Ashkan-kamrani
عضو جدید
در این تاپیک به معرفی خطوط مترو جهان می پردازیم.
تشکر فراموش نشه
تشکر فراموش نشه
معرفی خطوط مترو جهان
- شروع کننده موضوع Ashkan-kamrani
- تاریخ شروع
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو لیسبون پرتغال
مترو لیسبون پرتغال
مترو لیسبون دارای ۴ خط، ۴۶ ایستگاه و به طول ۳۹ کیلومتر است
مترو لیسبون پرتغال
مترو لیسبون دارای ۴ خط، ۴۶ ایستگاه و به طول ۳۹ کیلومتر است
خطوط مترو لیسبون- پایتخت پرتغال- به رنگ آبی، زرد، سبز و قرمز است.
ساخت مترو در ۷ اوت ۱۹۵۵ شروع و در ۲۹ دسامبر ۱۹۵۹، ۶٫۵ کیلومتر از آن به شکل Yافتتاح شد.
بخش‌های شمالی طی مراحل مختلف ساخته شد.
خط آبی شامل ۱۴ کیلومتر و ۱۷ ایستگاه در سال ۱۹۹۷ در شمال شهر با ۲ ایستگاه افتتاح شد. این خط بعد از گذشتن از مرکز به طرف ایستگاه راه‌آهن آپولونیا می‌رود، در انتها دو قسمت شده، تبدیل به خط سبز می‌شود.
خط زرد دارای ۱۳ ایستگاه به طول ۱۱ کیلومتر است.
خط سبز ۹ کیلومتر و ۱۳ ایستگاه دارد.
خط قرمز به طول ۸ کیلومتر و ۹ ایستگاه در ۱۹ می ۱۹۹۸ افتتاح شد.
گسترش خط‌های سبز و زرد در دست مطالعه است.
در سال ۱۹۹۵ شبکه دارای دو خط آبی و زرد بود.
خط سوم یعنی قرمز در می ۱۹۹۸ “آلامدو” را به نمایشگاه ۹۸ وصل کرد.
در سال ۲۰۰۴ خطوط آبی، زرد و سبز گسترش یافت. تا سال ۲۰۰۵ شبکه ۳۶٫۹ کیلومتر شد.
در اوت ۲۰۰۹ گسترش خط قرمز امکان رفتن به هر خط دیگر را با حداکثر یک‌بار تعویض قطار فراهم کرد.
با تکمیل پروژه، تعداد ایستگاه‌ها ۵۲ عدد و طول شبکه ۴۰ کیلومتر خواهد شد.
برخلاف ایستگاه‌های قبلی که بسیار ساده و دارای تزیینات محدود بودند، ایستگاه‌های جدید به طور هنرمندانه‌ای تزیین شده‌اند. بسیاری از آن‌ها فاقد پله‌برقی‌اند.
طول ایستگاه‌ها به طور متوسط ۱۰۵ متر است.
در خط آبی و زرد از قطارهای ۶ واگنه، در خط سبز از قطار ۴ واگنه و در خط قرمز از قطارهای ۳ واگنه استفاده می‌شود.
بلیت:
مترو لیسبون به ۴ ناحیه تقسیم می‌شود.
قیمت بلیت تک‌سفره: ۰٫۸۰ یورو
و یک روزه (مترو + اتوبوس و قطار) ۳٫۷۰ یورو است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8360/مترو-لیسبون-پرتغال/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8360/مترو-لیسبون-پرتغال/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو اسلو نروژ
مترو اسلو نروژ
هر سال حدود ۷۳میلیون نفر با مترو اسلو سفر می‌کنند
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8356/مترو-اسلو-نروژ/
مترو اسلو نروژ
هر سال حدود ۷۳میلیون نفر با مترو اسلو سفر می‌کنند
شبکه مترو اسلو- پایتخت نروژ- شامل ۶ خط به طول ۸۴٫۲ کیلومتر است که همگی از مرکز شهر می‌گذرند.
مترو اسلو با ۱۰۵ ایستگاه که ۱۶تای آن زیر زمین است، ۲۶۸هزار نفر را در روز جابه‌جا می‌کند.
بیشتر خطوط زیرزمینی دارای تونل مشترکند و به مراکز کار و اداری و نیز سایر وسایل حملونقل مانند تراموا، قطار و اتوبوس نزدیکند.
گسترش:
در تابستان ۲۰۰۳، ۹۹ واگن جدید به شرکت زیمنس سفارش داده شد و بین سال‌های ۲۰۱۰- ۲۰۰۷، ۶۳ قطار ۳ کابینه تحویل شد.
بین سال‌های ۲۰۱۰-۲۰۰۶ استانداردهای مترو ارتقاء یافت.
هریک از ۶ خط مترو به رنگ خاصی است که همگی قبل از تفکیک از یک تونل خاص یا خط حلقه‌مانند از شرق به غرب می‌گذرند.
خط یک، آبی روشن دارای ۳۵ ایستگاه
خط ۲، قرمز دارای ۲۶ ایستگاه
خط ۳، سبز دارای ۲۷ ایستگاه
خط ۴، آبی تیره دارای ۲۲ ایستگاه
خط ۵، صورتی دارای ۲۶ ایستگاه
و خط ۶، آبی تیره دارای ۱۲ ایستگاه است.
خط ۲، قرمز دارای ۲۶ ایستگاه
خط ۳، سبز دارای ۲۷ ایستگاه
خط ۴، آبی تیره دارای ۲۲ ایستگاه
خط ۵، صورتی دارای ۲۶ ایستگاه
و خط ۶، آبی تیره دارای ۱۲ ایستگاه است.
تمام قطارهای خط ۲ و ۵ شش کابینه و فقط قطار خط ۳ چهار کابینه است.
قیمت بلیت
تک سفره: ۲۵ کرون
۸ سفره: ۱۶۰ کرون
۲۴ ساعته: ۶۰ کرون
۷ روزه: ۲۰۰ کرون
و ماهانه ۵۵۰ کرون نروژ است که در اتوبوس، تراموا، مترو قابل استفاده است و قبل از اولین سفر معتبر می‌شود.
۸ سفره: ۱۶۰ کرون
۲۴ ساعته: ۶۰ کرون
۷ روزه: ۲۰۰ کرون
و ماهانه ۵۵۰ کرون نروژ است که در اتوبوس، تراموا، مترو قابل استفاده است و قبل از اولین سفر معتبر می‌شود.
فروش بلیت در تمام ایستگاه‌های بیرون از سال ۱۹۹۵ فقط از طریق ماشین است.
در صورتی که بلیت اعتبار نداشته باشد، فرد باید مبلغ ۷۵۰ کرون جریمه بپردازد.
ساعت کار:
ساعت کار مترو از ۵ بامداد تا ۱ نیمه‌شب است.
قطارها در طول روز هر ۱۵ دقیقه یک‌بار، بعد از ساعت ۲۱ و صبح روزهای تعطیل هر ۳۰ دقیقه یک بار تردد می‌کنند.لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8356/مترو-اسلو-نروژ/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو تفلیس گرجستان
مترو تفلیس گرجستان
مترو تفلیس در سال ۱۹۶۶ افتتاح شد
مترو تفلیس گرجستان
مترو تفلیس در سال ۱۹۶۶ افتتاح شد
شهر تفلیس- پایتخت گرجستان- با ۱٫۲ میلیون نفر جمعیت تا ۴۰ کیلومتر از شمال تا جنوب رودخانه کورا امتداد دارد. دره بوسیله کوه احاطه شده و این امر تردد جاده را مشکل می‌کند.
طرح ساخت مترو به اوایل دهه ۱۹۵۰ برمی‌گردد یعنی زمانی که جمعیت شهر ۷۵۰٫۰۰۰ نفر بود.
اولین خط مترو تفلیس در سال ۱۹۶۶ با ۶٫۳ کیلومتر و ۶ ایستگاه در مرکز شهر افتتاح شد و چند سال بعد به سمت جنوب امتداد یافت. در دهه ۱۹۸۰، طول سیستم به ۱۹٫۶ کیلومتر و تعداد ایستگاه‌های آن به ۱۶ عدد رسید.
در سال ۱۹۷۹، احداث خط ۲ از ایستگاه راه‌آهن آغاز شد. این خط ۶٫۷ کیلومتر وسعت و ۶ ایستگاه دارد.
گسترش خط ۲ به سمت دانشگاه ادامه دارد و احداث خط ۳ در دست اجراست.
اسامی بیشتر ایستگاه‌ها طی دهه ۱۹۹۰ بعد ا ز فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سابق و استقلال گرجستان تغییر کرد.
قطارهای مترو گرجستان ۴-۳ واگنه مشابه قطارهای مورد استفاده در مسکو و سایر جمهوری‌های استقلال‌یافته هستند.
طول ایستگاه‌ها ۱۰۰ متر و مناسب قطارهای ۵ واگنه است.
ساعت کار:
مترو از ساعت ۶ بامداد تا یک نیمه‌شب در ساعات پر رفتوآمد هر۲:۳۰ دقیقه و در مواقع عادی هر ۴ دقیقه تردد دارد.
بلیت:
قیمت بلیت ۰٫۴۰ لری است.
قیمت کارت‌های چند سفره:
برای ۶۰ بار سفر: ۲۰ لری و ۷۲۰ بار سفر: ۱۴۵ لری است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8352/مترو-تفلیس-گرجستان/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8352/مترو-تفلیس-گرجستان/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو صوفیه بلغارستان
مترو صوفیه بلغارستان
مترو صوفیه اولین و تنها شبکه مترو در بلغارستان است
مترو صوفیه بلغارستان
مترو صوفیه اولین و تنها شبکه مترو در بلغارستان است
مترو صوفیه – پایتخت بلغارستان – دارای یک خط و ۱۴ ایستگاه است. این مترو که در سال ۱۹۹۸ افتتاح شد، ۱۸ کیلومتر وسعت دارد و هر روز ۱۸۰٫۰۰۰ نفر با آن سفر می‌کنند.
حداکثر سرعت ۲۱ قطار آن،۹۰ کیلومتر در ساعت است.
تاریخچه:
با وجود مطرح شدن مترو در دهه ۱۹۶۰، ساخت آن به طور رسمی به دهه ۱۹۹۰ موکول شد آن هم به این دلیل که شهر نیاز فوری به سیستم زیرزمینی را تجربه نکرده بود.
عامل بعدی آن بود که کار باید در عمق انجام می‌شد. صوفیه یکی از قدیمی‌ترین شهرهای اروپاست که دارای لایه‌های تاریخی است. روزگار باستان را می‌توان به‌راحتی در ایستگاه “سردیکا” مشاهده کرد که ترکیبی از خرابه‌های کشف شده قبایل هندی اروپایی ساکن بالکان، رومیان و معماری مدرن است.
ساخت مترو از پرترافیک‌ترین منطقه شهر شروع شد جایی که جمعیت در شلوغی به بیش از ۴۰٫۰۰۰ نفر می‌رسد.
اولین بخش خط یک در ۲۸ ژانویه ۱۹۹۸ با ۵ ایستگاه به طول ۶٫۵ کیلومتر افتتاح شد. این خط از مرکز شهر می‌گذرد و دانشگاه صوفیه در مسیر آن قرار دارد. کار بر روی شاخه شمالی آن تا سال ۲۰۱۲ ادامه دارد و مرکز نمایشگاه بین‌المللی و فرودگاه صوفیه را در بر خواهد گرفت.
امتداد این خط در قسمت جنوبی تا سال ۲۰۱۰ به پایان می‌رسد.
پروژه بعدی یعنی خط ۲ از ایستگاه مرکزی راه‌آهن و قصر ملی فرهنگی خواهد گذشت.
عملیات احداث این خط از ۱۴ دسامبر با ایجاد ۷ ایستگاه و ۶٫۵ کیلومتر آغاز شده است و تا سال ۲۰۱۲ افتتاح می‌شود.
در مورد خط ۳ و زمان آغاز آن اطلاعاتی در دست نیست.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8348/مترو-صوفیه-بلغارستان/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8348/مترو-صوفیه-بلغارستان/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو تاشکند ازبکستان
مترو تاشکند ازبکستان
مترو تاشکند دارای مزین‌ترین ایستگاه‌های دنیاست
مترو تاشکند ازبکستان
مترو تاشکند دارای مزین‌ترین ایستگاه‌های دنیاست
مترو تاشکند- پایتخت ازبکستان- تنها سیستم مترو در آسیای میانه و هفتمین مترو ساخته شده در اتحاد جماهیر شوروی سابق، در سال ۱۹۷۷ افتتاح شد.
مترو با ۳ خط، ۲۹ ایستگاه و ۳۶٫۲ کیلومتر وسعت روزانه ۴۵۰٫۰۰۰ نفر از جمعیت ۲ میلیونی تاشکند را جابه‌جا می‌کند.
در سال ۱۹۹۹ مترو تاشکند ۱۲۷ میلیون نفر را منتقل کرد که نسبت به سال قبل از آن % ۴٫۷ افزایش داشت.
تاریخچه:
طرح احداث مترو به سال ۱۹۶۸ برمی‌گردد یعنی دو سال بعد از زلزله شدید ۱۹۶۶ که شهر تاشکند را به کلی لرزاند.
ساخت خط قرمز در سال ۱۹۶۸ آغاز و در ۱۹۷۷ افتتاح شد. این خط هم‌اینک ۱۲ ایستگاه و ۱۶٫۷ کیلومتر وسعت دارد و با احداث ۳ ایستگاه دیگر به سمت شرق امتداد می‌یابد.
خط آبی که با گذشتن از ایستگاه راه‌آهن به صورت مورب از شمال‌غربی به جنوب‌شرقی امتداد دارد، بین سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۹۱ افتتاح شد. طول این خط در حال حاضر ۱۴٫۸ کیلومتر و دارای ۱۱ ایستگاه است.
هدف از ساخت خط سبز اتصال نواحی شمالی تا فرودگاه تاشکند در جنوب است. بخش اول آن با شش ایستگاه در زیر زمین با وسعت ۷٫۶ کیلومتر در ۲۴ اکتبر ۲۰۰۱ افتتاح شد.
عمق تونل‌ها زیاد نبوده بین ۸ تا ۲۵ متر است. این خط در برابر زلزله تا ۹٫۰ ریشتر مقاوم است.
احداث خط چهارم با وسعت ۸ کیلومتر در حال بررسی است و انتظار می‌رود تا سال ۲۰۱۰ افتتاح شود.
ایستگاه‌ها:
هر یک از ایستگاه‌ها با دیگری متفاوت است. معماری و دکوراسیون هر ایستگاه اسم آن را تداعی می‌کند.
معماران و هنرمندان تاشکند در طراحی ایستگاه‌ها نقش زیادی داشته‌اند. مواد مورد استفاده در دکوراسیون‌های داخلی محکم و مقاوم شامل فلز (به شکل حک شده)، شیشه، پلاستیک، گرانیت، سنگ مرمر، لاجورد و سرامیک است.
هر ایستگاه اثر هنری منحصر به خود را دارد و به یک موضوع خاص می‌پردازد.
طول سکوها ۱۰۰ متر و در آن از قطارهای ۴ کابین مسکو استفاده می‌شود.
حداکثر سرعت قطارها ۴۶ کیلومتر در ساعت است.
فاصله ایستگاه‌ها از هم ۱۴۰۰ متر است.
قوانین و محدودیت‌ها:
حداقل یک افسر پلیس بر هر ایستگاه نظارت دارد.
گرفتن عکس در داخل سیستم مترو یا ایستگاه چون تجهیزات نظامی به حساب می‌آیند، غیرقانونی است.
سایر اطلاعات:
ساعت کار مترو از ۶ صبح تا یک نیمه‌شب است و قطارها هر دو دقیقه یک‌بار تردد می‌نمایند.
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو تورنتو کانادا
مترو تورنتو کانادا
بیش از یک میلیون نفر با مترو تورنتو سفر می‌کنند
مترو تورنتو کانادا
بیش از یک میلیون نفر با مترو تورنتو سفر می‌کنند
مترو تورنتو بزرگ‌ترین شهر کانادا دارای ۴ خط به طول ۶۸٫۳ کیلومتر و ۶۹ ایستگاه است.
این مترو در ۳۰ مارس ۱۹۵۴ با ۱۲ ایستگاه در خیابان “یانگ استریت” افتتاح شد. طول این خط ۷٫۴ کیلومتر و سرعت قطارها حداکثر ۳۲ کیلومتر در ساعت بود.
خطوط مترو:
خط U شکل از شمال به جنوب امتداد داشته، ۳۲ ایستگاه و ۳۱ کیلومتر وسعت دارد.
خط غرب به شرق سبز به طول ۲۷٫۵ کیلومتر، ۳۱ ایستگاه دارد و به موازات دریاچه اونتاریو است.
خط کوتاه غرب به شرق بنفش ۵ ایستگاه و ۶٫۳ کیلومتر است.
و خط آبی ۶٫۴ کیلومتر وسعت دارد.
ساعت کار:
ساعت کار مترو از ۶ صبح الی ۱:۳۰ بعدازظهر است و در روزهای یکشنبه ۹ صبح می‌باشد.
حوادث:
از جمله حوادث مترو تورنتو در اوت ۱۹۹۵ نقص فنی در قطار خط “یانگ یونیورسیتی اسپادینا” بود که ۳ کشته و ۱۰۰ زخمی به جا گذاشت و موجب شد مسئولان توجه خود را بیشتر بر روی ایمنی متمرکز کنند تا سرعت ساخت.
حادثه دیگر در بیش از ۵۰ سال تاریخ مترو تورنتو، تولد یک نوزاد در ۶ فوریه ۲۰۰۶ بود که تا چند روز تیتر اول مطبوعات را به خود اختصاص داد.
ایستگاه‌ها:
بعضی ایستگاه‌ها بسیار شلوغ بوده، روزانه ۹۰٫۰۰۰ -۷۰٫۰۰۰ نفر در آن‌ها تردد دارند.
نام‌گذاری بیشتر ایستگاه‌ها بر اساس نزدیک‌ترین جاده به مترو یا اماکن عمومی مانند موسسات و کلیساهاست.
