داستان Misery-اندوه نوشته ی آنتوان چخوف با ترجمه فارسی

Persia1

مدیر تالار زبان انگلیسی
مدیر تالار
Misery by Anton Chekhov



The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.​



"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to the hospital to get his son's clothes. He still has his daughter Anisya in the country.... And he wants to talk about her too.... Yes, he has plenty to talk about now. His listener ought to sigh and exclaim and lament.... It would be even better to talk to women. Though they are silly creatures, they blubber at the first word.
"Let's go out and have a look at the mare," Iona thinks. "There is always time for sleep.... You'll have sleep enough, no fear.... "
He puts on his coat and goes into the stables where his mare is standing. He thinks about oats, about hay, about the weather.... He cannot think about his son when he is alone.... To talk about him with someone is possible, but to think of him and picture him is insufferable anguish....
"Are you munching?" Iona asks his mare, seeing her shining eyes. "There, munch away, munch away.... Since we have not earned enough for oats, we will eat hay.... Yes,... I have grown too old to drive.... My son ought to be driving, not I.... He was a real cabman.... He ought to have lived.... "
Iona is silent for a while, and then he goes on:
"That's how it is, old girl.... Kuzma Ionitch is gone.... He said good-by to me.... He went and died for no reason.... Now, suppose you had a little colt, and you were own mother to that little colt.... And all at once that same little colt went and died.... You'd be sorry, wouldn't you?... "
The little mare munches, listens, and breathes on her master's hands. Iona is carried away and tells her all about it.​

اندوه


گرگ و میش غروب است. برفدانه های درشت آبدار به گرد فا نوسهایی که دمیپیش روشنشان کرده اند، با تأنی میچرخند وهمچون پوششی نازک و نرم، روی شیروانیها و پشت اسبها و بر شانهها و کلاههای رهگذران مینشیند. ایونا پتاپف سورچی سراپا سفید گشته و به شبح میماند. تا جایی که یک آدم زنده بتواند تا شود، پشت خم کرده و بی حرکت درجای خود نشسته است. چنین به نظر میرسد که اگر تلی از برف هم روی او بیفتد باز لازم نخواهد دید تکانی بخورد و برف را از روی خود بتکاند. اسب لاغرمردنیاش هم سفید پوش و بیحرکت است. حیوان بینوا با آرامش و سکون خود و با استخوانهای برآمده و با پاهای کشیده چون چوب خرد، از نزدیک به اسب قندی صناری میماند. به احتمال بسیار زیاد، او هم به فکر فرو رفته است. اسبی را که از گاوآهن و از مناظر خاکستری رنگ مالوفش جدا کنند و در این گرداب آکنده از آتشهای دهشت انگیز و و تق وتق بی امان و در آمد شد های شتابان انبوه جمعیت رها کنند، محال است به فکر فرو نرود.


ایونا و اسب نحیف او مدتی است که همانجا بی حرکت ماندهاند. از پیش از ظهر که از اصطبل در آمدهاند هنوز یک پاپاسی دشت نکرده اند. و اکنون تاریکی شب، پرده ی خود را رفته رفته بر شهر میگستراند. فروغ بی رمق فانوس های خیابان جای خود را به رنگ های زنده میدهد و از هیاهوی آمد شد جمعیت، آن به آن رو به فزونی مینهد. در همین هنگام صدایی به گوش ایونا میرسد:


- سورچی! محله ی ویبور گسکویه!


ایونا یکه میخورد و از لای مژگان و پلکهای برفپوش خود، نگاهش به یک نظامیشنل پوش میافتد. مرد نظامیتکرار میکند:


- گفتم برو به ویبورگسکویه، مگر خوابی؟ راه بیفت!


ایونا از سر اطاعت تکانی به مهار اسب میدهد. تکه های برف از پشت حیوان و از شانه های خود او فرو میریزد. مرد نظامیسوار سورتمه میشود. ایونا لب های خود را میجنباند و موچ میکشد و گردنش را مانند قو دراز میکند و اندکی نیم خیز میشود و شلاق خود را نه بر حسب ضرورت که بر سبیل عادت به حرکت در میآورد. اسب تکیده اش نیز گردن میکشد و پاهای چوبسانش را کج میکند و با شک و تردید به راه میافتد.


هنوز چند دقیقه از حرکت سورتمه نگذشته است که از میان انبوه تیره رنگ آدمهایی که ازدحام کنان در آمد و شد هستند، فریادهایی به گوش ایونا میرسد:


- هی، مگر کوری؟ کجا میآیی غول جنگلی؟ بگیر سمت راستت!


مرد نظامینیز با لحنی آمیخته به خشم میگوید:


- مگر بلد نیستی سورتمه برانی؟ بگیر سمت راستت!


