روزگارنو: شفق شمالی بر فراز اسکاتلند، کانادا و نروژ تشکیل شده است که بزرگترین توفان خورشیدی پس از شش سال می باشد. به همین دلیل اشعه های خورشیدی زمین را بمباران کرده اند.
ققنوس نیمه شب بلند شد ! ( بزرگترین طوفان خورشیدی پس از 6 سال .... )
قوی ترین طوفان اشعه های خورشیدی از می 2005 ، پروتون ها با سرعت 93 میلیون مایل در ساعت از خورشید متصاعد می شوند. آژانس فضایی کانادایی روز سه شنبه برای شهروندانی که از دیدن اشکال و انوار عجیب در آسمان وحشت کرده بودند ، به توضیح و تشریح مسئله پرداخت ..... !
تصویری از آینده ی منظومه ی شمسی!
یک عکاس ستاره ای موفق به ثبت تصویری از سحابی دمبل شده است که پایان مشابه منظومه شمسی را به نمایش درمی‌آورد.
بیل اسنایدر، با به تصویر کشیدن این سحابی که در حقیقت ابری از بقایای ستاره ای پس از انفجار ستاره مرکزی آن بوده ، آینده احتمالی منظومه شمسی ما یا دیگر منظومه‌های ستاره‌ای را به تصویر کشیده که در آن با انفجار ستاره ، لایه‌های گاز بیرونی یک سحابی را شکل خواهند داد که با هسته تاره مرده روشن می شود. خورشید نیز در زمان مرگ خود در حدود پنج میلیارد سال آینده ، سرنوشت مشابهی را تجربه خواهد کرد.
به گفته ی اسنایدر، سحابی دمبل در فاصله حدود 1360 سال نوری از زمین قرار داشته که مشاهده آن را توسط تلسکوپهای آنا توری نیز ممکن می‌سازد. این سحابی در سال 1764 بصورت تصادفی توسط چرلز مسیه کشف شد که در حال جمع‌آوری فهرستی از اجسام پراکنده‌ای بود که نباید آنها را دنباله دار تصور کرد. جسم شماره 27 این فهرست موسوم به مسیه 27 که به دلیل شکل دمبل مانند آن در نور مرئی به سحابی دمبل مشهور شده ، در حقیقت یک سحابی سیاره‌ای است که آینده خورشید را در آینده به تصویر می‌کشد.
نور این سیاره باید فاصله ای در حدود 1360 سال را برای رسیدن به زمین طی کند. سنجش های مرتبط با مواد در حال انتشار از این سحابی منجر به برآوردهایی در مورد زمان پرتاب پوسته بیرونی آن بین 3000 تا 48 هزار سال پیش ، به علاوه 1360 سال سفر نور آن به سوی زمین شده است. اندازه این سحابی در حدود 4.5 سال نوری بوده که از فاصله خورشید تا نزدیکترین سیاره به آن نیز بیشتر است.
تصاویر سه پدیده ی زیبای کیهانی
" تومی الیاسن ” اخترشناس آما تور نروژی در تصاویری که به تازگی به ثبت رسانده ، شفق های شمالی ، کهکشان راه شیری و شهاب باران را به صورت همزمان به تصویر کشیده است. این پدیده های نجومی معمولا به صورت تک تک و مجزا در تصاویر مختلف در سرتاسر جهان دیده می شوند اما ثبت هر سه آنها به صورت هم زمان در یک تصویر، کا ری بسیار دشوار به شمار می رود. در یکی از تصاویر، وی کل قاب تصویر از ستاره های کهکشان راه شیری پوشیده شده است در حالی که ردی سبز رنگ از شفق شمالی نیز آسمان را درخشان کرده است.
