با سلام و تشّکر از همراهیِ زیبایِ دوستایِ گلم:
موضوعِ :خنده
سپــاســگــزارم خــداي مــن!
خنــده را بــراي دهــان او،
او را بــه خــاطــر مــن،
و مــرا بــه نيــت گــم شــدن آفــريــدي . . .
_____________
شمس لنگرودی
آخرین ویرایش:
خنده
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
با سلام و تشّکر از همراهیِ زیبایِ دوستایِ گلم:
موضوعِ :خنده
سپــاســگــزارم خــداي مــن!
خنــده را بــراي دهــان او،
او را بــه خــاطــر مــن،
و مــرا بــه نيــت گــم شــدن آفــريــدي . . .
_____________
شمس لنگرودی
در حادثۀ عشق
دلم بیمۀ لبخند توست !
دلم بیمۀ لبخند توست !
پیش از تو من
زیاد خندیده ام
زیاد گریسته ام
تو امّا
تنها کسی هستی
که مرا
با چشمانی لبالب ِ اشک
می خندانی !
پلک هایم را می بندم
که یک لحظه
به هیچ چیزی نیندیشم
میان چشمانم
دست زیر چانه ات گذاشته ای ُ
لبخند می زنی به من
بخند
.
.
میخواهم
تجدید حیات کنم!
-------------
رضا آمن
.
.
میخواهم
تجدید حیات کنم!
-------------
رضا آمن
بی تو، ای روشنگر شب های من!
بوسه می زد ناله بر لب های من
در دلم از وحشت بیگانگی
خنده می زد لاله ی دیوانگی
دیده ام چون نرگس غم می شکفت
وندرو برقی ز شبنم می شکفت
در بلور اشک من یاد تو بود
در سکوت سینه فریاد تو بود
مخمل سرخ شفق رنگ تو داشت
پرده های ساز، آهنگ تو داشت
موج خیز سبزه دامان تو بود
خفتنم آنجا به فرمان تو بود
بوسه می زد ناله بر لب های من
در دلم از وحشت بیگانگی
خنده می زد لاله ی دیوانگی
دیده ام چون نرگس غم می شکفت
وندرو برقی ز شبنم می شکفت
در بلور اشک من یاد تو بود
در سکوت سینه فریاد تو بود
مخمل سرخ شفق رنگ تو داشت
پرده های ساز، آهنگ تو داشت
موج خیز سبزه دامان تو بود
خفتنم آنجا به فرمان تو بود
خنده جام می و زلف گره گیر نگار//ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست
جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت
کآب شیرین چو بخندی برود از شکرت
*سعدی*
*سعدی*
من آن شب ٬ یکه و تنها
خدا را از همه دنیا
برای خود جدا کردم
به نزدش سفره ی دل باز
برایش گریه ها کردم
و تا بیداری خورشید نالیدم
نخوابیدم...
و تا صبح سپیده من در آغوشش برای تو دعا کردم
برای خنده ی زیبای لبهایت
هزاران نذرها کردم.
خدا را از همه دنیا
برای خود جدا کردم
به نزدش سفره ی دل باز
برایش گریه ها کردم
و تا بیداری خورشید نالیدم
نخوابیدم...
و تا صبح سپیده من در آغوشش برای تو دعا کردم
برای خنده ی زیبای لبهایت
هزاران نذرها کردم.
