحه است.2
نام مادر حضرت رقيه (س) در بعضى كتابها، امجعفر قضاعيّه آمده است، ولى دليل محكمى در اين باره در دست نيست.
هم چنين نويسنده معالى السبطين، مادر حضرت رقيه (س) را شاه زنان؛ دختر يزدگرد سوم پادشاه ايرانى، معرفى مىكند كه در حمله مسلمانان به ايران اسير شده بود. وى به ازدواج امام حسين (عليهالسلام) درآمد و مادر گرامى حضرت امام سجاد (ع) نيز به شمار مىآيد.3
اين مطلب از نظر تاريخ نويسان معاصر پذيرفته نشده؛ زيرا ايشان هنگام تولد امام سجاد (ع) از دنيا رفته و تاريخ درگذشت او را 23 سال پيش از واقعه كربلا، يعنى در سال 37 ه .ق دانستهاند. از اين رو، امكان ندارد او مادر كودكى باشد كه در فاصله سه يا چهار سال پيش از حادثه كربلا به دنيا آمده باشد. اين مسأله تنها در يك صورت قابل حل مىباشد كه بگوييم شاه زنان كسى غير از شهربانو (مادر امام سجاد (ع)) است.
نام گذارى حضرت رقيه (عليهاالسلام)
رقيه از «رقى» به معنى بالا رفتن و ترقى گرفته شده است.4 گويا اين اسم لقب حضرت بوده و نام اصلى ايشان فاطمه بوده است؛ زيرا نام رقيه در شمار دختران امام حسين (عليهالسلام) كمتر به چشم مىخورد و به اذعان برخى منابع، احتمال اين كه ايشان همان فاطمه بنت الحسين (س) باشد، وجود دارد.5 در واقع، بعضى از فرزندان امام حسين (ع) دو اسم داشتهاند و امكان تشابه اسمى نيز در فرزندان ايشان وجود دارد.
گذشته از اين، در تاريخ نيز دلايلى بر اثبات اين مدعا وجود دارد. چنانچه در كتاب تاريخ آمده است: «در ميان كودكان امام حسين (ع) دختر كوچكى به نام فاطمه بود و چون امام حسين (ع) مادر بزرگوارشان را بسيار دوست مىداشتند، هر فرزند دخترى كه خدا به ايشان مىداد، نامش را فاطمه مىگذاشت. همان گونه كه هرچه پسر داشتند، به احترام پدرشان امام على (ع) وى را على مىناميد».6 گفتنى است سيره ديگر امامان نيز در نام گذارى فرزندانشان چنين بوده است.
نام رقيه در تاريخ
اين نام ويژه تاريخ اسلام نيست، بلكه پيش از ظهور پيامبر گرامى اسلام (ص) نيز اين نام در جزيرة العرب رواج داشته است. به عنوان نمونه، نام يكى از دختران هاشم (نياى دوم پيامبر (ص)) رقيه بود كه عمه حضرت عبداللّه، پدر پيامبر اكرم (ص) به شمار مىآيد.7
نخستين فردى كه در اسلام به اين اسم، نام گذارى گرديد، دختر پيامبر اكرم (ص) و حضرت خديجه بود. پس از اين نام گذارى، نام رقيه به عنوان يكى از نامهاى خوب و زينت بخش اسلامى درآمد.
اميرالمؤمنين على (ع) نيز يكى از دخترانش را به همين اسم ناميد كه اين دختر بعدها به ازدواج حضرت مسلم بن عقيل (ع) درآمد. اين روند ادامه يافت تا آن جا كه برخى دختران امامان ديگر مانند امام حسن مجتبى (ع)،8 امام حسين (ع) و دو تن از دختران امام كاظم (ع) نيز رقيه ناميده شدند. گفتنى است، براى جلوگيرى از اشتباه، آن دو را رقيه و رقيه صغرى مىناميدند.9
خاستگاه تربيتى
حضرت رقيه (س) در خانوادهاى پرورش يافت كه پدر، مادر و فرزندان آن، همگى به عالىترين فضيلتهاى اخلاقى و پارسايى آراسته بودند. افزون بر آن، فضاى دلانگيز شهر پيامبر (ص) كه شميم روح فزاى رسول خدا (ص)، على (ع) و فاطمه (س) هنوز در آن جارى بود و مشام جان را نوازش مىداد، در پرورش او نقشى بزرگ داشت. او در خانوادهاى رشد يافت كه همگى سيراب از زلال معرفت امام حسين (ع) بودند؛ خانوادهاى كه از بزرگترين اسطورههاى علم و ادب و معرفت و ايثار مانند زينب كبرى (س)، اباالفضل العباس (ع)، على بن الحسين (ع)، على اكبر (ع) و... تشكيل شده بود.
حضرت رقيه (س) در مدت عمر كوتاه خود در دامان اين بزرگواران، به ويژه پدر گرامىاش امام حسين (ع) پرورش يافت و با وجود همان سن كم، به عنوان يكى از زيباترين اسطورههاى ايثار و مقاومت در تاريخ معرفى گرديد.
ديگر دختران امام حسين (عليهالسلام)
در مورد تعداد فرزندان دختر امام حسين (ع) در ميان تاريخ نويسان، اختلاف نظر وجود دارد. بيشتر آنان دو دختر به نامهاى سكينه و فاطمه براى حضرت ذكر كردهاند و برخى ديگر تعداد دختران حضرت را تا هشت نفر نيز برشمردهاند. در اين جا برخى از ديدگاهها را بيان مىكنيم.
1. علامه ابن شهر آشوب و محمد بن جرير طبرى كه از تاريخ نويسان بزرگ اسلام هستند، از سه دختر به نامهاى سكينه، فاطمه و زينب نام بردهاند.10
2. ميرزا حبيب اللّه كاشانى، شمار پسران حضرت را سيزده تن به نامهاى على اكبر، على اوسط، على اصغر، محمد، جعفر، قاسم، عبداللّه، محسن، ابراهيم، حمزه، عمر، زيد و عمران دانسته است و تعداد دختران حضرت را هشت نفر مىداند؛ به نامهاى فاطمه كبرى، فاطمه صغرى، زبيده، زينب، سكينه، امكلثوم، صفيه و دخترى كه در شام از دنيا مىرود و نامى از او به ميان نمىآورد. او بر اين باور است كه اين چند گانگى تنها در اسم آنها بوده و بيشتر آنان در مسمّى شريكاند؛ زيرا امام حسين (ع) در تاريخ به كمى فرزند معروف بودهاند. پس ممكن است بعضى از اولاد ايشان دو اسم داشته باشند يا حتى نام نوههاى ايشان نيز در رديف فرزندان شان قرار گرفته باشد و يا به دليل سرپرستى بعضى يتيمان بنى هاشم مانند فرزندان امام مجتبى (ع) به اشتباه، نام آنان نيز در شمار فرزندان ايشان دانسته شده باشد.11
3. على بن عيسى اربلى، نويسنده كتاب معروف كشف الغمّة فى معرفة الائمة، مىنويسد: امام حسين (ع) شش پسر و چهار دختر داشت. با اين حال، او هنگام برشمردن دختران حضرت، نام سه نفر ـ زينب، سكينه و فاطمه ـ را مىبرد و از نفر چهارم سخنى به ميان نمىآورد12 كه احتمال دارد چهارمين آنها، حضرت رقيه (س) باشد.
4. علامه حايرى، در كتاب معالى السبطين، مىنويسد: برخى مانند محمد بن طلحه شافعى (از عالمان اهل تسنن) مىنويسند: امام حسين (ع) ده فرزند داشته كه عبارت بودهاند از: شش پسر و چهار دختر. سپس مىافزايد: دختران او عبارتاند از: سكينه، فاطمه صغرى، فاطمه كبرى، و رقيه (س). آنگاه در مورد رقيه (س) مىنويسد: رقيه (عليهاالسلام) پنج يا هفت سال داشت و در شام درگذشت كه مادرش، شاه زنان، دختر يزدگرد است.13
پژوهشى در ديدگاههاى تاريخى در مورد حضرت رقيه (عليهاالسلام)
در بعضى كتابهاى تاريخى، نام حضرت رقيه (س) آمده، ولى در بسيارى از آنها نامى از ايشان برده نشده است. اين احتمال وجود دارد كه تشابه اسمى ميان فرزندان امام حسين (ع)، سبب پيش آمدن اين مسأله شده باشد. هم چنان كه بعضى از كتابها به اين مسأله اذعان دارند و بنابر نقل آنها، حضرت رقيه (س) همان فاطمه صغرى (س) است. در چگونگى درگذشت ايشان نيز اختلاف نظر وجود دارد كه در اين جا به اين دو مسأله خواهيم پرداخت.
براى روشن شدن اين مطلب، بحث را با طرح يك پرسش بنيادين و بسيار مشهور آغاز مىكنيم كه: آيا نبودن نام حضرت رقيه (س) در شمار فرزندان امام حسين (ع) در كتابهاى معتبرى چون ارشاد مفيد، اعلام الورى، كشف الغمة و دلائل الامامة، بر نبودن چنين شخصيتى در تاريخ دلالت دارد؟
با بيان چند مقدمه، پاسخ اين پرسش به خوبى روشن می‌شود:
1. در دوره زندگانى ائمه اطهار (ع) و در صدر اسلام مسائلى مانند كمبود امكانات نگارشى، اختناق شديد حكمرانان اموى، كم توجهى به ثبت و ضبط جزئيات رويدادها، فشار حكومت بر سيره نويسان، جانب دارىها و... سبب بروز بعضى اختلافات در نقل مطالب تاريخى مىشده است.
2. در اثر تاخت و تازها و وجود بربريت و دانش ستيزى بعضى حكمرانان، بسيارى از منابع ارزشمند از ميان رفته است. به همين دليل، اين گمان تقويت مىشود كه چه بسا بسيارى از اين اسناد و منابع معتبر، در جريان اين درگيرىها، از بين رفته و به دست ما نرسيده است.
