[نساجی سنتی] - هنر عبا بافی

[ahoo_fr]

عبابافی از صنایع دستی قدیمی رایج در شهرستان نائین است.


عباهای این شهرستان در رنگهای سرخ و خرمایی با استفاده از پشم و کرک بافته می‌شوند. بیشتر کارگاه‌های عبابافی نائین در محله محمدیه قرار دارند. در دهه ۱۳۵۰، سالیانه تا پنج هزار عدد عبا از این شهرستان صادر می‌شده‌است.

هنر عبا بافی یکی از صنایع دستی دیرینه و زیبا و ظریف شهر نایین می‌باشد. از قدیم‌الایام این صنعت در بوشهر، کوهپایه و بخش محمدیه شهر نایین رواج داشته‌است. دربخش محمدیه سردابهای عبا بافی متعددی با استفاده از تکنیک کَند ساخته شده‌است که در هر یک از آنها معمولاً ۸ تا۱۰ نفر مشغول بکار بوده اندو در حال حاضر ۱ تا۲ نفر می‌باشند. جنس عبای نایین از کرک شتر و یا پشم گوسفند است و طول هر طاقهٔ عبا ۶ متر و وزن آن ۵/۲ کیلو گرم می‌باشد. دستگاههای عبا بافی از جنس چوب و نی می‌باشد و شامل اجزایی مانند نوردهای در عقب و جلو دستگاه دفتین وشانه در وسط و دو پدال برای بازکردن بین تارها و... می‌باشد.



الیاف مورد استفاده در عبا بافی

«پشم»اعم از پشم گوسفند یا شتر ماده‏ی اصلی تهیه‏ی عباست.در گذشته‏ای نه چنان دور پشم به عنوان تار نیز در بافت عبا به کار می‏رفته‏ است اما امروزه برای چله‏کشی عبا از نخ‏های پنبه‏ای شمار 2/32 و 2/25 که‏ توسط کارخانجات ریسندگی تولید می‏شود و علاوه بر داشتن ضخامت‏ یکنواخت،چله‏کشی آن نیز سهل‏تر انجام می‏گیرد،استفاده می‏شود.اینکه از چه زمانی نخ پنبه‏ای جایگزین کرک در تار عبا شد نامشخص است،ولی تا آنجا که حافظه‏ی بافندگان حاضر یاری می‏کند،حدود 50 سال پیش هم نخ چله‏ مانند حالا از بازار اصفهان خریداری می‏شده است.استفاده از پشم گوسفند بنا به عللی از قبیل:سهل الحصول بودن،قابلیت بافت سریع‏تر،تمیزتر و ارزان‏تر بودن بر پشم شتر رجحان یافته است ولی کیفیت و مرغوبیت عبای بافته‏شده‏ از پشم تشر به مراتب بیشتر است.در بافت هر عبا سه کیلو پشم مصرف‏ می‏شود و به علاوه به علت ظرافت الیاف،بافت آن وقت بیشتری(تا سه برابر وقتی که صرف بافتن عبایی با پشم گوسفند می‏شود)می‏گیرد.همچنین‏ موچینی و پرداخت آن مستلزم صرف وقت بیشتری است که مجموعه‏ی این‏ عوامل باعث می‏گردد که بافندگان،استفاده از کرک شتر را مقرون به صرفه‏ ندانسته و از آن پرهیز نمایند.
مقدمات کار

پشم مورد مصرف در عبابافی مانند سایر الیاف نباتی و حیوانی دارای‏ ناخالصی‏هایی است که باید از آن گرفته شود.بدین منظور توده‏ای پشم طی‏ مراحل مختلفی از مو،خار و خاشاک،چربی‏ها،گردو خاک و کثافات پاک‏ می‏گردد.
در اولین مرحله،توده‏ی پشم موکشی و موها و خاشاک آن با دست بیرون‏ کشیده شده و بعد از آن در صورت لزوم رنگرزی می‏شود.عبا در چهار رنگ‏ سیاه،قهوه‏ای تیره،شتری و زرد تهیه می‏شود.رنگ طبیعی کرک قهوه‏ای‏ روشن متمایل به کرم است و برای تهیه‏ی بافته‏هایی به رنگ‏های دیگر از مواد رنگدار طبیعی مانند پوست گردو،روناس و...استفاده می‏شود سپس پشم را شسته و پس از خشک کردن،آن را به حلاجی می‏برند.پشم بارها به ماشین‏ حلاجی سپرده می‏شود و باز پس گرفته می‏شود و هربار لطیف‏تر و در فواصل پر حلاجی با تیغ بریده می‏شود تا رشته‏های آن طول خود را از دست بدهند.این‏ عمل بارها تکرار می‏گردد چنان‏که توده پشمی که قبل از موکشی هفت کیلو وزن داشته است بعد از حلاجی به چهار کیلو و نهایتا پس از ریسیدن و بافته شدن عبا تنها دو کیلوگرم وزن خواهد داشت. فعالیت‏هایی از قبیل موکشی،رنگرزی،شستشو،ریسیدن و ماسوره پیچی‏ برعهده‏ی زنان است که در کنار سایر وظایف آنان در خانه انجام می‏گیرد. ریسیدن پشم به همان روش ساده‏ی سنتی یعنی با استفاده از دوک نخریسی‏ و یا چرخ دستی انجام می‏گیرد.نخ رشته‏شده روی ماسوره‏ها پیچیده‏شده و به‏ عنوان پود در بافت عبا به کار می‏رود.

