The Lottery
by Shirley Jackson
The morning of June 27th was clear and sunny, with the fresh warmth of a full-summer day; the flowers were blossoming profusely and the grass was richly green. The people of the village began to gather in the square, between the post office and the bank, around ten o'clock; in some towns there were so many people that the lottery took two days and had to be started on June 26th. but in this village, where there were only about three hundred people, the whole lottery took less than two hours, so it could begin at ten o'clock in the morning and still be through in time to allow the villagers to get home for noon dinner.
The children assembled first, of course. School was recently over for the summer, and the feeling of liberty sat uneasily on most of them; they tended to gather together quietly for a while before they broke into boisterous play, and their talk was still of the classroom and the teacher, of books and reprimands. Bobby Martin had already stuffed his pockets full of stones, and the other boys soon followed his example, selecting the smoothest and roundest stones; Bobby and Harry Jones and Dickie Delacroix-- the villagers pronounced this name "Dellacroy"--eventually made a great pile of stones in one corner of the square and guarded it against the raids of the other boys. The girls stood aside, talking among themselves, looking over their shoulders at the boys, and the very small children rolled in the dust or clung to the hands of their older brothers or sisters.
Soon the men began to gather, surveying their own children, speaking of planting and rain, tractors and taxes. They stood together, away from the pile of stones in the corner, and their jokes were quiet and they smiled rather than laughed. The women, wearing faded house dresses and sweaters, came shortly after their menfolk. They greeted one another and exchanged bits of gossip as they went to join their husbands. Soon the women, standing by their husbands, began to call to their children, and the children came reluctantly, having to be called four or five times. Bobby Martin ducked under his mother's grasping hand and ran, laughing, back to the pile of stones. His father spoke up sharply, and Bobby came quickly and took his place between his father and his oldest brother.
by Shirley Jackson
The morning of June 27th was clear and sunny, with the fresh warmth of a full-summer day; the flowers were blossoming profusely and the grass was richly green. The people of the village began to gather in the square, between the post office and the bank, around ten o'clock; in some towns there were so many people that the lottery took two days and had to be started on June 26th. but in this village, where there were only about three hundred people, the whole lottery took less than two hours, so it could begin at ten o'clock in the morning and still be through in time to allow the villagers to get home for noon dinner.
The children assembled first, of course. School was recently over for the summer, and the feeling of liberty sat uneasily on most of them; they tended to gather together quietly for a while before they broke into boisterous play, and their talk was still of the classroom and the teacher, of books and reprimands. Bobby Martin had already stuffed his pockets full of stones, and the other boys soon followed his example, selecting the smoothest and roundest stones; Bobby and Harry Jones and Dickie Delacroix-- the villagers pronounced this name "Dellacroy"--eventually made a great pile of stones in one corner of the square and guarded it against the raids of the other boys. The girls stood aside, talking among themselves, looking over their shoulders at the boys, and the very small children rolled in the dust or clung to the hands of their older brothers or sisters.
Soon the men began to gather, surveying their own children, speaking of planting and rain, tractors and taxes. They stood together, away from the pile of stones in the corner, and their jokes were quiet and they smiled rather than laughed. The women, wearing faded house dresses and sweaters, came shortly after their menfolk. They greeted one another and exchanged bits of gossip as they went to join their husbands. Soon the women, standing by their husbands, began to call to their children, and the children came reluctantly, having to be called four or five times. Bobby Martin ducked under his mother's grasping hand and ran, laughing, back to the pile of stones. His father spoke up sharply, and Bobby came quickly and took his place between his father and his oldest brother.
The lottery was conducted--as were the square dances, the teen club, the Halloween program--by Mr. Summers, who had time and energy to devote to civic activities. He was a round-faced, jovial man and he ran the coal business, and people were sorry for him because he had no children and his wife was a scold. When he arrived in the square, carrying the black wooden box, there was a murmur of conversation among the villagers, and he waved and called, "Little late today, folks." The postmaster, Mr. Graves, followed him, carrying a three- legged stool, and the stool was put in the center of the square and Mr. Summers set the black box down on it. The villagers kept their distance, leaving a space between themselves and the stool, and when Mr. Summers said, "Some of you fellows want to give me a hand?" there was a hesitation before two men, Mr. Martin and his oldest son, Baxter, came forward to hold the box steady on the stool while Mr. Summers stirred up the papers inside it.
The original paraphernalia for the lottery had been lost long ago, and the black box now resting on the stool had been put into use even before Old Man Warner, the oldest man in town, was born. Mr. Summers spoke frequently to the villagers about making a new box, but no one liked to upset even as much tradition as was represented by the black box. There was a story that the present box had been made with some pieces of the box that had preceded it, the one that had been constructed when the first people settled down to make a village here. Every year, after the lottery, Mr. Summers began talking again about a new box, but every year the subject was allowed to fade off without anything's being done. The black box grew shabbier each year: by now it was no longer completely black but splintered badly along one side to show the original wood color, and in some places faded or stained.
Mr. Martin and his oldest son, Baxter, held the black box securely on the stool until Mr. Summers had stirred the papers thoroughly with his hand. Because so much of the ritual had been forgotten or discarded, Mr. Summers had been successful in having slips of paper substituted for the chips of wood that had been used for generations. Chips of wood, Mr. Summers had argued, had been all very well when the village was tiny, but now that the population was more than three hundred and likely to keep on growing, it was necessary to use something that would fit more easily into he black box. The night before the lottery, Mr. Summers and Mr. Graves made up the slips of paper and put them in the box, and it was then taken to the safe of Mr. Summers' coal company and locked up until Mr. Summers was ready to take it to the square next morning. The rest of the year, the box was put way, sometimes one place, sometimes another; it had spent one year in Mr. Graves's barn and another year underfoot in the post office. and sometimes it was set on a shelf in the Martin grocery and left there.