3. تعدد فرزندان، تشابه اسمى و به ويژه سرگذشتهاى شبيه در مورد شخصيتهاى گوناگون تاريخى و گاه وجود ابهام در گذشتهها و پيشينه زندگى افراد، امر را بر تاريخ نويسان مشتبه كرده است. همان گونه كه اين مسأله در مورد ديگر شخصيتهاى تاريخى ـ حتى در جريان قيام عاشورا ـ نيز به چشم مىخورد.
4ـ همان گونه كه پيشتر گفته شد، امام حسين (ع) به دليل شدت علاقه به پدر بزرگوار و مادر گرامىشان، نام همه فرزندان خود را فاطمه و على مىگذاشتند. اين امر خود منشأ بسيارى از سهوِ قلمها در نگاشتن شرح حال زندگانى فرزندانِ امام حسين (ع) گرديده است. قراين و شواهدى نيز در دست است كه رقيه (س) را فاطمه صغيره مىخواندهاند. احتمال دارد همين موضوع سبب غفلت از نام اصلى ايشان شده باشد.14
بنابراين، نيامدن نام حضرت رقيه (س)، در كتابهاى تاريخى، اگر چه شك در وجود تاريخى او را بسيار تقويت مىكند، اما هرگز دليل بر نبودن چنين شخصيتى در تاريخ نيست. افزون بر آن، مهمترين دليلِ فراموشى يا كم رنگ شدن حضور اين شخصيت، زندگانى كوتاه ايشان است كه سبب شده ردّ كمترى از ايشان در تاريخ به چشم بخورد. در مورد حضرت على اصغر (ع) نيز به جرأت مىتوان گفت: اگر شهادت او بحبوحه نبرد و وجود شاهدان بسيار بر اين جريان نبود، نامى از حضرت على اصغر (ع) نيز امروز در بين كتابهاى معتبر شيعه به چشم نمىخورد؛ زيرا تاريخنويسى فنى است كه با جمع آورى اقوال سر و كار دارد كه بسيارى از آنها شاهد عينى نداشته و به صورت نقل قول گرد هم آمده است. تنها موضوعى كه در آن مورد بحث و بررسى قرار مىگيرد، درستى و يا نادرستى آن از حيث ثقه بودن راوى است كه البته اين موضوع فقط در تاريخ اسلام وجود دارد. اما به عنوان نمونه، در بحث حديث، معرفهها و مشخصههاى ديگرى نيز براى سنجش درستى اخبار، موجود مىباشد كه خبر را با تعادل و نيز تراجيح، علاج معارضه و تزاحم، بررسى دلالت و عملياتهاى ديگر مورد بررسى قرار مىدهند.
افزون بر مطالب بالا، دو شاهد قوى نيز بر اثبات وجود ايشان در تاريخ ذكر شده است. ابتدا گفتگويى كه بين امام و اهل حرم در آخرين لحظات نبرد حضرت سيدالشهدا (ع) هنگام مواجهه با شمر، رخ مىدهد. امام رو به خيام كرده و فرمودند: «اَلا يا زِينَب، يا سُكَينَة! يا وَلَدى! مَن ذَا يَكُونُ لَكُم بَعدِى؟ اَلا يا رُقَيَّه وَ يا اُمِّ كُلثُومِ! اَنتم وَدِيعَةُ رَبِّى، اَليَومَ قَد قَرَبَ الوَعدُ»؛ اى زينب، اى سكينه! اى فرزندانم! چه كسى پس از من براى شما باقى مىماند؟ اى رقيه و اى امكلثوم! شما امانتهاى خدا بوديد نزد من، اكنون لحظه ميعاد من فرارسيده است.15
هم چنين در سخنى كه امام براى آرام كردن خواهر، همسر و فرزندانش به آنان مىفرمايد، آمده است: «يا اُختَاه، يا اُم كُلثُوم وَ اَنتِ يا زَينَب وَ اَنتِ يا رُقَيّه وَ اَنتِ يا فاطِمَه و اَنتِ يا رُباب! اُنظُرنَ اِذا أنَا قُتِلتُ فَلا تَشقَقنَ عَلَىَّ جَيباً وَ لا تَخمُشنَ عَلَىَّ وَجهاً وَ لا تَقُلنَ عَلىَّ هِجراً»؛ خواهرم ،ام كلثوم و تو اى زينب! تو اى رقيه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر داريد [و به ياد داشته باشيد] هنگامى كه من كشته شدم، براى من گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد و سخنى ناروا مگوييد.16
در مورد تشابه اسمى رقيه (س) و فاطمه صغيره به يك جريان تاريخى اشاره مىكنيم. مسلم گچكار از اهالى كوفه مىگويد: «وقتى اهل بيت (ع) را وارد كوفه كردند، نيزه داران، سرهاى مقدس شهيدان را جلوى محمل زينب (س) مىبردند. حضرت با ديدن آن سرها، از شدت ناراحتى، سرش را به چوبه محمل كوبيد و با سوز و گداز شعرى را با اين مضامين سرود:
اى هلال من كه چون بدر كامل شدى و در خسوف فرورفتى! اى پاره دلم! گمان نمىكردم روزى مصيبت تو را ببينم. برادر! با فاطمه خردسال و صغيرت، سخن بگو كه نزديك است دلش از غصه آب شود. چرا اين قدر با ما نامهربان شدهاى؟ برادرجان! چقدر براى اين دختر كوچكت سخت است كه پدرش را صدا بزند، ولى او جوابش را ندهد.»17
حضرت زينب (س) در اين شعر از رقيه (س) به فاطمه صغيره ياد مىكند و اين مسأله را روشن مىكند كه فاطمه صغيره كه در بعضى از كتابها از او ياد شده، همان دختر خردسالى است كه در خرابه شام جان داده است.
در اين جا براى روشن شدن بيشتر مسأله، گفتار كتابهاى تاريخى و ديدگاههاى انديشمندان اسلامى را بررسى مىكنيم.
كامل بهائى
قديمىترين كتابى كه از حضرت رقيه (س) به عنوان دختر امام حسين (ع) ياد كرده است و شهادت او را در خرابه شام مى داند، همين كتاب است. اين كتاب، اثر عالم بزرگوار، شيخ عمادالدين الحسن بن على بن محمد طبرى امامى است كه به امر وزير بهاءالدين، حاكم اصفهان در روزگار سلطنت هلاكوخان، نوشته شده است. به ظاهر، نام گذارى آن به كامل بهائى از آن روست كه به امر بهاءالدين نگاشته شده است.
اين كتاب در سال 675 هجرى قمرى تأليف شده و به دليل قدمت زيادى كه دارد، از ارزش ويژهاى برخوردار است؛ زيرا به جهت نزديك بودن تأليف يا رويدادهاى نگاشته شده ـ به نسبت منابع موجود در اين راستا ـ حايز اهميت است و منبعى ممتاز به شمار مى رود و دستمايه تحقيقات بعدى بسيار در اين زمينه قرار مى گرفته است.
شيخ عباس قمى در نفس المهموم و منتهى الامال، ماجراى شهادت حضرت رقيه (س) را از آن كتاب نقل مى كند. هم چنين بسيارى از عالمان بزرگوار مطالب اين كتاب را مورد تأييد، و به آن استناد كرده اند. اين نگارنده، كتاب ديگرى به نام بشارةالمصطفى (ص) لشيعة المرتضى (ع) دارد كه در اين كتاب نيز به برخى رويدادهاى پس از واقعه عاشورا اشاره شده است.
اولين منبعى كه در آن تصريح شده كه اسيران كربلا در اربعين اول، بر سر مزار شهداى كربلا نيامده اند، همين كتاب مىباشد. او جريانى را از عطيه 18 دوست جابربن عبدالله انصارى نقل مى كند كه به اتفاق هم بر سر مزار اباعبدالله الحسين (ع) و شهيدان كربلا حاضر شده، اولين زائرين قبر او در نخستين اربعين حسينى مى گردند. اما نگارنده سخنى از ملاقات جابر با اسيران كربلا به ميان نمى آورد و بر خلاف آنچه در برخى مقتلها نگاشته شده، هيچ ملاقاتى در اين روز بين او و اسيران كربلا صورت نمى گيرد.19 اين موضوع نيز نقطه عطف ديگرى در امتياز و برترى اين كتاب مى باشد.
اللهوف
يكى ديگر از كتابهاى كهن كه در اين زمينه مطالبى نقل نموده، كتاب اللهوف از سيدبن طاووس است. بايد دانست احاطه ايشان به متون حديثى و تاريخى اسلام و شيعه، ممتاز و چشمگير است. وى مى نويسد: «شب عاشورا كه حضرت سيدالشهداء (ع) اشعارى در بى وفايى دنيا مى خواند، حضرت زينب (س) سخنان ايشان را شنيد و گريست. امام (ع) او را به صبر دعوت كرد و فرمود: «خواهرم، ام كلثوم و تو اى زينب! تو اى رقيه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر داريد [و به ياد داشته باشيد] هنگامى كه من كشته شدم، براى من گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد و سخنى ناروا مگوييد [و خويشتن دار باشيد].»20
بنابر نقل ايشان، نام حضرت رقيه (س) بارها بر زبان امام حسين (ع) جارى شده است. اين مطلب در مقتل ابومخنف نيز هست كه حضرت پس از شهادت على اصغر (ع)، فرياد برآورد: «اى ام كلثوم، اى سكينه، اى رقيه، اى عاتكه و اى زينب! اى اهل بيت من! خدانگهدار؛ من نيز رفتم». اين مطلب را سليمان بن ابراهيم قندوزى حنفى (وفات: 1294 ه .ق) در كتاب ينابيع المودة از مقتل ابومخنف نقل مىكند.21
المنتخب للطُريحى
اين كتاب را شيخ فخرالدين طيحى نجفى (وفات: 1085 ه .ق) نوشته است. اين كتاب در دو جلد تنظيم شده و هر يك از مجلدات آن حاوى ده مجلس پيرامون سوگوارى حضرت سيدالشهداء (ع) و رواياتى شامل پاداش سوگوارى بر آن امام و نيز مشتمل بر اخبارى در گستره رويدادهاى روز عاشورا و رويدادهاى پس از آن مى باشد. اگر چه نگارنده اين كتاب از متأخرين بوده و در عصر صفوى زيسته، اما روايات و موضوعات خوبى را در كتاب خود جمع آورى و تنظيم كرده است.
