سید علی صالحی
- شروع کننده موضوع samiyaran
- تاریخ شروع
غنيمت است اين دور هم نشستن و
يك پياله كنار پياله ديگر.....
همين كه يادمان نمي رود هنوز
مي شود از بعضي گريه هاي نابهنگام گذشت
و رفت
و هر چه داري ببري براي باران و
طبقي ترانه و ريحان بياوري
خودش خيلي خوب است
خيلي خوب است دانستن قدر همين چند دقيقه دور
كه روز نباشد...بود و نبود نباشد
چند و چراي اين...و
حرف و حديث ان....و
چه مي دانم...اصلا سكوت.....سادگي....سلام!
يك پياله كنار پياله ديگر.....
همين كه يادمان نمي رود هنوز
مي شود از بعضي گريه هاي نابهنگام گذشت
و رفت
و هر چه داري ببري براي باران و
طبقي ترانه و ريحان بياوري
خودش خيلي خوب است
خيلي خوب است دانستن قدر همين چند دقيقه دور
كه روز نباشد...بود و نبود نباشد
چند و چراي اين...و
حرف و حديث ان....و
چه مي دانم...اصلا سكوت.....سادگي....سلام!
روایت ِ کوتاه ِ من و کلماتی که از آسمان چیده ام
کلمه کلمه ، زنده ام و کار میکنم : کلمه به کلمه! روزها ... نیمه دوم همه روزها پا به راه روشنایی جهان می شوم.می بینم ، می شنوم ، یاد میگیرم ، ذخیره میکنم : هر چیزی ، هر حسی ، هر اتفاقی ، هر هستی ، چه خوب ، چه غیر ، و لاغیر !
شب ها وقتی همه زندگان به خواب اندرند ، تازه بیداری بیدلیل من آغاز می شود ، نه به اختیار،که تا یاد دارم قرار ِ حیات ِ من همین بوده است: از دوران ِ دور ِ کار و نان و دبستان تا همین ساعت ِ ساکت ِ بامدادی که ذره ذره مشغول معامله با کلماتم.
عمر ِ خویش را ثانیه ثانیه می دهم تا از آسمان ،کلمه کلمه بستانم،بچینم،بویم و برای هر چرایی ِ خویش ، چراغی شاید.
خلوت ِ شب چیز دیگریست، هم در خلوت ِ همین شب است که کلمات از بیگاری برای اشیا می گریزند، و شعر...نافرمانی ِ کلمات نسبت به نامیدن ِ جهان است، و من برای عطر و هوش و حضور و حرف شان احترامی عمیق قائلم.
احترام حتما احترام می آورد ، آن ها را آهسته می نویسم که مبادا از غیظ قلم آزرده شوند.
کلمات خواهران من اند،پرستاران ِ زخمی ترین رویاهای آدمی ، که دعوتشان به ساحت ِ سحوری ، وظیفه فطری من است.
نمی دانم دوستان دیگرم به چه چیزی "شعر" می گویند ، اما شعر برای من شفا دادن ِ جراحت های زبان و زندگی ست، زبان زندگیست.
ما یکدیگر را دوست می داریم، و آنها می دانند که من فقط از زبان شما سخن می گویم. وکو ... او... که از زبان ِ زبان و زبان ِ زندگی و زبان ِ مردم سخن بگوید و بی سایه بماند؟!
همه چیز انسان است و همه چیز برای انسان است.
اساس عشق همین است به هر آگاهی از این زمین : کاستن از اضطراب ِ جهان و افزودن آرامش ِ آدمی.
شعر، رستگاری زبان را بشارت می دهد.
رستگاری ِ زبان ، رهایی ِ اندیشه را تضمین می کندو رهایی ِ اندیشه آخرین آواز ِ شاعران ِ مسئول است چه در برابر زبان چه مقابل مردم خویش.
زدودن زنگارها و گسستن زنجیرها ، هم به نیت ِ رهایی ِ انسانی ترین رویاها.
من پایبند همین پندار ساده ام.
کلمه کلمه زنده ام و کار می کنم: کلمه به کلمه ! هم از نخست قرار من و کلمه همین بوده است که هیچ فرق و فراقی نتواند ما را از زیارت یکدیگر محروم کند ، چه در گشایش و چه در تنگنا ، چه در اندوه و چه به شادی : مهم نباشد صبح و شام ِ بودن یا نبودن برای خودم. و مهم نباشد که داشتن چرا و نداشتن یعنی چه برای خودم.
