خبر های جدید دنیای الکترونیک
- شروع کننده موضوع sh85
- تاریخ شروع
چگونگی کارکرد تلویزیون های LED
چگونگی کارکرد تلویزیون های LED
ال ای دی مخفف دیود تشعشع نور است:light-emitting diode خبرگزاری آلمان از برلین گزارش داد، بیشتر تولیدکنندگان عقیده دارند بهترین راه کاهش مصرف برق تلویزیون تغییر نوع لامپ تصویر آن و همچنین اختراع راه‌های هوشمندانه‌تر به منظور کاهش هدررفت نور خروجی است.
تازه‌ترین دستگاههای تلویزیون دارای نمایشگر کریستال مایع (ال سی دی) به جای الکترود منفی لامپهای فلورسنتی (CCFL) به ترکیبی از چراغ‌های پشت صفحه کریستال مایع موسوم به ال ای دی (LED) مجهز میشوند.
ال ای دی مخفف دیود تشعشع نور است.
اینجا نقطه اول گیج شدن‌هاست، زیرا صنایع الکترونیکی تلاشی نه چندان موفق را آغاز کرده‌اند تا نمایشگرهایی به اندازه تلویزیون را تولید کنند که تصویرش با ماتریسی از ال ای دی‌ها شکل میگیرد.
چراغ‌های پشت صفحه کریستال مایع هیچ ربطی به این فن‌آوری ندارند. همه آنچه تغییر کرده، منبع نوری است که از طریق صفحه ال سی دی ساطع میشود.
یک دهه است که گفته میشود لامپهای نوری ال ای دی کم‌مصرف‌تر از لامپهای فلورسنتی هستند، برای همین شگفت‌آور نیست که تولیدکنندگان تلویزیون هم به این منبع نوری جدید گرایش پیدا کنند.
برای مثال، فیلیپس مدعی ذخیره 40 درصدی انرژی در تلویزیون‌هایش شده است.
راه‌های مختلف پیکربندی این نوع جدید از نور سردرگمی را بیش از پیش میکند.
ساده‌ترین راه برای به کارگیری ال ای دی‌ها نصب آنها حول چهار گوشه صفحه و فراهم کردن این امکان است که نور پشت صفحه منتشر شود. این روش ارزان‌تر است و فروشندگان آن را یک مزیت تلقی کرده و می‌گویند این نمایشگرهای "لبه - نوری" نازک‌تر از نسل‌های پیشین خود هستند.
پیتر کوخ، از ال جی آلمان توضیح میدهد: "برای صفحات بزرگتر نیاز به حدود 500 ال ای دی هست."
سیستم موسوم به نور مستقیم ال ای دی، گران‌تر است. به جای آنکه لامپهای ال ای دی حول گوشه‌ها قرار داده شوند، درست در طول پشت صفحه صف‌آرایی میکنند. سیستم نور مستقیم ال ای دی ایده‌ای هوشمندانه است، زیرا تراکم نور را میتوان پشت بخشهای تاریک تصویر کم کرد. این "تیره‌سازی موضعی" رنگ مشکی را عمیق‌تر و طبیعی‌تر میکند.
ساشا لانگه، از توشیبای آلمان توضیح میدهد: "اگر تصویر از مردمی زیر آسمان شب را داشته باشیم، همه ال ای دی‌های پشت آسمان خاموش میشوند به طوری که واقعا به نظر می‌آید تاریک است."
این امر از آن جهت اهمیت دارد که تلویزیون‌های ال سی دی اغلب به نظر میرسد در مقایسه با تلویزیون‌های فلت پلاسما نامرغوب‌تر هستند. رنگ مشکی موجود در صفحات کنونی ال سی دی‌ها عموما خاکستری تیره است و رنگ‌ها عموما زمانی که به صورت مستقیم به صفحه نگاه نکنید، پریده به نظر میرسند.
در طول زمان، نور دهی موضعی به ذخیره‌سازی برق و خنک‌تر ماندن دستگاه تلویزیون کمک میکند.
نورهای جدید عموما از ال ای دی‌هایی استفاده میکنند که رنگ سفید منتشر میکنند، اما یک متغیر سومی هم موسوم به سیستم نوردهی آر جی بی وجود دارد که از تلفیق ال ای دی‌های قرمز، سبز و آبی استفاده میکند.
این سیستم فقط در گران‌ترین دستگاهها و برای کسانی عرضه میشود که خواهان بهترین‌ها هستند. در واقع دستگاههای تلویزیون نیاز به چنین درجه‌بندی لطیفی از رنگ‌ها نیاز ندارند، اما اختلاف در زمانی مشهود خواهد بود که به تماشای فیلم‌های با کیفیت بالا از لوح‌های بلو-ری بنشینید.
http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=94273
چگونگی کارکرد تلویزیون های LED
ال ای دی مخفف دیود تشعشع نور است:light-emitting diode خبرگزاری آلمان از برلین گزارش داد، بیشتر تولیدکنندگان عقیده دارند بهترین راه کاهش مصرف برق تلویزیون تغییر نوع لامپ تصویر آن و همچنین اختراع راه‌های هوشمندانه‌تر به منظور کاهش هدررفت نور خروجی است. تازه‌ترین دستگاههای تلویزیون دارای نمایشگر کریستال مایع (ال سی دی) به جای الکترود منفی لامپهای فلورسنتی (CCFL) به ترکیبی از چراغ‌های پشت صفحه کریستال مایع موسوم به ال ای دی (LED) مجهز میشوند.
اینجا نقطه اول گیج شدن‌هاست، زیرا صنایع الکترونیکی تلاشی نه چندان موفق را آغاز کرده‌اند تا نمایشگرهایی به اندازه تلویزیون را تولید کنند که تصویرش با ماتریسی از ال ای دی‌ها شکل میگیرد.
چراغ‌های پشت صفحه کریستال مایع هیچ ربطی به این فن‌آوری ندارند. همه آنچه تغییر کرده، منبع نوری است که از طریق صفحه ال سی دی ساطع میشود.
یک دهه است که گفته میشود لامپهای نوری ال ای دی کم‌مصرف‌تر از لامپهای فلورسنتی هستند، برای همین شگفت‌آور نیست که تولیدکنندگان تلویزیون هم به این منبع نوری جدید گرایش پیدا کنند.
برای مثال، فیلیپس مدعی ذخیره 40 درصدی انرژی در تلویزیون‌هایش شده است.
راه‌های مختلف پیکربندی این نوع جدید از نور سردرگمی را بیش از پیش میکند.
ساده‌ترین راه برای به کارگیری ال ای دی‌ها نصب آنها حول چهار گوشه صفحه و فراهم کردن این امکان است که نور پشت صفحه منتشر شود. این روش ارزان‌تر است و فروشندگان آن را یک مزیت تلقی کرده و می‌گویند این نمایشگرهای "لبه - نوری" نازک‌تر از نسل‌های پیشین خود هستند.
پیتر کوخ، از ال جی آلمان توضیح میدهد: "برای صفحات بزرگتر نیاز به حدود 500 ال ای دی هست."
سیستم موسوم به نور مستقیم ال ای دی، گران‌تر است. به جای آنکه لامپهای ال ای دی حول گوشه‌ها قرار داده شوند، درست در طول پشت صفحه صف‌آرایی میکنند. سیستم نور مستقیم ال ای دی ایده‌ای هوشمندانه است، زیرا تراکم نور را میتوان پشت بخشهای تاریک تصویر کم کرد. این "تیره‌سازی موضعی" رنگ مشکی را عمیق‌تر و طبیعی‌تر میکند.
ساشا لانگه، از توشیبای آلمان توضیح میدهد: "اگر تصویر از مردمی زیر آسمان شب را داشته باشیم، همه ال ای دی‌های پشت آسمان خاموش میشوند به طوری که واقعا به نظر می‌آید تاریک است."
این امر از آن جهت اهمیت دارد که تلویزیون‌های ال سی دی اغلب به نظر میرسد در مقایسه با تلویزیون‌های فلت پلاسما نامرغوب‌تر هستند. رنگ مشکی موجود در صفحات کنونی ال سی دی‌ها عموما خاکستری تیره است و رنگ‌ها عموما زمانی که به صورت مستقیم به صفحه نگاه نکنید، پریده به نظر میرسند.
در طول زمان، نور دهی موضعی به ذخیره‌سازی برق و خنک‌تر ماندن دستگاه تلویزیون کمک میکند.
نورهای جدید عموما از ال ای دی‌هایی استفاده میکنند که رنگ سفید منتشر میکنند، اما یک متغیر سومی هم موسوم به سیستم نوردهی آر جی بی وجود دارد که از تلفیق ال ای دی‌های قرمز، سبز و آبی استفاده میکند.
این سیستم فقط در گران‌ترین دستگاهها و برای کسانی عرضه میشود که خواهان بهترین‌ها هستند. در واقع دستگاههای تلویزیون نیاز به چنین درجه‌بندی لطیفی از رنگ‌ها نیاز ندارند، اما اختلاف در زمانی مشهود خواهد بود که به تماشای فیلم‌های با کیفیت بالا از لوح‌های بلو-ری بنشینید.
http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=94273
آخرین ویرایش توسط مدیر:
farshad_moradi
عضو جدید
خبر های جدید دنیای الکترونیک
پارک کردن موازی ، یک کار شاق و نا خوشایند برای اکثر رانندگان است ، ولی با فضای محدود موجود برای پارک کردن خودرو در شهرهای بزرگ ، هنر جا دادن خودرو در یک فضای ناچیز یک مهارت حیاتی برای شماست . عمل پارک خودرو به ندرت به آسانی صورت می گیرد و معمولاً می تواند منجر به ایجاد گره های ترافیکی و به هم ریختن اعصاب خود و دیگران می گردد .
