معرفت یا حماقت؟ مسئله این است!

[Abolfazl_r]

با عرض سلام خدمت تمامی کاربران و مدیران بازدیدکننده تاپیک.

همونطور که از اسم تاپیک پیداست میخوام راجع به دو مسئله مهم معرفت و حماقت صحبت کنیم تا به شناخت درست از هر کدوم برسیم. (کاری که خیلی وقته میخوام انجام بدم ولی هنوز نتونستم. پس امیدوارم اینجا با کمک شما دوستان به نتیجه برسم)

برای روشن شدن موضوع مورد بحث ابتدا یه مثال میزنم.

آقایی رو میشناسم 50 ساله و مجرد که فرزند کوچک خانواده است. پدر و مادرش رو در سن 20 سالگی از دست داده. سایر برادرها و خواهرانش قبل از فوت پدر و مادرشون ازدواج کردن و صاحب خونه، زندگی، بچه و نوه هستن. این آقایی که در موردش صحبت میکنیم یه خواهر معلول ذهنی و حرکتی داره که تنها دو سال از خودش بزرگتره. یعنی وقتی پدر و مادرش فوت شدن خودش مونده و این خواهر معلولش. این آقا از همون سن تا حالا به خاطر همین یه دونه خواهرش که تو خونه مونده ازدواج نکرده. گرچه موقعیت های خیلی خوبی هم برای ازدواج داشته ولی میگه غیرتم اجازه نمیده خواهر یتیم و بی سرپرستمو ول کنم. من هنوز نمیتونم اسم کار این آقا رو حماقت بزارم یا معرفت.

این یه مصداق کوچیک از دو مقوله حماقت و معرفت هست که گاها به قدری به هم نزدیک میشن و در هم تنیده میشن که از همدیگه قابل تشخیص نیستن.

خودم هنوز نتونستم یه فصل و یک مرز جدا کننده بین این دو تا پیدا کنم. از مصداق های دیگه اش میشه کارهایی رو نام برد که برای اطرافیان ( همسر، خانواده، دوست، همکار و ... ) به خاطر علاقه یا قیودی که نسبت بهشون داریم انجام میدیم.

کی دچار حماقت میشیم و کی از روی معرفت کاری رو برای کسی انجام میدیم.

چرا بعضی معرفت رو حماقت تلقی میکنن؟

در ضمن تو کلمه ها گیر نکنیم. منظور از معرفت خیلی چیزهاست: ملاحظه گری، ادب، شعور اجتماعی و ...

 

[hamed-Gibson]

از نظر خودش معرفت به خرج داده ولی از نظر بیننده که حالشو میبینه حماقته
اما کی از دل اون خبر داره واقعا
خودش میدونه و خداش

 

[Atishpare_Shahi]

نمیدونم درسته یا اشتباه ولی در مورد این مثالی که زدین به نظر من این کار معرفت نبود...
این اقا میتونست هم ازدواج کنه و تشکیل خانواده بده هم این که از خواهرش مواظبت کنه...
همون قدر که اون وظیفه نگهداری خواهرش رو داشته بقیه برادر و خواهرها هم مسئول بودن ولی هر کدوم از اونا دنبال زندگی خودشون رفتن من کار اونا رو تایید نمیکنم همین طور کاری که این اقا کردن...
معرفت که از حدش بگذره حماقت میشه درسته یه انسان در مقابل نزدیکان و هم نوعانش مسئوله ولی هر چیز با حفظ تعادلش درسته

 

[khatami1]

به نظر من مرز خاصی نداره کاری که از نظر یکی میتونه معرفت باشه همون کار از نظر یه نفر دیگه حماقته، دقیقا به بلوغ فکری و شرایط محیطی افراد بستگی داره

اما چیز مهم اینه که
الاعمال بالنیات

 

[entezar89]

بهترین واژه ای که من براش میتونم بگم بی تدبیریه. اونم از روی احساسات زیاد .اون میتونه با تدبیر وفکر خودش در حالی که ازدواج هم کرده وسیله راحتی و آسایش خواهرش هم فراهم کنه.و با مدیریت درست نزاره این موضوع تو زتدگی خودش ورابطه اش با همسرش تاثثیر بزاره.اون به قیمت فدا کردن زندگی خودش احساسات برادرانه اش رو در غیاب تدبیر سیراب میکنه.

 

[turquoise]

با عرض سلام خدمت تمامی کاربران و مدیران بازدیدکننده تاپیک.

همونطور که از اسم تاپیک پیداست میخوام راجع به دو مسئله مهم معرفت و حماقت صحبت کنیم تا به شناخت درست از هر کدوم برسیم. (کاری که خیلی وقته میخوام انجام بدم ولی هنوز نتونستم. پس امیدوارم اینجا با کمک شما دوستان به نتیجه برسم)

برای روشن شدن موضوع مورد بحث ابتدا یه مثال میزنم.

