rezvaneh292910
عضو جدید
طلاق غیابی
در مواردی زوج بدون عذر موجه زندگی مشترک را ترک می کند مطابق با ماده ۱۰۲۳ قانون مدنی هر گاه زوج ۴ سال تمام غائب یا مفقود الاثر باشد زوجه می تواند دادخواست طلاق بدهد در این صورت محکمه ۳ نوبت آگهی هر یک به فاصله یک ماه در جراید محل و یکی از جراید کثیر الانتشار منتشر می کند.
پس از گذشتن یک سال از اولین آگهی چنانچه خبری از زنده بودن زوج نشود دادگاه حکم موت فرضی زوج را صادر می کند و همچنین برابر شرط ضمن عقد نکاح بند ۸ و ۱۱ هر گاه زوج به مدت ۶ ماه متوالی یا ۹ ماه متناوب زندگی مشترک را ترک کرده باشد زوجه میتواند دادخواست طلاق مطرح نماید.
در صورتی که دوام زوجیت موجب عسر و حرج زوجه باشد زوجه می تواند به حاکم شرع مراجعه و تقاضای طلاق نماید و چنانچه عسر و حرج مذکور در دادگاه ثابت شود دادگاه می تواند حکم طلاق را صادر نماید ( مطابق ماده ۱۱۳۰ ).زنی که شوهر او غائب مفقود الاثر بوده حاکم او را طلاق داده باشد باید از تاریخ طلاق عده وفات نگه دارد.چنانچه شوهر قبل از انقضاء مدت عده ( چهار ماه و ده روز ) مراجعه نماید حق رجوع به همسر مطلقه خود را دارد ولی اگر در مدت عده رجوع نکند دیگر حق رجوع برای مرد وجود ندارد.
شرایط طلاق غیابی
قبل از تصویب ماده ۸ قانون حمایت خانواده خواهان ( زوجه ) با علم به آدرس واقعی خوانده یا به قصد فریب دادگاه زوج را مجهول المکان اعلام می کرد تا از این طریق دادگاه را متقاعد نماید که زوج مجهول المکان است یا زندگی مشترک را ترک کرده است دادگاه هم نشر آگهی و متعاقب آن اقدام به صدور حکم طلاق غیابی می نمود که این امر اثرات و تبعات سوء را به دنبال داشته است.
قانونگذار برای جلوگیری از این تبعات سوء با تصویب تبصره ماده ۸ قانون حمایت خانواده ادعای زوجه را ضعیف انگاشته و با قید لزوم “اعلام آخرین اقامتگاه خوانده “و سپس تحقیق و تصمیم گیری به طور مقتضی درصد ارائه راهکار مناسب و رفع تبعات سوء بر آمده است.
مقنن در تبصره ماده ۸ قانون جدید حمایت از خانواده مقرر نموده است چنانچه خواهان خوانده را مجهول المکان معرفی کند باید آخرین اقامتگاه او را اعلام کند از این رو قانونگذار دادگاه را مکلف نموده به ادعای خواهان اکتفا ننموده و تکلیف خود را به درستی انجام دهد. بنابراین زوجه باید آخرین محل اقامت خوانده ( زوج ) به دادگاه معرفی کند و حتی الامکان از مجهول المکان معرفی کردن خوانده اجتناب شود بنابراین دادگاه قبل از ورود به ماهیت دعوا و صدور رأی غیابی باید در جهت شناسایی محل اقامت خوانده تحقیق بنماید.
چنانچه آخرین اقامتگاه خوانده در دادخواست درج نشود در واقع دادخواست پذیرفته نخواهد شد یا منجر به اخطار رفع نقص خواهد شد. دادگاه باید اقدام به تحقیق محلی در محل اقامت و مکانی که خوانده در آنجا حضور داشته است و تحقیق از طریق فرزندان مشترک و بستگان نسبی و سببی یا شهود نماید.
بنابراین زوجه به همراه دلایل و مدارک ( شهود، تقاضای تحقیق محلی ) و با اعلام آخرین اقامتگاه زوج می تواند دادخواست طلاق به دلیل عسر و حرج ( ماده ۱۱۳۰ ) بنماید و چنانچه غیبت شوهر برای زوجه ایجاد عسر و حرج کرده باشد و ادامه زندگی برای او مشقت آور باشد دادگاه اقدام به صدور رأی طلاق می نماید.
مطابق تبصره ۲ ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی اجرای حکم غیابی منوط به معرفی ضامن معتبر و یا اخذ تأمین مناسب زوجه است، بنابراین زوجه برای اجرای صیغه طلاق باید تأمین بسازد ( فیش حقوقی، جواز کسب و کار ) بنابراین اگر زوجه تأمین یا ضامن نسپارد اجرای حکم متوقف می شود.