نصب درهای محافظ در ایستگاه‌ها از اقدام به خودکشی جلوگیری می‌کند. باز و بسته کردن درها و اطمینان از سوار شدن مسافران به عهده مامور قطار است.
با گذشت زمان سیستم حملونقل تورنتو تبدیل به گالری هنر شده است. ده‌ها اثر هنری در مسیر مترو و تراموای شهری به چشم می‌خورد.
نقاشی‌هایی با ۱۰٫۰۰۰ قطعه کاشی، خاتم‌کاری با صدف در بعضی سکوها و تصاویری از پشت سر آدم‌ها روی کاشی دیوارها قابل توجه است.
تسهیلات:
نصب ۶۶ آسانسور، ۲۹۴ پله‌برقی و احداث ۲۸ پارکینگ با ظرفیت ۱۴٫۱۳۶ اتومبیل از جمله تسهیلات مترو تورنتو است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8340/مترو-تورنتو-کانادا/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8340/مترو-تورنتو-کانادا/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو کی‌یف اوکراین
مترو کی‌یف اوکراین
سیستم مترو کی‌یف از سایر متروهای اتحاد جماهیر شوروی سابق که دکوراسیون رنگین و پر نور دارند، مستثنی نیست
مترو کی‌یف اوکراین
سیستم مترو کی‌یف از سایر متروهای اتحاد جماهیر شوروی سابق که دکوراسیون رنگین و پر نور دارند، مستثنی نیست
سومین خط مترو اتحاد جماهیر شوروی سابق بعد از مسکو و سنت‌پترزبورگ در شهر کی‌یف – پایتخت اوکراین- ساخته شد.
مترو کی‌یف دارای ۳ خط و ۴۶ ایستگاه است که اکثرا در زیر زمین هستند. دیوار ایستگاه‌ها ستونی یا دروازه مانند است.
یکی از عمیق‌ترین ایستگاه‌های دنیا آرسنالنا در ۱۰۲ متری سطح زمین در کی‌یف قرار دارد و می‌توان از آن به عنوان پناهگاه استفاده کرد.
طول سیستم ۵۹٫۷ کیلومتر و تعداد قطارها ۶۶۴ عدد می‌باشد. ساعت کار مترو از ۶ بامداد تا نیمه شب است و روزانه ۱٫۷ میلیون نفر یعنی %۳۴ جمعیت شهر را جابه‌جا می‌کند. در سال ۲۰۰۵ تعداد سفرهای شهری از مرز ۶۰۰ میلیون هم گذشت.
تاریخچه:
فکر احداث مترو کی‌یف به سال ۱۹۱۶ برمی‌گردد. یعنی زمانی که یک تاجر روسی- آمریکایی درصدد تامین بودجه و نظارت بر ساخت آن برآمد اما به دلیل جنگ‌های داخلی و جنگ جهانی دوم تا سال ۱۹۴۹ به تعویق افتاد. ۱۱ سال بعد ۵٫۲ کیلومتر از خط مترو به بهره‌برداری رسید و ۵ ایستگاه آن غرب به شرق شهر را پوشش داد. خط یک تا سال ۲۰۰۳ طی مراحل مختلف گسترش یافت.
احداث خط دوم در دهه ۱۹۷۰ شروع و در ۱۹۷۶ سه ایستگاه اول آن مورد بهره‌برداری قرار گرفت. امتداد آن به سمت شمال و جنوب و تا ۱۹۸۱ و ۱۹۸۴ همچنان رو به گسترش بود.
احداث خط سوم، در سال ۱۹۸۱ آغاز و سه ایستگاه اول آن در ۱۹۸۹ افتتاح شد. این خط در محور شمال- جنوب قرار دارد و ایستگاه‌های میانی آن تا سال ۲۰۰۶ افتتاح گردید.
معماری:
سیستم مترو کی‌یف از سایر متروهای اتحاد جماهیر شوروی سابق که دکوراسیون رنگین و پر نور دارند، مستثنی نیست. ایستگاه‌های قدیمی با دقت و جزء به جزء تزیین شده‌اند و نمادی از معماری استالینی بعد از جنگ و نقش‌ونگارهای سنتی اوکراینی است.
ایستگاه‌های بعد از ۱۹۶۳ ظاهر ساده‌تر و شاعرانه‌تری دارند.
در دهه ۱۹۷۰ معماری و دکوراسیون آن‌ها متحول شد و در دهه ۱۹۸۰ در مقایسه با سایر شهرها ابتکار بیشتری پیدا کرد.
تغییر نورپردازی، دکوراسیون و سمبل‌ها بعد از فروپاشی شوروی سابق، شکوه اولیه ایستگاه‌های قدیمی را از بین برد.
مدیریت:
مترو کی‌یف زیر نظر شهرداری است که در اوایل دهه ۱۹۹۰ خصوصی و از وزارت راه جدا شد. مترو دارای چندین هزار نفر کارمند و کارگر است که اکثرا در تونل‌ها و در طول مسیر مشغول کارند. درآمد مترو از فروش بلیت و تبلیغات گسترده است.
کیفیت:
اکثر مردم از وضعیت مترو به دلیل تغییرات اساسی سال‌های اخیر که گوی سبقت را از بسیاری از شهرهای غربی ربوده است، راضی هستند.
حضور پلیس در همه ایستگاه‌ها، متکدیان و افراد مست را از مترو دور می‌کند.
دوربین‌های نظارتی برای جلوگیری از اقدامات تروریستی در تمام ایستگاه‌ها نصب شده است.
قطارها از داخل و خارج تعمیر، تعویض یا جدید شده‌اند.
اجازه ورود دوچرخه و هیچ حیوانی به داخل واگن‌ها داده نمی‌شود.
عکاسی غیرحرفه‌ای عامه‌پسند نیست و فیلم‌برداری همچنان ممنوع است.
طرح‌های آتی:
با انجام طرح‌های آتی طول سیستم بین سال‌های ۲۰۳۵-۲۰۳۰ تقریبا دو برابر و تعداد ایستگاه‌ها از ۴۵ به ۱۰۰ عدد می‌رسد و کل کی‌یف و فرودگاه بریسپیل را پوشش خواهد داد.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8454/مترو-کی‌یف-اوکراین/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8454/مترو-کی‌یف-اوکراین/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو پراگ جمهوری چک
مترو پراگ جمهوری چک
مترو پراگ در کل شهر تردد دارد و با جابهجایی نزدیک به ۱٫۵ میلیون نفر در روز، هفتمین سیستم مترو شلوغ در اروپاست.
مترو پراگ – پایتخت جمهوری چک- دارای ۳ خط که هریک با رنگ و علامت خاصی روی نقشه مشخص شده است، ۵۷ ایستگاه و تقریبا ۶۰ کیلومتر است.
خط قرمز در سال ۱۹۷۴، سبز در سال ۱۹۷۸ و زرد در ۱۹۸۵ افتتاح شد.
مترو از ۵-۴ بامداد تا نیمه شب فعال است. فاصله بین قطارها ۳-۲ دقیقه است.
بیش از ۶۲۰ میلیون نفر هر سال از مترو استفاده می‌کنند.
خط ۲ در روی زمین از تونل شیشه‌ای می‌گذرد.
ایستگاه‌ها:
اکثر ایستگاه‌های مترو بزرگ با ورودی‌های متعدد و با فاصله است که اغلب موجب سردرگمی توریست‌ها می‌شود. بی‌توجهی به علایم و مسیر صحیح موجب ۱۰-۵ دقیقه اتلاف وقت می‌شود.
تمام خط‌ها از سه ایستگاه مرکزی شهر می‌گذرند، بنابر این امکان تعویض خط برای مسافران وجود دارد. هریک از این سه ایستگاه برای هر خط سالن خاص دارد.
عمق ایستگاه‌ها متفاوت است. عمیق‌ترین ایستگاه در ۵۲ متری سطح زمین قرار دارد.
دیوار بیشتر ایستگاه‌ها با پنل‌های رنگی آلومینیومی تزیین شده است. رنگ این پوشش در هر ایستگاه متفاوت است.
پله برقی‌های مترو پراگ به ۱۰۰ متر می‌رسد و به گفته سازنده آن‌ها طولانی‌ترین پله برقی در اروپاست. در حالت ایستاده زمان بالا و پایین رفتن آن ۲:۳۰ دقیقه است.
بلیت:
مسافران قبل از ورود به محدوده مترو باید بلیت خود را خریداری یا معتبر کنند. بازرسان بلیت با لباس مخصوص حق چک کردن بلیت در هر زمان در این محدوده را دارند.
قیمت بلیت بستگی به مدت زمان استفاده از مترو دارد.
بلیت‌ها در تمام وسایل حملونقل یکسان است. قیمت بلیت ساده ۲۶ کرون است که در روزهای عادی برای ۷۵ دقیقه سفر و عصرها و تعطیلات ۹۰ دقیقه اعتبار دارد.
بلیت برای ۵ ایستگاه به جز ایستگاه اول که حق تعویض خطوط وجود دارد ۱۸ کرون است.
این بلیت غیرقابل انتقال است و مدت سفر نباید از ۳۰ دقیقه بیشتر شود.
هزینه بلیت برای سایر موارد طبق جدول ذیل است:
پیشنهاد بعدی و به کار بردن اصطلاح مترو در سال ۱۹۲۶ توسط “بوهومیل بلادا” و “ولادیمیر لیست” مطرح شد اگرچه باز مورد قبول واقع نشد اما انگیزه‌ای به سمت یافتن راه‌حل واقعی توسعه حملونقل سریع در پراگ بود.
دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ شروع کارهای اجرایی بود. بعد از جنگ جهانی دوم اگرچه طراحی هر سه خط کاملا انجام شده بود، به دلیل وضعیت بد اقتصادی همه کارها متوقف شد.
در سال ۱۹۶۷ ساخت مترو آغاز شد.
سیل اروپای مرکزی در اوت ۲۰۰۲ بیشترین خسارت را به آن زد. ۱۹ ایستگاه تخریب و بخشی از سیستم حملونقل تخریب شد که بیش از ۲۰۰ میلیون دلار خسارت داشت.
تعمیر ایستگاه‌های آسیب‌دیده ماه‌ها طول کشید. در بعضی از ایستگاه‌ها هنوز پلات‌های کوچک طلایی برای نشان دادن سطح سیلاب وجود دارد.
گسترش:
احداث خط ۴ به رنگ آبی جزو برنامه‌های آینده است.
این خط مرکز شهر را به قسمت‌های جنوبی آن وصل می‌کند و قرار است اولین بخش آن تا سال ۲۰۱۵ به بهره‌برداری برسد.
خط یک از دو طرف امتداد یابد و با احداث ایستگاه‌های جدید در شمال‌غربی به “فرودگاه بین‌المللی روزینه” منتهی می‌شود. به این ترتیب تا سال ۲۰۱۴ ارتباط مستقیم بین مرکز شهر و فرودگاه برقرار می‌گردد.
در مورد خط ۵ نیز پیشنهاداتی نه در سطح رسمی ارائه شده است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8450/مترو-پراگ-جمهوری-چک/
مترو پراگ جمهوری چک
مترو پراگ در کل شهر تردد دارد و با جابهجایی نزدیک به ۱٫۵ میلیون نفر در روز، هفتمین سیستم مترو شلوغ در اروپاست.
مترو پراگ – پایتخت جمهوری چک- دارای ۳ خط که هریک با رنگ و علامت خاصی روی نقشه مشخص شده است، ۵۷ ایستگاه و تقریبا ۶۰ کیلومتر است.
خط قرمز در سال ۱۹۷۴، سبز در سال ۱۹۷۸ و زرد در ۱۹۸۵ افتتاح شد.
مترو از ۵-۴ بامداد تا نیمه شب فعال است. فاصله بین قطارها ۳-۲ دقیقه است.
بیش از ۶۲۰ میلیون نفر هر سال از مترو استفاده می‌کنند.
خط ۲ در روی زمین از تونل شیشه‌ای می‌گذرد.
ایستگاه‌ها:
اکثر ایستگاه‌های مترو بزرگ با ورودی‌های متعدد و با فاصله است که اغلب موجب سردرگمی توریست‌ها می‌شود. بی‌توجهی به علایم و مسیر صحیح موجب ۱۰-۵ دقیقه اتلاف وقت می‌شود.
تمام خط‌ها از سه ایستگاه مرکزی شهر می‌گذرند، بنابر این امکان تعویض خط برای مسافران وجود دارد. هریک از این سه ایستگاه برای هر خط سالن خاص دارد.
عمق ایستگاه‌ها متفاوت است. عمیق‌ترین ایستگاه در ۵۲ متری سطح زمین قرار دارد.
دیوار بیشتر ایستگاه‌ها با پنل‌های رنگی آلومینیومی تزیین شده است. رنگ این پوشش در هر ایستگاه متفاوت است.
پله برقی‌های مترو پراگ به ۱۰۰ متر می‌رسد و به گفته سازنده آن‌ها طولانی‌ترین پله برقی در اروپاست. در حالت ایستاده زمان بالا و پایین رفتن آن ۲:۳۰ دقیقه است.
بلیت:
مسافران قبل از ورود به محدوده مترو باید بلیت خود را خریداری یا معتبر کنند. بازرسان بلیت با لباس مخصوص حق چک کردن بلیت در هر زمان در این محدوده را دارند.
قیمت بلیت بستگی به مدت زمان استفاده از مترو دارد.
بلیت‌ها در تمام وسایل حملونقل یکسان است. قیمت بلیت ساده ۲۶ کرون است که در روزهای عادی برای ۷۵ دقیقه سفر و عصرها و تعطیلات ۹۰ دقیقه اعتبار دارد.
بلیت برای ۵ ایستگاه به جز ایستگاه اول که حق تعویض خطوط وجود دارد ۱۸ کرون است.
این بلیت غیرقابل انتقال است و مدت سفر نباید از ۳۰ دقیقه بیشتر شود.
هزینه بلیت برای سایر موارد طبق جدول ذیل است:
| مدت | قیمت (به کرون) |
| ۷۵ دقیقه | ۱۸ |
| ۲۴ ساعت | ۱۰۰ |
| ۳ روز | ۳۳۰ |
| ۵ روز | ۵۰۰ |
| یک ماه | ۵۵۰ |
| سه ماه | ۱۴۸۰ |
| یک سال | ۴۷۵۰ |
اگرچه مدت زیادی از احداث مترو پراگ نمی‌گذرد اما پیشنهاد ساخت آن به سال‌ها قبل برمی‌گردد. اولین پیشنهاد توسط “لادیسلاف روت” در سال ۱۸۹۸ مطرح شد.
او شورای شهر را تشویق کرد همزمان با حفاری بخشی از مرکز شهر به خاطر فاضلاب، عملیات حفر تونل خط آهن را نیز آغاز کنند. اما پیشنهاد او مورد توافق مقامات قرار نگرفت.پیشنهاد بعدی و به کار بردن اصطلاح مترو در سال ۱۹۲۶ توسط “بوهومیل بلادا” و “ولادیمیر لیست” مطرح شد اگرچه باز مورد قبول واقع نشد اما انگیزه‌ای به سمت یافتن راه‌حل واقعی توسعه حملونقل سریع در پراگ بود.
دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ شروع کارهای اجرایی بود. بعد از جنگ جهانی دوم اگرچه طراحی هر سه خط کاملا انجام شده بود، به دلیل وضعیت بد اقتصادی همه کارها متوقف شد.
در سال ۱۹۶۷ ساخت مترو آغاز شد.
سیل اروپای مرکزی در اوت ۲۰۰۲ بیشترین خسارت را به آن زد. ۱۹ ایستگاه تخریب و بخشی از سیستم حملونقل تخریب شد که بیش از ۲۰۰ میلیون دلار خسارت داشت.
تعمیر ایستگاه‌های آسیب‌دیده ماه‌ها طول کشید. در بعضی از ایستگاه‌ها هنوز پلات‌های کوچک طلایی برای نشان دادن سطح سیلاب وجود دارد.
گسترش:
احداث خط ۴ به رنگ آبی جزو برنامه‌های آینده است.
این خط مرکز شهر را به قسمت‌های جنوبی آن وصل می‌کند و قرار است اولین بخش آن تا سال ۲۰۱۵ به بهره‌برداری برسد.
خط یک از دو طرف امتداد یابد و با احداث ایستگاه‌های جدید در شمال‌غربی به “فرودگاه بین‌المللی روزینه” منتهی می‌شود. به این ترتیب تا سال ۲۰۱۴ ارتباط مستقیم بین مرکز شهر و فرودگاه برقرار می‌گردد.
در مورد خط ۵ نیز پیشنهاداتی نه در سطح رسمی ارائه شده است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8450/مترو-پراگ-جمهوری-چک/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو سنگاپور
مترو سنگاپور
مترو سنگاپور در سال ۱۹۸۷ افتتاح شد و از نظر قدمت، دومین مترو در جنوب آسیاست.
مترو سنگاپور
مترو سنگاپور در سال ۱۹۸۷ افتتاح شد و از نظر قدمت، دومین مترو در جنوب آسیاست.
این شبکه به عنوان ستون اصلی سیستم حملونقل عمومی در سنگاپور با ۱٫۵۶۴ نفر مسافر در روز خیلی سریع گسترش یافت.
مترو سنگاپور دارای ۴ خط، ۷۰ ایستگاه و ۱۱۸٫۹ کیلومتر طول است.
در حال حاضر ۷۳ قطار تمام اتوماتیک و بدون راننده است. قرار است تا سال ۲۰۱۶ تمام قطارها بدون راننده باشد.
ساعت کار مترو از ۵:۳۰ بامداد تا یک نیمه شب و فاصله بین قطارها ۸-۳ دقیقه است. این خدمات در هنگام تعطیلات رسمی بیشتر می‌شود.
تمام ایستگاه‌ها به جز “وودلیف” فعالند.
هدف مقامات از توسعه سیستم، اتصال حومه به شهر سنگاپور بوده است.
تاریخچه:
بعد از بحث‌های متعدد بر سر توسعه ناوگان اتوبوس‌رانی یا سیستم حملونقل سریع در سال ۱۹۶۷، سرانجام بزرگ‌ترین پروژه عمومی سنگاپور با بودجه ۵ میلیارد دلار در اکتبر ۱۹۸۳ در خیابان “شان” آغاز شد.