سو رچی یک کالسکه به ایونا فحش میدهد و رهگذری که ضمن عبور از خیابان، شانه اش به پوزه ی اسب ایونا خورده با چشمهایی آ کنده از خشم نگاهش میکند و برف از آستین خود میتکاند. ایونا که گویی روی سوزن نشسته است یکبند وول میخورد و آرنجهایش را کمیبلند میکند و چشمهایش را دیوانه وار به این سو و آن سو میگرداند. انگار نمیفهمد کجاست و از چه رو آنجاست. مرد نظامیریشخندکنان میگوید:


-چه آدم های رذلی! هی سعی میکنند با تو درگیر شوند یا به زیر پاهای اسبت بیفتند. پیداست با هم تبانی کرده اند سربه سرت بگذارند.


ایونا به طرف او میچرخد و نگاهش میکند و لب های خود را میجنباند. از قرار معلوم میخواهد چیزی به او بگوید اما جز کلماتی نامفهوم سخنی از دهانش خارج نمیشود. مرد نظا میمیپرسد:


- چه گفتی؟


ایونا دهان خود را به لبخندی کج میکند، به حنجره اش فشار میآورد و با صدایی گرفته میگوید:


- پسرم ارباب. ..پسرم چند روز پیش مرد.


- هوم!. ..چطور شد مرد؟


ایونا همه ی بالا تنه ی خود را به سمت او میگرداند و جواب میدهد:


- خدا میداند! باید از تب نوبه مرده باشد. ..سه روز در مریضخانه خوابید. ..بعدش مرد. خواست خدا بود. از میان تاریکی صدایی به گوش میرسد:


-شیطان لعنتی! رویت را برگردان. جلوی راهت را نگاه کن! مگر کوری؟ پیر سگ! چشمهایت را باز کن


مرد نظامیمیگوید:


- تندر برو! اینطوری تا فردا هم به مقصد نمیرسیم. اسبت را هین کن.


ایونا بار دیگر گردن میکشد و اندکی نیم خیز میشود و شلاقش را موقرانه به حرکت در میآورد. سپس سر خود را چندین بار دیگر به سمت افسر بر میگرداند و نگاهش میکند اما مسافر نظامیپلک بر هم نهاده و پیداست که حال و حوصله ی شنیدن حرف های او را ندارد. ایونا پس از آنکه مسافر خود را در ویبورگسکویه پیاده میکند سورتمه را روبروی رستورانی نگه میدارد و پشت خم میکند و بی حرکت مینشیند. و برف آبدار بار دیگر او و اسبش را سفید پوش میکند. ساعتی میگذرد و ساعتی دیگر.


سه مرد جوان در حالی که پاهای گالوش پوششان را محکم به سنگفرش پیاده رو میکوبند و به هم دشنام میدهند، به طرف سورتمه میآیند. دو نفر از آنها بلند قد و لاغر اندام اند اما سومیکوتاه قامت و گوژپشت است. آنکه گوژپشت است با صدایی که به جرنگ جرینگ شیشه میماند بانگ میزند:


- سورتمه! برو سر پل شهربانی!...سه نفری 20 کوپک!...


ایونا افسار اسب را تکان میدهد و موچ میکشد. اینهمه راه و فقط 20 کوپک؟! با این حال حوصله ندارد چانه بزند. امروز از نظر او یک روبل با 20 کوپک هیچ تفاوت نمیکند. فقط کافیست مسافری داشته باشد. جوانها تنه زنان و ناسزاگویان سوار سورتمه میشوند و به طرف نشیمن یورش میبرند. مشاجره شان بر سر اینست که کدام دو نفر بنشینند و کی سر پا بایستد. سرانجام بعد از دقایقی کلنجار و اوقات تلخی توافق میکنند که جوان گوژپشت به سبب قد کوتاهش بایستد و دو دوستش روی نشیمن بنشینند. جوان گوژ پشت نفس خود را به پشت گردن ایونا میدمد و با صدای زنگدارش فریاد میکشد:


- راه بیفت! بزن بریم! عجب کلاهی داری داداش! تمام پترزبورگ را زیر پا بگذاری کلاهی بدتر از این پیدا نمیکنی.


ایونا خنده کنان جواب میدهد:


- هه هه هه...همین را دارم. ..


- همین را دارم!!. ..تندتر برو! اگر آهسته بروی مجبور میشوم یک پس گردنی جانانه مهمانت کنم! چطوره؟


یکی از قد دراز ها میگوید:


- سرم دارد میترکد! دیشب من و واسکا در منزل دوکماسف چهار بطر کنیاک بالا رفتیم.


