تفْتيكَ نَـفْسُكَ، ضَعْ يَدَكَ عَلى صَدْرِكَ، فَإنَهُ يَسْكُنُ لِلْحَاللِ وَ يَّضْطَرِبُ مِنَ الْحَرامِ دَعْ ما يُريبُكَ اِلَى ما لا يُريبُكَ،
وَ اِنْ اَفْتاكَ الْوُفْتُونُ، اِنَ الْمؤمِنَ يَذَرُ الصَغيرَ مَخافَةَ اَنْ يَقَعَ فِى الْكَبيرِ؛
قلبت(وجدانت)، حقيقت را براى تو میگويد. دستت را بر روى سينه ات بگذار، زيرا قلبت از حلال، آرامش و
از حرام تشويش پيدا میکند. آنچه تو را به ترديد میاندازد ـ هر چند كه صاحبان فتوا، فتوا دهند ـ رها كن و
به سراغ چيزى برو كه تو را به ترديد نمی اندازد. مؤمن از ترس گّناه بزرگ، گناه كوچك را هم رها میکند.