آقایی رو میشناسم 50 ساله و مجرد که فرزند کوچک خانواده است. پدر و مادرش رو در سن 20 سالگی از دست داده. سایر برادرها و خواهرانش قبل از فوت پدر و مادرشون ازدواج کردن و صاحب خونه، زندگی، بچه و نوه هستن. این آقایی که در موردش صحبت میکنیم یه خواهر معلول ذهنی و حرکتی داره که تنها دو سال از خودش بزرگتره. یعنی وقتی پدر و مادرش فوت شدن خودش مونده و این خواهر معلولش. این آقا از همون سن تا حالا به خاطر همین یه دونه خواهرش که تو خونه مونده ازدواج نکرده. گرچه موقعیت های خیلی خوبی هم برای ازدواج داشته ولی میگه غیرتم اجازه نمیده خواهر یتیم و بی سرپرستمو ول کنم. من هنوز نمیتونم اسم کار این آقا رو حماقت بزارم یا معرفت.

این یه مصداق کوچیک از دو مقوله حماقت و معرفت هست که گاها به قدری به هم نزدیک میشن و در هم تنیده میشن که از همدیگه قابل تشخیص نیستن.

خودم هنوز نتونستم یه فصل و یک مرز جدا کننده بین این دو تا پیدا کنم. از مصداق های دیگه اش میشه کارهایی رو نام برد که برای اطرافیان ( همسر، خانواده، دوست، همکار و ... ) به خاطر علاقه یا قیودی که نسبت بهشون داریم انجام میدیم.

کی دچار حماقت میشیم و کی از روی معرفت کاری رو برای کسی انجام میدیم.

چرا بعضی معرفت رو حماقت تلقی میکنن؟

در ضمن تو کلمه ها گیر نکنیم. منظور از معرفت خیلی چیزهاست: ملاحظه گری، ادب، شعور اجتماعی و ...

و.اقعا ممنونم منم دقیقا دچار این مساله شدم خیلی با معرفتی کردم شده عین حماقت انگارمن یه احمقم
خیلی ناراحتم خیلی ولی هیچ کاری از دستم بر نمیاد

 

[mostafanokhodian]

والا باید از نیت اون طرف خبر داشت
شاید واقعاً نمی تونسته با داشتن همسر از خواهرش مراقبت کنه، این میشه معرفت
شاید می تونسته با داشتن همسر از خواهرش هم مراقبت کنه این میشه شانه خالی کردن از ازدواج
شاید کسی پیدا نشده که بتونه اون رو با خواهرش تحمل کنه و باش ازدواج کنه، اینم باز میشه بدشانسی
ولی من حماقتی تو کار این اقا نمی بینم
کاملاً بستگی به نیت طرف داره، ولی فکر میکنم الآن که 50 سالشه، میتونه یکی رو پیدا کنه که هم همسرش بشه همم بخواد به خواهرش کمک کنه و ازش مراقبت کنه، حتی میتونه یک خانم مطلقه یا خانمی که شوهرشو از دست داده رو باهاش ازدواج کنه

ولی باید حواسش باشه اگر فردا خدای نکرده خودش فوت کرد، باید یکی باشه ازا ین خواهر مراقبت کنه، باید یه خانواده ای داشته باشه، اگر به این فکر نکنه این میشه حماقت....

 

[mohsen-gh]

ببینین کسی نمیتونه با یک نگاه مطلق به اعمال اشخاص نگاه کنه و بگه که مثلا فرد معرفت به خرج داده یا حماقت کرده....
شرایطی که باعث میشه تصمیمی گرفته بشه با توجه به روحیات و اخلاق فردی هر شخص متفاوته....
پس همونطور که گفتم نمی تونیم به طور مطلق بگیم حماقت بوده یا معرفت.....
در ضمن ممکنه عملی در یه زمان و با توجه به شرایط خاص خودش معرفت محسوب بشه و با گذشت زمان از همون عمل به عنوان حماقت یاد کنن....

 

[scorpio20]

معرفت هم مثل عشق هزاران تعبير داره و هر كي با تو جه به برداشت خودش رفتار ميكنه..
هر كسي از ظن خود شد يار من از درون من نجست اسرار من!!!