There was a great deal of fussing to be done before Mr. Summers declared the lottery open. There were the lists to make up--of heads of families, heads of households in each family, members of each household in each family. There was the proper swearing-in of Mr. Summers by the postmaster, as the official of the lottery; at one time, some people remembered, there had been a recital of some sort, performed by the official of the lottery, a perfunctory, tuneless chant that had been rattled off duly each year; some people believed that the official of the lottery used to stand just so when he said or sang it, others believed that he was supposed to walk among the people, but years and years ago this part of the ritual had been allowed to lapse. There had been, also, a ritual salute, which the official of the lottery had had to use in addressing each person who came up to draw from the box, but this also had changed with time, until now it was felt necessary only for the official to speak to each person approaching. Mr. Summers was very good at all this; in his clean white shirt and blue jeans, with one hand resting carelessly on the black box, he seemed very proper and important as he talked interminably to Mr. Graves and the Martins.
Just as Mr. Summers finally left off talking and turned to the assembled villagers, Mrs. Hutchinson came hurriedly along the path to the square, her sweater thrown over her shoulders, and slid into place in the back of the crowd. "Clean forgot what day it was," she said to Mrs. Delacroix, who stood next to her, and they both laughed softly. "Thought my old man was out back stacking wood," Mrs. Hutchinson went on, "and then I looked out the window and the kids was gone, and then I remembered it was the twenty-seventh and came a-running." She dried her hands on her apron, and Mrs. Delacroix said, "You're in time, though. They're still talking away up there."
Mrs. Hutchinson craned her neck to see through the crowd and found her husband and children standing near the front. She tapped Mrs. Delacroix on the arm as a farewell and began to make her way through the crowd. The people separated good-humoredly to let her through; two or three people said, in voices just loud enough to be heard across the crowd, "Here comes your Missus, Hutchinson," and "Bill, she made it after all." Mrs. Hutchinson reached her husband, and Mr. Summers, who had been waiting, said cheerfully, "Thought we were going to have to get on without you, Tessie." Mrs. Hutchinson said, grinning, "Wouldn't have me leave m'dishes in the sink, now, would you. Joe?" and soft laughter ran through the crowd as the people stirred back into position after Mrs. Hutchinson's arrival.
"Well, now," Mr. Summers said soberly, "guess we better get started, get this over with, so's we can go back to work. Anybody ain't here?"
"Dunbar," several people said. "Dunbar, Dunbar."
Mr. Summers consulted his list. "Clyde Dunbar," he said. "That's right. He's broke his leg, hasn't he? Who's drawing for him?"
"Me, I guess," a woman said, and Mr. Summers turned to look at her. "Wife draws for her husband," Mr. Summers said. "Don't you have a grown boy to do it for you, Janey?" Although Mr. Summers and everyone else in the village knew the answer perfectly well, it was the business of the official of the lottery to ask such questions formally. Mr. Summers waited with an expression of polite interest while Mrs. Dunbar answered.
"Horace's not but sixteen yet," Mrs. Dunbar said regretfully. "Guess I gotta fill in for the old man this year."
"Right," Mr. Summers said. He made a note on the list he was holding. Then he asked, "Watson boy drawing this year?"
A tall boy in the crowd raised his hand. "Here," he said. "I m drawing for m'mother and me." He blinked his eyes nervously and ducked his head as several voices in the crowd said things like "Good fellow, Jack," and "Glad to see your mother's got a man to do it."
"Well," Mr. Summers said, "guess that's everyone. Old Man Warner make it?"
"Here," a voice said, and Mr. Summers nodded.
A sudden hush fell on the crowd as Mr. Summers cleared his throat and looked at the list. "All ready?" he called. "Now, I'll read the names--heads of families first--and the men come up and take a paper out of the box. Keep the paper folded in your hand without looking at it until everyone has had a turn. Everything clear?"
The people had done it so many times that they only half listened to the directions; most of them were quiet, wetting their lips, not looking around. Then Mr. Summers raised one hand high and said, "Adams." A man disengaged himself from the crowd and came forward. "Hi, Steve," Mr. Summers said, and Mr. Adams said, "Hi, Joe." They grinned at one another humorlessly and nervously. Then Mr. Adams reached into the black box and took out a folded paper. He held it firmly by one corner as he turned and went hastily back to his place in the crowd, where he stood a little apart from his family, not looking down at his hand.
"Allen," Mr. Summers said. "Anderson.... Bentham."
"Seems like there's no time at all between lotteries any more," Mrs. Delacroix said to Mrs. Graves in the back row. "Seems like we got through with the last one only last week."
"Time sure goes fast," Mrs. Graves said.
"Clark.... Delacroix."
"There goes my old man," Mrs. Delacroix said. She held her breath while her husband went forward.
"Dunbar," Mr. Summers said, and Mrs. Dunbar went steadily to the box while one of the women said, "Go on, Janey," and another said, "There she goes."
"We're next," Mrs. Graves said. She watched while Mr. Graves came around from the side of the box, greeted Mr. Summers gravely and selected a slip of paper from the box. By now, all through the crowd there were men holding the small folded papers in their large hands, turning them over and over nervously Mrs. Dunbar and her two sons stood together, Mrs. Dunbar holding the slip of paper.
"Harburt.... Hutchinson."
"Get up there, Bill," Mrs. Hutchinson said, and the people near her laughed.
"Jones."
