زمستان
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
برگهای پیر
یک لحظه بر طلوع زمستان نمانده است
آهی از آن غروب بهاران نمانده است
در پیکر ِ شکسته ی خاکستر ِ بهار
طرحی ز قلب قطره ی باران نمانده است
اینجا به شاخه های عبوس ِ درخت دل
تک برگ سبز قدرت ایمان نمانده است
هر جا شهید مانده از این برگهای پیر
غیرتْ رگ ِ درخت نگهبان نمانده است
اینجا میان مزرعه ی زرد فصل ها
ردی ز لطف دیده ی دهقان نمانده است
در ذهن سرد گشته ی این بلبلان قرن
یک واژه از کتاب گلستان نمانده است
محمد موسی «جعفری
یک لحظه بر طلوع زمستان نمانده است
آهی از آن غروب بهاران نمانده است
در پیکر ِ شکسته ی خاکستر ِ بهار
طرحی ز قلب قطره ی باران نمانده است
اینجا به شاخه های عبوس ِ درخت دل
تک برگ سبز قدرت ایمان نمانده است
هر جا شهید مانده از این برگهای پیر
غیرتْ رگ ِ درخت نگهبان نمانده است
اینجا میان مزرعه ی زرد فصل ها
ردی ز لطف دیده ی دهقان نمانده است
در ذهن سرد گشته ی این بلبلان قرن
یک واژه از کتاب گلستان نمانده است
محمد موسی «جعفری
ای که چون زمستانی
و من دوست دارمت
دستت را از من مگیر
برای بالا پوش پشمین‌ات
از بازی‌های کودکانه‌ام مترس.
همیشه آرزو داشته‌ام
روی برف، شعر بنویسم
روی برف، عاشق شوم
و دریابم که عاشق
چگونه با آتش ِ برف می‌سوزد!
برگرفته از کتاب: بلقیس و عاشقانه های دیگر
ترجمه: موسی بیدج ، نشر ثالث ، چاپ چهارم 1390
ترجمه: موسی بیدج ، نشر ثالث ، چاپ چهارم 1390
دیگر نه به کلمات فکر میکنم نه به ذغال‌هایی
که در زمستان خاکستر شدند
کلمات در روزهای سرد یخ زدند و در بهار
آب شدند اما در بهار دیگر معنی واقعی خود را
نداشتند
یاد دارم سرما را پارو زدم
که کلمات را بیابم
کلمات یخ‌زده و مرده بودند
واژه‌ی گرما را دیدم
که چگونه در دستان تو از سرما می‌لرزید
چه پاک و منزه بودیم
که در سرما می‌لرزیدیم
ما در سرما به آواز جغدی هم دل‌خوش بودیم
دریغ از آواز جغدی که ما را در تابستان
ترک گفته بود
به من گفتی: دیگر وقتش است سرما را
فراموش کنیم
در ناگهانی که سرما را فراموش کردیم
جغد از راه رسید
آواره – خسته بود – آرزوی مرگ داشت
ما پناهش دادیم
دیگر دیر بود.
که در زمستان خاکستر شدند
کلمات در روزهای سرد یخ زدند و در بهار
آب شدند اما در بهار دیگر معنی واقعی خود را
نداشتند
یاد دارم سرما را پارو زدم
که کلمات را بیابم
کلمات یخ‌زده و مرده بودند
واژه‌ی گرما را دیدم
که چگونه در دستان تو از سرما می‌لرزید
چه پاک و منزه بودیم
که در سرما می‌لرزیدیم
ما در سرما به آواز جغدی هم دل‌خوش بودیم
دریغ از آواز جغدی که ما را در تابستان
ترک گفته بود
به من گفتی: دیگر وقتش است سرما را
فراموش کنیم
در ناگهانی که سرما را فراموش کردیم
جغد از راه رسید
آواره – خسته بود – آرزوی مرگ داشت
ما پناهش دادیم
دیگر دیر بود.