 

[saray_m]

به نظر من بعضیا زندگی کردن بلد نیستن ( خدومم بلد نیستم )
به نظر من ادم باید زندگی خودشو داشته باشه ولی کمک به دیگران و از یاد نبره
خودمم موندم توش
تجربه بهم ثابت کرده که هر کی بیشتر به فکر دیگرانه زندگی خودش سخت تره
و کسی که یه جورایی خودخواهتره موفقتر هم هست

 

[vahid.shirazi]

من خودم با معرفتی موافق هستم که برای یک ادم با معرفت گذاشته بشه
برای ادم های احمقی که نمیفهمنن چیه معرفت
معرفت بزرگترین حماقت هست

 

[lars_manson2002]

با عرض سلام خدمت تمامی کاربران و مدیران بازدیدکننده تاپیک.

همونطور که از اسم تاپیک پیداست میخوام راجع به دو مسئله مهم معرفت و حماقت صحبت کنیم تا به شناخت درست از هر کدوم برسیم. (کاری که خیلی وقته میخوام انجام بدم ولی هنوز نتونستم. پس امیدوارم اینجا با کمک شما دوستان به نتیجه برسم)

برای روشن شدن موضوع مورد بحث ابتدا یه مثال میزنم.

آقایی رو میشناسم 50 ساله و مجرد که فرزند کوچک خانواده است. پدر و مادرش رو در سن 20 سالگی از دست داده. سایر برادرها و خواهرانش قبل از فوت پدر و مادرشون ازدواج کردن و صاحب خونه، زندگی، بچه و نوه هستن. این آقایی که در موردش صحبت میکنیم یه خواهر معلول ذهنی و حرکتی داره که تنها دو سال از خودش بزرگتره. یعنی وقتی پدر و مادرش فوت شدن خودش مونده و این خواهر معلولش. این آقا از همون سن تا حالا به خاطر همین یه دونه خواهرش که تو خونه مونده ازدواج نکرده. گرچه موقعیت های خیلی خوبی هم برای ازدواج داشته ولی میگه غیرتم اجازه نمیده خواهر یتیم و بی سرپرستمو ول کنم. من هنوز نمیتونم اسم کار این آقا رو حماقت بزارم یا معرفت.

این یه مصداق کوچیک از دو مقوله حماقت و معرفت هست که گاها به قدری به هم نزدیک میشن و در هم تنیده میشن که از همدیگه قابل تشخیص نیستن.

خودم هنوز نتونستم یه فصل و یک مرز جدا کننده بین این دو تا پیدا کنم. از مصداق های دیگه اش میشه کارهایی رو نام برد که برای اطرافیان ( همسر، خانواده، دوست، همکار و ... ) به خاطر علاقه یا قیودی که نسبت بهشون داریم انجام میدیم.

کی دچار حماقت میشیم و کی از روی معرفت کاری رو برای کسی انجام میدیم.

چرا بعضی معرفت رو حماقت تلقی میکنن؟

در ضمن تو کلمه ها گیر نکنیم. منظور از معرفت خیلی چیزهاست: ملاحظه گری، ادب، شعور اجتماعی و ...

یه بابایی میگفت مردم دو دسته هستند یا هرزه یا احمق. گفتم چطور؟ گفت اگه بهت یه میلیارد پول بدن و ازت بخوان خودتو برای استفاده جنسی در اختیارشون بذاری قبول میکنی؟ اگه قبول کنی هرزه ای اگه قبول نکنی احمقی!

 

[ooraman]

به نظر من معرفت تا جایی معنا پیدا میکنه که مجبور نباشی تمام زندگیت و فدا کنی...همیشه راه حلی هست برا ی اینکه هم زندگیه خودتو داشته باشی هم اطرافیانت و فراموش نکنی....به نطر من هر دوش اشتباهه ...چه فقط به خودت فک کنی و از اطرافیانت که بهت نیاز دارن غافل بشی....چه تمام زندگیتو فدایه نزدیکانت کنی....هرچیزی تعادلش تحسین بر انگیزه

 

[blue bee]

خیلی وقتا ما کارهایی می کنیم که به نظرمون معرفته!
اصلا معنی معرفت و رفاقت و این جور حرف ها چیه؟! و ما معنی ای که ازش تو ذهنمون داریم ، واقعا درسته؟

با انجام این جور کارها بیشتر دغدغه ها و خالی های وجود خودمون رو پر می کنیم یا قصدمون کمک به دیگرانه و خرج کردن معرفت و مرام؟! ما این کار رو برای خودمون می کنیم یا برای دیگرانی که ظاهرا برامون مهم هستند؟

من کاملا مخالف اینم که این شخص که دارای موقعیت های مناسبی برای ازدواج بوده، به خاطر خواهرش( به خاطر خواهرش! جالب نیست!!) این موقعیت ها رو از دست داده.