"They do say," Mr. Adams said to Old Man Warner, who stood next to him, "that over in the north village they're talking of giving up the lottery."
Old Man Warner snorted, "Pack of crazy fools," he said. "Listening to the young folks, nothing's good enough for them. Next thing you know, they'll be wanting to go back to living in caves, nobody work any more, live that way for a while. Used to be a saying about 'Lottery in June, corn be heavy soon.' First thing you know, we'd all be eating stewed chickweed and acorns. There's always been a lottery," he added petulantly. "Bad enough to see young Joe Summers up there joking with everybody."
"Some places have already quit lotteries," Mrs. Adams said.
"Nothing but trouble in that," Old Man Warner said stoutly. "Pack of young fools."
"Martin." And Bobby Martin watched his father go forward. "Overdyke.... Percy."
"I wish they'd hurry," Mrs. Dunbar said to her older son. "I wish they'd hurry."
"They're almost through," her son said.
"You get ready to run tell Dad," Mrs. Dunbar said.
Mr. Summers called his own name and then stepped forward precisely and selected a slip from the box. Then he called, "Warner."
"Seventy-seventh year I been in the lottery," Old Man Warner said as he went through the crowd. "Seventy-seventh time."
"Watson." The tall boy came awkwardly through the crowd. Someone said, "Don't be nervous, Jack," and Mr. Summers said, "Take your time, son."
"Zanini."
After that, there was a long pause, a breathless pause, until Mr. Summers, holding his slip of paper in the air, said, "All right, fellows." For a minute, no one moved, and then all the slips of paper were opened. Suddenly, all the women began to speak at once, saying, "Who is it?" "Who's got it?" "Is it the Dunbars?," "Is it the Watsons?" Then the voices began to say, "It's Hutchinson. It's Bill," "Bill Hutchinson's got it."
"Go tell your father," Mrs. Dunbar said to her older son.
People began to look around to see the Hutchinsons. Bill Hutchinson was standing quiet, staring down at the paper in his hand. Suddenly, Tessie Hutchinson shouted to Mr. Summers, "You didn't give him time enough to take any paper he wanted. I saw you. It wasn't fair!"
"Be a good sport, Tessie, " Mrs. Delacroix called, and Mrs. Graves said, "All of us took the same chance."
"Shut up, Tessie," Bill Hutchinson said.
"Well, everyone," Mr. Summers said, "that was done pretty fast, and now we've got to be hurrying a little more to get done in time." He consulted his next list. "Bill," he said, "you draw for the Hutchinson family. You got any other households in the Hutchinsons?"
"There's Don and Eva," Mrs. Hutchinson yelled. "Make them take their chance!"
"Daughters draw with their husbands' families, Tessie," Mr. Summers said gently. "You know that as well as anyone else."
"It wasn't fair," Tessie said.
"I guess not, Joe," Bill Hutchinson said regretfully. "My daughter draws with her husband's family, that's only fair. And I've got no other family except the kids."
"Then, as far as drawing for families is concerned, it's you," Mr. Summers said in explanation, "and as far as drawing for households is concerned, that's you, too. Right?"
"Right," Bill Hutchinson said.
"How many kids, Bill?" Mr. Summers asked formally.
"Three," Bill Hutchinson said. "There's Bill, Jr., and Nancy, and little Dave. And Tessie and me."
"All right, then," Mr. Summers said. "Harry, you got their tickets back?"
Mr. Graves nodded and held up the slips of paper. "Put them in the box, then," Mr. Summers directed. "Take Bill's and put it in."
"I think we ought to start over," Mrs. Hutchinson said, as quietly as she could. "I tell you it wasn't fair. You didn't give him time enough to choose. Everybody saw that."
Mr. Graves had selected the five slips and put them in the box, and he dropped all the papers but those onto the ground, where the breeze caught them and lifted them off.
"Listen, everybody," Mrs. Hutchinson was saying to the people around her.
"Ready, Bill?" Mr. Summers asked, and Bill Hutchinson, with one quick glance around at his wife and children, nodded.
"Remember," Mr. Summers said, "take the slips and keep them folded until each person has taken one. Harry, you help little Dave." Mr. Graves took the hand of the little boy, who came willingly with him up to the box. "Take a paper out of the box, Davy," Mr. Summers said. Davy put his hand into the box and laughed. "Take just one paper," Mr. Summers said. "Harry, you hold it for him." Mr. Graves took the child's hand and removed the folded paper from the tight fist and held it while little Dave stood next to him and looked up at him wonderingly.
"Nancy next," Mr. Summers said. Nancy was twelve, and her school friends breathed heavily as she went forward, switching her skirt, and took a slip daintily from the box "Bill, Jr.," Mr. Summers said, and Billy, his face red and his feet overlarge, nearly knocked the box over as he got a paper out. "Tessie," Mr. Summers said. She hesitated for a minute, looking around defiantly, and then set her lips and went up to the box. She snatched a paper out and held it behind her.
"Bill," Mr. Summers said, and Bill Hutchinson reached into the box and felt around, bringing his hand out at last with the slip of paper in it.
The crowd was quiet. A girl whispered, "I hope it's not Nancy," and the sound of the whisper reached the edges of the crowd.
"It's not the way it used to be," Old Man Warner said clearly. "People ain't the way they used to be."
"All right," Mr. Summers said. "Open the papers. Harry, you open little Dave's."
Mr. Graves opened the slip of paper and there was a general sigh through the crowd as he held it up and everyone could see that it was blank. Nancy and Bill. Jr., opened theirs at the same time, and both beamed and laughed, turning around to the crowd and holding their slips of paper above their heads.