خوشبختانه ، تکنولوژی دارای پاسخی برای حل این مشکل می باشد ، و آن پارک خودرو توسط خود آن است . تصور کنید که مکان مناسب جهت پارک را پیدا کرده اید ، اما به جای تقلا برای جلو و عقب کردن خودرو ، تنها یک دکمه را فشار داده و در جای خود به آسودگی می نشینید . تکنولوژیهایی مشابه آنچه در پارک خودکار خودرو استفاده می شود ، می تواند در سیستمهای ممانعت کننده از تصادف و در مراحل پشرفته تر در سیستمهای رانندگی خودکار نیز استفاده شود .
سازندگان خودرو به دلیل تقاضای مصرف کنندگان ، شروع به تولید انبوه خودروهای خود پارک کننده و عرضه آنها به بازار مصرف کرده اند . پارک موازی اغلب یک بخش وحشتناک در آزمون رانندگی است و بخشی است که هر کس مجبور به انجام آن در چند جای مختلف است . ممکن است مردمی که در شهر های بزرگ زندگی می کنند هر روز مجبور به انجام این کار شوند .برطرف کردن سختی و استرس موجود در این کار مشکل روز مره ، بسیار جذاب و خوشایند است .
خودروهای خود پارک کننده همچنین می توانند به حل برخی مشکلات ترافیکی در پارک خودرو در مناطق شهری پرجمعیت کمک کنند . خودروهای خود پارک کننده می توانند در فضاهای کوچکتری نسبت به مکانهایی که خود راننده توانایی پارک خودرو را دارد ، جای گیرند . این امر موجب آسانتر شدن کار یافتن جای پارک برای مردم شده و باعث می شودکه تعداد مشابهی خودرو ، فضای کوچکتری را اشغال کنند .
هنگامیکه شخصی خودروی خود را به طور موازی پارک می کند ، حداقل برای چند ثانیه موجب مسدود کردن خیابان و ایجاد ترافیک می گردد . از طرفی اگر فرد برای پارک دچار مشکل شود ، حداقل چندین دقیقه این کار طول می کشد و به طور محسوسی نظم ترافیکی را به هم می ریزد .
نهایتاً ممکن است سختی پارک موازی منجر به تو رفتگی و خراشهای کوچک در بدنه خودرو شود . فناوری پارک خودکار خودرو از وقوع بسیاری از این وریدادها جلوگیری خواهد کرد . این کار همچنین می تواند موجب ذخیره پول شما گردد ، چون شما دیگر نگران ادعای خسارت بیمه برای آسیبهای مرتبط به پارک خودرو نخواهید بود .
برو خودت را پارک کن!
فناوری پارک خودکار خودرو به طور وسیعی در مکانهایی که نیازمند پارک موازی هستند ، استفاده می شود . ( شرکت BMW دارای یک نمونه اولیه برای پارک خودکار خودرو در مکانهای مسطح بدون شیب مثل برخی گاراژهای کوچک است ) پارک موازی نیازمند این است که خودرو موازی با جدول ( یاپیاده رو ) و هم خط با دیگر خودروهای پارک شده ، قرار گیرد . اکثر مردم برای یک پارک موفق نیازمند فضایی با 6 ft طول بیشتر از طول خودرو هستند ، اگر چه برخی رانندگان حرفه ای می توانند این کار را در فضای کمتری انجام دهند . برای پارک موازی ، راننده باید پنج مرحله اصلی زیر را دنبال کند :
1 – به طرف فضای جلویی مکان پارک حرکت کرده و در کنار خودروی جلویی توقف کند .
2 – چرخهای خودرو را به سمت پیاده رو چرخانده و با زاویه ای حدود 45 به سمت جای پارک به سمت عقب حرکت کند .
3 – وقتی چرخهای جلوی خودرو در نزدیکی چرخهای عقب خودروی جلویی قرار گرفت ، چرخها را به حالت مستقیم در آورده و به حرکت دنده عقب ادامه دهد .
4 – وقتی مطمئن شد که ادامه حرکت موجب برخورد به خودروی عقب می شود ، چرخها را به سمت خیابان چرخانده تا قسمت جلوی خودرو در جای پارک قرار گیرد .
5 – در نهایت ، راننده باید خودرو را به عقب و جلو حرکت داده تا در فاصله 1 فوتی پیاده رو یا جدول قرار گیرد .
خودروهای خود پارک کننده که امروزه در بازار موجود هستند ، به طور کاملاً مستقل عمل نمی کنند ولی با این وجود این سیستمها کار پارک موازی خودرو را بسیار آسان کرده اند . راننده هنوز سرعت خودرو را با فشار دادن و رها کردن ترمز تنظیم می کند ( سرعت هرزگردی یا دور آرام خودرو برای حرکت دادن آن به درون جای پارک بدون فشار بر روی پدال گاز کافی می باشد ) وقتی جریان کار آغاز می گردد ، کامپیوتری که روی خودرو نصب شده است ، کار هدایت چرخها را به عهده می گیرد .
خودرو به سمت جلو و به سوی مکانی در کنار خودروی جلویی حرکت می کند و یک سیگنال راننده را آگاه می کند تا خودرو را متوقف کند . سپس راننده خودرو را در حالت دنده عقب قرار می دهد و ترمز را به آرامی رها می کند تا حرکت به سمت عقب آغاز شود . کامپیوتر با استفاده از سیستم فرمان خودکار ، چرخها را می چرخاند و خودرو را در جای پارک قرار می دهد . وقتی خودرو به اندازه کافی درون جای پارک به عقب آمد ، سیگنال دیگری راننده را جهت توقف و حرکت به سمت جلو مطلع می کند . سپس خودرو به اندازه ای که توسط مانور چرخها جایش در محل پارک تنظیم شود ، جلو می آید . پیغام نهایی به راننده اعلام می کند که کار پارک خودرو تمام شده است . ( در تویوتای Prius انگلیسی ، این سیگنال صدای زنی است که عبارت " The assist is finished " را اعلام می کند )
Toyota Pirus بر روی داشبورد صفحه نمایشی دارد تا به راننده بگوید چه کار کند.
در Biritish Toyota Prius ، یک صفحه کامپیوتری بزرگ بر روی داشبورد نصب شده که اطلاعاتی نظیر زمان توقف ، زمان تعویض دنده عقب و زمان رها کردن آرام ترمز برای حرکت خودرو به طرف جای پارک را در اختیار راننده قرار می دهد . سیستمهای مختلف پارک خودکار خودرو روشهای متفاوتی برا ی حس کردن اشیا اطراف خودرو دارند . بعضی ار آنها دارای سنسورهایی هستند که در سپرهای جلو و عقب خودرو قرار گرفته اند و به عنوان فرستنده و گیرنده عمل می کنند . بعضی از این سنسورها ، سیگنالهایی را به طرف اشیا اطراف می فرستند که آنها پس از برخورد به اشیا به سنسور بر می گردند . پس از این کار ، کامپیوتر خودرو ، زمانی را برای برگشت این سیگنالها و محاسبه محل قرار گیری اشیا صرف می کند . سیستمهای دیگر ، دوربینهایی دارند که روی سپرها نصب شده اند و یا از رادارهایی استفاده می کنند که محل قرار گیری اشیا را پیدا می کنند .
نتیجه نهایی برای همه سیستمها مشابه است : خودرو ، مکان خودروهای پارک شده دیگر ، اندازه جای پارک و فاصله از جدول را مشخص کرده و سپس درون جای پارک قرار می گیرد .
پارک کردن موازی ، یک کار شاق و نا خوشایند برای اکثر رانندگان است ، ولی با فضای محدود موجود برای پارک کردن خودرو در شهرهای بزرگ ، هنر جا دادن خودرو در یک فضای ناچیز یک مهارت حیاتی برای شماست . عمل پارک خودرو به ندرت به آسانی صورت می گیرد و معمولاً می تواند منجر به ایجاد گره های ترافیکی و به هم ریختن اعصاب خود و دیگران می گردد .
خوشبختانه ، تکنولوژی دارای پاسخی برای حل این مشکل می باشد ، و آن پارک خودرو توسط خود آن است . تصور کنید که مکان مناسب جهت پارک را پیدا کرده اید ، اما به جای تقلا برای جلو و عقب کردن خودرو ، تنها یک دکمه را فشار داده و در جای خود به آسودگی می نشینید . تکنولوژیهایی مشابه آنچه در پارک خودکار خودرو استفاده می شود ، می تواند در سیستمهای ممانعت کننده از تصادف و در مراحل پشرفته تر در سیستمهای رانندگی خودکار نیز استفاده شود .
سازندگان خودرو به دلیل تقاضای مصرف کنندگان ، شروع به تولید انبوه خودروهای خود پارک کننده و عرضه آنها به بازار مصرف کرده اند . پارک موازی اغلب یک بخش وحشتناک در آزمون رانندگی است و بخشی است که هر کس مجبور به انجام آن در چند جای مختلف است . ممکن است مردمی که در شهر های بزرگ زندگی می کنند هر روز مجبور به انجام این کار شوند .برطرف کردن سختی و استرس موجود در این کار مشکل روز مره ، بسیار جذاب و خوشایند است .
خودروهای خود پارک کننده همچنین می توانند به حل برخی مشکلات ترافیکی در پارک خودرو در مناطق شهری پرجمعیت کمک کنند . خودروهای خود پارک کننده می توانند در فضاهای کوچکتری نسبت به مکانهایی که خود راننده توانایی پارک خودرو را دارد ، جای گیرند . این امر موجب آسانتر شدن کار یافتن جای پارک برای مردم شده و باعث می شودکه تعداد مشابهی خودرو ، فضای کوچکتری را اشغال کنند .
هنگامیکه شخصی خودروی خود را به طور موازی پارک می کند ، حداقل برای چند ثانیه موجب مسدود کردن خیابان و ایجاد ترافیک می گردد . از طرفی اگر فرد برای پارک دچار مشکل شود ، حداقل چندین دقیقه این کار طول می کشد و به طور محسوسی نظم ترافیکی را به هم می ریزد .