شبکه در چند مرحله ساخته شد. خط شمال به جنوب به دلیل گذشتن از مرکز شهر و شلوغی اولویت داشت. در سال ۱۹۸۷ اولین بخش به طول ۶ کیلومتر و ۵ ایستگاه بهره‌برداری شد.
تسهیلات:
ایستگاه‌های مترو سنگاپور آن‌قدر عمیق است که بتوان به عنوان پناهگاه استفاده کرد.
سرویس تلفن همراه در تمام ایستگاه‌ها فعال است.
در قطارها و ایستگاه‌های زیر زمین تهویه مطبوع وجود دارد.
هر ایستگاه مجهز به دستگاه‌های فروش بلیت برای عموم است.
اطلاعات مربوط به قطارها و اعلانات را می‌توان از طریق تلویزیون‌های پلاسما دنبال کرد.
در ایستگاه‌های اصلی، فروشگاه، کیوسک، سوپرمارکت و … وجود دارد.
سرعت پله‌های برقی ۵۰% درصد بیشتر از پله‌برقی‌های عادی است.
تسهیلات برای معلولان و سالمندان نیز مهیاست.
اقدامات امنیتی:
اگرچه میزان جرم و جنایت و اقدامات تروریستی بالا نیست اما دوربین‌های مداربسته برای ایجاد امنیت بیشتر نصب شده است.
بعد از بمب‌گذاری قطار مادرید در سال ۲۰۰۴، ماموران با لباس‌های شخصی و به صورت غیر‌مسلح رفتارها را رصد می‌کردند.
تمام سطل‌های زباله و صندوق‌های پست به منظور از بین رفتن خطر بمب‌گذاری از داخل ایستگاه‌ها به ورودی‌ها انتقال یافت.
گرفتن عکس بدون اجازه قبلی ممنوع است.
از سال ۲۰۰۵ با تشکیل واحد پلیس مترو، نیروهای پلیس این بار به صورت مسلح در ایستگاه‌ها و قطارها حضور یافتند.
به منظور جلوگیری از خودکشی، کنترل دما و عدم دسترسی به محدوده‌های ممنوع، درهای محافظ در تمام ایستگاه‌های زیر زمینی نصب شده است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8444/مترو-سنگاپور/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8444/مترو-سنگاپور/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو کاراکاس ونزوئلا
مترو کاراکاس ونزوئلا
افتتاح مترو کاراکاس در سال ۱۹۸۳ از افتخارات این کشور بود
مترو کاراکاس ونزوئلا
افتتاح مترو کاراکاس در سال ۱۹۸۳ از افتخارات این کشور بود
بسیاری ساخت مترو کاراکاس- پایتخت ونزوئلا- آن هم در زیر زمین را یکی از شاهکارهای مهندسی این کشور می‌دانند.
طراحی خوب و تمیزی ایستگاه‌ها از ویژگی‌های قابل توجه معماری شهری است.
مترو دارای ۳ خط، ۴۴ ایستگاه و ۵۱ متر طول است و به ۱٫۳۲۰٫۰۰۰ نفر در روز خدمات می‌دهد.
کل سه خط بین سال‌های ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۶ ساخته شد و احداث ایستگاه‌های میانی آن‌ها امسال به پایان می‌رسد.
احداث خط ۴ از سال ۲۰۰۱ آغاز شد و به موازات خط یک، به طرف جنوب ادامه می‌یابد.
سیستم دارای شبکه مکمل اتوبوس است که ۲۰ خط شهری و ۴ خط حومه را در نقاطی که دسترسی به مترو ندارند، پوشش می‌دهد.
بلیت:
بلیت‌ها به صورت کلی حتی خارج از ایستگاه‌ها، در کیوسک‌ها و مراکز تجاری با %۳ تخفیف فروخته می‌شود و در مترو و اتوبوس مترو قابل استفاده است.
قیمت بلیت به تعداد سفر بستگی دارد.
بلیت مخصوص برای دانش‌آموزان موجود است.
توسعه:
از جمله طرح‌های فوری آینده، توسعه فاز دوم خط ۳ است که تا سال ۲۰۱۰ با ۶ ایستگاه جدید و ۷٫۵ کیلومتر طول کامل می‌شود.
فاز بعدی گسترش خط ۲ با ۴ ایستگاه جدید به طول ۶٫۷ کیلومتر است که به نام خط ۵ در سال ۲۰۱۲ افتتاح می‌شود و به طرف جنوب‌شرقی تا ۱۵ کیلومتر ادامه می‌یابد.
خط ۶ به طول ۱۷ کیلومتر موازی خط یک و به سمت شمال است.
حادثه:
بعد از ۲۶ سال از ساخت مترو، تنها اتفاق ناگوار برخورد یکی از قطارها در ۳۰ جولای ۲۰۰۷ به قطار ایستاده در ایستگاه بود که یک کشته و ۱۱ مجروح داشت.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8440/مترو-کاراکاس-ونزوئلا/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8440/مترو-کاراکاس-ونزوئلا/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو وین اتریش
مترو وین اتریش
مترو وین- پایتخت اتریش- دارای ۵ خط و ۸۴ ایستگاه است که اکثرا در زیر زمین قرار دارند.
مترو وین اتریش
مترو وین- پایتخت اتریش- دارای ۵ خط و ۸۴ ایستگاه است که اکثرا در زیر زمین قرار دارند.
اولین بخش مترو در ۸ می ۱۹۷۶ افتتاح شد.
بلیت برای تمام وسایل نقلیه عمومی در اتریش یکسان است.
هریک از خط‌ها با رنگ خاصی تفکیک می‌شود.
طول شبکه مترو وین ۶۹٫۵ کیلومتر است و به طور متوسط ۱٫۳۱ میلیون نفر را هر روز از ۵ صبح تا یک نیمه شب جابه‌جا می‌کند. تردد بعد از این زمان از طریق اتوبوس‌های شب‌رو وین امکان‌پذیر است.
فاصله رسیدن قطارها در طول روز ۵-۲ دقیقه و از ۸ شب به بعد ۸ دقیقه است.
خط‌ها:
احداث خط یک قرمز در سال ۱۹۶۹ آغاز و در ۱۹۸۲ تکمیل شد. قرار است این خط تا سال ۲۰۱۵ به طرف جنوب توسعه یابد.
خط ۲ به رنگ بنفش در دهه ۱۹۶۰ ساخته شد. توسعه ایستگاه‌ها تا سال ۲۰۱۹ ادامه دارد. به دلیل محدودیت در ساخت تونل اصلی و فاصله کم ایستگاه‌ها، پیشرفت فیزیکی این خط کندتر از سایر خط‌ها بود.
بخشی از توسعه خط ۲ همزمان با بازی‌های فوتبال ۲۰۰۸ اروپا تکمیل شد و مابقی تا سال ۲۰۱۹ کامل می‌گردد.
ساخت خط ۳ به رنگ نارنجی در چهار مرحله بین سال‌های ۱۹۸۹ و ۲۰۰۰ انجام شد. همه ایستگاه‌ها به جز دو مورد در زیر زمین قرار دارند.
خط ۴ به رنگ سبز بین سال‌های ۱۸۹۸ و ۱۹۰۱ احداث و در سال‌های ۱۹۷۶ و ۱۹۸۱ به شکل مدرن و امروزی درآمد. اکثر ایستگاه‌های این خط بازسازی شده‌اند.
پنجمین خط، خط ۶ نام دارد، به رنگ قهوه‌ای است، طولانی‌ترین خط مترو وین است و در مسیر دره‌مانند از روی پل اشتادبان می‌گذرد. برخلاف خط ۴ بیشتر ایستگاه‌های آن با همان طراحی اولیه رها شده است. بخش جنوبی این خط در اواخر دهه ۱۹۷۰ و بخش شمالی آن در سال ۱۹۸۹ افتتاح شد. به دلیل کمی ترافیک، همه قطارها تا ایستگاه آخر نمی‌روند.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8436/مترو-وین-اتریش/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8436/مترو-وین-اتریش/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو بوداپست مجارستان
مترو بوداپست مجارستان
مترو بوداپست سومین مترو قدیمی در جهان است
مترو بوداپست مجارستان
مترو بوداپست سومین مترو قدیمی در جهان است
مترو بوداپست- پایتخت مجارستان- در سال ۱۸۹۶ احداث شد و با ۳ خط و ۴۰ ایستگاه، روزانه ۱٫۲۷ میلیون نفر را جابه‌جا می‌کند.
طول سیستم ۳۲٫۱ کیلومتر و خط چهارم آن در دست احداث است که تا سال ۲۰۱۱ به بهره‌برداری می‌رسد. خط پنجم نیز جزو طرح‌های آتی است.
با وجود مخالفت مقامات در مورد تردد به صورت روگذر در خیابان آندراسی، زیباترین خیابان بوداپست و جزو فهرست به ثبت رسیده در میراث جهانی یونسکو، هدف اصلی خط یک مترو، انتقال افراد به سیتی پارک بوداپست است.
مجلس ملی در سال ۱۸۷۰ طرح مترو را تصویب کرد و احداث آن در سال ۱۸۹۴ به یک شرکت آلمانی سپرده شد. ۲۰۰۰ کارگر کمتر از دو سال خط یک را تکمیل کردند.
هم اینک یکی از واگن‌های اصلی آن زمان در موزه ساحلی ترولی نگه‌داری می‌شود.
خط یک:
خط یک به رنگ زرد دارای ۱۱ ایستگاه است، ۹ تای آن در زیر زمین قرار دارد. طول خط ۳٫۷ کیلومتر است.
با هر ۲ دقیقه یک بار تردد، ۱۰۳٫۰۰۰ نفر جابه‌جا می‌شوند.
در دهه ۸۰ تا ۹۰، خط یک مورد بازسازی اساسی قرار گرفت.
طبقات، نیمکت‌ها، در و پنجره‌های چوبی و چراغ‌های هریک از ایستگاه‌ها با تصاویر و اطلاعاتشان خود یک موزه است. هنرهای دستی آن زمان در بعضی ایستگاه‌ها به نمایش گذاشته شده است.
طرح احداث دو خط بعدی از شمال به جنوب و غرب به شرق مربوط به ۱۹۴۲ بود.
خط ۲:
خط ۲ به رنگ قرمز، دو ایستگاه اصلی راه‌آهن را به هم متصل می‌کرد و با آن‌‌که قرار بود در سال ۱۹۵۵ تکمیل شود بنا‌به دلایل مالی و سیاسی با تاخیر در سال ۱۹۷۰ افتتاح شد.
در سال ۱۹۷۳ خط ۲ گسترش یافت و طول آن به ۴٫۴ کیلومتر رسید.
خط ۲ مورد بازسازی اساسی قرار گرفته و هم اینک دارای ایستگاه‌های بسیار مدرن در بوداپست است.
آسانسورها در قسمت ورودی ایستگاه‌ها قرار دارد. تهویه مطبوع نیز در همه جا دیده می‌شود.
خط ۳:
احداث خط ۳ به رنگ آبی در سال ۱۹۷۰ آغاز و در ۱۹۷۶ با شش ایستگاه افتتاح شد. امروزه با ۲۰ ایستگاه و ۱۷ کیلومتر طول از شمال به جنوب، طولانی‌ترین خط بوداپست است.
گسترش خط ۳ به سمت شمال و جنوب ادامه دارد.
رنگ سبز برای خطوط راه‌آهن حومه و اطراف بوداپست استفاده می‌شود.
خط ۴:
فکر احداث خط ۴ به ۱۹۷۲ برمی گردد. اما ساخت آن در سال ۲۰۰۷ آغاز و تا ۲۰۱۰ یعنی بعد از ۳۷ سال به پایان می‌رسد.
چهار ایستگاه به خط ۴ اضافه و با ۱۱ ایستگاه به ۱۰٫۳ کیلومتر می‌رسد.
خط ۴ جنوب بوداپست را به شمال متصل خواهد کرد. فاز اول به طول ۷٫۵ کیلومتر با ۱۰ ایستگاه تا سال ۲۰۱۱ و فاز دوم به طول ۳ کیلومتر تا سال ۲۰۱۳ تکمیل می‌شود. خط ۴ کاملا اتوماتیک و بدون راننده خواهد بود.
خط ۵:
خط ۵ در مرحله ابتدایی است و راه‌آهن حومه را به شمال و جنوب متصل می‌کند. تاریخ شروع طرح معلوم نیست.
از سال ۱۹۷۳ تاکنون مسئولیت مترو به شرکت حملونقل بوداپست واگذار شده است.
اطلاعات کلی:
بلیت‌ها قبل از رسیدن به پله برقی توسط ماشین‌های نارنجی معتبر می‌شوند، از آنجا که بلیت‌ها توسط ماموران در جاهای مختلف چک می‌شود، تا زمان خروج از مترو باید حفظ شود. قرار است این روش اتوماتیک شود.
متاسفانه در همه ایستگاه‌ها تسهیلات برای افراد ناتوان وجود ندارد.
کشیدن سیگار، خوردن و نواختن موسیقی ممنوع است.
بیمه حوادث همزمان با تهیه بلیت امکان‌پذیر است.
بلیت:
بلیت برای یک بار سفر در مترو و یا سایر وسایل‌نقلیه و همچنین برای سه یا پنج ایستگاه با ۶۰-۳۰ دقیقه اعتبار موجود است.
همچنین امکان تهیه بلیت‌های یک‌روزه، ۳ روزه، یک‌هفته‌ای، دو هفته‌ای، ۳۰ روزه و یک‌ساله با ۱۰ بلیت اضافه به عنوان تخفیف وجود دارد.
با کارت بوداپست امکان سفر در کلیه وسایل نقلیه فراهم است و برای توریست‌هایی که قصد بازدید از بسیاری از مکان‌های دیدنی و شرکت در برنامه‌ها را طی دو یا سه روز دارند، به صرفه است.
ساعت کار:
ساعت کار قطارهای مترو از ۴:۳۰ صبح تا ۱۱:۱۰ دقیقه شب است. اوج شلوغی بین ساعات ۸-۶ صبح و ۵-۲ بعد از ظهر است و قطارها هر ۳-۲ دقیقه یک‌بار تردد می‌نمایند.
سایر موارد:
در اوایل قرن ۲۰۰۰ استفاده از تلفن موبایل در خطوط مترو امکان‌پذیر شد.
در خطوط ۲ و ۳ هنوز از واگن‌های نظیر مسکو، پراگ، صوفیه و ورشو استفاده می‌شود.
به جز خط ۳ که سرعت و توقف آن توسط برنامه‌ای خاص تنظیم می‌شود، قطارها دارای دو راننده‌اند.
بیشتر ایستگاه‌ها در زیر زمین قرار دارند.
در زمان حمله هوایی یا حوادث غیرمترقبه، امکان اسکان ۲۲۰٫۰۰۰ نفر با تامین آب آشامیدنی و شستشو وجود دارد.
از پناهگاه مخفی متصل به خط ۲ و مجلس که در دهه ۱۹۵۰ برای مقامات آن زمان در عمق ۳۹ متری ساخته شد، می‌توان ۲۲۰۰ نفر را در زمان حملات هوایی یا هسته‌ای با امکان دسترسی به ترمینال‌های شمال و جنوب پناه داد. امروزه این مکان، تعطیل و مورد بحث است.
ورودی‌های مترو بوداپست الگوی ساخت ورودی‌های مترو نیویورک بود.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8432/مترو-بوداپست-مجارستان/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8432/مترو-بوداپست-مجارستان/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو کپنهاگ دانمارک
مترو کپنهاگ دانمارک
مترو کپنهاگ- پایتخت دانمارک- دارای ۲ خط، ۲۲ ایستگاه و ۲۱ کیلومتر طول است.
مترو کپنهاگ دانمارک
مترو کپنهاگ- پایتخت دانمارک- دارای ۲ خط، ۲۲ ایستگاه و ۲۱ کیلومتر طول است.
هر روز ۱۲۰٫۰۰۰ نفر از این مترو استفاده می‌کنند.
مترو در ۱۹ اکتبر ۲۰۰۲ افتتاح شد و هم اینک تا فرودگاه ادامه دارد.
سیستم مترو بدون راننده و دارای ۳۴ قطار سه کابینه است.
قطارها در طول روز هر ۶ دقیقه، در ساعات شلوغ هر ۴ دقیقه و شب‌ها هر ۱۵ دقیقه یک‌بار تردد می‌کنند.
قرار است خط دایره‌ای شامل خطوط ۳ و ۴ در سال ۲۰۱۸ افتتاح شود و قسمت‌های مرکزی را به حومه متصل کند.
مترو کپنهاگ روگذر بوده، در مرکز شهر از زیر زمین می‌گذرد.
ایستگاه‌ها:
از مجموع ۲۲ ایستگاه موجود، ۹ ایستگاه در زیر زمین، ۶ ایستگاه در اعماق و ۳ مورد فاصله چندانی تا سطح زمین ندارند. طراحی همه آن‌ها یکسان و به خاطر ستون ۵ متری جلوی ایستگاه‌ها که جنبه اطلاعاع‌رسانی دارد، به خوبی قابل تشخیص‌اند.
به جز یک مورد، بقیه ایستگاه‌ها ۶۰ متر طول و ۲۰ متر عرض دارند.
ایستگاه‌های در عمق۲۰ متری دارای پله‌برقی، بالابر و درهای محافظ هستند. سقف آن‌ها هرمی و شیشه‌ای است تا امکان استفاده از نور طبیعی فراهم شود. قرار دادن منشور در هرم‌ها باعث شکست نور و رنگین‌کمان روی دیوارها می‌شود. نور ایستگاه‌ها به طور خودکار تنظیم می‌شود تا میزان آن تمام مدت یک‌نواخت باشد.
جنس ایستگاه‌های بالای سطح زمین از شیشه، فولاد و بتن است تا زیبایی آن حفظ شود. این ایستگاه‌ها فاقد درهای محافظند. در صورت وجود هرگونه مانع روی ریل، قطار توسط سیستم حساس و خودکار متوقف می‌شود و حرکت مجدد آن دستی است.