بافت عبا

عمل بافندگی عبارت از تبدیل دو ردیف نخ به پارچه است.به این صورت‏ که یک ردیف از الیاف در طول پارچه کشیده‏شده که نام«تار»بر آنها نهاده‏اند و الیاف دیگری نیز از عرض پارچه یعنی عمود بر تارها عبور می‏کند که«پود» نامیده می‏شوند.دستگاه‏های ساده‏ی بافندگی نیز دارای قسمت‏های مختلفی‏ هستند که کار آنها باید با یکدیگر هماهنگ باشد.ولی چهار مرحله‏ی اصلی که‏ وجود آنها برای عمل بافندگی و تهیه‏ی پارچه ضروری می‏باشد عبارتند از:
ایجاد تار یا چله‏ کشی.

تشکیل«دهنه‏ی کار»یعنی جداسازی تارها به دو گروه یک در میان و تشکیل دو سطحی از نخ‏های تار که با یکدیگر زاویه می‏سازند. پودگذاری یعنی عبور دادن ماکوی حاصل ماسوره‏ی نخ پود از لابلای نخ تار. دفتین زدن که آخرین عمل اصلی دستگاه بافندگی بلافاصله پس از پودگذاری است و طی آن شانه‏های دفتین با حرکت نوسانی خود،پود افزوده را به لبه‏ی پارچه‏ی بافته(پود قبلی)زده و ضمن ایجاد انسجام در پارچه،تارها را نیز از هم جدا می‏سازد. زیر پای بافنده،پافشار یا پدال وردها قرار دارد که در اثر بالا و پایین رفتن‏ وردها دو دسته تار از هم بازشده و به اصطلاح دهنه ایجاد می‏کنند و در این‏ حال با عبور ماکو از وسط دهنه پودگذاری انجام می‏شود.سپس با زدن دفتین‏ و عوض کردن پاها دهانه‏ی تارها تغییرکرده و امکان عبور مجدد ماکو و بافت‏ یک رج دیگر از پارچه مهیا می‏گردد. کنترل عرض پارچه برعهده‏ی«متید»و ایجاد کشش متناسب تارها در پشت ورد برعهده‏ی«مفیله»خواهد بود.به تدریج که عمل بافت پیش می‏رود مقدار بیشتری از تارهای نورد عقب بازشده،پارچه‏ی بافته‏شده روی نورد جلو پیچیده می‏شود تا بالاخره قواره‏ی شش متری عبا تکمیل گردد.
پرداخت:

پس از اینکه بافتن عبا خاتمه یافت آن را از نوردهای عقب و جلو باز می‏کنند و رشته‏ی اضافی تارها را از ابتدا و انتهای قواره می‏چینند.اکنون‏ مرحله‏ی پرداخت عبا فرا می‏رسد. پرداخت عبا نیز ابزارهای مخصوص خود را دارد که عبارتند از: سوزنی،که تخته‏ای مربع‏شکل بوده و بر یک ضلع آن ردیفی از سوزن‏های نوک تیز تعبیه‏شده،سوزنی که پرزهای اضافی را از لابلای بافت‏ عبا بیرون‏کشیده به سطح می‏آورد. پرداخت،تخته‏ای است با ابعادی متناسب با کف دست انسان که روی‏ آن را با ورقی آجیده از حلبی پوشانده‏اند.پرداخت،سطح عبا را از زائدات‏ باقیمانده پاک‏کرده آن را لطیف و یکنواخت می‏سازد. درفش،زواید و خاشاکی را که با پرداخت و سوزنی به سطح عبا بالا آمده‏اند،بیرون می‏کشد. منقاش،برای برداشتن خاشاک و زواید داخل تار و پود عبا با درفش‏ توأمان عمل می‏کند. تیغ عباتراشی،که موهای سطح عبا و پرزهای برآمده را تراشیده از بین‏ می‏برد. قیچی برای صاف کردن لبه‏های کناری عبا و چیدن پرزهای خوابیده‏ی‏ کناره پس از اطو کردن. سنگ یشم برای تیز کردن تیغ اطوی ذغالی پس از باز کردن پارچه‏ی عبا از دستگاه بافندگی،آن را روی گود دیگری‏ برده و نورد پرداخت می‏بندند.ابتدا و انتهای قوره‏ی بافته‏شده را به دو نورد عقب و جلو محکم می‏نمایند و با سوزنی در یک جهت روی آن می‏کشند تا پرزهای درگیر تار و پود را به سطح پارچه بکشند.پس از آن به وسیله‏ی تیغ‏ عباتراشی پرزها و موهای زائد سطح پارچه را می‏تراشند تا زیردست آن نرم و یکنواخت گردد.سپس مجددا پارچه را از نورد باز می‏کنند و روی میزی پهن و عمل اطوکشی را بر آن انجام می‏دهند.در این مرحله محلولی که مرکب از آب،برگ ساییده‏ی حنا و مقدار کمی صابون است به واسطه‏ی گلوله‏ای پشمی‏ بر سطح عبا کشیده می‏شود به نحوی که آن را نمناک سازد.سپس اطوی‏ ذغالی را که قبلا خوب داغ شده است با فشار و محکم روی آن می‏کشند تا باعث انسجام و استحکام بیشتر تار و پود و خوابیدن پرزهای باقیمانده روی‏ سطح عبا گردد.آن‏گاه نوبت به پرداخت می‏رسد و بعد از آن با استفاده از درفش‏ و منقاش تا جایی که چشم می‏بیند و دست لمس می‏کند،خس‏وخاشاک‏ تیزی‏ها و زبری‏های الیاف بیرون کشیده می‏شود و مجددا پرداخت انجام‏ می‏گیرد.در انتها نوبت به صاف کردن کناره‏های دستبافته است که به وسیله‏ قیچی لبه‏ای آن را هموار می‏کنند و پرزهای خوابیده در کناره‏ی عبا را می‏چینند.

منابع :
http://www.sidaar.com
http://www.irandeserts.com
wikipedia.org