"شيگلاها از اعضاي خانوادة انتروباكترياسه بوده و از نظر تاكسونومي به اشريشياكلي (بويژه EIEC) بسيار نزديك هستند. گونه هاي شيگلا بويژه شيگلا ديسانتريه (S.dysenteriae) مي توانند سندرم اسهالي ايجاد نمايند كه با حضور مقادير فراواني خون و چرك در نمونة مدفوع مشخص مي گردد. شيگلوز (Shigellosis) مسري ترين فرم در بين اسهالهاي باكتريايي است ولي تهاجم عميق‌تر به ناحيه گره هاي لنفاوي يا جريان خون، شايع نيست. گونه هاي ديگر شيگلا عبارتند از: شيگلا سونه اي (S.sonnei)، شيگلا بويدئي (S.boydii)، و شيگلا فلكسنري (S.flexneri) كه ميزان شيوع آنها در كشورهاي مختلف، متفاوت است."
تشخيص آزمايشگاهي:شيگلا ها، ارگانيسم هاي حساس هستند كه در خارج از بدن ميزبان بمدت طولاني زنده نمي مانند. اين ارگانيسم ها بويژه به pH اسيدي حساس‌اند و به همين خاطر نمونه هاي مدفوعي تهيه شده از بيماران را بلافاصله بايد مورد بررسي و كشت قرار داد. نمونه هاي اسهالي مبتلايان به شيگلوز حاوي چرك و خون هستند كه نشاندهنده وجود يك عامل تهاجمي در روده است. مدفوع خوني را هر چه سريعتر، بايستي در محيط كشت مناسبي نظير آنچه كه در سالمونلا مورد استفاده است، كشت داد. اين باكتري‌ها سولفيد هيدروژن توليد نمي كنند و لذا كلني هاي بدون خال سياه در سطح محيط هاي كشت انتخابي ايجاد خواهند كرد. كلني هاي شيگلا در محيط HE آگار، به رنگ سبز، يا سبز آبي و در محيط XLD آگار بي‌رنگ يا قرمز رنگ خواهند بود.
شيگلاها باسيل هاي گرم منفي بي حركت و بدون كپسول هستند كه لاكتوز را تخمير نمي كنند (بجز شيگلا سونه اي كه اين قند را به تأني تخمير مي كند). تمامي گونه ها از تخمير قند گلوكز گاز توليد نمي كنند. ليزين دكربوكسيلاز، استات، موكات و زايلوز منفي‌اند كه بدين وسيله از اشريشياكلي ها متمايز مي گردند.
شيگلا ديسانتريه داراي 16 نوع (تايپ) آنتي ژني است كه نوع «يك» مولد توكسين شيگلاست. گونه فلكسنري به 6 نوع و 14 زير نوع (ساب تايپ) تقسيم مي شود و گونة بويدئي واجد 8 نوع سرولوژيكي و گونة سونه‌اي تنها داراي يك سروتايپ است كه با روشهاي سرولوژيكي مي توان آنها را از همديگر متمايز نمود. با تست هاي بيوشيميايي نيز مي توان برخي از گروههاي سرمي شيگلا را از بقيه تميز داد. مثلاً تنها شيگلا ديسانتريه (گروه سرمي A) است كه از تخمير قند مانيتول عاجز است. و تنها شيگلا سونه اي (گروه سرمي D) ، اورنيتين دكربوكسيلاز مثبت مي باشد .
تشخيص آزمايشگاهي:شيگلا ها، ارگانيسم هاي حساس هستند كه در خارج از بدن ميزبان بمدت طولاني زنده نمي مانند. اين ارگانيسم ها بويژه به pH اسيدي حساس‌اند و به همين خاطر نمونه هاي مدفوعي تهيه شده از بيماران را بلافاصله بايد مورد بررسي و كشت قرار داد. نمونه هاي اسهالي مبتلايان به شيگلوز حاوي چرك و خون هستند كه نشاندهنده وجود يك عامل تهاجمي در روده است. مدفوع خوني را هر چه سريعتر، بايستي در محيط كشت مناسبي نظير آنچه كه در سالمونلا مورد استفاده است، كشت داد. اين باكتري‌ها سولفيد هيدروژن توليد نمي كنند و لذا كلني هاي بدون خال سياه در سطح محيط هاي كشت انتخابي ايجاد خواهند كرد. كلني هاي شيگلا در محيط HE آگار، به رنگ سبز، يا سبز آبي و در محيط XLD آگار بي‌رنگ يا قرمز رنگ خواهند بود.
شيگلاها باسيل هاي گرم منفي بي حركت و بدون كپسول هستند كه لاكتوز را تخمير نمي كنند (بجز شيگلا سونه اي كه اين قند را به تأني تخمير مي كند). تمامي گونه ها از تخمير قند گلوكز گاز توليد نمي كنند. ليزين دكربوكسيلاز، استات، موكات و زايلوز منفي‌اند كه بدين وسيله از اشريشياكلي ها متمايز مي گردند.
شيگلا ديسانتريه داراي 16 نوع (تايپ) آنتي ژني است كه نوع «يك» مولد توكسين شيگلاست. گونه فلكسنري به 6 نوع و 14 زير نوع (ساب تايپ) تقسيم مي شود و گونة بويدئي واجد 8 نوع سرولوژيكي و گونة سونه‌اي تنها داراي يك سروتايپ است كه با روشهاي سرولوژيكي مي توان آنها را از همديگر متمايز نمود. با تست هاي بيوشيميايي نيز مي توان برخي از گروههاي سرمي شيگلا را از بقيه تميز داد. مثلاً تنها شيگلا ديسانتريه (گروه سرمي A) است كه از تخمير قند مانيتول عاجز است. و تنها شيگلا سونه اي (گروه سرمي D) ، اورنيتين دكربوكسيلاز مثبت مي باشد .