وى سن حضرت رقيه (س) را سه سال بيان نموده است. پس از او، فاضل دربندى (وفات: 1286 ه.ق) كه آثارى هم چون اسرار الشهادة و خزائن دارد، مطالبى را از منتخب طريحى نقل كرده است. بعدها سيد محمد على شاه عبدالعظيمى (وفات: 1334 ه .ق) در كتاب شريف الايقاد، مطالبى را از آن كتاب بيان كرده است.22 هم چنين علامه حايرى (وفات 1384 ه .ق) نيز در كتاب معالى السبطين از كتاب منتخب طريحى بهره برده است.
الدروس البهية
علامه سيد حسن لواسانى (وفات: 1400 ه . ق) در كتاب الدروس البهية فى مجمل احوال الرسول و العتره النبوية مى نويسد:
يكى از دختران امام حسين (ع) به نام رقيه (س)، از اندوه بسيار و گرما و سرماى شديد و گرسنگى، در خرابه شام از دنيا رفت و در همان جا به خاك سپرده شد. قبرش در آن جا معروف و زيارت گاه است.23
ديگر كتابهايى كه در اين زمينه سخنى دارند، مستقيم يا غيرمستقيم از همين منابع نقل كرده اند. در اين جا به بررسى ديدگاه هاى برخى انديشمندان اسلامى در اين باره مى پردازيم.
ديدگاه آيت الله العظمى گلپايگانى (ره)
از آيت الله العظمى سيد محمد رضا گلپايگانى (ره) در مورد حضرت رقيه (س) و مرقد ايشان در دمشق و هم چنين داستان تعمير قبر حضرت كه به دستور خود ايشان، به وسيله روياى صادق هاى انجام گرفت، پرسيدند. ايشان فرمود: اين گونه مطالب كه نقل شده است، هيچ گونه محال بودنى از نظر عقلى ندارد؛ لكن از امورى كه اعتقاد به آن لازم و واجب باشد، نيست.24
پی‌نوشت:
1ـ الاربلى، على بن عيسى، كشف الغمة فى معرفة الائمة، تهران، كتاب فروشى اسلاميه، بىتا، ج2، ص216 ؛ الطبرسى، ابوعلى فضل بن الحسن، اعلام الورى بأعلام الهدى، بيروت، دار المعرفة، 1399 ه .ق، ص251.
2ـ مفيد، محمد بن محمد، الارشاد، تهران، انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ چهارم، 1378 ه . ش، ج2، ص200، اعلام الورى، ص251.
3ـ حايرى، محمد مهدى، معالى السبطين، قم، منشورات الرضى، 1363 ه . ش، ج2، ص214.
4ـ ابن منظور، محمد بن مكرم، لسان العرب، بيروت، دار احياءالتراث العربى، چاپ اول، 1416 ه . ق، ج5، ص293.
5ـ نظرى منفرد، على، قصه كربلا، قم، انتشارات سرور، 1379 ه . ش، پاورقى ص518.
6ـ ر.ك: مجلسى، محمد باقر، بحار الانوار، بيروت، مؤسسه الوفاء، 1404 ه . ق، ج44، ص210.
7ـ همان، ج15، ص39.
8ـ الارشاد، ج2، ص22.
9ـ همان، ص343.
10ـ ابن شهر آشوب، ابوجعفرمحمدبنعلى، مناقب آل ابى طالب، بيروت، دار الاضواء، بىتا، ج4، ص77.
11ـ تذكرة الشهداء، ميرزاحبيب اللّه كاشانى، ص193.
12ـ كشف الغمة، ج2، ص214.
13ـ معالى السبطين، ملاّمحمدمهدى حايرى مازندرانى، ج2، ص214.
14ـ محمدى اشتهاردى، محمد، سرگذشت جان سوز حضرت رقيه (س)، تهران، انتشارات مطهر، 1380 ه . ش، ص 12.
15ـ جمعى از نويسندگان، موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، قم، دارالمعروف، چاپ اول، 1373 ه . ش، ص 511.
16 ـ ابن طاووس، ابوالقاسم ابوالحسن بن سعدالدين، اللهوف على قتلى الطفوف، قم، انتشارات اسوه، چاپ اول، 1414 ه . ق، ص 141؛ اعلام الورى، ص 236،(با اندكى تغيير).
17ـ قمى، شيخ عباس، نفس المهموم، تهران، مكتبةالاسلامية، 1368 ه . ق، ص 252؛ بحارالانوار، ج 45، ص 115.
18ـ در گفتار برخى ذاكران و واعظان مشهور است كه عطيه غلام جابربن عبدالله انصارى بوده، در حالى كه اين مطلب تحريف تاريخ است. عطيه عوفى از رجال كوفه و از اصحاب اميرالمؤمنين (ع) بوده و حتى نام گذارى او نيز هنگام تولدش توسط امام على (ع) صورت گرفته است. او پنج امام را درك نموده و در زمان امام باقر (ع) از دنيا رفت (ر.ك: التسترى، محمد تقى، قاموس الرجال، قم، انتشارات جامعه مدرسين، چاپ دوم، 1415 ه . ق، ج 7، ص 210).
19 ـ الطبرى، عمادالدين محمدبن على، بشارة المصطفى (ص) لشيعة المرتضى (ع)، نجف، بى نا، چاپ دوم، 1383 ه . ق، ص74.
20ـ اللهوف، ص 141.
21ـ القندوزى الحنفى، سليمان بن ابراهيم، ينابيع المودة، قم، انتشارات شريف الرضى، چاپ اول، 1371 ه . ق، ص 335ـ333.
22ـ سرگذشت جان سوز حضرت رقيه (س)، ص 40ـ35.(با گزينش).
23ـ الدروس البهية، ص 71، برگرفته از: سرگذشت جان سوز حضرت رقيه (س)، ص 45.
24ـ مجمع المسائل، ج 1، ص 10، برگرفته از: سرگذشت جانسوز حضرت رقيه (س)، ص 20.
مجلات >ياس>شماره 24
منبع: سبطین
نام واقعی مادر حضرت رقیه چیست؟
در واپسين سالهاى عمر معاويه، روزگارى كه زياده خواهى هاى او سايه اى سنگين از فساد و تباهى بر جامعه مسلمين انداخته بود، تولد نوزادى دختر به نام رقيه (س) شادى و شعف را به خانه گلين و ساده امام حسين (ع) فرا خواند و اشك شوق را مهمان نگاههاى منتظر كرد و امام، آرامش كوتاه و زودگذرى در سايه خرسندى از مولود خجسته خود پيدا كرد و لبخندى از سرور بر چهره خسته و اندوهگيناش از ظلم و جور زمانه نشاند؛ زمانهاى كه هتاكى به خاندان پيامبر(ص) و دشنام دادن به اميرالمؤمنين (ع) سكه رايج شده بود.
تزوير و رياكارى چنان در بافت جامعه نفوذ كرده بود كه كسى به چشمهاى خود نيز اعتماد نداشت. اين در حالى بود كه سنگينى زخم تمام اين معضلات ريشهدار، بر قلب امام وارد مىآمد. معاويه اما، با همه فريبكارى و نيرنگى كه داشت، در برابر فرشته مرگ، بىچاره و ذليل مىنمود و آن گاه كه مرگ گريبانش را گرفت، بىهيچ مقاومتى تسليم شد و پسر مىگسار و شهوت پرست او بر اريكهاى كه بيست سال، پدرش بر آن تن، و دنيا پرستان بر آن رخ ساييده بودند، تكيه زد.
در چنين روزگارى بود كه صداى زنگ شتران از مقصد مدينه به سوى آيندهاى روشن و تابناك به وسعت تاريخ، برخاست و در رهگذر حوادث و رويدادهاى اين سفر پردرد و رنج، رقيه (س) به تماشا ايستاده و عروج خود را انتظار مىكشيد.
اگر چه بسيارى از منابع تاريخى، نام او را در خاطره خود حفظ نكردهاند، اما دلايل گويايى بر اثبات وجود او در دست است كه در جاى خود بدان اشاره خواهد شد.
ميلاد كوثر ثانى
هوا گرم بود و سكوت، خيره خيره، پرده سياه شب را تماشا مىكرد. شهر در تاريكى فرو رفته بود. پنجره خانهاى در شهر، گرم انتظار و محو گفت و گوى شب با ستارگانش بود. نسيم، بر ديوارهاى آفتاب خورده خانه مىوزيد. قلب شهر، از تنها پنجره باز و روشن خود مىتپيد و همه به انتظار نشسته بودند كه ناگاه صداى گريه نوزادى خجسته، احساس شب را به بازى گرفت. اشك شوق بر گونهها غلتيد و لبها، يك صدا، ترانه لبخند سرودند.
غنچهاى ديگر، به باغ حسين (ع) روييده بود و همه بر گلبرگ رخش، غنچههاى عاطفه نثار مىكردند. رقيه (س) در آن شب شكفت، و مادر تاريخ، كتاب كهن خويش را گشود و بر صفحهاى مبهم از آن، قلم را به تكاپو واداشت. ولى آن صفحه مبهم تاريخ، در كوران تاخت و تازهاى روزگار، از دفتر گذار زمان جدا گشت و از حافظه آن ناپديد گرديد. در كتابچه كوچك زندگانى رقيه (س)، لحظه روييدنش بدون هيچ سطرى، سفيد ماند و نام هيچ روزى به عنوان زادروزش ثبت نگرديد.
درباره سنّ شريف حضرت رقيه (س) نيز در ميان تاريخ نگاران اختلاف نظر وجود دارد. اگر اصل تولد ايشان را بپذيريم، مشهور اين است كه ايشان سه يا چهار بهار بيشتر به خود نديده و در روزهاى آغازين صفر سال 61 ه .ق، پرپر شده است.