در مواردی زوج بدون عذر موجه زندگی مشترک را ترک می کند مطابق با ماده ۱۰۲۳ قانون مدنی هر گاه زوج ۴ سال تمام غائب یا مفقود الاثر باشد زوجه می تواند دادخواست طلاق بدهد در این صورت محکمه ۳ نوبت آگهی هر یک به فاصله یک ماه در جراید محل و یکی از جراید کثیر الانتشار منتشر می کند.
پس از گذشتن یک سال از اولین آگهی چنانچه خبری از زنده بودن زوج نشود دادگاه حکم موت فرضی زوج را صادر می کند و همچنین برابر شرط ضمن عقد نکاح بند ۸ و ۱۱ هر گاه زوج به مدت ۶ ماه متوالی یا ۹ ماه متناوب زندگی مشترک را ترک کرده باشد زوجه میتواند دادخواست طلاق مطرح نماید.
در صورتی که دوام زوجیت موجب عسر و حرج زوجه باشد زوجه می تواند به حاکم شرع مراجعه و تقاضای طلاق نماید و چنانچه عسر و حرج مذکور در دادگاه ثابت شود دادگاه می تواند حکم طلاق را صادر نماید ( مطابق ماده ۱۱۳۰ ).زنی که شوهر او غائب مفقود الاثر بوده حاکم او را طلاق داده باشد باید از تاریخ طلاق عده وفات نگه دارد.چنانچه شوهر قبل از انقضاء مدت عده ( چهار ماه و ده روز ) مراجعه نماید حق رجوع به همسر مطلقه خود را دارد ولی اگر در مدت عده رجوع نکند دیگر حق رجوع برای مرد وجود ندارد.
شرایط طلاق غیابی
قبل از تصویب ماده ۸ قانون حمایت خانواده خواهان ( زوجه ) با علم به آدرس واقعی خوانده یا به قصد فریب دادگاه زوج را مجهول المکان اعلام می کرد تا از این طریق دادگاه را متقاعد نماید که زوج مجهول المکان است یا زندگی مشترک را ترک کرده است دادگاه هم نشر آگهی و متعاقب آن اقدام به صدور حکم طلاق غیابی می نمود که این امر اثرات و تبعات سوء را به دنبال داشته است.
قانونگذار برای جلوگیری از این تبعات سوء با تصویب تبصره ماده ۸ قانون حمایت خانواده ادعای زوجه را ضعیف انگاشته و با قید لزوم “اعلام آخرین اقامتگاه خوانده “و سپس تحقیق و تصمیم گیری به طور مقتضی درصد ارائه راهکار مناسب و رفع تبعات سوء بر آمده است.
مقنن در تبصره ماده ۸ قانون جدید حمایت از خانواده مقرر نموده است چنانچه خواهان خوانده را مجهول المکان معرفی کند باید آخرین اقامتگاه او را اعلام کند از این رو قانونگذار دادگاه را مکلف نموده به ادعای خواهان اکتفا ننموده و تکلیف خود را به درستی انجام دهد. بنابراین زوجه باید آخرین محل اقامت خوانده ( زوج ) به دادگاه معرفی کند و حتی الامکان از مجهول المکان معرفی کردن خوانده اجتناب شود بنابراین دادگاه قبل از ورود به ماهیت دعوا و صدور رأی غیابی باید در جهت شناسایی محل اقامت خوانده تحقیق بنماید.
چنانچه آخرین اقامتگاه خوانده در دادخواست درج نشود در واقع دادخواست پذیرفته نخواهد شد یا منجر به اخطار رفع نقص خواهد شد. دادگاه باید اقدام به تحقیق محلی در محل اقامت و مکانی که خوانده در آنجا حضور داشته است و تحقیق از طریق فرزندان مشترک و بستگان نسبی و سببی یا شهود نماید.
بنابراین زوجه به همراه دلایل و مدارک ( شهود، تقاضای تحقیق محلی ) و با اعلام آخرین اقامتگاه زوج می تواند دادخواست طلاق به دلیل عسر و حرج ( ماده ۱۱۳۰ ) بنماید و چنانچه غیبت شوهر برای زوجه ایجاد عسر و حرج کرده باشد و ادامه زندگی برای او مشقت آور باشد دادگاه اقدام به صدور رأی طلاق می نماید.
مطابق تبصره ۲ ماده ۳۰۶ قانون آیین دادرسی مدنی اجرای حکم غیابی منوط به معرفی ضامن معتبر و یا اخذ تأمین مناسب زوجه است، بنابراین زوجه برای اجرای صیغه طلاق باید تأمین بسازد ( فیش حقوقی، جواز کسب و کار ) بنابراین اگر زوجه تأمین یا ضامن نسپارد اجرای حکم متوقف می شود.