قد دراز دیگر با عصبانیت میگوید:


- من نمیفهمم آدم چرا باید دروغ بگوید؟! تو داری مثل سگ چاخان میکنی!...


- بخدا دروغ نمیگویم. ..


- همانقدر دروغ گفتی که مثلا گفته باشی شپش سرفه میکند.


ایونا میخندد و میگوید:


- هه هه هه. ..چه جوانهای شادی!


جوان گوژپشت از کوره در میرود و داد میزند:


- تف! مرده شور برده! پیر وبایی! تندتر برو! به اسبت شلاق بزن! به حسابش برس تا بدود!


ایونا صدای مرتعش جوان گوژپشت و اندام بی قرار او را در پشت سر خود حس میکند. دشنامها و متلکهای آنها را میشنود و رفت و آمد رهگذران را میبیند و قلبش از بار گران احساس تنهایی رفته رفته رها میشود. جوان گوژ پشت تا جایی که نفس در سینه دارد و سرفه امانش میدهد ناسزاگویی و غرولند میکند. دو جوان قد دراز از دختری به اسم نادژدا پترونا صحبت میکنند. ایونا با استفاده ار سکوت کوتاهی که حکمفرما میشود به آن سه مینگرد و زیر لب من من کنان میگوید:


- این هفته پسرم. ..پسر جوانم مرد!


جوان گوژپشت آه میکشد و به دنبال سرفه ای لب های خود را پاک میکند و میگوید:


- همه مان میمیریم. . ..خوب، حالا تند تر برو! آقایان این یارو خلق مرا تنگ میکند! اینطور که میرود کی به مقصد میرسیم؟


- اینکه کاری ندارد. ..حالش را جا بیار. ..یک پس گردنی مهمانش کن!


- پیر طاعونی شنیدی چه گفتند؟ گردنت را میشکنم! با سورچی جماعت تعارف بی تعارف!...آقای مار زنگی با تو هستم! میشنوی؟ نکند حرفهای مرا باد هوا حساب میکنی؟


و ایونا صدای پس گردنی را حس میکند، نه خود پس گردنی را. خنده کنان میگوید:


- هه هه هه. ...چه اربابهای شاد و شنگولی! خدا شما راحفظ کند.


یکی از قد دراز ها میپرسد:


- ببینم زن داری یا مجردی؟


- من؟ هه هه هه. ...اربابهای شاد و شنگول! حالا دیگر یک زن دارم آنهم خاک سیاه است. ..هه هه هه. ..منظورم گور است. ..پسرم مرد و من هنوز زنده ام. ...خیلی عجیب است! عزراییل راهش را گم کرده، بجای اینکه سراغ من بیاید رفت سراغ پسرم. ..


آنگاه برمیگردد طرف مسافر ها تا چگونگی مرگ فرزندش را حکایت کند اما در همین موقع جوانک گوژپشت نفس راحتی میکشد و خبر میدهد: "خدارا شکر، بالاخره رسیدیم.!" ایونا سکه ی 20 کوپکی را میگیرد و تا مدتی دراز به دهلیز ساختمانی که سه جوان عیاش در تاریکی آن ناپدید شده بودند چشم میدوزد. باز تنهاست. سکوت، بار دیگر وجودش را پر میکند. اندوهی که لحظه ای ناپدید شد ه بود دوباره پدیدار میشود و بیش از پیش بر قلبش سنگینی میکند. نگاه نگران و پر دردش روی انبوه جمعیتی که در پیاده روها رفت و آمد میکنند، میلغزد از میان هزاران نفری که در خیابان های شهر در رفت و آمد ند آیا یک نفر هم پیدا نمیشود که به درد دل او گوش دهد؟. اما آدم ها به شتاب میگذرند بی آنکه به او و اندوهش اعتنا کنند. اندوهی است گران، اندوهی که به بی نهایت میماند. اگر سینه اش را بشکافند و اندوهش راه خروج بیابد ای بسا سراسر دنیا را در بر بگیرد. با وجود این اندوهی است ناپیدا. اندوهی است که در پوسته ای کوچک چنان نهان شده است که حتی در روز روشن هم با چراغ نمیشود رویتش کرد. ..


در این دم نگاه ایونا به دربان خانه ای میافتد که کیسه ی کوچکی در دست دارد. تصمیم میگیرد با او همصحبت شود. پس میگوید:


-ساعت چند است برادر؟


- ده. ...اینجا توقف نکن. ..برو جلوتر!


سورتمه را چند قدمیبه جلو میراند، پشت خم میکند و خویشتن را به دست اندوه میسپارد. ..اکنون میداند که نمیتواند با آدم ها باب گفتگو بگشاید. اما هنوز پنج دقیقه نمیگذرد که قد راست میکند و سرش را طوری میجنباند که انگار سردرد شدیدی دارد و مهار اسب را تکان میدهد. با خود فکر میکند باید به کاروانسرا برگردم.