بر اساس گزارش دیلی میل ، این تصاویر خیره کننده در تاریخ 25 سپتامبر 2011 به ثبت رسیده اند :
درخش سبز از پدیده‌های جوی نادر است و وقتی اتفاق می‌افتد که هنگام غروب خورشید در افقی تمیز و بدون غبار، سراب نیز رخ دهد و در نتیجه تصویر لبه بالایی خورشید به رنگ سبز بالاتر از قرص خورشید ظاهر شود.
در این تصویر از غروب خورشید که جیان لوکا لو مباردی از رصد خانه جنوبی اروپا در کوه 2600 متری سروپارانال در صحرای آتاکامای شیلی گرفته ، دو کمان سبزرنگ متفاوت را می‌بینید که بالای خورشید درحال‌غروب ظاهر شده‌اند. این پدیده درخش سبز نام دارد.
وقتی نور سفید خورشید وارد جو می‌شود ، به طیف رنگی (همانی که در رنگین کمان می‌بینیم ) تجزیه می‌شود ؛ اما ضریب شکست هوا بسیار نزدیک به خلأ است و به همین دلیل این اثر در شرایط عادی قابل تشخیص نیست. در اثر این شکست نور، قرص خورشید به شکل چند تصویر رنگی متفاوت دیده می‌شود که دایره‌های نارنجی و قرمز در پایین و دایره‌های سبز و آبی در بالای خورشید به ظاهر زرد رنگ قرار می‌گیرند. البته بیشتر مساحت این دوایر هم پوشانی دارد و به دلیل درخشش بسیار زیاد قرص خورشید ، قابل تفکیک نیستند. اما وقتی خورشید در افق غروب می کند و نور قرص خورشید آرام‌آرام کاهش می‌یابد ، شرایط برای تفکیک این تصاویر رنگی فراهم می‌شود. از سوی دیگر، به هنگام غروب خورشید ، نور مسافت بیشتری را در افق طی می‌کند و درنتیجه فاصله دوایر رنگی از قرص خورشید بیشتر می‌شود. اما این به تنهایی برای مشاهده درخش سبز کافی نیست، چرا که فاصله لبه بالایی قرص سبزرنگ از قرص ظاهری خورشید بسیار کم است. برای افزایش این فاصله و رسیدن به توانایی تفکیک چشم به پدیده سراب نیاز داریم. سراب وقتی اتفاق می‌افتد که دو لایه هوا با دمای متفاوت در مجاورت یکدیگر قرار بگیرند. پرتویی از نور که از محیط با ضریب شکست بالاتر (هوای سرد ) به محیط با ضریب شکست کمتر (هوای گرم ) حرکت می‌کند ، بازتاب می شود و درنتجه تصویری از آن جسم ایجاد می‌کند . در بیابان و صحرا ، پدیده سراب باعث پدید آمدن تصویر آسمان بر روی زمین می‌شود که انسان این تصویر را به اشتباه آب تفسیر می‌کند. در درخش سبز، سراب علاوه بر افزایش پرتوهای نور سبزرنگ ، باعث افزایش فاصله زاویه ای تصویر سبزرنگ از خورشید شده و شرایط مشاهده درخش سبز را فراهم می‌آورد. در بعضی شرایط جوی خاص ، درخش آبی نیز دیده شده است.
عکس زیبایی از نعل اسب اینشتین!
طبق نسبیت عام اینشتین ، نور در عبور از نزدیکی اجرام سنگین خم می‌شود . گرانش شدید اجسام فوق سنگین مانند کهکشان ها می‌تواند تصویری حلقوی از اجسام پشت شان ایجاد کرده و حلقه‌های اینشتین را پدید آورند. این تصویر زیبا از تلسکوپ فضایی هابل نیز یکی از حلقه‌ها را نشان می‌دهد. حلقه آبی رنگ درواقع تصویر کهکشانی بسیار دور است که توسط گرانش فوق العاده شدید کهکشان زرد - نارنجی وسط تصویر، تقویت و البته تغییر شکل یافته است. در حالت کلی ، فقط بخشی از این کمان در اثر عد سی گرانشی ایجاد می‌شود ، چراکه منبع نور، عدسی گرانشی و ناظر در نقاط مختلفی نسبت به یکدیگر قرار دارند، اما وقتی هر سه روی یک خط قرار داشته باشند، حلقه‌ای کامل یا نزدیک به کامل اتفاق می افتد.
