ســـــــــــــــرو سامــــــــــــرا..... ویژه شهادت امام حسن عسکری علیه السلام..... آجرک الله یا صـــاحب الزمان عج

[MARIA RED]

اقام درسته ک بنده بد خدام ولی میتونم توی غمت شریکت باشم

 

[Phyto]

[SIZE=+1]چهل حديث از امام حسن عسکري (ع)[/SIZE]
قالَ الاْمامُ الْعَسْكَرى(عليه السلام): 1- پرهيز از جدال و شوخى «لا تُمارِ فَيَذْهَبَ بَهاؤُكَ وَ لا تُمازِحْ فَيُجْتَرَأَ عَلَيْكَ.»: جدال مكن كه ارزشت مىرود و شوخى مكن كه بر تو دلير شوند. (تحف العقول ص 486) 2- تواضع در نشستن «مَنْ رَضِىَ بِدُونِ الشَّرَفِ مِنَ الَْمجْلِسِ لَمْ يَزَلِ اللّهُ وَ مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتّى يَقُومَ.»: هر كه به پايين نشستن در مجلس خشنود باشد، پيوسته خدا و فرشته ها بر او رحمت فرستند تا برخيزد. 3- هلاكت در رياست و افشاگرى «دَعْ مَنْ ذَهَبَ يَمينًا وَ شِمالاً، فَإِنَّ الرّاعِىَ يَجْمَعُ غَنَمَهُ جَمْعَها بِأَهْوَنِ سَعْى وَ إِيّاكَ وَ الاِْذاعَةَ وَ طَلَبَ الرِّياسَةِ، فَإِنَّهُما يَدْعُوانِ إِلَى الْهَلَكَةِ.»: آن كه را به راست و چپ رود واگذار! به راستى چوپان، گوسفندانش را به كمتر تلاشى گِرد آوَرَد. مبادا اسرار را فاش كرده و سخن پراكنى كنى و در پىرياست باشى، زيرا اين دو، آدمى را به هلاكت مىكشانند. 4- گناهى كه بخشوده نشود «مِنَ الذُّنُوبِ الَّتى لا تُغْفَرُ : لَيْتَنى لا أُؤاخَذُ إِلاّ بِهذا. ثُمَّ قالَ: أَلاِْشْراكُ فِى النّاسِ أَخْفى مِنْ دَبيبِ الَّنمْلِ عَلَى الْمَسْحِ الاَْسْوَدِ فِى اللَّيْلَةِ الْمُظْلِمَةِ.»: از جمله گنـاهانى كـه آمرزيده نشود ايـن است كه [آدمى ] بگويد: اى كاش مرا به غير از اين گناه مؤاخذه نكنند. سپس فرمود: شرك در ميان مردم از جنبش مورچه بر روپوش سياه در شب تار نهانتر است. 5- نزديكتر به اسم اعظم «بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ أَقْرَبُ إِلَى اسْمِ اللّهِ الاَْعْظَمِ مِنْ سَوادِ الْعَيْنِ إِلى بَياضِها.»: «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» به اسم اعظم خدا، از سياهى چشم به سفيدىاش نزديكتر است. 6- دوستى نيكان و دشمنى بدان «حُبُّ الاَْبْرارِ لِلاَْبْرارِ ثَوابٌ لِلاَْبْرارِ، وَ حُبُّ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ فَضيلَةٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الْفُجّارِ لِلاَْبْرارِ زَيْنٌ لِلاَْبْرارِ، وَ بُغْضُ الاَْبْرارِ لِلْفُجّارِ خِزْىٌ عَلَى الْفُجّارِ.»: دوستى نيكان به نيكان، ثوابست براى نيكان. و دوستى بدان به نيكان، فضيلت است براى نيكان. و دشمنى بدان با نيكان، زينت است براى نيكان. و دشمنى نيكان با بدان، رسوايى است براى بدان. 7- سلام نشانه تواضع «مِنَ التَّواضُعِ أَلسَّلامُ عَلى كُلِّ مَنْ تَمُرُّ بِهِ، وَ الْجُلُوسُ دُونَ شَرَفِ الَْمجْلِسِ.»: از جمله تواضع و فروتنى، سلام كردن بر هر كسى است كه بر او مىگذرى، و نشستن در پايين مجلس است. 8- خنده بيجا «مِنَ الْجَهْلِ أَلضِّحْكُ مِنْ غَيْرِ عَجَب.»: خنده بيجا از نادانى است. 9- همسايه بد «مِنَ الْفَواقِرِ الَّتى تَقْصِمُ الظَّهْرَ جارٌ إِنْ رَأى حَسَنَةً أَطْفَأَها وَ إِنْ رَأى سَيِّئَةً أَفْشاها.»: از بلاهاى كمرشكن، همسايه اى است كه اگر كردار خوبى را بيند نهانش سازد و اگر كردار بدى را بيند آشكارش نمايد. 10- پندى گويا و جامع «أُوصيكُمْ بِتَقْوَى اللّهِ وَ الْوَرَعِ فى دينِكُمْ وَالاِْجْتَهادِ لِلّهِ وَ صِدْقِ الْحَديثِ وَ أَداءِ الأَمانَةِ إِلى مَنِ ائْتَمَنَكُمْ مِنْ بَرٍّ أَوْ فاجِر وَ طُولُ السُّجُودِ وَ حُسْنِ الْجَوارِ. فَبِهذا جاءَ مُحَمَّدٌ(صلى الله عليه وآله وسلم) صَلُّوا فى عَشائِرِهِمْ وَ اشْهَدُوا جَنائِزَهُمْ وَ عُودُوا مَرْضاهُمْ وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ، فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ إِذا وَرَعَ فى دينِهِ وَ صَدَقَ فى حَديثِهِ وَ أَدَّى الاَْمانَةَ وَ حَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ النّاسِ قيلَ: هذا شيعِىٌ فَيَسُرُّنى ذلِكَ. إِتَّقُوا اللّهَ وَ كُونُوا زَيْنًا وَ لا تَكُونُوا شَيْنًا، جُرُّوا إِلَيْنا كُلَّ مَوَدَّة وَ ادْفَعُوا عَنّا كُلَّ قَبيح، فَإِنَّهُ ما قيلَ فينا مِنْ حَسَن فَنَحْنُ أَهْلُهُ وَ ما قيلَ فينا مِنْ سُوء فَما نَحْنُ كَذلِكَ.»: لَناحَقٌّ فى كِتابِ اللّهِ وَ قَرابَةٌ مِنْ رَسُولِ اللّهِ وَ تَطْهيرٌ مِنَ اللّهِ لا يَدَّعيهِ أَحَدٌ غَيْرُنا إِلاّ كَذّابٌ. أَكْثِرُوا ذِكْرَ اللّهِ وَ ذِكْرَ الْمَوْتِ وَ تِلاوَةَ الْقُرانِ وَ الصَّلاةَ عَلَى النَّبِىِّ(صلى الله عليه وآله وسلم)فَإِنَّ الصَّلاةَ عَلى رَسُولِ اللّهِ عَشْرُ حَسَنات، إِحْفَظُواما وَصَّيْتُكُمْ بِهِ وَ أَسْتَوْدِعُكُمُ اللّهَ وَ أَقْرَأُ عَلَيْكُمْ السَّلامَ.»: شما