عبدالحمید اشراق

mpb

مدیر تالار مهندسی معماری
مدیر تالار


متولد سال 1310،شیراز،معمار. اولین مؤسسه ایرانی کارتوگرافی را بنیان نهاد و از اولین مؤسسین و دبیرکل مؤسسه معماران ایران بود.

[h=2]دوران زندگی:[/h] از کودکی به موسیقی علاقه مند بود. با کمک مادر یک تار با جعبه گز، یک تکه چوب و چند نخ قیتون درست کرد و به خیال خود به نواختن تار پرداخت. سرانجام برای فراگیری فنون نوازندگی به نزد احمد ادب رفت . در دوره دبیرستان، شیراز را به قصد تهران ترک کرد، از این پس استاد علی اکبر شهنازی به تربیتش پرداخت.
پس از دانش اموختگی از دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس (School of Beaux Arts of Paris) در ۱۹۶۵ بین ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۹ استاد معماری دانشگاه تهران شد.
دو مجله معماری را بنیان گذاشت و سردبیری کرد، موسیقی ایران و مجله فارسی- فرانسوی هنر و معماری (۱۹۶۷ - ۱۹۷۹). ۱۵ جلد اثر از نقشه شهرهای ایران را به فارسی و انگلیسی منتشر نمود.
اولین مؤسسه ایرانی کارتوگرافی را بنیان نهاد و از اولین مؤسسین و دبیرکل مؤسسه معماران ایران بود. وی که در پاریس زندگی می کند ، رییس سه انجمن فرهنگی است. از سال ۲۰۰۱ نیز به عضویت هیات امنای دانشنامه ایرانیکا درامد.
[h=2]تحصیلات و مدارك علمی:[/h] رشته معماری در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس (School of Beaux Arts of Paris)
[h=2]مسئولیت و مقام ها:[/h]
  • عضو جامعه آرشیتک ها و جامعه شهرسازان فرانسه
  • استاد معماری و شهرسازی دانشگاه ملی تهران
  • مدیرعامل مهندسان اساکو با شراکت مهندس هوشنگ سیحون
  • موسس و دبیر انجمن آرشیتکت های ایران در تهران
  • رئیس انجمن فرهنگ ایران در فرانسه
  • بنیانگذار اولین مؤسسه ایرانی کارتوگرافی
  • عضو هیات امنای دانشنامه ایرانیکا
[h=2]آثار :[/h]
  • کتاب زیر سایه فرهنگ
  • کتاب شاهکار های معماری ایران به زبان انگلیسی با همکاری مهندس محسن فروغی، مهندس هوشنگ سیحون و مهندس عبدالکریم پیرنیا
[h=2]نقل قول و خاطرات:[/h] عبدالحمید اشراق : ما در سال ۱۳۳۰، با یکی از دوستانم، مجله‏ای به نام "مجله‏ موزیک ایران" ترتیب دادیم. سعی ما در این بود که فرهنگ موسیقی را به میان جوان‏ها بکشانیم و اطلاعات بیشتری راجع به فرهنگ موسیقی به آن‏ها بدهیم. برای اینکه تا آن زمان، قبل از ما، در سال ۱۳۱۸ مجله‏ای دولتی برای موسیقی درست شده بود. اسم این مجله موسیقی بود، اما در آن کمتر به موسیقی ایران می‏پرداختند. بیشتر به موسیقی خارجی پرداخته می‏شد و معمولاً ادیبانی مانند خانلری و هدایت مطالبی می‏نوشتند که تقریباً ادبی بود. بنابراین ما سعی کردیم این مجله را به جمع صد در صد ایرانی بکشانیم و فرهنگ موسیقی را در جامعه‏ رواج دهیم. برای اینکه موسیقیدانان ما اکثراً ساز می‏زدند، اما از آن‏ چه می‌نواختند، اطلاع درستی نداشتند. یعنی اگر سازی می‏نواختند، آن ساز را نمی‏شناختند؛ اگر دستگاهی را می‏زدند، نمی‏دانستند چرا مثلاً اسم آن شور است. به یک معنا با موسیقی از نظر علمی آشنایی نداشتند. در "مجله موزیک ایران" سعی کردیم از دانش بزرگانی که دستی در قلم داشتند بهره‌مند شویم، و در دوستی و همبستگی با آنان دانششان را به دیگران انتقال دهیم.




منبع:oralhistoryau.org
 
بالا