رنگین کمان دوقلو
این تصویری از یک رنگین کمان دوقلوی بسیار نادر است که دو کمان رنگی از یک نقطه خارج شده و عامل آن ، ریزقطرات کروی و قطرات به شکل ساندویچ همبرگر موجود در باران است.
به گزارش نیوساینتیست ، محققان دانشکده مهندسی جاکوبز، دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو به جای جستجوی این رنگین کمان‌ها، از شبیه سازی رایانه ای سه بعدی استفاده کرده‌اند تا بفهمند رنگین کمان‌های دوقلو (Twin Rainbow) چطور تشکیل می‌شوند . آنها پی بردند که جدا شدن این دو کمان از یکدیگر وقتی اتفاق می‌افتد که پرتوهای نور از دو نوع قطره متفاوت عبور می‌کنند . قطرات کروی و ریز، نور را در یک جهت پراکنده می‌کنند و قطرات درشت تر که هنگام سقوط در هوا دچار پهن شدگی در کف می شوند ، نور را را با اندکی انحراف پراکنده می‌کنند. این پژوهشگران ، قطرات درشت تر و دچار پهن شدگی را برگرواره نامیده اند ، چراکه شکل این قطرات بسیار شبیه به ساندویچ همبرگر است ! با استفاده از ریزقطرات کروی و قطرات برگرواره، آن ها موفق شده‌اند این رنگین کمان‌های دوقلوی نادر را به درستی شبیه سازی کنند. این پدیده با رنگین کمان ثا نویه (و رنگین کمان‌های مرتبه 3 و 4) متفاوت است. رنگین کمان‌های مرتبه 2 و3 و4 در اثر شکست و بازتاب نور از ریزقطرات کروی آب در ارتفاع های مختلف شکل می‌گیرد و روشنی و شعاع کمان‌های آنها با کمان اصلی متفاوت است.
کهکشان مثلث
صورت فلکی کوچک مثلث، لنگرگاه این کهکشان مشهور مارپیچی با نام مسیه 33 است. نام عمومی آن چرخ گردان یا همان کهکشان مثلث است. کهکشان مسیه 33 قطری 50000 سال نوری دارد، این جرم سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی ، بعد از کهکشان آندرو مدا و کهکشان راه شیری است. در گذشته تصور بر این بود که این کهکشان که فاصله ای حدود 3میلیون سال نوری از ما دارد، قمر کهکشان آندرومدا است، و اخترشناسان نظراتی عینی در مورد سیستم مارپیچی آنان داشتند. همان طور که از زمین دیده می شود، این عکس پر جزئیات و واضح به خوبی خوشه های ستاره ای آبی و محل شکل گیری ستارگان به رنگ صورتی را که اثرشان در بازوهای مارپیچی نهفته است را نشان می دهد. در حقیقت، NGC 604 که حالتی مشبک دارد، نورانی ترین ناحیه از شکل گیری ستارگان است، که برای دیدن آن باید موقعیت کهکشان را از مرکز در ساعت 1 تصور کنید. با توجه به جمعیت زیاد ستارگان متغییر در کهکشان مسیه 31 و 33 می توان میزانی مناسب را برای فاصله در عالم در نظر گرفت.