کلمات...ثروت ِ بی پایان ِ پندار ِ من بوده اند همیشه ، و تا هست می دانم هیچ اتفاقی توان ِ خاموش کردن ِ مرا ندارد در این بخت ِ سخت ِ ساده ، حتی مرگ که باورش دشوار است، زیرا در این پنجاه سال تنفس و ترانه ، سه بار با یقین کامل به انجام وظیفه آمد و دست خالی به خانه اش بازگشت تا من عبرت بگیرم که فرصت ِ فهمیدن ِ زندگی و سرودن ِ دوباره آن چه اندازه ...چه اندازه اندک است.
سید علی صالحی / آذر 1383
کلمه کلمه ، زنده ام و کار میکنم : کلمه به کلمه! روزها ... نیمه دوم همه روزها پا به راه روشنایی جهان می شوم.می بینم ، می شنوم ، یاد میگیرم ، ذخیره میکنم : هر چیزی ، هر حسی ، هر اتفاقی ، هر هستی ، چه خوب ، چه غیر ، و لاغیر !
شب ها وقتی همه زندگان به خواب اندرند ، تازه بیداری بیدلیل من آغاز می شود ، نه به اختیار،که تا یاد دارم قرار ِ حیات ِ من همین بوده است: از دوران ِ دور ِ کار و نان و دبستان تا همین ساعت ِ ساکت ِ بامدادی که ذره ذره مشغول معامله با کلماتم.
عمر ِ خویش را ثانیه ثانیه می دهم تا از آسمان ،کلمه کلمه بستانم،بچینم،بویم و برای هر چرایی ِ خویش ، چراغی شاید.
خلوت ِ شب چیز دیگریست، هم در خلوت ِ همین شب است که کلمات از بیگاری برای اشیا می گریزند، و شعر...نافرمانی ِ کلمات نسبت به نامیدن ِ جهان است، و من برای عطر و هوش و حضور و حرف شان احترامی عمیق قائلم.
احترام حتما احترام می آورد ، آن ها را آهسته می نویسم که مبادا از غیظ قلم آزرده شوند.
کلمات خواهران من اند،پرستاران ِ زخمی ترین رویاهای آدمی ، که دعوتشان به ساحت ِ سحوری ، وظیفه فطری من است.
نمی دانم دوستان دیگرم به چه چیزی "شعر" می گویند ، اما شعر برای من شفا دادن ِ جراحت های زبان و زندگی ست، زبان زندگیست.
ما یکدیگر را دوست می داریم، و آنها می دانند که من فقط از زبان شما سخن می گویم. وکو ... او... که از زبان ِ زبان و زبان ِ زندگی و زبان ِ مردم سخن بگوید و بی سایه بماند؟!
همه چیز انسان است و همه چیز برای انسان است.
اساس عشق همین است به هر آگاهی از این زمین : کاستن از اضطراب ِ جهان و افزودن آرامش ِ آدمی.
شعر، رستگاری زبان را بشارت می دهد.
رستگاری ِ زبان ، رهایی ِ اندیشه را تضمین می کندو رهایی ِ اندیشه آخرین آواز ِ شاعران ِ مسئول است چه در برابر زبان چه مقابل مردم خویش.
زدودن زنگارها و گسستن زنجیرها ، هم به نیت ِ رهایی ِ انسانی ترین رویاها.
من پایبند همین پندار ساده ام.
کلمه کلمه زنده ام و کار می کنم: کلمه به کلمه ! هم از نخست قرار من و کلمه همین بوده است که هیچ فرق و فراقی نتواند ما را از زیارت یکدیگر محروم کند ، چه در گشایش و چه در تنگنا ، چه در اندوه و چه به شادی : مهم نباشد صبح و شام ِ بودن یا نبودن برای خودم. و مهم نباشد که داشتن چرا و نداشتن یعنی چه برای خودم.
کلمات...ثروت ِ بی پایان ِ پندار ِ من بوده اند همیشه ، و تا هست می دانم هیچ اتفاقی توان ِ خاموش کردن ِ مرا ندارد در این بخت ِ سخت ِ ساده ، حتی مرگ که باورش دشوار است، زیرا در این پنجاه سال تنفس و ترانه ، سه بار با یقین کامل به انجام وظیفه آمد و دست خالی به خانه اش بازگشت تا من عبرت بگیرم که فرصت ِ فهمیدن ِ زندگی و سرودن ِ دوباره آن چه اندازه ...چه اندازه اندک است.
سید علی صالحی / آذر 1383
رویایی بر باد!!
پرنده
هی پرنده ی بی پروا
در پی آن فوج گمشده بر مه آشیان مساز!!
من ساختم
باد آمد و همه ی رویا ها را با خود برد!!
سيد علی صالحی
آن روز غروب
من از نور خالص آسمان بودم
هی آوازت داده بودم بیا
یک دَم انگار برگشتی، نگاهم کردی
حسی غریب در بادِ نابَلَد پَرپَر می‌زد
جز من کسی تُرا ندیده بود
...