امکان تماس با مرکز کنترل جهت کسب اطلاعات یا در مواقع ضروری در تمام ایستگاه‌ها مهیاست.
به دلیل عدم فاصله بین سکوها و قطار، افراد ناتوان بدون کمک دیگران می‌توانند به‌راحتی از مترو استفاده کنند.
امکان استفاده از تلفن همراه در تونل‌ها وجود دارد.
بلیت‌ها:
بلیت نه تنها در داخل واگن بلکه در ایستگاه‌ها نیز باید اعتبار داشته باشد.
تمام ایستگاه‌ها دارای دستگاه فروش بلیتند که پول خرد و کارت‌های اعتباری را قبول می‌کنند.
قطارها:
قطارها بدون راننده بوده و صرفا بوسیله سیستم کامپیوتری کنترل می‌شوند.
از طریق این سیستم خطای انسانی به صفر می‌رسد. سیستم توسط ۵ اپراتور تمام مدت چک می‌شود.
از طریق این سیستم خطای انسانی به صفر می‌رسد. سیستم توسط ۵ اپراتور تمام مدت چک می‌شود.
حضور ناظران در قطار اگرچه به منظور اطلاع‌رسانی و چک کردن بلیت‌هاست اما در مواقع ضروری نیز وارد عمل می شوند. در صورت عدم حضور ناظران، امکان تماس در قطار برای مسافران مهیاست.
قطارها ۳۹ متر طول، ۲٫۶۵ متر عرض و ۵۲ تن وزن دارند.
حداکثر سرعت آن‌ها ۸۰ کیلومتر در ساعت است.
هر قطار ۳ واگن، شش در اتوماتیک، ۹۶ صندلی و ظرفیت ۲۰۴ مسافر ایستاده را دارد.
چهار جایگاه مجزا برای ویلچر، دوچرخه و دستفروش‌ها فراهم است.
چهار جایگاه مجزا برای ویلچر، دوچرخه و دستفروش‌ها فراهم است.
قطارها به طور خودکار می‌توانند به مرکز رفته، بیرون آن‌ها توسط ماشین شسته شده و به سرویس برگردند یا حتی از سرویس خارج شده و به صورت دستی کنترل شوند.
گسترش:
خط دایره‌ای مرکز شهر را به جاهایی که دسترسی به مترو ندارند، متصل می‌کند و شامل ۱۷ ایستگاه است. به جز ایستگاه‌های مشترک مجموع ایستگاه‌های مترو کپنهاگ به ۳۷ مورد خواهد رسید.
دو خط تماما زیرگذر۳ و ۴ روزانه ۲۷۵٫۰۰۰ را جابه‌جا خواهد کرد. هزینه این خطوط ۱۵ میلیارد کرون خواهد بود. طراحی و نوع قطارهای آن مشابه خطوط قبلی است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8428/مترو-کپنهاگ-دانمارک/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8428/مترو-کپنهاگ-دانمارک/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو بخارست رومانی
مترو بخارست رومانی
مترو بخارست دارای ۴ خط، ۴۸ ایستگاه و ۶۷٫۳ کیلومتر طول است
مترو بخارست- پایتخت رومانی- در سال ۱۹۷۹ افتتاح شد.
مترو روزانه ۶۰۰هزار نفر را جابه‌جا می‌کند.
تاریخچه:
طرح اولیه ساخت مترو بخارست همزمان با طرح مدرنیزه کردن شهر در دهه ۱۹۳۰ بود. در سال ۱۹۳۸ طراحی و برنامه‌ریزی سیستم مترو به شرکت “اس.ای. متروپولیتنول” سپرده شد. قرار بود کار در مارس ۱۹۴۱ آغاز شود. شروع جنگ جهانی دوم و به دنبال آن تنش‌های سیاسی منتهی به برقراری کمونیسم، پایان این آغاز بود.
تا سال ۱۹۷۰، سیستم حملونقل عمومی به پای سرعت توسعه شهری نمی‌رسید. با تشکیل یک کمیسیون، ضرورت سیستم حملونقل زیرزمینی یعنی مترو بخارست اثبات شد.
ساخت این شبکه مشابه سیستم‌های اروپای شرقی نبود. طراحی ایستگاه‌های اولیه ساده بدون موارد اضافه مانند به کار بردن موزاییک، منابع نورانی و دکوراسیون بود. هدف اصلی ساخت ایستگاه‌ها تنها سرعت انتقال و مدرنیته بود.
واگن‌های قطار تماما در خود رومانی ساخته شد و از دیگر کشورهای اروپای شرقی الگوبرداری نکرد.
رنگ ایستگاه‌ها خاص مثلا سفید، آبی‌روشن یا نارنجی است و هیچ ایستگاهی دقیقا شبیه دیگری نیست.
شبکه حملونقل بخارست بزرگ‌تر از پراگ، آمستردام و بوداپست است و با به پایان رسیدن خط‌های جدید، به ۱۰۰ کیلومتر و ۸۰ ایستگاه می‌رسد.
خط یک در نوامبر ۱۹۷۹ با ۶٫۲ کیلومتر و ۶ ایستگاه احداث شد. ایستگاه‌های بزرگ آن با سایر خطوط مرتبط و دارای دو ترمینال با نام‌های مختلفند. در نقشه‌های رسمی هریک به عنوان دو ایستگاه معرفی شده‌اند اما در عمل یک ایستگاه با سکوهایی در سطوح مختلفند.
به طور کلی ایستگاه‌های زیر زمینی بزرگ‌تر از سایر ایستگاه‌هاست. مثلا ایستگاه بزرگ “پیاتا انیری” شبیه به کلیسای جامع با راهروهای پیچ‌درپیچ است و رستوران‌های فست‌فود و فروشگاه‌های کوچک را در خود جا داده است.
مسئولیت مترو بخارست با شرکت دولتی “مترورکس” وابسته به وزارت راه است.
حداکثر سرعت قطارها ۸۰ کیلومتر در ساعت است. قرار است سرعت آن‌ها در خط ۵ به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برسد. فاصله زمانی قطارها از یکدیگر ۹۰ ثانیه است.
از نکات قابل انتقاد سیستم مترو رومانی، نداشتن نقشه شبکه است. بیشتر ایستگاه‌ها نقشه‌ای که کل شبکه را نشان دهد، ندارند و فقط دارای پنل‌هایی هستند که نام ایستگاه‌های خط مورد نظر را نشان می‌دهد. همچنین علایم ورود و خروج در بسیاری ایستگاه‌ها ضعیف است به همین دلیل مسافران ممکن است مترو را از دست داده و یا جهت مخالف را سوار شوند. این مسئله اخیرا مورد توجه قرار گرفته و در حال برطرف شدن است.
مسئله بعدی که باعث سردرگمی مسافران می‌شود، عدم اعلام ایستگاه اصلی است. در قطارها اسم ایستگاه هنگام رسیدن به آن اعلام نمی‌شود و تنها هنگام بسته شدن درها ایستگاه بعدی را اعلام می‌کنند.
دسترسی به مترو در سطح شهر، به دلیل فاصله زیاد بین ایستگاه‌ها مشکل است.
توسعه:
گسترش مترو ادامه دارد.
خط ۴ که در سال ۲۰۰۰ افتتاح شد تا سال ۲۰۱۰-۲۰۰۹ در شمال شهر تا دو فرودگاه بین‌المللی ادامه می‌یابد و با یک میلیارد یورو به ۱۳٫۹ کیلومتر و ۱۴ ایستگاه می‌رسد.
مترورکس تا سال ۲۰۱۲، پنج ایستگاه جدید برای خطوط ۲ و ۳ احداث خواهد کرد.
خط یک نیز همچنان در حال توسعه است. به این ترتیب تعداد ایستگاه‌های مترو به ۵۰ و طول آن به ۷۰٫۸ کیلومتر می‌رسد.
خط جدید ۵ ایستگاه نهایی خط یک است، ۱۹ ایستگاه و ۱۹-۱۸ کیلومتر طول خواهد داشت و با تمام خطوط به جز ۴ متصل است. این خط در حال حاضر در دست برنامه‌ریزی است و با ۷۴۰ میلیون یورو بودجه تا سال ۲۰۲۰ به پایان می‌رسد.
از آنجا که هدف شورای شهر کاهش بار ترافیک، آلودگی، پارک و ارتقائ حملونقل عمومی است، سوبسید زیادی برای سیستم در نظر گرفته است.
بلیت:
استفاده از مترو از طریق RFID و کارت امکان‌پذیر است.
RFID کم‌کم جای کارت‌های قدیمی را می‌گیرد.
کارت برای:
دو بار سفر: ۲٫۵ رون
۱۰ بار: ۸ رون
ماهانه: ۲۵ رون
ماهانه برای دانش‌آموزان: ۱۲٫۵ رون
یک روزه: ۵ رون
و برای افراد بالای ۷۰ سال رایگان است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8424/مترو-بخارست-رومانی/
مترو بخارست رومانی
مترو بخارست دارای ۴ خط، ۴۸ ایستگاه و ۶۷٫۳ کیلومتر طول است
مترو بخارست- پایتخت رومانی- در سال ۱۹۷۹ افتتاح شد.
مترو روزانه ۶۰۰هزار نفر را جابه‌جا می‌کند.
تاریخچه:
طرح اولیه ساخت مترو بخارست همزمان با طرح مدرنیزه کردن شهر در دهه ۱۹۳۰ بود. در سال ۱۹۳۸ طراحی و برنامه‌ریزی سیستم مترو به شرکت “اس.ای. متروپولیتنول” سپرده شد. قرار بود کار در مارس ۱۹۴۱ آغاز شود. شروع جنگ جهانی دوم و به دنبال آن تنش‌های سیاسی منتهی به برقراری کمونیسم، پایان این آغاز بود.
تا سال ۱۹۷۰، سیستم حملونقل عمومی به پای سرعت توسعه شهری نمی‌رسید. با تشکیل یک کمیسیون، ضرورت سیستم حملونقل زیرزمینی یعنی مترو بخارست اثبات شد.
ساخت این شبکه مشابه سیستم‌های اروپای شرقی نبود. طراحی ایستگاه‌های اولیه ساده بدون موارد اضافه مانند به کار بردن موزاییک، منابع نورانی و دکوراسیون بود. هدف اصلی ساخت ایستگاه‌ها تنها سرعت انتقال و مدرنیته بود.
واگن‌های قطار تماما در خود رومانی ساخته شد و از دیگر کشورهای اروپای شرقی الگوبرداری نکرد.
رنگ ایستگاه‌ها خاص مثلا سفید، آبی‌روشن یا نارنجی است و هیچ ایستگاهی دقیقا شبیه دیگری نیست.
شبکه حملونقل بخارست بزرگ‌تر از پراگ، آمستردام و بوداپست است و با به پایان رسیدن خط‌های جدید، به ۱۰۰ کیلومتر و ۸۰ ایستگاه می‌رسد.
خط یک در نوامبر ۱۹۷۹ با ۶٫۲ کیلومتر و ۶ ایستگاه احداث شد. ایستگاه‌های بزرگ آن با سایر خطوط مرتبط و دارای دو ترمینال با نام‌های مختلفند. در نقشه‌های رسمی هریک به عنوان دو ایستگاه معرفی شده‌اند اما در عمل یک ایستگاه با سکوهایی در سطوح مختلفند.
به طور کلی ایستگاه‌های زیر زمینی بزرگ‌تر از سایر ایستگاه‌هاست. مثلا ایستگاه بزرگ “پیاتا انیری” شبیه به کلیسای جامع با راهروهای پیچ‌درپیچ است و رستوران‌های فست‌فود و فروشگاه‌های کوچک را در خود جا داده است.
مسئولیت مترو بخارست با شرکت دولتی “مترورکس” وابسته به وزارت راه است.
حداکثر سرعت قطارها ۸۰ کیلومتر در ساعت است. قرار است سرعت آن‌ها در خط ۵ به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برسد. فاصله زمانی قطارها از یکدیگر ۹۰ ثانیه است.
از نکات قابل انتقاد سیستم مترو رومانی، نداشتن نقشه شبکه است. بیشتر ایستگاه‌ها نقشه‌ای که کل شبکه را نشان دهد، ندارند و فقط دارای پنل‌هایی هستند که نام ایستگاه‌های خط مورد نظر را نشان می‌دهد. همچنین علایم ورود و خروج در بسیاری ایستگاه‌ها ضعیف است به همین دلیل مسافران ممکن است مترو را از دست داده و یا جهت مخالف را سوار شوند. این مسئله اخیرا مورد توجه قرار گرفته و در حال برطرف شدن است.
مسئله بعدی که باعث سردرگمی مسافران می‌شود، عدم اعلام ایستگاه اصلی است. در قطارها اسم ایستگاه هنگام رسیدن به آن اعلام نمی‌شود و تنها هنگام بسته شدن درها ایستگاه بعدی را اعلام می‌کنند.
دسترسی به مترو در سطح شهر، به دلیل فاصله زیاد بین ایستگاه‌ها مشکل است.
توسعه:
گسترش مترو ادامه دارد.
خط ۴ که در سال ۲۰۰۰ افتتاح شد تا سال ۲۰۱۰-۲۰۰۹ در شمال شهر تا دو فرودگاه بین‌المللی ادامه می‌یابد و با یک میلیارد یورو به ۱۳٫۹ کیلومتر و ۱۴ ایستگاه می‌رسد.
مترورکس تا سال ۲۰۱۲، پنج ایستگاه جدید برای خطوط ۲ و ۳ احداث خواهد کرد.
خط یک نیز همچنان در حال توسعه است. به این ترتیب تعداد ایستگاه‌های مترو به ۵۰ و طول آن به ۷۰٫۸ کیلومتر می‌رسد.
خط جدید ۵ ایستگاه نهایی خط یک است، ۱۹ ایستگاه و ۱۹-۱۸ کیلومتر طول خواهد داشت و با تمام خطوط به جز ۴ متصل است. این خط در حال حاضر در دست برنامه‌ریزی است و با ۷۴۰ میلیون یورو بودجه تا سال ۲۰۲۰ به پایان می‌رسد.
از آنجا که هدف شورای شهر کاهش بار ترافیک، آلودگی، پارک و ارتقائ حملونقل عمومی است، سوبسید زیادی برای سیستم در نظر گرفته است.
بلیت:
استفاده از مترو از طریق RFID و کارت امکان‌پذیر است.
RFID کم‌کم جای کارت‌های قدیمی را می‌گیرد.
کارت برای:
دو بار سفر: ۲٫۵ رون
۱۰ بار: ۸ رون
ماهانه: ۲۵ رون
ماهانه برای دانش‌آموزان: ۱۲٫۵ رون
یک روزه: ۵ رون
و برای افراد بالای ۷۰ سال رایگان است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8424/مترو-بخارست-رومانی/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو مینسک بلاروس
مترو مینسک بلاروس
روزانه ۸۰۰ هزار نفر با مترو مینسک سفر می‌کنند
مترو مینسک بلاروس
روزانه ۸۰۰ هزار نفر با مترو مینسک سفر می‌کنند
مترو مینسک- پایتخت بلاروس- که در سال ۱۹۸۴ افتتاح شد، شامل ۲ خط و ۲۵ ایستگاه است.
خط یک یا همان آبی با ۱۱ ایستگاه به طول ۱۲٫۲ کیلومتر در سال ۱۹۸۴ و خط ۲ یا قرمز با ۱۴ ایستگاه به طول ۱۸٫۱ کیلومتر در سال ۱۹۹۰ افتتاح گردید.
تاریخچه:
با رشد جمعیت طی دهه‌های ۱۹۷۰- ۱۹۵۰ نیاز به ساخت سیستم انتقال سریع در مینسک بیش از پیش احساس شد. کار احداث مترو در ۱۹۷۷ آغاز و در ۳۰ ژوئن ۱۹۸۴ به عنوان نهمین سیستم مترو در اتحاد جماهیر شوروی سابق به روی عموم گشوده شد.
علی‌رغم فروپاشی شوروی، ساخت مترو مینسک طی دهه ۱۹۹۰ برخلاف سایر متروها نظیر ایروان بی‌وقفه ادامه یافت. بعضی کارشناسان آن را به اصلاحات کند طرح‌های اقتصادی شوروی در بلاروس نسبت می‌دهند که به توسعه مترو کمک کرد. اخیرا افتتاح ایستگاه‌ها قبل از موعد مقرر است.
مینسک شهری است سطحی که خاک آن بسیار خشک است در نتیجه اگرچه اکثر ایستگاه‌ها در زیر زمین قرار دارند، اما عمق آن‌ها خیلی زیاد نیست. از مجموع ۲۵ ایستگاه، ۱۶ ایستگاه ستونی و بقیه گنبدی شکلند.
مانند بسیاری از سیستم‌های مترو در شوروی سابق، تمام ایستگاه‌ها دارای دکوراسیون است. بعضی از آن‌ها نماد ملی بلاروس هستند. در سال‌های اخیر تکنولوژی بالا نیز به دکوراسیون‌ها اضافه شده است.
گسترش:
در حال حاضر از چندین پروژه تحت بررسی تنها یک مورد یعنی احداث سه ایستگاه در جنوب‌غربی در حال پیگیری است.
پروژه اصلی یعنی احداث خط سوم از جنوب به سمت شمال شرقی با عبور از مرکز شهر در سال ۲۰۱۱ آغاز و انتظار می‌رود فاز اول آن در سال ۲۰۱۷ افتتاح شود.
از احداث خط چهارم که قرار است جنوب‌شرقی را به شمال‌غربی متصل کند تا قبل از ۲۰۱۵ خبری نیست.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8420/مترو-مینسک-بلاروس/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8420/مترو-مینسک-بلاروس/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو ورشو لهستان
مترو ورشو لهستان
مترو ورشو دارای یک خط، ۲۱ ایستگاه و ۲۳٫۱ کیلومتر است
مترو ورشو لهستان
مترو ورشو دارای یک خط، ۲۱ ایستگاه و ۲۳٫۱ کیلومتر است
مترو ورشو- پایتخت لهستان- در سال ۱۹۹۵ شروع به کار کرد و در سال ۲۰۰۸ تکمیل شد.
تنها خط مترو ورشو از شمال به جنوب امتداد دارد و مرکز پرجمعیت این شهر را به حومه وصل می‌کند.
