پروژه فوق لیسانس یکی از مهمترین قدمهایی است که توی پروسه اپلای بر میدارید. بیشتر کسایی که قصد رفتن ندارن پروژه فوق رو چیزی بر میدارن که تو داخل به دردشون بخوره. این پروژه از اون جهت مهمه که تکلیف داخل و خارج شما رو تا حدود زیادی مشخص میکنه. با گرفتن این پروژه شما میتونید از همون موقع محل کار خودتون رو تعیین کنید (در بیشتر حالات). من خودم وقتی میخواستم پروژه فوق رو انتخاب کنم میتونستم برم شرکت نفت و گاز. میتونستم پروژه شبیه سازی بر دارم و داخل بازار طراحی بشم. موقعیت همه اینها بود. شما وقتی پروژه فوق رو مثلا توی یک جای دولتی (مثل نفت و گاز و …) برمیدارید در حقیقت یک لینکی اونجا برای خودتون باز میکنید چرا که یا استاد شما در اون شرکت و موسسه سابقه ای داره یا اینکه در حالت بهتر، استاد پروژه دوم شما تو اون شرکته. با نشون دادن خودتون به عنوان یه دانشجوی فعال و خلاق و منظم خیلی راحت میتونید سابقه درخشانی به جا بگذارید و با کمک استاداتون تو همون شرکت موندگار شید. در این حالت شما اصلا نیازی به این ندارید که پروژه ای که انجام میدید چی باشه. فقط کافیه برای اون شرکت یا موسسه مورد نیاز باشه. لذا علاقه مندان به کار بعد از تحصیل در داخل بهتره که دنبال اینطور پروژه ها باشن نه چیزای دیگه.
اما بچه هایی که میخوان برا ادامه تحصیل از کشور خارج شن باید به دنبال چیزهای دیگه ای باشن. منظور اینکه باید پروژه هایی رو بر دارن که بشه از توش یه چند تا مقاله خوب ISI در آورد. لذا باید به دنبال استادهایی بود که کارهای جدید انجام میدن نه اونایی که فسیل شدن. دادن مقاله برای گرفتن پذیرش میتونه بهتون کمک کنه. وقتی شما به یه استاد میل میزنید اون رزومه شما رو میبینه و اگه مقاله هایی توی زمینه کاری اون داشته باشید مسلمه که خوشش میاد. حتی اگه در رابطه با زمینه کاریه خودش هم نباشه همین برا شما بس که پتانسیل کاریه خودتون رو بهش نشون دادین. مقاله شرط پذیرش تو هیچ دانشگاهی نیست اما تو رزومه شما بسیار خود نمایی میکنه. و البته تو برخی دانشگاهها برای اینکه بهتون پول بدن باید حداقل یه مقاله accept شده داشته باشید (برای دکترا). اینکه مقاله شما تو یک ژورنال با impact بالا چاپ شده باشه یا نه مهم هست اما چندان هم چشمگیر نیست. مهم اینه که ISI باشه. لذا به دنبال مقاله علمی-پژوهشی داخل و خارجی نباشید.
اگر بتونید ژورنال خودتون رو توی آمریکا یا کانادا انتخاب کنید هم خوبه. مثلا بعدا تو sop خودتون میتونین بنویسین که تو کشور اونا مقاله چاپ کردین. خیلی ها هستن که بدون مقاله پذیرش میگیرن ولی به نظر من این کاملا وابسته به اینه که کسایی که با شما اپلای میکنن چه شرایطی دارن. اگر همه اونها حداقل ۲ تا مقاله دارن مسلمه که شانس شما کمتر میشه. البته از اون طرف هم مواظب باشید دنبال چاپ کردن مقاله زیاد و تکراری (!) نباشید. بعدا به ضررتون تموم میشه.
برای نوشتن مقاله هم دنبال کلاس زبان و اینها نباشید. یه مقدار گرامر بدونید کافیه. بیشتر باید به لغات تخصصی خودتون مسلط باشید. اصلا اگه مقاله رو خیلی پیچیده بنویسید که غیر قابل فهم باشه reject میشه. ساده و روان بنویسید. به طور کلی اگه دو تا مقاله ISI با impact حدود نیم تا یک چاپ کنید خیلی خوبه. فقط پذیرششون کافیه و چاپ لازم نیست بشه. اگر این کار رو بکنید تو sop خیلی خوب میتونید از خودتون تعریف کنید. البته اینایی که میگم برا مهندسی شیمی هست و برا بقیه رشته ها رو بی اطلاعم. مثلا برا عمرانی ها میدونم که یک مقاله ISI خیلی خوبه. بعضی رشته ها هم که اصلا مقاله توش ملاک نیست و نمرات زبان بیشتر اهمیت داره.