من از نور خالص آسمان بودم
هی آوازت داده بودم بیا
یک دَم انگار برگشتی، نگاهم کردی
حسی غریب در بادِ نابَلَد پَرپَر می‌زد
جز من کسی تُرا ندیده بود
...
سید علی صالحی
گاه نم‌نمِ هر بارانی
سرآغازِ اتفاقی از درياست!
"سید علی صالحی"
سرآغازِ اتفاقی از درياست!
"سید علی صالحی"
وقتی که تو نیستی
من هم
تنهاترین اتفاقِ بی دلیلِ زمین ام…
من هم
تنهاترین اتفاقِ بی دلیلِ زمین ام…
سید علی صالحی
در ازدحام این همه ظلمت بی عصا چراغ را هم از ما گرفته اند
اما من دیـوار به دیـواربه سایه روشن خانه باز خــواهم گشت.
پس زنــــده باد امیــــد...!
سید علی صالحی
اما من دیـوار به دیـواربه سایه روشن خانه باز خــواهم گشت.
پس زنــــده باد امیــــد...!
سید علی صالحی
وقتی که تو نیستی
من حُزن هزار آسمانِ بی اردیبهشت را
گریه می کنم
فنجانی قهوه در سایه های پسین،
عاشق شدن در دی ماه
مردن به وقتِ شهریور
وقتی که تو نیستی
هزار کودک گمشده در نهان من
لای لای مادرانه تو را می طلبند.
...
"سید علی صالحی"
برگرفته از کتاب: گزینه اشعار سیدعلی صالحی / نشر مروارید / چاپ هشتم، 1392
اینجا ماندن ما بی فایده است،
من فانوس را بر می دارم
تو هم کبریت را فراموش نکن!
(سید علی صالحی)
77
77
77
يواش ... شَکی!
باز هم چشمه، هوشِ آب، خنکا، بلور
نی، نور، لذتِ بلوغ، ماه، مَرمَرِ ولرم.
منظورم از اين کلمات
فقط اشاره به همين کلمات است.
دو انگور سبز
دو ليموی رسيده
رَدِ روشنِ توتِ سرخ.
منظورم از اين اشاره‌ها
فقط اشاره به همين اشاره‌هاست.
دنيا خيلی زن است
زن است
دنيا خيلی زن است.
باز هم چشمه، هوشِ آب، خنکا، بلور
نی، نور، لذتِ بلوغ، ماه، مَرمَرِ ولرم.
منظورم از اين کلمات
فقط اشاره به همين کلمات است.
دو انگور سبز
دو ليموی رسيده
رَدِ روشنِ توتِ سرخ.
منظورم از اين اشاره‌ها
فقط اشاره به همين اشاره‌هاست.
دنيا خيلی زن است
زن است
دنيا خيلی زن است.
D R E A M
کاربر بیش فعال
رفتــن هــم حــرف عجيبــي اســت
شبيــه اشتبــاه آمــدن
گفــت بــر مــي گــردم
و رفــت
و همــه پــل هــاي پشــت ســرش را ويــران کــرد
همــه مــي دانستنــد ديگــر بــاز نمــي گــردد
امــا بــازگشــت
بــي هيــچ پلــي در راه
او مســير مخفــي يــادها را مــي دانســت
سيد علي صالحي
شبيــه اشتبــاه آمــدن
گفــت بــر مــي گــردم
و رفــت
و همــه پــل هــاي پشــت ســرش را ويــران کــرد
همــه مــي دانستنــد ديگــر بــاز نمــي گــردد
امــا بــازگشــت
بــي هيــچ پلــي در راه
او مســير مخفــي يــادها را مــي دانســت
سيد علي صالحي
D R E A M
کاربر بیش فعال
حالم خوب است
هنوز خواب مي بينم ابري مي آيد
و مرا تا سر آغاز روييدن بدرقه مي کند
تابستان که بيايد نمي دانم چند ساله مي شوم
اما صداي غريبي مرتب مي خوانَدم
تو کي خواهي مرد !؟
به کوري چشم کلاغ ؛ عقابها هرگز نمي ميرند
مهم نيست
تو که آن بيد لب حوض را به خاطر داري
همين امروز غروب
برايش دو شعر از نيما خواندم
او هم خم شد بر آب و گفت :
گيسوانم را مثل افسانه بباف .
