Through the Tunnel
Doris Lessing
GOING to the shore on the first morning of the vacation, the young English boy stopped at a turning of the path and looked down at a wild and rocky bay, and then over the crowded beach he knew so well from other years. His mother walked on in front of him, carrying a bright striped bag in one hand. Her other arm, swinging loose, was very white in the sun. The boy watched that white, ***** arm, and turned his eyes, which had a frown behind them, toward the bay and back again to his mother.
When she felt he was not with her, she swung around. “Oh, there you are, Jerry!” she said. She looked impatient, then smiled. “Why, darling, would you rather not come with me? Would you rather --- “she frowned, conscientiously worrying over what amusements he might secretly be longing for, which she had been too busy or too careless to imagine. He was very familiar with that anxious, apologetic smile. Contrition sent him running after her. And yet, as he ran, he looked over his shoulder at the wild day; and all morning, as he played on the safe beach, he was thinking of it.
Next morning, when it was time for the routine of swimming and sunbathing, his mother said, “Are you tired of the usual beach, Jerry? Would you like to go somewhere else?”
“Oh, no!” he said quickly, smiling at her out of that unfailing impulse of contrition --- a sort of chivalry. Yet, walking down the path with her, he blurted out, “I’d like to go and have a look at those rocks down there.”
She gave the idea her attention. It was a wild-looking place, and there was no one there; but she said, “Of course, Jerry. When you’ve had enough, come to the big beach. Or just go straight back to the villa, if you like.” She walked away, that bare arm, now slightly reddened from yesterday’s sun, swinging. And he almost ran after her again, feeling it unbearable that she should go by herself, but he did not.
She was thinking, Of course he’s old enough to be safe without me. Have I been keeping him too close? He mustn’t feel he ought to be with me. I must be careful.
He was an only child, eleven years old. She was a widow. She was determined to be neither possessive nor lacking in devotion. She went worrying off to her beach.
As for Jerry, once he saw that his mother had gained her beach, he began the steep descent to the bay. From where he was, high up among red-brown rocks, it was a scoop of moving bluish green fringed with white. As he went lower, he saw that spread among small promontories and inlets of rough, sharp rock, and the crisping, lapping surface showed stains of purple and darker blue. Finally, as he ran sliding and scraping down the last few yards, he saw an edge of white surf and the shallow, luminous movement of water over white sand, and, beyond that, a solid, heavy blue.
He ran straight into the water and began swimming. He was a good swimmer. He went out fast over the gleaming sand, over a middle region where rocks lay like discolored monsters under the surface, and then he was in the real sea , a warm sea where irregular cold currents from the deep water shocked his limbs.
When he was so far out that he could look back not only on the little bay but past the promontory that was between it and the big beach, he floated on the buoyant surface and looked for his mother. There she was, a speck of yellow under an umbrella that looked like a slice of orange peel. He swam back to the shore, relieved at being sure she was there, but all at once lonely.
On the edge of a small cape that marked the side of the bay away from the promontory was a loose scatter of rocks. Above them, some boys were stripping off their clothes. They came running, *****, down to the rocks. The English boy swam toward them, but kept his distance at a stone’s throw. They were off that coast; all of them were burned smooth dark brown and speaking a language he did not understand. To be with them, of them, was a craving that filled his whole body. He swam a little closer; they turned and watched him with narrowed, alert dark eyes. Then one smiled and waved. It was enough. In a minute, he had swum in and was on the rocks beside them, smiling with a desperate, nervous supplication . They shouted cheerful greetings at him; and then, as he preserved his nervous, uncomprehending smile, they understood that he was a foreigner strayed from his own beach, and they proceeded to forget him. But he was happy. He was with them.
They began diving again and again from a high point into a well of blue sea between rough, pointed rocks. After they had dived and come up, they swam around, hauled themselves up, and waited their turn to dive again. They were big boys , men, to Jerry. He dived, and they watched him; and when he swam around to take his place, they made way for him. He felt he was accepted and he dived again, carefully, proud of himself.
Soon the biggest of the boys poised himself, shot down into the water, and did not come up. The others stood about, watching. Jerry, after waiting for the sleek brown head to appear, let out a yell of warning; they looked at him idly and turned their eyes back toward the water. After a long time, the boy came up on the other side of a bog dark rock, letting the air out of his lungs in a sputtering gasp and a shout of triumph. Immediately the rest of them dived in. One moment, the morning seeming full of chattering boys; the next, the air and surface of the water were empty. But through the heavy blue, dark shapes could be seen moving and groping.
Jerry dived, shot past the school of underwater swimmers, saw a black wall of rock looming at him, touched it, and bobbed up at once to the surface, where the wall was a low barrier he could see across. There was no one visible; under him, in the water, the dim shapes of the swimmers had disappeared. Then one, and then another of the boys came up on the far side of the barrier of rock, and he understood that they had swum through some gap or hole in it. He plunged down again. He could see nothing through the stinging salt water but the blank rock. When he came up the boys were all on the diving rock, preparing to attempt the feat again. And now, in a panic of failure, he yelled up, in English, “Look at me! Look!” and he began splashing and kicking in the water like a foolish dog.
They looked down gravely, frowning. He knew the frown. At moments of failure, when he clowned to claim his mother’s attention, it was with just this grave, embarrassed inspection that she rewarded him. Through his hot shame, feeling the pleading grin on his face like a scar that he could never remove, he looked up at the group of big brown boys on the rock and shouted, “Bon jour! Merci! Au revoir! Monsieur, monsieur !” while he hooked his fingers round his ears and waggled them.
Water surged into his mouth; he choked, sank, came up. The rock, lately weighted with boys, seemed to rear up out of the water as their weight was removed. They were flying down past him, now, into the water; the air was full of falling bodies. Then the rock was empty in the hot sunlight. He counted one, two, three...
At fifty, he was terrified. They must all be drowning beneath him, in the watery caves of the rock! At a hundred, he stared around him at the empty hillside, wondering if he should yell for help. He counted faster, faster, to hurry them up, to bring them to the surface quickly, to drown them quickly , anything rather than the terror of counting on and on into the blue emptiness of the morning. And then, at a hundred and sixty, the water beyond the rock was full of boys blowing like brown whales. They swam back to the shore without a look at him.
He climbed back to the diving rock and sat down, feeling the hot roughness of it under his thighs. The boys were gathering up their bits of clothing and running off along the shore to another promontory. They were leaving to get away from him. He cried openly, fists in his eyes. There was no one to see him, and he cried himself out .
It seemed to him that a long time has passed, and he swam out to where he could see his mother. Yes, she was still there, a yellow spot under an orange umbrella. He swam back to the big rock, climbed up, and dived into the blue pool among the fanged and angry boulders. Down he went, until he touched the wall of the rock again. But the salt was so painful in his eyes that he could not see.
He came to the surface, swam to shore and went back to the villa to wait for his mother. Soon she walked slowly up the path, swinging her striped bag, the flushed, ***** arm dangling beside her. “I want some swimming goggles,” he panted, defiant and beseeching.
She gave him a patient, inquisitive look as she said casually, “Well, of course, darling.”
But now, now, now! He must have them this minute, and no other time. He nagged and pestered until she went with him to a shop. As soon as she had bought the goggles, he grabbed them from her hand as if she were going to claim them for herself, and was off, running down the steep path to the bay.
Jerry swam out to the big barrier rock, adjusted the goggles, and dived. The impact of the water broke the runner-enclosed vacuum, and the goggles came loose. He understood that he must swim down to the base of the rock from the surface of the water. He fixed the goggles tight and firm, filled his lungs, and floated, face down, on the water. Now, he could see. It was as if he had eyes of a different kind , fish eyes that showed everything clear and delicate and wavering in the bright water.
Under him, six or seven feet down, was a floor of perfectly clean, shining white sand, rippled firm and hard by the tides. Two grayish shapes steered there, like long, rounded pieces of wood or slate. They were fish. He saw them nose toward each other, poise motionless, make a dart forward, swerve off, and come around again. It was like a water dance. A few inches above them the water sparkled as if sequins were dropping through it. Fish again , myriads of minute fish, the length of his fingernail, were drifting through the water, and in a moment he could feel the innumerable tiny touches of them against his limbs. It was like swimming in flaked silver. The great rock the bog boys had swum through rose sheer out of the white sand , black, tufted lightly with greenish weed. He could see no gap in it. He swam down to its base.
Again and again he rose, took a big chestful of air, and went down. Again and again he groped over the surface of the rock, feeling it, almost hugging it in the desperate need to find the entrance. And then, once, while he was clinging to the black wall, his knees came up and shot his feet out forward and they met no obstacle. He had found the hole.
He gained the surface, clambered about the stones that littered the barrier rock until he found a big one, and, with this in his arms, let himself down over the side of the rock. He dropped, with the weight, straight to the sandy floor. Clinging tight to the anchor of stone, he lay on his side and looked in under the dark shelf at the place where his feet had gone. He could see the hole. It was an irregular, dark gap; but he could not see deep into it. He let go of his anchor, clung with his hands to the edges of the holes, and tried to push himself in.
He had got his head in, found his shoulders jammed, moved them in sidewise, and was inside as far as his waist. He could see nothing ahead. Something soft and clammy touched his mouth; he saw a dark frond moving against the grayish rock, and panic filled him. He thought of octopuses, of clinging weed. He pushed himself out backward and caught a glimpse, as he retreated, of harmless tentacle of seaweed drifting in the mouth of the tunnel. But it was enough. He reached the sunlight, swam to the shore, and lay on the diving rock. He looked down into the blue well of water. He knew he must find his way through that cave, or hole, or tunnel, and out the other side.
First, he thought, he must learn to control his breathing. He let himself down into the water with another bog stone in his arms, so that he could lie effortlessly on the bottom of the sea. He counted. One, two, three. He counted steadily. He could hear the movement of blood in his chest. Fifty-one, fifty-two... His chest was hurting. He let go of the rock and went up into the air. He saw that the sun was low. He rushed to the villa and found his mother at her supper. She said only “Did you enjoy yourself?” and he said “Yes.”
All night the boy dreamed of the water-filled cave in the rock, and as soon as breakfast was over he went to the bay.
That night, his nose bled badly. For hours he had been under water, learning to hold his breath, and now he felt weak and dizzy. His mother said, “I shouldn’t overdo things, darling, if I were you.”
That day and the next, Jerry exercised his lungs as if everything, the whole of his life, all that he could become, depended upon it. Again his nose bled at night, and his mother insisted on his coming with her the next day. It was a torment to him to waste a day of his careful training, but he stayed with her on that other beach, which now seemed a place for small children, a place where his mother might lie safe in the sun. It was not his beach.
He did not ask for permission, on the following day, to go to his beach. He went, before his mother could consider the complicated rights and wrongs of the matter. A day’s rest, he discovered, had improved his count by ten. The big boys had made the passage while he counted a hundred and sixty. He had been counting fast, in his fright. Probably now, if he tried, he could get through the long tunnel, but he was not going to try yet. A curious, most unchildlike persistence, a controlled impatience, made him wait. In the meantime, he lay underwater on the white sand, littered now by stones he had brought down from the upper air, and studied the entrance to the tunnel. He knew every jut and corner of it, as far as it was possible to see. It was as if he already felt its sharpness about his shoulders.