مادر حضرت رقيه (عليهاالسلام)
بر اساس نوشتههاى بعضى كتابهاى تاريخى، نام مادر حضرت رقيه (س)، امّ اسحاق است كه پيشتر همسر امام حسن مجتبى (ع) بوده و پس از شهادت ايشان، به وصيت امام حسن (ع) به عقد امام حسين (ع) درآمده است.1
مادر حضرت رقيه(س) از بانوان بزرگ و با فضيلت اسلام به شمار مىآيد. بنا به گفته شيخ مفيد در كتاب الارشاد، كنيه ايشان بنت طلحه است.2
نام مادر حضرت رقيه (س) در بعضى كتابها، امجعفر قضاعيّه آمده است، ولى دليل محكمى در اين باره در دست نيست.
هم چنين نويسنده معالى السبطين، مادر حضرت رقيه (س) را شاه زنان؛ دختر يزدگرد سوم پادشاه ايرانى، معرفى مىكند كه در حمله مسلمانان به ايران اسير شده بود. وى به ازدواج امام حسين (عليهالسلام) درآمد و مادر گرامى حضرت امام سجاد (ع) نيز به شمار مىآيد.3
اين مطلب از نظر تاريخ نويسان معاصر پذيرفته نشده؛ زيرا ايشان هنگام تولد امام سجاد (ع) از دنيا رفته و تاريخ درگذشت او را 23 سال پيش از واقعه كربلا، يعنى در سال 37 ه .ق دانستهاند. از اين رو، امكان ندارد او مادر كودكى باشد كه در فاصله سه يا چهار سال پيش از حادثه كربلا به دنيا آمده باشد. اين مسأله تنها در يك صورت قابل حل مىباشد كه بگوييم شاه زنان كسى غير از شهربانو (مادر امام سجاد (ع)) است.
نام گذارى حضرت رقيه (عليهاالسلام)
رقيه از «رقى» به معنى بالا رفتن و ترقى گرفته شده است.4 گويا اين اسم لقب حضرت بوده و نام اصلى ايشان فاطمه بوده است؛ زيرا نام رقيه در شمار دختران امام حسين (عليهالسلام) كمتر به چشم مىخورد و به اذعان برخى منابع، احتمال اين كه ايشان همان فاطمه بنت الحسين (س) باشد، وجود دارد.5 در واقع، بعضى از فرزندان امام حسين (ع) دو اسم داشتهاند و امكان تشابه اسمى نيز در فرزندان ايشان وجود دارد.
گذشته از اين، در تاريخ نيز دلايلى بر اثبات اين مدعا وجود دارد. چنانچه در كتاب تاريخ آمده است: «در ميان كودكان امام حسين (ع) دختر كوچكى به نام فاطمه بود و چون امام حسين (ع) مادر بزرگوارشان را بسيار دوست مىداشتند، هر فرزند دخترى كه خدا به ايشان مىداد، نامش را فاطمه مىگذاشت. همان گونه كه هرچه پسر داشتند، به احترام پدرشان امام على (ع) وى را على مىناميد».6 گفتنى است سيره ديگر امامان نيز در نام گذارى فرزندانشان چنين بوده است.
نام رقيه در تاريخ
اين نام ويژه تاريخ اسلام نيست، بلكه پيش از ظهور پيامبر گرامى اسلام (ص) نيز اين نام در جزيرة العرب رواج داشته است. به عنوان نمونه، نام يكى از دختران هاشم (نياى دوم پيامبر (ص)) رقيه بود كه عمه حضرت عبداللّه، پدر پيامبر اكرم (ص) به شمار مىآيد.7
نخستين فردى كه در اسلام به اين اسم، نام گذارى گرديد، دختر پيامبر اكرم (ص) و حضرت خديجه بود. پس از اين نام گذارى، نام رقيه به عنوان يكى از نامهاى خوب و زينت بخش اسلامى درآمد.
اميرالمؤمنين على (ع) نيز يكى از دخترانش را به همين اسم ناميد كه اين دختر بعدها به ازدواج حضرت مسلم بن عقيل (ع) درآمد. اين روند ادامه يافت تا آن جا كه برخى دختران امامان ديگر مانند امام حسن مجتبى (ع)،8 امام حسين (ع) و دو تن از دختران امام كاظم (ع) نيز رقيه ناميده شدند. گفتنى است، براى جلوگيرى از اشتباه، آن دو را رقيه و رقيه صغرى مىناميدند.9
خاستگاه تربيتى
حضرت رقيه (س) در خانوادهاى پرورش يافت كه پدر، مادر و فرزندان آن، همگى به عالىترين فضيلتهاى اخلاقى و پارسايى آراسته بودند. افزون بر آن، فضاى دلانگيز شهر پيامبر (ص) كه شميم روح فزاى رسول خدا (ص)، على (ع) و فاطمه (س) هنوز در آن جارى بود و مشام جان را نوازش مىداد، در پرورش او نقشى بزرگ داشت. او در خانوادهاى رشد يافت كه همگى سيراب از زلال معرفت امام حسين (ع) بودند؛ خانوادهاى كه از بزرگترين اسطورههاى علم و ادب و معرفت و ايثار مانند زينب كبرى (س)، اباالفضل العباس (ع)، على بن الحسين (ع)، على اكبر (ع) و... تشكيل شده بود.
حضرت رقيه (س) در مدت عمر كوتاه خود در دامان اين بزرگواران، به ويژه پدر گرامىاش امام حسين (ع) پرورش يافت و با وجود همان سن كم، به عنوان يكى از زيباترين اسطورههاى ايثار و مقاومت در تاريخ معرفى گرديد.
ديگر دختران امام حسين (عليهالسلام)
در مورد تعداد فرزندان دختر امام حسين (ع) در ميان تاريخ نويسان، اختلاف نظر وجود دارد. بيشتر آنان دو دختر به نامهاى سكينه و فاطمه براى حضرت ذكر كردهاند و برخى ديگر تعداد دختران حضرت را تا هشت نفر نيز برشمردهاند. در اين جا برخى از ديدگاهها را بيان مىكنيم.
1. علامه ابن شهر آشوب و محمد بن جرير طبرى كه از تاريخ نويسان بزرگ اسلام هستند، از سه دختر به نامهاى سكينه، فاطمه و زينب نام بردهاند.10
2. ميرزا حبيب اللّه كاشانى، شمار پسران حضرت را سيزده تن به نامهاى على اكبر، على اوسط، على اصغر، محمد، جعفر، قاسم، عبداللّه، محسن، ابراهيم، حمزه، عمر، زيد و عمران دانسته است و تعداد دختران حضرت را هشت نفر مىداند؛ به نامهاى فاطمه كبرى، فاطمه صغرى، زبيده، زينب، سكينه، امكلثوم، صفيه و دخترى كه در شام از دنيا مىرود و نامى از او به ميان نمىآورد. او بر اين باور است كه اين چند گانگى تنها در اسم آنها بوده و بيشتر آنان در مسمّى شريكاند؛ زيرا امام حسين (ع) در تاريخ به كمى فرزند معروف بودهاند. پس ممكن است بعضى از اولاد ايشان دو اسم داشته باشند يا حتى نام نوههاى ايشان نيز در رديف فرزندان شان قرار گرفته باشد و يا به دليل سرپرستى بعضى يتيمان بنى هاشم مانند فرزندان امام مجتبى (ع) به اشتباه، نام آنان نيز در شمار فرزندان ايشان دانسته شده باشد.11
3. على بن عيسى اربلى، نويسنده كتاب معروف كشف الغمّة فى معرفة الائمة، مىنويسد: امام حسين (ع) شش پسر و چهار دختر داشت. با اين حال، او هنگام برشمردن دختران حضرت، نام سه نفر ـ زينب، سكينه و فاطمه ـ را مىبرد و از نفر چهارم سخنى به ميان نمىآورد12 كه احتمال دارد چهارمين آنها، حضرت رقيه (س) باشد.
4. علامه حايرى، در كتاب معالى السبطين، مىنويسد: برخى مانند محمد بن طلحه شافعى (از عالمان اهل تسنن) مىنويسند: امام حسين (ع) ده فرزند داشته كه عبارت بودهاند از: شش پسر و چهار دختر. سپس مىافزايد: دختران او عبارتاند از: سكينه، فاطمه صغرى، فاطمه كبرى، و رقيه (س). آنگاه در مورد رقيه (س) مىنويسد: رقيه (عليهاالسلام) پنج يا هفت سال داشت و در شام درگذشت كه مادرش، شاه زنان، دختر يزدگرد است.13
پژوهشى در ديدگاههاى تاريخى در مورد حضرت رقيه (عليهاالسلام)
در بعضى كتابهاى تاريخى، نام حضرت رقيه (س) آمده، ولى در بسيارى از آنها نامى از ايشان برده نشده است. اين احتمال وجود دارد كه تشابه اسمى ميان فرزندان امام حسين (ع)، سبب پيش آمدن اين مسأله شده باشد. هم چنان كه بعضى از كتابها به اين مسأله اذعان دارند و بنابر نقل آنها، حضرت رقيه (س) همان فاطمه صغرى (س) است. در چگونگى درگذشت ايشان نيز اختلاف نظر وجود دارد كه در اين جا به اين دو مسأله خواهيم پرداخت.
براى روشن شدن اين مطلب، بحث را با طرح يك پرسش بنيادين و بسيار مشهور آغاز مىكنيم كه: آيا نبودن نام حضرت رقيه (س) در شمار فرزندان امام حسين (ع) در كتابهاى معتبرى چون ارشاد مفيد، اعلام الورى، كشف الغمة و دلائل الامامة، بر نبودن چنين شخصيتى در تاريخ دلالت دارد؟
با بيان چند مقدمه، پاسخ اين پرسش به خوبى روشن می‌شود:
1. در دوره زندگانى ائمه اطهار (ع) و در صدر اسلام مسائلى مانند كمبود امكانات نگارشى، اختناق شديد حكمرانان اموى، كم توجهى به ثبت و ضبط جزئيات رويدادها، فشار حكومت بر سيره نويسان، جانب دارىها و... سبب بروز بعضى اختلافات در نقل مطالب تاريخى مىشده است.
2. در اثر تاخت و تازها و وجود بربريت و دانش ستيزى بعضى حكمرانان، بسيارى از منابع ارزشمند از ميان رفته است. به همين دليل، اين گمان تقويت مىشود كه چه بسا بسيارى از اين اسناد و منابع معتبر، در جريان اين درگيرىها، از بين رفته و به دست ما نرسيده است.
