توی اروپا از خیلی سال پیش دعوا بر سر مرمت و حفاظت بود. نظریه پردازان دانش مرمت و حفاظت معماری، مرمت را باعث ویرانی بناها می دانستند و تلاش می کردند تا بناها را بیشتر حفاظت کنند تا اینکه با مرمت، اصالت آنها از میان برود. اما در کشور ما دانش حفاظت از بنا آنقدر عقب است که ما اکنون بناهای تاریخی خود را بیشتر نوسازی و بازسازی می کنیم. باید سالها بگذرد و دانش ما پیشرفت بکند که تازه به مرمت برسیم و پس آن نیز تا حفاظت از بنا بسیار راه مانده است.
کلوزئوم یک بنای بسیار ارزشمند تاریخی در شهر رم می باشد که به تازگی به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته شد. این بنا یک آمفی تئاتر رومی بود که در سال 80 میلادی ساخته شد. در سده نوزدهم با آسیبهای بسیاری روبرو بود که بیم آن می رفت که بخشی از بنا به طور کامل ویران گردد. رافائل استرن، معمار ایتالیایی، پیشنهاد داد که یک دیوار پشت بند ساخته شود تا از ویرانی بنا جلوگیری گردد. این طرح او مخالفان بسیاری داشت که معتقد بودند این کار نما و خوش منظری بنا از میان خواهد برد و می بایست بخش آسیب دیده را از نو بازسازی کرد. رافائل استرن در توجیه طرح خود گفت: «هدف ما تعمیر و حفاظت همه چیز است، حتی اگر آن چیز یک قطعه شکسته بسیار کوچک باش»
کلوزئوم با دیوار پشت بند استرن مرمت می شود و شاید بهتر باشد بگوییم حفاظت می شود، زیرا استرن بر حفاظت همه چیز تاکید می کند و واژه حفاظت را بکار می برد. دیواری نگهدارنده به کلوزئوم افزوده می شود و در دیگر بخشهای بنا مداخله ای صورت نمی گیرد. این گونه برخورد با بنا را می توان از نخستین رویکردهای حفاظتگرانه در برخورد با بنا دانست. دیوار پشت بند شاید به ظاهر خوش منظری بنا را از بین برد اما خود این دیوار نیز پس از مدتی بر زیبایی بنا افزود و خود نشانه ای از خوش منظری گردید. پاپ نیز با نصب کتیبه ای از چگونگی حفاظت آن قدردانی می کند.
نظر شما در این باره چیست؟ آیا بهتر بود که بخش آسیب دیده بازسازی می شد؟
آیا دیوار پشت بند نما و خوش منظری بنا را از میان نبرده است؟
رویکرد برخورد با بناهای تاریخی در کشور ما حفاظت گرانه است یا با مداخله بسیار همراه می باشد؟
نگارنده: مهدی هوشیاری
کارشناس ارشد مرمت بنا و بافت
http://www.7eghlimsepahan.com/forum/thread-97.htmll
کلوزئوم یک بنای بسیار ارزشمند تاریخی در شهر رم می باشد که به تازگی به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته شد. این بنا یک آمفی تئاتر رومی بود که در سال 80 میلادی ساخته شد. در سده نوزدهم با آسیبهای بسیاری روبرو بود که بیم آن می رفت که بخشی از بنا به طور کامل ویران گردد. رافائل استرن، معمار ایتالیایی، پیشنهاد داد که یک دیوار پشت بند ساخته شود تا از ویرانی بنا جلوگیری گردد. این طرح او مخالفان بسیاری داشت که معتقد بودند این کار نما و خوش منظری بنا از میان خواهد برد و می بایست بخش آسیب دیده را از نو بازسازی کرد. رافائل استرن در توجیه طرح خود گفت: «هدف ما تعمیر و حفاظت همه چیز است، حتی اگر آن چیز یک قطعه شکسته بسیار کوچک باش»
کلوزئوم با دیوار پشت بند استرن مرمت می شود و شاید بهتر باشد بگوییم حفاظت می شود، زیرا استرن بر حفاظت همه چیز تاکید می کند و واژه حفاظت را بکار می برد. دیواری نگهدارنده به کلوزئوم افزوده می شود و در دیگر بخشهای بنا مداخله ای صورت نمی گیرد. این گونه برخورد با بنا را می توان از نخستین رویکردهای حفاظتگرانه در برخورد با بنا دانست. دیوار پشت بند شاید به ظاهر خوش منظری بنا را از بین برد اما خود این دیوار نیز پس از مدتی بر زیبایی بنا افزود و خود نشانه ای از خوش منظری گردید. پاپ نیز با نصب کتیبه ای از چگونگی حفاظت آن قدردانی می کند.
نظر شما در این باره چیست؟ آیا بهتر بود که بخش آسیب دیده بازسازی می شد؟
آیا دیوار پشت بند نما و خوش منظری بنا را از میان نبرده است؟
رویکرد برخورد با بناهای تاریخی در کشور ما حفاظت گرانه است یا با مداخله بسیار همراه می باشد؟
نگارنده: مهدی هوشیاری
کارشناس ارشد مرمت بنا و بافت
http://www.7eghlimsepahan.com/forum/thread-97.htmll