He sat by the clock in the villa, when his mother was not near, and checked his time. He was incredulous and then proud to find he could hold his breath without strain for two minutes. The words “two minutes,” authorized by the clock, brought close the adventure that was so necessary to him.
In another four days, his mother said casually one morning, they must go home. On the day before they left, he would do it. He would do it if it killed him, he said defiantly to himself. But two days before they were to leave , a day of triumph when he increased his count by fifteen , his nose bled so badly that he turned dizzy and had lie limply over the big rock like a bit of seaweed, watching the thick red blood flow on to the rock and trickle slowly down to the sea. He was frightened. Supposing he turned dizzy in the tunnel? Supposing he died there, trapped? Supposing , his head went around, in the hot sun, and he almost gave up. He thought he would turn to the house and lie down, and next summer, perhaps, when he had another year’s growth in him , then he would go through the hole.
But even after he had made the decision, or thought he had, he found himself sitting up on the rock and looking down into the water; and he knew that now, this moment, when his nose had only just stopped bleeding, when his head was still sore and throbbing , this was the moment when he would try. If he did not do it now, he never would. He was trembling with fear that he would not go; and he was trembling with horror at that long, long tunnel under the rock, under the sea. Even in the open sunlight, the barrier rock seemed very wide and very heavy; tons of rock pressed down on where he would go. If he died there, he would lie until one day , perhaps not before next year,those big boys would swim into it and find it blocked.
He put on his goggles, fitted them tight, tested the vacuum. His hands were shaking. Then he chose the biggest stone he could carry and slipped over the edge of the rock until half of him was in the cool, enclosing water and half in the hot sun. He looked up once at the empty sky, filled his lungs once, twice, and then sank fast to the bottom with the stone. He let it go and began to count. He took the edges of the hole in his hands and drew himself into it, wriggling his shoulders in sidewise as he remembered he must, kicking himself along with his feet.
Soon he was clear inside. He was in a small rockbound hole filled with yellowish-gray water. The water was pushing him up against the roof. The roof was sharp and pained his back. He pulled himself along with his hands---fast, fast---and used his legs as levers. His head knocked against something; a sharp pain dizzied him. Fifty, fifty-one, fifty-two... He was without light, and the water seemed to press upon him with the weight of the rock. Seventy-one, seventy-two... There was no strain on his lungs. He felt like an inflated balloon, his lungs were so light and easy, but his head was pulsing.
He was being continually pressed against the sharp roof, which felt slimy as well as sharp. Again he thought of octopuses, and wondered if the tunnel might be filled with weed that could tangle him. He gave himself a panicky, convulsive kick forward, ducked his head, and swam. His feet and hands moved freely, as if on open water. The hole must have widened out. He thought he must be swimming fast, and he was frightened of banging his head if the tunnel narrowed.
A hundred, a hundred and one.. The water paled. Victory filled him. His lungs were beginning to hurt. A few more strokes and he would be out. He was counting wildly; he said a hundred and fifteen, and then a long time later, a hundred and fifteen again. The water was jewel-green all around him. Then he saw, above his head, a crack running up through the rock. Sunlight was falling through it, showing the clean, dark rock of the tunnel, a single mussel shell, and darkness ahead.
He was at the end of what he could do. He looked up at the crack as if it were filled with air and not water, as if he could put his mouth to it to draw in air. A hundred and fifteen, he heard himself say inside his head---but he had said that long ago. He must go on into the blackness ahead, or he would drown. His head was swelling, his lungs cracking. A hundred and fifteen, a hundred and fifteen pounded through his head, and he feebly clutched at rocks in the dark, pulling himself forward, leaving the brief space of sunlit water behind. He felt he was dying. He was no longer conscious. He struggled on in the darkness between lapses into unconsciousness. An immense, swelling pain filled his head, and then darkness cracked with an explosion of green light. His hands, groping forward, met nothing; and his feet, kicking back, propelled him out into the open sea.
He drifted to the surface, his face turned up to the air. He was gasping like a fish. He felt he would sink now and drown; he could not swim the few feet back to the rock. Then he was clutching it and pulling himself up on to it. He lay face down, gasping. He could see nothing but a red-veined, clotted dark. His eyes must have burst, he thought; they were full of blood. He tore off his goggles and gout of blood went into the sea. His nose was bleeding, and the blood had filled the goggles.
He scooped up handfuls of water from the cool, salty sea, to splash on his face, and did not know whether it was blood or salt water he tasted. After a time, his heart quieted, his eyes cleared, and he sat up. He could see the local boys diving and playing half a mile away. He did not want them. He wanted nothing but to get back home and lie down.
In a short while, Jerry swam to the shore and climbed slowly up the path to the villa. He flung himself on his bed and slept, waking at the sound of feet on the path outside. His mother was coming back. He rushed to the bathroom, thinking she must not see his face with bloodstains, or tearstains, on it. He came out of the bathroom and met her as she walked into the villa, smiling, her eyes lighting up.
“Have a nice morning?” she asked, laying her hand on his warm brown shoulder.
“Oh, yes, thank you,” he said.
“You look a bit pale.” And then, sharp and anxious, “How did you bang your head?”
“Oh, just banged it,” he told her.
She looked at him closely. He was strained; his eyes were glazed-looking. She was worried. And then she said to herself, Oh, don’t fuss! Nothing can happen. He can swim like a fish.
They sat down to lunch together.
“Mummy,” he said, “I can stay under water for two minutes , three minutes, at least… It came bursting out of him.
“Can you, darling?” she said. “Well, I shouldn’t overdo it. I don’t think you ought to swim any more today.”
She was ready for a battle of wills, but he gave in at once. It was no longer of the least importance to go to the bay.
گذر از تونل
دوریس لسینگ
داستان کوتاه «گذر از تونل» اولین بار ششم آگوست 1955 در نشریه نیویورکر به چاپ رسید و دو سال بعد درکتاب «رسم عاشقی» که مجموعهای از داستآنهای کوتاه دوریس لسینگ بود، تجدید چاپ شد. تم داستان یکی از مسائل بسیار مورد علاقه لسینگ است: تقابل فرد با مفروضات مسلم زندگی و تلاش برای نیل به کمال.
قهرمان داستان، جری، پسر یازده سالهای که در آستانه گذر از کودکی به جوانی است، به همراه مادرش در کشوری بیگانه تعطیلات تابستانی اش را سپری می کند. یک روز به هنگام شنا با چند پسر بزرگتر از خودش برخورد می کند. پسر بزرگها از معبری زیر زمینی کهاز اینسوی صخره به سوی دیگرش راه دارد با شنا عبور می کنند. پسر که در ابتدا قادر به عبور نمی شود حس شکست و سرخوردگی پیدا می کند و بعد با تمرین بیشتر و با وجود خطر غرق شدن از معبر عبور می کند . این موفقیت حس استقلال از مادر و اعتماد به نفس را برای وی بهارمغان می آورد.
برگردان: شهریار گلوانی
در نخستین بامداد تعطیلات، پسر جوان انگلیسی سر پیچ جادة ساحلی ایستاد و به خلیج وحشی صخرهای چشم دوخت. ساحل شلوغی که از سالها پیش خیلی خوب با آن آشنا بود. جلوتر از او مادر کیفی با نوارهای روشن در یک دست داشت و دست دیگرش را که در زیر نور آفتاب بسیار سپید می نمود، به نرمی تکان میداد و قدم میزد. پسر نگاه ناراضی خود را از بازوی سپید و لخت مادر به سوی خلیج چرخاند و در پی او راه خود را از سر گرفت.
مادر که متوجه غیبت پسرش شده بود تصمیم گرفت برای یافتن اش نگاهی به اطراف بیاندازد. بعد از دیدن پسر با لحنی نگران گفت:
- آه ، تویی جری!
بعد لبخندی زد و ادامه داد:
- عزیزم چرا دوست نداری بامن بیآیی؟ نکنه دوست داری ...
از اینکه به خاطر گرفتاری های شخصی از علایقی که پسرش ممکن بود پنهانی در دلش پرورده باشد و او نسبت به انها بی توجه بوده ، قلباً احساس گناه کرد شد. پسر با لبخند حاکی از پریشانی و پوزش کاملا آشنا بود. پشیمان
از کردة خود شروع به دویدن از پی مادر کرد و درهمان حال برگشت و از روی شانه نگاهی به طبیعت وحشی انداخت. همة صبح ضمن بازی در ساحل به این قضیه می اندیشید.
صبح روز بعد، وقتی طبق معمول زمان شنا و حمام آفتاب رسید، مادر پرسید:
- جری ، نکند از این ساحل حوصلهات سر رفته؟ دوست داری جای دیگری بروی؟
جری بیدرنگ، بهدور از هرگونه میل قاطع به دوری از مادر، با لحنی سلحشورانه پاسخ داد:
- آه ، نه !
اما وقتی داشتند از جاده سراشیبی پایین میرفتند گفت :
- دلم میخواهد بروم و صخره های پایین را تماشا کنم.
مادر موافقت کرد. صخره ها به نظر سرکش و وحشی می آمدند و جنبندهای به چشم نمی خورد. اما اضافه کرد:
اشکالی نداره جری .
اما بعد از اینکه از تماشا سیر شدی به ساحل بزرگ بیا و یا مستقیماً به ویلا برگرد.
مادر دور شد. اینک بازوان سپیدش در نتیجة گردش زیر آفتاب دیروز به سرخی میزد.نزدیک بود به دنبال مادر بدود چون نمیتوانست تنها رفتن او را تحمل کند. اما اینکار را نکرد.
البته مادر هم پیش خود میاندیشید که پسرش به حدی بزرگ شده که بتواند مواظب خودش باشد.
- آیا لازم است او را اینهمه وابسته به خود نگهدارم ؟ نباید فکر کند که حتماً باید همیشه پیش من باشد. باید بیشتر دقت کنم.
زن بیوه بود و پسر یازده ساله تنها فرزندش بود. مصمم بود حد میانه را نگهدارد، نه مالک مطلق اش باشد و نه در محبت کردن مضایقه کند. با نگرانی به سوی ساحل اش براه افتاد.
جری وقتی دید مادرش به ساحل اختصاصی خودشان رسیده از سراشیبی صخره ها به طرف خلیج براه افتاد . از جایی که او ایستاده بود ، میان صخره های قرمز- قهوه ای پایین ،چشم اندازی از حرکت امواج آبی متمایل به سبز با حاشیة سپید دیده می شد. هر چه پایین تر می رفت متوجه شاخابههای خشن، صخرههای تیز و گسترة سنگهای کوچک پوزورویه ترد و شکنندة آنها میشد که به رنگ ارغوانی و آبی مایل به تیره در آمده بودند. با جستوخیز و دوان دوان فاصله چند یاردی مانده به خلیج آبهای سفید و کم عمق کنارة ساحل را طی کرد و خود را به بازوان نرم آب سپرد و شروع به شنا کرد. پسر شناگر ماهری بود و شناکنان به سرعت از روی شنها درخشان گذشت و به سمت صخرههایی که چون هیولاهایی بیرنگ در میان دریا سر از آب بدر آورده بودند رفت و بعد در دریای واقعی بود. دریای گرم که جریانات خنک زیرسطح آب رآنهایش را قلقلک میداد.