را به تقواى الهى و پارسايى در دينتان و تلاش براى خدا و راستگويى و امانتدارى درباره كسى كه شما را امين دانسته ـ نيكوكار باشد يا بدكار ـ و طول سجود و حُسنِ همسايگى سفارش مىكنم. محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم)براى همين آمده است. در ميان جماعت هاى آنان نماز بخوانيد و بر سر جنازه آنها حاضر شويد و مريضانشان را عيادت كنيد. و حقوقشان را ادا نماييد، زيرا هر يك از شما چون در دينش پارسا و در سخنش راستگو و امانتدار و خوش اخلاق با مردم باشد، گفته مىشود: اين يك شيعه است، و اين كارهاست كه مرا خوشحال مىسازد. تقواى الهى داشته باشيد، مايه زينت باشيد نه زشتى، تمام دوستى خود را به سوى ما بكشانيد و همه زشتى را از ما بگردانيد، زيرا هر خوبى كه درباره ما گفته شود ما اهل آنيم و هر بدى درباره ما گفته شود ما از آن به دوريم. در كتاب خدا براى ما حقّى و قرابتى از پيامبر خداست و خداوند ما را پاك شمرده، احدى جز ما مدّعى اين مقام نيست، مگر آن كه دروغ مىگويد. زياد به ياد خدا باشيد و زياد ياد مرگ كنيد و زياد قرآن را تلاوت نماييد و زياد بر پيغمبر(صلى الله عليه وآله وسلم) سلام و تحيّت بفرستيد. زيرا صلوات بر پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) ده حسنه دارد. آنچه را به شما گفتم حفظ كنيد و شما را به خدا مىسپارم، و سلام بر شما. (بحارالانوار-جلد75-صحفه372باب29) 11- انديشه در كار خدا «لَيْسَتِ الْعِبادَةُ كَثْرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلوةِ وَ إِنَّما الْعِبادَةُ كَثْرَةُ التَّفَكُّرِ فى أَمْرِ اللّهِ.»: عبادت كردن به زيادى روزه و نماز نيست، بلكه [حقيقتِ] عبادت، زياد در كار خدا انديشيدن است. (تحف العقول، ص448) 12- پليدى خشم «أَلْغَضَبُ مِفْتاحُ كُلِّ شَرٍّ.»: خشم و غضب، كليد هر گونه شرّ و بدى است. 13- ويژگى هاى شيعيان «شيعَتُنا الْفِئَـةُ النّاجِيَةُ وَالْفِرْقَةُ الزّاكِيَةُ صارُوا لَنا رادِئًا وَصَوْنًا وَ عَلَى الظَّلَمَةِ أَلَبًّا وَ عَوْنًا سَيَفْجُرُ لَهُمْ يَنابيعُ الْحَيَوانِ بَعْدَ لَظْىِ مُجْتَمَعِ النِّيرانِ أَمامَ الرَّوْضَةِ.»: پيروان ما، گروه هاى نجات يابنده و فرقه هاى پاكى هستند كه حافظان [آيين] مايند، و ايشان در مقابل ستمكاران، سپر و كمككار ما [هستند]. به زودى چشمه هاى حيات [منجىِ بشريّت] بعد از گدازه توده هاى آتش! پيش از ظهور براى آنان خواهد جوشيد. 14- ناآرامى كينه توز «أَقَلُّ النّاسِ راحَةً أَلْحُقُودُ.»: كينه توز ، ناآرامترينِ مردمان است. 15- پارساترين مردم «أَوْرَعُ النّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ، أَعْبَدُ النّاسِ مَنْ أَقامَ عَلَى الْفَرائِضِ أَزْهَدُ النّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرامَ، أَشَدُّ النّاسِ اجْتَهادًا مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ.»: پارساترين مردم كسى است كه در هنگام شبهه توقّف كند. عابدترين مردم كسى است كه واجبات را انجام دهد. زاهدترين مردم كسى است كه حرام را ترك نمايد. كوشننده ترين مردم كسى است كه گناهان را رها سازد. (تحف العقول ، ص 489) 16- وجود مؤمن «أَلْمُؤْمِنُ بَرَكَةٌ عَلَى الْمُؤْمِنِ وَ حُجَّةٌ عَلَى الْكافِرِ.»: مؤمن براى مؤمن ،بركت و بر كافر، اتمام حجّت است. (تحف العقول، ص489) 17- محصول اعمال «إِنَّكُمْ فى آجال مَنْقُوصَة وَ أَيّام مَعْدُودَة وَ الْمَوْتُ يَأْتى بَغْتَةً، مَنْ يَزْرَعْ خَيْرًا يَحْصِدُ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرًّا يَحْصِدُ نِدامَةً، لِكُلِّ زارِع ما زَرَعَ لا يُسْبَقُ بَطىءٌ بِحَظِّهِ، وَ لا يُدْرِكُ حَريصٌ ما لَمْ يُقَدَّرُ لَهُ، مَنْ أُعْطِىَ خَيْرًا فَاللّهُ أَعْطاهُ، وَ مَنْ وُقِىَ شَرًّا فَاللّهُ وَقاهُ.»: شما عمر كاهنده و روزهاى برشمرده اى داريد، و مرگ به ناگهان مىآيد، هر كس تخم خيرى بكارد به خوشى بِدْرَوَد، و هر كس تخم شرّى بكارد به پشيمانى بِدْرَوَد. هر كه هر چه بكارد همان براى اوست. كُندكار را بهره از دست نرود و آزمند آنچه را مقدرّش نيست در نيابد، هر كه به خيرى رسد خدايش داده، و هر كه از شرّى رهد خدايش رهانده. 18- شناخت احمق و حكيم «قَلْبُ الأَحْمَقِ فى فَمِهِ وَ فَمُ الْحَكيمِ فى قَلْبِهِ.»: قلب احمق در دهان او و دهان حكيم در قلب اوست. 19- تلاش براى رزق مقدّر «لا يَشْغَلْكَ رِزْقٌ مَضْمُونٌ عَنْ عَمَل مَفْرُوض.»: رزق و روزىِ ضمانت شده، تو را از كار واجب باز ندارد. 20- عزّتِ حقگرايى «ما تَرَكَ الْحَقَّ عَزيزٌ إِلاّ ذَلَّ، وَلا أَخَذَ بِهِ ذَليلٌ إِلاّ عَزَّ.»: هيچ عزيزى حقّ را رها نكند، مگر آن كه ذليل گردد و هيچ ذليلى به حقّ نياويزد، مگر آن كه عزيز شود. 21- دوست نادان «صَديقُ الْجاهِلِ تَعَبٌ.»: دوست نادان، مايه رنج است. 22- بهترين خصلت «خَصْلَتانِ لَيْسَ فَوْقَهُما شَىْءٌ: أَلاِْيمانُ بِاللّهِ وَ نَفْعُ الاِْخْوانِ.»: دو خصلت است كه بهتر و بالاتر از آنها چيزى نيست:ايمان به خدا و سود رساندن به برادران. 