 

[دختر شرقی]

به نظر من وقتی یکی شدید مرام میذاره ، اگه به نفع طرف باشه میگه با معرفته ، اگه نه میگه عجب حماقتی !!
حالا اینو که شوخی کردم ولی خداییش هرکسی باید تو شرایط یکی دیگه قرار بگیره که درک کنه . میگن تمام آدما توی شرایط کاملا یکسان ، یکسان عمل می کنن !
امثال این موردی که مطرح کردین زیاده ، من معتقدم هر کسی باید خودش از زندگیش راضی باشه ، به هر حال یه بار که بیشتر زندگی نمی کنی
حالا شاید یه عمل از دید خیلی از اطرافیان حماقت باشه ، مهم اینه که خودت داری لذتشو می بری (منظورم خویشتن آزاری نیستا ! )

 

[محسن2115]

سلام.راستش معرفت همراه با حماقته.البته از قدیم گفتن نیکی که از حد بگذر احمق خیال باطل کند.کار درستی کردی.اما هنوزم دیر نشده.هستن دختر خانمهای خوب ونجیبی که حاضرند شاریطشو برای رضای خدا قبول کنن.بهترین کاره.میتونید خواهر برادرا پول بذارید یه جایی رو بگیریرد که دو واحدی باشه یا دوطبقه برید اونجا شما با خانومت وخواهرتم تنها اما مواظبش باشی.پرستارم براش بگیری.کار زیاد میشه کرد.مرد باید تصمیم بگیره.

 

[Abolfazl_r]

سلام.راستش معرفت همراه با حماقته.البته از قدیم گفتن نیکی که از حد بگذر احمق خیال باطل کند.کار درستی کردی.اما هنوزم دیر نشده.هستن دختر خانمهای خوب ونجیبی که حاضرند شاریطشو برای رضای خدا قبول کنن.بهترین کاره.میتونید خواهر برادرا پول بذارید یه جایی رو بگیریرد که دو واحدی باشه یا دوطبقه برید اونجا شما با خانومت وخواهرتم تنها اما مواظبش باشی.پرستارم براش بگیری.کار زیاد میشه کرد.مرد باید تصمیم بگیره.

احسنت. احسنت. محسن جان مخاطب شما کیه الان؟

 

[saina110]

با عرض سلام خدمت تمامی کاربران و مدیران بازدیدکننده تاپیک.

همونطور که از اسم تاپیک پیداست میخوام راجع به دو مسئله مهم معرفت و حماقت صحبت کنیم تا به شناخت درست از هر کدوم برسیم. (کاری که خیلی وقته میخوام انجام بدم ولی هنوز نتونستم. پس امیدوارم اینجا با کمک شما دوستان به نتیجه برسم)

برای روشن شدن موضوع مورد بحث ابتدا یه مثال میزنم.

آقایی رو میشناسم 50 ساله و مجرد که فرزند کوچک خانواده است. پدر و مادرش رو در سن 20 سالگی از دست داده. سایر برادرها و خواهرانش قبل از فوت پدر و مادرشون ازدواج کردن و صاحب خونه، زندگی، بچه و نوه هستن. این آقایی که در موردش صحبت میکنیم یه خواهر معلول ذهنی و حرکتی داره که تنها دو سال از خودش بزرگتره. یعنی وقتی پدر و مادرش فوت شدن خودش مونده و این خواهر معلولش. این آقا از همون سن تا حالا به خاطر همین یه دونه خواهرش که تو خونه مونده ازدواج نکرده. گرچه موقعیت های خیلی خوبی هم برای ازدواج داشته ولی میگه غیرتم اجازه نمیده خواهر یتیم و بی سرپرستمو ول کنم. من هنوز نمیتونم اسم کار این آقا رو حماقت بزارم یا معرفت.

این یه مصداق کوچیک از دو مقوله حماقت و معرفت هست که گاها به قدری به هم نزدیک میشن و در هم تنیده میشن که از همدیگه قابل تشخیص نیستن.

خودم هنوز نتونستم یه فصل و یک مرز جدا کننده بین این دو تا پیدا کنم. از مصداق های دیگه اش میشه کارهایی رو نام برد که برای اطرافیان ( همسر، خانواده، دوست، همکار و ... ) به خاطر علاقه یا قیودی که نسبت بهشون داریم انجام میدیم.

کی دچار حماقت میشیم و کی از روی معرفت کاری رو برای کسی انجام میدیم.

چرا بعضی معرفت رو حماقت تلقی میکنن؟

در ضمن تو کلمه ها گیر نکنیم. منظور از معرفت خیلی چیزهاست: ملاحظه گری، ادب، شعور اجتماعی و ...

نه حماقت نه معرفت ..... حس مسوولیت !!

 

[محسن2115]

احسنت. احسنت. محسن جان مخاطب شما کیه الان؟

داشتم فکر میکردم بی معرفت خودش نوشت.خودش میدونه با کیم.اره دادا