نهایتاً ممکن است سختی پارک موازی منجر به تو رفتگی و خراشهای کوچک در بدنه خودرو شود . فناوری پارک خودکار خودرو از وقوع بسیاری از این وریدادها جلوگیری خواهد کرد . این کار همچنین می تواند موجب ذخیره پول شما گردد ، چون شما دیگر نگران ادعای خسارت بیمه برای آسیبهای مرتبط به پارک خودرو نخواهید بود .
برو خودت را پارک کن!
فناوری پارک خودکار خودرو به طور وسیعی در مکانهایی که نیازمند پارک موازی هستند ، استفاده می شود . ( شرکت BMW دارای یک نمونه اولیه برای پارک خودکار خودرو در مکانهای مسطح بدون شیب مثل برخی گاراژهای کوچک است ) پارک موازی نیازمند این است که خودرو موازی با جدول ( یاپیاده رو ) و هم خط با دیگر خودروهای پارک شده ، قرار گیرد . اکثر مردم برای یک پارک موفق نیازمند فضایی با 6 ft طول بیشتر از طول خودرو هستند ، اگر چه برخی رانندگان حرفه ای می توانند این کار را در فضای کمتری انجام دهند . برای پارک موازی ، راننده باید پنج مرحله اصلی زیر را دنبال کند :
1 – به طرف فضای جلویی مکان پارک حرکت کرده و در کنار خودروی جلویی توقف کند .
2 – چرخهای خودرو را به سمت پیاده رو چرخانده و با زاویه ای حدود 45 به سمت جای پارک به سمت عقب حرکت کند .
3 – وقتی چرخهای جلوی خودرو در نزدیکی چرخهای عقب خودروی جلویی قرار گرفت ، چرخها را به حالت مستقیم در آورده و به حرکت دنده عقب ادامه دهد .
4 – وقتی مطمئن شد که ادامه حرکت موجب برخورد به خودروی عقب می شود ، چرخها را به سمت خیابان چرخانده تا قسمت جلوی خودرو در جای پارک قرار گیرد .
5 – در نهایت ، راننده باید خودرو را به عقب و جلو حرکت داده تا در فاصله 1 فوتی پیاده رو یا جدول قرار گیرد .
خودروهای خود پارک کننده که امروزه در بازار موجود هستند ، به طور کاملاً مستقل عمل نمی کنند ولی با این وجود این سیستمها کار پارک موازی خودرو را بسیار آسان کرده اند . راننده هنوز سرعت خودرو را با فشار دادن و رها کردن ترمز تنظیم می کند ( سرعت هرزگردی یا دور آرام خودرو برای حرکت دادن آن به درون جای پارک بدون فشار بر روی پدال گاز کافی می باشد ) وقتی جریان کار آغاز می گردد ، کامپیوتری که روی خودرو نصب شده است ، کار هدایت چرخها را به عهده می گیرد .
خودرو به سمت جلو و به سوی مکانی در کنار خودروی جلویی حرکت می کند و یک سیگنال راننده را آگاه می کند تا خودرو را متوقف کند . سپس راننده خودرو را در حالت دنده عقب قرار می دهد و ترمز را به آرامی رها می کند تا حرکت به سمت عقب آغاز شود . کامپیوتر با استفاده از سیستم فرمان خودکار ، چرخها را می چرخاند و خودرو را در جای پارک قرار می دهد . وقتی خودرو به اندازه کافی درون جای پارک به عقب آمد ، سیگنال دیگری راننده را جهت توقف و حرکت به سمت جلو مطلع می کند . سپس خودرو به اندازه ای که توسط مانور چرخها جایش در محل پارک تنظیم شود ، جلو می آید . پیغام نهایی به راننده اعلام می کند که کار پارک خودرو تمام شده است . ( در تویوتای Prius انگلیسی ، این سیگنال صدای زنی است که عبارت " The assist is finished " را اعلام می کند )
Toyota Pirus بر روی داشبورد صفحه نمایشی دارد تا به راننده بگوید چه کار کند.
در Biritish Toyota Prius ، یک صفحه کامپیوتری بزرگ بر روی داشبورد نصب شده که اطلاعاتی نظیر زمان توقف ، زمان تعویض دنده عقب و زمان رها کردن آرام ترمز برای حرکت خودرو به طرف جای پارک را در اختیار راننده قرار می دهد . سیستمهای مختلف پارک خودکار خودرو روشهای متفاوتی برا ی حس کردن اشیا اطراف خودرو دارند . بعضی ار آنها دارای سنسورهایی هستند که در سپرهای جلو و عقب خودرو قرار گرفته اند و به عنوان فرستنده و گیرنده عمل می کنند . بعضی از این سنسورها ، سیگنالهایی را به طرف اشیا اطراف می فرستند که آنها پس از برخورد به اشیا به سنسور بر می گردند . پس از این کار ، کامپیوتر خودرو ، زمانی را برای برگشت این سیگنالها و محاسبه محل قرار گیری اشیا صرف می کند . سیستمهای دیگر ، دوربینهایی دارند که روی سپرها نصب شده اند و یا از رادارهایی استفاده می کنند که محل قرار گیری اشیا را پیدا می کنند .
نتیجه نهایی برای همه سیستمها مشابه است : خودرو ، مکان خودروهای پارک شده دیگر ، اندازه جای پارک و فاصله از جدول را مشخص کرده و سپس درون جای پارک قرار می گیرد .
نمايشگري که با حرکت دست کار مي‌کند
نمايشگري که با حرکت دست کار مي‌کند
نمايشگري که با حرکت دست کار مي‌کند
محققان MIT صفحه نمايشگر جادويي را ابداع کرده اند که با حرکت دست عمل کرده و اجسامي را که روي نمايشگر ديده مي شوند مي توانند بدون نياز به تماس با تصوير جابجا شوند.
براي جابجايي اجسام روي صفحات لمسي کاربر نياز دارد که نمايشگر را با قلم نوري و يا انگشت لمس کند.
اکنون محققان مديا لب موسسه تکنولوژي ماساچوست صفحه نمايشگر جاوديي را ابداع کرده اند که اجسام روي آن بدون نياز به هيچ لمسي حرکت مي کنند و براي جابجايي آنها تنها نياز است که دستها را به سادگي به صفحه تصوير نزديک و يا از آن دور کرد.
اين "نمايشگر جادويي" که قرار است رسما در کنفرانس "سيگراف" در يوکوهاما معرفي شود، BiDi (تداخل نمايشگر دوجهتي) نام دارد اين نمايشگر با کمک شبکه اي از حسگرهايي که زير سطح نمايشگر قرار گرفته اند عمل مي کند.
لینک گزارش کامل:http://www.imannasa2000.blogfa.com/post-1493.aspx
براي جابجايي اجسام روي صفحات لمسي کاربر نياز دارد که نمايشگر را با قلم نوري و يا انگشت لمس کند.
اکنون محققان مديا لب موسسه تکنولوژي ماساچوست صفحه نمايشگر جاوديي را ابداع کرده اند که اجسام روي آن بدون نياز به هيچ لمسي حرکت مي کنند و براي جابجايي آنها تنها نياز است که دستها را به سادگي به صفحه تصوير نزديک و يا از آن دور کرد.
اين "نمايشگر جادويي" که قرار است رسما در کنفرانس "سيگراف" در يوکوهاما معرفي شود، BiDi (تداخل نمايشگر دوجهتي) نام دارد اين نمايشگر با کمک شبکه اي از حسگرهايي که زير سطح نمايشگر قرار گرفته اند عمل مي کند.
لینک گزارش کامل:http://www.imannasa2000.blogfa.com/post-1493.aspx
رونمایی تلویزیون 149 اینچی ميتسو بیشی
رونمایی تلویزیون 149 اینچی ميتسو بیشی
ميتسو بیشی در نمايشگاه ISE2010 آمستردام، طرح اولیه تلويزيون 149 اينچی OLED اش را معرفی کرد.
قرار است این محصول دارای رزولوشن640*1088 پیکسل و خروجی نوری 1500cd/m2 باشد. وضوح تصوير و ترکيب رنگ بهتر، ضخامت کمتر محصول و مصرف بهينه برق از جمله پارامتر های مثبتی هستند که علاقه شرکت ها را روز به روز به ساخت محصولات مجهز به فن آوری OLED بیشتر می کند.
شايد جا دادن محصولات با فن آوری مدرن تر و ابعاد عظيم الجثه در خانه های کوچکمان کمی سخت باشد. اما به نظر من، لذت ديدن یک فيلم و داشتن سینمای واقعی در منزل چیزی نيست که بشود از آن به راحتی چشم پوشی کرد.
فعلا ميتسو بیشی به بیان همين چند نکته کوچک در مورد محصول در دست ساخت خود اکتفا کرده و خبری هم از برچسب قيمت احتمالی آن نیز در دسترس نيست.
لینک اصلی:http://imannasa2000.blogfa.com
رونمایی تلویزیون 149 اینچی ميتسو بیشی
قرار است این محصول دارای رزولوشن640*1088 پیکسل و خروجی نوری 1500cd/m2 باشد. وضوح تصوير و ترکيب رنگ بهتر، ضخامت کمتر محصول و مصرف بهينه برق از جمله پارامتر های مثبتی هستند که علاقه شرکت ها را روز به روز به ساخت محصولات مجهز به فن آوری OLED بیشتر می کند.
شايد جا دادن محصولات با فن آوری مدرن تر و ابعاد عظيم الجثه در خانه های کوچکمان کمی سخت باشد. اما به نظر من، لذت ديدن یک فيلم و داشتن سینمای واقعی در منزل چیزی نيست که بشود از آن به راحتی چشم پوشی کرد.