وقتی بهاندازة کافی از ساحل دور شد برگشت و نه تنها خلیج کوچک را در دوردست ، بلکه سنگ پوزهایی را که بین خلیج و ساحل بزرگ قرار داشت تماشا کرد. روی سطح آب نوازشگر شناور ماند و به مادرش چشم دوخت. مادر آنجا بود. نقطهای زرد رنگ زیر چتری که به نظر مثل قاچی از پرتقال میرسید. پسر با احساس امنیت از این که مادرش آنجا بود به ساحل بازگشت اما ناگهان حس کرد که تنهاست.
در لبة دماغة کوچک آنسوتر از سنگ پوزها اینجا و آنجا صخره هایی بودند که چند پسر داشتند روی آنها لباسهایشان را در می آوردند. پسرها لخت از صخره ها پایین آمدند. پسر انگلیسی بهطرف آنها شنا کرد اما فاصلهاش را بهاندازة کافی از آنها حفظ کرد. آنها از ساحل دور بودند و کاملاً برنزه شده بودند و به زبانی حرف میزدند که درکش برای پسر امکان نداشت. احساس با آنها بودن و یکی از آنها بودن وجود پسر را فرا گرفت. شناکنان کمی جلوتر رفت. پسرها برگشتند و با چشمان ریزو تیره شان که سرزندگی از آن می بارید بهاو نگاه کردند. بعد یکی از آنها لبخندی زد و دست تکان داد. همین حرکت کافی بود. در چشم به هم زدنی شناکنان پیش آنها رفت و روی یکی از صخرهها در کنارشان قرار گرفت. لبخندی از سر هیجان و نومیدی بر لب داشت. بچهها شادمانه بهاو خوشامد میگفتند. کم کم میکوشید بر لبخند هیجانی حاکی از عدم درک زبان آنها فایق آید. بچهها فهمیدند کهاو فردی خارجی است کهاز ساحل اختصاصی خود دور شدهاست. خواستند که بیخیالش شوند اما او خوشحال بود. با آنها بود. آنها از بالای صخره ها به پایین شیرجه میرفتند و بعد از فرو رفتن در عمق آبهای آبی دریا بالا می آمدند و دوری میزدند و از صخره بالا میآمدند و منتظر میشدند تا نوبتشان بار دیگر فرارسد.از نظر جری آنها پسر بزرگ بودند . در واقع مرد شده بودند. جری شیرجه زد و آنها نگاهش کردند. و بعد وقتی دوری در آب زد و از صخره بالا آمد تا در نوبت خود قرار بگیرد آنها جا برایش باز کردند و بهاین ترتیب در جمع آنها پذیرفته شد. او با اعتماد به نفس و غرور بار دیگر شیرجه زد.
کمی بعد پسری کهاز همه بزرکتر بود خودی نشان داد و به داخل آب شیرجه زد و بالا نیامد. بقیه تماشا میکردند. جری که دید پسر از آب بیرون نیامد شروع بهایما و اشاراتی کرد تا بهآنها هشدار بدهد. اما آنها با بیتفاوتی نگاهش کردند و بعد دوباره چشم به آب دوختند. بعد از مدتی نسبتاً طولانی پسر از آنسوی صخرهاز آب بیرون آمد و با فریاد پیروزی نفس حبس شده را با سرو صدا بیرون داد. بلافاصله بقیه شیرجه زدند. دریک لحظه، صبح مملو از شادی و نشاط بچه ها شد. بعد فضا و سطح آب خالی از سر و صدا شد اما در زیرآب جنب و جوش ادامه داشت.
جری شیرجه زد و به جمع شناگران زیر آب پیوست. دیوارة سیاه صخره را در زیر آب دید و بهان دست سایید وبلافاصله به سطح آب برگشت. دیوارة صخره حایلی بود کهاز پشت آن می توانست اطراف را ببیند. کسی را ندید. در زیر آب سایه روشن های اندام شناگران محو شده بود. آنسوتر از دیوارة حصارگونة صخرةکی یکی از آب بالا آمدند. جری فکر کرد کهآنها حتماً از سوراخ یا حفرهای در صخره گذشتهاند. دوباره شیرجه رفت. پایین آبهای شورغیر از دیوارة صخره چیزی ندید.وقتی به سطح آب آمد بچه ها روی صخرة شیرجه نشسته بودند و آماده دور بعدی می شدند. جری ناراحت از شکست خود بهانگلیسی داد زد:
- به من نگاه کنید.
و مثل تولهای نادان شروع به حرکات عجیب و پاشیدن و مشت زدن بهآب کرد.
بچهها با نگاهی تحقیرآمیز بهاو نگاه کردند . او تحقیر و ناراحتی را میشناخت. وقتی در آنجام کاری موفق نمیشد و میخواست توجه مادرش را جلب کند با این نوع نگاه ناراحت کنندة مادر مواجه می شد. احساس میکرد شرم شکست چون رد زخمی پنهان نشدنی در چهرهاش نمایان است . نگاهی به پسرهای بزرگتر از خود انداخت و داد زد:
- بن ژور ! مرسی! ارور!موسیور، موسیور!
در همین حال گوشهای خود راگرفت و با دست تکان داد.
آب داخل دهانش شد. سرفه کرد و زیر آب رفت و باز بالا آمد. بچه ها روی صخره بودند و بعد هوا پر از بوی بچههایی شد که شیرجه میزدند. به نظر میرسید با کم شدن وزن بچه ها صخره بالاتر می آید. بعد صخره زیر آفتاب گرم تنها ماند. جری شروع به شمردن کرد:
- یک، دو ، سه ...
وقتی شمارش به پنجاه رسید وحشت کرد . با خود اندیشید الان همة بچه ها در حفره های پر آب صخره گیر افتاده و در حال غرق شدن هستند. با رسیدن به عدد صد، بهاطرافش که احدی در آن به چشم نمیخورد نگاه کرد و نومیدانه خواست تا در خواست کمک کند. جری سرعت شمارش را زیاد کرد گویی این کار باعث میشد بچهها زودتر به سطح آب برگردند. در آن صبح آبی و خلوت هیچ چیز مثل شمارش او را وحشتزده نکرده بود. بارسیدن شمارش به صد و شصت آبهای اطراف صخره مملو از بچههایی شد که یکی پس از دیگری همچون والهای قهوهای سر از آب بدر آوردند. بچه ها بی آنکه نگاهی بهاو بیاندازند به سوی ساحل شنا کردند.
جری از صخره شیرجه بالا رفت و روی آن نشست. گرما و سختی صخره را زیرآنها احساس میکرد. در ساحل بچه ها لباسهایشان را جمع می کردند و به طرف سنگ پوزة دیگری میرفتند. آنها میخواستند از او دور شوند. جری فریاد کشید ، داد زد و دستهای مشت شدهاش را روی چشمهایش گذاشت و شروع به گریه کرد. کسی نبود کهاو را ببیند پس تا آنجا که می توانست گریه کرد.
بنظرش رسید که زمان زیادی طی شدهاست ، شناکنان تا جایی رسید که مادرش را دید. هنوز آنجا زیر چتر پرتقالی رنگ دراز کشیده بود. شناکنان به سوی صخره بزرگ بازگشت. با خشم و عصبانیت از آن بالا رفت و به داخل آبی دریا شیرجه رفت . پایین و پایینتر رفت و به دیواره صخره دست کشید اما شوری آب مانع از آن شد که چشمها را کامل باز کند و آن را ببیند.
به سطح آب بازگشت و شناکنان به ساحل برگشت و به ویلا رفت و منتظر مادرش شد. بزودی مادرش در حالیکه کیف نواری و بازوی برهنهاش را بهارامی تکان میداد سلانه سلانه به ویلا بازگشت. جری با لحنی شکست خورده و ناراحت گفت:
- عینک شنا می خواهم.
مادر نگاهی آرام و کنجکاو بهاو انداخت و گفت :
- باشه عزیزم.
- همین الان می خواهم . همین الان.
و آنقدر اصرار کرد تا مادر به همراهاو به فروشگاه رفت. به محض خریدن عینک غواصی جری طوری آن را از دست مادر قاپید که گویی مادر قصد دارد آن را برای خود نگهدارد و بلافاصلهاز سراشیبی جادة منتهی به خلیج روان شد.
جری خودش را به صخره مورد نظر رساند و بعد از زدن عینک شیرجه زد. فشار آب تسمة عینک را شل کرد . جری میدانست که باید تا پایین صخره شنا کند، به سطح آب آمد ،عینک را محکم کرد، هوای کافی داخل ششها کشید و پایین رفت . حالا می توانست همه چیز را ببیند. گویی چشمهایش دیگر آن چشمهای سابق نبودند. مانند چشمهای ماهی، بی آنکه آب شور ناراحتاش کند همه چیز را شفاف و واضح میدید.
شش یا هفت فوت پایین تر ، سنگ و شنهای کف دریا شفاف و درخشان بودند. دو جسم خاکستری رنگ گرد و درازشبیه سنگ نمک و تنه چوب بیحرکت آنجا افتاده بودند. آنها دو ماهی بودند که تکانی خوردند و چرخی زدند شبیه رقص و دوباره سرجای اول خود برگشتند. آب دریا در بالای ماهی ها موج برداشت، گویی سنگی به آب انداخته باشند. باز ماهیهایی بهاندازه ناخن انگشت به رقص در آمدند و از لای پاهایش عبور کردند. در یک لحظهاحساس کرد در دریایی از نقره شناور است. صخره بزرگی که بچه ها از آن عبور کرده بودند اصلاً معبری نداشت . بنابر این برای پیدا کردن تونل مجبور بود پایینتر برود. چندین بار از آب بیرون آمد . ششهایش را پر هوا کرد و به پایین رفت. چندین بار سطح صخره را برای یافتن گذرگاه نومیدانه وارسی کرد. بعد در یکی از جستجوها وقتی زانویش را به سطح صخره میزد، پایش در حفرهای فرو رفت. تونل را یافته بود.
به سطح آب برگشت. دنبال تکه سنگی گشت که بتواند از صخره جدا کند. تکهای سنگ بزرگ از صخره را کند و آن را برداشت و شیرجه زد. سنگ مانند لنگری او را به کف دریا رساند. به محل حفرهای که پایش در آن فرو رفته بود رسید . حفره سوراخی غیرمعمول و تاریک بود. ته حفره دیده نمی شد. دوباره سنگ لنگر خود را برداشت و کوشید با استفادهاز وزن آن داخل حفره شود.
مجبور بود با سر داخل حفره شود. شانه هایش اجازة عبور نمیدادند. شانههایش را از سویی به سوی دیگر حرکت میداد. و تا کمر خود را داخل حفره کرد. تمی توانست چیزی ببیند. چیزی نرم و چسبناک به دهانش خورد. فلاخن سیاهی جلوی صخرة خاکستری در مقابلش بود. وحشت سراسر وجودش را پر کرد.فکر کرد هشت پاست. در حالیکه خود را به عقب می کشید نگاهی بهاطراف انداخت . گیاهان بی خطری را که دهانه تونل را پوشانده بودند کنار زد ، شنا کنان خود را بهافتاب سطح در یا رساند و رهسپار ساحل شد. روی صخرة شیرجه دراز کشید. نگاهی به چاهابی پایین انداخت.می دانست که باید راهی از تونل، معبر، گذرگاه و یا هرچی که هست به آنسوی صخره پیدا کند.
