(مطالعه آن برای دوستانی که در بخش طراحی و نظارت فعالیت میکنند توصیه میشود)
در سال1386ساختمانی در محدوده خیابان مولوی تهران جواز ساخت میگیرد.(1طبقه پیلوت [پارکینگ] + 3طبقه مسکونی)
باتوجه به تعداد طبقات مسکونی، ساختمان قانونا نیاز به آسانسور ندارد. مهندس معمار آن پله را بصورت سه وله (3تکه) طراحی میکند تا جای باکس آسانسور (یا بالابر) باقی بماند که ساکنین در آینده در صورت نیاز، فضای کافی برای اجرای آسانسور را داشته باشند.
ساختمان در سال 1387پایان کار کلی خود را میگیرد و مالک کلیه طبقات را میفروشد.
حدود سه سال بعد و در یک روز شوم وقتی کودک سه ساله ی طبقه ی سومی در حال بازی کردن در راه پله بوده است از لای نرده ها به پایین سقوط کرده و متأسفانه فوت میکند. وقتی مراتب جهت بررسی به دادگاه میرود و توسط کارشناس رسمی بررسی میگردد، کاشف به عمل می آید که نرده های راه پله مثل اکثر ساختمان ها بصورت افقی و با فاصله ی 30cm اجرا شده است.(طبق صفحه 105ويرايش جديد مبحث ٤ بند ٤-٩-٨-١-٢ مقررات ملی ساختمان قیدهای نرده ها باید بصورت عمودی و با فاصله ی حداکثر11cmباشد).
بدین ترتیب مهندس ناظر رابه پرداخت بخشی از دیه (ده درصد پول خون) محکوم کردند و ایشان شانس آورد که دادگاه قبول کرد بجای حبس، جزای نقدی آن را بپردازد. (در پرونده ای مشابه مهندس ناظر محکوم به شش ماه حبس شده است)
نکته جالبتر اینجاست که در همین پرونده و در کارشناسی سه نفره پای خانم مهندس طراح معمار نیز به پرونده باز شد و ایشان نیز درنهایت به پرداخت10% پول خون محکوم شدند که چرا جزئیات نرده راه پله را در نقشه ها ارائه نکرده بودند.
(طبق مقررات ملی ساختمان کلیه نقشه ها می بایستی منزج و کامل باشد و چیزی به نام نقشه فاز1و2نداریم).
*نکته:
طبق قوانین فعلی؛مسئولیت مهندس طراح،ناظر و مجری نسبت به استحکام و کیفیت ساختمان تا پایان عمر مفید آن می باشد که میزان این "عمر مفید" در هیچ آیین نامه و قانونی مشخص نشده است ولى عرفاً عمر مفيد ساختمانهاى مسكونى ٥٠ سال است.
به عبارت دیگر،هر ساختمانی که با پروانه طراحی،نظارت یا اجرای شما ساخته می شود و پایان کار میگیرد؛تا زمانی که شما در قید حیات هستید و آن ساختمان نیز وجود دارد شما مسئول آن میباشید.
حال سوالی که مطرح میشود این است که آیا خود شهرداری و سازمان های مربوطه حاضرند بخاطر دریافت مبلغی ناچیز به ازای ارائه کار طراحی، نظارت یا اجرا چنین مسئولیت خطیری را تا ابد الدهر بپذیرند؟!