فعلا ميتسو بیشی به بیان همين چند نکته کوچک در مورد محصول در دست ساخت خود اکتفا کرده و خبری هم از برچسب قيمت احتمالی آن نیز در دسترس نيست.
لینک اصلی:http://imannasa2000.blogfa.com
شارژ تلفن همراه با لباس
شارژ تلفن همراه با لباس
دانشمندان دانشگاه کاليفرنيا با ابداع شيوه اي براي رسانا کردن نسوج کتاني و پلي استري و توليد پارچه هاي الکترونيکي مسيري جديد را در استفاده از لباس ها براي شارژ تجهيزات الکترونيکي مانند تلفن همراه به وجود آورده اند.
الکترونيک هاي قابل پوشيدن نمايانگر نسل جديدي از مواد در حال گسترش هستند که از عملکردهاي متنوعي برخوردارند. از جمله قابليت ارتجاع، کشش و سبک وزني که امکان استفاده از آنها را در بسياري از تکنولوژي هاي قديمي به وجود خواهد آورد.
در شيوه جديد ساخت پارچه هاي الکترونيکي از جوهرهايي که از نانوتيوب هاي کربني تک ديواره ساخته شده اند استفاده مي شود. زماني که اين جوهر بر روي نسوج پلي استري و پنبه اي قرار مي گيرد جوهر نسوج را به رشته هاي رسانايي تبديل مي کند که از توانايي بالايي در ذخيره انرژي الکتريکي برخوردار خواهند بود.
لینک کامل مطلب:http://www.imannasa2000.blogfa.com/post-1773.aspx
شارژ تلفن همراه با لباس
دانشمندان دانشگاه کاليفرنيا با ابداع شيوه اي براي رسانا کردن نسوج کتاني و پلي استري و توليد پارچه هاي الکترونيکي مسيري جديد را در استفاده از لباس ها براي شارژ تجهيزات الکترونيکي مانند تلفن همراه به وجود آورده اند.
الکترونيک هاي قابل پوشيدن نمايانگر نسل جديدي از مواد در حال گسترش هستند که از عملکردهاي متنوعي برخوردارند. از جمله قابليت ارتجاع، کشش و سبک وزني که امکان استفاده از آنها را در بسياري از تکنولوژي هاي قديمي به وجود خواهد آورد.
در شيوه جديد ساخت پارچه هاي الکترونيکي از جوهرهايي که از نانوتيوب هاي کربني تک ديواره ساخته شده اند استفاده مي شود. زماني که اين جوهر بر روي نسوج پلي استري و پنبه اي قرار مي گيرد جوهر نسوج را به رشته هاي رسانايي تبديل مي کند که از توانايي بالايي در ذخيره انرژي الکتريکي برخوردار خواهند بود.
لینک کامل مطلب:http://www.imannasa2000.blogfa.com/post-1773.aspx
meysam_sky
عضو جدید
ال سی دی یا پلاسما؟
ال سی دی یا پلاسما؟
نظر شما چیه ؟
تلویزیون ال سی دی پاناسونیک TX-37LZD800A
پلاسمای ۶۰ اینچ پایونیر PDP-LX609A
ال سی دی ۴۶ اینچ سونی با تکنولوژی ال ای دی بک لایت XBR45
ال سی دی یا پلاسما؟
نظر شما چیه ؟
ال سی دی یا پلاسما ؟
کارت بانکی تان را برداشته و برای خرید یک تلویزیون صفحه تخت درست و حسابی به فروشگاه لوازم صوتی و تصویری می روید. بعد از ورود به فروشگاه تازه مشکل شروع می شود، حال باید بین تلویزیون های ال سی دی و پلاسما دست به انتخاب بزنید! به راستی کدامیک بهتر است و نیاز مرا برآورده می کند؟ حتی اگر بخواهیم مساله را سخت تر کنیم، باید پای تلویزیون های ال ای دی را هم به این بازی باز کنیم . اما ترجیح می دهم در جای دیگری به آن بپردازم و شما را برای خرید تلویزیون جدید ناامید نکنم.
اگر بخواهیم منصفانه به دو گروه درگیر در این ماجرا نگاه کنیم، هر یک از این استانداردها دارای مزایا و معایبی هستند که هنگام انتخاب باید مورد توجه قرار گیرند و هیچ یک از آنها را نمی توان کامل و بی عیب دانست. فقط هنگام خرید باید نیازهای مان و نسبتش با جیب مان را سبک و سنگین کنیم و مناسب ترین انتخاب را داشته باشیم.
تفاوت های میان تکنولوژی پلاسما و ال سی دی
صفحات پلاسما و ال سی دی ممکن است در ظاهر شبیه هم باشند، اما شکل ظاهری و میزان ضخامت را می توان پایان شباهت این دو تکنولوژی دانست. نمایشگرهای پلاسمایی همانگونه که از نامشان بر می آید ، شامل شبکه ای از سلول های کوچک حاوی پلاسمای گازی است که با ولتاژ الکتریکی مشخصی برای ایجاد تصویر تحریک می شوند. نمایشگرهای ال سی دی (liquid crystal display یا صفحه نمایش کریستال مایع) از حجم فشرده ای از کریستال مایع تشکیل شده اند که فضای بین دو صفحه شیشه ای را پر کرده. در اینجا تصاویر توسط سطوح گوناگون شارژهای الکتریکی که بر روی کریستال مایع اعمال می شود به وجود می آیند.
صفحات پلاسما و ال سی دی ممکن است در ظاهر شبیه هم باشند، اما شکل ظاهری و میزان ضخامت را می توان پایان شباهت این دو تکنولوژی دانست. نمایشگرهای پلاسمایی همانگونه که از نامشان بر می آید ، شامل شبکه ای از سلول های کوچک حاوی پلاسمای گازی است که با ولتاژ الکتریکی مشخصی برای ایجاد تصویر تحریک می شوند. نمایشگرهای ال سی دی (liquid crystal display یا صفحه نمایش کریستال مایع) از حجم فشرده ای از کریستال مایع تشکیل شده اند که فضای بین دو صفحه شیشه ای را پر کرده. در اینجا تصاویر توسط سطوح گوناگون شارژهای الکتریکی که بر روی کریستال مایع اعمال می شود به وجود می آیند.
تلویزیون ال سی دی پاناسونیک TX-37LZD800A
آیا میان کیفیت تصویر تلویزیون های سی آر تی معمولی با تلویزیون های پلاسما و ال سی دی تفاوت خاصی قابل مشاهده است؟
برای مصرف کنندگان اینکه چه اتفاقاتی در پشت پرده تولید تصویر تلویزیون می افتد اصلا اهمیتی ندارد. بلکه موضوع مهم چگونگی ایفای نقش این ابزار در نمایش بی عیب و نقص تصاویر است. از این دیدگاه هر دوی تلویزیون های پلاسما و ال سی دی تصاویر عالی و جذابی تولید می کنند. البته هنوز هم ممکن است برخی عاشقان سینمای خانگی و خوره های بازی را بیابید که معتقدند سی آر تی ها تصویر بهتری دارند. هرچند که با تولید پلاسماهای جدید و پیشرفت های کیفی ال سی دی با استفاده از تکنولوژی ال ای دی بک لایت دیگر این گونه صحبت ها کم لطفی و متعصبانه به نظر می رسند.
اما در مقام مقایسه این دو تکنولوژی افرادی که به شکل حرفه ای از سینمای خانگی استفاده می کنند، معتقدند که کیفیت پلاسما یکی دو پله بهتر از ال سی دی است و به قول معروف یک سر و گردن بالاتر است. دلیل این امر هم در اینجا است که تلویزیون های پلاسما رنگ سیاه واقعی تر و تیره تری را نسبت به ال سی دی ها نمایش می دهند و این تفاوت باعث می شود در سکانس های تاریک فیلم جزئیات و کنتراست بهتری را شاهد باشیم. ماهیت فناوری ال سی دی اینگونه است که نوری از پشت لایه های شیشه ای به آن می تابد تا تصویر تولید شود و همین امر هم باعث می شود که ال سی دی ها هیچگاه به تاریکی حقیقی دست نیابند. زیرا در تاریک ترین صحنه ها هم باز مقدار کمی نور از میان پیکسل های تصویر به بیرون نشت می کند. البته این نقیصه در نسل های جدید ال سی دی رو به بهبود است.
برای مصرف کنندگان اینکه چه اتفاقاتی در پشت پرده تولید تصویر تلویزیون می افتد اصلا اهمیتی ندارد. بلکه موضوع مهم چگونگی ایفای نقش این ابزار در نمایش بی عیب و نقص تصاویر است. از این دیدگاه هر دوی تلویزیون های پلاسما و ال سی دی تصاویر عالی و جذابی تولید می کنند. البته هنوز هم ممکن است برخی عاشقان سینمای خانگی و خوره های بازی را بیابید که معتقدند سی آر تی ها تصویر بهتری دارند. هرچند که با تولید پلاسماهای جدید و پیشرفت های کیفی ال سی دی با استفاده از تکنولوژی ال ای دی بک لایت دیگر این گونه صحبت ها کم لطفی و متعصبانه به نظر می رسند.
اما در مقام مقایسه این دو تکنولوژی افرادی که به شکل حرفه ای از سینمای خانگی استفاده می کنند، معتقدند که کیفیت پلاسما یکی دو پله بهتر از ال سی دی است و به قول معروف یک سر و گردن بالاتر است. دلیل این امر هم در اینجا است که تلویزیون های پلاسما رنگ سیاه واقعی تر و تیره تری را نسبت به ال سی دی ها نمایش می دهند و این تفاوت باعث می شود در سکانس های تاریک فیلم جزئیات و کنتراست بهتری را شاهد باشیم. ماهیت فناوری ال سی دی اینگونه است که نوری از پشت لایه های شیشه ای به آن می تابد تا تصویر تولید شود و همین امر هم باعث می شود که ال سی دی ها هیچگاه به تاریکی حقیقی دست نیابند. زیرا در تاریک ترین صحنه ها هم باز مقدار کمی نور از میان پیکسل های تصویر به بیرون نشت می کند. البته این نقیصه در نسل های جدید ال سی دی رو به بهبود است.