قبل از همةادگرفت که باید نفس اش را کنترل کند. دوباره باسنگی دیگر در دست شیرجه زد. بهاین ترتیب بدون هیچ تلاش اضافی خود را به کف دریا رساند. شروع به شمارش کرد ...یک ، دو ، سه ...حرکت خون را در سینهاش احساس می کرد. پنجاه و یک ...پنجاه و دو...سینهاش درد گرفت . به سطح آب برگشت و نفسی تازه کرد. دید که خورشید پایین آمدهاست. سریعاً به ویلا برگشت و مادر را دید که داشت غذا میخورد. مادر تنها چیزی که پرسید این بود :
- خوش گذشت؟
و جری پاسخ داد:
- خیلی.
تمام شب خواب غار آبی را دید و صبح به محض خوردن صبحانه به خلیج رفت.
آنشب دماغش به شدت خون افتاد. ساعتها زیر آب مانده بود تا حبس کردن نفس در سینه را تمرین کند و حالا احساس ضعف و سرگیجه می کرد.مادر گفت :
- عزیزم اگه جای تو بودم دست از این کار می کشیدم.
روز بعد و روزهای بعد جری تمرین حبس نفس می کرد ،گویی تمام زندگی و آیندهاش بهاین کار بستگی داشت. شب دوباره دماغش خون افتاد طوری که مادر اصرار کرد روز بعد باهاش برود. دردآور بود که روزش را بدون تمرین حیاتی اش هدر دهد اما چارهای نداشت و در ساحلی که فکر می کرد مال بچه کوچولوهاست گذراند . ساحلی که مادرش می توانست بدون احساس خطرزیر آفتاب دراز بکشد. این ساحل مال او نبود.
روز بعد بدون اجازه گرفتن از مادر و بدون اینکه مادرش متوجه غلط یا درست بودن موضوع شود به ساحل خودش رفت. در طی استراحت در یافت که شمارش نفس را بالا بردهاست . بچههای بزرگتر برای عبور از تونل تا صد و شصت مقاومت کرده بودند و او از سر ترس اعداد را تندتر می شمرد. احتمالاً حالا اگر می کوشید می توانست از تونل عبور کند. اما هنوز نمی خواست امتحان کند. با مقاومتی آگاهانه بیصبری کودکانهاش را کنترل می کرد. در عین حال در کف دریا روی سنگهایی کهاز بالا آورده بود دراز می کشید و مدخل تونل را بررسی می کرد. تا آنجا که می توانست سوراخ سنبه های آن را شناخته بود. خصوصا اینکه قبلاً فشار سنگها را بر شانه های خود احساس کرده بود.
وقتی مادر حضور نداشت در ویلا کنار ساعت می نشست و زمان را محاسبه می کرد. حالا با غرور می توانست نفس را تا دو دقیقه حبس کند بدون اینکه چندان احساس ناراحتی کند. کلمه دو دقیقه سفر مخاطرهامیزی را که ضرورتا در انتظارش بود نزدیکتر می کرد. چهار روز بعد مادرش سر صبحانه گفت که باید به خانه برگردند. یک روز قبل از ترک ویلا باید کار را تمام می کرد. با خودش گفت : حتی اگر به قیمت جانم تمام شود اینکار را می کنم.اما دو روز قبل از حرکت شان روز پیروزی دچار خونریزی شدید بینی شد. طوریکه با احساس سرگیجگی مثل گیاهی دریایی روی صخره دراز کشید و جوی باریکی از خون را کهاز صخره به دریا میریخت نظاره کرد. ترسیده بود. با خود می اندیشید ممکن است در تونل سرگیجهاش بیشتر شود و در تونل گیر بیافتد و بمیرد .سرش را زیر نور آفتاب تکان داد .کم مانده بود تسلیم این افکار شود. فکر کرد به خانه برگردد و تا تابستان سال بعد صبر کند حتماً تا آن زمان به حد کافی بزرگ می شد و می توانست از تونل عبور کند.
حتی بعد از اینکه فکر کرد تصمیماش را گرفتهاست، متوجه شد که روی صخره نشسته و بهاعماق دریا چشم دوختهاست و میدانست که درست در همین لحظه بعد از اینکه خونریزی بینی اش قطع شود و سرش کمی از درد و دوران آرام بگیرد ، تلاشش را خواهد کرد. اگر الان این کار را نکند دیگر هیچوقت نخواهد توانست. ترس ولرز او از دو وحشت موازی بود ، ترس از عدم توانایی در امتحان کردن و ترس از تونل طولانی زیر صخره ! حتی زیر آفتاب نورانی صخرة حایل بسیار طولانی و سنگین به نظر می آمد. هزاران تن سنگ و صخره روی جایی کهاو قرار بود از آن عبور کند قرار داشت. اگر آنجا میمرد احتمالا تا سال آینده که پسربزرگها از آنجا عبور میکردند و اسکلت او را می یافتند کسی از مرگش خبردار نمی شد.
عینک غواصیاش را به چشم زد و بندهایش را محکم کرد و از خلاة آن مطمئن شد. دستهایش میلرزید. سنگینترین سنگ را انتخاب کرد، حالا نصف بدنش در خنکای آب قرار داشت نصف دیگر بدنش زیر آفتاب داغ بود. بار دیگر به آسمان صاف نگاه کرد، ششهایش را یکی دو بار از هوا آکند و خود را رها کرد تا به عمق برود. شروع به شمارش کرد. گوشه های سنگ را گرفته بود و همچنانکه قبلاً هم فکرش را کرده بود در حفره فرو رفت. شانههایش را تکان میداد و با پاهایش خود را به جلو میراند. بهزودی به محوطه بازتری رسید. بدنش آزاد شده بود. در حفرة صخرهای مملو از آب زرد مایل به خاکستری رها بود. آب او را با فشار به طرف سقف حفره میراند. سنگهای سقف حفره تیز بودند و پشتش را درد می آوردند. هر چه تندتر با دستهایش خود را جلو میکشید و از پاهایش به عنوان اهرم استفاده میکرد. سرش به جسمی تیز و سخت برخورد کرد و درد وجودش را آکند. پنجاه ، پنجاه و یک ، پنجاه و دو...چشمانش جایی را نمیدید. و وزن آب و صخره بر رویش قرار داشت. هفتاد و یک ، هفتاد و دو...هنوز ششهایش درد نمیکردند. احساس میکرد مثل بادکنکی در هوا شناور است . ششهایش راحت بودند اما سرش قدری گیج میرفت. بدون وقفه به سقف تیز و باریک حفره فشرده می شد. دوباره به یاد هشت پاها افتاد. با خود گفت نکند حفره مملو از گیاهانی باشد کهاو را گیر بیاندازند. از سر نگرانی با فشار خود را جلو کشید . سرش را دزدید و شروع به شنا کرد. دستها و پاهایش گویی در آبهای آزادند و براحتی حرکت می کردند.حتما حفره گشادتر شده بود. اندیشید باید تندتر شنا کند و میترسید نکند حفره تنگ تر شود و یا سرش ناگهان به سنگی برخورد کند.
صد ، صد و یک ... آب روشنتر میشد. حس پیروزی وجودش را آکند. ششهایش کم کم به درد میآمدند. چند ضربة بیشتر ...حالا باید از حفره خارج شود . تندتند میشمرد. صد و پانزده و کمی بعد ، که به نظر سالی رسید، باز هم صد و پانزده.آب اطرافش آبی گوهرگون بود. بالای سرش شکافی را میان صخره دید. نور خورشید از میان آن می تابید وصخره سیاه و تمیز تونل را نمایان می کرد. از سیاهی تونل اندکی مانده بود. توش و توان خود را از دست داده بود. طوری به شکاف صخره در بالای سرش نگاه کرد که گویی به جای نور هوا در آن جریان دارد و آرزو کرد کاش میتوانست دهانش را در شکاف بگذارد و با تمام وجود آن را به درون خود بکشد. یکصد و پنجاه ... صدایی در درونش این عدد را تکرار کرد اما این شماره را خیلی قبل به زبان آورده بود. باید از آن تاریکی عبور می کرد و گرنه غرق می شد. سرش گیج میرفت و درد شدیدی ریه هایش را می آزرد. صد و پنجاه ...صد وپنجاه ... این عدد چون پتکی مدام بر سرش می کوفت. نومیدانه بر هر گوشهای از صخره چنگ می انداخت و خود را جلو می کشید و آب تیره را پشت سر می گذاشت . حس کرد دارد می میرد. هشیاری اش را از دست داده بود. در مرز ناهوشیاری کامل ، بطور غریزی برای نجات دست و پا میزد. دردی ناشناخته و عظیمی در سرش پیچید . و بعد انفجار نور سبز تاریکی را شکافت .حرکت دستها و پاهایش او را به دریای آزاد رساند.
به سطح آب رسید . سرش خارج آب بود و مثل ماهی نفس نفس میزد. نای شنا و رساندن خود را به صخره نداشت.احساس می کرد زیر آب خواهد رفت و غرق خواهد شد. بعد با تلاشی غریزی به صخره چنگ زد و خود را بالا کشید. دمر روی آن افتاد و تند تند نفس کشید. چشمانش سیاهی میرفت و چیزی نمی دید. خون چشمانش را گرفته بود و بشدت می سوخت .بندهای عینک غواصی را پاره کرد و مشتی خون به دریا ریخت. خون از دماغش جاری شده بود و محفظه ماسک را پر کرده بود.
مشتی از آب شور و خنک دریا برداشت و بینی اش را شست. قادر به تشخیص شوری آب و مزه خون نبود. بعد از مدتی ضربان قلبش آرامتر شد و نور چشمانش را باز یافت. بلند شد و نشست. پسرهای بومیرا دید که با فاصلة نیم مایل به شیرجه و شنا مشغول بودند. دوست نداشت پیش آنها برود. تنها چیزی که می خواست برگشتن به خانه و استراحت بود.
بعد از مدت کوتاهی ، به ساحل رسید و به آرامی راه ویلا را در پیش گرفت. خود را در بستر رها کرد و به خواب رفت . با صدای پایی کهاز مسیر منتهی به ویلا به گوشش رسید از خواب بیدار شد. مادرش برمیگشت. با عجله به حمام رفت. دوست نداشت مادرش او را با چهرهای خونین و رد پای اشگ ببیند. از حمام بیرون آمد و مادر را با چهرهای بشاش و خندان در ورودی ویلا دید.
مادر دستش را روی شانة برنزة جری گذاشت و گفت:
- صبح خوش گذشت؟
- اوه، عالی ، ممنون.
- چرا رنگت پریده و بعد بانگرانی و ناراحتی پرسید:
- سر ِتو کجا زدی؟
- چیز مهمی نیست ، حالا یه جایی خورده دیگه.
مادر به دقت نگاهش کرد. پسر با چشمانی خسته و بی حال چیزی را از او پنهان می کرد. نگران شد. بعد با خود گفت :
-کولی بازی در نیار . جری میتونه مثل ماهی شنا کنه ، هیچ اتفاقی براش نمی افته
نشستند تا ناهارشان را بخورند.
جری بی مقدمه گفت:
- مامان ...می تونم حداقل دو دقیقه ، سه دقیقه زیر آب بمانم.
- جدی میگی عزیزم؟ به نظرم نباید دیگه اینکارو انجام بدی...واسهامروز شنا کردن کافیه
مامان آماده بود تا اگه جری مخالفت کرد باهاش کل کل کند اما جری بلافاصله تسلیم شد. رفتن به خلیج اصلاً برایش اهمیت نداشت.
