| ||
| | خانه ی آینده توسط کوانی تائو از دانشگاه ای و ام تگزاس طراحی شده است. این کالج معماری یک پروژه در واکنش به مسائل در حال ظهور در دوران مدرن را مطرح می کند: ازدیاد جمعیت, کمبود منابع و توسعه ی دنیای مجازی. این خانه از تصاویر سلول های بدن الهام گرفته شدند, و در یک ماتریکس بر اساس یک سیستم مشابه از انرژی و تبادل اطلاعات به تصویر کشیده شده است. تفاوت اصلی پروژه در این است که مردم در کنترل خواهند بود. خاطره و حافظه با لوله های آلیاژی سیستم زیر ساختی می تواند کشیده شود تا بخشی از اسکلت پایه ی خانه را تولید کند. پوسته ی روکش مانند یک قلب عمل می کند. مصالح که نسبت به جریان های الکتریکی حساس است قادر به توسعه یا ادغامی تحت دیگر محرک های الکتریکی متفاوت درست مانند ماهیچه های قلبی می باشد. این واکنشی به تغییرات در برنامه و نور روز است. برای مثال, هر چه میزان حضور در یک اتاق بیشترباشد ولتاژ مصرفی بالاتر می رود و خود موجب می شود که پوسته توسعه یابد و فضاهای بیشتری را پدید آورد. بافت های جلبکی در پوسته و در واکنش به میزان متفاوتی از نور خورشید جسمیت یافته, و موجب می شود پوسته بیشتر بسته یا باز باشد. بعلاوه آنها همچنین مقدار زیادی اکسیژن در پاک کردن اتمسفر تولید می کند. جلبک های بیش از حد رشد کرده می تواند به عنوان سوخت زیستی و سوخت اضافی ترکیب شود و بازخورد آن در شهر مشهود است. لوله های دیگر در پوسته به منظور توزیع آب و انرژی سرتاسر خانه دفن می شود. الگوی فضای خانه شبیه یک بطری کلین است و سلسله مراتب فضای سنتی را در هم می پیچاند. | |
|
|
|
