[h=1]
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92032112124
سه‌شنبه ۲۱ خرداد ۱۳۹۲ - ۱۱:۵۰
پژوهشگران ایرانی با مطالعات تئوری و شبیه سازی رایانه‌یی، موفق به مدلسازی فاز محلول نانولوله کربن-سیلیکون دوپه شده با لیتیم و بازهای DNA شدند.
به گزارش سرویس فناوری ایسنا، این محققان با استفاده از این مدلسازی نشان دادند که تنها کمپلکس تیمین و نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول آبی پایدار است.
نانولوله‌ها دارای کاربرد وسیعی در حوزه علوم دارویی و بیوتکنولوژی هستند، ولی اشکال عمده آنها حلالیت کم در محلول‌های آبی است که باعث محدودیت کاربرد آنها در سیستم‌های زیستی می‌شود.
عامل‌دار کردن نانولوله‌ها یکی از راه‌های افزایش حلالیت آنها است که می‌تواند منجر به کاربرد‌های وسیع نانولوله‌ها در حوزه نانوبیوفناوری شود. در این تحقیق برهم کنش نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و بازهای DNA در محلول آبی به طور نظری مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد از بین بازهای DNA، تیمین برای عامل‌دار کردن نانولوله‌های کربن- سیلیکونی قویتر عمل می‌کند.
دکتر سپیده کتابی، استادیار گروه شیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، توضیح داد: «ابتدا نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و کمپلکس‌های بازهای DNA آن با استفاده از محاسبات مکانیک کوانتومی در فاز گازی مدلسازی شدند. سپس شبیه‌سازی مونت کارلو و روش اختلال انرژی آزاد به منظورمحاسبه انرژی آزاد انحلال و انرژی آزاد تشکیل کمپلکس در محلول آبی مورد استفاده قرار گرفتند و نهایتا انحلال و پایداری ساختارهای مربوطه در آب مورد ارزیابی قرار گرفت.»
به گفته کتابی، به علت آنکه نانولوله‌های کربن سیلیکونی نسبت به نانولوله‌های کربنی خالص کمتر سمی هستند، در این پروژه از نانولوله‌های کربن سیلیکونی برای برهمکنش با بازهایDNA استفاده شده است. علاوه‌بر آن استفاده از فلز دوپه شده روی نانولوله به افزایش برهمکنش با بازهایDNA کمک می‌کند.
نتایج نشان داد از بین بازهای DNA، تنها کمپلکس تیمین و نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول آبی پایدار است.
نتایج این کار تحقیقاتی که توسط دکتر کتابی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، سید مجید هاشمیان زاده و مرتضی مقیمی و ا***ی از دانشگاه علم و صنعت ایران صورت گرفته در مجله journal of molecular modeling (آپریل سال 2013) منتشر شده است.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 92032112124
سه‌شنبه ۲۱ خرداد ۱۳۹۲ - ۱۱:۵۰
پژوهشگران ایرانی با مطالعات تئوری و شبیه سازی رایانه‌یی، موفق به مدلسازی فاز محلول نانولوله کربن-سیلیکون دوپه شده با لیتیم و بازهای DNA شدند.
به گزارش سرویس فناوری ایسنا، این محققان با استفاده از این مدلسازی نشان دادند که تنها کمپلکس تیمین و نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول آبی پایدار است.
نانولوله‌ها دارای کاربرد وسیعی در حوزه علوم دارویی و بیوتکنولوژی هستند، ولی اشکال عمده آنها حلالیت کم در محلول‌های آبی است که باعث محدودیت کاربرد آنها در سیستم‌های زیستی می‌شود.
عامل‌دار کردن نانولوله‌ها یکی از راه‌های افزایش حلالیت آنها است که می‌تواند منجر به کاربرد‌های وسیع نانولوله‌ها در حوزه نانوبیوفناوری شود. در این تحقیق برهم کنش نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و بازهای DNA در محلول آبی به طور نظری مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد از بین بازهای DNA، تیمین برای عامل‌دار کردن نانولوله‌های کربن- سیلیکونی قویتر عمل می‌کند.
دکتر سپیده کتابی، استادیار گروه شیمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، توضیح داد: «ابتدا نانولوله کربن- سیلیکونی دوپه شده با لیتیم و کمپلکس‌های بازهای DNA آن با استفاده از محاسبات مکانیک کوانتومی در فاز گازی مدلسازی شدند. سپس شبیه‌سازی مونت کارلو و روش اختلال انرژی آزاد به منظورمحاسبه انرژی آزاد انحلال و انرژی آزاد تشکیل کمپلکس در محلول آبی مورد استفاده قرار گرفتند و نهایتا انحلال و پایداری ساختارهای مربوطه در آب مورد ارزیابی قرار گرفت.»
به گفته کتابی، به علت آنکه نانولوله‌های کربن سیلیکونی نسبت به نانولوله‌های کربنی خالص کمتر سمی هستند، در این پروژه از نانولوله‌های کربن سیلیکونی برای برهمکنش با بازهایDNA استفاده شده است. علاوه‌بر آن استفاده از فلز دوپه شده روی نانولوله به افزایش برهمکنش با بازهایDNA کمک می‌کند.
نتایج نشان داد از بین بازهای DNA، تنها کمپلکس تیمین و نانولوله کربن- سیلیکون دوپه شده با لیتیم در محلول آبی پایدار است.
نتایج این کار تحقیقاتی که توسط دکتر کتابی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شرق، سید مجید هاشمیان زاده و مرتضی مقیمی و ا***ی از دانشگاه علم و صنعت ایران صورت گرفته در مجله journal of molecular modeling (آپریل سال 2013) منتشر شده است.