منبع
motarjemonline.com
Doris Lessing
GOING to the shore on the first morning of the vacation, the young English boy stopped at a turning of the path and looked down at a wild and rocky bay, and then over the crowded beach he knew so well from other years. His mother walked on in front of him, carrying a bright striped bag in one hand. Her other arm, swinging loose, was very white in the sun. The boy watched that white, ***** arm, and turned his eyes, which had a frown behind them, toward the bay and back again to his mother.
When she felt he was not with her, she swung around. “Oh, there you are, Jerry!” she said. She looked impatient, then smiled. “Why, darling, would you rather not come with me? Would you rather --- “she frowned, conscientiously worrying over what amusements he might secretly be longing for, which she had been too busy or too careless to imagine. He was very familiar with that anxious, apologetic smile. Contrition sent him running after her. And yet, as he ran, he looked over his shoulder at the wild day; and all morning, as he played on the safe beach, he was thinking of it.
Next morning, when it was time for the routine of swimming and sunbathing, his mother said, “Are you tired of the usual beach, Jerry? Would you like to go somewhere else?”
“Oh, no!” he said quickly, smiling at her out of that unfailing impulse of contrition --- a sort of chivalry. Yet, walking down the path with her, he blurted out, “I’d like to go and have a look at those rocks down there.”
She gave the idea her attention. It was a wild-looking place, and there was no one there; but she said, “Of course, Jerry. When you’ve had enough, come to the big beach. Or just go straight back to the villa, if you like.” She walked away, that bare arm, now slightly reddened from yesterday’s sun, swinging. And he almost ran after her again, feeling it unbearable that she should go by herself, but he did not.
She was thinking, Of course he’s old enough to be safe without me. Have I been keeping him too close? He mustn’t feel he ought to be with me. I must be careful.
He was an only child, eleven years old. She was a widow. She was determined to be neither possessive nor lacking in devotion. She went worrying off to her beach.
As for Jerry, once he saw that his mother had gained her beach, he began the steep descent to the bay. From where he was, high up among red-brown rocks, it was a scoop of moving bluish green fringed with white. As he went lower, he saw that spread among small promontories and inlets of rough, sharp rock, and the crisping, lapping surface showed stains of purple and darker blue. Finally, as he ran sliding and scraping down the last few yards, he saw an edge of white surf and the shallow, luminous movement of water over white sand, and, beyond that, a solid, heavy blue.
He ran straight into the water and began swimming. He was a good swimmer. He went out fast over the gleaming sand, over a middle region where rocks lay like discolored monsters under the surface, and then he was in the real sea , a warm sea where irregular cold currents from the deep water shocked his limbs.
When he was so far out that he could look back not only on the little bay but past the promontory that was between it and the big beach, he floated on the buoyant surface and looked for his mother. There she was, a speck of yellow under an umbrella that looked like a slice of orange peel. He swam back to the shore, relieved at being sure she was there, but all at once lonely.
On the edge of a small cape that marked the side of the bay away from the promontory was a loose scatter of rocks. Above them, some boys were stripping off their clothes. They came running, *****, down to the rocks. The English boy swam toward them, but kept his distance at a stone’s throw. They were off that coast; all of them were burned smooth dark brown and speaking a language he did not understand. To be with them, of them, was a craving that filled his whole body. He swam a little closer; they turned and watched him with narrowed, alert dark eyes. Then one smiled and waved. It was enough. In a minute, he had swum in and was on the rocks beside them, smiling with a desperate, nervous supplication . They shouted cheerful greetings at him; and then, as he preserved his nervous, uncomprehending smile, they understood that he was a foreigner strayed from his own beach, and they proceeded to forget him. But he was happy. He was with them.
They began diving again and again from a high point into a well of blue sea between rough, pointed rocks. After they had dived and come up, they swam around, hauled themselves up, and waited their turn to dive again. They were big boys , men, to Jerry. He dived, and they watched him; and when he swam around to take his place, they made way for him. He felt he was accepted and he dived again, carefully, proud of himself.
Soon the biggest of the boys poised himself, shot down into the water, and did not come up. The others stood about, watching. Jerry, after waiting for the sleek brown head to appear, let out a yell of warning; they looked at him idly and turned their eyes back toward the water. After a long time, the boy came up on the other side of a bog dark rock, letting the air out of his lungs in a sputtering gasp and a shout of triumph. Immediately the rest of them dived in. One moment, the morning seeming full of chattering boys; the next, the air and surface of the water were empty. But through the heavy blue, dark shapes could be seen moving and groping.
Jerry dived, shot past the school of underwater swimmers, saw a black wall of rock looming at him, touched it, and bobbed up at once to the surface, where the wall was a low barrier he could see across. There was no one visible; under him, in the water, the dim shapes of the swimmers had disappeared. Then one, and then another of the boys came up on the far side of the barrier of rock, and he understood that they had swum through some gap or hole in it. He plunged down again. He could see nothing through the stinging salt water but the blank rock. When he came up the boys were all on the diving rock, preparing to attempt the feat again. And now, in a panic of failure, he yelled up, in English, “Look at me! Look!” and he began splashing and kicking in the water like a foolish dog.
They looked down gravely, frowning. He knew the frown. At moments of failure, when he clowned to claim his mother’s attention, it was with just this grave, embarrassed inspection that she rewarded him. Through his hot shame, feeling the pleading grin on his face like a scar that he could never remove, he looked up at the group of big brown boys on the rock and shouted, “Bon jour! Merci! Au revoir! Monsieur, monsieur !” while he hooked his fingers round his ears and waggled them.
Water surged into his mouth; he choked, sank, came up. The rock, lately weighted with boys, seemed to rear up out of the water as their weight was removed. They were flying down past him, now, into the water; the air was full of falling bodies. Then the rock was empty in the hot sunlight. He counted one, two, three...
At fifty, he was terrified. They must all be drowning beneath him, in the watery caves of the rock! At a hundred, he stared around him at the empty hillside, wondering if he should yell for help. He counted faster, faster, to hurry them up, to bring them to the surface quickly, to drown them quickly , anything rather than the terror of counting on and on into the blue emptiness of the morning. And then, at a hundred and sixty, the water beyond the rock was full of boys blowing like brown whales. They swam back to the shore without a look at him.
He climbed back to the diving rock and sat down, feeling the hot roughness of it under his thighs. The boys were gathering up their bits of clothing and running off along the shore to another promontory. They were leaving to get away from him. He cried openly, fists in his eyes. There was no one to see him, and he cried himself out .
It seemed to him that a long time has passed, and he swam out to where he could see his mother. Yes, she was still there, a yellow spot under an orange umbrella. He swam back to the big rock, climbed up, and dived into the blue pool among the fanged and angry boulders. Down he went, until he touched the wall of the rock again. But the salt was so painful in his eyes that he could not see.
He came to the surface, swam to shore and went back to the villa to wait for his mother. Soon she walked slowly up the path, swinging her striped bag, the flushed, ***** arm dangling beside her. “I want some swimming goggles,” he panted, defiant and beseeching.
She gave him a patient, inquisitive look as she said casually, “Well, of course, darling.”
But now, now, now! He must have them this minute, and no other time. He nagged and pestered until she went with him to a shop. As soon as she had bought the goggles, he grabbed them from her hand as if she were going to claim them for herself, and was off, running down the steep path to the bay.
Jerry swam out to the big barrier rock, adjusted the goggles, and dived. The impact of the water broke the runner-enclosed vacuum, and the goggles came loose. He understood that he must swim down to the base of the rock from the surface of the water. He fixed the goggles tight and firm, filled his lungs, and floated, face down, on the water. Now, he could see. It was as if he had eyes of a different kind , fish eyes that showed everything clear and delicate and wavering in the bright water.
Under him, six or seven feet down, was a floor of perfectly clean, shining white sand, rippled firm and hard by the tides. Two grayish shapes steered there, like long, rounded pieces of wood or slate. They were fish. He saw them nose toward each other, poise motionless, make a dart forward, swerve off, and come around again. It was like a water dance. A few inches above them the water sparkled as if sequins were dropping through it. Fish again , myriads of minute fish, the length of his fingernail, were drifting through the water, and in a moment he could feel the innumerable tiny touches of them against his limbs. It was like swimming in flaked silver. The great rock the bog boys had swum through rose sheer out of the white sand , black, tufted lightly with greenish weed. He could see no gap in it. He swam down to its base.
Again and again he rose, took a big chestful of air, and went down. Again and again he groped over the surface of the rock, feeling it, almost hugging it in the desperate need to find the entrance. And then, once, while he was clinging to the black wall, his knees came up and shot his feet out forward and they met no obstacle. He had found the hole.
He gained the surface, clambered about the stones that littered the barrier rock until he found a big one, and, with this in his arms, let himself down over the side of the rock. He dropped, with the weight, straight to the sandy floor. Clinging tight to the anchor of stone, he lay on his side and looked in under the dark shelf at the place where his feet had gone. He could see the hole. It was an irregular, dark gap; but he could not see deep into it. He let go of his anchor, clung with his hands to the edges of the holes, and tried to push himself in.
He had got his head in, found his shoulders jammed, moved them in sidewise, and was inside as far as his waist. He could see nothing ahead. Something soft and clammy touched his mouth; he saw a dark frond moving against the grayish rock, and panic filled him. He thought of octopuses, of clinging weed. He pushed himself out backward and caught a glimpse, as he retreated, of harmless tentacle of seaweed drifting in the mouth of the tunnel. But it was enough. He reached the sunlight, swam to the shore, and lay on the diving rock. He looked down into the blue well of water. He knew he must find his way through that cave, or hole, or tunnel, and out the other side.
First, he thought, he must learn to control his breathing. He let himself down into the water with another bog stone in his arms, so that he could lie effortlessly on the bottom of the sea. He counted. One, two, three. He counted steadily. He could hear the movement of blood in his chest. Fifty-one, fifty-two... His chest was hurting. He let go of the rock and went up into the air. He saw that the sun was low. He rushed to the villa and found his mother at her supper. She said only “Did you enjoy yourself?” and he said “Yes.”
All night the boy dreamed of the water-filled cave in the rock, and as soon as breakfast was over he went to the bay.
That night, his nose bled badly. For hours he had been under water, learning to hold his breath, and now he felt weak and dizzy. His mother said, “I shouldn’t overdo things, darling, if I were you.”
That day and the next, Jerry exercised his lungs as if everything, the whole of his life, all that he could become, depended upon it. Again his nose bled at night, and his mother insisted on his coming with her the next day. It was a torment to him to waste a day of his careful training, but he stayed with her on that other beach, which now seemed a place for small children, a place where his mother might lie safe in the sun. It was not his beach.
He did not ask for permission, on the following day, to go to his beach. He went, before his mother could consider the complicated rights and wrongs of the matter. A day’s rest, he discovered, had improved his count by ten. The big boys had made the passage while he counted a hundred and sixty. He had been counting fast, in his fright. Probably now, if he tried, he could get through the long tunnel, but he was not going to try yet. A curious, most unchildlike persistence, a controlled impatience, made him wait. In the meantime, he lay underwater on the white sand, littered now by stones he had brought down from the upper air, and studied the entrance to the tunnel. He knew every jut and corner of it, as far as it was possible to see. It was as if he already felt its sharpness about his shoulders.
He sat by the clock in the villa, when his mother was not near, and checked his time. He was incredulous and then proud to find he could hold his breath without strain for two minutes. The words “two minutes,” authorized by the clock, brought close the adventure that was so necessary to him.