NGC 1316 : منظره پس از برخورد
وقتی اخترشناسان بخواهند صحنه های تکان دهنده ای مانند NGC1316 را توضیح دهند به کارآ گاهی موشکاف تبدیل می شوند. تحقیقات آنها نشان می دهد که NGC1316 کهکشان غول پیکر بیضوی است که از 100 میلیون سال پیش شروع به بلعیدن همسایه مارپیچی کوچکتر خود، NGC1317 (درست در بالای آن) ، کرده است. مدرک حمایت کننده این ادعا مارپیچ های کم نور از ستاره و گاز است که دورتا دور کهکشان در این تصویر ژرف دیده می شوند. شاهد دیگر خطوط تیره غبار درون این کهکشان بیضوی است که از ویژگیهای کهکشانهای مارپیچی است. اما آنچه بی توضیح مانده است وجود خوشه های ستاره ای کروی است که به نوعی غیرعادی کوچک اند و به صورت نقاط کم نوری در این تصویر دیده می شوند. بیشتر کهکشانهای بیضوی خوشه های کروی بیشتر و پرنورتری نسبت به NGC1316 دارند. شاید تصور شود اینها خوشه هایی تازه اند که در پی آشفتگی برخورد اخیر شکل گرفته اند. اما خوشه های رصد شده در هاله این کهکشان بسیار پیرتر از این اند. یک فرضیه توضیح دهنده این است که این خوشه های کروی از کهکشانی باقی مانده اند که لقمه قبلی NGC1316 در گذشته دور بوده است.
سحابی پیله ابریشم
در درون سحابی پیله یک خوشه ی ستاره ای جدید در حال شکل گیری است که با نام IC 5146 دسته بندی شده است. این سحابی زیبا گستره ای به وسعت 15 سال نوری دارد و تقریبا 4000 سال نوری از ما فاصله دارد و در صورت فلکی شمالی دجاجه جای گرفته است . مثل بقییه ی زایشگاه های ستاره ای این سحابی عظیم هم قرمز رنگ است که از برانگیخته شدن اتم های هیدروژن گازی توسط ستارگان جوان و درخشان درون سحابی پدید می آید. همچنین بخش های آبی سحابی حاصل انعکاس نور این ستاره ها توسط گرد و غبار های موجود در ابر مولکولی نامرئی اطراف سحابی است. ستاره ی پر نوری که در نزدیکی های مرکز سحابی دیده می شود تنها چند صد هزار سال سن دارد و بخش زیادی از درخشش سحابی را با طوفانهای گاز و غبار خود ، پدید می آورد. این تصویر رنگی از سحابی پیله ی ابریشم، جزئیات زیبایی از ساختار درون آن و غبار اطراف آن که زایشگاه ستاره ای را احاطه کرده ، نشان می دهد.
کهکشان مارپیچی NGC 1232
کهکشان ها اجرامی سحرآمیز هم با جلوه های مرئی و هم جاذبه های نامرئی اند. کهکشان مارپیچی خوش طرح NGC 1232 مثال بارزی از این جاذبه هاست. در اینجا یکی از چهار تلسکوپ جدید مجموعه تلسکوپ بسیار بزرگ یا VLA این کهکشان را با جزییات بسیار به تصویر کشیده است. بخش مرئی کهکشان مملو از میلیون ها ستاره پرنور و ابرهای تیره غبار است که در سلطه گرانشی کهکشان و درون بازوهای مارپیچی به دور مرکز کهکشان در گردش اند. خوشه های باز با ستاره های جوان و درخشان آبی در سراسر بازوها پاشیده شده اند ، در حالی که خطوط تیره نواحی چگال غبار میان ستاره ای است که میان انبوه ستاره ها پخش شده است. میلیاردها ستاره عادی کم نور و رشته های فراوان و پهناور گاز میان ستاره ای نیز در این کهکشان وجود دارند که اگرچه کمتر پیدا هستند اما رد آنها در این تصویر عمیق ثبت شده است. همه اینها جرم عظیمی را می سازند که دینامیک بخش درونی کهکشان را در اختیار دارد . آما در کنار این همه جرم بخش نامرئی کهکشان حتی ماده بیشتری دارد ، به نوعی که ما هنوز به درستی نمی شناسیم. وجود این ماده تاریک فراگیر که سلطان گرانشی بیرون کهکشان است راه حل توجیه حرکت های اجزای مرئی کهکشان در بخش بیرونی است. واقعا چه چیزی آنجاست ؟
ققنوس نیمه شب بلند شد ! ( بزرگترین طوفان خورشیدی پس از 6 سال .... )
قوی ترین طوفان اشعه های خورشیدی از می 2005 ، پروتون ها با سرعت 93 میلیون مایل در ساعت از خورشید متصاعد می شوند. آژانس فضایی کانادایی روز سه شنبه برای شهروندانی که از دیدن اشکال و انوار عجیب در آسمان وحشت کرده بودند ، به توضیح و تشریح مسئله پرداخت ..... !