23- نتيجه جسارت بر پدر «جُرْأَةُ الْوَلَدِ عَلى والِدِهِ فى صِغَرِهِ تَدْعُوا إِلَى الْعُقُوقِ فى كِبَرِهِ.»: جرأت و دليرى فرزند بر پدرش در كوچكى، سبب عاقّ و نارضايتى پدر در بزرگى مىشود. 24- بهتر از حيات و بدتر از مرگ «خَيْرٌ مِنَ الْحَياةِ ما إِذا فَقَدْتَهُ أَبْغَضْتَ الْحَياةَ وَ شَرُّ مِنَ الْمَوْتِ ما إِذا نَزَلَ بِكَ أَحْبَبْتَ الْمَوْتَ.»: بهتر از زندگى چيزى است كه چون از دستش دهى، از زندگى بدت آيد، و بدتر از مرگ چيزى است كه چون به سرت آيد مرگ را دوست بدارى. 25- وابستگى و خوارى «ما أَقْبَحَ بِالْمُؤْمِنِ أَنْ تَكُونَ لَهُ رَغْبَةٌ تُذِلُّهُ.»: چه زشت است براى مؤمن، دلبستگى به چيزى كه او را خوار دارد. 26- نعمت بلا «ما مِنْ بَلِيَّة إِلاّ وَ لِلّهِ فيها نِعْمَةٌ تُحيطُ بِها.»: هيچ بلايى نيست، مگر اين كه در آن از طرف خدا نعمتى است. 27- اكرام بدون افراط «لا تُكْرِمِ الرَّجُلَ بِما يَشُقُّ عَلَيْهِ.»: هيچ كس را طورى اكرام مكن كه بر او سخت گذرد. 28- ارزش پند پنهان «مَنْ وَعَظَ أَخاهُ سِرًّا فَقَدْ زانَهُ، وَ مَنْ وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَدْ شانَهُ.»: هر كه در نهان، برادر خود را پند دهد او را آراسته، و هر كه آشكارا برادرش را پند دهد او را كاسته. 29- تواضع و فروتنى «أَلتَّواضُعُ نِعْمَةٌ لا يُحْسَدُ عَلَيْها.»: تواضع و فروتنى، نعمتى است كه بر آن حسد نبرند. (تحف العقول، ص489) 30- سختى تربيت نادان «رِياضَةُ الْجاهِلِ وَ رَدُّ المُعْتادِ عَنْ عادَتِهِ كَالْمُعْجِزِ.»: پرورش دادن نادان و ترك دادن معتاد از عادتش، مانند معجزه است. 31- شادى بيجا «لَيْسَ مِنَ الأَدَبِ إِظْهارُ الْفَرَحِ عِنْدَ الَْمحْزُونِ.»: اظهار شادى نزد غمديده، از بىادبى است. (تحف العقول، ص489) 32- جمال ظاهر و باطن «حُسْنُ الصُّورَةِ جَمالُ ظاهر، وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمالُ باطِن.»: صورت نيكو، زيبايى ظاهرى است،و عقل نيكو، زيبايى باطنى است. 33- كليد تمام گناهان «جُعِلَتِ الْخَبائِثُ فى بَيْت وَ جُعِلَ مِفْتاحُهُ الْكَذِبَ.»: تمام پليدى ها در خانه اى قرار داده شده و كليد آن دروغگويى است. (بحار الانوار، ج78، ص377) 34- چشم پوشى از لغزش و يادآورى احسان «خَيْرُ إِخْوانِكَ مَنْ نَسِىَ ذَنْبَكَ وَ ذَكَرَ إِحْسانَكَ إِلَيْهِ.»: بهترين برادران تو كسى است كه خطايت را ناديده گيرد و احسانت را يادآور شود. 35- مدح نالايق «مَنْ مَدَحَ غَيْرَالمُسْتَحِقِّ فَقَدْ قامَ مَقامَ المُتَّهَمِ.»: هر كه نالايقى را ثنا گويد، خود در موضعِ اتّهام قرار گيرد. 36- راه دوست يابى «مَنْ كانَ الْورَعُ سَجِيَّتَهُ، وَ الْكَرَمُ طَبيعَتَهُ، وَ الْحِلْمُ خُلَّتَهُ كَثُرَ صَديقُهُ.»: كسى كه پارسايى خوى او، و بخشندگى طبيعت او، و بردبارى خصلت او باشد دوستانش بسيار شوند. 37- انس با خدا «مَنْ آنـَسَ بِاللّهِ إِسْتَوْحَشَ مِنَ النّاسِ.»: كسى كه با خدا مأنوس باشد، از مردم گريزان گردد. (مسند الامام العسکري، ص287) نکته: شايد برخي از خوانندگان برايشان سؤال (شبهه) پيش بيايد که چه طورممكنه كسي باايمان باشه وازمردم گريزان ، اگراين طوربود پيامبر بايد مردم گريزترين آدم روي زمين مي شد. اين سؤال به طور تفصيل توسط علامه محمودي در كتاب « نهج السعادة في مستدرك نهج البلاغة »پاسخ داده شده است. وي در ذيل روايت امام عسكري عليه السلام كه فرمودند «منْ آنـَسَ بِاللّهِ إِسْتَوْحَشَ مِنَ النّاسِ.»:كسى كه با خدا مأنوس باشد، از مردم گريزان گردد. مي گويد: بحث انزوا و دوري و وحشت از مردم، ناظر به مجالس باطل، صرف اوقات در لهو و لعب، غفلت، جهالت و غيبت و كارهاي حرام ديگر است . ايشان كلامي از ابن ميثم بحراني شارح نهج البلاغه در اين باره مي آورد كه سودمند است. نهج السعادة في مستدرك نهج البلاغة ج 8 ص 107 38- خرابى مناره ها و كاخ ها «إِذا قامَ الْقائِمُ أَمَرَ بِهَدْمِ الْمَنائِرِ وَ الْمَقاصيرِ الَّتى فِى الْمَساجِدِ.»: هنگامى كه قائم(عليه السلام) قيام كند، دستور به خرابى مناره ها و كاخ هاى مساجد دهد. 39- نماز شب، سير شبانه «إِنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لا يُدْرَكُ إِلاّ بِامْتِطاءِ اللَّيْلِ.»: وصول به خداوند عزّوجلّ، سفرى است كه جز با عبادت در شب حاصل نگردد. (مسند الامام العسکري، ص290) 40- ادبى بسنده «كَفاكَ أَدَبًا تَجَنُّبُكَ ما تَكْرَهُ مِنْ غَيْرِكَ.»: در مقام ادب براى تو همين بس كه آنچه براى ديگران نميپسندى، خود، از آن دورى كنى. (مسند الامام العسکري، ص288) [SIZE=-1]منبع: كتاب شريف تحف العقول‏ ، ابن شعبه حران، ناشر: جامعه مدرسين‏ ص 486 [/SIZE] [SIZE=-1]همچنين كتاب بحارالانوار[/SIZE]