3. تعدد فرزندان، تشابه اسمى و به ويژه سرگذشتهاى شبيه در مورد شخصيتهاى گوناگون تاريخى و گاه وجود ابهام در گذشتهها و پيشينه زندگى افراد، امر را بر تاريخ نويسان مشتبه كرده است. همان گونه كه اين مسأله در مورد ديگر شخصيتهاى تاريخى ـ حتى در جريان قيام عاشورا ـ نيز به چشم مىخورد.
4ـ همان گونه كه پيشتر گفته شد، امام حسين (ع) به دليل شدت علاقه به پدر بزرگوار و مادر گرامىشان، نام همه فرزندان خود را فاطمه و على مىگذاشتند. اين امر خود منشأ بسيارى از سهوِ قلمها در نگاشتن شرح حال زندگانى فرزندانِ امام حسين (ع) گرديده است. قراين و شواهدى نيز در دست است كه رقيه (س) را فاطمه صغيره مىخواندهاند. احتمال دارد همين موضوع سبب غفلت از نام اصلى ايشان شده باشد.14
بنابراين، نيامدن نام حضرت رقيه (س)، در كتابهاى تاريخى، اگر چه شك در وجود تاريخى او را بسيار تقويت مىكند، اما هرگز دليل بر نبودن چنين شخصيتى در تاريخ نيست. افزون بر آن، مهمترين دليلِ فراموشى يا كم رنگ شدن حضور اين شخصيت، زندگانى كوتاه ايشان است كه سبب شده ردّ كمترى از ايشان در تاريخ به چشم بخورد. در مورد حضرت على اصغر (ع) نيز به جرأت مىتوان گفت: اگر شهادت او بحبوحه نبرد و وجود شاهدان بسيار بر اين جريان نبود، نامى از حضرت على اصغر (ع) نيز امروز در بين كتابهاى معتبر شيعه به چشم نمىخورد؛ زيرا تاريخنويسى فنى است كه با جمع آورى اقوال سر و كار دارد كه بسيارى از آنها شاهد عينى نداشته و به صورت نقل قول گرد هم آمده است. تنها موضوعى كه در آن مورد بحث و بررسى قرار مىگيرد، درستى و يا نادرستى آن از حيث ثقه بودن راوى است كه البته اين موضوع فقط در تاريخ اسلام وجود دارد. اما به عنوان نمونه، در بحث حديث، معرفهها و مشخصههاى ديگرى نيز براى سنجش درستى اخبار، موجود مىباشد كه خبر را با تعادل و نيز تراجيح، علاج معارضه و تزاحم، بررسى دلالت و عملياتهاى ديگر مورد بررسى قرار مىدهند.
افزون بر مطالب بالا، دو شاهد قوى نيز بر اثبات وجود ايشان در تاريخ ذكر شده است. ابتدا گفتگويى كه بين امام و اهل حرم در آخرين لحظات نبرد حضرت سيدالشهدا (ع) هنگام مواجهه با شمر، رخ مىدهد. امام رو به خيام كرده و فرمودند: «اَلا يا زِينَب، يا سُكَينَة! يا وَلَدى! مَن ذَا يَكُونُ لَكُم بَعدِى؟ اَلا يا رُقَيَّه وَ يا اُمِّ كُلثُومِ! اَنتم وَدِيعَةُ رَبِّى، اَليَومَ قَد قَرَبَ الوَعدُ»؛ اى زينب، اى سكينه! اى فرزندانم! چه كسى پس از من براى شما باقى مىماند؟ اى رقيه و اى امكلثوم! شما امانتهاى خدا بوديد نزد من، اكنون لحظه ميعاد من فرارسيده است.15
هم چنين در سخنى كه امام براى آرام كردن خواهر، همسر و فرزندانش به آنان مىفرمايد، آمده است: «يا اُختَاه، يا اُم كُلثُوم وَ اَنتِ يا زَينَب وَ اَنتِ يا رُقَيّه وَ اَنتِ يا فاطِمَه و اَنتِ يا رُباب! اُنظُرنَ اِذا أنَا قُتِلتُ فَلا تَشقَقنَ عَلَىَّ جَيباً وَ لا تَخمُشنَ عَلَىَّ وَجهاً وَ لا تَقُلنَ عَلىَّ هِجراً»؛ خواهرم ،ام كلثوم و تو اى زينب! تو اى رقيه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر داريد [و به ياد داشته باشيد] هنگامى كه من كشته شدم، براى من گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد و سخنى ناروا مگوييد.16
در مورد تشابه اسمى رقيه (س) و فاطمه صغيره به يك جريان تاريخى اشاره مىكنيم. مسلم گچكار از اهالى كوفه مىگويد: «وقتى اهل بيت (ع) را وارد كوفه كردند، نيزه داران، سرهاى مقدس شهيدان را جلوى محمل زينب (س) مىبردند. حضرت با ديدن آن سرها، از شدت ناراحتى، سرش را به چوبه محمل كوبيد و با سوز و گداز شعرى را با اين مضامين سرود:
اى هلال من كه چون بدر كامل شدى و در خسوف فرورفتى! اى پاره دلم! گمان نمىكردم روزى مصيبت تو را ببينم. برادر! با فاطمه خردسال و صغيرت، سخن بگو كه نزديك است دلش از غصه آب شود. چرا اين قدر با ما نامهربان شدهاى؟ برادرجان! چقدر براى اين دختر كوچكت سخت است كه پدرش را صدا بزند، ولى او جوابش را ندهد.»17
حضرت زينب (س) در اين شعر از رقيه (س) به فاطمه صغيره ياد مىكند و اين مسأله را روشن مىكند كه فاطمه صغيره كه در بعضى از كتابها از او ياد شده، همان دختر خردسالى است كه در خرابه شام جان داده است.
در اين جا براى روشن شدن بيشتر مسأله، گفتار كتابهاى تاريخى و ديدگاههاى انديشمندان اسلامى را بررسى مىكنيم.
كامل بهائى
قديمىترين كتابى كه از حضرت رقيه (س) به عنوان دختر امام حسين (ع) ياد كرده است و شهادت او را در خرابه شام مى داند، همين كتاب است. اين كتاب، اثر عالم بزرگوار، شيخ عمادالدين الحسن بن على بن محمد طبرى امامى است كه به امر وزير بهاءالدين، حاكم اصفهان در روزگار سلطنت هلاكوخان، نوشته شده است. به ظاهر، نام گذارى آن به كامل بهائى از آن روست كه به امر بهاءالدين نگاشته شده است.
اين كتاب در سال 675 هجرى قمرى تأليف شده و به دليل قدمت زيادى كه دارد، از ارزش ويژهاى برخوردار است؛ زيرا به جهت نزديك بودن تأليف يا رويدادهاى نگاشته شده ـ به نسبت منابع موجود در اين راستا ـ حايز اهميت است و منبعى ممتاز به شمار مى رود و دستمايه تحقيقات بعدى بسيار در اين زمينه قرار مى گرفته است.
شيخ عباس قمى در نفس المهموم و منتهى الامال، ماجراى شهادت حضرت رقيه (س) را از آن كتاب نقل مى كند. هم چنين بسيارى از عالمان بزرگوار مطالب اين كتاب را مورد تأييد، و به آن استناد كرده اند. اين نگارنده، كتاب ديگرى به نام بشارةالمصطفى (ص) لشيعة المرتضى (ع) دارد كه در اين كتاب نيز به برخى رويدادهاى پس از واقعه عاشورا اشاره شده است.
اولين منبعى كه در آن تصريح شده كه اسيران كربلا در اربعين اول، بر سر مزار شهداى كربلا نيامده اند، همين كتاب مىباشد. او جريانى را از عطيه 18 دوست جابربن عبدالله انصارى نقل مى كند كه به اتفاق هم بر سر مزار اباعبدالله الحسين (ع) و شهيدان كربلا حاضر شده، اولين زائرين قبر او در نخستين اربعين حسينى مى گردند. اما نگارنده سخنى از ملاقات جابر با اسيران كربلا به ميان نمى آورد و بر خلاف آنچه در برخى مقتلها نگاشته شده، هيچ ملاقاتى در اين روز بين او و اسيران كربلا صورت نمى گيرد.19 اين موضوع نيز نقطه عطف ديگرى در امتياز و برترى اين كتاب مى باشد.
اللهوف
يكى ديگر از كتابهاى كهن كه در اين زمينه مطالبى نقل نموده، كتاب اللهوف از سيدبن طاووس است. بايد دانست احاطه ايشان به متون حديثى و تاريخى اسلام و شيعه، ممتاز و چشمگير است. وى مى نويسد: «شب عاشورا كه حضرت سيدالشهداء (ع) اشعارى در بى وفايى دنيا مى خواند، حضرت زينب (س) سخنان ايشان را شنيد و گريست. امام (ع) او را به صبر دعوت كرد و فرمود: «خواهرم، ام كلثوم و تو اى زينب! تو اى رقيه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر داريد [و به ياد داشته باشيد] هنگامى كه من كشته شدم، براى من گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد و سخنى ناروا مگوييد [و خويشتن دار باشيد].»20
بنابر نقل ايشان، نام حضرت رقيه (س) بارها بر زبان امام حسين (ع) جارى شده است. اين مطلب در مقتل ابومخنف نيز هست كه حضرت پس از شهادت على اصغر (ع)، فرياد برآورد: «اى ام كلثوم، اى سكينه، اى رقيه، اى عاتكه و اى زينب! اى اهل بيت من! خدانگهدار؛ من نيز رفتم». اين مطلب را سليمان بن ابراهيم قندوزى حنفى (وفات: 1294 ه .ق) در كتاب ينابيع المودة از مقتل ابومخنف نقل مىكند.21
المنتخب للطُريحى
اين كتاب را شيخ فخرالدين طيحى نجفى (وفات: 1085 ه .ق) نوشته است. اين كتاب در دو جلد تنظيم شده و هر يك از مجلدات آن حاوى ده مجلس پيرامون سوگوارى حضرت سيدالشهداء (ع) و رواياتى شامل پاداش سوگوارى بر آن امام و نيز مشتمل بر اخبارى در گستره رويدادهاى روز عاشورا و رويدادهاى پس از آن مى باشد. اگر چه نگارنده اين كتاب از متأخرين بوده و در عصر صفوى زيسته، اما روايات و موضوعات خوبى را در كتاب خود جمع آورى و تنظيم كرده است.