هر روز ۴۳۰٫۰۰۰ نفر با مترو سفر می‌کنند.
تاریخچه:
به دنبال طرح آمارگیری جمعیت در ۱۹۱۸، احداث مترو به منظور حل مشکل حملونقل به خصوص در مرکز شهر مطرح شد.
مترو ورشو تحت تاثیر جنگ جهانی دوم و جنگ سرد بوده است. در دهه ۱۹۵۰ در حالی که جنگ سرد رواج پیدا کرد، طرح‌های استراتژیک شوروی نیاز به سیستم حملونقل مطمئنی در طول رودخانه ویستولا داشت. یکی از راه‌های دستیابی به این امر ایجاد سیستم عمیق مترو در ورشو در ۴۶ متری زمین بود که مرتبط با خطوط راه‌آهن باشد تا بتوان از آن در انتقال سربازان استفاده کرد.
کار احداث تقریبا در ۱۷ نقطه مختلف در دو طرف رودخانه آغاز و تا سال ۱۹۵۳، ۷۷۱ متر تونل ساخته شد. اما بعد از درگذشت استالین تمام کارها به بهانه مشکلات فنی متوقف شد. سرانجام اولین تونل در سال ۱۹۸۴ ساخته شد. با نبود بودجه، برنامه‌ریزی ضعیف و تنش بوروکراسی، کار خیلی کند پیش می‌رفت، سرعت آن بیشتر از ۲ متر در روز نبود.
مترو سرانجام در سال ۱۹۹۵ با ۱۱ ایستگاه افتتاح شد.
بلیت:
شاید در میان سیستم‌های مترو دنیا، مترو ورشو تنها موردی باشد که بلیت آن توسط خود شرکت حملونقل فروخته نمی‌شود و باید آن را از دفاتر پست، فروشگاه‌ها و روزنامه‌فروشی‌ها تهیه کرد. بلیت مترو در تمام وسایل‌نقلیه عمومی شامل اتوبوس، تراموا، قطارهای حومه قابل استفاده است.
امکان استفاده از کارت ارزان‌تر از بلیت که تا ۳ ماه قابل شارژ است، وجود دارد.
قطارها:
قطارهای اولیه همگی ساخت روسیه بودند و در سال ۱۹۹۰ یعنی ۵ سال قبل از افتتاح مترو به عنوان هدیه از طرف اتحاد جماهیر شوروی سابق وارد ورشو شدند. قطارهای بعدی به ترتیب در سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۷ از طریق سنت‌پترزبورگ وارد شدند.
در ۱۹۹۸، ۱۰۸ واگن جدید به شرکت آلستوم سفارش داده شد که همگی در سال ۲۰۰۵ تحویل گردید. ورشو در سال ۲۰۰۶ نیز به روسیه سفارش واگن داد و همه را در سال ۲۰۰۷ دریافت کرد.
به طور کلی از مجموع ۴۰ قطار موجود، ۱۵ تا ساخت شوروی سابق، ۷ مورد ساخت روسیه کنونی و ۱۸ قطار محصول شرکت آلستوم است.
طرح‌های آتی:
در آینده دو ایستگاه به این خط اضافه خواهد شد. این دو ایستگاه جزو طرح اولیه خط یک بوده‌اند که برای پایین آمدن هزینه‌ها به طور موقت حذف شدند.
قرارداد ساخت بخش اصلی خط ۲ شامل ۷ ایستگاه از غرب به شرق در ۲۸ اکتبر ۲۰۰۹ بسته شد. قرار است ساخت آن در سال ۲۰۱۰ آغاز و در حالت خوش‌بینانه تا سال ۲۰۱۲ پایان یابد. بیشتر بودجه این بخش از سوی اتحادیه اروپا تامین می‌شود. تکنولوژی ساخت این بخش متفاوت با خط یک و با سرعت بیشتری است. فاز دوم آن شامل ۲۸ ایستگاه بعدا ساخته می‌شود.
خط کوتاه ۳ نیز که از مرکز به سمت جنوب خواهد بود، جزو برنامه‌های آینده است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8416/مترو-ورشو-لهستان/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8416/مترو-ورشو-لهستان/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو پیونگ‌یانگ کره شمالی
مترو پیونگ‌یانگ کره شمالی
مترو پیونگ‌یانگ – پایتخت کره شمالی – دارای ۲ خط و ۱۷ ایستگاه است و در سال ۱۹۷۳ افتتاح شد
مترو پیونگ‌یانگ کره شمالی
مترو پیونگ‌یانگ – پایتخت کره شمالی – دارای ۲ خط و ۱۷ ایستگاه است و در سال ۱۹۷۳ افتتاح شد
ساخت این مترو در سال ۱۹۶۸ شروع و در ۶ سپتامبر ۱۹۷۳ اولین خط آن افتتاح شد.
احداث تونل مترو در زیر رود توئه‌دونگ حادثه‌ساز بود. حداقل ۱۰۰ کارگر در اثر حادثه جان خود را از دست دادند. این قسمت هرگز کامل نشد و مترو هم‌اینک از غرب رود می‌گذرد.
مترو پیونگ‌یانگ پایتخت کره شمالی با قرار گرفتن در ۱۱۰ متری زمین عمیق‌ترین و نیز با داشتن ۵ ون قیمت بلیت ارزان‌ترین مترو دنیاست.
در مترو از بلیت آلومینیومی که روی آن آرم مترو حک شده است، استفاده می‌شود.
شبکه:
خط یک در فرهنگ کره به معنی اسب پرسرعت افسانه‌ایست که می‌تواند ۴۰۰ متر در روز بدود. این خط حدود ۱۲ کیلومتر وسعت دارد و در سال ۱۹۷۳ به بهره‌برداری رسید.
خط دو به معنی “تجدید شدن” در سال ۱۹۷۵ تاسیس شد و حدود ۱۰ کیلومتر است.
خط یک از جنوب‌غربی به سمت شمال‌شرقی امتداد دارد.
هر دو خط همدیگر را قطع و روزانه ۷۰۰٫۰۰۰ نفر را جابه‌جا می‌کنند.
در بیشتر موارد اسم ایستگاه‌ها اشاره‌ای به محل آن‌ها ندارد و برگرفته از ویژگی‌ها و اصطلاحات انقلاب کره شمالی است.
مترو پیونگ‌یانگ دارای موزه ایست که تاریخ و احداث آن را نشان می‌دهد.
شبکه مترو کاملا در زیر زمین قرار دارد. طراحی شبکه بر اساس شبکه مترو سایر کشورهای کمونیستی به خصوص مترو مسکو است. هر دو در بسیاری ویژگی‌ها مانند عمیق بودن و فاصله زیاد بین ایستگاه‌ها مشترکند. ویژگی مشترک دیگر هنر رئالیسم اجتماعی در ایستگاه‌هاست.
کارکنان مترو دارای لباس مخصوص هستند.
در زمان بمباران هوایی می‌توان از مترو به عنوان پناهگاه استفاده کرد. نصب درهای بزرگ فلزی در ایستگاه‌ها به همین منظور است.
ایستگاه کوانگ‌میونگ به دلیل قرار داشتن مقبره کیم‌ایل‌سونگ در آنجا تعطیل است.
مترو طوری طراحی شده که قطارها هر چند دقیقه تردد نمایند. در ساعات پر رفتوآمد فاصله آن‌ها حداقل ۲ دقیقه است.
توریست‌های خارجی تنها می‌توانند بین ایستگاه “پوهونگ” و “یانگ‌وانگ” که مدرن‌تر هستند، سفر کنند. این دو ایستگاه در سال ۱۹۸۷ و بقیه در سال ۱۹۷۳ تکمیل شدند.
کشیدن سیگار و خوردن در داخل مترو ممنوع است و جریمه سنگین به آن تعلق می‌گیرد.
قطارهای پیونگ‌یانگ به دو رنگ قرمز و کرم رنگ‌آمیزی شده‌اند، تمام تبلیغات حذف و پوسترهایی از “کیم‌ایل‌سونگ” و “کیم‌جونگ‌ایل” رهبران کره جایگزین آن شده‌اند.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8364/مترو-پیونگ‌یانگ-کره-شمالی/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8364/مترو-پیونگ‌یانگ-کره-شمالی/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو سانتیاگو
مترو سانتیاگو
مترو سانتیاگو گسترده‌ترین و مدرن‌ترین سیستم مترو در آمریکای‌جنوبی است
مترو سانتیاگو
مترو سانتیاگو گسترده‌ترین و مدرن‌ترین سیستم مترو در آمریکای‌جنوبی است
مترو سانتیاگو- پایتخت شیلی- دارای ۵ خط و ۱۰۷ ایستگاه است
(۱۶تای آن در دست ساخت است) و روزانه ۵/۲میلیون نفر را انتقال می‌دهد.تاریخچه:
این وسیله معروف، مدرن، ایمن و کارا در خدمت ۷ میلیون شهروند است.
از زمان افتتاح مترو در سال ۱۹۷۵ وضعیت شهر کاملا تغییر کرد. مترو در واقع مهم‌ترین پروژه شیلی بود.
ایده ساخت مترو به سال ۱۹۴۴ برمی‌گردد اما شروع کار سال ۱۹۶۸ بود.
در ۱۵ سپتامبر ۱۹۷۵، “اوگوستو پینوشه” اولین خط مترو را افتتاح کرد.
بهره‌برداری از خط ۲ سال ۱۹۷۸ بود.
خط یک در سال ۱۹۸۰ و خط ۲ در سال ۲۰۰۴ به سمت شمال گسترش یافت.
خط ۵ در جنوب، در سال ۱۹۹۷ افتتاح شد. این خط در سال ۲۰۰۰ توسعه یافت و به سمت غرب و مرکز تاریخی شهر امتداد پیدا کرد.
در سال ۲۰۰۲ احداث خط ۴ در جنوب‌شرقی شروع شد.
در حال حاضر مترو ۸۴٫۴ کیلومتر وسعت دارد.
در بعضی خط‌ها از قطارهایی با تایر لاستیکی استفاده می‌شود.
هنر:
هنر در ایستگاه‌های مترو کاملا مشهود است. نقاشی بزرگ دیواری “ماریو تورال” بیانگر تاریخ شیلی است. آثاری از نقاشی رئالیست، هنر مدرن و مولتی‌مدیا در ایستگاه‌های مترو سانتیاگو به چشم می‌خورد.
ساعت کار:ساعت کار مترو سانتیاگو در طول هفته ۲۳-۶، روزهای شنبه ۲۲:۳۰-۶:۳۰، روزهای یکشنبه و تعطیلات ۲۲:۳۰- ۸ است.
بلیت:
قیمت بلیت به زمان استفاده از مترو بستگی دارد. در اوج شلوغی یعنی ۹-۷ و ۲۰- ۱۸ بلیت‌ها گران‌ترین قیمت را دارند.
بلیت برای سالمندان بالای ۶۵ سال و دانش‌آموزان تخفیف دارد.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8368/مترو-سانتیاگو/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8368/مترو-سانتیاگو/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو هلسینکی فنلاند
مترو هلسینکی فنلاند
مترو هلسینکی شمالی‌ترین سیستم مترو دنیا و تنها سیستم مترو در فنلاند است
مترو هلسینکی فنلاند
مترو هلسینکی شمالی‌ترین سیستم مترو دنیا و تنها سیستم مترو در فنلاند است
مترو هلسینکی- پایتخت فنلاند- دارای ۲ خط، ۱۷ ایستگاه و ۲۱٫۱ کیلومتر است.
مترو در ۲ اوت ۱۹۸۲ بعد از ۲۷ سال از مطرح شدن آن به روی عموم گشوده شد.
این شبکه توسط شرکت حملونقل هلسینکی اداره می‌شود و روزانه ۱۹۹،۳۳۹ نفر را جابه‌جا می‌کند.
مترو ابتدا حومه شرقی شهر را پوشش می‌داد اما هم‌اینک وسیله‌ای برای انتقال به نواحی مرکزی نیز است و تعداد سفرهای مسافران آن از مرز ۵۰ میلیون نفر در سال می‌گذرد.
تاریخچه:
انگیزه اولیه ساخت مترو در هلسینکی به سال ۱۹۵۵ برمی‌گردد. به این منظور کمیته‌ای تشکیل و پیش‌نویس اولیه در می ۱۹۶۳ صادر شد. سیستم پیشنهادی ۸۶٫۵ کیلومتر طول و
شامل ۱۰۸ ایستگاه بود. بعد از بحث‌های طولانی، این طرح به دلیل گسترده بودن رد شد و شورای شهر تصمیم گرفت خطی در شرق شهر احداث کند.
ساخت مرحله اول شبکه مترو به ۷ می ۱۹۶۹ برمی‌گردد. انتظار می‌رفت این مرحله قبل از ۱۹۷۷ پایان یابد اما به دلیل بعضی مشکلات در مرحله آزمایشی، افتتاح سیستم ۵ سال به تاخیر افتاد.
مترو در اول ژوئن ۱۹۸۲ گشوده شد اما افتتاح رسمی آن با شش ایستگاه، در ۲ اوت ۸۲ بود. طی این سال‌ها ۱۱ ایستگاه دیگر به آن اضافه شد.
گسترش مترو به سمت غرب تا سال ۲۰۱۳ ادامه دارد.
احداث یک خط دیگر از شمال به سمت مرکز و احتمالا فرودگاه وانتا جزو برنامه ۲۰۲۰ است.
شبکه:
شبکه مترو هلسینکی به شکلY است. شش ایستگاه آن زیرگذر و بقیه روگذرند.
قطارها هر ۵-۴ دقیقه یک‌بار تردد دارند و نام ایستگاه‌ها به زبان‌های فنلاندی و سوئدی و در ایستگاه مرکزی راه‌آهن حتی به انگلیسی اعلام می‌شود.
با وجود آن که قطارها متعلق به دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ است، هنوز از بسیاری از متروهای دنیا مدرن‌ترند.
سرعت معمولی قطارها در داخل تونل‌ها ۷۰ کیلومتر در ساعت و در فضای باز ۸۰ کیلومتر در ساعت است.
در ۱۷ می ۲۰۰۶ شورای شهر تصمیم گرفت در قطارهای مترو از سیستم اتوماتیک به جای دستی استفاده کند که این مستلزم جایگزینی بعضی قسمت‌هاست و تا سال ۲۰۱۳ تحقق می‌یابد.
بلیت:
امکان خرید بلیت از طریق دستگاه‌های فروش بلیت یا اس‌ام‌اس وجود دارد.
بلیت‌ها یک ساعت اعتبار دارند و از آن‌ها می‌توان در سایر وسایل‌نقلیه هم استفاده کرد.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8372/مترو-هلسینکی-فنلاند/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8372/مترو-هلسینکی-فنلاند/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو لیما پرو
مترو لیما پرو
مترو لیما با یک خط، ۶ ایستگاه و ۹٫۸ کیلومتر تنها جنوب شهر را پوشش می‌دهد
مترو لیما پرو
مترو لیما با یک خط، ۶ ایستگاه و ۹٫۸ کیلومتر تنها جنوب شهر را پوشش می‌دهد
بین سال‌های ۱۹۷۲و ۱۹۷۳ گروه مترو لیما به بررسی امکان فنی اقتصادی سیستم سریع حملونقل عمومی و اولین پیش‌نویس آن پرداخت با آن که در سال ۱۹۷۴ مورد تصویب دولت قرار گرفت اما بحران اقتصادی سرمایه‌گذاری ۳۱۷ میلیون دلاری را غیرممکن می‌ساخت.
مترو لیما – پایتخت پرو – در سال ۲۰۰۳ افتتاح شد و قرار است در آینده به ۵ خط برسد.
سرمایه‌گذاران اسپانیایی و نیز ایتالیایی و ژاپنی علاقمند به انجام پروژه هستند.
در صورت تکمیل شبکه، مترو ۵ خط اصلی خواهد داشت.
سرعت سیسستم به دلیل تکنولوژی بالا و سنسورهای کامپیوتری ۳ برابر قبل شده است.
۵ قطار شش واگنه به طول ۱۰۷ متر از ۶ بامداد تا ۶ شب هر ۱۰ دقیقه یک بار تردد دارند.
گسترش:
تکمیل خط یک که در ویلاالسالوادر در جنوب شروع می‌شود، به سمت مرکز و سپس شمال تا ۴۳ کیلومتر پیش‌بینی شده است.
تکمیل شبکه به ۵ خط شامل خط ۲ از غرب به شرق، ۴ از جنوب به شمال‌شرقی و ۵ در امتداد خط ساحلی ادامه دارد.
بلیت:
قیمت بلیت تک سفره- ۰٫۵۰ سول
ویلاالسالوادر به کالائو- ۱٫۰۰ سول و
ویلاالسالوادر به پرو- ۱٫۲۰ سول است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8376/مترو-لیما-پرو/
ویلاالسالوادر به کالائو- ۱٫۰۰ سول و
ویلاالسالوادر به پرو- ۱٫۲۰ سول است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8376/مترو-لیما-پرو/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو هنگ‌کنگ
مترو هنگ‌کنگ
در مترو هنگ‌کنگ بسیاری از نشریات رایگان توزیع می‌شود
مترو هنگ‌کنگ
در مترو هنگ‌کنگ بسیاری از نشریات رایگان توزیع می‌شود
مترو هنگ‌کنگ در سال ۱۹۷۹ افتتاح شد و دارای ۱۰ خط، ۸۵ ایستگاه به طول ۱۷۵ کیلومتر است.
مترو به صورت اکسپرس تا فرودگاه ادامه دارد و روزانه ۳٫۷۶ میلیون نفر را جابه‌جا می‌کند.
احداث خط اکسپرس فرودگاه %۲۳ در کاهش ترافیک نقش داشت.
مترو هنگ‌کنگ به تمیزی، استفاده راحت، امنیت و مطمئن‌بودن معروف است. تردد قطارها زیاد است و برنامه‌ها بندرت تاخیر دارد.
مترو استانداردهای شهرهای شرقی مانند سنگاپور، چین‌تایپه، پکن، شانگهای و گوانجو را رعایت کرده است.
تاریخچه:
هنگ‌کنگ تا سال ۱۹۹۷مستعمره بریتانیا بود.