 

[**آگاهدخت**]

اجرک الله یابن الحسن.......

به جای جای این دلم نشسته بوی سامرا
کعبه دل بنا شده به سمت و سوی سامرا

غربت چهار امام را دیده کبوتر بقیع
بانگ زند ناله دل، ز ناله‏ های سامرا

اشک دوباره می‏چکد از غم کوچه‏ های تنگ
ناله مادری رسد ز کوچه‏ های سامرا

هیچ کجا برای دل کربُبلا نمی‏شود
کرب شده، بلا شده، کربُبلای سامرا

کِلک خیال من مگر دوباره بوی عشق دید
که چشم ژاله می‏دمد ز لاله‏ های سامرا

کشتی انتظار ما نشسته بر ساحل غم
مهدی بیا ظهور کن ز جمعه‏ های سامرا

پدر به آواز بلند تو را صدای می‏زند
صلای را جواب گوی زِ جای جای سامرا
​

 

[₪آمیتریس₪]

 

[₪آمیتریس₪]

 

[**آگاهدخت**]

شهادت امام عسگری (ع)به ساحت مقدس آقا امام زمان (ع) ودوستداران اهلبیت عصمت وطهارت (س)تسلیت باد.



یا بقیة الله آجرک الله​

_______________________________________
عهد
مي‌خوام امشب دلم و رها كنم
دل و همراهِ كبوترا كنم
اون و با غصه‌ها آشنا كنم
دلم و عازم سامرا كنم
به سرم زده هواي ديگري
تا بشم زائرِ كوي عسگري
* * *
خدا امشب شبِ ماتمِ همه است
شبِ نجوا و دعا و زمزمه است
مهدي صاحب زمان يتيم مي‌شه
شب غصه‌‌هاي عشقِ فاطمه است
مي‌خوام امشب با دلم عهدي كنم
با سرشكم كمكِ مهدي كنم
* * *
بگم آقاجون غريبي مي‌دونم
امشب و دل بي شكيبي مي‌دونم
گريه‌ دردِ تو رو درمون مي‌كنه
تو كه بر دردا طبيبي مي‌دونم
خدا امشب عقده‌م و وا مي‌كنم
ياريِ يوسفِ زهرا مي‌كنم



​

 

[**آگاهدخت**]

امام غریب سامرا

فردا سالگرد شهادت امام حسن عسکری است. جوانترین امامی که پس از جد خود امام جواد(ع) که درسن 25 سالگی به شهادت رسید. درسال 260 قمری در سن 28 سالگی در سامرا کشته گردید و در منزل مسکونی خود که اکنون حرم و بارگاه او و پدر و خواهر و همسرش می­باشد به خاک سپرده شد.
این شهادت از عبرت­های تلخ تاریخ است. بنی العباس که با شعار الرضا من آل محمد، بنی امیه را با شمشیر ابومسلم ایرانی از صحنه سیاست برکنار کردند بیشتر از بنی امیه که در دشمنی با آل پیامبر چیزی فروگذار نکردند امام کشتند. و این نشان می­دهد که نه تنها نباید به ادعاها و شعارهای ظاهری حاکمان وحکومتها اعتنا کرد، بلکه باید در عمل هم رفتار و کردار آنها را در نظر داشت.

بنی العباس چنان بر امام سخت گرفتند و مانند پدرش امام هادی او را در پادگان سامرا تحت نظارت و مراقبت دائمی نگاه داشتند که او در عمر مبارک خود نتوانست حتی برای یکبار هم که شده به زیارت خانه خدا و قبر جد اطهرش در مدینه برود لذا تنها امامی است که به مکه نرفته است و به بعضی از شیعیان خود هم پس از بر عهده گرفتن هزینه سفرشان وکالت می­داد تا به نیابت از او به کربلا - که برخلاف مکه و مدینه فاصله زیادی با سامرا نداشت - مشرف شوند و قبر جد غریبش امام حسین را زیارت کرده و از کربلا برای او تربت حسینی را به سوغات آوردند. هم براین اساس است که بعضی که توفیق سفرهای مکرر حج خانه خدا را دارند سعی می­کنند یک حج خود را به نیابت از امام عسکری که به حج نرفت انجام دهند تا بدینوسیله ادای احترامی به ساحت این امام جوان که گوهر تابناک و دُرّ یگانه خلقت یعنی امام زمان را به عالم بشریت تقدیم کرده است داشته باشند.

از امام عسکری تفسیری باقی مانده است که البته همه قرآن نیست و هم اینکه منسوب به ایشان است. در تفسیر آیه کهیعص - اولین آیه سوره مریم - در روایتی از امام آمده که خداوند در این آیه با رمز به فاجعه کربلا و تشنگی امام حسین اشاره کرده است:

«ک» مراد کربلاست، «ه» یعنی هلاکت یزید، «ع» عطش حسین است، «ص» صبر حسین و یارانش.