تصویری از آینده ی منظومه ی شمسی!
یک عکاس ستاره ای موفق به ثبت تصویری از سحابی دمبل شده است که پایان مشابه منظومه شمسی را به نمایش درمی‌آورد.
بیل اسنایدر، با به تصویر کشیدن این سحابی که در حقیقت ابری از بقایای ستاره ای پس از انفجار ستاره مرکزی آن بوده ، آینده احتمالی منظومه شمسی ما یا دیگر منظومه‌های ستاره‌ای را به تصویر کشیده که در آن با انفجار ستاره ، لایه‌های گاز بیرونی یک سحابی را شکل خواهند داد که با هسته تاره مرده روشن می شود. خورشید نیز در زمان مرگ خود در حدود پنج میلیارد سال آینده ، سرنوشت مشابهی را تجربه خواهد کرد.
به گفته ی اسنایدر، سحابی دمبل در فاصله حدود 1360 سال نوری از زمین قرار داشته که مشاهده آن را توسط تلسکوپهای آنا توری نیز ممکن می‌سازد. این سحابی در سال 1764 بصورت تصادفی توسط چرلز مسیه کشف شد که در حال جمع‌آوری فهرستی از اجسام پراکنده‌ای بود که نباید آنها را دنباله دار تصور کرد. جسم شماره 27 این فهرست موسوم به مسیه 27 که به دلیل شکل دمبل مانند آن در نور مرئی به سحابی دمبل مشهور شده ، در حقیقت یک سحابی سیاره‌ای است که آینده خورشید را در آینده به تصویر می‌کشد.
نور این سیاره باید فاصله ای در حدود 1360 سال را برای رسیدن به زمین طی کند. سنجش های مرتبط با مواد در حال انتشار از این سحابی منجر به برآوردهایی در مورد زمان پرتاب پوسته بیرونی آن بین 3000 تا 48 هزار سال پیش ، به علاوه 1360 سال سفر نور آن به سوی زمین شده است. اندازه این سحابی در حدود 4.5 سال نوری بوده که از فاصله خورشید تا نزدیکترین سیاره به آن نیز بیشتر است.
تصاویر سه پدیده ی زیبای کیهانی
" تومی الیاسن ” اخترشناس آما تور نروژی در تصاویری که به تازگی به ثبت رسانده ، شفق های شمالی ، کهکشان راه شیری و شهاب باران را به صورت همزمان به تصویر کشیده است. این پدیده های نجومی معمولا به صورت تک تک و مجزا در تصاویر مختلف در سرتاسر جهان دیده می شوند اما ثبت هر سه آنها به صورت هم زمان در یک تصویر، کا ری بسیار دشوار به شمار می رود. در یکی از تصاویر، وی کل قاب تصویر از ستاره های کهکشان راه شیری پوشیده شده است در حالی که ردی سبز رنگ از شفق شمالی نیز آسمان را درخشان کرده است.
بر اساس گزارش دیلی میل ، این تصاویر خیره کننده در تاریخ 25 سپتامبر 2011 به ثبت رسیده اند :
درخش سبز از پدیده‌های جوی نادر است و وقتی اتفاق می‌افتد که هنگام غروب خورشید در افقی تمیز و بدون غبار، سراب نیز رخ دهد و در نتیجه تصویر لبه بالایی خورشید به رنگ سبز بالاتر از قرص خورشید ظاهر شود.
