اذا زلزله الارض
اذا زلزله الارض
سلام
داشتم فیلم رسوایی 2 رو میدیدم. در میان این فیلم قسمتی از مداحی "اذا زلزله الارض" از "مهدی مختاری" رو گذاشت که خیلی زیبا بود. باعث شد برم کامل دانلودش کنم و گوش کنم.
یک متن بسیار زیبا در مورد روز قیامت و وضعیت ما .... جای تامل بسیاری داره ...
ولی متاسفانه وقتی به اخرین بیتش رسیدم بسیار ناراحت شدم! اصلا احترام و ادب رو در مداحی این عزیزان نگه نمیداریم. امیدوارم زمانی برسه که همه ما رعایت ادب کنیم و از این جور تمثیل ها هیچ وقت استفاده نکنیم.
ببخشید پر حرفی کردم...
متن مداحی:
اذا زلزله الارض ، زمین محشر عظماست
چه شوریست چه غوغاست
از این حال زمین لرزه به دلهاست
نه پستی نه بلندی و نه دریاست
رسیدست همان روز قیامت
همان لحظه ی موعود
که فرمود خدا زود رسد زود
خلائق همه در حال فرارند
و بی تاب و قرارند ، آرام ندارند
و این روز همان روز حساب است
همان روز سوال است و جواب است
که مردم همه اینگونه پریشند
نه در فکر پسر یا پدر و مادر و فرزند
همه در پی خویشند
و مردم همگی مست ، همه بی خود و مدهوش
که ناگاه رسید از سوی حق نغمه ی چاوش
الا اهل قیامت همه ساکت
و سر ها همه پایین
و ای جمله خلائق همه خاموش
شده گوش ، سراسر همه ی عرصه ی محشر
پر از آیه ی کوثر
ملائک همه در شور
غزلخان همه سر مست شمیم گل حیدر
گل یاس پیمبر
چه حالیست ؟ خبر چیست ؟ مگر چیست ؟
قدم رنجه نمودست به محشر یگانه گهر حضرت داور
الله اکبر ، الله اکبر
یا حضرت زهرا ، صدیقه ی اطهر
ملائک همگی بال گشودند و فرش قدم مادر سادات نمودند
آری خبر این است امید همه آمد
جبرئیل صدا زد که خلائق ، انگیزه ی خلاق دو جهان فاطمه آمد
به محشر حضرت زهرا وارد شده ، همه دارن نگاه می کنند این مادر ساداته قدم رنجه کرده به محشر
و مبهوت جلالش همه ی ناس
پیچید به محشر همه جا عطر گل یاس
زهراست و آن وعده ی شیرین شفاعت
بر چشم ترش اشک نشستست چو الماس
بر دست کبودش ، اسباب شفاعت ، همان دست جدا از تن عباس
و زهرا شده گریان ابالفضل ، هم گریه کن و نوحه سرای غمه چشمان ابالفضل
مردم همه ساکت ، همه مبهوت و حیران ابالفضل
کین فاطمه ابر کرم و رحمت و عشقست
کز اوشده جاری به لب خشک زمین بارش باران ابالفضل
ناگاه همه از دهن یاس شنیدند
الله قسم میدهمت جان ابالفضل
سوگند تو را قدر دو دستان ابالفضل
بر فاطمه اتبار الها تو ببخشا
هر کس که زده دست به دامان ابالفضل
و یاران ابالفضل همه مات از آن هیبت عباس
انگار نه انگار که این روز حساب است
یک بار دگر روضه و گریه ، یک بار دگر سینه زنی غربت عباس
زهراست کند نوحه سرایی
آری شده بر پا به قیامت ، یک بار دیگر هیئت عباس
عباس همانیست که قتیل العبرات است
هر قطره ی مشکش آبی به حیات است
شرمنده ز شرمندگیش آب فرات است
با گریه ی زهرا ، دیدند ملائک همگی اشک خدا ریخت
با نام ابالفضل و دستان شفیعش
ترس از جگر اهل ولا ریخت
ناگاه در ان حال پریشان دله مادر سادات
آمد ز سوی حضرت معبود ندایی
که زهرا تو همه کاره ی مایی
تا باز به چشم همه ی خسم شود خار
تا باز ببینند همه وعده ی دادار
تا کور شود هر که ز دنیا حسد کرد
حق تو و فرزند تو را ضایع و انکار
بخشم به تو هر کس که توئه فاطمه گویی
ای شیرزنه حیدر کرار
خود دانی و چشمی که شده خیس
اندازه ی بال مگسی بحر علمدار
از وصف چنین قصه به محشر
یکپارچه در شورم و شینم
یکپارچه سرمست غرورم
که من گریه کنه شیر ، یله شیر حنینم
بیخود شدم از خود و چنین نعره کشیدم
الله ، الله ، الله منه زار، سگه کوی علمدار حسینم (مست و خراب علمدار حسینم...)
یل دریا دل ، یا ابوفاضل