در دهه ۱۹۶۰، حکومت پادشاهی بریتانیا در هنگ‌کنگ پی به ضرورت تاسیس سیستم ریلی حملونقل عمومی در این شهر برد.
طرح ۴ خط اولیه به شکل فعلی تنظیم شد. ابتدا قرار بود اجرای طرح به چند شرکت ژاپنی سپرده شود اما در اواسط دهه ۷۰ به دلیل بحران نفت و در نتیجه انصراف شرکت‌های ژاپنی، دولت تصمیم گرفت، خود این طرح را به انجام رسانده و اداره کند.
سه خط اول بین سال‌های ۱۹۸۵-۱۹۷۹ و خط اکسپرس فرودگاه در سال ۱۹۹۸ تکمیل شد.
خط والت‌دیسنی:
در سال ۲۰۰۵، تنها خط مترو والت‌دیسنی به روی عموم گشوده شد. با آن می‌توان وارد پارک دیسنی هنگ‌کنگ شد یعنی ۳٫۵ کیلومتر را در ۱۰-۴ دقیقه بدون راننده طی کرد.
پنجره‌ها و دستگیره‌های این خط به شکل سر میکی‌موس و داخل واگن‌ها با مجسمه‌های برنزی شخصیت‌های والت‌دیسنی تزیین شده است.
بلیت:
قیمت بلیت بسته به مسافت مورد نظر از ۴ دلار تا ۴۸٫۵۰ دلار متغیر است.
بلیت فرودگاه از سایر خطوط گران‌تر است. امکان استفاده از کارت هوشمند به خصوص در خط فرودگاه به ارزش ۱۵۰ دلار نیز وجود دارد.
توریست‌ها می‌توانند از بلیت‌های یک و سه روزه مخصوص خود و توریست‌کارت مخصوص فرودگاه استفاده نمایند.
قیمت بلیت یک روزه ۵۵ دلار است و از زمان صدور یک ماه اعتبار دارد.
کودکان زیر ۱۲ سال، سالمندان بالای ۶۵ سال و معلولان از تسهیلات خاص در تمام خطوط بهره‌مندند.
دانش‌آموزان بیش از ۱۲ سال و دانشجویان تا سن ۲۵ سال در تمام خطوط به جز فرودگاه دارای تسهیلاتند.
سفر کودکان زیر ۳ سال رایگان است.
ساعت کار:
ساعت کار مترو از ۶ بامداد تا ۱ نیمه‌شب است.
گسترش:
ایستگاه جدید نمایشگاه جهانی آسیا به عنوان مرکز جدید نمایشگاه بین‌المللی در فرودگاه هنگ‌کنگ در واقع گسترش خط اکسپرس فرودگاه است. این ایستگاه در ۲۰ دسامبر ۲۰۰۵ همزمان با افتتاح نمایشگاه شروع به کار کرد.
در طول نمایشگاه و برنامه‌های مختلف تعداد واگن‌های آن افزایش می‌یابد.
قرارداد خرید ۱۰ قطار جدید که تا سال ۲۰۱۲-۲۰۱۱ وارد خواهند شد، بسته شده است.
خصوصی‌سازی و ادغام:
در ۵ اکتبر ۲۰۰۰، شبکه مترو به عنوان اولین شرکت ریلی هنگ‌کنگ خصوصی شد. یعنی دولت منافع خود را از تاسیسات عمومی قطع کرد.
مترو قبل از آن که در فهرست بورس اوراق بهادار قرار بگیرد، کاملا دولتی بود. مترو با فروش حدود یک میلیارد سهام، هم اینک جزو بیشترین سهامداران در هنگ‌کنگ است.
در ۱۱ آوریل ۲۰۰۶، مترو با امضای یک تفاهم‌نامه با دولت مسئولیت اداره دو شبکه ریلی حملونقل را برعهده گرفت. این مسئله در مجمع‌عمومی فوق‌العاده همراه با استفاده از بلیت واحد در دو سیستم به تصویب رسید.
خدمات و تسهیلات ایستگاه‌ها:
در ایستگاه‌های مترو به جای استفاده از ظرافت هنری، به کاربردهای واقعی توجه شده است. با توجه به ازدحام جمعیت در طول روز، به دوام و دسترس بودن ایستگاه‌ها اهمیت زیادی داده شده است.
در داخل واگن‌ها فضایی برای ویلچر در نظر گرفته‌اند.
کاشی‌های مخصوص به ایمنی افراد نابینا در سکوها کمک می‌کند.
برای ویلچر درب مخصوص در نظر گرفته شده است.
از طریق تابلوهای اطلاع‌رسانی و تلویزیون‌های داخل قطار، پیام‌های مهم مانند اعلام ایستگاه بعد نمایش داده می‌شود.
امکان استفاده از تلفن همراه حتی تماس تصویری در کل سیستم وجود دارد.
در تمام خطوط به جز خط فرودگاه، ازدحام مسافران پیش‌بینی شده است. طرز چیدمان صندلی‌ها، فن‌های اضافه و داشتن ۵ درب در هر طرف واگن از جمله این تدابیر است.
مترو هنگ‌کنگ از طولانی‌ترین، پهن‌ترین و بیشترین ظرفیت قطار در دنیا استفاده می‌کند. طول قطارها ۲۳ متر و توانایی جابهجایی۳۵۰ مسافر را دارد.
قبل از خصوصی سازی، مترو هنگ‌کنگ فقط دارای شعبات بانک هانگ‌سنگ، کیک‌فروشی و تعدادی مغازه بود. اما بعد از آن تعداد فروشگاه‌های مختلف در ایستگاه‌های آن افزایش و تبدیل به مراکز خرید کوچک و عمومی شد. ضمن آن که اکثر ایستگاه‌ها به مراکز خرید و املاک مسکن هم نزدیکند.
مطبوعات در مترو:
شرکت مترو جهت توزیع مجلات و روزنامه‌های رایگان با ناشران قرارداد بسته است.
“رکرویت” اولین مجله رایگانی بود که از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۲ به مدت ۱۰ سال در ایستگاه‌ها توزیع می‌شد.
هم اینک مجله “جیوجیک” جایگزین رکرویت شده و هر دو هفته یک‌بار در ایستگاه‌ها موجود است.
روزنامه “متروپلیس” و “اکسپرس پست” در ایستگاه‌ها رایگان توزیع می‌شوند.
هفته نامه “متروپاپ” با گرایش فرهنگی و شهری، چاپ مترو اینترنشنال، از سال ۲۰۰۶ هر پنج‌شنبه در اختیار عموم قرار می‌گیرد.
دسترسی به روزنامه‌های رایگان چینی زبان “ای ام ۷۳۰″ و “هدلاین دیلی” نیز امکان‌پذیر است.
مترو هنگ‌کنگ با افزودن کوپن سفر رایگان با مترو، مسافران را به مطالعه نشریات ترغیب می‌کند.
کشیدن سیگار، خوردن، آشامیدن و حمل مواد قابل اشتعال در قطار و ایستگاه‌ها ممنوع است.
امنیت:
نیروهای پلیس در بعضی ایستگاه‌ها حضور دارند.
تا سال ۲۰۰۵، در تمام ایستگاه‌ها، درهای محافظ نصب شد.
دوربین‌های مدار بسته در تمام ایستگاه‌ها وجود دارد.
هنر:
اجرای زنده برنامه‌ها، نمایشگاه‌های هنری و گالری‌های مختلف، جوانان و دانش‌آموزان را به ایستگاه‌های مترو می‌کشاند.
اجرای کارهای هنری به شکل‌های مختلف در شبکه مترو به خوبی مشهود است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8380/مترو-هنگ‌کنگ/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8380/مترو-هنگ‌کنگ/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو بروکسل بلژیک
مترو بروکسل بلژیک
مترو بروکسل- پایتخت بلژیک- در سال ۱۹۶۹ افتتاح شد و هم‌اینک ۴۰٫۵ کیلومتر است.
مترو بروکسل بلژیک
مترو بروکسل- پایتخت بلژیک- در سال ۱۹۶۹ افتتاح شد و هم‌اینک ۴۰٫۵ کیلومتر است.
تونل‌های زیرزمینی مورد استفاده ترامواهای مختلف، به ساخت مترو کمک بسیاری کرد.
در سال ۱۹۸۲ خط یک به دو قسمت مختلف تقسیم شد. اولین شاخه آن از شمال‌غربی به طرف جنوب‌شرقی و شاخه دوم از جنوب‌غربی به طرف شمال‌شرقی امتداد پیدا کرد یعنی ابتدا و انتهای خط در چهار جهت مخالف گسترش یافت.
خط ۲ در سال ۱۹۸۸ افتتاح شد و از ایستگاه سیمونیس به سمت جنوب امتداد یافت.
در سال ۲۰۰۹ شبکه موجود با معرفی خطوط ۵ و ۶ ترکیب جدیدی یافت.
نام ایستگاه‌ها به دو زبان بلژیکی و هلندی است.
ساعت کار مترو از ۵ بامداد تا یک نیمه شب است.
قطارها هر ۷ دقیقه یک‌بار تردد دارند.
بلیت:
بلیت مترو در سایر وسایل‌نقلیه (اتوبوس، تراموا یا قطارهای حومه) نیز اعتبار دارد.
بلیت تک‌سفره- ۱٫۷۰ یورو
۱۰ سفره- ۱۲٫۳۰ یورو
یک‌روزه- ۴٫۵۰ یورو
۳ روزه- ۹٫۵۰ یورو است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8384/مترو-بروکسل-بلژیک/
۱۰ سفره- ۱۲٫۳۰ یورو
یک‌روزه- ۴٫۵۰ یورو
۳ روزه- ۹٫۵۰ یورو است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8384/مترو-بروکسل-بلژیک/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو رم ایتالیا
مترو رم ایتالیا
سیستم مترو رم در مقایسه با بسیاری از پایتخت‌های اروپایی توسعه چندانی نیافته است.
مترو رم ایتالیا
سیستم مترو رم در مقایسه با بسیاری از پایتخت‌های اروپایی توسعه چندانی نیافته است.
سیستم حملونقل زیرزمینی و عمومی رم پایتخت ایتالیا که در سال ۱۹۵۵ مورد بهره‌برداری قرار گرفت، دارای ۲ خط، ۴۹ ایستگاه و ۳۸ کیلومتر است.
سیستم مترو رم در مقایسه با بسیاری از پایتخت‌های اروپایی چندان توسعه نیافته است. ۳۸ کیلومتر خط مترو در مقایسه با ۱۵۰ کیلومتر مترو برلین و ۴۰۰ کیلومتر مترو لندن ناچیز است.
دو خط نارنجی و آبی خطوط اصلی هستند، خط سبز در حال احداث و خط چهارم جزو برنامه است.
شبکه موجود به شکل x است و ارتباط مرکز شهر به اطراف از طریق ۸ خط راه‌آهن است.
خط ۲:
خط ۲ با ۲۲ ایستگاه به رنگ آبی که شمال و شرق شهر را به جنوب و غرب آن ارتباط می‌دهد، بر خلاف اسمش اولین خط مترو در رم بود.
طرح احداث این خط به دهه ۱۹۳۰ برمی‌گردد یعنی زمانی که دولت به دنبال ایجاد راه ارتباطی سریع بین ایستگاه ترمینی و محل برگزاری نمایشگاه جهانی ۱۹۴۲ با جنوب و غرب شهر بود. اما نمایشگاه به دلیل شروع جنگ جهانی دوم هرگز برگزار نشد.
با توقف عملیات، از تونل‌های تکمیل شده واقع در مرکز شهر در حملات هوایی استفاده می‌شد. ساخت مترو در سال ۱۹۴۸مجدا از سر گرفته شد، در ۹ فوریه ۱۹۵۵ رسما افتتاح و در ۱۹۹۰ توسعه یافت.
خط ۱:
خط ۱ که شمال و غرب شهر را به جنوب و شرق وصل می‌کند در سال ۱۹۵۹ افتتاح شد، ۲۷ ایستگاه دارد و به رنگ نارنجی است.
عملیات احداث این خط در سال ۱۹۶۴ شروع شد ولی به دلیل ضعف مدیریت ۵ سال تاخیر داشت. به دلیل تحقیقات باستان‌شناسی به خصوص در اطراف برج پیزا پروژه چندین بار متوقف گردید. خط ۱ سرانجام در سال ۱۹۸۰ را‌ه‌اندازی و تا دهه ۱۹۹۰ گسترش یافت.
سایر خط‌ها:
خط ۳ در حال حاضر در دست احداث است و با خطوط ۱و ۴ مرتبط خواهد بود. فاز ۱ آن تا سال ۲۰۱۱، فاز ۲ با ۶ ایستگاه تا سال ۲۰۱۲ و فاز ۳ تا ۲۰۱۵ افتتاح می شود. قطارهای این خط مانند مترو کپنهاگ و خط ۱۴ مترو پاریس تماما اتوماتیک خواهد بود.
احداث خط ۴ در سال ۲۰۱۱ شروع می‌شود، طول خط ۲۲ کیلومتر و شامل ۲۲ ایستگاه خواهد بود.
با توجه به این که رم یکی از قدیمی‌ترین شهرهای دنیاست و ساخت مترو در آن با موانع ناشی از اکتشافات باستان‌شناسی قرار دارد، بعید نیست تاریخ‌ها دستخوش تغییر قرار بگیرند!
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8388/مترو-رم-ایتالیا/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8388/مترو-رم-ایتالیا/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو مانیل فیلیپین
مترو مانیل فیلیپین
مترو مانیل معروف به ام.آر.تی دارای یک خط به رنگ آبی و ۱۳ ایستگاه است
مترو مانیل فیلیپین
مترو مانیل معروف به ام.آر.تی دارای یک خط به رنگ آبی و ۱۳ ایستگاه است
مترو مانیل- پایتخت فیلیپین- در ۱۵ دسامبر ۱۹۹۹ افتتاح و در سال ۲۰۰۰ تکمیل شد. طول آن ۱۶٫۹۵ کیلومتر است و هر روز ۴۰۰٫۰۰۰ نفر را جابه‌جا می‌کند. مترو مانیل بوسیله شرکت خصوصی حملونقل مترو با مشارکت دپارتمان حملونقل و ارتباطات اداره می‌شود.
در ابتدا به این دلیل که مسافران باید پله‌های زیادی را تا ورود به یک ایستگاه مترو طی می‌کردند و قیمت بلیت از دیگر وسیله نقلیه یعنی ال.آر.تی بیشتر بود، استقبال چندانی از آن نشد.
ساعت کار:
ساعت کار مترو از ۵:۳۰ بامداد تا ۱۰:۳۰ شب است. قرار است خدمات آن تا یک نیمه شب ادامه یابد. هرگونه تغییر در جدول زمانی از طریق بلندگو، جراید و وسایل ارتباط جمعی به اطلاع عموم می‌رسد.
ایستگاه‌ها:
اکثر ایستگاه‌های مترو مانیل روی زمین هستند.
طرح ساخت ایستگاه‌ها استاندارد و بعضی از آن‌ها به مراکز خرید نزدیکند.
جلوی بعضی سکوها برای سوار‌شدن بانوان، کودکان، سالمندان و افراد کم‌توان از سایر قسمت‌ها جدا شده است. در داخل قطارها جایگاه مخصوص ویلچر وجود دارد.
غرفه‌های مختلف از جمله فست‌فود در داخل همه ایستگاه‌ها است.
نکات ایمنی به زبان تاگالوگی و انگلیسی در ایستگاه‌ها و داخل قطارها قابل مشاهده است.
قوانین:
مسافران نباید به لبه سکو خیلی نزدیک شوند.
خوردن، آشامیدن، کشیدن سیگار و گرفتن عکس در ایستگاه‌ها و داخل قطار ممنوع است.
کیف مسافران به منظور اطمینان از عدم حمل موارد ممنوع مانند مواد شیمیایی، چاقو و … مورد بازرسی قرار می‌گیرد.
از ورود افرادی که تحت تاثیر داروهای مختلف حالت عادی نداشته باشند، مواد منفجره و اشتعال‌زا حمل نمایند یا اقلام بیش از ۱٫۵ متر یا حیوانی به همراه داشته باشند، به داخل مترو جلوگیری می‌شود.
داشتن هرگونه قوطی کنسرو به این دلیل که ممکن است داخل آن‌ها بمب کارگزاری شود، ممنوع است.
امنیت:
برای امنیت بیشتر نیروهای پلیس مترو و پلیس امنیت در همه ایستگاه‌ها حضور دارند. حتی ممکن است از سگ‌های آموزش‌دیده بمب‌یاب نیز استفاده کنند.
استفاده از تلویزیون‌های مداربسته برای زیر نظر گرفتن هرگونه اقدام مشکوک معمول است.
بلیت:
قیمت بلیت بسته به مسافت طی شده ۱۵-۱۰ پزو (۲۹-۱۹ سنت آمریکا) است.
مسافرانی که از بلیت اعتباری استفاده می‌کنند، شارژ بلیت آن‌ها در ۳ ایستگاه اول ۱۰ پزو، ایستگاه چهارم و پنجم ۱۱ پزو، ایستگاه ششم تا هشتم ۱۲ پزو، ایستگاه نهم تا یازدهم ۱۴ پزو و ایستگاه دوازدهم یا کل شبکه ۱۵ پزو است.
کودکانی که قد آن‌ها از ۱٫۰۲ متر کمتر است، رایگان سفر خواهند کرد.
انواع بلیت:
در مترو مانیل بلیت‌های تک سفره و بلیت‌های قابل شارژ تا ۱۰۰ پزو مرسوم است.
بلیت تک سفره تنها در همان روز خرید معتبر است ولی بلیت قابل شارژ در صورت استفاده نشدن تا سه ماه از زمان خرید و در صورت اولین استفاده یک ماه اعتبار دارد.
مسافران از کمبود بلیت‌های جدید در ایستگاه‌ها شکایت دارند.
استفاده از RFID به ارزش ۱۰۰ پزو با ۵۰ پزو اعتبار رایگان در زمان خرید و ۳ سال اعتبار نیز مرسوم است.
پرداخت پول با کارت‌های اعتباری جزو برنامه‌های آینده است.