در این تصویر از غروب خورشید که جیان لوکا لو مباردی از رصد خانه جنوبی اروپا در کوه 2600 متری سروپارانال در صحرای آتاکامای شیلی گرفته ، دو کمان سبزرنگ متفاوت را می‌بینید که بالای خورشید درحال‌غروب ظاهر شده‌اند. این پدیده درخش سبز نام دارد.
وقتی نور سفید خورشید وارد جو می‌شود ، به طیف رنگی (همانی که در رنگین کمان می‌بینیم ) تجزیه می‌شود ؛ اما ضریب شکست هوا بسیار نزدیک به خلأ است و به همین دلیل این اثر در شرایط عادی قابل تشخیص نیست. در اثر این شکست نور، قرص خورشید به شکل چند تصویر رنگی متفاوت دیده می‌شود که دایره‌های نارنجی و قرمز در پایین و دایره‌های سبز و آبی در بالای خورشید به ظاهر زرد رنگ قرار می‌گیرند. البته بیشتر مساحت این دوایر هم پوشانی دارد و به دلیل درخشش بسیار زیاد قرص خورشید ، قابل تفکیک نیستند. اما وقتی خورشید در افق غروب می کند و نور قرص خورشید آرام‌آرام کاهش می‌یابد ، شرایط برای تفکیک این تصاویر رنگی فراهم می‌شود. از سوی دیگر، به هنگام غروب خورشید ، نور مسافت بیشتری را در افق طی می‌کند و درنتیجه فاصله دوایر رنگی از قرص خورشید بیشتر می‌شود. اما این به تنهایی برای مشاهده درخش سبز کافی نیست، چرا که فاصله لبه بالایی قرص سبزرنگ از قرص ظاهری خورشید بسیار کم است. برای افزایش این فاصله و رسیدن به توانایی تفکیک چشم به پدیده سراب نیاز داریم. سراب وقتی اتفاق می‌افتد که دو لایه هوا با دمای متفاوت در مجاورت یکدیگر قرار بگیرند. پرتویی از نور که از محیط با ضریب شکست بالاتر (هوای سرد ) به محیط با ضریب شکست کمتر (هوای گرم ) حرکت می‌کند ، بازتاب می شود و درنتجه تصویری از آن جسم ایجاد می‌کند . در بیابان و صحرا ، پدیده سراب باعث پدید آمدن تصویر آسمان بر روی زمین می‌شود که انسان این تصویر را به اشتباه آب تفسیر می‌کند. در درخش سبز، سراب علاوه بر افزایش پرتوهای نور سبزرنگ ، باعث افزایش فاصله زاویه ای تصویر سبزرنگ از خورشید شده و شرایط مشاهده درخش سبز را فراهم می‌آورد. در بعضی شرایط جوی خاص ، درخش آبی نیز دیده شده است.
عکس زیبایی از نعل اسب اینشتین!
طبق نسبیت عام اینشتین ، نور در عبور از نزدیکی اجرام سنگین خم می‌شود . گرانش شدید اجسام فوق سنگین مانند کهکشان ها می‌تواند تصویری حلقوی از اجسام پشت شان ایجاد کرده و حلقه‌های اینشتین را پدید آورند. این تصویر زیبا از تلسکوپ فضایی هابل نیز یکی از حلقه‌ها را نشان می‌دهد. حلقه آبی رنگ درواقع تصویر کهکشانی بسیار دور است که توسط گرانش فوق العاده شدید کهکشان زرد - نارنجی وسط تصویر، تقویت و البته تغییر شکل یافته است. در حالت کلی ، فقط بخشی از این کمان در اثر عد سی گرانشی ایجاد می‌شود ، چراکه منبع نور، عدسی گرانشی و ناظر در نقاط مختلفی نسبت به یکدیگر قرار دارند، اما وقتی هر سه روی یک خط قرار داشته باشند، حلقه‌ای کامل یا نزدیک به کامل اتفاق می افتد.