وى سن حضرت رقيه (س) را سه سال بيان نموده است. پس از او، فاضل دربندى (وفات: 1286 ه.ق) كه آثارى هم چون اسرار الشهادة و خزائن دارد، مطالبى را از منتخب طريحى نقل كرده است. بعدها سيد محمد على شاه عبدالعظيمى (وفات: 1334 ه .ق) در كتاب شريف الايقاد، مطالبى را از آن كتاب بيان كرده است.22 هم چنين علامه حايرى (وفات 1384 ه .ق) نيز در كتاب معالى السبطين از كتاب منتخب طريحى بهره برده است.
الدروس البهية
علامه سيد حسن لواسانى (وفات: 1400 ه . ق) در كتاب الدروس البهية فى مجمل احوال الرسول و العتره النبوية مى نويسد:
يكى از دختران امام حسين (ع) به نام رقيه (س)، از اندوه بسيار و گرما و سرماى شديد و گرسنگى، در خرابه شام از دنيا رفت و در همان جا به خاك سپرده شد. قبرش در آن جا معروف و زيارت گاه است.23
ديگر كتابهايى كه در اين زمينه سخنى دارند، مستقيم يا غيرمستقيم از همين منابع نقل كرده اند. در اين جا به بررسى ديدگاه هاى برخى انديشمندان اسلامى در اين باره مى پردازيم.
ديدگاه آيت الله العظمى گلپايگانى (ره)
از آيت الله العظمى سيد محمد رضا گلپايگانى (ره) در مورد حضرت رقيه (س) و مرقد ايشان در دمشق و هم چنين داستان تعمير قبر حضرت كه به دستور خود ايشان، به وسيله روياى صادق هاى انجام گرفت، پرسيدند. ايشان فرمود: اين گونه مطالب كه نقل شده است، هيچ گونه محال بودنى از نظر عقلى ندارد؛ لكن از امورى كه اعتقاد به آن لازم و واجب باشد، نيست.24
پی‌نوشت:
1ـ الاربلى، على بن عيسى، كشف الغمة فى معرفة الائمة، تهران، كتاب فروشى اسلاميه، بىتا، ج2، ص216 ؛ الطبرسى، ابوعلى فضل بن الحسن، اعلام الورى بأعلام الهدى، بيروت، دار المعرفة، 1399 ه .ق، ص251.
2ـ مفيد، محمد بن محمد، الارشاد، تهران، انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ چهارم، 1378 ه . ش، ج2، ص200، اعلام الورى، ص251.
3ـ حايرى، محمد مهدى، معالى السبطين، قم، منشورات الرضى، 1363 ه . ش، ج2، ص214.
4ـ ابن منظور، محمد بن مكرم، لسان العرب، بيروت، دار احياءالتراث العربى، چاپ اول، 1416 ه . ق، ج5، ص293.
5ـ نظرى منفرد، على، قصه كربلا، قم، انتشارات سرور، 1379 ه . ش، پاورقى ص518.
6ـ ر.ك: مجلسى، محمد باقر، بحار الانوار، بيروت، مؤسسه الوفاء، 1404 ه . ق، ج44، ص210.
7ـ همان، ج15، ص39.
8ـ الارشاد، ج2، ص22.
9ـ همان، ص343.
10ـ ابن شهر آشوب، ابوجعفرمحمدبنعلى، مناقب آل ابى طالب، بيروت، دار الاضواء، بىتا، ج4، ص77.
11ـ تذكرة الشهداء، ميرزاحبيب اللّه كاشانى، ص193.
12ـ كشف الغمة، ج2، ص214.
13ـ معالى السبطين، ملاّمحمدمهدى حايرى مازندرانى، ج2، ص214.
14ـ محمدى اشتهاردى، محمد، سرگذشت جان سوز حضرت رقيه (س)، تهران، انتشارات مطهر، 1380 ه . ش، ص 12.
15ـ جمعى از نويسندگان، موسوعة كلمات الامام الحسين (ع)، قم، دارالمعروف، چاپ اول، 1373 ه . ش، ص 511.
16 ـ ابن طاووس، ابوالقاسم ابوالحسن بن سعدالدين، اللهوف على قتلى الطفوف، قم، انتشارات اسوه، چاپ اول، 1414 ه . ق، ص 141؛ اعلام الورى، ص 236،(با اندكى تغيير).
17ـ قمى، شيخ عباس، نفس المهموم، تهران، مكتبةالاسلامية، 1368 ه . ق، ص 252؛ بحارالانوار، ج 45، ص 115.
18ـ در گفتار برخى ذاكران و واعظان مشهور است كه عطيه غلام جابربن عبدالله انصارى بوده، در حالى كه اين مطلب تحريف تاريخ است. عطيه عوفى از رجال كوفه و از اصحاب اميرالمؤمنين (ع) بوده و حتى نام گذارى او نيز هنگام تولدش توسط امام على (ع) صورت گرفته است. او پنج امام را درك نموده و در زمان امام باقر (ع) از دنيا رفت (ر.ك: التسترى، محمد تقى، قاموس الرجال، قم، انتشارات جامعه مدرسين، چاپ دوم، 1415 ه . ق، ج 7، ص 210).
19 ـ الطبرى، عمادالدين محمدبن على، بشارة المصطفى (ص) لشيعة المرتضى (ع)، نجف، بى نا، چاپ دوم، 1383 ه . ق، ص74.
20ـ اللهوف، ص 141.
21ـ القندوزى الحنفى، سليمان بن ابراهيم، ينابيع المودة، قم، انتشارات شريف الرضى، چاپ اول، 1371 ه . ق، ص 335ـ333.
22ـ سرگذشت جان سوز حضرت رقيه (س)، ص 40ـ35.(با گزينش).
23ـ الدروس البهية، ص 71، برگرفته از: سرگذشت جان سوز حضرت رقيه (س)، ص 45.
24ـ مجمع المسائل، ج 1، ص 10، برگرفته از: سرگذشت جانسوز حضرت رقيه (س)، ص 20.
مجلات >ياس>شماره 24
منبع: سبطین
شیخ جعفرشوشتری :
ازعظمت بلکه معجزه قرآن، آن است که برخلاف دیگر کتابها تکرارش ملال آور نیست، بلکه لطفش بیشتر می گردد، مصیبت امام حسین (ع) هم همینطور است. هرچه خوانده یا شنیده شود باز تازه است.
دیگرآنکه نگاه کردن به خط قرآن عبادتست، تلاوت و گوش دادن به آن عبادتست، مرثیۀ امام حسین(ع) ، هم چنین است، خواندنش و گوش دادنش عبادتست، گریاندنش و گریه کردنش نیز عبادتست .
ازجمله آنکه قرآن مجید به جمیع شئون معجزه است و ... و حسین (ع) هم به سربریده اش ، به اعضایش، به بدنش همه معجزه است.
« بخشی ازکتاب سرای دیگر»
به نقل از 3imam.persianblog.i
ازعظمت بلکه معجزه قرآن، آن است که برخلاف دیگر کتابها تکرارش ملال آور نیست، بلکه لطفش بیشتر می گردد، مصیبت امام حسین (ع) هم همینطور است. هرچه خوانده یا شنیده شود باز تازه است.
دیگرآنکه نگاه کردن به خط قرآن عبادتست، تلاوت و گوش دادن به آن عبادتست، مرثیۀ امام حسین(ع) ، هم چنین است، خواندنش و گوش دادنش عبادتست، گریاندنش و گریه کردنش نیز عبادتست .
« مَنْ بَکی اَوْ بَکی اَوْ تَباکی وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةِ »
ازجمله آنکه قرآن مجید به جمیع شئون معجزه است و ... و حسین (ع) هم به سربریده اش ، به اعضایش، به بدنش همه معجزه است.
« بخشی ازکتاب سرای دیگر»
به نقل از 3imam.persianblog.i
فریاد بزن که کربلا ماتم نیست
میراث حسین، درد و داغ و غم نیست
جان مایه ی نهضت حسینی اینست:
"هر کس که به ظلم تن دهد، آدم نیست"
شاعر: رضا اسماعیلی
میراث حسین، درد و داغ و غم نیست
جان مایه ی نهضت حسینی اینست:
"هر کس که به ظلم تن دهد، آدم نیست"
شاعر: رضا اسماعیلی
روضه خوانها زیادی شلوغش می کنند
حرمله آنقدرها هم که می گویند تیرانداز ماهری نبود
هدفهای روشنی داشت.
*السلام علیک یا باب الحوائج،حضرت علی اصغر (ع)
حرمله آنقدرها هم که می گویند تیرانداز ماهری نبود
هدفهای روشنی داشت.
*السلام علیک یا باب الحوائج،حضرت علی اصغر (ع)
زینب جان!شرمنده ایم که بهای حسینی شدن ما
"بی حسین"
شدن تو بود،و شرمنده تر آنکه
تو بی حسین شدی و ما
حسینی نشدیم.
یا حسین (ع)
"بی حسین"
شدن تو بود،و شرمنده تر آنکه
تو بی حسین شدی و ما
حسینی نشدیم.
یا حسین (ع)
اگر عزاداری میکنیم باید شورمان به شعور مجهز باشد ، هر عاشورائی بر عرفه ای تکیه دارد ،
آیت الله محی الدین حائری شیرازی : حضرت حسین (ع) در شب عاشورا یک جور سخن گفت و در روز عاشورا یک جور دیگر :
...
..
.
شب عاشورا ، سخن از ( نمیخواهم ، احتیاج ندارم ، بروید ، بیعتم را برداشتم ) بود ،
روز عاشورا میگوید : بیائید به من کمک کنید ، آیا یاور و مددکاری هست ؟ هل من ناصر ینصرنی ؟
شب صحبت میکند تا مبادا خبیثی در بین طیب ها باشد ،
و روز سخن میگوید تا مبادا طیبی در بین خبیث ها مانده باشد ،
شب غربال میکندتا فقط صالحان بمانند و
روز غربال میکند تا فقط اشقیاء در مقابل او ایستاده باشند ،
.