قطارها:
قطارها ساخت جمهوری چک و دارای سیستم تهویه هستند. ظرفیت آن‌ها ۹۵۷ نفر است.
از درآمد تبلیغات مختلف روی بدنه قطارها برای پرداخت بدهی‌های زمان ساخت استفاده می‌شود.
در سال ۲۰۰۶، دپارتمان حمل ونقل و ارتباطات طی قراردادی خواستار ورود ۴۸ دستگاه قطار دست دوم از وین شد تا در طرح توسعه مترو ظرفیت مسافران را از ۲۳٫۰۰۰ نفر به ۴۸٫۰۰۰ نفر در ساعت افزایش دهد.
در صورت تکمیل شبکه ، ۶۴۸٫۰۰۰ نفر از مترو استفاده خواهند کرد.
پروژه ابرشهر:
در ۴ سپتامبر ۲۰۰۷، “ادواردو روکوئرو” شهردار مانیل ساخت ابرشهری به مساحت ۲۰۰ هکتار را در تانگ کانگ اعلام کرد. این اقدام، احداث خطوط جدید مترو را در ۲ سال آینده با ۱٫۲ میلیارد دلار هزینه به دنبال دارد و برای حداقل ۲۰٫۰۰۰ کارگر ایجاد اشتغال خواهد کرد.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8404/مترو-مانیل-فیلیپین/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8404/مترو-مانیل-فیلیپین/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو استکهلم سوئد
مترو استکهلم سوئد
مترو استکهلم از نظر دکوراسیون ایستگاه‌ها معروف است
مترو جهت ایمنی بیشتر سیگنال اطلاعات را به طور دایم به سیستم ایمنی قطار می‌فرستد. از طریق دو آنتن واقع در محور چرخ‌ها سرعت قطار بررسی و غیرمجاز بودن آن اعلام می‌شود. اطلاعات از طریق نمایشگر موجود در کابین راننده به وی اعلام و امکان تصادف قطارها کاملا از بین می‌رود.
مترو استکهلم سوئد
مترو استکهلم از نظر دکوراسیون ایستگاه‌ها معروف است
مترو استکهلم- پایتخت سوئد- دارای ۱۰۰ ایستگاه است. ۴۷ ایستگاه آن در زیر زمین و ۵۳ ایستگاه در روی زمین قرار دارد.
مترو دارای ۷ خط در سه رنگ سبز، قرمز و آبی است و توسط شورای شهر اداره می‌شود.
روزنامه رایگان، زنجیره‌ای و بین‌المللی مترو اولین بار در استکهلم توزیع شد.
تاریخچه:
تصمیم ساخت مترو در استکهلم به سال ۱۹۴۱ برمی‌گردد.
اولین فاز آن در سال ۱۹۵۰ افتتاح شد. در واقع در ساخت مترو از همان راه‌هایی که برای عبور تراموا در نظر گرفته شده بود، استفاده گردید.
در سال ۱۹۵۲ فاز دوم به طرف غرب افتتاح شد. در سال ۱۹۷۵ خط آبی با دو مسیر از شمال‌غربی به مرکز امتداد یافت و در سال ۱۹۹۴ مترو استکهلم تکمیل شد.
مترو استکهلم از نظر دکوراسیون ایستگاه‌ها معروف است. اگرچه ممکن است به پای مترو مسکو نرسد اما بعضی آن را طولانی‌ترین گالری هنر در دنیا نام داده‌اند.
خط‌ها:
رنگ سبز دارای ۳ خط، ۴۹ ایستگاه و ۴۱٫۲۵۶ متر طول است. هر روز ۴۵۱٫۰۰۰ نفر و هر سال ۱۴۶ میلیون نفر از خطوط آن استفاده می‌کنند.
رنگ قرمز با ۲ خط دارای ۴۱٫۲۳۸ متر طول و ۳۶ ایستگاه در سال ۱۹۶۴ افتتاح شد. این خطوط روزانه ۳۹۴٫۰۰۰ نفر و هر سال ۱۲۸ میلیون نفر را جابه‌جا می‌کنند.
رنگ آبی دارای ۲ خط و ۲۰ ایستگاه به طول ۲۵٫۵۱۶ متر است و در روز به ۱۷۱٫۰۰۰ نفر و هر سال به ۵۵ میلیون مسافر خدمات می‌دهد.
طول قطار ۱۴۰-۷۰ متر و طول سیستم ۱۰۵٫۷ کیلومتر است.
قطارها از ۵ بامداد تا ۱ نیمه شب حتی در روزهای تعطیل درحرکتند.
قطارها در طول روز هر ۱۰ دقیقه، صبح زود و عصر هر ۱۵ دقیقه و شب هر ۳۰ دقیقه تردد دارند. در اوج شلوغی با ورود واگن‌های کمکی این فاصله به ۶-۵ دقیقه و در بخش‌های مرکزی به ۳-۲ دقیقه می‌رسد.
حداکثر سرعت قطارهای خطوط قرمز و آبی ۸۰ و خط سبز ۷۰ کیلومتر در ساعت است.
مترو استکهلم همچنان رو به گسترش است. توسعه ۵-۳ ساله خط سبز با ۱٫۴ میلیارد کرون و خط آبی همچنان ادامه دارد.
ایمنی:مترو جهت ایمنی بیشتر سیگنال اطلاعات را به طور دایم به سیستم ایمنی قطار می‌فرستد. از طریق دو آنتن واقع در محور چرخ‌ها سرعت قطار بررسی و غیرمجاز بودن آن اعلام می‌شود. اطلاعات از طریق نمایشگر موجود در کابین راننده به وی اعلام و امکان تصادف قطارها کاملا از بین می‌رود.
امکان استفاده از “عملیات خودکار قطار” وجود دارد اما کنترل درها و شروع اولیه برعهده راننده است. هم اینک از این تسهیلات در خط سبز استفاده می‌شود.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8408/مترو-استکهلم-سوئد/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8408/مترو-استکهلم-سوئد/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو بوگوتا کلمبیا
مترو بوگوتا کلمبیا
مترو بوگوتا- پایتخت کلمبیا- از دهه ۱۹۵۰ مورد بحث و مطالعه بوده است.
مترو بوگوتا کلمبیا
مترو بوگوتا- پایتخت کلمبیا- از دهه ۱۹۵۰ مورد بحث و مطالعه بوده است.
با از بین رفتن تراموا، نیاز به شکل جدید حملونقل عمومی در این شهر رو به گسترش بیشتر احساس شد.
در سیستم جدید از همان مسیرهای سیستم ریلی استفاده می‌شود.
مترو بوگوتا نزدیک به ۲ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت.
از مجموع ۲۴ کیلومتر، ۱۵ کیلومتر در زیر زمین و بقیه از روی زمین می‌گذرد.
انتظار می‌رود با عبور مترو از جنوب‌غربی به سمت مرکز و خیابان صدم در شمال شهر، مشکل ترافیک این مناطق حل شود.
قرار است ساخت مترو در سال ۲۰۱۱ شروع شود و تا سال ۲۰۱۶ پایان یابد. به این ترتیب هر ساعت ۴۰٫۰۰۰ نفر با مترو سفر خواهند کرد.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8412/مترو-بوگوتا-کلمبیا/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8412/مترو-بوگوتا-کلمبیا/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو شیراز
مترو شیراز
عملیات اجرایی پروژه قطار شهری شیراز در سال ۱۳۸۰ آغاز شد.
مترو شیراز
عملیات اجرایی پروژه قطار شهری شیراز در سال ۱۳۸۰ آغاز شد.
امید است فاز خط یک قطار شهری شیراز در سال ۱۳۹۱ به بهره‌برداری نهایی برسد.
قطار شهری شیراز به طور کلی دارای ۳ خط مستقل می‌باشد که جمعا ۵۰٫۱ کیلومتر خواهد بود.
خط ۱
خط اول این پروژه از جنوب شرق شهر (میدان گلسرخ) آغاز و از طریق بلوار مدرس، میدان ولیعصر، میدان نمازی، میدان قصردشت، کوچه گلخون، حاشیه بزرگراه چمران تا شمال غرب شیراز (میدان میرزا کوچک‌خان و میدان احسان) امتداد خواهد داشت.
خط اول این پروژه از جنوب شرق شهر (میدان گلسرخ) آغاز و از طریق بلوار مدرس، میدان ولیعصر، میدان نمازی، میدان قصردشت، کوچه گلخون، حاشیه بزرگراه چمران تا شمال غرب شیراز (میدان میرزا کوچک‌خان و میدان احسان) امتداد خواهد داشت.
هم اکنون بخش عمده‌ای از عملیات اجرایی آن انجام شده است. این خط ۲۴٫۱ کیلومتر طول و پتانسیل جابهجایی ۱۰٬۰۰۰ نفر در ساعت را خواهد داشت.
خط یک دارای ۲۱ ایستگاه می باشد که طول هر ایستگاه با توجه به طول قطار بیش از یک صد متر پیش بینی شده است و یک ایستگاه آن همسطح خواهد بود.
خط ۲
طول این خط حدود ۱۰ کیلومتر است و از میانرود در جنوب شهر آغاز شده و پس از گذر از تقاطع بزرگراه امام خمینی و بلوار عدالت و آزادی به سمت شمال و به میدان آزادی منتهی می‌شود.
طول این خط حدود ۱۰ کیلومتر است و از میانرود در جنوب شهر آغاز شده و پس از گذر از تقاطع بزرگراه امام خمینی و بلوار عدالت و آزادی به سمت شمال و به میدان آزادی منتهی می‌شود.
ایستگاه میدان امام حسین، ایستگاه مشترک بین دو خط ۱ و ۲ خواهد بود. این خط دارای هشت ایستگاه زیرزمینی و دو ایستگاه همسطح است.
خط ۳
خط سوم به طول حدود ۱۶ کیلومتر پیش‌بینی شده که میدان میرزا کوچک‌خان را از طریق صنایع الکترونیک، شهرک‌های شهید بهشتی، حافظ، بزین، استقلال، پل شهرک گلستان و بلوار تنگ‌جلاب به مرکز شهر جدید صدرا متصل می‌نماید.
خط سوم به طول حدود ۱۶ کیلومتر پیش‌بینی شده که میدان میرزا کوچک‌خان را از طریق صنایع الکترونیک، شهرک‌های شهید بهشتی، حافظ، بزین، استقلال، پل شهرک گلستان و بلوار تنگ‌جلاب به مرکز شهر جدید صدرا متصل می‌نماید.
حدود ۴ کیلومتر از ابتدای این خط به صورت تونل و مابقی مسیر به صورت همسطح اجرا خواهد شد. در این مسیر تا سه راهی شهرک گلستان ۶ ایستگاه زیرزمینی و همسطح وجود خواهد داشت.
همچنین در نظر است خط سوم مترو شیراز یک ایستگاه ویژه نیز در محدوده «ایستگاه پایانی» راه آهن سراسری به منظور جابجایی مسافران خط آهن بین شهری داشته باشد.
ایستگاه‌ها
خط ۱ قطار شهری شیراز جمعا ۲۱ ایستگاه به قرار خواهد داشت:
خط ۱ قطار شهری شیراز جمعا ۲۱ ایستگاه به قرار خواهد داشت:
ایستگاه ۱ گل سرخ، ایستگاه ۲ دوران، ایستگاه ۳ سروناز، ایستگاه ۴ پونه، ایستگاه ۵ غدیر، ایستگاه ۶ یاس، ایستگاه ۷ فضیلت، ایستگاه ۸ کاوه، ایستگاه ۹ ولیعصر، ایستگاه ۱۰ وکیل، ایستگاه ۱۱ رودکی، ایستگاه ۱۲ عاشورا، ایستگاه ۱۳ سعدی، ایستگاه ۱۴ نمازی، ایستگاه ۱۵ عفیف آباد، ایستگاه ۱۶ مطهری، ایستگاه ۱۷ گلخون، ایستگاه ۱۸ چمران، ایستگاه ۱۹میرزای شیرازی، ایستگاه ۲۰ شریعتی و ایستگاه ۲۱ احسان.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8547/مترو-شیراز/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8547/مترو-شیراز/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو اصفهان
مترو اصفهان
مترو اصفهان به مجموعه در حال احداث قطارهای شهری اصفهان گفته می‌شود.
مترو اصفهان
مترو اصفهان به مجموعه در حال احداث قطارهای شهری اصفهان گفته می‌شود.
«سازمان قطار شهری اصفهان و حومه» مسئولیت ساخت و بهره‌برداری مترو اصفهان را بر عهده دارد.
تاریخچه
پس از تصویب بودجه احداث قطار شهری در ۵ کلان شهر کشور در مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۷۹ طراحی تفضیلی خط شمال- جنوب به طول ۱۲٫۵ کیلومتر در سال ۱۳۸۰ آغاز شد. عملیات اجرایی این خط در سال ۱۳۸۱ آغاز شده است و همچنان ادامه دارد.
خطوط
خط شمالی- جنوبی:
این خط از شمال شهر اصفهان شروع شده تا ترمینال مسافربری صفه در جنوب امتداد دارد. کل مسیر حدود ۲۰ کیلومتر است و حدود ۲۱ ایستگاه در طول آن ساخته خواهد شد. ایستگاه‌های این خط عبارتند از:
این خط از شمال شهر اصفهان شروع شده تا ترمینال مسافربری صفه در جنوب امتداد دارد. کل مسیر حدود ۲۰ کیلومتر است و حدود ۲۱ ایستگاه در طول آن ساخته خواهد شد. ایستگاه‌های این خط عبارتند از:
ایستگاه پاسداران
ایستگاه کاوه
ایستگاه مدرس
ایستگاه شهدا
ایستگاه امام حسین
ایستگاه انقلاب
ایستگاه شریعتی
ایستگاه آزادی
ایستگاه صفه
خط شرقی- غربی:
خط شرقی-غربی از خمینی شهر شروع و پس از عبور از خیابان اشرفی اصفهانی (کهندژ) و در ایستگاه مشترک امام حسین از زیر خط شمالی- جنوبی وارد خیابان سپه شده و از زیر قسمت شمال میدان نقش جهان به سمت خیابان حافظ می رود. این خط در خیابان هاتف به سمت شمال ادامه دارد و پس از عبور از روی میدان لاله در طول خیابان زینبیه ادامه می‌یابد. طول کل مسیر ۲۲ کیلومتر و دارای ۲۰ ایستگاه می باشد. فاز یک این مسیر مورد تصویب قرار گرفته است.
خط شرقی-غربی از خمینی شهر شروع و پس از عبور از خیابان اشرفی اصفهانی (کهندژ) و در ایستگاه مشترک امام حسین از زیر خط شمالی- جنوبی وارد خیابان سپه شده و از زیر قسمت شمال میدان نقش جهان به سمت خیابان حافظ می رود. این خط در خیابان هاتف به سمت شمال ادامه دارد و پس از عبور از روی میدان لاله در طول خیابان زینبیه ادامه می‌یابد. طول کل مسیر ۲۲ کیلومتر و دارای ۲۰ ایستگاه می باشد. فاز یک این مسیر مورد تصویب قرار گرفته است.
شبکه برون شهری
خط جنوب غرب (آبی تیره): از ایستگاه مشترک آزادی شروع می شود. پس از عبور از شهر درچه، فلاورجان و فولادشهر و عبور از گردنه گاوپیسه به ذوب آهن اصفهان و زرین شهر ختم می شود. طول کل این مسیر حدود ۴۳ کیلومتر خواهد بود.
خط اصفهان- شاهین شهر:
از ترمینال مسافربری کاوه شروع و به شاهین شهر در شمال ختم خواهد شد. طول این مسیر حدود ۹ کیلومتر خواهد بود.
خط اصفهان- بهارستان :
از ترمینال مسافربری صفه شروع و به بهارستان ختم خواهد شد. طول این خط حدود ۱۶ کیلومتر خواهد بود.
تاثیرات بر بافت قدیمی شهر و آثار باستانی
عبور مترو در عمق، همراه با حفاری‌ها و تخریب‌های زیادی در سطح زمین است. در حال حاضر محوطه‌های وسیعی در محل ایستگاه‌های شهدا، تختی، امام حسین(ع)، شریعتی و آزادی گودبرداری شده است. تلاش برای این همه عملیات عمرانی در نزدیکی برخی نقاط خاص اصفهان از عهد صفوی همچون باروی اصفهان، دروازه دولت، ورودی عباس آباد، محل سردر و کاخ هزارجریب، مایه نگرانی است. با توجه به نسبت سطوح گسترده مناطق گودبرداری شده به سطح کل خیابان چهارباغ، همواره صاحب‌نظران خیابان شمس‌آبادی را که موازی خیابان چهارباغ است به عنوان مسیر مترو پیشنهاد داده‌اند.
نگرانی دیگر، احتمال حضور متکدیان، دوره گردها و دستفروشان در کنار ایستگاه‌های مترو و در کنار مناطق توریستی شهر است.
عبور از نزدیکی سی و سه پل
در ۱۶فروردین ۱۳۸۸، شرکت الموت اعلام کرد که دستگاه حفار تونل غربی با موفقیت از زیر زاینده‌رود عبور کرده است. همچنین در همین منبع که به نظر می‌آید در تاریخی بعد از ۱۶ فروردین ۱۳۸۸ به روز رسانی شده است اشاره شده که حفاری تونل شرقی نیز که در اردیبهشت ۱۳۸۸ آغاز شده بود از زیر زاینده‌رود در طی ۳۰ روز حفاری، با موفقیت عبور کرده است.
در ۹ شهریور ۱۳۸۸، خبرگزاری میراث فرهنگی گزارش کرد که تونل شرقی خط “شمال- جنوب”، پس از گذشتن از زیر زاینده رود با انحراف از مسیر، درکنار سی و سه پل در حدود ۴۰ متر به اشتباه حفاری شده است. بنا بر این گزارش از واگن های حمل خاک حفاری شده، مصالح غیرمعمول مشاهده شده که به قسمتی از پی یک سازه شباهت دارد و این احتمال می رود که دستگاه حفار، در اثر انحراف از مسیر، با ورودی جنوبی سی و سه پل برخورد کرده است و مصالح غیرعادی قسمتی از پی سی و سه پل باشد. در صورت صحت این مسائله و آسیب وارد آمدن به پی این پل تاریخی، احتمال نشست آن در زمان جاری شدن مجدد آب در رودخانه زاینده‌رود وجود دارد.