رنگین کمان دوقلو
این تصویری از یک رنگین کمان دوقلوی بسیار نادر است که دو کمان رنگی از یک نقطه خارج شده و عامل آن ، ریزقطرات کروی و قطرات به شکل ساندویچ همبرگر موجود در باران است.
به گزارش نیوساینتیست ، محققان دانشکده مهندسی جاکوبز، دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو به جای جستجوی این رنگین کمان‌ها، از شبیه سازی رایانه ای سه بعدی استفاده کرده‌اند تا بفهمند رنگین کمان‌های دوقلو (Twin Rainbow) چطور تشکیل می‌شوند . آنها پی بردند که جدا شدن این دو کمان از یکدیگر وقتی اتفاق می‌افتد که پرتوهای نور از دو نوع قطره متفاوت عبور می‌کنند . قطرات کروی و ریز، نور را در یک جهت پراکنده می‌کنند و قطرات درشت تر که هنگام سقوط در هوا دچار پهن شدگی در کف می شوند ، نور را را با اندکی انحراف پراکنده می‌کنند. این پژوهشگران ، قطرات درشت تر و دچار پهن شدگی را برگرواره نامیده اند ، چراکه شکل این قطرات بسیار شبیه به ساندویچ همبرگر است ! با استفاده از ریزقطرات کروی و قطرات برگرواره، آن ها موفق شده‌اند این رنگین کمان‌های دوقلوی نادر را به درستی شبیه سازی کنند. این پدیده با رنگین کمان ثا نویه (و رنگین کمان‌های مرتبه 3 و 4) متفاوت است. رنگین کمان‌های مرتبه 2 و3 و4 در اثر شکست و بازتاب نور از ریزقطرات کروی آب در ارتفاع های مختلف شکل می‌گیرد و روشنی و شعاع کمان‌های آنها با کمان اصلی متفاوت است.
کهکشان مثلث
صورت فلکی کوچک مثلث، لنگرگاه این کهکشان مشهور مارپیچی با نام مسیه 33 است. نام عمومی آن چرخ گردان یا همان کهکشان مثلث است. کهکشان مسیه 33 قطری 50000 سال نوری دارد، این جرم سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی ، بعد از کهکشان آندرو مدا و کهکشان راه شیری است. در گذشته تصور بر این بود که این کهکشان که فاصله ای حدود 3میلیون سال نوری از ما دارد، قمر کهکشان آندرومدا است، و اخترشناسان نظراتی عینی در مورد سیستم مارپیچی آنان داشتند. همان طور که از زمین دیده می شود، این عکس پر جزئیات و واضح به خوبی خوشه های ستاره ای آبی و محل شکل گیری ستارگان به رنگ صورتی را که اثرشان در بازوهای مارپیچی نهفته است را نشان می دهد. در حقیقت، NGC 604 که حالتی مشبک دارد، نورانی ترین ناحیه از شکل گیری ستارگان است، که برای دیدن آن باید موقعیت کهکشان را از مرکز در ساعت 1 تصور کنید. با توجه به جمعیت زیاد ستارگان متغییر در کهکشان مسیه 31 و 33 می توان میزانی مناسب را برای فاصله در عالم در نظر گرفت.