..
...
آنکه در عرفه آنچنان میگرید ، میتواند در عاشورا جهانی را اینچنین بگریاند ،
آیت الله محی الدین حائری شیرازی : حضرت حسین (ع) در شب عاشورا یک جور سخن گفت و در روز عاشورا یک جور دیگر :
...
..
.
شب عاشورا ، سخن از ( نمیخواهم ، احتیاج ندارم ، بروید ، بیعتم را برداشتم ) بود ،
روز عاشورا میگوید : بیائید به من کمک کنید ، آیا یاور و مددکاری هست ؟ هل من ناصر ینصرنی ؟
شب صحبت میکند تا مبادا خبیثی در بین طیب ها باشد ،
و روز سخن میگوید تا مبادا طیبی در بین خبیث ها مانده باشد ،
شب غربال میکندتا فقط صالحان بمانند و
روز غربال میکند تا فقط اشقیاء در مقابل او ایستاده باشند ،
.
..
...
آنکه در عرفه آنچنان میگرید ، میتواند در عاشورا جهانی را اینچنین بگریاند ،
افسران جنگ نرم
افسران جنگ نرم
افسران جنگ نرم
افسران جنگ نرم
افسران جنگ نرم
اما ریشه اش در دل نیست، در باد است
اما ریشه اش در دل نیست، در باد است
گوش کن قافله سالار چه می خواند:
وَ لَمّا تَوَجّهَ تِلقاءَ مَدیَنَ قالَ عَسی رَبّی اَن یَهدیَنی سواءَ السّبیل(1)...
آیا تو می دانی که از چه امام آیاتی که در شأن هجرت نخستین ِ موسی است فرا می خوانَد؟ عقل محجوب من که راه در جایی ندارد... ای رازداران خزاین غیب، سکوت حجاب را بشکنید و مُهر از لبِ فروبسته اسرار برگیرید و با ما سخن بگویید. آه از این دلسنگی که ما را صمٌ بُکم می خواهد... آه از این دلسنگی!
سرّ آنکه جهاد فی سبیل الله با هجرت آغاز می شود در کجاست؟ طبیعت بشری در جست و جوی راحت و فراغت است و سامان و قرار می طلبد.
یاران!
سخن از اهل فسق و بندگان لذت نیست، سخن از آنانی است که اسلام آورده اند اما در جست و جوی حقیقت ایمان نیستند. کُنج فراغتی و رزقی مُکفی... دلخوش به نمازی غراب وار و دعایی که بر زبان می گذرد اما ریشه اش در دل نیست، در باد است. در جست و جوی مأمنی که او را از مکر خدا پناه دهد؛ در جست و جوی غفلت کده ای که او را از ابتلائات ایمانی ایمن سازد، غافل که خانهء غفلت، پوشالی است و ابتلائات دهر، طوفانی است که صخره های بلند را نیز خُرد می کند و در مسیر دره ها آن همه می غلتاند تا پیوستهء به خاک شود.
اگر کشاکش ابتلائات است که مرد می سازد، پس یاران، دل از سامان برکَنیم و روی به راه نهیم.
بگذار عبدالله بن عمر ما را از عاقبت کار بترساند. اگر رسم مردانگی سرباختن است، ما نیز چون سید الشّهدا او را پاسخ خواهیم گفت که:
" ای پدر عبد الرحمن، آیا ندانسته ای که از نشانه های حقارت دنیا در نزد حق این است که سر مبارک یحیی بن زکریا را برای زنی روسپی از قوم بنی اسرائیل پیشکش بردند؟ آیا نمی دانی که بر بنی اسرائیل زمانی گذشت که مابین طلوع فجر و طلوع شمس هفتاد پیامبر را می کشتند و آن گاه در بازارهایشان به خرید و فروش می نشستند، آن سان که گویی هیچ چیز رخ نداده است! و خدا نیز ایشان را تا روز مؤاخذه مهلت داد."(2)
... اما، وای از آن مؤاخذه ای که خداوند خود اینچنین اش توصیف کرده است: اَخذَ عَزیزٍ مُقتَدرٍ.(3)
آه یاران! اگر در این دنیای وارونه، رسم مردانگی این است که سر بریدهء مردان را در تشت طلا نهند و به روسپیان هدیه کنند.... بگذار اینچنین باشد. این دنیا و این سر ما!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ قصص / 21
2 ـ موسوعه کلمات امام الحسین(ع)، ص 308
3 ـ بخشی از آیهء 42 سورهء قمر: ... فَاَخذناهُم اَخذَ عَزیزٍ مُقتَدرٍ
فتح خون، شهید آوینی
اما ریشه اش در دل نیست، در باد است
گوش کن قافله سالار چه می خواند:
وَ لَمّا تَوَجّهَ تِلقاءَ مَدیَنَ قالَ عَسی رَبّی اَن یَهدیَنی سواءَ السّبیل(1)...
آیا تو می دانی که از چه امام آیاتی که در شأن هجرت نخستین ِ موسی است فرا می خوانَد؟ عقل محجوب من که راه در جایی ندارد... ای رازداران خزاین غیب، سکوت حجاب را بشکنید و مُهر از لبِ فروبسته اسرار برگیرید و با ما سخن بگویید. آه از این دلسنگی که ما را صمٌ بُکم می خواهد... آه از این دلسنگی!
سرّ آنکه جهاد فی سبیل الله با هجرت آغاز می شود در کجاست؟ طبیعت بشری در جست و جوی راحت و فراغت است و سامان و قرار می طلبد.
یاران!
سخن از اهل فسق و بندگان لذت نیست، سخن از آنانی است که اسلام آورده اند اما در جست و جوی حقیقت ایمان نیستند. کُنج فراغتی و رزقی مُکفی... دلخوش به نمازی غراب وار و دعایی که بر زبان می گذرد اما ریشه اش در دل نیست، در باد است. در جست و جوی مأمنی که او را از مکر خدا پناه دهد؛ در جست و جوی غفلت کده ای که او را از ابتلائات ایمانی ایمن سازد، غافل که خانهء غفلت، پوشالی است و ابتلائات دهر، طوفانی است که صخره های بلند را نیز خُرد می کند و در مسیر دره ها آن همه می غلتاند تا پیوستهء به خاک شود.
اگر کشاکش ابتلائات است که مرد می سازد، پس یاران، دل از سامان برکَنیم و روی به راه نهیم.
بگذار عبدالله بن عمر ما را از عاقبت کار بترساند. اگر رسم مردانگی سرباختن است، ما نیز چون سید الشّهدا او را پاسخ خواهیم گفت که:
" ای پدر عبد الرحمن، آیا ندانسته ای که از نشانه های حقارت دنیا در نزد حق این است که سر مبارک یحیی بن زکریا را برای زنی روسپی از قوم بنی اسرائیل پیشکش بردند؟ آیا نمی دانی که بر بنی اسرائیل زمانی گذشت که مابین طلوع فجر و طلوع شمس هفتاد پیامبر را می کشتند و آن گاه در بازارهایشان به خرید و فروش می نشستند، آن سان که گویی هیچ چیز رخ نداده است! و خدا نیز ایشان را تا روز مؤاخذه مهلت داد."(2)
... اما، وای از آن مؤاخذه ای که خداوند خود اینچنین اش توصیف کرده است: اَخذَ عَزیزٍ مُقتَدرٍ.(3)
آه یاران! اگر در این دنیای وارونه، رسم مردانگی این است که سر بریدهء مردان را در تشت طلا نهند و به روسپیان هدیه کنند.... بگذار اینچنین باشد. این دنیا و این سر ما!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ قصص / 21
2 ـ موسوعه کلمات امام الحسین(ع)، ص 308
3 ـ بخشی از آیهء 42 سورهء قمر: ... فَاَخذناهُم اَخذَ عَزیزٍ مُقتَدرٍ
فتح خون، شهید آوینی
اقای سید علی اکبر کوثری ( از روضه خوان های قدیم قم و از پیرغلام های مخلص اباعبدلله) پدر مرحوم اقای کوثری معروف، در ظهر عاشورای یک سالی به یکی از مساجد قم برای روضه خوانی تشریف میبرند.
بچه های آن محله به رسم کودکانه ی خود خاله بازی میکردند و به جهت تقلید از بزرگترها، باچادرهای مشکی و مقنعه های مشکی مادرانشان حسینیه و تکیه ی کودکانه و کوچکی در عالم کودکی،در گوشه ای از محله برای خودشان درست کرده بودند.
مرحوم سید علی اکبر میگه بعد از اتمام جلسه اومدم از درب مسجد بیام بیرون یکی از دختر بچه های محله اومد جلوم و گفت اقای کوثری برای ماهم روضه میخونی؟ گفتم： دخترم روز عاشوراست و من تا شب مجالس مختلفی وعده کردم و چون قول دادم باید عجله کنم که تاخیری در حضورم نداشته باشم. میگه هر چه اصرار کرد توجهی نکردم تا عبای منو گرفت و با چشمان گریان گفت مگه ما دل نداریم!؟ چه فرقی بین مجلس ما و بزرگترها هست؟
میگه پیش خودم گفتم دل این کودک رو نشکنم و قبول کردم و به دنبالش باعجله رفتم تا رسیدیم. حسینیه ی کوچک و محقری بود که به اندازه سه تا چهار نفر بچه بیشتر داخلش جا نمیشدند. سر خم کردم و وارد حسینیه ی کوچک روی خاکهای محله نشستم و بچه های قد و نیم قد روی خاک دور و اطرافم نشستند. سلامی محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهدا عرضه کردم
السلام علیک یاابا عبدالله...
دو جمله روضه خوندم و یک بیت شعر از آب هم مضایقه کردند کوفیان...
دعایی کردم و اومدم بلند بشم باعجله برم که یکی از بچه ها گفت تا چای روضه رو نخوری امکان نداره بزاریم بری
رفت و تو یکی از استکانهای پلاستیکی بچه گانشون برام چای ریخت، چایی سرد که رنگ خوبی هم نداشت
با بی میلی و اکراه استکان رو اوردم بالا و برای اینکه بچه ها ناراحت نشن بی سر و صدا از پشت سر ریختم روی زمین و بلند شدم و رفتم...