​

این شهادت را به محضر مبارک مولایمان امام زمان (عج) تسلیت می­گوییم.​

 

[**آگاهدخت**]

همیشه شنیده‌ایم و گفته‌اند که صاحب عزای تمام عزاداری‌هایمان در ماتم اهل بیت (علیهم السلام) امام حاضر یعنی

امام عصر (عج) هستند.

اما در سوگ شب و روز هشتم ربیع، ایشان صاحب عزای اخص‌اند.

مولای ما

شهادت پدر را تسلیت می‌گوییم و امید آن داریم که خداوند اجر و صبر جزیلی در این داغ سنگین شهادت پدر جوانتان بر

شما جاری کند.
​

 

[F A R Z A N E]

 

[زهره ه]

 

[V A H ! D]

اللهم عجل لویک الفرج ...

اللهم عجل لویک الفرج ...

.
.
.

امام حسن عسگری (ع) :

کسى که پارسایى خوى او

و

بخشندگى طبیعت او

و

بردبارى خصلت او باشد

دوستانش بسیار شوند ...

،

عرض تسلیت!

التماس دعا ...
​

 

[مسروری]

صلوات خاصه امام حسن عسکری علیه السلام

اَللّهُمّ صَلِّ عَلی الحَسَنِ بنِ علیِّ بنِ مُحَمَّد، اَلبَرِّ التَّقِیِّ الصّادِقِ الوَفِیِّ النُّورِ المُضیء ، خازِنِ عِلمِک وَ المُذَکِّرِ بِتَوحیدِک وَ وَلیِّ اَمرِک وَ خَلَفِ اَئِمَّةِ الدّینِ الهُداةِ الرّاشِدینَ وَ الحُجَّةِ عَلی اَهلِ الدُّنیا فَصَلِّ عَلَیهِ یا رَبِّ اَفضَل ما صَلَّیتَ عَلی آَحَدٍ مِن اَصفیائِک وَ حُجَجِکَ وَ اَولادِ رُسُلِکَ یا اِلهَ العالَمین.

چند قطره از دریای بیکران امام حسن عسکری (ع)

عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ . . . و زِيارَةُ الأربَعينَ . . . ؛
تهذيب الأحكام ، ج 6 ، ص 52 .
مؤمن پنج نشانه دارد . . . و يكى از آنها زيارت روز اربعين است . . . .


خَصلَتانِ لَيسَ فَوقَهُما شَى ءٌ : الإيمانُ بِاللّه ِ و نَفعُ الإخوانِ ؛
. همان ، ج 78 ، ص 374 .
دو خصلت است كه بالاتر از آنها چيزى نيست : ايمان به خدا و سود رساندن به برادران .


جُعِلَتِ الخَبائِثُ في بَيتٍ و جُعِلَ مِفتاحُهُ الكِذبَ ؛
. ميزان الحكمه ، ح 17410 .
همه پليدى ها را در خانه اى نهادند و كليد آن دروغ است .


إتَّقُوا اللّه َ و كُونوا لَنا زَينا و لاتَكوُنوا عَلَينا شَينا ؛
. بحار الأنوار ، ج 78 ، ص 372 .
تقواى الهى پيشه كنيد و مايه زينت ما باشيد ، نه مايه سرشكستگى ما .


خَيرُ إخوانِكَ مَن نَسِىَ ذَنبَكَ و ذَكَرَ إحسانَكَ إلَيهِ ؛
. همان ، ص 379 .
بهترين برادر تو كسى است كه خطايت را فراموش كند و احسان تو را به خود ، به ياد آورد .


مَن وَعَظَ أخاهُ سِرّا فَقَد زانَهُ و مَن وَعَظَهُ عَلانِيَةً فَقَد شانَهُ ؛
تحف العقول ، ص 489 .
هر كه برادرش را در خلوت پند دهد ، او را آراسته است ، و هر كس برادرش را در جمع پند دهد ، او را سرشكسته كرده است .


لَيسَ مِنَ الأدَبِ إظهارُ الفَرَحِ عِندَ المَحزونِ ؛
همان ، ص 489 .
شادمانى كردن در نزد غمديده ، بى ادبى است .

بِئسَ العَبدُ عَبدا يَكونُ ذا وَجهَينِ و ذا لِسانَينِ؛
همان ، ص 488 .
چه بد بنده اى است آن كه دورو و دو زبان باشد .


مَن كانَ الوَرَعُ سَجِيَّتَهُ و الكَرَمُ طَبيعَتَهُ و الحِلمُ خُلَّتَهُ ، كَثُرَ صَديقُهُ ؛
بحار الأنوار ، ج 78 ، ص 379 .
كسى كه پارسايى خوى او ، بخشندگى طبيعت او و بردبارى خصلت او باشد ، دوستانش زياد شوند .


ما أقبَحَ بِالمُؤمِنِ أن تَكونَ لَهُ رَغبَةٌ تُذِلُّهُ ؛ تحف العقول ، ص 489 .
چه زشت است براى مؤمن كه خواسته اى داشته باشد كه او را به خوارى كشاند

فرارسیدن سالروز شهادت یازدهمین سلاله ی پاک رسول اکرم (ص)،حضرت امام حسن عسکری(ع)بر امت اسلام تسلیت باد

 

[F A R Z A N E]