"Tessie," Mr. Summers said. There was a pause, and then Mr. Summers looked at Bill Hutchinson, and Bill unfolded his paper and showed it. It was blank.
"It's Tessie," Mr. Summers said, and his voice was hushed. "Show us her paper. Bill."
Bill Hutchinson went over to his wife and forced the slip of paper out of her hand. It had a black spot on it, the black spot Mr. Summers had made the night before with the heavy pencil in the coal company office. Bill Hutchinson held it up, and there was a stir in the crowd.
"All right, folks," Mr. Summers said. "Let's finish quickly."
Although the villagers had forgotten the ritual and lost the original black box, they still remembered to use stones. The pile of stones the boys had made earlier was ready; there were stones on the ground with the blowing scraps of paper that had come out of the box. Mrs. Delacroix selected a stone so large she had to pick it up with both hands and turned to Mrs. Dunbar. "Come on," she said. "Hurry up."
Mrs. Dunbar had small stones in both hands, and she said. gasping for breath, "I can't run at all. You'll have to go ahead and I'll catch up with you."
The children had stones already, and someone gave little Davy Hutchinson few pebbles.
Tessie Hutchinson was in the center of a cleared space by now, and she held her hands out desperately as the villagers moved in on her. "It isn't fair," she said. A stone hit her on the side of the head.
Old Man Warner was saying, "Come on, come on, everyone." Steve Adams was in the front of the crowd of villagers, with Mrs. Graves beside him.
"It isn't fair, it isn't right," Mrs. Hutchinson screamed and then they were upon her.
قرعه کشی
صبح روز بیست و هفتم ژوئن هوا صاف و آفتابی بود و گرمای نشاطآور یک روز وسط تابستان را داشت؛ گلها غرق شکوفه و علفها سبز و خرم بودند. نزدیکیهای ساعت ده، مردم روستا رفته رفته در میدان میان ادارة پست و بانک گرد می آمدند؛ در بعضی شهرها آن قدر آدم جمع میشد که قرعهکشی دو روز طول میکشید و ناچار کار را از روز بیست و ششم شروع میکردند؛ اما در این روستا، که فقط سیصد نفری آدم داشت، سر تا ته قرعهکشی کمتر از دو ساعت وقت میگرفت؛ بنابرین کار را در ساعت ده شروع میکردند و طوری به موقع تمام میکردند که مردم روستا، برای ناهار، ظهر توی خانه هایشان بودند.
بچه ها، البته اول جمع میشدند. مدرسه تازگیها با آمدن تابستان تعطیل شده بود و احساس آزادی برای بیشتر آنها آزاردهنده بود؛ دلشان میخواست، پیش از آنکه توی بازی پر شر و شور راه پیدا کنند، مدتی بی سرو صدا دور هم جمع شوند و باز از کلاس و معلم، و کتاب و تنبیه حرف بزنند. بابی مارتین جیبهایش را از پیش با قلوه سنگ انباشته بود، و پسرهای دیگر چیزی نگذشت که، به پیروی از او، صافترین و گردترین سنگها را جمع کردند؛ بابی و هری جونز و دیکی دلاکرُیکس- که روستاییها دلاکرُی صدایش میکردند- دست آخر تل بزرگی قلوه سنگ در گوشة میدان جمع کردند و مراقب بودند بچههای دیگر نگاه چپ به آن نیندازند. دخترها کناری ایستاده بودند و با هم گرم اختلاط بودند و سرشان را برمیگرداندند پسرها را دید میزدند ؛ و پسرهای کوچولو توی خاک و خل غلت میزدند یا دست برادرها وخواهرهای بزرگشان را محکم گرفته بودند.
چیزی نگذشت که مردها کمکم جمع شدند، بچههایشان را میپاییدند و از محصول و باران، تراکتور و مالیات حرف میزدند. کنار هم، دور از تل قلوه سنگ گوشة میدان ایستاده بودند، و آهسته لطیفه تعریف میکردند و به جای سر دادن قهقهه لبخند میزدند. سرو کلة زنها، که لباس رنگ و رو رفتة خانه و ژاکت پوشیده بودند، اندکی بعد از مردهایشان پیدا شد. به همدیگر سلام کردند و همانطور که میرفتند به شوهرانشان بپیوندند حرفهای خالهزنکی برای هم تعریف میکردند. طولی نکشید که زنها کنار شوهرهایشان ایستادند و بچهها را صدا زدند و بچهها که چهار پنج بار صدایشان زده بودند، با بیمیلی راه افتادند رفتند. بابی مارتین از زیر دست دراز شدة مادرش جا خالی داد و دوان دوان به طرف تل قلوه سنگ برگشت. پدرش صدایش را بلند کرد سرش داد زد و بابی به سرعت برگشت و سر جایش، میان پدر و برادربزرگش ، ایستاد.
ادارة قرعهکشی –مثل رقصهای میدانی، باشگاه نوجوانها و جشن هالووین- به عهدة آقای سامرز بود، که فرصت و توانایی جسمی داشت تا صرف فعالیتهای محلی بکند. آقای سامرز چهرة گردی داشت و شاد و شنگول بود و از راه خرید و فروش زغال سنگ زندگی میکرد و مردم دلشان به حالش میسوخت؛ چون اجاقش کور بود و زنش آدم بددهنی بود. وقتی، صندوق سیاه چوبی به دست، پا به میدان گذاشت، پچپچی میان روستاییها درگرفت و او دست تکان داد و بلند گفت: «یه کم دیر شد، رفقا.» رئیس پست، یعنی آقای گریوز، عسلی سه پایه به دست، به دنبالش میرفت؛ عسلی در وسط میدان گذاشته شد و آقای سامرز صندوق سیاه را رویش جا داد. روستاییها فاصلهشان را حفظ کرده بودند و دور از عسلی ایستاده بودند، و وقتی آقای سامرز گفت: «کیا حاضرن به من کمک کنن؟» دودل ماندند تا اینکه دو نفر مرد، یعنی آقای مارتین و پسر بزرگش، باکستر، جلو رفتند و صندوق را روی عسلی محکم گرفتند و آقای سامرز کاغذهای تویش را به هم زد.