سيد علي صالحي
هنوز خواب مي بينم ابري مي آيد
و مرا تا سر آغاز روييدن بدرقه مي کند
تابستان که بيايد نمي دانم چند ساله مي شوم
اما صداي غريبي مرتب مي خوانَدم
تو کي خواهي مرد !؟
به کوري چشم کلاغ ؛ عقابها هرگز نمي ميرند
مهم نيست
تو که آن بيد لب حوض را به خاطر داري
همين امروز غروب
برايش دو شعر از نيما خواندم
او هم خم شد بر آب و گفت :
گيسوانم را مثل افسانه بباف .
سيد علي صالحي
گناهانم را دوست دارم!
بیشتر از تمام کار های خوبی که کرده ام،
می دانی چرا؟
آنها واقعی ترین انتخاب های من هستند.
بیشتر از تمام کار های خوبی که کرده ام،
می دانی چرا؟
آنها واقعی ترین انتخاب های من هستند.
"سید علی صالحی"
تمام خنده هایم را نذر کرده ام
تا تو همان باشی
که صبح یکی از روزهای خدا
عطر دستهایت،
دلتنگی ام را به باد می سپارد . . .
تا تو همان باشی
که صبح یکی از روزهای خدا
عطر دستهایت،
دلتنگی ام را به باد می سپارد . . .
"سید علی صالحی"
اول یک جمله بگویم
راستش
گاهی از شدت علاقه به زندگی
حتی سنگها را هم می‌بوسم
کلمه‌ها را
کتاب‌ها را
آدم‌ها را
دارم دیوانه می‌شوم از حلول
از میل حلول در هر چه هست در هر چه نیست
و هی فکر میکنم
مخصوصا به تو فکر میکنم
آنقدر فکر میکنم
که یادم می‌رود به چه فکر میکنم
حالا باید بخوابم
فردا باز هم به تو فکر خواهم کرد
مثل دریا به ادامه ی خویش...
"سید علی صالحی "
راستش
گاهی از شدت علاقه به زندگی
حتی سنگها را هم می‌بوسم
کلمه‌ها را
کتاب‌ها را
آدم‌ها را
دارم دیوانه می‌شوم از حلول
از میل حلول در هر چه هست در هر چه نیست
و هی فکر میکنم
مخصوصا به تو فکر میکنم
آنقدر فکر میکنم
که یادم می‌رود به چه فکر میکنم
حالا باید بخوابم
فردا باز هم به تو فکر خواهم کرد
مثل دریا به ادامه ی خویش...
"سید علی صالحی "
همه می دانند...من سال هاست ...
چشم به راه کسی...
سرم به کار کلمات خودم گرم است...
تو را به اسم آب...
تو را به روح روشن دریا...
به دیدنم بیا !
مقابلم بنشین....
بگذار آفتاب از کنار چشمهای کهن سال من بگذرد...
من به یک نفر...
از فهم اعتماد محتاجم....
من از این همه نگفتن بی تو خسته ام
خرابم
ویرانم
#علی_سیدصالحی
دوای دردم بود پاییز.
چقدر آروم می‌شدم وقتی صدای خُرد شدن برگ خشک‌ها رو زیر قدم‌هامون می‌شنیدم،
دلم قرص می‌شد به بودنت به موندنت.
اما نمی‌دونستم پاییز هم مثل تو بی‌وفاست،
یا شایدم تو مثل پاییز بی‌وفایی،
شایدم برگ‌ها بی‌وفا بودن که از درخت افتادن!
دوای دردم بود پاییز تا اون روزی که تو معنی‌ش رو عوض کردی و شد «زهر»، شد «نمک روی زخم».
پاییز خودش معنی نداشت آدما بهش معنی دادن، با بودنشون، با رفتنشون!
#علی_سید_صالحی
چقدر آروم می‌شدم وقتی صدای خُرد شدن برگ خشک‌ها رو زیر قدم‌هامون می‌شنیدم،
دلم قرص می‌شد به بودنت به موندنت.
اما نمی‌دونستم پاییز هم مثل تو بی‌وفاست،
یا شایدم تو مثل پاییز بی‌وفایی،
شایدم برگ‌ها بی‌وفا بودن که از درخت افتادن!
دوای دردم بود پاییز تا اون روزی که تو معنی‌ش رو عوض کردی و شد «زهر»، شد «نمک روی زخم».
پاییز خودش معنی نداشت آدما بهش معنی دادن، با بودنشون، با رفتنشون!
#علی_سید_صالحی
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
کوتاه نوشته هایِ نابِ "سید علی میر افضلی " | مشاهير ايران | 26 | |
|
علی بداغی | مشاهير ايران | 0 | |
|
محمد علی بهمنی | مشاهير ايران | 39 | |
|
محمد علی سپانلو | مشاهير ايران | 12 | |
|
اشعار برگزیده علی اکبر خلیلی | مشاهير ايران | 4 |