In another four days, his mother said casually one morning, they must go home. On the day before they left, he would do it. He would do it if it killed him, he said defiantly to himself. But two days before they were to leave , a day of triumph when he increased his count by fifteen , his nose bled so badly that he turned dizzy and had lie limply over the big rock like a bit of seaweed, watching the thick red blood flow on to the rock and trickle slowly down to the sea. He was frightened. Supposing he turned dizzy in the tunnel? Supposing he died there, trapped? Supposing , his head went around, in the hot sun, and he almost gave up. He thought he would turn to the house and lie down, and next summer, perhaps, when he had another year’s growth in him , then he would go through the hole.
But even after he had made the decision, or thought he had, he found himself sitting up on the rock and looking down into the water; and he knew that now, this moment, when his nose had only just stopped bleeding, when his head was still sore and throbbing , this was the moment when he would try. If he did not do it now, he never would. He was trembling with fear that he would not go; and he was trembling with horror at that long, long tunnel under the rock, under the sea. Even in the open sunlight, the barrier rock seemed very wide and very heavy; tons of rock pressed down on where he would go. If he died there, he would lie until one day , perhaps not before next year,those big boys would swim into it and find it blocked.
He put on his goggles, fitted them tight, tested the vacuum. His hands were shaking. Then he chose the biggest stone he could carry and slipped over the edge of the rock until half of him was in the cool, enclosing water and half in the hot sun. He looked up once at the empty sky, filled his lungs once, twice, and then sank fast to the bottom with the stone. He let it go and began to count. He took the edges of the hole in his hands and drew himself into it, wriggling his shoulders in sidewise as he remembered he must, kicking himself along with his feet.
Soon he was clear inside. He was in a small rockbound hole filled with yellowish-gray water. The water was pushing him up against the roof. The roof was sharp and pained his back. He pulled himself along with his hands---fast, fast---and used his legs as levers. His head knocked against something; a sharp pain dizzied him. Fifty, fifty-one, fifty-two... He was without light, and the water seemed to press upon him with the weight of the rock. Seventy-one, seventy-two... There was no strain on his lungs. He felt like an inflated balloon, his lungs were so light and easy, but his head was pulsing.
He was being continually pressed against the sharp roof, which felt slimy as well as sharp. Again he thought of octopuses, and wondered if the tunnel might be filled with weed that could tangle him. He gave himself a panicky, convulsive kick forward, ducked his head, and swam. His feet and hands moved freely, as if on open water. The hole must have widened out. He thought he must be swimming fast, and he was frightened of banging his head if the tunnel narrowed.
A hundred, a hundred and one.. The water paled. Victory filled him. His lungs were beginning to hurt. A few more strokes and he would be out. He was counting wildly; he said a hundred and fifteen, and then a long time later, a hundred and fifteen again. The water was jewel-green all around him. Then he saw, above his head, a crack running up through the rock. Sunlight was falling through it, showing the clean, dark rock of the tunnel, a single mussel shell, and darkness ahead.
He was at the end of what he could do. He looked up at the crack as if it were filled with air and not water, as if he could put his mouth to it to draw in air. A hundred and fifteen, he heard himself say inside his head---but he had said that long ago. He must go on into the blackness ahead, or he would drown. His head was swelling, his lungs cracking. A hundred and fifteen, a hundred and fifteen pounded through his head, and he feebly clutched at rocks in the dark, pulling himself forward, leaving the brief space of sunlit water behind. He felt he was dying. He was no longer conscious. He struggled on in the darkness between lapses into unconsciousness. An immense, swelling pain filled his head, and then darkness cracked with an explosion of green light. His hands, groping forward, met nothing; and his feet, kicking back, propelled him out into the open sea.
He drifted to the surface, his face turned up to the air. He was gasping like a fish. He felt he would sink now and drown; he could not swim the few feet back to the rock. Then he was clutching it and pulling himself up on to it. He lay face down, gasping. He could see nothing but a red-veined, clotted dark. His eyes must have burst, he thought; they were full of blood. He tore off his goggles and gout of blood went into the sea. His nose was bleeding, and the blood had filled the goggles.
He scooped up handfuls of water from the cool, salty sea, to splash on his face, and did not know whether it was blood or salt water he tasted. After a time, his heart quieted, his eyes cleared, and he sat up. He could see the local boys diving and playing half a mile away. He did not want them. He wanted nothing but to get back home and lie down.
In a short while, Jerry swam to the shore and climbed slowly up the path to the villa. He flung himself on his bed and slept, waking at the sound of feet on the path outside. His mother was coming back. He rushed to the bathroom, thinking she must not see his face with bloodstains, or tearstains, on it. He came out of the bathroom and met her as she walked into the villa, smiling, her eyes lighting up.
“Have a nice morning?” she asked, laying her hand on his warm brown shoulder.
“Oh, yes, thank you,” he said.
“You look a bit pale.” And then, sharp and anxious, “How did you bang your head?”
“Oh, just banged it,” he told her.
She looked at him closely. He was strained; his eyes were glazed-looking. She was worried. And then she said to herself, Oh, don’t fuss! Nothing can happen. He can swim like a fish.
They sat down to lunch together.
“Mummy,” he said, “I can stay under water for two minutes , three minutes, at least… It came bursting out of him.
“Can you, darling?” she said. “Well, I shouldn’t overdo it. I don’t think you ought to swim any more today.”
She was ready for a battle of wills, but he gave in at once. It was no longer of the least importance to go to the bay.
گذر از تونل
دوریس لسینگ
داستان کوتاه «گذر از تونل» اولین بار ششم آگوست 1955 در نشریه نیویورکر به چاپ رسید و دو سال بعد درکتاب «رسم عاشقی» که مجموعهای از داستآنهای کوتاه دوریس لسینگ بود، تجدید چاپ شد. تم داستان یکی از مسائل بسیار مورد علاقه لسینگ است: تقابل فرد با مفروضات مسلم زندگی و تلاش برای نیل به کمال.
قهرمان داستان، جری، پسر یازده سالهای که در آستانه گذر از کودکی به جوانی است، به همراه مادرش در کشوری بیگانه تعطیلات تابستانی اش را سپری می کند. یک روز به هنگام شنا با چند پسر بزرگتر از خودش برخورد می کند. پسر بزرگها از معبری زیر زمینی کهاز اینسوی صخره به سوی دیگرش راه دارد با شنا عبور می کنند. پسر که در ابتدا قادر به عبور نمی شود حس شکست و سرخوردگی پیدا می کند و بعد با تمرین بیشتر و با وجود خطر غرق شدن از معبر عبور می کند . این موفقیت حس استقلال از مادر و اعتماد به نفس را برای وی بهارمغان می آورد.
برگردان: شهریار گلوانی
در نخستین بامداد تعطیلات، پسر جوان انگلیسی سر پیچ جادة ساحلی ایستاد و به خلیج وحشی صخرهای چشم دوخت. ساحل شلوغی که از سالها پیش خیلی خوب با آن آشنا بود. جلوتر از او مادر کیفی با نوارهای روشن در یک دست داشت و دست دیگرش را که در زیر نور آفتاب بسیار سپید می نمود، به نرمی تکان میداد و قدم میزد. پسر نگاه ناراضی خود را از بازوی سپید و لخت مادر به سوی خلیج چرخاند و در پی او راه خود را از سر گرفت.
مادر که متوجه غیبت پسرش شده بود تصمیم گرفت برای یافتن اش نگاهی به اطراف بیاندازد. بعد از دیدن پسر با لحنی نگران گفت:
- آه ، تویی جری!
بعد لبخندی زد و ادامه داد:
- عزیزم چرا دوست نداری بامن بیآیی؟ نکنه دوست داری ...
از اینکه به خاطر گرفتاری های شخصی از علایقی که پسرش ممکن بود پنهانی در دلش پرورده باشد و او نسبت به انها بی توجه بوده ، قلباً احساس گناه کرد شد. پسر با لبخند حاکی از پریشانی و پوزش کاملا آشنا بود. پشیمان
از کردة خود شروع به دویدن از پی مادر کرد و درهمان حال برگشت و از روی شانه نگاهی به طبیعت وحشی انداخت. همة صبح ضمن بازی در ساحل به این قضیه می اندیشید.
صبح روز بعد، وقتی طبق معمول زمان شنا و حمام آفتاب رسید، مادر پرسید:
- جری ، نکند از این ساحل حوصلهات سر رفته؟ دوست داری جای دیگری بروی؟
جری بیدرنگ، بهدور از هرگونه میل قاطع به دوری از مادر، با لحنی سلحشورانه پاسخ داد:
- آه ، نه !
اما وقتی داشتند از جاده سراشیبی پایین میرفتند گفت :
- دلم میخواهد بروم و صخره های پایین را تماشا کنم.
مادر موافقت کرد. صخره ها به نظر سرکش و وحشی می آمدند و جنبندهای به چشم نمی خورد. اما اضافه کرد:
اشکالی نداره جری .
اما بعد از اینکه از تماشا سیر شدی به ساحل بزرگ بیا و یا مستقیماً به ویلا برگرد.
مادر دور شد. اینک بازوان سپیدش در نتیجة گردش زیر آفتاب دیروز به سرخی میزد.نزدیک بود به دنبال مادر بدود چون نمیتوانست تنها رفتن او را تحمل کند. اما اینکار را نکرد.
البته مادر هم پیش خود میاندیشید که پسرش به حدی بزرگ شده که بتواند مواظب خودش باشد.
- آیا لازم است او را اینهمه وابسته به خود نگهدارم ؟ نباید فکر کند که حتماً باید همیشه پیش من باشد. باید بیشتر دقت کنم.
زن بیوه بود و پسر یازده ساله تنها فرزندش بود. مصمم بود حد میانه را نگهدارد، نه مالک مطلق اش باشد و نه در محبت کردن مضایقه کند. با نگرانی به سوی ساحل اش براه افتاد.
جری وقتی دید مادرش به ساحل اختصاصی خودشان رسیده از سراشیبی صخره ها به طرف خلیج براه افتاد . از جایی که او ایستاده بود ، میان صخره های قرمز- قهوه ای پایین ،چشم اندازی از حرکت امواج آبی متمایل به سبز با حاشیة سپید دیده می شد. هر چه پایین تر می رفت متوجه شاخابههای خشن، صخرههای تیز و گسترة سنگهای کوچک پوزورویه ترد و شکنندة آنها میشد که به رنگ ارغوانی و آبی مایل به تیره در آمده بودند. با جستوخیز و دوان دوان فاصله چند یاردی مانده به خلیج آبهای سفید و کم عمق کنارة ساحل را طی کرد و خود را به بازوان نرم آب سپرد و شروع به شنا کرد. پسر شناگر ماهری بود و شناکنان به سرعت از روی شنها درخشان گذشت و به سمت صخرههایی که چون هیولاهایی بیرنگ در میان دریا سر از آب بدر آورده بودند رفت و بعد در دریای واقعی بود. دریای گرم که جریانات خنک زیرسطح آب رآنهایش را قلقلک میداد.