بسم الله الرحمن الرحیم

هرکس که رفت دیدن صحن و سرای تو
​

آتش گرفت سوخت و جودش برای تو

گنبد شکسته بود و ضریحی نمانده بود
افتاده بود پرچم و گلدسته های تو

یادم نمی رود صف زوار خسته را
تشنه گرسنه تا بخورند از غذای تو

آن گوشه ای که پله به سرداب می رسد
پیچیده بود زمزمه ی ربنای تو

خاکی تر ازحریم تو آقا ندیده ام
حتی پرنده پر نزند در هوای تو

حالا دوباره اشک مرا در می آورد
خاکی ترین حیاط، ولی با صفای تو

درلحظه های آخرخود میزدی صدا:
جانم به لب رسید دگر مهدی

ام بیا

ناله مزن دوباره چنین روضه پانکن
مهدی

رسیده است پسر را صدا نکن

خیلی عجیب ازجگرت آه می کشی
دیگربس است گریه مکن ناله ها نکن

خونی که ریخت ازلب تو ارث مادریست
ازخون دل محاسن خود را حنا نکن

یاد سرِ بریده نکن حال تو بد است
این خانه رابه تشنگی ات کربلا نکن

جان پسر به لب شده بادیدن رخت
درپیش چشم او سر این زخم وا نکن

بعد از تو روی شانه مهدی

ست بارِتو
فکرغریب ماندن اصحاب را نکن

اینجا اگر به بوی مدینه معطر است
بوی بقیع و چادر خاکی مادر است

غربت شهر سامرا، غصه ی هر شب منه

عکس خرابی حرم، آتیش به جونم می زنه

گرد و غبار حرمت، سرمه چشم نوکرات

خیلی غریبی آقاجون، بگو چی شد کبوترات؟

شب شهادت آقا، می خوام یه آرزو کنم

کاشکی می شد با مژه هام، مرقدت جارو کنم

آقا بذار که جونمو، با هروله فدات کنم

آقا بذار که روم بشه، تو قیامت صدات کنم


سینه زدن با عاشقات، نماز مستی منه

این سینه ی خسته باید، یه روز برا تو بشکنه

تو حلقه ی سینه زنی، وقتی برات شور می گیرم

پاک میشه زنگار دلم، آینه می شم نور می گیرم

این گریه ها روز حساب، توشه ی کوله بارمه

این سینۀ کبود شده، مدال افتخارمه

بندگی رو یادم دادی، با راه و رسم نوکریت

معنی عشق فهمیدم، با اون نگاه دلبریت

معجزه کردی آقا جون، که عاشق خدا شدم

یه تیکه مس بودم که با، نگاه تو طلا شدم ​

​

​

 

[**آگاهدخت**]

اجرک الله یا صاحب الزمان ...

اجرک الله یا صاحب الزمان ...

سرزمین سامرا شد کربلای عسکری

مادرش زهرای اطهر سوگواری می کند


​

هر کجا بر پا بود سوز و عزای عسکری​

تسلیت گوید به نزد مهدی صاحب زمان




​

 

[**آگاهدخت**]

اجرک الله یا صاحب الزمان

اجرک الله یا صاحب الزمان

باسمه تعالی


اَلسَّلامُ عَلَيْکَ يَا اَبا مُحَمَّدٍ يا حَسَنَ بْنَ عَلِي اَيُّهَا الزَّكِىُّ الْعَسْكَرِىُّ يَا بْنَ رَسُولِ اللّهِ

يا حُجَّةَ اللّهِ عَلى خَلْقِهِ يا سَيِّدَنا وَ مَوْلينا

اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِكَ اِلَى اللّهِ وَ قَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَىْ حاجاتِنا

يَا وَجيهاً عِنْدَ اللّهِ اِشْفَعْ لَنا عِنْدَ اللّهِ
.
.
.

​

اَلسَّلامُ عَلَيْکَ یَا اَبَاصالِحَ المَهدِی ...

آجَرَکَ اللهُ يَا سَیِّدِی وَ مَوْلاىَ یَا صاحِبَ الزَّمان ( رُوحِی لَکَ الفِداء )! ...

​

هشدار كه ماتم عظيم است امروز
دل ها همه با غصه نديم است امروز

بر صاحب عصر (عج)، تسليت بايد گفت
كان دُر گرانمايه، يتيم است امروز.

*****

هشتم ربیع الأول؛ سالروز شهادت مظلومانه و جانسوزیازدهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت؛ حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام)را به محضر مبارک فرزند عزیز و گرانقدرشان، دادگستر جهان و صاحب العصر و الزمان؛ حضرت مهدی موعود (عج)،و تمامی شیعیان، رهروان و ارادتمندان آن حضرت (ع)، تسلیت و تعزیت عرض می نماییم.​

 

[**آگاهدخت**]

پرتوی از خورشید سامرّا

پرتوی از خورشید سامرّا

گاهی آدمی با دیدن یک حقیقت، آن چنان شیفته و شیدا می شود که ناگزیر از راه و رسم و باورهای قبلی خویش دست می کشد و به آن حقیقتی که قلبش را تسخیر کرده، دل و جان می سپارد.


به عبارت دیگر، حلول آنی یک حقیقت، تأثیر شگرف در جسم و جان آدمی می گذارد و تا مرحله انقلاب «قلبی» و «درونی»، او را به پیش می برد. و این، خواه ناخواه، تحوّل عظیمی در زندگی فردی و اجتماعی انسان ایجاد می کند.


شایسته است برای سنجش حدّ و مرز این دگرگونی، به نکات زیر توجّه کنیم:

1. تغییردهنده و تسخیر کننده اصلی قلب های مردم، خداست. بدون اذن و اراده پروردگار، هیچ دلی شکافته نمی شود و هیچ قلبی رنگ حقیقت به خود نمی گیرد.


2. ممکن است اولیاءاللّه و بعضی از بندگان صالح خدا نیز با «ریاضت روحی و معنوی» و «ساختن درون خویش»، به مقام والای «تسخیرکنندگی» دست یازند؛ اما این دگرگون سازی آنها، نه ذاتی و حقیقی، که عرضی و اعتباری است. آنان هرچه به خدا نزدیک تر شوند، رفتار، کردار، نفوذ کلام و سیمای نورانی شان، موجب تغییر و انقلاب عمیق تر و ماندگارتر می شود.


بر همین اساس، می توان گفت: امامان معصوم علیهم السلام تحوّل سازان و تسخیرکنندگانی هستند که به اذن الهی، بیشترین و ماندگارترین تأثیر روحی و فکری را در دیگران ایجاد می کنند.


3. نکته دیگر اینکه، به صورت واقعی افرادی قدرت تغییر، تسخیر و دگرگون سازی روح و روان و تصرّف وجود دیگران را دارند که خود، بر اثر جذبه «ایمان» و درک عمیق «وحدانیّت»، متغیّر شده و چشم دل شان به جمال زیبای «حقیقت» روشن شده باشد.


حال با این نگاه، به سراغ امام حسن عسکری علیه السلام می رویم و از این منظر، به نظاره تسخیرها، هدایت ها و میزان نفوذ و تصرّف دل و جان دیگران توسط حضرتش می نشینیم.


طاغوت های معاصر امام حسن عسکری علیه السلام ، در مدّت زندگی آن امام همام، از هیچ گونه ظلم و جفا دریغ نکردند و هریک، به نوعی به آزار و اذیّت آن حضرت پرداختند. در این میان، معتمد عبّاسی، گوی سبقت را از همگنان خویش ربوده بود. او پیوسته با آن وارسته روزگار، بدرفتاری می کرد و در حقّش ستم روا می داشت. او برای زجر و آزار بیشتر امام حسن عسکری علیه السلام بدترین، شرورترین و پلیدترین یاران خویش را مأمور و نگهبان آن حضرت قرار می داد. امام علیه السلام در همان زندان ها نیز، به تبلیغ و هدایت فریب خوردگان می پرداخت و با خَلْق جلوه های عملی، عبادی و عرفانی خویش، راهبری و تربیت آنان را به عهده داشت.




