محمد شمس لنگرودی

[خیال شیشه ای]

دلتنگـی ...
خوشه ی انگور سیاه است
لگد کوبش کن
لگد کوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت می کُند اندوه...
.
.
.
محمد شمس لنگرودی

 

[naghmeirani]

چرا ننویسم زیباست زندگی
وقتی دو کرکس را در عشق بازی شان دیده ام
چرا ننویسم زیبا نیست زندگی
وقتی تفنگ شکارچی
به صورتشان خیره بود ..



{ شمس لنگرودی }

 

[naghmeirani]

باران صبح نم نم می بارد
و تو را به یاد می آورد
که نم نم باریدی و
ویران کردی خانه کهنه را !!


{ شمس لنگرودی }

 

[R a h a a M]

دوست دارم
همچنان که به آرامی
تاریکی را نخ‌کش می‌کنم
وانمود کنم
هیچ متوجه او نبودم.
دوست دارم
روشنایی روز را بر اخم شما ببینم
هنگامی که ستاره‌یی زخمی را
در جیب کوچک‌تان پنهان می‌کنید.
چرا از تاریکی دلگیرید
از روشنایی دلگیرید
از شاخ گوزنی دلگیرید
که پرچم دشمن را
به خط مقدم زندگی می‌برد
هنگامی که
دو سوی جبهه
یک فرمانده مشترک
قدم می‌زند.

 

[SHM.IT]

در تمام عمر منتظر عاشق شدنیم
عاشق که میشویم یادمان می رود این انتظار را

 

[SHM.IT]

غمگین مشو عزیز دلم
مثل هوا در کنار توام
نه جای کسی را تنگ می کنم
نه کسی مرا می بیند
نه صدایم را می شنود
دوری مکن
تو نخواهی بود
من اگر نباشم.​

 

[R a h a a M]

سنگی بگذار
بر کلمات من
چراغی روشن کن
دانستم
بی واژه تو را دوست دارم.

​

"محمد شمس لنگرودی"


از کتاب: حکایت دریاست زندگی (گزینه اشعار)
مجموعه: لب خوانی های قزل آلای من
​

 

[$marziyeh67$]

دوستت دارم
و عشق تو از نامم می تراود
مثل شیره ی تک درختی مجروح
در حیاط زیارتگاهی.

ازشمس لنگرودی
​

 

[$marziyeh67$]

(برای خودم ):

دوستت دارم
و پنهان کردن آسمان
پشت میله های قفس
آسان نیست .
آن چه که پنهان می ماند خون است
خون است و عسل
که به نیش زنبوری
آشکار می شود .
دوستت دارم
و نقشه ایی از بهشت را می بینم دورادور
با دو نهر از عسل
که کشان کشان خود را به خانه من می رسانند .

از شمس لنگرودی

​

 

[$marziyeh67$]

سراسر امروز
باران بارید
اگر از سنگ ها آهی بر نمی خاست
جز من چه کس
غیاب تو را می دانست.

(شمس لنگرودی)


​

 

[naight]

امشب
​

دریاها سیاه‌اند​

باد زمزمه‌گر سیاه است​

پرنده و گیلاس‌ها سیاه‌اند​

دل من روشن است​

تو خواهی آمد​

شعری از کتاب 53 ترانه عاشقانه / شمس لنگرودی

 

[naight]

از کتاب پنجاه و سه ترانه عاشقانه

از کتاب پنجاه و سه ترانه عاشقانه

نمی‌دانم باران چیست
اندوه آب‌های سیاه را ندیده‌ام که به دریا می‌ریزند
عطر شبانه‌ی ماه را نشنیده‌ام
که یانیس ریتسوس
در آتش شعرهایش می‌بویید
و زخم شانه‌ی بایرون
که شعله کشان
از کرانه‌ی استانبول می‌گذشت
نمی‌دانم سیبری تا کجاست
سوراخ تلخ سر انگشت فرانکو را ندیده‌ام
که در قطرات خون لورکا می‌سوخت
بره‌ی عیسا را اما دیده‌ام
که از دهان تو شیر می‌نوشید
برق ستاره‌ی ترس خورده را که از تب و تابت فرو می‌پاشید
لبخندت را دیده‌ام
که مرا متولد می‌کند
بر کرانه‌ی بادها از من
مجسمه‌ای از شن می‌سازد
و به آب‌ها فرمان پراکندن می‌دهد

ای شکوفه‌ی خاموش
در برف آخر اسفند
در پیراهن نازکت گرمم کن
​

 

[naight]

صبح آفتابي‌تان به‌خير گرگ برفي...

صبح آفتابي‌تان به‌خير گرگ برفي...