لوازم اصلی قرعهکشی سالها پیش گم شده بود و صندوقی که حالا روی عسلی بود، حتی پیش از به دنیا آمدن وارنر پیره، مسنترین مرد روستا، توی قرعهکشی به کار میرفت. آقای سامرز بارها با روستاییها صحبت کرده بود که صندوق نُوی درست کنند؛ اما هیچکس دلش نمیخواست این صندوق سیاهی که بهجا مانده و سنت را حفظ کرده بود از میان برود. تعریف میکردند که صندوق حاضر از قطعههای صندوق پیش از آن درست شده، یعنی صندوقی که با آمدن اولین آدمها به این محل و بنا کردن روستا ساخته شده بود. هر سال بعد از قرعهکشی، آقای سامرز موضوع ساختن صندوق نو را پیش میکشید؛ اما هر سال بیآنکه کاری سر بگیرد، موضوع به دست فراموشی سپرده میشد. صندوق سیاه هر سال فرسودهتر میشد؛ تا اینکه حالا دیگر از سیاهی افتاده بود و یک طرفش خش برداشته بود و رنگ اصلی چوب آن دیده میشد و رنگ بعضی جاهایش هم رفته بود و لک و پک شده بود.
آقای مارتین و پسر بزرگش، باکستر، صندوق سیاه را محکم نگه داشتند تا اینکه آقای سامرز کاغذها را خوب با دست به هم زد. از شاخ و برگ مراسم آنقدر کنار گذاشته یا فراموش شده بود که آقای سامرز خیلی راحت قطعههای کاغذ را جانشین باریکههای چوبی کرد که نسلهای پیاپی از آنها استفاده کرده بودند. آقای سامرز استدلال کرده بود که باریکههای چوب به درد زمانی میخورد که روستا خیلی کوچک بود اما حالا که شمار جمعیت از سیصد نفر بیشتر شده بود و احتمالاً بیشتر هم میشد، لازم بود از چیزی استفاده کنند که راحتتر توی صندوق جا بگیرد. شب پیش از قرعه کشی، آقای سامرز و آقای گریوز قطعههای کاغذ را درست میکردند و توی صندوق میریختند و صندوق را میبردند توی گاوصندوق شرکت زغال سنگ آقای سامرز جا میدادند و درش را قفل میکردند تا روز بعد که آقای سامرز آماده میشد آن را به میدان ببرد. بقیة سال صندوق را میبردند اینجا و آنجا جا میدادند. یک سال توی انبار آقای گریوز میگذاشتند و سال دیگر توی ادارة پست، زیر دست و پا بود و گاهی توی قفسة بقالی خانوادة مارتین جا میدادند و میگذاشتند همانجا باشد.
پیش از آنکه آقای سامرز شروع قرعهکشی را اعلام کند، جنجال زیادی به پا میشد. میبایست صورتهایی آماده میکردند، یک صورت از اسم بزرگ تکتک خانواده؛ یک صورت از اسم بزرگ تکتک خانوارها و صورتی از اعضای هر خانوار. رئیس پست مراسم سوگند آقای سامرز را، که مجری قرعهکشی بود، بجا میآورد. بعضی مردم یادشان میآمد که یک جور تکخوانی هم در کار بود که مجری قرعهکشی اجرا میکرد و آن آواز سرسری و بدون آهنگی بود که هر سال مطابق مقررات عجولانه سر میگرفت. بعضی مردم عقیده داشتند که مجری قرعهکشی موقع خواندن یا سر دادن آواز یک جا میایستاد، دیگران عقیده داشتند که لابهلای مردم راه میرفت . اما سالها پیش این قسمت از مراسم ورافتاده بود. مراسم سلام هم در کار بود که مجری قرعهکشی میبایست خطاب به کسی که برای برداشتن قرعه میآمد بجا بیاورد. اما این مراسم هم با گذشت زمان تغییر کرده بود تا اینکه حالا احساس میشد که مجری لازم است خطاب به کسی که به طرف صندوق میرود صحبتی بکند. آقای سامرز در همة این کارها سنگ تمام میگذاشت؛ او با پیراهن سفید و شلوار جین، همانطور که یک دستش را سرسری روی صندوق سیاه گذاشته بود و خطاب به آقای گریوز و مارتینها صحبت ملالآوری را پیش کشیده بود، مقتدر و با ابهت جلوه میکرد.
درست وقتی که آقای سامرز صحبتهایش را تمام کرد و رویش را به طرف روستاییهای گردآمده برگرداند، خانم هاچینسن که ژاکتش را روی شانه انداخته بود، با شتاب جادهای را که به میدان میرسید پیمود و خود را پشت سر جمعیت جا داد و به خانم دلاکرُیکس، که در کنارش ایستاده بود، گفت: «پاک یادم رفته بود امروز چه روزییه.» و هر دو آرام خندیدند. خانم هاچینسن باز گفت: «فکر کردم شوورم برگشته رفته هیزم جمع کنه، بعد که از پنجره بیرونو نگاه کردم و دیدم بچهها نیستن، اون وقت به صرافت افتادم که امروز بیست و هفتمه و خودمو به دو رسوندم.» و دستهایش را با دامنش پاک کرد. خانم دلاکرُیکس گفت: «اما بهموقع رسیدی. هنوز اونجا دارن حرف میزنن.»