وقتی بهاندازة کافی از ساحل دور شد برگشت و نه تنها خلیج کوچک را در دوردست ، بلکه سنگ پوزهایی را که بین خلیج و ساحل بزرگ قرار داشت تماشا کرد. روی سطح آب نوازشگر شناور ماند و به مادرش چشم دوخت. مادر آنجا بود. نقطهای زرد رنگ زیر چتری که به نظر مثل قاچی از پرتقال میرسید. پسر با احساس امنیت از این که مادرش آنجا بود به ساحل بازگشت اما ناگهان حس کرد که تنهاست.
در لبة دماغة کوچک آنسوتر از سنگ پوزها اینجا و آنجا صخره هایی بودند که چند پسر داشتند روی آنها لباسهایشان را در می آوردند. پسرها لخت از صخره ها پایین آمدند. پسر انگلیسی بهطرف آنها شنا کرد اما فاصلهاش را بهاندازة کافی از آنها حفظ کرد. آنها از ساحل دور بودند و کاملاً برنزه شده بودند و به زبانی حرف میزدند که درکش برای پسر امکان نداشت. احساس با آنها بودن و یکی از آنها بودن وجود پسر را فرا گرفت. شناکنان کمی جلوتر رفت. پسرها برگشتند و با چشمان ریزو تیره شان که سرزندگی از آن می بارید بهاو نگاه کردند. بعد یکی از آنها لبخندی زد و دست تکان داد. همین حرکت کافی بود. در چشم به هم زدنی شناکنان پیش آنها رفت و روی یکی از صخرهها در کنارشان قرار گرفت. لبخندی از سر هیجان و نومیدی بر لب داشت. بچهها شادمانه بهاو خوشامد میگفتند. کم کم میکوشید بر لبخند هیجانی حاکی از عدم درک زبان آنها فایق آید. بچهها فهمیدند کهاو فردی خارجی است کهاز ساحل اختصاصی خود دور شدهاست. خواستند که بیخیالش شوند اما او خوشحال بود. با آنها بود. آنها از بالای صخره ها به پایین شیرجه میرفتند و بعد از فرو رفتن در عمق آبهای آبی دریا بالا می آمدند و دوری میزدند و از صخره بالا میآمدند و منتظر میشدند تا نوبتشان بار دیگر فرارسد.از نظر جری آنها پسر بزرگ بودند . در واقع مرد شده بودند. جری شیرجه زد و آنها نگاهش کردند. و بعد وقتی دوری در آب زد و از صخره بالا آمد تا در نوبت خود قرار بگیرد آنها جا برایش باز کردند و بهاین ترتیب در جمع آنها پذیرفته شد. او با اعتماد به نفس و غرور بار دیگر شیرجه زد.
کمی بعد پسری کهاز همه بزرکتر بود خودی نشان داد و به داخل آب شیرجه زد و بالا نیامد. بقیه تماشا میکردند. جری که دید پسر از آب بیرون نیامد شروع بهایما و اشاراتی کرد تا بهآنها هشدار بدهد. اما آنها با بیتفاوتی نگاهش کردند و بعد دوباره چشم به آب دوختند. بعد از مدتی نسبتاً طولانی پسر از آنسوی صخرهاز آب بیرون آمد و با فریاد پیروزی نفس حبس شده را با سرو صدا بیرون داد. بلافاصله بقیه شیرجه زدند. دریک لحظه، صبح مملو از شادی و نشاط بچه ها شد. بعد فضا و سطح آب خالی از سر و صدا شد اما در زیرآب جنب و جوش ادامه داشت.
جری شیرجه زد و به جمع شناگران زیر آب پیوست. دیوارة سیاه صخره را در زیر آب دید و بهان دست سایید وبلافاصله به سطح آب برگشت. دیوارة صخره حایلی بود کهاز پشت آن می توانست اطراف را ببیند. کسی را ندید. در زیر آب سایه روشن های اندام شناگران محو شده بود. آنسوتر از دیوارة حصارگونة صخرةکی یکی از آب بالا آمدند. جری فکر کرد کهآنها حتماً از سوراخ یا حفرهای در صخره گذشتهاند. دوباره شیرجه رفت. پایین آبهای شورغیر از دیوارة صخره چیزی ندید.وقتی به سطح آب آمد بچه ها روی صخرة شیرجه نشسته بودند و آماده دور بعدی می شدند. جری ناراحت از شکست خود بهانگلیسی داد زد:
- به من نگاه کنید.
و مثل تولهای نادان شروع به حرکات عجیب و پاشیدن و مشت زدن بهآب کرد.
بچهها با نگاهی تحقیرآمیز بهاو نگاه کردند . او تحقیر و ناراحتی را میشناخت. وقتی در آنجام کاری موفق نمیشد و میخواست توجه مادرش را جلب کند با این نوع نگاه ناراحت کنندة مادر مواجه می شد. احساس میکرد شرم شکست چون رد زخمی پنهان نشدنی در چهرهاش نمایان است . نگاهی به پسرهای بزرگتر از خود انداخت و داد زد:
- بن ژور ! مرسی! ارور!موسیور، موسیور!
در همین حال گوشهای خود راگرفت و با دست تکان داد.
آب داخل دهانش شد. سرفه کرد و زیر آب رفت و باز بالا آمد. بچه ها روی صخره بودند و بعد هوا پر از بوی بچههایی شد که شیرجه میزدند. به نظر میرسید با کم شدن وزن بچه ها صخره بالاتر می آید. بعد صخره زیر آفتاب گرم تنها ماند. جری شروع به شمردن کرد:
- یک، دو ، سه ...
وقتی شمارش به پنجاه رسید وحشت کرد . با خود اندیشید الان همة بچه ها در حفره های پر آب صخره گیر افتاده و در حال غرق شدن هستند. با رسیدن به عدد صد، بهاطرافش که احدی در آن به چشم نمیخورد نگاه کرد و نومیدانه خواست تا در خواست کمک کند. جری سرعت شمارش را زیاد کرد گویی این کار باعث میشد بچهها زودتر به سطح آب برگردند. در آن صبح آبی و خلوت هیچ چیز مثل شمارش او را وحشتزده نکرده بود. بارسیدن شمارش به صد و شصت آبهای اطراف صخره مملو از بچههایی شد که یکی پس از دیگری همچون والهای قهوهای سر از آب بدر آوردند. بچه ها بی آنکه نگاهی بهاو بیاندازند به سوی ساحل شنا کردند.
جری از صخره شیرجه بالا رفت و روی آن نشست. گرما و سختی صخره را زیرآنها احساس میکرد. در ساحل بچه ها لباسهایشان را جمع می کردند و به طرف سنگ پوزة دیگری میرفتند. آنها میخواستند از او دور شوند. جری فریاد کشید ، داد زد و دستهای مشت شدهاش را روی چشمهایش گذاشت و شروع به گریه کرد. کسی نبود کهاو را ببیند پس تا آنجا که می توانست گریه کرد.
بنظرش رسید که زمان زیادی طی شدهاست ، شناکنان تا جایی رسید که مادرش را دید. هنوز آنجا زیر چتر پرتقالی رنگ دراز کشیده بود. شناکنان به سوی صخره بزرگ بازگشت. با خشم و عصبانیت از آن بالا رفت و به داخل آبی دریا شیرجه رفت . پایین و پایینتر رفت و به دیواره صخره دست کشید اما شوری آب مانع از آن شد که چشمها را کامل باز کند و آن را ببیند.
به سطح آب بازگشت و شناکنان به ساحل برگشت و به ویلا رفت و منتظر مادرش شد. بزودی مادرش در حالیکه کیف نواری و بازوی برهنهاش را بهارامی تکان میداد سلانه سلانه به ویلا بازگشت. جری با لحنی شکست خورده و ناراحت گفت:
- عینک شنا می خواهم.
مادر نگاهی آرام و کنجکاو بهاو انداخت و گفت :
- باشه عزیزم.
- همین الان می خواهم . همین الان.
و آنقدر اصرار کرد تا مادر به همراهاو به فروشگاه رفت. به محض خریدن عینک غواصی جری طوری آن را از دست مادر قاپید که گویی مادر قصد دارد آن را برای خود نگهدارد و بلافاصلهاز سراشیبی جادة منتهی به خلیج روان شد.
جری خودش را به صخره مورد نظر رساند و بعد از زدن عینک شیرجه زد. فشار آب تسمة عینک را شل کرد . جری میدانست که باید تا پایین صخره شنا کند، به سطح آب آمد ،عینک را محکم کرد، هوای کافی داخل ششها کشید و پایین رفت . حالا می توانست همه چیز را ببیند. گویی چشمهایش دیگر آن چشمهای سابق نبودند. مانند چشمهای ماهی، بی آنکه آب شور ناراحتاش کند همه چیز را شفاف و واضح میدید.
شش یا هفت فوت پایین تر ، سنگ و شنهای کف دریا شفاف و درخشان بودند. دو جسم خاکستری رنگ گرد و درازشبیه سنگ نمک و تنه چوب بیحرکت آنجا افتاده بودند. آنها دو ماهی بودند که تکانی خوردند و چرخی زدند شبیه رقص و دوباره سرجای اول خود برگشتند. آب دریا در بالای ماهی ها موج برداشت، گویی سنگی به آب انداخته باشند. باز ماهیهایی بهاندازه ناخن انگشت به رقص در آمدند و از لای پاهایش عبور کردند. در یک لحظهاحساس کرد در دریایی از نقره شناور است. صخره بزرگی که بچه ها از آن عبور کرده بودند اصلاً معبری نداشت . بنابر این برای پیدا کردن تونل مجبور بود پایینتر برود. چندین بار از آب بیرون آمد . ششهایش را پر هوا کرد و به پایین رفت. چندین بار سطح صخره را برای یافتن گذرگاه نومیدانه وارسی کرد. بعد در یکی از جستجوها وقتی زانویش را به سطح صخره میزد، پایش در حفرهای فرو رفت. تونل را یافته بود.
به سطح آب برگشت. دنبال تکه سنگی گشت که بتواند از صخره جدا کند. تکهای سنگ بزرگ از صخره را کند و آن را برداشت و شیرجه زد. سنگ مانند لنگری او را به کف دریا رساند. به محل حفرهای که پایش در آن فرو رفته بود رسید . حفره سوراخی غیرمعمول و تاریک بود. ته حفره دیده نمی شد. دوباره سنگ لنگر خود را برداشت و کوشید با استفادهاز وزن آن داخل حفره شود.
مجبور بود با سر داخل حفره شود. شانه هایش اجازة عبور نمیدادند. شانههایش را از سویی به سوی دیگر حرکت میداد. و تا کمر خود را داخل حفره کرد. تمی توانست چیزی ببیند. چیزی نرم و چسبناک به دهانش خورد. فلاخن سیاهی جلوی صخرة خاکستری در مقابلش بود. وحشت سراسر وجودش را پر کرد.فکر کرد هشت پاست. در حالیکه خود را به عقب می کشید نگاهی بهاطراف انداخت . گیاهان بی خطری را که دهانه تونل را پوشانده بودند کنار زد ، شنا کنان خود را بهافتاب سطح در یا رساند و رهسپار ساحل شد. روی صخرة شیرجه دراز کشید. نگاهی به چاهابی پایین انداخت.می دانست که باید راهی از تونل، معبر، گذرگاه و یا هرچی که هست به آنسوی صخره پیدا کند.
