[سفال - سرامیک - کاشی سازی] - کاشی هفــت رنگ

[ahoo_fr]

کاشی هفت‌رنگ نوع کاشی است که اکثرأ در مساجد، عبادت گاه‌ها و مقبره‌ها همچنان منازل شخصی بکار می‌رود که از شهرت بسیار خوبی برخوردار است.

در دوره صفوی، کاشی‏کاری که یکی از شاخص های زیبای معماری ایرانی است، از اهمیت بالایی برخوردار ‏شد و «کاشی هفت رنگ» به علت کاربرد آسانتر و همچنین تولید ارزان‏تر، جایگزین کاشی‏ معرق شد. کاشی هفت رنگ، یک نوع کاشی از جنس خشت گِلی می باشد که به خاطر به کار رفتن هفت رنگ اصلی در آن، به این نام مشهور گشته و اغلب دارای‏ طرح‏ هایی با نقوش اسلیمی و موضوعاتی ملی و مذهبی است. یکی از مکان هایی که همچنان به روش سنتی این کار را انجام می دهد، کارگاه کاشی هفت رنگ احمد شیشه گر، هنرمند شیرازی است.

این نوع کاشی از کاشی‌های خشت یعنی چهار گوش نشأت گرفته و معمولاً از قطعاتی به ابعاد ۱۵×۱۵ و۲۰×۲۰ و برای مناره و گنبد ۱۵×۷٫۵ یا ۲۰×۱۰ سانتیمتر به رنگ سفید تهیه شده، در کنار هم چیده شده و با طرح یا خط تهیه شده، روی کاغذ سمبه شده، با گرده ذغال برروی کاشی کپی می‌شود و به وسیله اکسید منگنز، قلم‌گیری می‌شود و بعد با رنگ‌های مختلف امّا حرارت پایین‌تر از رنگ اول کاشی رنگ آمیزی می‌گردد و دوباره به کوره رفته وآماده نصب می‌شود.


هفت رنگ متداول و رایج در ساخت این نوع کاشی عبارتند از سیاه، سفید، لاجوردی، فیروزه‌ای، قرمز، زرد و حنایی که در آبدات تاریخی و اماکن متبرکه از این نوع کاشی‌ها زیاد استفاده شده‌است.

منابع:
http://fars.irib.ir
wikipedia.org