تا دم تیغت به عرض جلوه عریان میشود خون زخم من چو رنگ ازگل نمایان میشود
گر چمن زین رنگ می‌بالد به یاد مقدمت
شاخ‌گل محمل‌کش پرواز مرغان میشود
تا نشاند برلب تیغ تو نقش جوهری
در دهان زخم عاشق بخیه دندان میشود
ترک‌خودداری‌ست‌مشکل ورنه مشت‌خاک‌ما
طرف دامانی گر افشاند بیابان میشود
هرکه رفت از دیده داغی بر دل ما تازه‌کرد
در زمین نرم نقش پا نمایان میشود
کینه می‌یابد رواج از سرمهریهای دهر
آبروی آتش افزون در زمستان میشود
کلفت اسباب رنج، طبع حرص‌اندود نیست
خار و خس در دیده ی گرداب مژگان میشود
صافی دل را زیارتگاه عبرت کرده‌اند
هرکه میرد خانهٔ آیینه ویران میشود
حاکم معزول را از بی‌وقاری چاره نیست
زلف در دور هجوم خط مگس ران میشود
اشک در کار است اگر ما رنگ افغان باختیم
هرچه دل گم میکند بر دیده تاوان میشود
شعلهٔ ما هرقدر خاکستر انشا میکند
جامهٔ عریانی ما را گریبان میشود
دستگاه هستی از وضع سحر ممتاز نیست
گردی از خود می‌فشاند هر که دامان میشود
بیدل دهلوی
گر چمن زین رنگ می‌بالد به یاد مقدمت
شاخ‌گل محمل‌کش پرواز مرغان میشود
تا نشاند برلب تیغ تو نقش جوهری
در دهان زخم عاشق بخیه دندان میشود
ترک‌خودداری‌ست‌مشکل ورنه مشت‌خاک‌ما
طرف دامانی گر افشاند بیابان میشود
هرکه رفت از دیده داغی بر دل ما تازه‌کرد
در زمین نرم نقش پا نمایان میشود
کینه می‌یابد رواج از سرمهریهای دهر
آبروی آتش افزون در زمستان میشود
کلفت اسباب رنج، طبع حرص‌اندود نیست
خار و خس در دیده ی گرداب مژگان میشود
صافی دل را زیارتگاه عبرت کرده‌اند
هرکه میرد خانهٔ آیینه ویران میشود
حاکم معزول را از بی‌وقاری چاره نیست
زلف در دور هجوم خط مگس ران میشود
اشک در کار است اگر ما رنگ افغان باختیم
هرچه دل گم میکند بر دیده تاوان میشود
شعلهٔ ما هرقدر خاکستر انشا میکند
جامهٔ عریانی ما را گریبان میشود
دستگاه هستی از وضع سحر ممتاز نیست
گردی از خود می‌فشاند هر که دامان میشود
بیدل دهلوی
زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را
ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را
ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد
زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را
به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید
که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را
به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد
ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را
طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید
که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را
به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر
که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود
کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را
نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم
چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را
به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید
خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را
به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم
که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را
به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت
چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را
حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس
که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را
ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را
ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد
زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را
به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید
که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را
به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد
ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را
طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید
که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را
به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر
که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود
کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را
نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم
چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را
به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید
خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را
به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم
که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را
به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت
چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را
حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس
که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را
زمستون،تن عريون باغچه چون بيابون
درختا با پاهای برهنه زير بارون
نميدونی تو که عاشق نبودی
چه سخته مرگ گل برای گلدون
گل و گلدون چه شبها نشستن بی بهانه
واسه هم قصه گفتن عاشقانه
چه تلخه چه تلخه
بايد تنها بمونه قلب گلدون
مثل من که بی تو
نشستم زير بارون زمستون
زمستون
برای تو قشنگه پشت شيشه
بهاره زمستونها برای تو هميشه
تو مثل من زمستونی نداری
که باشه لحظه چشم انتظاری
گلدون خالي نديدي
نشسته زير بارون
گلای کاغذی داری تو گلدون
تو عاشق نبودی
ببينی تلخه روزهای جدايی
چه سخته چه سخته
بشينم بی تو با چشمای گريون
شعر زمستون از اخوان ثالث
سرد است تمام ذره های بدنم
آن گونه که آه یخ زده در دهنم
عریانی یک درخت پیرم افسوس
جز برف کسی نمی دهد پیرهنم!
میلاد عرفان پور
آن گونه که آه یخ زده در دهنم
عریانی یک درخت پیرم افسوس
جز برف کسی نمی دهد پیرهنم!
میلاد عرفان پور
خدایـــــا :
زمستانت را دوست دارم
حتی بیش از رقص رنگین بهار
شاید بیش از رنگ رنگ شدن پاییز
یا حتی بیش از تابش تابستان طلایی
زمستانت را دوست دارم
برای آن سپیدی روح زمین
برای آن نگاه آینه وار
به خاطر آن شفافیت زبان بی رنگ نگاه
برای بی ابهام بودن آسمان و هوا
چرا که
آغشته به رنگ ها نمیشود حرفشان
زلال میشود دل پر برفشان
زمستان بی رنگت را دوست می دارم خدا ...