شام عاشورا (شب شام غریبان امام حسین) خسته و کوفته اومدم منزل و از شدت خستگی فورا به خواب رفتم.
وجود نازنین حضرت زهرا صدیقه ی کبری در عالم رویا بالای سرم امدند طوری که متوجه حضور ایشان شدم. به من فرمود： آسید علی اکبر مجالس روضه ی امروز قبول نیست. گفتم چرا خانوم جان فرمود：نیتت خالص برای ما نبود. برای احترام به صاحبان مجالس و نیات دیگری روضه خواندی. فقط یک مجلس بود که از تو قبول شد و ما خودمون در اونجا حضور داشتیم، و اون روضه ای بود که برای اون چند تا بچه ی کوچک دور از ریا و خالص گوشه ی محله خوان دی. آسید علی اکبر ما از تو گله و خورده ای داریم! گفتم جانم خانوم، بفرمایید چه خطایی ازم سر زده؟
خانوم حضرت زهرا با اشاره فرمودند اون چای من بادست خودم ریخته بودم چرا روی زمین ریختی!!؟
میگه از خواب بیدار شدم و از ان روز فهمیدم که توجه و عنایت اونها به مجالس بااخلاص و بی ریاست و بعد از اون هر مجلس کوچک و بی بضاعتی بود قبول میکردم و اندک صله و پاکتی که از اونها عاید و حاصلم میشد برکتی فراوان داشت و برای همه ی گرفتاری ها و مخارجم کافی بود.
بچه های آن محله به رسم کودکانه ی خود خاله بازی میکردند و به جهت تقلید از بزرگترها، باچادرهای مشکی و مقنعه های مشکی مادرانشان حسینیه و تکیه ی کودکانه و کوچکی در عالم کودکی،در گوشه ای از محله برای خودشان درست کرده بودند.
مرحوم سید علی اکبر میگه بعد از اتمام جلسه اومدم از درب مسجد بیام بیرون یکی از دختر بچه های محله اومد جلوم و گفت اقای کوثری برای ماهم روضه میخونی؟ گفتم： دخترم روز عاشوراست و من تا شب مجالس مختلفی وعده کردم و چون قول دادم باید عجله کنم که تاخیری در حضورم نداشته باشم. میگه هر چه اصرار کرد توجهی نکردم تا عبای منو گرفت و با چشمان گریان گفت مگه ما دل نداریم!؟ چه فرقی بین مجلس ما و بزرگترها هست؟
میگه پیش خودم گفتم دل این کودک رو نشکنم و قبول کردم و به دنبالش باعجله رفتم تا رسیدیم. حسینیه ی کوچک و محقری بود که به اندازه سه تا چهار نفر بچه بیشتر داخلش جا نمیشدند. سر خم کردم و وارد حسینیه ی کوچک روی خاکهای محله نشستم و بچه های قد و نیم قد روی خاک دور و اطرافم نشستند. سلامی محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهدا عرضه کردم
السلام علیک یاابا عبدالله...
دو جمله روضه خوندم و یک بیت شعر از آب هم مضایقه کردند کوفیان...
دعایی کردم و اومدم بلند بشم باعجله برم که یکی از بچه ها گفت تا چای روضه رو نخوری امکان نداره بزاریم بری
رفت و تو یکی از استکانهای پلاستیکی بچه گانشون برام چای ریخت، چایی سرد که رنگ خوبی هم نداشت
با بی میلی و اکراه استکان رو اوردم بالا و برای اینکه بچه ها ناراحت نشن بی سر و صدا از پشت سر ریختم روی زمین و بلند شدم و رفتم...
شام عاشورا (شب شام غریبان امام حسین) خسته و کوفته اومدم منزل و از شدت خستگی فورا به خواب رفتم.
وجود نازنین حضرت زهرا صدیقه ی کبری در عالم رویا بالای سرم امدند طوری که متوجه حضور ایشان شدم. به من فرمود： آسید علی اکبر مجالس روضه ی امروز قبول نیست. گفتم چرا خانوم جان فرمود：نیتت خالص برای ما نبود. برای احترام به صاحبان مجالس و نیات دیگری روضه خواندی. فقط یک مجلس بود که از تو قبول شد و ما خودمون در اونجا حضور داشتیم، و اون روضه ای بود که برای اون چند تا بچه ی کوچک دور از ریا و خالص گوشه ی محله خوان دی. آسید علی اکبر ما از تو گله و خورده ای داریم! گفتم جانم خانوم، بفرمایید چه خطایی ازم سر زده؟
خانوم حضرت زهرا با اشاره فرمودند اون چای من بادست خودم ریخته بودم چرا روی زمین ریختی!!؟
میگه از خواب بیدار شدم و از ان روز فهمیدم که توجه و عنایت اونها به مجالس بااخلاص و بی ریاست و بعد از اون هر مجلس کوچک و بی بضاعتی بود قبول میکردم و اندک صله و پاکتی که از اونها عاید و حاصلم میشد برکتی فراوان داشت و برای همه ی گرفتاری ها و مخارجم کافی بود.
گردش روزگار بارديگر فرصتي را فراهم آورد تا محرم را درك كنيم. ماهي كه تولي و تبري در اوج خود به‌نمايش در مي‌آيد و مسلماني مسلمان را به‌چالش مي كشد.
محرم؛ فرصتي است: تا قلّك‌هاي قلبمان را با قطره قطره اشك‌هاي با معرفت‌مان در عزاي سالار شهيدان پركنيم تا در گرفتاري‌هاي قبر و برزخ با تمسك به‌آنها راه نجات را پيدا كنيم.
محرم؛ فرصتي است: تا همه‌ي فرياد‌هاي خفته در سينه‌هايمان را عليه آنان كه چنگ بر چهره‌ي زيباي دين محمدي مي‌كشند، يك‌صدا فرياد كنيم.
محرم؛ فرصتي است: تا بار ديگر كلام حضرت حق جل‌جلاله را در قالب زيارت عاشورا هرروز مرور كنيم و لعن نفرين الهي را نثار دشمنان راه آزادي و حريت نماييم.
محرم؛ فرصتي است: تا عليه آنان كه امروز بر جايگاه عمرسعد، شمر، ابن مرجانه، ابوسفيان و پسر ناخلف زياد تكيه زده و شمشير دين‌ستيزي را بر حلقوم مسلمانان و مستضعفان گذاشته‌اند،متحد شويم و ريشه‌ي هرچه تكفيري، وهابي، سلفي، داعشي و مانند آنها را بكنيم.
محرم؛ فرصتي است: تا دست نياز از آستين بيرون آريم و از خدا بخواهيم تا حيات و ممات ما را چون حيات و ممات آل محمد(ص) قرار دهد و آبروي‌مان را به‌آبروي حسين(ع) حفظ نمايد.
محرم؛ فرصتي است: تا خطاهايي را كه از سر دنياپرستي، پيروي از نفس و افتادن در ورطه‌ي فتنه و... مرتكب شده‌ايم، با اقتدا به حر بن يزيد رياحي به‌آب توبه بشوييم و خود را از حصار خودپرستي و خودبيني نجات دهيم.
محرم؛ فرصتي است: تا عينك‌هاي سياه‌كاري‌هاي ناشي از حزب‌پرستي و جبهه‌محوري را از چشم برداريم و دست دشمن را در اسيدپاشي و... ببينيم و اين عمل زشت و شنيع را براي اطفاي عقده‌هاي دروني‌مان به آمران به‌معروف و ناهيان از منكر منتسب نكنيم و همسو با دشمنانان قسم خورده‌ي دين و امامت همگام نشويم.
محرم فرصتي است: تا به‌جاي نازيدن به ماشين‌ها،ساعت‌ها، خانه‌ها و ساير زينت‌هايمان به‌عنوان بچه‌پولدار و... قلك‌هاي پر شده از عشق حسين(ع) و محبانش را به گردن بياويزيم و بر ميزان محبت‌مان به خاندان عصمت و طهارت بباليم.
محرم فرصتي است تا قلك‌هاي پر شده از عشق و شور و شعور حسيني‌مان را دريابيم.محرم فرصتي است تا همه‌ي لعن و نفرين و نفرت‌مان را نثار دشمنان راه حسين(ع) كنيم.
منبع
چه زيبا گفت اقاي قرائتي ....
تير سه شعبه يعني چه ؟؟؟؟
تير سه شعبه به گلوي حضرت علي اصغر عليه السلام زدند ..
فرمودند:
تير سه شعبه يعني همين كارهايي است كه ما در كوچه و خيابان انجام ميدهيم . همين بد حجابي ها و رعايت نكردن هاست كه سه شعبه دارد .
يك شعبه آن اين است كه خود گناه كرده ايم ....
شعبه ديگرش اين است كه ديگران را به گناه انداخته ايم...
مبارزه با نفس؟
همه خوبی ها بدون زیر پا گذاشتن نفس، سر انجام از دست می روند.
چه شد که در کربلا عده ای نماز خوان بدترین جنایت تاریخ بشر را انجام دادند!؟
اگر یک مذهبی مبارزه با نفس نکند، ممکن است جنایتهایی بکند که از کفار هم برنمی آید.
مبارزه با نفس برای این است که کسانی مثل تروریستهای سوریه درست نشوند.
کلیدی ترین کار فرهنگی، نهادینه کردن مبارزه با نفس در فرهنگ جامعه است.
همه خوبی ها بدون زیر پا گذاشتن نفس، سر انجام از دست می روند.
چه شد که در کربلا عده ای نماز خوان بدترین جنایت تاریخ بشر را انجام دادند!؟
اگر یک مذهبی مبارزه با نفس نکند، ممکن است جنایتهایی بکند که از کفار هم برنمی آید.
مبارزه با نفس برای این است که کسانی مثل تروریستهای سوریه درست نشوند.
کلیدی ترین کار فرهنگی، نهادینه کردن مبارزه با نفس در فرهنگ جامعه است.
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
ویژه محرم***گلچین احادیث سید الشهدا*** | امام حسین (ع) | 108 |