خانم هاچینسن سرک کشید و لابهلای جمعیت را نگاه کرد و شوهر و بچههایش را دید که جایی نزدیکیهای جلو ایستادهاند. دستش را به عنوان خداحافظی به بازوی خانم دلاکرُیکس زد و از لای جمعیت راه گشود. مردم با خوش خلقی کوچه دادند تا او بگذرد؛ دو سه نفر باصدایی که تا جلو جمعیت شنیده شد، گفتند: «اینم خانمت، هاچینسن.» و « بلاخره خودشو رسوند، بیل.» خانم هاچینسن به شوهرش رسید، و آقای سامرز، که منتظر ایستاده بود، با چهرة بشاشی گفت: «خیال میکردم باید بدون تو شروع کنیم، تسی.» خانم هاچینسن با خنده گفت: «اگه ظرفامو نشسته تو دستشویی ول میکردم میاومدم هزار تا حرف بم نمیزدی، جو؟» و، همانطور که مردم پس از ورود خانم هاچینسن سر جای خودشان قرار میگرفتند، خندة آرامی در میان جمعیت پیچید.
آقای سامرز موقرانه گفت: «خب، گمونم بهتره شروع کنیم، کلک این کارو بکنیم تا برگردیم سر کار و زندگیمون. کی نیومده؟»
چند نفر گفتند: «دنبار، دنبار، دنبار.»
آقای سامرز نگاهی به صورت اسامی انداخت و گفت: «کلاید دنبار، درسته. این بابا پاش شکسته. کی جاش قرعه میکشه؟»
زنی گفت: «گمونم من.» و آقای سامرز رویش را برگرداند او را نگاه کرد و گفت: «زنها به جای شووراشون قرعه میکشن. تو پسر بزرگ نداری که به جات بکشه، جینی؟» گرچه آقای سامرز و روستاییهای دیگر جواب این سوأل را به خوبی میدانستند اما این وظیفة مجری قرعهکشی بود که به طور رسمی این سوألها را بپرسد. آقای سامرز با علاقهای آمیخته به ادب منتظر ماند.
خانم دنبار با تأسف گفت: «هاریس هنوز شونزده سالش نشده. گمونم امسال خودم باید به جای شوورم قرعه بکشم.»
آقای سامرز گفت: «باشه.» و روی صورتی که دستش بود چیزی یادداشت کرد. سپس پرسید: «پسر واتسن امسال قرعه میکشه؟»
پسر بلند قدی از وسط جمعیت دستش را بالا برد، گفت: «حاضر، من برای خودم و مادرم میکشم.» و وقتی چند نفر از لابهلای جمعیت چیزهایی گفتند مثل: «آفرین، جک.» یا «خوشحالیم که مادرت یه مرد پیدا کرده به جاش قرعه برداره.» پسر با حالی عصبی مژه زد و سرش را پایین برد.
آقای سامرز گفت: «خب، پس همه هستن. وارنر پیره شرکت میکنه؟»
یک نفر گفت: «حاضر.» و آقای سامرز سر تکان داد.
همینکه آقای سامرز گلویش را صاف کرد و نگاهی به صورت انداخت، سکوتی ناگهانی جمعیت را در بر گرفت، گفت: «همه آمادهن؟ الآن اسمارو میخونم، اول بزرگ هر خونواده، اون وقت مردا میآن اینجا و یه کاغذ از تو صندوق برمیدارن. کاغذو همونطور تا شده تو دست نگه میدارن و تا وقتی همه برنداشتهن بهش نگاه نمیکنن. روشن شد؟»
مردم که بارها به اینکار دست زده بودند، آنقدرها گوششان به این دستورها نبود؛ بیشترشان ساکت بودند، لبهایشان را گاز میزدند و به هیچ طرفی نگاه نمیکردند. سپس آقای سامرز یک دستش را بالا برد و گفت: «آدامز.» مردی از جمعیت جدا شد و بیرون آمد. آقای سامرز گفت: «سلام، استیو،» و آقای آدامز گفت: «سلام، جو.» و با بیحوصلگی و با حالی عصبی به همدیگر لبخند زدند. آن وقت آقای آدامز دستش را توی صندوق کرد و کاغذ تا شدهای بیرون آورد. گوشة کاغذ را محکم گرفته بود، چرخید و به شتاب سر جایش توی جمعیت برگشت و بیآنکه به دستش نگاه کند اندکی دور از خانوادهاش ایستاد.
آقای سامرز گفت: «الن، اندرسن....بنتام.»
در ردیف عقب، خانم دلاکرُیکس به خانم گریوز گفت: «انگار میون قرعهکشیا فاصله نمیافته، انگار همین هفتة پیش بود که قرعهکشی داشتیم.»
خانم گریوز گفت: «آخه، وقت تند میگذره.»
« کلارک دلاکرُیکس.»
خانم دلاکریکس گفت: «اینم از شوور من.» و همانطور که شوهرش پیش میرفت نفسش را نگه داشته بود.
آقای سامرز گفت: «دنبار.» و خانم دنبار همانطور که با گامهای محکم به طرف صندوق میرفت، یکی از زنها گفت: «برو ببینم چه کار میکنی، جینی.» و دیگری گفت: «اینم از دنبار.»