مزایای پلاسما نسبت به ال سی دی
علاوه بر کنتراست بهتر به دلیل قابلیت نمایش رنگ سیاه عمیق تر، تلویزیون های پلاسما نسبت به ال سی دی ها زاویه دید بهتری دارند. زاویه دید یعنی اینکه شما در چه موقعیتی از فضای ۱۸۰ درجه ای جلوی صفحه بنشینید و بدون کاهش کیفیت و یا تغییر رنگ بتوانید تصاویر را ببینید. این زاویه در ال سی دی ها مقداری کوچک تر از پلاسما است و از دو طرف تصویر چندان مناسبی را نمی توان دید. البته این زاویه روز به روز در حال باز شدن است و برخی از ال سی دی هایی که به تازگی به بازار ارائه شده اند زاویه دیدی همانند پلاسماها دارند. پلاسماها همچنین رنگ های روشن تر و شفاف تری را به نمایش می گذارند. این ایراد ال سی دی باز هم به همان نشت نور از پشت لایه کریستال مایع برمی گردد که میزان اشباع رنگ ها را تحت تاثیر قرار می دهد.
برخی صاحب نظران هم عقیده دارند که بعضی ال سی دی ها تصاویر را کمی محو و تار نمایش می دهند، که این مورد در صحنه های پرسرعت فیلم ها و یا برنامه های ورزشی بیشتر قابل تشخیص است. البته این صحبت را بیشتر در خصوص نسل های قبلی ال سی دی می توان پذیرفت و ال سی دی های جدید چنان تغییر و تکامل معنی داری را پشت سر گذاشته اند که تفاوت های اینچنینی آنها با پلاسما بسیار ناچیز شده است. با کم شدن زمان پاسخگویی پیکسل ها (که با میلی ثانیه سنجیده می شود) چنان تصاویری در صحنه های اکشن به شما نشان داده می شود که باورش هم برای تان سخت است.
علاوه بر کنتراست بهتر به دلیل قابلیت نمایش رنگ سیاه عمیق تر، تلویزیون های پلاسما نسبت به ال سی دی ها زاویه دید بهتری دارند. زاویه دید یعنی اینکه شما در چه موقعیتی از فضای ۱۸۰ درجه ای جلوی صفحه بنشینید و بدون کاهش کیفیت و یا تغییر رنگ بتوانید تصاویر را ببینید. این زاویه در ال سی دی ها مقداری کوچک تر از پلاسما است و از دو طرف تصویر چندان مناسبی را نمی توان دید. البته این زاویه روز به روز در حال باز شدن است و برخی از ال سی دی هایی که به تازگی به بازار ارائه شده اند زاویه دیدی همانند پلاسماها دارند. پلاسماها همچنین رنگ های روشن تر و شفاف تری را به نمایش می گذارند. این ایراد ال سی دی باز هم به همان نشت نور از پشت لایه کریستال مایع برمی گردد که میزان اشباع رنگ ها را تحت تاثیر قرار می دهد.
برخی صاحب نظران هم عقیده دارند که بعضی ال سی دی ها تصاویر را کمی محو و تار نمایش می دهند، که این مورد در صحنه های پرسرعت فیلم ها و یا برنامه های ورزشی بیشتر قابل تشخیص است. البته این صحبت را بیشتر در خصوص نسل های قبلی ال سی دی می توان پذیرفت و ال سی دی های جدید چنان تغییر و تکامل معنی داری را پشت سر گذاشته اند که تفاوت های اینچنینی آنها با پلاسما بسیار ناچیز شده است. با کم شدن زمان پاسخگویی پیکسل ها (که با میلی ثانیه سنجیده می شود) چنان تصاویری در صحنه های اکشن به شما نشان داده می شود که باورش هم برای تان سخت است.
پلاسمای ۶۰ اینچ پایونیر PDP-LX609A
بزرگترین مزیت تلویزیون های پلاسما نسبت به پسرعموهای ال سی دی شان قیمت ارزان تر آنها است، به خصوص که در تلویزیون های صفحه بزرگ این قیمت بیشتر محسوس و قابل لمس است. با توجه به رزولوشن و کیفیت تصویر، هنوز تلویزیون های پلاسما به راحتی پشت ال سی دی های هم قیمت شان را به خاک می مالند. در بازار بسیاری از کشورها امروزه تلویزیون های پلاسما در اندازه های ۴۲ تا ۷۰ اینچ ارائه می شوند. مثلا یک پلاسمای ۴۲ اینچ با رزولوشن 1020x768 تقریبا ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ دلار قیمت دارد. و حتی ممکن است یک پلاسمای ۳۲ اینچ را با قیمتی زیر ۸۰۰ دلار هم پیدا کنید. اما مطمئنا برای ال سی دی های اینچنینی باید مبالغ بالاتری را بپردازید، هرچند که این تفاوت روز به روز کمتر و رقابت بیشتر می شود.
مزایای ال سی دی نسبت به پلاسما
ال سی دی ها نسبت به پلاسماهای هم اندازه شان معمولا رزولوشن تصویر بالاتری دارند، که این به معنی تعداد پیکسل بیشتر در صفحه است. ال سی دی همچنین نسبت به صفحات پلاسما برق کمتری مصرف می کند. برخی از مدل های جدید ال سی دی حتی کمتر از نصف پلاسماهای هم گروه شان مصرف انرژی دارند.
از نظر جثه هم ال سی دی ها از پلاسماهای هم اندازه شان سبک تراند و همین امر جابجایی و نصب آنها روی دیوار را راحت تر می کند. یکی از دلایل این امر استفاده از پلاستیک در ساخت صفحه محافظ بیرونی ال سی دی ها است. در صورتی که در تلویزیون پلاسما این صفحه باید از شیشه ساخته شود.
برخی خبرگان در زمینه ال سی دی هم عقیده دارند که طول عمر ال سی دی ها بسیار بیشتر از صفحات پلاسما است. البته این نظر بیشتر در خصوص نسل های اولیه پلاسما صحیح بود که پس از ۲۰ هزار ساعت کار نیمی از روشنایی اولیه شان را از دست می دادند. اما بسیاری از پلاسماهای موجود در بازار طول عمری تقریبا برابر با ال سی دی و در حد ۶۰ هزار ساعت دارند. با یک حساب ساده متوجه می شوید که این زمان یعنی اینکه شما می توانید برای ۷ سال متوالی ۲۴ ساعته از تلویزیون تان استفاده کنید.
از نظر کیفیت هم ال سی دی ها بالاخره در یکی دو سال اخیر با معرفی تکنولوژی LED Backlight تقریبا خودشان را به پلاسما رساندند. در این فناوری به جای استفاده از لامپ های فلورسنت از یک مجموعه نور ال ای دی استفاده می کنند. از نور ال ای دی هم به دو روش استفاده می شود: مستقیم و کناری. مسلما استفاده از روش مستقیم بسیار بهتر است، زیرا به تولیدکنندگان این امکان را می دهد که هنگام لزوم نور بخش هایی از تصویر را خاموش کنند که این به معنی کنتراست و وضوح تصویر بیشتر است. در روش کناری هم همانگونه که از نامش پیدا است، از گروهی ال ای دی در اطراف صفحه نمایش استفاده می شود. این نور سپس با استفاده از تعدادی آینه به طور یکنواخت در تمام صفحه پخش می شود، که بسیاری از کارخانه ها هم از همین روش استفاده می کنند. امسال هم باید منتظر استفاده بیشتر از ال ای دی در صفحات نمایش و کیفیت بهتر تصاویر باشیم، اما یادمان باشد که آن را با OLED ها که یک دسته جدا در شاخه صفحات نمایش هستند اشتباه نگیریم!
ممکن است شما چیزهایی در خصوص سوختگی صفحات پلاسما شنیده باشید. چیزی که به طور معمول در صفحات ال سی دی دیده نمی شود. این سوختگی صفحه هنگامی صورت می گیرد که یک تصویر ثابت برای مدت زمان طولانی روی صفحه نمایش داده شود، در نتیجه شبه آن تصویر همانند روحی سرگردان روی صفحه باقی می ماند که در اصطلاح از آن با عنوان سوختگی صفحه یاد می کنند. البته در پلاسما های امروزی این مورد کمتر به چشم می خورد که آن را باید ممنون فناوری تازه تر و امکاناتی از قبیل Screen Saver باشیم، اما به هر حال سوختگی صفحه نمایش هنوز یکی از اتفاقات دردناکی است که ممکن است برای صاحبان پلاسما به وقوع بپیوندد. خب، البته در پلاسماهای امروزی این مسئله فقط چند روز باعث دردسر در تماشای برنامه های مورد علاقه تان می شود و به مرور از بین می رود.
ال سی دی ها نسبت به پلاسماهای هم اندازه شان معمولا رزولوشن تصویر بالاتری دارند، که این به معنی تعداد پیکسل بیشتر در صفحه است. ال سی دی همچنین نسبت به صفحات پلاسما برق کمتری مصرف می کند. برخی از مدل های جدید ال سی دی حتی کمتر از نصف پلاسماهای هم گروه شان مصرف انرژی دارند.
از نظر جثه هم ال سی دی ها از پلاسماهای هم اندازه شان سبک تراند و همین امر جابجایی و نصب آنها روی دیوار را راحت تر می کند. یکی از دلایل این امر استفاده از پلاستیک در ساخت صفحه محافظ بیرونی ال سی دی ها است. در صورتی که در تلویزیون پلاسما این صفحه باید از شیشه ساخته شود.
