گروهی از محققان دانشگاه MIT یک ژن به نام Tet1 را یافته اند که در فراموشی خاطرات بد، نقش ایفا می کند و می گویند با افزایش فعالیت این ژن، می توان کاری کرد که خاطرات بد با سرعت بیشتری از ذهن ما فراموش گردند.
اگر در مسیر مدرسه با یکی از همکلاسی هایتان دعوا کنید، احتمالا نسبت به مکانی که در آن دعوا رخ داده احساس ترس پیدا می کنید. این ترس بعدا هنگام ملاقات آن فرد نیز تکرار خواهد شد و حتی اگر آن شخص از آن شهر نیز برود، باز هم هنگام مراجعه به مکان درگیری احساس ناخوشایندی را تجربه خواهید کرد.
در علم پزشکی به چنین واکنشی «استرس پس از سانحه » می گویند. محققان متوجه شدن که میزان ابراز این ژن با میزان فراموشی حوادث رابطه دارد. و در صورتی که بتوان میزان بروز این ژن را بالا برد، یک راه درمان جدید برای استرس پس از سانحه به وجود آمده است.
البته در واقع خاطرات ما از حافظه مان پاک نمی شوند. مدیر مرکز تحقیقات یادگیری و حافظه ام آی تی می گوید که بخش قدیمی حافظه به ما می گوید که این مکان خطرناک است و حافظه جدید یادآوری می کند که اینجا امن است. در این حالت دو انتخاب در حافظه وجود دارد که با یکدیگر رقابت می کنند.
افزایش میزان ابراز ژن Tet1 کمک می کند که راحت تر انتخاب کنیم که کدام حافظه را به یاد بیاوریم و کدام یک را مسدود کرده و در لایه های عمیق ذهن مان دفن نماییم.
البته فعلا تا تبدیل شدن نتیجه این تحقیقات به یک راه حل عملی و دارویی چند سالی فاصله است. اما انگار به زودی فراموش کردن مشکلات هم کار چندان سختی نخواهد بود.
منبع و متن کامل:
http://web.mit.edu/newsoffice/2013/how-old-memories-fade-away-0918.html
اگر در مسیر مدرسه با یکی از همکلاسی هایتان دعوا کنید، احتمالا نسبت به مکانی که در آن دعوا رخ داده احساس ترس پیدا می کنید. این ترس بعدا هنگام ملاقات آن فرد نیز تکرار خواهد شد و حتی اگر آن شخص از آن شهر نیز برود، باز هم هنگام مراجعه به مکان درگیری احساس ناخوشایندی را تجربه خواهید کرد.
در علم پزشکی به چنین واکنشی «استرس پس از سانحه » می گویند. محققان متوجه شدن که میزان ابراز این ژن با میزان فراموشی حوادث رابطه دارد. و در صورتی که بتوان میزان بروز این ژن را بالا برد، یک راه درمان جدید برای استرس پس از سانحه به وجود آمده است.
البته در واقع خاطرات ما از حافظه مان پاک نمی شوند. مدیر مرکز تحقیقات یادگیری و حافظه ام آی تی می گوید که بخش قدیمی حافظه به ما می گوید که این مکان خطرناک است و حافظه جدید یادآوری می کند که اینجا امن است. در این حالت دو انتخاب در حافظه وجود دارد که با یکدیگر رقابت می کنند.
افزایش میزان ابراز ژن Tet1 کمک می کند که راحت تر انتخاب کنیم که کدام حافظه را به یاد بیاوریم و کدام یک را مسدود کرده و در لایه های عمیق ذهن مان دفن نماییم.
البته فعلا تا تبدیل شدن نتیجه این تحقیقات به یک راه حل عملی و دارویی چند سالی فاصله است. اما انگار به زودی فراموش کردن مشکلات هم کار چندان سختی نخواهد بود.
منبع و متن کامل:
http://web.mit.edu/newsoffice/2013/how-old-memories-fade-away-0918.html