و اسب تکیده اش انگار که به اندیشه ی او پی برده باشد یورتمه میرود. حدود یک و نیم ساعت بعد ، ایونا پای بخاری بزرگ و کثیفی نشسته است. روی سکوی یخاری و بر کف اتاق و روی نیمکتها، عده ای خوابیده اند و صدای خر و پف شان بلند است. دود بخاری مارآسا در فضای اتاق پیچ و تاب میخورد. هوا گرم و خفقان آور است. ایونا به خفته ها چشم میدوزد، تن خود را میخواراند و از اینکه زود باز گشته است افسوس میخورد. با خود فکر میکند:" حتی پول یونجه هم در نیامد. ..شاید علت اندوهم همین باشد! آدمی که کارش را بلد باشد. ..آدمیکه خودش و اسبش سیر باشند، همیش خدا خیالش آسوده است. .."


سورچی جوانی از گوشه ای سر بلند میکند و خواب آلوده و نفس نفس زنان دست خود را به طرف سطل آب دراز میکند، ایونا میپرسد:


- میخواهی آب بخوری؟


- آره، معلوم است که آب میخواهم


- خوب. ..بخور. ..نوش جانت. ..گوارای وجودت. ..آره برادر، همین هفته ای که گذشت، پسرم مرد. ..شنیدی چی گفتم؟ هفته ی گذشته، در مریضخانه. ..داستانی بود!


ایونا به سورچی جوان مینگرد تا مگر تاثیر سخنان خود را مشاهده کند اما در قیافه ی مرد جوان کوچکترین تغییری پدید نمیشود. جوانک رو اندازش را بر سر میکشد و بار دیگر خواب میرود. ایونای پیر آه میکشد و تن خود را میخاراند. . .همانقدر که سورچی جوان احتیاج به آب داشت، او او تشنه ی آن است که با کسی درد دل بکند. چیزی نمانده است که هفته ی مرگ فرزندش سر آید، اما او هنوز نتوانسته با کسی به سیری درد دل کند. باید حکایت کند که پسرش چگونه بیمار شد و چگونه درد کشید و پیش از مرگ چه ها گفت و چگونه درگذشت. ..باید حکایت کند که مراسم خاک سپاری چگونه انجام شد و خود او بعد از مرگ فرزند چگونه به بیمارستان رفت تا لباس های آن ناکام را تحویل بگیرد. دخترش آنیسیا در ده مانده است، راجه به او هم باید حرف بزند. ..آخر مگر درد دل آدم تمام میشود؟ همینطور که او غم دل میگوید شنونده نیز باید بنالد و آخ و واخ کند و آه بکشد. ..زن ها به درد دل آدم بهتر از مرد ها، گوش میدهند. زن جماعت گرچه ناقص عقل است اما کافیست دهان باز کنی تا شیون و زاری سر دهد. ..سورچی پیر با خود اندیشید:" خوب است بروم سری به اسب بزنم، برای خوابیدن همیشه فرصت هست. .."


لباس میپوشد و به طرف اصطبل راه میافتد. بین راه اصطبل، به یونجه و کاه و هوا فکر میکند. آنگاه که تنهاست نمیتواند به فرزندش بیاندیشد. ..از او با همه میشود سخن گفت، اما در تنهایی خود سخت وحشت داشت به او بیاندیشد، و چهره اش را در نظر خود مجسم کند. ..


در اصطبل، همین که نگاهش به چشم های براق اسب میافتد، میپرسد:


- داری نشخوار میکنی؟ خوب، نشخوار کن، نشخوار کن. ..حالا که پول یونجه در نیامده، کاه بخور. ..راستش. ..برای کار کردن پیر شده ام. ..اگر پسرم نمرده بود، سورچی میشد. ..کاش نمیمرد...


آنگاه لحظه ای سکوت میکند و باز ادامه میدهد:


- آره برادر!. ..کوزما ایونیچ مرد. ..نخواست زیاد عمر کند. ..بیخود و بی جهت مرد. ..حالا فرض کنیم تو یک کره داشته باشی و مادر آن کره باشی. ..و یکهو کره ات بمیرد. ..راستی حیف نیست؟ دلت کباب نمیشود؟


اسب لاغر و تکیده نشخوار میکند و گوش میدهد و نفس گرم خود را به صاحبش میدمد. ..


و ایونا بیش از این تاب نمیآورد و درد و اندوه خود را برای اسبش حکایت میکند و میگرید. ..


برگردان: سروژ استپانیان


منبع
motarjemonline.com
 

Similar threads

بالا