اگه مقالتون reject شد ناامید نشید. اونقدر بفرستید تا پذیرفته بشه. از impact های ۲ شروع کنید تا حدود ۰٫۳ خوبه. حواستون باشه که دو جا مقاله رو submit نکنید که خیلی هم برای شما و هم برای ایرانیها بد میشه. پلهای پشت سرتون رو برای دیگران هم باقی بگذارید.
تعداد اسامی اصلا مهم نیست. فکر نکنید اگه تعداد افراد کمتر باشن ارزش کار بالاتره. اگه دوستانی دارید که کارشون با شما مشترکه و پایان نامه ها تون رو با هم انجام میدید خیلی خوبه. میتونید اسمهاتون رو داخل مقالات هم بزنید. البته مواظب باشید که زمینه های کاریتون به هم نزدیک باشه نه اینکه یکی پلیمر باشه یکی کاتالیست.
منبع: www.usdoctoral.blogfa.com
اما بچه هایی که میخوان برا ادامه تحصیل از کشور خارج شن باید به دنبال چیزهای دیگه ای باشن. منظور اینکه باید پروژه هایی رو بر دارن که بشه از توش یه چند تا مقاله خوب ISI در آورد. لذا باید به دنبال استادهایی بود که کارهای جدید انجام میدن نه اونایی که فسیل شدن. دادن مقاله برای گرفتن پذیرش میتونه بهتون کمک کنه. وقتی شما به یه استاد میل میزنید اون رزومه شما رو میبینه و اگه مقاله هایی توی زمینه کاری اون داشته باشید مسلمه که خوشش میاد. حتی اگه در رابطه با زمینه کاریه خودش هم نباشه همین برا شما بس که پتانسیل کاریه خودتون رو بهش نشون دادین. مقاله شرط پذیرش تو هیچ دانشگاهی نیست اما تو رزومه شما بسیار خود نمایی میکنه. و البته تو برخی دانشگاهها برای اینکه بهتون پول بدن باید حداقل یه مقاله accept شده داشته باشید (برای دکترا). اینکه مقاله شما تو یک ژورنال با impact بالا چاپ شده باشه یا نه مهم هست اما چندان هم چشمگیر نیست. مهم اینه که ISI باشه. لذا به دنبال مقاله علمی-پژوهشی داخل و خارجی نباشید.
اگر بتونید ژورنال خودتون رو توی آمریکا یا کانادا انتخاب کنید هم خوبه. مثلا بعدا تو sop خودتون میتونین بنویسین که تو کشور اونا مقاله چاپ کردین. خیلی ها هستن که بدون مقاله پذیرش میگیرن ولی به نظر من این کاملا وابسته به اینه که کسایی که با شما اپلای میکنن چه شرایطی دارن. اگر همه اونها حداقل ۲ تا مقاله دارن مسلمه که شانس شما کمتر میشه. البته از اون طرف هم مواظب باشید دنبال چاپ کردن مقاله زیاد و تکراری (!) نباشید. بعدا به ضررتون تموم میشه.
برای نوشتن مقاله هم دنبال کلاس زبان و اینها نباشید. یه مقدار گرامر بدونید کافیه. بیشتر باید به لغات تخصصی خودتون مسلط باشید. اصلا اگه مقاله رو خیلی پیچیده بنویسید که غیر قابل فهم باشه reject میشه. ساده و روان بنویسید. به طور کلی اگه دو تا مقاله ISI با impact حدود نیم تا یک چاپ کنید خیلی خوبه. فقط پذیرششون کافیه و چاپ لازم نیست بشه. اگر این کار رو بکنید تو sop خیلی خوب میتونید از خودتون تعریف کنید. البته اینایی که میگم برا مهندسی شیمی هست و برا بقیه رشته ها رو بی اطلاعم. مثلا برا عمرانی ها میدونم که یک مقاله ISI خیلی خوبه. بعضی رشته ها هم که اصلا مقاله توش ملاک نیست و نمرات زبان بیشتر اهمیت داره.
اگه مقالتون reject شد ناامید نشید. اونقدر بفرستید تا پذیرفته بشه. از impact های ۲ شروع کنید تا حدود ۰٫۳ خوبه. حواستون باشه که دو جا مقاله رو submit نکنید که خیلی هم برای شما و هم برای ایرانیها بد میشه. پلهای پشت سرتون رو برای دیگران هم باقی بگذارید.
تعداد اسامی اصلا مهم نیست. فکر نکنید اگه تعداد افراد کمتر باشن ارزش کار بالاتره. اگه دوستانی دارید که کارشون با شما مشترکه و پایان نامه ها تون رو با هم انجام میدید خیلی خوبه. میتونید اسمهاتون رو داخل مقالات هم بزنید. البته مواظب باشید که زمینه های کاریتون به هم نزدیک باشه نه اینکه یکی پلیمر باشه یکی کاتالیست.
منبع: www.usdoctoral.blogfa.com