برخی خبرگان در زمینه ال سی دی هم عقیده دارند که طول عمر ال سی دی ها بسیار بیشتر از صفحات پلاسما است. البته این نظر بیشتر در خصوص نسل های اولیه پلاسما صحیح بود که پس از ۲۰ هزار ساعت کار نیمی از روشنایی اولیه شان را از دست می دادند. اما بسیاری از پلاسماهای موجود در بازار طول عمری تقریبا برابر با ال سی دی و در حد ۶۰ هزار ساعت دارند. با یک حساب ساده متوجه می شوید که این زمان یعنی اینکه شما می توانید برای ۷ سال متوالی ۲۴ ساعته از تلویزیون تان استفاده کنید.
از نظر کیفیت هم ال سی دی ها بالاخره در یکی دو سال اخیر با معرفی تکنولوژی LED Backlight تقریبا خودشان را به پلاسما رساندند. در این فناوری به جای استفاده از لامپ های فلورسنت از یک مجموعه نور ال ای دی استفاده می کنند. از نور ال ای دی هم به دو روش استفاده می شود: مستقیم و کناری. مسلما استفاده از روش مستقیم بسیار بهتر است، زیرا به تولیدکنندگان این امکان را می دهد که هنگام لزوم نور بخش هایی از تصویر را خاموش کنند که این به معنی کنتراست و وضوح تصویر بیشتر است. در روش کناری هم همانگونه که از نامش پیدا است، از گروهی ال ای دی در اطراف صفحه نمایش استفاده می شود. این نور سپس با استفاده از تعدادی آینه به طور یکنواخت در تمام صفحه پخش می شود، که بسیاری از کارخانه ها هم از همین روش استفاده می کنند. امسال هم باید منتظر استفاده بیشتر از ال ای دی در صفحات نمایش و کیفیت بهتر تصاویر باشیم، اما یادمان باشد که آن را با OLED ها که یک دسته جدا در شاخه صفحات نمایش هستند اشتباه نگیریم!
ممکن است شما چیزهایی در خصوص سوختگی صفحات پلاسما شنیده باشید. چیزی که به طور معمول در صفحات ال سی دی دیده نمی شود. این سوختگی صفحه هنگامی صورت می گیرد که یک تصویر ثابت برای مدت زمان طولانی روی صفحه نمایش داده شود، در نتیجه شبه آن تصویر همانند روحی سرگردان روی صفحه باقی می ماند که در اصطلاح از آن با عنوان سوختگی صفحه یاد می کنند. البته در پلاسما های امروزی این مورد کمتر به چشم می خورد که آن را باید ممنون فناوری تازه تر و امکاناتی از قبیل Screen Saver باشیم، اما به هر حال سوختگی صفحه نمایش هنوز یکی از اتفاقات دردناکی است که ممکن است برای صاحبان پلاسما به وقوع بپیوندد. خب، البته در پلاسماهای امروزی این مسئله فقط چند روز باعث دردسر در تماشای برنامه های مورد علاقه تان می شود و به مرور از بین می رود.
ال سی دی ۴۶ اینچ سونی با تکنولوژی ال ای دی بک لایت XBR45
با این تفاسیر، در حال حاضر کدام یک برای من مناسب تر است؟ ال سی دی یا پلاسما؟
اگر تصمیم دارید برای خرید یک تلویزیون صفحه بزرگ (منظورم بالای ۵۰ اینچ است) به فروشگاه مراجعه کنید، مناسب ترین انتخاب تان پلاسما خواهد بود. با انتخاب پلاسما دست شما برای خرید های گنده تر با هزینه کم کاملا باز است تا حسابی بتوانید در بین دوستان و آشنایان خودی نشان دهید! اگر چه ال سی دی رزولوشن بهتری را در اختیار شما می گذارد، اما پلاسما هنوز از لحاظ کیفیت تصویر روی سکوی بالایی ایستاده است و به شما لبخند می زند. البته نکته دیگری که در تصمیم گیری شما بین پلاسما و ال سی دی حتما باید مورد توجه قرار گیرد، وجود تیونر دیجیتال HD داخلی است. زیرا هنوز برخی تلویزیون ها فقط دارای تیونر آنالوگ هستند که با این صفحه بزرگ کیفیت چندان مناسبی را برای تماشا نخواهید داشت.
اگر قصد انتخاب تلویزیونی در اندازه کوچکتر دارید (۱۷ تا ۴۲ اینچ) تنها راهی که یک محصول خوش قیافه و خوش فرم را که با سلیقه تان جور باشد به خانه ببرید، خرید یک ال سی دی است. و باعث خوشحالی خریداران است که ال سی دی ها امروزه پایین ترین قیمت تاریخ تولید و فروش خود را دارند.
البته در خصوص نوع و محل استفاده تلویزیون هم جای بحث فراوانی است، اینکه می خواهید از آن در محیط روشن و معمولی خانه استفاده کنید یا اینکه یک محیط تاریک و سینما مانند را ترجیح می دهید؟ خرد جمعی اینگونه حکم می کند که ال سی دی به خاطر سیستم نور پشتی اش برای استفاده در روز و محیط های روشن مناسب است و پلاسما به دلیل اینکه در صفحه جلویی اش از شیشه استفاده می کند برای یک سینمای خانگی تاریک کاربردی تر خواهد بود. با این حال محصولاتی مانند پلاسماهای صفحه مات پایونیر و ال سی دی های تولید شده با تکنولوژی ال ای دی بک لایت با کیفیت تیرگی مناسب، تمام این محاسبات را به هم ریخته اند. پس بهتر است اینگونه بگوییم که برای محیط های تاریک پلاسما بهترین گزینه است و همچنین پلاسمای با پوشش مات و ضدانعکاس نور وسیله ای همه فن حریف خواهد بود.
اگر تصمیم دارید برای خرید یک تلویزیون صفحه بزرگ (منظورم بالای ۵۰ اینچ است) به فروشگاه مراجعه کنید، مناسب ترین انتخاب تان پلاسما خواهد بود. با انتخاب پلاسما دست شما برای خرید های گنده تر با هزینه کم کاملا باز است تا حسابی بتوانید در بین دوستان و آشنایان خودی نشان دهید! اگر چه ال سی دی رزولوشن بهتری را در اختیار شما می گذارد، اما پلاسما هنوز از لحاظ کیفیت تصویر روی سکوی بالایی ایستاده است و به شما لبخند می زند. البته نکته دیگری که در تصمیم گیری شما بین پلاسما و ال سی دی حتما باید مورد توجه قرار گیرد، وجود تیونر دیجیتال HD داخلی است. زیرا هنوز برخی تلویزیون ها فقط دارای تیونر آنالوگ هستند که با این صفحه بزرگ کیفیت چندان مناسبی را برای تماشا نخواهید داشت.
اگر قصد انتخاب تلویزیونی در اندازه کوچکتر دارید (۱۷ تا ۴۲ اینچ) تنها راهی که یک محصول خوش قیافه و خوش فرم را که با سلیقه تان جور باشد به خانه ببرید، خرید یک ال سی دی است. و باعث خوشحالی خریداران است که ال سی دی ها امروزه پایین ترین قیمت تاریخ تولید و فروش خود را دارند.
البته در خصوص نوع و محل استفاده تلویزیون هم جای بحث فراوانی است، اینکه می خواهید از آن در محیط روشن و معمولی خانه استفاده کنید یا اینکه یک محیط تاریک و سینما مانند را ترجیح می دهید؟ خرد جمعی اینگونه حکم می کند که ال سی دی به خاطر سیستم نور پشتی اش برای استفاده در روز و محیط های روشن مناسب است و پلاسما به دلیل اینکه در صفحه جلویی اش از شیشه استفاده می کند برای یک سینمای خانگی تاریک کاربردی تر خواهد بود. با این حال محصولاتی مانند پلاسماهای صفحه مات پایونیر و ال سی دی های تولید شده با تکنولوژی ال ای دی بک لایت با کیفیت تیرگی مناسب، تمام این محاسبات را به هم ریخته اند. پس بهتر است اینگونه بگوییم که برای محیط های تاریک پلاسما بهترین گزینه است و همچنین پلاسمای با پوشش مات و ضدانعکاس نور وسیله ای همه فن حریف خواهد بود.
در این میان، آیا واقعا خرید یک نمایشگر فول اچ دی 1080p عاقلانه است؟
اگر شما واقعا یک معتاد تصاویر HD هستید که سعی می کنید تا حد امکان فقط از منابع با کیفیت 1080p استفاده کنید، پس ظاهرا بهترین انتخاب شما یک ال سی دی خواهد بود. به هرحال 1080p به سرعت در حال تبدیل شدن به یک فرمت عادی و روزمره است که توسط بسیاری از ال سی دی های با رزولوشن تصویر 1920x1080 پیکسل پشتیبانی شده و قابل نمایش است. امروزه حتی ال سی دی ها و پلاسماهای ارزان قیمت هم با رزولوشن 1366x768 و 1024x768 که همان 720p است تولید می شوند. اگر آنقدر پول کنار گذاشته اید که می خواهید یک صفحه نمایش ۵۰ اینچی یا بزرگتر بخرید، دلیلی ندارد که به کیفیتی کمتر از 1080p فکر کنید.