قبل از همةادگرفت که باید نفس اش را کنترل کند. دوباره باسنگی دیگر در دست شیرجه زد. بهاین ترتیب بدون هیچ تلاش اضافی خود را به کف دریا رساند. شروع به شمارش کرد ...یک ، دو ، سه ...حرکت خون را در سینهاش احساس می کرد. پنجاه و یک ...پنجاه و دو...سینهاش درد گرفت . به سطح آب برگشت و نفسی تازه کرد. دید که خورشید پایین آمدهاست. سریعاً به ویلا برگشت و مادر را دید که داشت غذا میخورد. مادر تنها چیزی که پرسید این بود :
- خوش گذشت؟
و جری پاسخ داد:
- خیلی.
تمام شب خواب غار آبی را دید و صبح به محض خوردن صبحانه به خلیج رفت.
آنشب دماغش به شدت خون افتاد. ساعتها زیر آب مانده بود تا حبس کردن نفس در سینه را تمرین کند و حالا احساس ضعف و سرگیجه می کرد.مادر گفت :
- عزیزم اگه جای تو بودم دست از این کار می کشیدم.
روز بعد و روزهای بعد جری تمرین حبس نفس می کرد ،گویی تمام زندگی و آیندهاش بهاین کار بستگی داشت. شب دوباره دماغش خون افتاد طوری که مادر اصرار کرد روز بعد باهاش برود. دردآور بود که روزش را بدون تمرین حیاتی اش هدر دهد اما چارهای نداشت و در ساحلی که فکر می کرد مال بچه کوچولوهاست گذراند . ساحلی که مادرش می توانست بدون احساس خطرزیر آفتاب دراز بکشد. این ساحل مال او نبود.
روز بعد بدون اجازه گرفتن از مادر و بدون اینکه مادرش متوجه غلط یا درست بودن موضوع شود به ساحل خودش رفت. در طی استراحت در یافت که شمارش نفس را بالا بردهاست . بچههای بزرگتر برای عبور از تونل تا صد و شصت مقاومت کرده بودند و او از سر ترس اعداد را تندتر می شمرد. احتمالاً حالا اگر می کوشید می توانست از تونل عبور کند. اما هنوز نمی خواست امتحان کند. با مقاومتی آگاهانه بیصبری کودکانهاش را کنترل می کرد. در عین حال در کف دریا روی سنگهایی کهاز بالا آورده بود دراز می کشید و مدخل تونل را بررسی می کرد. تا آنجا که می توانست سوراخ سنبه های آن را شناخته بود. خصوصا اینکه قبلاً فشار سنگها را بر شانه های خود احساس کرده بود.
وقتی مادر حضور نداشت در ویلا کنار ساعت می نشست و زمان را محاسبه می کرد. حالا با غرور می توانست نفس را تا دو دقیقه حبس کند بدون اینکه چندان احساس ناراحتی کند. کلمه دو دقیقه سفر مخاطرهامیزی را که ضرورتا در انتظارش بود نزدیکتر می کرد. چهار روز بعد مادرش سر صبحانه گفت که باید به خانه برگردند. یک روز قبل از ترک ویلا باید کار را تمام می کرد. با خودش گفت : حتی اگر به قیمت جانم تمام شود اینکار را می کنم.اما دو روز قبل از حرکت شان روز پیروزی دچار خونریزی شدید بینی شد. طوریکه با احساس سرگیجگی مثل گیاهی دریایی روی صخره دراز کشید و جوی باریکی از خون را کهاز صخره به دریا میریخت نظاره کرد. ترسیده بود. با خود می اندیشید ممکن است در تونل سرگیجهاش بیشتر شود و در تونل گیر بیافتد و بمیرد .سرش را زیر نور آفتاب تکان داد .کم مانده بود تسلیم این افکار شود. فکر کرد به خانه برگردد و تا تابستان سال بعد صبر کند حتماً تا آن زمان به حد کافی بزرگ می شد و می توانست از تونل عبور کند.
حتی بعد از اینکه فکر کرد تصمیماش را گرفتهاست، متوجه شد که روی صخره نشسته و بهاعماق دریا چشم دوختهاست و میدانست که درست در همین لحظه بعد از اینکه خونریزی بینی اش قطع شود و سرش کمی از درد و دوران آرام بگیرد ، تلاشش را خواهد کرد. اگر الان این کار را نکند دیگر هیچوقت نخواهد توانست. ترس ولرز او از دو وحشت موازی بود ، ترس از عدم توانایی در امتحان کردن و ترس از تونل طولانی زیر صخره ! حتی زیر آفتاب نورانی صخرة حایل بسیار طولانی و سنگین به نظر می آمد. هزاران تن سنگ و صخره روی جایی کهاو قرار بود از آن عبور کند قرار داشت. اگر آنجا میمرد احتمالا تا سال آینده که پسربزرگها از آنجا عبور میکردند و اسکلت او را می یافتند کسی از مرگش خبردار نمی شد.
عینک غواصیاش را به چشم زد و بندهایش را محکم کرد و از خلاة آن مطمئن شد. دستهایش میلرزید. سنگینترین سنگ را انتخاب کرد، حالا نصف بدنش در خنکای آب قرار داشت نصف دیگر بدنش زیر آفتاب داغ بود. بار دیگر به آسمان صاف نگاه کرد، ششهایش را یکی دو بار از هوا آکند و خود را رها کرد تا به عمق برود. شروع به شمارش کرد. گوشه های سنگ را گرفته بود و همچنانکه قبلاً هم فکرش را کرده بود در حفره فرو رفت. شانههایش را تکان میداد و با پاهایش خود را به جلو میراند. بهزودی به محوطه بازتری رسید. بدنش آزاد شده بود. در حفرة صخرهای مملو از آب زرد مایل به خاکستری رها بود. آب او را با فشار به طرف سقف حفره میراند. سنگهای سقف حفره تیز بودند و پشتش را درد می آوردند. هر چه تندتر با دستهایش خود را جلو میکشید و از پاهایش به عنوان اهرم استفاده میکرد. سرش به جسمی تیز و سخت برخورد کرد و درد وجودش را آکند. پنجاه ، پنجاه و یک ، پنجاه و دو...چشمانش جایی را نمیدید. و وزن آب و صخره بر رویش قرار داشت. هفتاد و یک ، هفتاد و دو...هنوز ششهایش درد نمیکردند. احساس میکرد مثل بادکنکی در هوا شناور است . ششهایش راحت بودند اما سرش قدری گیج میرفت. بدون وقفه به سقف تیز و باریک حفره فشرده می شد. دوباره به یاد هشت پاها افتاد. با خود گفت نکند حفره مملو از گیاهانی باشد کهاو را گیر بیاندازند. از سر نگرانی با فشار خود را جلو کشید . سرش را دزدید و شروع به شنا کرد. دستها و پاهایش گویی در آبهای آزادند و براحتی حرکت می کردند.حتما حفره گشادتر شده بود. اندیشید باید تندتر شنا کند و میترسید نکند حفره تنگ تر شود و یا سرش ناگهان به سنگی برخورد کند.
صد ، صد و یک ... آب روشنتر میشد. حس پیروزی وجودش را آکند. ششهایش کم کم به درد میآمدند. چند ضربة بیشتر ...حالا باید از حفره خارج شود . تندتند میشمرد. صد و پانزده و کمی بعد ، که به نظر سالی رسید، باز هم صد و پانزده.آب اطرافش آبی گوهرگون بود. بالای سرش شکافی را میان صخره دید. نور خورشید از میان آن می تابید وصخره سیاه و تمیز تونل را نمایان می کرد. از سیاهی تونل اندکی مانده بود. توش و توان خود را از دست داده بود. طوری به شکاف صخره در بالای سرش نگاه کرد که گویی به جای نور هوا در آن جریان دارد و آرزو کرد کاش میتوانست دهانش را در شکاف بگذارد و با تمام وجود آن را به درون خود بکشد. یکصد و پنجاه ... صدایی در درونش این عدد را تکرار کرد اما این شماره را خیلی قبل به زبان آورده بود. باید از آن تاریکی عبور می کرد و گرنه غرق می شد. سرش گیج میرفت و درد شدیدی ریه هایش را می آزرد. صد و پنجاه ...صد وپنجاه ... این عدد چون پتکی مدام بر سرش می کوفت. نومیدانه بر هر گوشهای از صخره چنگ می انداخت و خود را جلو می کشید و آب تیره را پشت سر می گذاشت . حس کرد دارد می میرد. هشیاری اش را از دست داده بود. در مرز ناهوشیاری کامل ، بطور غریزی برای نجات دست و پا میزد. دردی ناشناخته و عظیمی در سرش پیچید . و بعد انفجار نور سبز تاریکی را شکافت .حرکت دستها و پاهایش او را به دریای آزاد رساند.
به سطح آب رسید . سرش خارج آب بود و مثل ماهی نفس نفس میزد. نای شنا و رساندن خود را به صخره نداشت.احساس می کرد زیر آب خواهد رفت و غرق خواهد شد. بعد با تلاشی غریزی به صخره چنگ زد و خود را بالا کشید. دمر روی آن افتاد و تند تند نفس کشید. چشمانش سیاهی میرفت و چیزی نمی دید. خون چشمانش را گرفته بود و بشدت می سوخت .بندهای عینک غواصی را پاره کرد و مشتی خون به دریا ریخت. خون از دماغش جاری شده بود و محفظه ماسک را پر کرده بود.
مشتی از آب شور و خنک دریا برداشت و بینی اش را شست. قادر به تشخیص شوری آب و مزه خون نبود. بعد از مدتی ضربان قلبش آرامتر شد و نور چشمانش را باز یافت. بلند شد و نشست. پسرهای بومیرا دید که با فاصلة نیم مایل به شیرجه و شنا مشغول بودند. دوست نداشت پیش آنها برود. تنها چیزی که می خواست برگشتن به خانه و استراحت بود.
بعد از مدت کوتاهی ، به ساحل رسید و به آرامی راه ویلا را در پیش گرفت. خود را در بستر رها کرد و به خواب رفت . با صدای پایی کهاز مسیر منتهی به ویلا به گوشش رسید از خواب بیدار شد. مادرش برمیگشت. با عجله به حمام رفت. دوست نداشت مادرش او را با چهرهای خونین و رد پای اشگ ببیند. از حمام بیرون آمد و مادر را با چهرهای بشاش و خندان در ورودی ویلا دید.
مادر دستش را روی شانة برنزة جری گذاشت و گفت:
- صبح خوش گذشت؟
- اوه، عالی ، ممنون.
- چرا رنگت پریده و بعد بانگرانی و ناراحتی پرسید:
- سر ِتو کجا زدی؟
- چیز مهمی نیست ، حالا یه جایی خورده دیگه.
مادر به دقت نگاهش کرد. پسر با چشمانی خسته و بی حال چیزی را از او پنهان می کرد. نگران شد. بعد با خود گفت :
-کولی بازی در نیار . جری میتونه مثل ماهی شنا کنه ، هیچ اتفاقی براش نمی افته
نشستند تا ناهارشان را بخورند.
جری بی مقدمه گفت:
- مامان ...می تونم حداقل دو دقیقه ، سه دقیقه زیر آب بمانم.
- جدی میگی عزیزم؟ به نظرم نباید دیگه اینکارو انجام بدی...واسهامروز شنا کردن کافیه
مامان آماده بود تا اگه جری مخالفت کرد باهاش کل کل کند اما جری بلافاصله تسلیم شد. رفتن به خلیج اصلاً برایش اهمیت نداشت.
منبع
motarjemonline.com