1. دگرگونی زندان بانان


صالح بن وصیف از کسانی است که مسئولیت حفاظت و مراقبت از امام حسن عسکری علیه السلام را عهده دار بود. او بدترین کارها را نسبت به آن امام همام روا داشته و بدترین افراد را برای آزار و اذیّت آن حضرت به کار گماشته و چه رنج ها و آزارها که بر آن امام وارد نساخت! در همین راستا آورده اند که:


روزی جمعی از درباریان عبّاسی، نزد وی آمده و درباره نتایج شکنجه های روحی و جسمی امام حسن عسکری علیه السلام به گفت و گو نشستند. وقتی دانستند که حربه هایشان در مورد حضرت کارساز نبوده، خطاب به صالح بن وصیف گفتند:


ـ بر حسن بن علی سخت گرفته، او را در تنگنای شدیدتری قرار بده!


صالح که بارها امام را آزموده و برای عذاب آن حضرت، از انواع و اقسام شکنجه های روحی و جسمی بهره برده بود؛ به خشم آمد و با عصبانیت گفت:


ـ می گویید چه کنم؟ دو نفر از شرورترین افراد را به عنوان نگهبانان مخصوص، نزد او فرستادم؛ متأسّفانه آنها چنان تحت تأثیر رفتار و کردار او قرار گرفتند که اینک، پیوسته به عبادت، نماز و روزه اشتغال دارند. اگر باور ندارید، منتظر بمانید و از زبان خودشان بشنوید.


آنگاه دستور داد تا آن دو نفر را حاضر کنند. وقتی آمدند، درباریان عبّاسی از آنان پرسیدند:


ـ وای بر شما! کارتان با این مرد (امام حسن عسکری علیه السلام ) به کجا کشید؟


آنها با اینکه لبه تیغ ستم را به جان خویش احساس می نمودند، زبان از حقیقت فرونبسته، حقیقت را چنین بازگو کردند:


ـ چه می گویید در مورد مردی که روزها روزه می گیرد و شب ها تا پایان شب، مشغول عبادت و مناجات است؟ او به غیر از عبادت، به چیزی اشتغال ندارد و به هیچ عنوان با ما هم سخن نمی شود. هرگاه چهره او را می دیدیم، از هیبتش به لرزه می افتادیم و آن چنان تحوّل و دگرگونی در جسم و جانمان ایجاد می شد که گذشته خویش را کاملاً فراموش می کردیم و گویا مالک جان خویش نبوده و هیچ اراده و قدرتی از خود نداریم.


درباریان عبّاسی با شنیدن سخنان ندامت انگیز شروران اردوگاه، لب فروبستند و با سرافکندگی، مجلس را ترک نمودند.1




2. علی بن جرین


او نیز از دیگر زندان بانانی است که مدّت ها وظیفه شکنجه و نگهبانی از امام حسن عسکری علیه السلام را به عهده داشت. هرچندگاهی، فرعون عبّاسی او را نزد خود فرا می خواند و از حالات امام حسن عسکری علیه السلام پرس و جو می کرد. او نیز متناسب با پرسش های خلیفه پاسخ می داد.


طولی نکشید که علی بن جرین نیز تحت تأثیر عبادات و سجده های آن بنده خائف خدا قرار گرفت و دل سنگی اش متحوّل و دگرگون شد. به همین جهت در بیشتر گزارش های خود، از بیان حقیقت دم فرو نبسته است. او در حضور معتمّد عبّاسی، چنین به مقام والای امام عسکری علیه السلام اعتراف کرده است:


ـ انّه یَصُومُ النّهارَ وَ یُصَلِّی اللَّیلَ؛ همانا او همواره روزها، روزه دار است و شب ها را با نماز و عبادت سپری می کند.2*




3. وحشت خلیفه


یکی از زندان بانان خشن و سنگدل امام حسن عسکری علیه السلام شخصی به نام «نحریر بن عبیداللّه» بود. او آن امام بزرگوار را بسیار مورد اذیّت و آزار قرار داده و همواره تلاش می کرد تا عرصه را بر آن حضرت تنگ و دشوار سازد. آوازه شکنجه های او بالا گرفته و حتی به گوش همسرش نیز رسیده بود. همسر او که از وجدان سالم برخوردار بود، به انتقاد از شوهرش پرداخت و او را از عاقبت شوم کارش برحذر داشت. روزی پرخاش کنان، خطاب به شوهرش گفت:


ـ ای مرد! از خدا بترس، مگر نمی دانی چه شخصیّت عالی قدری را زندانی کرده ای؟


آنگاه لب به حقایق گشود و گوشه هایی از سیمای عبادی، اخلاقی و عرفانی آن امام همام را برای وی بازگو کرد.


نحریر نه تنها سخنان همسرش به گوشش فرو نرفت که با خشم و لجاجت، فریاد برآورد:


ـ حال که چنین می گویی، از خلیفه اجازه می گیرم و حسن بن علی را در میان شیران درّنده می اندازم تا همه از شرّش خلاص شوند.


وی نزد خلیفه رفته و با جلب موافقت او، امام حسن عسکری علیه السلام را به باغ وحشی که در کنار زندان بود، انتقال داد. طولی نکشید که حضرت را در قفس شیران درّنده و گرسنه انداخت. هنوز زمانی نگذشته بود که خلیفه و اطرافیانش با شادمانی برای تماشای تکّه تکّه شدن بدن پیشوای یازدهم، در پیرامون آن محل اجتماع کردند تا به قول خودشان لحظاتی را به شادی و تفریح بگذرانند.


گردن ها افراشته شد. نگاه ها به داخل قفس های شیران حریص و گرسنه دوخته شد. در آن لحظات وحشت زا و هراس آور، با کمال بُهت و حیرت، دیدند که امام حسن عسکری علیه السلام در بین درّندگان ایستاده و با آرامش خاطر، مشغول نماز و عبادت است و شیران درّنده با احترام عجیب، در اطرافش ایستاده اند و گویا از آن برگزیده خدا مراقبت می کنند.


دیدن این منظره شگفت، چنان آتشی در جسم و جان تماشاگران ایجاد کرد و آسمان دل و دیده آنها را بارانی و فضای وجودشان را درهم ریخت که به ناچار لب فرو بستند و سر به زیر افکندند. در این میان، معتمد عبّاسی نیز وحشت زده از امام حسن عسکری علیه السلام تقاضا کرد تا برایش دعا کند.