خانم گریوز گفت: «بعدش نوبت ماس.» و شوهرش را تماشا میکرد که از جلو صندوق گذشت، موقرانه به آقای سامرز سلام کرد و کاغذی از توی صندوق بیرون آورد. حالا دیگر در همه جای جمعیت مردها کاغذهای کوچک تا کرده را توی دستهای برزگشان گرفته بودند و با حالی عصبی زیر و رو میکردند. خانم دنبار و دو پسرش کنار هم ایستاده بودند، خانم دنبار تکه کاغذ را توی مشت گرفته بود.
«هاربرت... هاچینسن.»
خانم هاچینسن گفت: «عقب نمونی، بیل.» و آدمهای کنار او زیر خنده زدند. «جونز.»
آقای آدامز به وارنر پیره، که در کنارش ایستاده بود، گفت: «میگن تو روستای بالایی پیچیده که میخوان قرعهکشی رو ور بندازن.»
وارنر پیره، با صدای فین، ناخشنودی خود را نشان داد و گفت: «یه مشت احمق دیوونه. به حرف جوونا گوش میدن که زیر بار هیچی نمیرن. یه روزییم در میآن میگن میخوایم بریم تو غار زندگی کنیم. دیگه کسی خیال کار کردن نداره، میخوایم یه مدتی این جوری بگذرونیم. اون قدیما یه مثلی بود که میگفت: قرعهکشی ماه ژوئن/ فصل گندم رسیدن. بذارین یه مدتی بگذره اون وقت خوراکمون میشه بوتة حشیشالقزاز آبپزو بلوط. تا بوده قرعهکشی بوده.» آن وقت با کج خلقی اضافه کرد: «همینقدر که این جو سامرز جوون داره همه رو اونجا سنگ رو یخ میکنه برا هفت پشتمون بسه.»
خانم آدامز گفت: «بعضی جاها دیگه قرعهکشی ور افتاده.»
وارنر پیره رک گفت: «کارشون زار میشه. یه مشت جوون ابله.»
«مارتین.» و بابی مارتین پدرش را نگاه میکرد که به طرف صندوق میرفت. «اُوردایک..... پرسی.»
خانم دنبار به پسر بزرگش گفت: «کاش عجله میکردن. کاش عجله میکردن.»
پسرش گفت: «دیگه داره تموم میشه.»
خانم دنبار گفت: «آماده شو، باید بدو بری به بابات خبرو برسونی.»
آقای سامرز اسم خودش را خواند و سپس به دقت قدم پیش گذاشت و ورقه کاغذی از توی صندوق دستچین کرد. آن وقت صدا زد: «وارنر.»
وارنر پیره، همانطور که از وسط جمعیت میگذشت، گفت: «هفتاد و هفت ساله تو قرعهکشی شرکت میکنم، یعنی هفتاد و هفت بار.»
«واتسن.» پسر قدبلند ناشیانه از لابهلای جمعیت پیش رفت. کسی گفت: «نبینم عصبی باشی، جک.» و آقای سامرز گفت: «آروم باش، پسر.»
« زانینی.»
سپس مکثی طولانی برقرار شد، مکثی نفسگیر، تا اینکه آقای سامرز قطعه کاغذش را توی هوا گرفت ، گفت: «خیلی خب، رفقا.» لحظهای کسی تکان نخورد و سپس همة کاغذها باز شد. ناگهان زنها همه با هم شروع به صحبت کردند، میگفتند: «به کی افتاد؟» «گیر کی اومد؟» «خونوادة دنباره؟» « خونوادة واتسنه؟» سپس همه جا پیچید: «هاچینسنه، بیله.» « به بیل هاچینسن افتاد.»
خانم دنبار به پسر بزرگش گفت: «برو خبرو به بابات برسون.»
مردم برگشتند به هاچینسنها نگاه کردند. بیل هاچینسن آرام یستاده بود. سرش را زیر انداخته بود به کاغذ توی دستش نگاه میکرد. ناگهان تسی هاچینسن بر سر آقای سامرز داد کشید، «شما بش فرصت ندادین کاغذی رو که میخواس برداره، من چشمم بهتون بود. بیانصافی کردین!»
خانم دلاک رُیکس بلند گفت: «جر نزن، تسی.» و خانم گریوز گفت:« فرصت همة ما یکی بود.»
بیل هاچینسن گفت: «خفه شو، تسی.»
آقای سامرز گفت: «خوب، همه گوش کنین. تا اینجا خوب تند پیش رفتیم. و حالا باید بیشتر عجله کنیم تا کار بهموقع تموم بشه.» صورت دیگر خود را وارسی کرد و گفت: «بیل، تو برای خونوادة هاچینسن قرعه کشیدی. کس دیگهای هم هس که جزو خونوار شما باشه؟»
خانم هاچینسن فریاد کشید: «دان و اوا هم هستن. اونارو هم وادار کنین بردارن.»
آقای سامرز آرام گفت: «دخترها از طرف خونوادة شووراشون تو قرعهکشی شرکت میکنن. تو هم مث همه اینو میدونی.»
تسی گفت: «میخوام بگم بیانصافی کردین.»
بیل هاچینسن با شرمندگی گفت: «بیخود میگه، جو. دختر من جزو خونوادة شوورش حساب میشه، بیانصافی هم نشده. و من بهجز این بچهها کس دیگهای ندارم.»
آقای سامرز توضیح داد: «اگه خونواده رو در نظر بگیریم قرعه به اسم تو در اومده و اگه خانوارو در نظر بگیریم باز قرعه به اسم تو دراومده؛ قبول داری؟»
بیل هاچینسن گفت: «قبول دارم.»
آقای سامرز به طور رسمی پرسید: «چند تا بچه داری؟»
بیل هاچینسن گفت: «سه تا، بیل پسر، نانسی و دیو کوچولو. و خودمو و تسی.»