محبوبه محمدی
بین ِ شالیزار و صبحی دلپذیر
نم نم ِ باران و یک رنگین کمان
شاپرک , دنبال ِ سنجاقک دوید
ما دو تا دنبال ِ آن ها , نغمه خوان
گرمی دستت , به قلبم می رسید
گوییا با پلک هایت می تپید
عکس چشمت , کنج ِ چشمم لانه ساخت
قطره ای از گونه ات پایین چکید
اشک با گلخنده ات معنا گرفت
آمد و آرامش از اعضا , گرفت
بر گلی با او کشیدم صورتت
بین بزم ِ خاطراتم جا گرفت
باد بر مویت هجوم آورده بود
من کنار ِ یاس , محو ِ دیدنت
مخفیانه در پی تعقیب ِ تو
تا ببینم حالت ِ گل چیدنت
می دویدیم از دو جانب , سوی هم
چند گامی مانده تا پیوست ِ تو
یک گل ِ سرخ از نشان ِ عاشقی
مرز ِ بین ِ دست ِ من تا دست ِ تو
از کتابم , صورتم دل می کند
محو می گردی تو با یک شاخه یاس
خنده ای از روی معنی می زند
می رود استاد بیرون از کلاس
محمد رسول باوندپور
نم نم ِ باران و یک رنگین کمان
شاپرک , دنبال ِ سنجاقک دوید
ما دو تا دنبال ِ آن ها , نغمه خوان
گرمی دستت , به قلبم می رسید
گوییا با پلک هایت می تپید
عکس چشمت , کنج ِ چشمم لانه ساخت
قطره ای از گونه ات پایین چکید
اشک با گلخنده ات معنا گرفت
آمد و آرامش از اعضا , گرفت
بر گلی با او کشیدم صورتت
بین بزم ِ خاطراتم جا گرفت
باد بر مویت هجوم آورده بود
من کنار ِ یاس , محو ِ دیدنت
مخفیانه در پی تعقیب ِ تو
تا ببینم حالت ِ گل چیدنت
می دویدیم از دو جانب , سوی هم
چند گامی مانده تا پیوست ِ تو
یک گل ِ سرخ از نشان ِ عاشقی
مرز ِ بین ِ دست ِ من تا دست ِ تو
از کتابم , صورتم دل می کند
محو می گردی تو با یک شاخه یاس
خنده ای از روی معنی می زند
می رود استاد بیرون از کلاس
محمد رسول باوندپور
ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
وجه می میخواهم و مطرب که می‌گوید رسید
شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام
بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید
قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت
باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید
گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش
من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دمید
با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ
از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید
دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید
این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت
وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید
عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق
گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید
تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید
وجه می میخواهم و مطرب که می‌گوید رسید
شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام
بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید
قحط جود است آبروی خود نمی‌باید فروخت
باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید
گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش
من همی‌کردم دعا و صبح صادق می‌دمید
با لبی و صد هزاران خنده آمد گل به باغ
از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید
دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک
جامه‌ای در نیک نامی نیز می‌باید درید
این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت
وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید
عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق
گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید
تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکید
......
هرروز
دنبال خنده‌های تو
می‌گردم
شبیه پیرزنی که
در خانه‌ی سالمندان
دنبال دسته کلیدش…
....
مژگان عباسلو
هرروز
دنبال خنده‌های تو
می‌گردم
شبیه پیرزنی که
در خانه‌ی سالمندان
دنبال دسته کلیدش…
....
مژگان عباسلو
در محبت لب خشک و دل تر می خندد
مست مخمور در این تنگ شکر می خندد
اهل دل خنده زنانند و نمی بیند کس
لب این جمع به آیین دگر می خندد
ای کلیم، آتش ایمن گل مقصود تو چیست
به تمنای محال تو شجر می خندد
دیده از شاهد امید فرو بند و ببین
که لب شام به صد ذوق سحر می خندد
کم مباد آب و هوای چمن ما که در او
گل پژمرده به از لالهٔ تر می خندد
دل عرفی بود آن مرغ خزان پرورده
که به حبس نفس و بستن پر می خندد
_ عرفی شیرازی
مست مخمور در این تنگ شکر می خندد
اهل دل خنده زنانند و نمی بیند کس
لب این جمع به آیین دگر می خندد
ای کلیم، آتش ایمن گل مقصود تو چیست
به تمنای محال تو شجر می خندد
دیده از شاهد امید فرو بند و ببین
که لب شام به صد ذوق سحر می خندد
کم مباد آب و هوای چمن ما که در او
گل پژمرده به از لالهٔ تر می خندد
دل عرفی بود آن مرغ خزان پرورده
که به حبس نفس و بستن پر می خندد
_ عرفی شیرازی
خنده های تو
خدا را بنده نیستند
هر بار می خندی
پاره می شود
بنددلم
خنده های تو
رحم و مروت سرشان نمی
شودبیچاره دلم..!
مهدیه لطفی
مرغان سحر :
نو بهار است و دلا خنده ی گل شورانگیز
در چمن نغمه ی مرغان سحر، سحر آمیز
لاف سوسن بنگر در چمن و باغ کنون
ده زبان دارد و گفتار لبش شکر ریز
به چمن قافله ی باد بهاری چو وزید
غنچه خندید و هوا گشت زگل عطر آمیز
بلبل از خنده ی گل نغمه سرا باز آمد
شاعر قول و غزل جام میَش شد لبریز
مست از ساغر شیرین دهنی تا گشتم
غم دل گفت مرا شکرِّ خسرو پرویز
گاه گل باده ی گلگون چه خوش است ای ساقی !