البته محتوای خیلی کمی با کیفیت 1080p برای تماشا وجود دارد و بسیاری از شبکه های تلویزیونی هنوز این کیفیت را پشتیبانی نمی کنند و یا حتی فیلم های سینمایی بصورت دی وی دی و با کیفیتی کمتر از این حد عرضه می شوند. امروزه تنها می توان از دیسک های بلوری و ویدیوهای دانلودی HD به عنوان تنها منابع تصویری با کیفیت 1080p نام برد. اما مطمئنا در آینده ای نزدیک این داستان به لطیفه بامزه ای شباهت پیدا خواهد کرد. کدام یک از شما هنوز از نوارهای بتا مکس و حتی نوارهای VHS برای تماشای فیلم استفاده می
اگر شما واقعا یک معتاد تصاویر HD هستید که سعی می کنید تا حد امکان فقط از منابع با کیفیت 1080p استفاده کنید، پس ظاهرا بهترین انتخاب شما یک ال سی دی خواهد بود. به هرحال 1080p به سرعت در حال تبدیل شدن به یک فرمت عادی و روزمره است که توسط بسیاری از ال سی دی های با رزولوشن تصویر 1920x1080 پیکسل پشتیبانی شده و قابل نمایش است. امروزه حتی ال سی دی ها و پلاسماهای ارزان قیمت هم با رزولوشن 1366x768 و 1024x768 که همان 720p است تولید می شوند. اگر آنقدر پول کنار گذاشته اید که می خواهید یک صفحه نمایش ۵۰ اینچی یا بزرگتر بخرید، دلیلی ندارد که به کیفیتی کمتر از 1080p فکر کنید.
البته محتوای خیلی کمی با کیفیت 1080p برای تماشا وجود دارد و بسیاری از شبکه های تلویزیونی هنوز این کیفیت را پشتیبانی نمی کنند و یا حتی فیلم های سینمایی بصورت دی وی دی و با کیفیتی کمتر از این حد عرضه می شوند. امروزه تنها می توان از دیسک های بلوری و ویدیوهای دانلودی HD به عنوان تنها منابع تصویری با کیفیت 1080p نام برد. اما مطمئنا در آینده ای نزدیک این داستان به لطیفه بامزه ای شباهت پیدا خواهد کرد. کدام یک از شما هنوز از نوارهای بتا مکس و حتی نوارهای VHS برای تماشای فیلم استفاده می
nazliii
مدیر مهندسی برق مخابرات - متخصص نیمه هادی
تقابل دیودهای Led با لامپهای Ccfl در نمایشگرهای Lcd
تقابل دیودهای Led با لامپهای Ccfl در نمایشگرهای Lcd
حتم دارم درباره تکنولوژی LED بسیار شنیده‌اید و شاید این پرسش در ذهن شما شکل گرفته باشد که این چیست که در عالم نمایشگرها چنین غوغایی به پا کرده است؟
واقعیت این است که تکنولوژی LED چیز عجیب و غریبی نیست و مدت‌هاست به شکل‌های گوناگون در زندگی روزمره با آن برخورد داشته و داریم. نکته مهم اینجاست که بسیاری از برنامه‌های تحقیقاتی پس از سال‌ها به نتیجه رسیده و کاربردهای جدیدی برای تکنولوژیهایی قدیمی پیدا شده که تکنولوژی LED نیز یکی از آن‌هاست. دیودهای نوری را مدت‌هاست که می‌شناسید. حتی بسیاری از شمایان در آزمایشگاه‌ها با آن سر و کار داشته‌اید و می‌دانید که دیود نوری چیست و چگونه کار میکند. برای پاسخ به برخی شبهه‌ها، در این نوبت قدری درباره تفاوت میان تکنولوژی‌های LED و CCFL صحبت میکنیم.
● نمایشگرهای LCD
برای صحبت درباره تکنولوژی LED بد نیست قدری به گذشته بازگردیم و شرایط آن روزگار را مورد بررسی قرار دهیم.
نمایشگرهای CRT از دهه هفتاد میلادی با موفقیت در بازارها نفوذ کرده بودند و موقعیت خود را هر سه چهار سال یکبار با ارایه پیشرفت جدید مستحکم می‌کردند تا اینکه سر و کله نمایشگرهای LCD و Plasma نمایان شد. تکنولوژی Plasma بیشتر مورد توجه قرار گرفت و می‌رفت که تکنولوژی LCD از بازار خارج شود، اما کشف یکی دو پدیده فیزیکی و توسعه تکنولوژی بر اساس آن موجب شد که ورق برگردد و بازار به سوی LCD سوق پیدا کند.
تکنولوژی LCD از همان ابتدا با یکی دو مشکل اساسی دست و پنجه نرم می‌کرد و تا مدت‌ها به همین جرم مورد بی‌توجهی قرار گرفته بود. عامل اصلی این مشکلات نه تکنولوژی LCD که تکنولوژی مورد استفاده برای تولید نور پس زمینه بود. در آن هنگام لامپهای سفید فلورسنت کاتود سرد که CCFL نام داشتند به این منظور استفاده شدند.
● لامپهای CCFL
لامپ فلورسنتی که برای تولید نور سفید در نمایشگرهای LCD استفاده میشود پسر عموی همان‌هایی است که در منازل نصب شده‌اند. به بیان دیگر در اساس بر یک اصل کار میکنند، اما اهمیت رنگ در نمایشگرها موجب شده است که تغییراتی در لامپهای CCFL نمایشگرها اعمال شود. خلاصه بگویم که لامپ CCFL باید رنگ سفید خالصی تولید کند که توسط *****های مختلف واقع در قسمت جلویی پانل LCD، در سه قالب رنگی قرمز، آبی و سبز قرار گرفته و ترکیبات مختلف رنگی را خلق کند. به‌طور معمول در داخل لامپهای فلورسنت مورد استفاده در نمایشگرهای LCD از گاز نئون استفاده میشود. لایه داخلی آن با فسفر رنگی (غالبا سفید) پوشانده شده و رنگ خروجی متمایل به سفید است. مشکل از همین نقطه آغاز میشود.
چشم انسان قادر به تشخیص طیف رنگ‌های قرمز تا بنفش است و عبارت‌های مادون قرمز و ماورای بنفش بر اساس همین توانایی به حس بینایی مصطلح شده‌اند.
اگر نور سفید را تجزیه کنیم، طیف‌های رنگی شگفت‌انگیزی نمایان میشوند که مرزهای رنگی آن توسط چشم انسان به طور کلی قابل تفکیک است، اما به‌صورت جزئی قابل تفکیک نیست!
از ترکیب همین رنگ‌هاست که رنگ‌های فرعی دیگر ساخته میشوند. اگر نور سفید تولید شده توسط لامپ فلورسنت مورد استفاده در نمایشگرهای LCD را تجزیه کنیم، طیف یک‌دستی حاصل نخواهد شد. به همین دلیل در برخی موارد با فقر رنگ مواجه خواهیم شد و از آنجا که طیف ایجاد شده کامل نیست، قادر به تولید تمامی رنگ فرعی نخواهیم بود.
از سوی دیگر لامپ CCFL به صورت لوله تولید میشود و در پشت پانل LCD قرار میگیرد. برای اینکه نور لامپ CCFL به صورت یکنواخت بر تمامی سلول‌های کریستالی تابیده شود، لازم است در کانون یک آینه مقعر قرار گیرد و نور تولیدی به صورت شعاع‌های موازی منتشر شود. اما چنین اتفاقی را شاهد نیستیم و کاربر نمایشگرهای LCD میداند که میانه‌های صفحه روشن‌تر از گوشه‌هاست به این معنی که نور لامپ به شکل یکنواخت در کل صفحه توزیع نمی‌شود. هر چند برای کاهش این اثر آزاردهنده در برخی مدل‌ها از دو لامپ استفاده میکنند تا نور بیشتری تولید و منتشر شود. به خاطر داشته باشید که اگر مشکل مربوط به شدت نور در تمام صفحه برطرف شود، فقر نور تولیدی در بخشی از طیف نور سفید تابیده شده همچنان باقی خواهد ماند.
از سوی دیگر افزایش تعداد لامپ‌ها برای افزایش میزان روشنایی، مصرف انرژی را نیز افزایش خواهد داد که در دوران کنونی مشکلی غیرقابل اغماض محسوب میشود. سازندگان نمایشگرهایی که قرار است در لپتاپها استفاده شوند خودشان را به در و دیوار می‌زنند تا هر چه بیشتر از وزن‌ها بکاهند.
یک مشکل دیگر نیز وجود دارد که از چشم‌ها مغفول مانده است. گاز موجود در داخل لامپ فلورسنت (CCFL) پس از عبور جریان الکتریکی برای لحظاتی وارد فاز پلاسما میشود و در بازگشت به حالت عادی مقدار مختصری پرتو نرم X منتشر میکند. در این‌باره پژوهش‌های بسیاری شکل گرفته، اما کمتر منتشر شده است. برخی کارشناسان تولید و انتشار این پرتوهای زیان‌رسان را تایید میکنند، اما میزان آن را در قیاس با تولید پروتوهای X در نمایشگرهای CRT قابل اغماض می‌دانند. این کارشناسان اعتقاد دارند همین مقدار کم نیز جذب لایه‌های جلویی نمایشگر و مقدار مختصری از آن به بیرون تابیده میشود. حقیقت این است که به طور قطع نمی‌توان در این‌باره اظهار نظر کرد.
شاید شنیده باشید که نمایشگرهای LCD کنونی نمی‌توانند رنگ مشکی (Black) را به صورت واقعی ایجاد کنند. اگر با شیوه کار این نمایشگرها آشنا باشید می‌دانید که نوری که در پشت پانل تولید میشود پس از گذر از لایه‌های مختلف به سلول‌های حاوی کریستال مایع میرسد. هر یک از این سلول‌ها مسؤول تولید یک رنگ به‌خصوص از میان رنگ‌های اصلی قرمز، سبز و آبی هستند. هر پیکسل تصویری از ترکیب سه سلول (با رنگ‌های اصلی) تشکیل میشود و هر سلول میتواند شدت نوری عبوری را در ۲۴ حالت مختلف از خاموش تا روشن کامل کنترل کند. از این‌رو برای نمایش نور سفید تمامی سلول‌ها در وضعیت تمام روشن و برای ایجاد رنگ مشکی تمامی سلول‌ها در وضعیت تمام خاموش قرار خواهند گرفت.