کاش آدم ها هم
بی ابهام بودند
بی رنگ و ریا
زمستانت را دوست می دارم خدایا …
زمستانت را دوست دارم
حتی بیش از رقص رنگین بهار
شاید بیش از رنگ رنگ شدن پاییز
یا حتی بیش از تابش تابستان طلایی
زمستانت را دوست دارم
برای آن سپیدی روح زمین
برای آن نگاه آینه وار
به خاطر آن شفافیت زبان بی رنگ نگاه
برای بی ابهام بودن آسمان و هوا
چرا که
آغشته به رنگ ها نمیشود حرفشان
زلال میشود دل پر برفشان
زمستان بی رنگت را دوست می دارم خدا ...
کاش آدم ها هم
بی ابهام بودند
بی رنگ و ریا
زمستانت را دوست می دارم خدایا …
آخرین ویرایش:
من تو را خواب می بینم
و از خواب هایم
گیلاسُ نور می چینم
برای باغ زمستان بیداری
پرویز صادقی
ای که چون زمستانی
و من دوست دارمت
دستت را از من مگیر
برای بالا پوش پشمین‌ات
از بازی‌های کودکانه‌ام مترس ..
همیشه آرزو داشته‌ام
روی برف، شعر بنویسم
روی برف، عاشق شوم
و دریابم که عاشق
چگونه با آتش برف می‌سوزد !
{ نزار قبانی }
و من دوست دارمت
دستت را از من مگیر
برای بالا پوش پشمین‌ات
از بازی‌های کودکانه‌ام مترس ..
همیشه آرزو داشته‌ام
روی برف، شعر بنویسم
روی برف، عاشق شوم
و دریابم که عاشق
چگونه با آتش برف می‌سوزد !
{ نزار قبانی }
آمدنت
قند را
در دل من آب می کند
برف را
در دل
زمستان.
قند را
در دل من آب می کند
برف را
در دل
زمستان.
"محسن حسینخانی"
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺮیــﺎﻧﯽ..
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺮیــﺎﻧﯽ..
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺮیــﺎﻧﯽ..
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﻡ
ﺗـﺎ ﺑﻬﺎﺭ؟
ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺁﯾﺎ!؟
ﺑﮕﻮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﻧﭙﻮﺷﻨﺪ
ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ.
"سیما قربانی"
_گفتم : میگن بیرون بهار اومده
_گفت : باور نکن
_گفتم : چی چیو باور نکن؟! نیگا!
خودت درو وا کن ببین.
_گفت : باور نکن
_گفتم : چته تو؟ یه چیزیت میشه ها!
از پنجره نیگا کن! ببین؛ انگاری سبز پاشیدن رو درختا!
_گفت : باور نکن
_گفتم : نه خیر، اینجوری نمیشه
تقویمو وا کن یه نیگا بنداز شاید سر عقل بیای
_گفت : دیدم، باور نکن
_گفتم : پس کی بهار میاد؟
_گفت : بهار به تقویم و این زرق و برقا نیس که
_گفتم : خیلی ببخشیدا، پس به چیه؟
ول کن این حرفا رو
پاشو، پاشو لباستو عوض کن
یه صفایی بده سر و صورتتو
_گفت : هیچوقت اومدنِ چیزی که قراره بره رو باور نکن
از پنجره کوچه رو نگا کردم
دیدم داره برف میباره
میدانى من همیشه از آخرین ها متنفر بودم. مثلا از آخرین بار که دیدمت، آخرین حرفى که به من زدى، آخرین جایى که باهم رفتیم، آخرین چیزى که بینمان مانده بود و حتى از آخرین لقمه غذا سر سفره هم که دست هیچ کس براى برداشتنش دراز نمیشد متنفر بودم.
من جدیدا دارم فکر میکنم هفته آخر اسفند از وحشتناک ترین نوع آخرین هاست. هزار خاطره توى یک فایل فشرده یک هفته اى میریزد توى جان آدم. اصلا یاد آخرین چهارشنبه سورى بیچاره ات میکند. از شنبه تا جمعه اش اگر خودت هم نخواهى برایت پیام میفرستند و به یادت مى آورند که مثلا آخرین پنجشنبه ۹۵ ات بخیر! اصلا میدانستى مردم چرا همش توى این هفته لعنتى میروند بیرون و تا میتوانند خریدهاى هیستریکى میکنند، من فکر میکنم میخواهند یادشان برود چه آوارى از آخرین خاطره ها توى قلبشان ریخته است.
هفته آخر اسفند بدى اش این است که خودش را چسبانده به عید، ما فکر میکنیم هفته خوب و شادى است. فقط اگر سایه عید روى سرش نبود، میشد عنوان هفته مرگ را روى سینه اش سنجاق کرد.