از اهداف دوره ی خشکی مطلوب می توان به حداکثر رساندن سلامتی غدد پستانی، افزایش سود حاصل از تولید شیر، نداشتن اثرات زیان آور بر رشد جنین، بروز سخت زایی یا مرده زایی و عدم اثرات سوء بر فرآیند آغوز سازی و میزان بروز اختلالات متابولیکی در گاو های انتقالی اشاره کرد. دوره ی خشکی به دو مرحله مجزا، قطع و پایان سنتز شیر در غده پستانی و فرآیند آغوز سازی تقسیم می شود که سه هفته قبل از زایمان را شامل می شود. در مرحله اول دوره خشکی غده پستانی گاو جمع می شود، اندازه و رشد گوساله افزایش می یابد و امکان اضافه وزن در گاو وجود دارد. در مرحله دوم دوره خشکی که فرایند آغوز سازی رخ می دهد اتفاقاتی همچون فرایند تمایز سریع اپیتلیوم ترشحی پستان، افزایش سنتز و ترشح چربی، پروتئين و کربوهیدرات ها صورت می گیرد. در مرحله اول خشکی میزان مصرف ماده خشک از 8/1 تا 5/2 درصد وزن بدن و میزان کنسانتره 9/0 تا 15/3 کیلوگرم در روز می تواند متغییر باشد که بستگی به وضعیت بدنی دام و کیفیت علوفه دارد و بایستی حداقل 1 درصد وزن بدن از علوفه خرد نشده استفاده شود البته علوفه ی گرامینه ترجیح داده می شود.(زیرا انرژی بیشتری برای دام فراهم می کند وسطح کلسیم و پتاسیم جیره را پایین می آورد و از بروز تب شیر جلوگیری می کند). مصرف مقادیر زیاد نمک و مواد معدنی در این مرحله باعث خیز پستان در گاو می شود. در این مرحله داشتن جیره ای با 12-13 درصد پروتئین خام، 60- 80 گرم کلسیم و 30- 40 گرم فسفر مناسب است البته باید برای نژاد های کوچک جثه بايد 15 درصد از این مقادیر کم کرد. مرحله دوم خشکی به دلیل سازش محیط شکمبه و احتمال وقوع بیماریهای متابولیکی از حساسیت بیشتری برخوردار است. در این مرحله به دلیل سازگاری میکروب های شکمبه، رشد جنین، رشد پرز های شکمبه و افزایش سطح جذب، سطح کنسانتره را افزایش می دهند. از استراتژیهای تغذیه ای در این مرحله می توان به افزایش کنسانتره به میزان 25/2 - 6/3 کیلوگرم در روز، افزایش پروتئین خام به میزان 15 - 16 درصد (به شرط استفاده از منابع پروتینی غیر قابل تجزیه)، محدود کردن چربی افزودنی به میزان 150- 230 گرم در روز و همچنین استفاده از افزودنیهایی مانند نمک های آنیونی، نیاسین و پروپیونات کلسیم برای جلوگیری از بیماریهای متابولیکی اشاره کرد.