چه شود ساغر «سرخی»کنی از می لبریز
جعفر سرخی
نو بهار است و دلا خنده ی گل شورانگیز
در چمن نغمه ی مرغان سحر، سحر آمیز
لاف سوسن بنگر در چمن و باغ کنون
ده زبان دارد و گفتار لبش شکر ریز
به چمن قافله ی باد بهاری چو وزید
غنچه خندید و هوا گشت زگل عطر آمیز
بلبل از خنده ی گل نغمه سرا باز آمد
شاعر قول و غزل جام میَش شد لبریز
مست از ساغر شیرین دهنی تا گشتم
غم دل گفت مرا شکرِّ خسرو پرویز
گاه گل باده ی گلگون چه خوش است ای ساقی !
چه شود ساغر «سرخی»کنی از می لبریز
جعفر سرخی
با اجازه نغمه گل ...
دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی
بازار خویش و آتش ما تیز می‌کنی
گر خون دل خوری فرح افزای می‌خوری
ور قصد جان کنی طرب انگیز می‌کنی
بر تلخ عیشی من اگر خنده آیدت
شاید که خنده شکرآمیز می‌کنی
حیران دست و دشنه زیبات مانده‌ام
کآهنگ خون من چه دلاویز می‌کنی
سعدی گلت شکفت همانا که صبحدم
فریاد بلبلان سحرخیز می‌کنی
دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی
بازار خویش و آتش ما تیز می‌کنی
گر خون دل خوری فرح افزای می‌خوری
ور قصد جان کنی طرب انگیز می‌کنی
بر تلخ عیشی من اگر خنده آیدت
شاید که خنده شکرآمیز می‌کنی
حیران دست و دشنه زیبات مانده‌ام
کآهنگ خون من چه دلاویز می‌کنی
سعدی گلت شکفت همانا که صبحدم
فریاد بلبلان سحرخیز می‌کنی
چون شفق گر چه مرا باده ز خون جگر است
دل آزاده ام از صبح طربناک تر است
عاشقی مایه شادی بود و گنج مراد
دل خالی ز محبت صدف بی گوهر است
جلوه برق شتابنده بود جلوه عمر
مگذر از باده مستانه که شب در گذر است
لب فروبسته ام از ناله و فریاد ولی
دل ماتم زده در سینه من نوحه گر است
گریه و خنده آهسته و پیوسته من
همچو شمع سحر آمیخته با یکدیگر است
داغ جانسوز من از خنده خونین پیداست
ای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر است
خاک شیراز که سرمنزل عشق است و امید
قبله مردم صاحبدل و صاحب نظر است
سرخوش از ناله مستانه سعدی است رهی
همه گویند ولی گفته سعدی دگر است
دل آزاده ام از صبح طربناک تر است
عاشقی مایه شادی بود و گنج مراد
دل خالی ز محبت صدف بی گوهر است
جلوه برق شتابنده بود جلوه عمر
مگذر از باده مستانه که شب در گذر است
لب فروبسته ام از ناله و فریاد ولی
دل ماتم زده در سینه من نوحه گر است
گریه و خنده آهسته و پیوسته من
همچو شمع سحر آمیخته با یکدیگر است
داغ جانسوز من از خنده خونین پیداست
ای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر است
خاک شیراز که سرمنزل عشق است و امید
قبله مردم صاحبدل و صاحب نظر است
سرخوش از ناله مستانه سعدی است رهی
همه گویند ولی گفته سعدی دگر است
سزای چون تو گلی گر چه نیست خانه ما
بیا چو بوی گل امشب به آشیانه ما
تو ای ستاره خندان کجا خبر داری؟
ز ناله سحر و گریه شبانه ما
چو بانگ رعد خروشان که پیچد اندر کوه
جهان پر است ز گلبانگ عاشقانه ما
نوای گرم نی از فیض آتشین نفسی است
ز سوز سینه بود گرمی ترانه ما
چنان ز خاطر اهل جهان فراموشیم
که سیل نیز نگیرد سراغ خانه ما
بخنده رویی دشمن مخور فریب رهی
که برق خنده زنان سوخت آشیانه ما
بیا چو بوی گل امشب به آشیانه ما
تو ای ستاره خندان کجا خبر داری؟
ز ناله سحر و گریه شبانه ما
چو بانگ رعد خروشان که پیچد اندر کوه
جهان پر است ز گلبانگ عاشقانه ما
نوای گرم نی از فیض آتشین نفسی است
ز سوز سینه بود گرمی ترانه ما
چنان ز خاطر اهل جهان فراموشیم
که سیل نیز نگیرد سراغ خانه ما
بخنده رویی دشمن مخور فریب رهی
که برق خنده زنان سوخت آشیانه ما
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي
كه نفس هايت
خورشيد را معنا مي كرد
وخنده هايت
ستاره هارا تك به تك
به دامنم مي ريخت ؟
تو كي خواهي آمد
كنارپنجره ام بايستي -
بگويي:هواكه خوب است
آسمان هم كه صاف
فكرنمي كني
پنجره اضافي باشد؟
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي كه زنده بودم؟!
