فرآیند DAF

شناورسازی با هوای محلول (Dissolved Air Flotation ,DAF) به عنوان يك روش جداسازي ذرات در اواخر قرن بيستم شناخته شد. در اين روش حبابها در اثر كاهش فشار آب اشباع شده با هوا، در فشار بيش از فشار اتمسفر ايجاد مي‌شوند در چربی گیرها به روش (DAF)جداسازی از طریق وارد کردن حبابهای ریز گاز (معمولاً هوا) به داخل فاز مایع صورت می‌پذیرد. حبابهای هوا به ذرات جامد می‌چسبند و نیروی شناوری مجموعه ذره و حبابهای گاز به قدری زیادی است که سبب صعود ذره به سطح می‌شود، بدین ترتیب می‌توان ذراتی را که چگالی آنها از مایع بیشتر است را نیز به صعود به سطح واداشت. صعود ذرات با چگالی کمتر از مایع (مانند روغن محلول در آب) را نیز می‌توان با این عمل تسهیل کرد. واحد شناورسازی با هوای محلول معمولا در تصفیه خانه ها و کارخانجات بعد از یک واحد CPI و یا API قرار می گیرد و بوسیله ی مواد شیمیایی (معمولا پلیمرها یا منعقدکننده و یا هردو ) و شناورسازی، روغنهای امولوسیونی را می زداید.

مراحل شناورسازی با هوای محلول (DAF) چگونه است؟
بطور کلی فرآیند شناورسازی (در چربی گیر ) از چهار مرحله اساسی تشکیل می‌شود:

۱- تولید حباب (Bubble) در پساب روغنی.

۲- برخورد بین حبابهای گاز و قطرات روغن شناور در آب.

۳- چسبیدن ذرات روغن به حبابهای گاز.

۴- صعود مجموعه هوا- روغن به سطح آب یعنی جائیکه روغن (و نیز ذرات جامد معلق همراه آن) از آنجا جمع‌آوری می‌شوند.

اجزای یک سیستم شناورسازی با هوای محلول (DAF)
یک سیستم DAF بطور معمول دارای قسمت های زیر است:

پمپ فشار، سیستم تزریق هوا، مخزن اشباع سازی، رگولاتور فشار (شیر فشارشکن)، مخزن شناورسازی (دارای پخش کننده جریان ورودی) و سیستم افزایش مواد شیمیایی.

کاربرد سیستم شناورسازی با هوای محلول (DAF)
کاربرد سیستم شناورسازی با هوای محلول (DAF) بیشتر در زلال‌سازي فاضلاب پالايشگاهها، جداسازي جامدات، تصفيه خانه‌هاي آب آشاميدني، تغليظ لجن و جداسازي لخته‌هاي بيولوژيكي، حذف يا جداسازي يون‌ها، تصفيه ذرات خيلي ريز معدني و حذف جامدات آلي و روغنهاي محلول و تركيبات آلي فرّارحذف جلبك، تخم ژيارديا و تخم كريپتوسپوريديوم به چشم می خورد.

روش های اشباع سازی در سیستم DAF
در سیستم DAF جهت اشباع سازی پساب از هوا آن را تحت فشار قرار می دهند. تحت فشار قرار دادن پساب به سه روش صورت می گیرد:

تحت فشار قرار دادن کل جریان
در این سیستم تمام پساب خام ورودی تحت فشار قرار گرفته و از هوا اشباع می شود. در این طرز عمل نسبت به دو روش دیگر بیشترین مقدار هوا حل می شود و نتیجه ی آن بیشترین احتمال اتصال مناسب بین ذرات و حبابهای هواست. اما در اثر این عمل بدلیل نیاز به سیستمهای اشباع سازی بزرگتر احتمال شکستن لخته ها، در اثر عملکرد پمپ و همچنین هنگام کاهش فشار بیشتر می شود.

تحت فشار قراردادن قسمتی از جریان
در این سیستم قسمتی از پساب خام ورودی به طرف سیستم تحت فشار منحرف می گردد. از میان مزایای اصلی این سیستم می توان کاهش دادن بهای پمپاژ، ظرفیت بیشتر سیستم در حمل جریان لخته سازی و کاهش شکستن لخته ها را نام برد. عیب رایج این سیستم و سیستم اول، قیچی شدن لخته ها و امولوسیونی شدن روغن در هنگامی است که جریان ورودی دچار کاهش فشار می رود. در فشارهای یکسان، مقدار هوای حل شده در این سیستم نسبت به تحت فشار قراردادن کل جریان بدلیل شدت جریان کمتر پساب کمتر می باشد.

تحت فشار قراردادن جریان برگشتی
در این سیستم 20 تا 50 درصد پساب تصفیه شده به سیستم تحت فشار برگردانده می شود، بنابراین از شکسته شدن لخته ها و یا امولوسیون مجدد روغن در جریان ورودی اجتناب می شود. اگر نخواهیم که بار هیدرولیکی (براساس شدت جریان ورودی) تغییر کند بدلیل اضافه شدن جریان برگشتی به کل جریان مجبور به بکارگیری بستر شناورسازی بزرگتری هستیم.
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
Similar threads
Thread starter عنوان تالار پاسخ ها تاریخ
P O U R I A فرآیند تصفيه فاضلاب تصفیه آب و فاضلاب 21

Similar threads

بالا