آنگاه در حالی که از شور و شوق حضّار، به خود فرورفته بود، دستور داد فوراً امام را از قفس شیران درّنده خارج کنند تا مبادا بر تعداد ارادتمندانش افزوده شود.3





عامل اصلی تحوّل


راستی! سرمنشأ ایجاد این تحوّلات کجاست و رمز و رموز این «حماسه آفرینی» در چیست؟


این سؤال، پاسخ های زیادی می تواند داشته باشد؛ از مهم ترین آنها «خداترسی» و «خدا محوری» کسی است که می خواهد در روح و روان دیگران دگرگونی ایجاد کند. امام حسن عسکری علیه السلام لحظه ای از مقام لایزال کردگار غافل نمی شد و جسم و روحش با دیدن مناظر قدرت الهی به لرزه می افتاد. نمونه زیر، شاهکاری است از خداترسی و بندگی آن بزرگوار که در صفحه تاریخ به ثبت رسیده است.


یکی از هم عصران آن حضرت می گوید:


روزی حسن بن علی علیه السلام را که در سنّ کودکی بود، مشاهده کردم. او در کنار عدّه ای از کودکان دیگر که مشغول بازی بودند، ایستاده بود و داشت گریه می کرد. فکر کردم که علّت گریه اش نداشتن اسباب بازی است. به همین جهت، ناراحت شدم و به او گفتم:


ـ ناراحت نباش! من برایت اسباب بازی می خرم.


چهره، درهم نمود و با اندوه و افسردگی فرمود:


«یا قَلیلَ الْعَقْلِ! ما لِلَّعْبِ خُلِقْنا؛ ای کم عقل! ما برای بازی آفریده نشده ایم.


با تعجّب پرسیدم:


ـ پس برای چه خلق شده ایم؟


ـ برای دانش و پرستش.


ـ از کجا این را می گویی؟


ـ از آنجا که خداوند می فرماید: «اَفَحَسِبْتُمْ اَنَّما خَلَقْناکُمْ عَبَثاً وَ اَنَّکُمْ اِلَیْنا لاتُرْجَعُونَ»4؛ آیا گمان می کنید که شما را بیهوده (و برای بازی) آفریده ایم و شما به سوی ما بازگشت نمی کنید؟


از پاسخ صریح و منطقی آن حضرت، شگفت زده شدم و به اندیشه فرو رفتم. بار دیگر به سیمای نورانی اش چشم دوختم. از چهره تابناکش آن حالت دگرگونی و انقلابی که در درونش ایجاد شده بود، قابل تشخیص بود. لحظه ای به فکر فرو رفتم و سپس با لحن آرام و دلسوزانه گفتم:


ـ شما با آنکه هنوز کودک هستی و گناهی انجام نداده ای؛ چرا این گونه منقلبی و از خدا می ترسی؟


ـ مادرم را دیدم که می خواست هیزم های بزرگ را روشن کند؛ روشن نمی شد. مقداری هیزم کوچک فراهم کرده و آتش را شعله ور ساخت. حال، من از این می ترسم که با این هیزم های کوچک (گناه) به دوزخ بروم!


«مادرم...، هیزم...، آتش...، دوزخ و...» واژه هایی بود که مرا به فکر فرو برد. بغضی در گلویم ایجاد شده بود. بیشتر از آینده خودم ترسیده بودم. از آن کودک دانشور و خائف از عذاب قیامت، خواهش کردم تا موعظه و نصیحتم نماید!


فرزند خردسال خاندان عترت، اشعار زیبایی قرائت کرد که حاکی از بی وفایی و ناپایداری خوشی های دنیا و استمرار گناهان آن بود. شعری که هنوز هم من را در پنجه اسارت خویش دارد:


«دنیا را می بینم که گویا پاچه هایش را بالازده و با سرعت در حال دویدن است.


دنیا برای هیچ جانداری باقی نخواهد ماند و به کسی وفا نخواهد نمود.


گویا مرگ و حوادث ناگوار، سوار بر اسبی تیزرو برای گرفتن جان آدمی می دود.


پس ای دلباخته دنیا! لحظه ای درنگ کن و برای سفرِ بی بازگشت آخرت، توشه ای برگیر.»5


بر شیعیان و رهپویان امام حسن عسکری علیه السلام ، زیبنده است که «خدا محوری» را در تمام فراز و نشیب های زندگی فردی و اجتماعی خویش مدّ نظر داشته باشند و با رفتار پسندیده خویش، باعث افتخار و سربلندی خاندان عترت علیهم السلام باشند.


در فراز یکی از وصایای ارزشمند امام حسن عسکری علیه السلام این مطلب چنین انعکاس یافته است:


«... اتَّقُوا اللّه و کُونُوا زَیْناً وَ لا تَکُونُوا شَیْناً؛ (شما شیعیان) پرهیزکار باشید و از عذاب الهی بترسید و زینت ما باشید نه مایه ننگ ما.»6


در فرجام این گفتار، شایسته است که دست نیاز به سوی کردگار بی نیاز بلند کرده، استمداد بجوییم تا به ما نیز قلبی خاشع و چشمی گریان عنایت فرماید.


اَللّهمَّ غَیِّرْ سُوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِک.


پی نوشت ها:


1. بحارالانوار، ج 50، ص 308 و 309.


2. همان، ص 313 و 314.


* همچنین برای علی بن اوتاش (اوتامش، نارمش) ـ یکی دیگر از زندان بانان ـ تحوّل عمیق و ماندگاری ایجاد شده است. (همان، ص 307.)


3. همان، ص 309؛ الارشاد، شیخ مفید، کنگره شیخ مفید، قم، 1413 ق، ج 2، ص 334 و 335.


4. مؤمنون / 115.


5. کرامات و مقامات عرفانی امام حسن عسکری(ع)، سید علی حسینی، ص 22، به نقل از: احقاق الحق، ج 12، ص 473.


6. تحف العقول، حسن بن شعبه حرّانی، جامعه مدرّسین، قم، 1404 ق، ص 487 و 488؛ بحارالانوار،



​

فهرست تاپیک های موجود جهت مطالعه

[h=1]نحوه شهادت امام حسن عسکری(ع)[/h]

[h=1] شهادت امام حسن عسکری به ساحت امام زمان تسلیت باد[/h]

[h=1]ماجرای شهادت امام حسن عسکرى علیه السلام و اثبات امامت امام زمان عجل الله تعالی وفرجه الشریف[/h]

​