آقای سامرز گفت: «خیلی خب، هری، ورقههاشونو گرفتی؟»
آقای گریوز سر تکان داد و قطعههای کاغذ را بالا گرفت. آقای سامرز گفت: «بندازشون تو صندوق. مال بیلو هم بگیر و بنداز اون تو.»
خانم هاچینسن صدایش را تا آنجا که میتوانست پایین آورد و گفت:« من میگم از سر شروع کنیم، میگم منصفانه نبوده. بش فرصت ندادین سوا کنه. همه دیدن.»
آقای گریوز پنج ورقه را گرفته و توی صندوق انداخته بود. ورقههای دیگر را روی زمین ریخت و باد آنها را برداشت و با خود برد.
خانم هاچینسن خطاب به آدمهای دور و اطرافش گفت: «همه شاهد باشن.»
آقای سامرز گفت: «حاضری، بیل؟» و بیل هاچینسن نگاهی گذرا به زن و بچههایش کرد و سرتکان داد.
آقای سامرز گفت: «یادتون باشه، ورقههارو بر میدارین و بازشون نمیکنین تا همه بردارن. هری، تو به دیو کوچولو کمک کن.» آقای گریوز دست کوچولو را گرفت و او با رغبت همراه آقای گریوز تا پای صندوق رفت. آقای سامرز گفت: «فقط یکی بردار. هری، تو براش نگهدار.» آقای گریوز دست بچه را بالا گرفت و کاغذ تا شده را از توی مشت محکم او درآورد. و در دست نگه داشت و دیو کوچولو، که در کنارش ایستاده بود، سرش را بالا کرده بود و هاجوواج نگاهش میکرد.
آقای سامرز گفت: «بعد نوبت نانسییه.» نانسی دوازده ساله بود و همانطور که به طرف صندوق میرفت دوستان هممدرسهایش نفسشان به شماره افتاد. دامنش را جمع کرد و با ظرافت قطعه کاغذی را از توی صندوق بیرون آورد. آقای سامرز گفت: «بیل پسر،» و بیلی با چهرة سرخ و پاهای بیش از حد بزرگ، همانطور که قطعه کاغذی در میآورد، چیزی نمانده بود صندوق را بیندازد. آقای سامرز گفت: «تسی.» زن لحظهای دودل ماند، مبارزجویانه نگاهی به اطراف انداخت و سپس لبهایش را بر هم فشرد و به طرف صندوق رفت. کاغذی را قاپ زد و پشت سرش نگه داشت.
آقای سامرز گفت: «بیل.» و بیل هاچینسن دست توی صندوق کرد و گشت و دست آخر دستش را با یک قطعه کاغذ بیرون آورد.
جمعیت ساکت بود. دختری به نجوا گفت: «کاش نانسی نباشه.» و صدای نجوایش تا کنارههای جمعیت رسید.
وارنر پیره گفت: «این راه و رسمش نیس. مردم دیگه مث قدیما نیستن.»
آقای سامرز گفت: «خیلی خب، کاغذها رو باز کنین. هری ، کاغد دیو کوچولو رو باز کن.»
آقای گریوز کاغد را باز کرد و بالا گرفت و وقتی جمعیت دید که سفید است همه با هم نفس راحتی کشیدند. نانسی و بیل پسر ورقههای کاغذشان را با هم باز کردند و هر دو شاد شدند و خندیدند.
برگشتند رو به جمعیت کردند و ورقهها را بالای سرشان گرفتند.
آقای سامرز گفت: «تسی.» لحظهای مکث بود و سپس آقای سامرز به بیل هاچینسن نگاه کرد، بیل کاغذش را باز کرد و نشان داد. سفید بود.
آقای سامرز گفت: «نوبت تسییه.» و صدایش آرامتر شد: «بیل، کاغذشو به ما نشون بده.»
بیل هاچینسن به طرف زنش پیش رفت و ورقة کاغذ را به زور از دستش درآورد. نقطة سیاهی رویش بود؛ نقطة سیاهی که آقای سامرز شب پیش توی دفتر زغال سنگ با قلم درشت رویش گذاشته بود. بیل هاچینسن کاغذ را بالا گرفت و جنب و جوشی توی جمعیت دیده شد.
آقای سامرز گفت: «خیلی خب، رفقا. بذارین زود قال قضیهرو بکنیم.»
روستاییها هر چند مراسم را فراموش کرده بودند و صندوق سیاه اصلی از میان رفته بود، اما هنوز استفاده از سنگ یادشان بود. تل قلوه سنگ دیده میشد. خانم دلاکرُیکس سنگ بزرگی انتخاب کرد که ناچار شد با هر دو دست بلند کند و رو به خانم دنبار کرد و گفت: «زود باش، عجله کن.»
خانم دنبار توی هر دو دستش سنگ بود و نفسنفس زنان گفت: «من نای دویدن ندارم. تو برو جلو ، بت میرسم.»
بچهها دیگر سنگ برداشته بودند و یک نفر چند ریگ کوچک به دست دیو کوچولو داد.
تسی هاچینسن حالا در وسط فضایی خالی ایستاده بود و همانطور که روستاییها به طرفش پیش میرفتند، دستهایش را نومیدانه پیش آورد و گفت: «منصفانه نیس.» سنگی به یک طرف سرش خورد.
وارنر پیره گفت: «یالا، یالا، همه با هم.» استیو آدامز در جلو جمعیت روستاییها بود و خانم گریوز در کنارش دیده میشد.
خانم هاچینسن جیغ کشید: «منصفانه نیس، عادلانه نیس.» و سپس همه روی سرش ریختند.
برگردان: احمد گلشیری
منبع
motarjemonline.com