بگذار سنگی را ببوسم

که دیگر سنگ‌ها را سوئی زد
تا خون لورکا
بر سینه‌ی او بریزد.

بگذار لیموئی را ببوسم
که رفت و در ترانه‌ی لورکا نامش را نوشت.

بگذار جلیقه‌ی نازکی را ببوسم
که گمان می‌کرد
بر سینه‌ی گرمش ضد گلوله‌ئی خواهد شد.

اما ماه ماه
تو چرا خیره خیره نگاه کردی و چیزی نگفتی
آسمان را برای چه روشنی بخشیدی
تا گلوله سربازها سینه‌ی او را بهتر ببیند
و حالا آمدی
در آسمان گل آلوده‌ی تهران و چه را می‌جوئی!

برو ماه ماه
برو که پشیمانی سودی ندارد
برو، بر دو زانو بنشین، زاری کن
برو، تاریکی بهتر
از نوری که اتاق فرانکو را روشن می‌کند.

 

[naight]

​

1 باران صبح بر دفتر شعرم می‌بارد مِه بر کلماتم موج می‌زند می‌دانم زورقم سراسر روز سرگردان خواهد ماند.

 

[naight]

​

۱


نمی‌خواهم به درختی اندیشه کنم
که کتابخانه از او ساختند
و یک صندلیش منم.

۲
عمر
نامه‌ئی است که به هم می‌نویسیم
با نُک بال‌مان
بر دریا.

۳
می‌سوزم سراپا
و شمع‌ها روی میز
تمام حواس‌شان به من است
به سر انگشت‌های من
که قطره‌قطره تمام می‌شوند.

از کتاب لبخوانی های قزل آلای من

[h=2] [/h]

 

[naight]

پائيز
جنون ادواری سال است
پيرهنش را ريز ريز می‌كند
در ملافه‌ای به سفيدی برف
خواب می‌رود
با انگشتانی
كه از لبه تخت بيرون است​

 

[naight]

دیر آمدی موسی...!دوره اعجازها گذشته است...
عصایت را به چارلی چابلین هدیه کن...
که کمی بخندیم...

منبع:دریچه

 

[naight]

نابینای تو ام ...

نابینای تو ام ...

نابینای تو ام ..
نزدیک تر بیا..
فقط
به خط بریل می توانم ترا بخوانم..
نزدیک تر بیا
که معنی زندگی را
بدانم...
بدانم...

شمس لنگرودی

 

[naight]

صدایت کردیم
به دشواری چشمانت را گشودی
همچون آخرین سپیده ی تابستان.
وزمانی چندان نگذشت
که پلک هایت فرو خفت
انگار
برگ های نخستین خزانی ریختند.
ما
گرداگرد تخت تو ایستاده بودیم
وبارانی بی امان بر مزرعه ای تهی می بارید.
درها باز شد
ملحفه های سفید را آوردند
همه در مه گم شدیم
چندان که چشم گشودیم و
تورا ندیدیم.

"شمس لنگرودی"

 

[naghmeirani]

عکس می‌گیرم
از ضربات شعری
که بر من فرود آوردی
عکس می‌گیرم
از صبحی برفی در ملائی که تو تیربارانم کرده‌ایعکس می‌گیرم
از صدای تو، لبخندت، شکستن آوازم
و نشان می‌دهم
به کسی که شعر مرا می‌خواند
و باریکه‌ای از ابر
در حیرت لبخندش موج می‌زند

محمد شمس لنگرودی
​

 

[naghmeirani]

[h=1]✔من

دلتنگ توام

شعر می‌نویسم و

واژه‌هایم را کنار می‌زنم

که تو را ببینم …

#شمس_لنگرودی
[/h]​

 

[naghmeirani]

.
آیا کسی آنقدر دوستت دارد

که از جهان نترسی؟!

. #شمس_لنگرودی
.
.


​

 

[naghmeirani]

شمس لنگرودی

چه می‌گذرد در دلم
که عطر آهن تفته از کلماتم ریخته است
چه می‌گذرد در خیالم
که قل قل نور از رگ‌هایم
به گوش می‌رسد!
چه می‌گذرد در سرم
که جر جر توفان
بند شده در گلویم می‌لرزد!
سراسر نام ها را گشته‌ام
و نام تو را پنهان کرده‌ام
چه می‌گذرد در کتابم
که درختان بریده بر می‌خیزند
کاغذ می‌شوند
تا از تو سخن بگویم ....

 

[naghmeirani]

شمس لنگرودی

دور از تـــــــو...
رودی کوچکم
قفل اسکله را می بوسم
توقع دریایی ندارم
دور از تـــــــو...
فواره ی بی قرارم
پرپر می زنم
که از آسمان تهی
به خانه ی اولم برگردم...!

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