NGC 1316 : منظره پس از برخورد
وقتی اخترشناسان بخواهند صحنه های تکان دهنده ای مانند NGC1316 را توضیح دهند به کارآ گاهی موشکاف تبدیل می شوند. تحقیقات آنها نشان می دهد که NGC1316 کهکشان غول پیکر بیضوی است که از 100 میلیون سال پیش شروع به بلعیدن همسایه مارپیچی کوچکتر خود، NGC1317 (درست در بالای آن) ، کرده است. مدرک حمایت کننده این ادعا مارپیچ های کم نور از ستاره و گاز است که دورتا دور کهکشان در این تصویر ژرف دیده می شوند. شاهد دیگر خطوط تیره غبار درون این کهکشان بیضوی است که از ویژگیهای کهکشانهای مارپیچی است. اما آنچه بی توضیح مانده است وجود خوشه های ستاره ای کروی است که به نوعی غیرعادی کوچک اند و به صورت نقاط کم نوری در این تصویر دیده می شوند. بیشتر کهکشانهای بیضوی خوشه های کروی بیشتر و پرنورتری نسبت به NGC1316 دارند. شاید تصور شود اینها خوشه هایی تازه اند که در پی آشفتگی برخورد اخیر شکل گرفته اند. اما خوشه های رصد شده در هاله این کهکشان بسیار پیرتر از این اند. یک فرضیه توضیح دهنده این است که این خوشه های کروی از کهکشانی باقی مانده اند که لقمه قبلی NGC1316 در گذشته دور بوده است.
سحابی پیله ابریشم
در درون سحابی پیله یک خوشه ی ستاره ای جدید در حال شکل گیری است که با نام IC 5146 دسته بندی شده است. این سحابی زیبا گستره ای به وسعت 15 سال نوری دارد و تقریبا 4000 سال نوری از ما فاصله دارد و در صورت فلکی شمالی دجاجه جای گرفته است . مثل بقییه ی زایشگاه های ستاره ای این سحابی عظیم هم قرمز رنگ است که از برانگیخته شدن اتم های هیدروژن گازی توسط ستارگان جوان و درخشان درون سحابی پدید می آید. همچنین بخش های آبی سحابی حاصل انعکاس نور این ستاره ها توسط گرد و غبار های موجود در ابر مولکولی نامرئی اطراف سحابی است. ستاره ی پر نوری که در نزدیکی های مرکز سحابی دیده می شود تنها چند صد هزار سال سن دارد و بخش زیادی از درخشش سحابی را با طوفانهای گاز و غبار خود ، پدید می آورد. این تصویر رنگی از سحابی پیله ی ابریشم، جزئیات زیبایی از ساختار درون آن و غبار اطراف آن که زایشگاه ستاره ای را احاطه کرده ، نشان می دهد.
کهکشان مارپیچی NGC 1232
کهکشان ها اجرامی سحرآمیز هم با جلوه های مرئی و هم جاذبه های نامرئی اند. کهکشان مارپیچی خوش طرح NGC 1232 مثال بارزی از این جاذبه هاست. در اینجا یکی از چهار تلسکوپ جدید مجموعه تلسکوپ بسیار بزرگ یا VLA این کهکشان را با جزییات بسیار به تصویر کشیده است. بخش مرئی کهکشان مملو از میلیون ها ستاره پرنور و ابرهای تیره غبار است که در سلطه گرانشی کهکشان و درون بازوهای مارپیچی به دور مرکز کهکشان در گردش اند. خوشه های باز با ستاره های جوان و درخشان آبی در سراسر بازوها پاشیده شده اند ، در حالی که خطوط تیره نواحی چگال غبار میان ستاره ای است که میان انبوه ستاره ها پخش شده است. میلیاردها ستاره عادی کم نور و رشته های فراوان و پهناور گاز میان ستاره ای نیز در این کهکشان وجود دارند که اگرچه کمتر پیدا هستند اما رد آنها در این تصویر عمیق ثبت شده است. همه اینها جرم عظیمی را می سازند که دینامیک بخش درونی کهکشان را در اختیار دارد . آما در کنار این همه جرم بخش نامرئی کهکشان حتی ماده بیشتری دارد ، به نوعی که ما هنوز به درستی نمی شناسیم. وجود این ماده تاریک فراگیر که سلطان گرانشی بیرون کهکشان است راه حل توجیه حرکت های اجزای مرئی کهکشان در بخش بیرونی است. واقعا چه چیزی آنجاست ؟
آخرین ویرایش:
