وحشی بافقی

[*زهره*]

کی تبسم دور از آن شیرین تکلم می‌کنم
زهر خند است این که پنداری تبسم می‌کنم

در میان اشک شادی گم شدم روز وصال
اینچنین روزی که دیدم خویش را گم می‌کنم

با من آواره مردم تا به کشتن همرهند
من نمی‌دانم چه بی‌راهی به مردم می‌کنم

چهره پرخاکستر از گلخن برون خواهم دوید
هر چه خواهد کوهکن تا من تظلم می‌کنم

تکیه بر محراب دارد عابد و زاهد به زهد
وحشی دردی کشم من تکیه بر خم می‌کنم​

 

[pink girl]

آنچه كردي آنچه گفتي غايت مطلوب بود
هر چه گفتي خوب گفتي هر چه كردي خوب بود


من چرا در عشق انديشم ز سنگ طعن غير
آنكه مجنون بود اينش در جهان سركوب بود


چند گويي قصه ايوب و صبر او بس است
بيش از اين ما صبر نتوانيم آن ايوب بود


بود از مجنون به ليلي لاف يكرنگي دروغ
در ميان گر احتياج قاصد و مكتوب بود


من نمي دانم كه اين عشق و محبت از كجاست
اينقدر دانم كه ميل از جانب مطلوب بود


اين عجايب بين كه يوسف داشت در زندان مصر
پاي در زنجبر و جايش در دل يعقوب بود


وحشي اين مژگان خون پالا كه گرد غم گرفت
ياد آن روزي كه در راه كسي جاروب بود

 

[pink girl]

قيمت اهل وفا يار ندانست دريغ
قدر ياران وفادار ندانست دريغ


درد محرومي ديدار مرا كشت افسوس
يار حال من بيمار ندانست دريغ


يار هر خار و خسي گشت درين گلشن حيف
قيمت آن گل رخسار ندانست دريغ


زارم انداخت ز پا خواري هجران هيهات
مردم و حال مرا يار ندانست دريغ


وحشي آن عربده جو كشت بخواري ما را
قدر عشاق جگر خوار ندانست دريغ

 

[naghmeirani]

فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد

با کس سخن از داغ نهان نتوان کرد

اینها که من از جفای هجران دیدم

یک شمه به صد سال بیان نتوان کرد

 

[mani24]

کشیده عشق در زنجیر، جان ناشکیبا را


نهاده کار صعبی پیش، صبر بند فرسا را



توام سررشته داری، گر پرم سوی تو معذورم

که در دست اختیاری نیست مرغ بند بر پا را


من از کافرنهادیهای عشق ، این رشک می‌بینم

که با یعقوب هم خصمی بود جان زلیخا را


به گنجشگان میالا دام خود، خواهم چنان باشی

که استغنا زنی ، گر بینی اندر دام ، عنقا را


اگر دانی چو مرغان در هوای دامگه داری

ز دام خود به صحرا افکنی، اول دل ما را


نصیحت اینهمه در پرده ، با آن طور خودرایی

مگر وحشی نمی‌داند، زبان رمز و ایما را

 

[mani24]

چند به دل فرو خورم این تف سینه تاب را


در ته دوزخ افکنم جان پر اضطراب را



تافته عشق دوزخی ز اهل نصیحت اندرو

بر من و دل گماشته سد ملک عذاب را


شوق ، به تازیانه گر دست بدین نمط زند

زود سبک عنان کند صبر گران رکاب را


آنکه خدنگ نیمکش می‌خورم از تغافلش

کاش تمام کش کند نیمکش عتاب را


خیل خیال کیست این کز در چشمخانه‌ها

می‌کشد اینچنین برون خلوتیان خواب را


می‌جهد آهم از درون پاس جمال دار، هان

صرصر ما نگون کند مشعل آفتاب را


وحشی و اشک حسرت و تف هوای بادیه

آب ز چشم تر بود ره سپر سراب را

 

[RZGH]

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست
کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست...

 

[RZGH]

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود
آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود
وین محبت به سد افسانه و افسون نرود
چه گمان غلط است این ، برود چون نرود
چند کس از تو و یاران تو آزرده شود
دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

 

[RZGH]

جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد
لطفی که از این پیش به ما داشت ندارد
رحمی که به این غمزده‌اش بود نماندست
لطفی که به این بی سرو پا داشت ندارد
آن پادشه حسن ندانم چه خطا دید
کان لطف که نسبت به گدا داشت ندارد
گر یار خبردار شود از غم عاشق
جوری که به این قوم روا داشت ندارد
وحشی اگر از دیده رود خون عجبی نیست
کان گوشه‌ی چشمی که به ما داشت ندارد

 

[RZGH]

پیوستن دوستان به هم آسان است
دشوار بریدن است و آخر آن است
شیرینی وصل را نمی‌دارم دوست
از غایت تلخیی که در هجران است

 

[خیال شیشه ای]

ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را	دادم از خاکستر گلخن صفا آیینه را
پیش رندان حق شناسی در لباسی دیگر است	پر به ما منمای زاهد خرقهٔ پشمینه را
گنج صبری بیش ازین در دل به قدر خویش بود	لشکر غم کرد غارت نقد این گنجینه را
روز مردن درد دل بر خاک می‌سازم رقم	چون کنم کس نیست تا گویم غم دیرینه را
گر به کشتن کین وحشی می‌رود از سینه‌ات	کرد خون خود بحل ، بردار تیغ کینه را

 

[IRANIAN VOCAL]

مرا عشقت چنان آزار کرده

که از وصلت مرا بیزار کرده

عیادت می کنی بیمار خود را

مرا این آرزو بیمار کرده

 

[D R E A M]

سوز تب فراق تو درمان پذیر نیست
تا زنده‌ام چو شمع ازینم گزیر نیست
هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای
درد محبت است که درمان پذیر نیست...

وحشی بافقی

 

[D R E A M]

تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است
یک منزل از آن بادیه‌ی عشق مجاز است
در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی
بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است...

وحشی بافقی

 

[D R E A M]

طی زمان کن ای فلک ، مژده‌ی وصل یار را
پاره‌ای از میان ببر این شب انتظار را
شد به گمان دیدنی، عمر تمام و ، من همان
چشم به ره نشانده‌ام جان امیدوار را
هم تو مگر پیاله‌ای، بخشی از آن می کهن
ور نه شراب دیگری نشکند این خمار را ...

وحشی بافقی

 

[naghmeirani]

گهی از مهر یاد عاشق شیدا کند یا رب
چو شیدایی ببیند هیچ یاد ما کند یا رب

گرفتم کان مسافر نامه سوی من روان سازد
چسان قاصد من گمنام را پیدا کند یا رب

به آه و نالهٔ شبها اسیرم کرد و فارغ شد
چرا با تیره روز خود کسی اینها کند یا رب

به بازار جنون افتاد وحشی بی سر زلفش
بد افتادست کارش، ترک این سودا کند یا رب