در ۱۱ شهریور ۱۳۸۸، عبدالجواد زعفرانی، رییس «سازمان قطار شهری اصفهان و حومه»، خبر انحراف دستگاه حفاری تونل شرقی خط شمال به جنوب را در نزدیکی سی و سه پل تایید کرد. او میزان انحراف را ۳۵ تا ۴۰ متر از مسیر اصلی بیان کرد و آن را ناشی از نقص فنی در دوربین دستگاه حفاری دانست.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8544/مترو-اصفهان/
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8544/مترو-اصفهان/
Ashkan-kamrani
عضو جدید
مترو پکن چین
مترو پکن چین
مترو پکن با ۸ خط، ۲۰۰ کیلومتر، ۱۲۳ ایستگاه و جابهجایی روزانه میلیون‌ها نفر؛ قدیمی‌ترین و شلوغ‌ترین خط در چین است
اولین سیستم حمل و نقل سریع و مدرن در چین مربوط به قطار زیرزمینی پکن است که در سال ۱۹۶۹ آغاز و در ۱۹۸۱ بدون دعوت رسمی به روی عموم گشوده شد. ناگفته نماند، مترو نانجینگ (۱۹۵۸- ۱۹۰۷) از لحاظ قدمت اولین قطار شهری در این کشور بوده است.
مترو پکن شبکه ریلی حمل و نقل سریع نواحی شهری و حومه است.
مترو پکن با ۸ خط، ۲۰۰ کیلومتر، ۱۲۳ ایستگاه و جابهجایی روزانه ۳٫۵۶۵ میلیون نفر قدیمی‌ترین و شلوغ‌ترین خطوط در چین است و از نظر مسافت بعد از شانگهای مقام دوم را دارد. در ۲۲ اوت ۲۰۰۸، رکورد ۴٫۹۲ میلیون نفری آن به ثبت رسید. از آن جایی که شبکه موجود جوابگوی ترانزیت سنگین شهر نیست، به سرعت رو به گسترش است.
جدیدترین خط یعنی ۴ قرار است ۳۰ دسامبر ۲۰۰۹ راه اندازی شود. بسته پیشنهادی اقتصادی ۴ میلیارد یوانی دولت چین احداث مترو را تسریع نموده است. به علاوه احداث ۷ خط قبلی، کار بر روی ۶ خط جدید در سال جاری آغاز و شبکه موجود تا سال ۲۰۱۲ دو برابر یعنی ۴۲۰ کیلومتر خواهد شد.
پکن ساخت طولانی‌ترین مترو دنیا را در پیش دارد و با احداث ۱۹ خط و ۵۶۱ کیلومتر راه تا سال ۲۰۲۰ مترو لندن را پشت سر خواهد گذاشت و طولانی‌ترین سیستم مترو در دنیا خواهد بود.
ساعت کار:
مترو معمولا بعد از نیمه شب تعطیل است مگر در مناسبت‌های خاص که ساعت کار افزایش میِ‌یابد. اولین حرکت قطار حدود ساعت ۵ بامداد و آخرین قطار ۱۱ شب است.
تاریخچه:
ساخت مترو پکن در سپتامبر ۱۹۵۳ توسط کمیته برنامه‌ریزی پکن و کارشناسانی از اتحاد جماهیر شوروی سابق پیشنهاد شد.
بعد از جنگ کره، مقامات چین بیشتر توجه خود را به بازسازی‌های داخلی معطوف کردند. آن‌ها علاقمند به گسترش ظرفیت حمل و نقل عمومی بودند و در عین حال مترو را به عنوان مامن دفاعی شهر ارزیابی می‌کردند. آن‌ها با مطالعه مترو مسکو و این که چطور در زمان جنگ در جهت دفاع از مردم و مقر سربازان و فرماندهان استفاده می‌شده است، تصمیم گرفتند از مترو در جهت خدمات شهری و نظامی استفاده کنند.
از آن‌جایی که چین تجربه‌ای در ساخت مترو نداشت از کمک‌های فنی شوروی سابق و آلمان‌غربی بهره برد. در سال ۱۹۵۴ از مهندسان شوروی سابق برای ارائه طرح دعوت به عمل آورد و از سال ۱۹۵۳ تا ۱۹۶۰ هزاران دانشجو را برای مطالعه به شوروی فرستاد.
با خدشه‌دار شدن روابط چین و شوروی، در سال‌های ۱۹۶۳ – ۱۹۶۰ تمام کارشناسان شوروی، چین را ترک کردند.
در ۱۹۶۱ پروژه به طور موقت متوقف شد. در ۱۹۶۵ کار ساخت از سر گرفته شد. خط اصلی در ۱ اکتبر ۱۹۶۹همزمان با بیستمین سالگرد تاسیس جمهوری خلق چین با ۱۶ ایستگاه و ۲۱ کیلومتر تکمیل اما به دلیل مشکلات فنی با بیش از یک دهه تاخیر در ۱۹۸۱ افتتاح شد.
سرعت ساخت مترو در تابستان ۲۰۰۱، همزمان با اعلام میزبانی پکن در بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ بیش از هر زمان دیگر بود. سه خط جدید یعنی خط ۱۰(فاز ۱)، خط المپیک (فاز ۱ خط ۸) و خط فرودگاه همگی در ۱۹جولای ۲۰۰۸ قبل از بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۸ افتتاح شدند.
بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸، با گرفتن وام از ۴ بانک بزرگ، ۷٫۶۹ میلیارد دلار صرف پروژه‌های مترو شد. بعد از اعلام بسته پیشنهادی اقتصادی در نوامبر ۲۰۰۸، کمیسیون برنامه‌ریزی مترو پکن کار ساخت مترو را تسریع کرد و مناطق حومه که ارزان‌تر بود را نیز مد نظر قرار داد.
تسهیلات:
در خطوط جدید به خصوص خط ۵ ظرفیت واگن‌ها افزایش یافته است.
حداقل زمان انتظار برای خط یک و دو ۲٫۵ دقیقه، برای خط پنج، سیزده و باتونگ ۳ دقیقه، برای خط ده ۳٫۵ دقیقه و برای خط فرودگاه ۱۵ دقیقه کاهش یافته است.
تلفن موبایل به جز تونل‌های خط ۱ و ۲ در همه جا قابل استفاده است. قرار است این تسهیلات در تمام خطوط و ایستگاه‌ها گسترش یابد.
هر یک از ۱۲۳ ایستگاه مجهز به بالابر، پله برقی و سراشیبی برای راحتی معلولان در استفاده از ویلچر است. در قطارهای جدیدتر فضایی برای قرار گرفتن ویلچر تعبیه شده است.
سیستم اعلام اتوماتیک برای قطارهای جدید در تمام خطوط به جز خط ۱ وجود دارد. اعلام خودکار ایستگاه‌ها در داخل تمام قطارها به دو زبان چینی و انگلیسی است.
هر یک از ورودی‌های ایستگاه‌های مترو پکن برای شناسایی بهتر با حروف و اعداد لیبل خورده‌اند.
به منظور ارائه خدمات بیشتر در هنگام حوادث تمام فروشگاه‌های داخل مترو تعطیل شده است.
بلیت:
در ۹ ژوئن ۲۰۰۸ کنترل دستی بلیت توسط متصدیان قطع و وارد مرحله جدیدی شد. استفاده از بلیت کاغذی که ۳۸ سال توسط متصدیان کنترل می شد، متوقف و بلیت‌های الکترونیک با کنترل خودکار هنگام ورود و خروج از گیت جایگزین آن شد.
هر ایستگاه دارای ۲ تا ۱۵ دستگاه فروش بلیت است. این دستگاه‌ها در تمام ایستگاه‌های خطوط ۵، ۸ و۱۰ و بعضی از ایستگاه‌های خطوط ۱ و ۲ به کارت‌های یکاتونگ اعتبار هم می‌دهند.
ایستگاه‌ها مجهز به دستگاه‌های فروش هستند، با یک تماس امکان تهیه کارت‌های تک نفره و چند نفره وجود دارد.
کارت تک نفره به مبلغ ۲ یوان برای همه خط‌ها به جز فرودگاه است. قیمت کارت در فرودگاه ۲۵ یوان می‌باشد. (خط فرودگاه، فرودگاه پکن را در ۲۷ کیلومتری شمال شهر به خطوط ۱۰، ۲ و ۱۳ متصل می‌کند.)
مترو برای کودکان کمتر از ۱٫۲ متر در صورتی که با والدین همراه باشند، رایگان است.
هم اینک دستگاه‌های اتوماتیک در تمام خطوط بلیت‌ها را جمع‌آوری می‌کنند. این دستگاه‌ها بلیت‌های تک نفره، یکاتونگ و کارت‌های ICC را می‌پذیرند. مسافران می‌توانند بلیت یکاتونگ را خریداری کرده و در هر ایستگاه از طریق دستگاه، اعتبار آن را اضافه کنند. بلیت‌های یکاتونگ در بسیاری شهرها در اتوبوس نیز اعتبار دارد.
قیمت بلیت‌ها از ۳ تا ۵ یوان بستگی به خط و تعداد سفر متغیر است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8540/مترو-پکن-چین/
مترو پکن چین
مترو پکن با ۸ خط، ۲۰۰ کیلومتر، ۱۲۳ ایستگاه و جابهجایی روزانه میلیون‌ها نفر؛ قدیمی‌ترین و شلوغ‌ترین خط در چین است
اولین سیستم حمل و نقل سریع و مدرن در چین مربوط به قطار زیرزمینی پکن است که در سال ۱۹۶۹ آغاز و در ۱۹۸۱ بدون دعوت رسمی به روی عموم گشوده شد. ناگفته نماند، مترو نانجینگ (۱۹۵۸- ۱۹۰۷) از لحاظ قدمت اولین قطار شهری در این کشور بوده است.
مترو پکن شبکه ریلی حمل و نقل سریع نواحی شهری و حومه است.
مترو پکن با ۸ خط، ۲۰۰ کیلومتر، ۱۲۳ ایستگاه و جابهجایی روزانه ۳٫۵۶۵ میلیون نفر قدیمی‌ترین و شلوغ‌ترین خطوط در چین است و از نظر مسافت بعد از شانگهای مقام دوم را دارد. در ۲۲ اوت ۲۰۰۸، رکورد ۴٫۹۲ میلیون نفری آن به ثبت رسید. از آن جایی که شبکه موجود جوابگوی ترانزیت سنگین شهر نیست، به سرعت رو به گسترش است.
جدیدترین خط یعنی ۴ قرار است ۳۰ دسامبر ۲۰۰۹ راه اندازی شود. بسته پیشنهادی اقتصادی ۴ میلیارد یوانی دولت چین احداث مترو را تسریع نموده است. به علاوه احداث ۷ خط قبلی، کار بر روی ۶ خط جدید در سال جاری آغاز و شبکه موجود تا سال ۲۰۱۲ دو برابر یعنی ۴۲۰ کیلومتر خواهد شد.
پکن ساخت طولانی‌ترین مترو دنیا را در پیش دارد و با احداث ۱۹ خط و ۵۶۱ کیلومتر راه تا سال ۲۰۲۰ مترو لندن را پشت سر خواهد گذاشت و طولانی‌ترین سیستم مترو در دنیا خواهد بود.
ساعت کار:
مترو معمولا بعد از نیمه شب تعطیل است مگر در مناسبت‌های خاص که ساعت کار افزایش میِ‌یابد. اولین حرکت قطار حدود ساعت ۵ بامداد و آخرین قطار ۱۱ شب است.
تاریخچه:
ساخت مترو پکن در سپتامبر ۱۹۵۳ توسط کمیته برنامه‌ریزی پکن و کارشناسانی از اتحاد جماهیر شوروی سابق پیشنهاد شد.
بعد از جنگ کره، مقامات چین بیشتر توجه خود را به بازسازی‌های داخلی معطوف کردند. آن‌ها علاقمند به گسترش ظرفیت حمل و نقل عمومی بودند و در عین حال مترو را به عنوان مامن دفاعی شهر ارزیابی می‌کردند. آن‌ها با مطالعه مترو مسکو و این که چطور در زمان جنگ در جهت دفاع از مردم و مقر سربازان و فرماندهان استفاده می‌شده است، تصمیم گرفتند از مترو در جهت خدمات شهری و نظامی استفاده کنند.
از آن‌جایی که چین تجربه‌ای در ساخت مترو نداشت از کمک‌های فنی شوروی سابق و آلمان‌غربی بهره برد. در سال ۱۹۵۴ از مهندسان شوروی سابق برای ارائه طرح دعوت به عمل آورد و از سال ۱۹۵۳ تا ۱۹۶۰ هزاران دانشجو را برای مطالعه به شوروی فرستاد.
با خدشه‌دار شدن روابط چین و شوروی، در سال‌های ۱۹۶۳ – ۱۹۶۰ تمام کارشناسان شوروی، چین را ترک کردند.
در ۱۹۶۱ پروژه به طور موقت متوقف شد. در ۱۹۶۵ کار ساخت از سر گرفته شد. خط اصلی در ۱ اکتبر ۱۹۶۹همزمان با بیستمین سالگرد تاسیس جمهوری خلق چین با ۱۶ ایستگاه و ۲۱ کیلومتر تکمیل اما به دلیل مشکلات فنی با بیش از یک دهه تاخیر در ۱۹۸۱ افتتاح شد.
سرعت ساخت مترو در تابستان ۲۰۰۱، همزمان با اعلام میزبانی پکن در بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ بیش از هر زمان دیگر بود. سه خط جدید یعنی خط ۱۰(فاز ۱)، خط المپیک (فاز ۱ خط ۸) و خط فرودگاه همگی در ۱۹جولای ۲۰۰۸ قبل از بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۸ افتتاح شدند.
بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸، با گرفتن وام از ۴ بانک بزرگ، ۷٫۶۹ میلیارد دلار صرف پروژه‌های مترو شد. بعد از اعلام بسته پیشنهادی اقتصادی در نوامبر ۲۰۰۸، کمیسیون برنامه‌ریزی مترو پکن کار ساخت مترو را تسریع کرد و مناطق حومه که ارزان‌تر بود را نیز مد نظر قرار داد.
تسهیلات:
در خطوط جدید به خصوص خط ۵ ظرفیت واگن‌ها افزایش یافته است.
حداقل زمان انتظار برای خط یک و دو ۲٫۵ دقیقه، برای خط پنج، سیزده و باتونگ ۳ دقیقه، برای خط ده ۳٫۵ دقیقه و برای خط فرودگاه ۱۵ دقیقه کاهش یافته است.
تلفن موبایل به جز تونل‌های خط ۱ و ۲ در همه جا قابل استفاده است. قرار است این تسهیلات در تمام خطوط و ایستگاه‌ها گسترش یابد.
هر یک از ۱۲۳ ایستگاه مجهز به بالابر، پله برقی و سراشیبی برای راحتی معلولان در استفاده از ویلچر است. در قطارهای جدیدتر فضایی برای قرار گرفتن ویلچر تعبیه شده است.
سیستم اعلام اتوماتیک برای قطارهای جدید در تمام خطوط به جز خط ۱ وجود دارد. اعلام خودکار ایستگاه‌ها در داخل تمام قطارها به دو زبان چینی و انگلیسی است.
هر یک از ورودی‌های ایستگاه‌های مترو پکن برای شناسایی بهتر با حروف و اعداد لیبل خورده‌اند.
به منظور ارائه خدمات بیشتر در هنگام حوادث تمام فروشگاه‌های داخل مترو تعطیل شده است.
بلیت:
در ۹ ژوئن ۲۰۰۸ کنترل دستی بلیت توسط متصدیان قطع و وارد مرحله جدیدی شد. استفاده از بلیت کاغذی که ۳۸ سال توسط متصدیان کنترل می شد، متوقف و بلیت‌های الکترونیک با کنترل خودکار هنگام ورود و خروج از گیت جایگزین آن شد.
هر ایستگاه دارای ۲ تا ۱۵ دستگاه فروش بلیت است. این دستگاه‌ها در تمام ایستگاه‌های خطوط ۵، ۸ و۱۰ و بعضی از ایستگاه‌های خطوط ۱ و ۲ به کارت‌های یکاتونگ اعتبار هم می‌دهند.
ایستگاه‌ها مجهز به دستگاه‌های فروش هستند، با یک تماس امکان تهیه کارت‌های تک نفره و چند نفره وجود دارد.
کارت تک نفره به مبلغ ۲ یوان برای همه خط‌ها به جز فرودگاه است. قیمت کارت در فرودگاه ۲۵ یوان می‌باشد. (خط فرودگاه، فرودگاه پکن را در ۲۷ کیلومتری شمال شهر به خطوط ۱۰، ۲ و ۱۳ متصل می‌کند.)
مترو برای کودکان کمتر از ۱٫۲ متر در صورتی که با والدین همراه باشند، رایگان است.
هم اینک دستگاه‌های اتوماتیک در تمام خطوط بلیت‌ها را جمع‌آوری می‌کنند. این دستگاه‌ها بلیت‌های تک نفره، یکاتونگ و کارت‌های ICC را می‌پذیرند. مسافران می‌توانند بلیت یکاتونگ را خریداری کرده و در هر ایستگاه از طریق دستگاه، اعتبار آن را اضافه کنند. بلیت‌های یکاتونگ در بسیاری شهرها در اتوبوس نیز اعتبار دارد.
قیمت بلیت‌ها از ۳ تا ۵ یوان بستگی به خط و تعداد سفر متغیر است.
لینک منبع: http://www.shahrsazionline.com/8540/مترو-پکن-چین/
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
قطار زیر زمینی ویا مترو | برنامه ریزی حمل و نقل | 24 | |
|
ارائه مدلي پيشبيني كننده از ميزان رضايت از سفر با مترو | برنامه ریزی حمل و نقل | 0 |
Similar threads
-
-
ارائه مدلي پيشبيني كننده از ميزان رضايت از سفر با مترو
- شروع شده توسط هدیه.
- پاسخ ها: 0