*رضا کاظمی*
همراه روزهايي
كه نفس هايت
خورشيد را معنا مي كرد
وخنده هايت
ستاره هارا تك به تك
به دامنم مي ريخت ؟
تو كي خواهي آمد
كنارپنجره ام بايستي -
بگويي:هواكه خوب است
آسمان هم كه صاف
فكرنمي كني
پنجره اضافي باشد؟
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي كه زنده بودم؟!
*رضا کاظمی*
چند بیتی از حافظ عزیز :
ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست
گفتم آه از دل دیوانه حافظ بی تو
زیر لب خنده زنان گفت که دیوانه کیست
بگفتمش به لبم بوسه‌ای حوالت کن
به خنده گفت کی ات با من این معامله بود
خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است
می‌سرایم به شب و وقت سحر می‌مویم
تقویم من تویی
بهار را
در شکوفه لبخند تو می بینم!
----------
داوود شیرزاد راد جلالی
بهار را
در شکوفه لبخند تو می بینم!
----------
داوود شیرزاد راد جلالی
پیش از این خنده بجز وا شدن نیش نبود
جراتی داد به من شکل دگر خندیدن
بهترین خنده همین است که من می گویم
یعنی آن گریه که پنهان شده در خندیدن
در زمین هم خوردی باز در همان حال بخند
خنده دار است باز به هر حال دمق خندیدن
روز و شب خنده کن این چه عیبی دارد
دیگری را نکند رنج دگر شکل خندیدن
خنده کن خنده بدان حد که درآرد اشکت
تا کن حال تورا زیر و زبر خندیدن
در جهان هشت هنر را متمایز کردند
هست از جمله ی این هشت هنر خندیدن
جراتی داد به من شکل دگر خندیدن
بهترین خنده همین است که من می گویم
یعنی آن گریه که پنهان شده در خندیدن
در زمین هم خوردی باز در همان حال بخند
خنده دار است باز به هر حال دمق خندیدن
روز و شب خنده کن این چه عیبی دارد
دیگری را نکند رنج دگر شکل خندیدن
خنده کن خنده بدان حد که درآرد اشکت
تا کن حال تورا زیر و زبر خندیدن
در جهان هشت هنر را متمایز کردند
هست از جمله ی این هشت هنر خندیدن
خنده بکن از ته دل قاه قاه
خواهی اگر قلب تو روشن شود / پیش تو عالم همه گلشن شود
در گذر از غصه و از اشک و آه / خنده بکن از ته دل قاه قاه
خنده به قلب تو صفا می دهد / خنده به چشم تو حیا می دهد
خنده به روی تو دهد آب و رنگ / می شوی اندر بر مردم قشنگ
خنده به هر لب که عیان می شود / گر که بود پیر ، جوان می شود
خنده کند دور ز تن درد را / خنده کند سرخ ، رخ زرد را
فایده خنده بود بی شمار / زان بشوی شاد در این روزگار
ترک غم رفته و آینده کن / خنده کن و خنده کن و خنده کن
" اکبر جمشیدی اصفهانی "
در گذر از غصه و از اشک و آه / خنده بکن از ته دل قاه قاه
خنده به قلب تو صفا می دهد / خنده به چشم تو حیا می دهد
خنده به روی تو دهد آب و رنگ / می شوی اندر بر مردم قشنگ
خنده به هر لب که عیان می شود / گر که بود پیر ، جوان می شود
خنده کند دور ز تن درد را / خنده کند سرخ ، رخ زرد را
فایده خنده بود بی شمار / زان بشوی شاد در این روزگار
ترک غم رفته و آینده کن / خنده کن و خنده کن و خنده کن
" اکبر جمشیدی اصفهانی "