فرض کنید که نور در پس‌زمینه تولید و تابیده میشود و سلول‌ها قصد دارند در وضعیت تمام خاموش قرار بگیرند، اما سلول‌ها به شکل واقعی نمی‌توانند در برابر عبور نوری که قصد عبور از سلول را دارد مقاومت کنند. درصد بسیار ناچیزی از این سلول‌ها امکان عبور پیدا میکنند و به همین دلیل نمایشگری که از لامپ CCFL استفاده میکند نمی‌تواند رنگ مشکی واقعی ایجاد کند.
در پایان بگویم که این موضوع نیز کماکان در ابهام قرار دارد که آیا در تولید لامپهای CCFL از جیوه استفاده میشود یا خیر؟!
● تکنولوژی LED
علاوه بر دیودهای نوری (LED) تکنولوژی‌های دیگری نیز ارایه شده و مورد استفاده قرار میگیرند، اما عمومیت ندارند. تکنولوژی LED گزینه شایسته‌ای برای جایگزینی لامپهای CCFL مطرح کرده است.
دو گونه دیود سفید و رنگی (RGB) استفاده میشوند. دیود سفید در واقع یک دیود آبی‌رنگ است که با لایه‌ای از فسفر زردرنگ پوشانده شده و از ترکیب این دو رنگ، نور سفید ایجاد میشود. دیود سفیدرنگ همانند لامپ CCFL در برخی نواحی طیفی دچار فقر رنگ است، اما برخی مشکلات رایج لامپهای CCFL را ندارند. دیودهای رنگی در واقع از سه دیود قرمز، آبی و سبز تشکیل شده است و علاوه بر اینکه تمامی رنگ‌های طیف سفید را به خوبی پوشش میدهد، کیفیت رنگ‌های کم‌نظیری دارد.
هر دو گونه دیودها، انرژی مختصری مصرف میکنند و میتوانند رنگ مشکی را به طور کامل ایجاد کنند و عاری از هرگونه مواد زیان‌رسان به محیط‌زیست و ابنای بشر و یکی از عوامل موثر در کاهش وزن نمایشگرها هستند.
تقابل دیودهای Led با لامپهای Ccfl در نمایشگرهای Lcd
حتم دارم درباره تکنولوژی LED بسیار شنیده‌اید و شاید این پرسش در ذهن شما شکل گرفته باشد که این چیست که در عالم نمایشگرها چنین غوغایی به پا کرده است؟
● نمایشگرهای LCD
برای صحبت درباره تکنولوژی LED بد نیست قدری به گذشته بازگردیم و شرایط آن روزگار را مورد بررسی قرار دهیم.
نمایشگرهای CRT از دهه هفتاد میلادی با موفقیت در بازارها نفوذ کرده بودند و موقعیت خود را هر سه چهار سال یکبار با ارایه پیشرفت جدید مستحکم می‌کردند تا اینکه سر و کله نمایشگرهای LCD و Plasma نمایان شد. تکنولوژی Plasma بیشتر مورد توجه قرار گرفت و می‌رفت که تکنولوژی LCD از بازار خارج شود، اما کشف یکی دو پدیده فیزیکی و توسعه تکنولوژی بر اساس آن موجب شد که ورق برگردد و بازار به سوی LCD سوق پیدا کند.
تکنولوژی LCD از همان ابتدا با یکی دو مشکل اساسی دست و پنجه نرم می‌کرد و تا مدت‌ها به همین جرم مورد بی‌توجهی قرار گرفته بود. عامل اصلی این مشکلات نه تکنولوژی LCD که تکنولوژی مورد استفاده برای تولید نور پس زمینه بود. در آن هنگام لامپهای سفید فلورسنت کاتود سرد که CCFL نام داشتند به این منظور استفاده شدند.
● لامپهای CCFL
لامپ فلورسنتی که برای تولید نور سفید در نمایشگرهای LCD استفاده میشود پسر عموی همان‌هایی است که در منازل نصب شده‌اند. به بیان دیگر در اساس بر یک اصل کار میکنند، اما اهمیت رنگ در نمایشگرها موجب شده است که تغییراتی در لامپهای CCFL نمایشگرها اعمال شود. خلاصه بگویم که لامپ CCFL باید رنگ سفید خالصی تولید کند که توسط *****های مختلف واقع در قسمت جلویی پانل LCD، در سه قالب رنگی قرمز، آبی و سبز قرار گرفته و ترکیبات مختلف رنگی را خلق کند. به‌طور معمول در داخل لامپهای فلورسنت مورد استفاده در نمایشگرهای LCD از گاز نئون استفاده میشود. لایه داخلی آن با فسفر رنگی (غالبا سفید) پوشانده شده و رنگ خروجی متمایل به سفید است. مشکل از همین نقطه آغاز میشود.
چشم انسان قادر به تشخیص طیف رنگ‌های قرمز تا بنفش است و عبارت‌های مادون قرمز و ماورای بنفش بر اساس همین توانایی به حس بینایی مصطلح شده‌اند.
اگر نور سفید را تجزیه کنیم، طیف‌های رنگی شگفت‌انگیزی نمایان میشوند که مرزهای رنگی آن توسط چشم انسان به طور کلی قابل تفکیک است، اما به‌صورت جزئی قابل تفکیک نیست!
از ترکیب همین رنگ‌هاست که رنگ‌های فرعی دیگر ساخته میشوند. اگر نور سفید تولید شده توسط لامپ فلورسنت مورد استفاده در نمایشگرهای LCD را تجزیه کنیم، طیف یک‌دستی حاصل نخواهد شد. به همین دلیل در برخی موارد با فقر رنگ مواجه خواهیم شد و از آنجا که طیف ایجاد شده کامل نیست، قادر به تولید تمامی رنگ فرعی نخواهیم بود.
از سوی دیگر لامپ CCFL به صورت لوله تولید میشود و در پشت پانل LCD قرار میگیرد. برای اینکه نور لامپ CCFL به صورت یکنواخت بر تمامی سلول‌های کریستالی تابیده شود، لازم است در کانون یک آینه مقعر قرار گیرد و نور تولیدی به صورت شعاع‌های موازی منتشر شود. اما چنین اتفاقی را شاهد نیستیم و کاربر نمایشگرهای LCD میداند که میانه‌های صفحه روشن‌تر از گوشه‌هاست به این معنی که نور لامپ به شکل یکنواخت در کل صفحه توزیع نمی‌شود. هر چند برای کاهش این اثر آزاردهنده در برخی مدل‌ها از دو لامپ استفاده میکنند تا نور بیشتری تولید و منتشر شود. به خاطر داشته باشید که اگر مشکل مربوط به شدت نور در تمام صفحه برطرف شود، فقر نور تولیدی در بخشی از طیف نور سفید تابیده شده همچنان باقی خواهد ماند.
از سوی دیگر افزایش تعداد لامپ‌ها برای افزایش میزان روشنایی، مصرف انرژی را نیز افزایش خواهد داد که در دوران کنونی مشکلی غیرقابل اغماض محسوب میشود. سازندگان نمایشگرهایی که قرار است در لپتاپها استفاده شوند خودشان را به در و دیوار می‌زنند تا هر چه بیشتر از وزن‌ها بکاهند.
یک مشکل دیگر نیز وجود دارد که از چشم‌ها مغفول مانده است. گاز موجود در داخل لامپ فلورسنت (CCFL) پس از عبور جریان الکتریکی برای لحظاتی وارد فاز پلاسما میشود و در بازگشت به حالت عادی مقدار مختصری پرتو نرم X منتشر میکند. در این‌باره پژوهش‌های بسیاری شکل گرفته، اما کمتر منتشر شده است. برخی کارشناسان تولید و انتشار این پرتوهای زیان‌رسان را تایید میکنند، اما میزان آن را در قیاس با تولید پروتوهای X در نمایشگرهای CRT قابل اغماض می‌دانند. این کارشناسان اعتقاد دارند همین مقدار کم نیز جذب لایه‌های جلویی نمایشگر و مقدار مختصری از آن به بیرون تابیده میشود. حقیقت این است که به طور قطع نمی‌توان در این‌باره اظهار نظر کرد.
شاید شنیده باشید که نمایشگرهای LCD کنونی نمی‌توانند رنگ مشکی (Black) را به صورت واقعی ایجاد کنند. اگر با شیوه کار این نمایشگرها آشنا باشید می‌دانید که نوری که در پشت پانل تولید میشود پس از گذر از لایه‌های مختلف به سلول‌های حاوی کریستال مایع میرسد. هر یک از این سلول‌ها مسؤول تولید یک رنگ به‌خصوص از میان رنگ‌های اصلی قرمز، سبز و آبی هستند. هر پیکسل تصویری از ترکیب سه سلول (با رنگ‌های اصلی) تشکیل میشود و هر سلول میتواند شدت نوری عبوری را در ۲۴ حالت مختلف از خاموش تا روشن کامل کنترل کند. از این‌رو برای نمایش نور سفید تمامی سلول‌ها در وضعیت تمام روشن و برای ایجاد رنگ مشکی تمامی سلول‌ها در وضعیت تمام خاموش قرار خواهند گرفت.
فرض کنید که نور در پس‌زمینه تولید و تابیده میشود و سلول‌ها قصد دارند در وضعیت تمام خاموش قرار بگیرند، اما سلول‌ها به شکل واقعی نمی‌توانند در برابر عبور نوری که قصد عبور از سلول را دارد مقاومت کنند. درصد بسیار ناچیزی از این سلول‌ها امکان عبور پیدا میکنند و به همین دلیل نمایشگری که از لامپ CCFL استفاده میکند نمی‌تواند رنگ مشکی واقعی ایجاد کند.
در پایان بگویم که این موضوع نیز کماکان در ابهام قرار دارد که آیا در تولید لامپهای CCFL از جیوه استفاده میشود یا خیر؟!
● تکنولوژی LED
علاوه بر دیودهای نوری (LED) تکنولوژی‌های دیگری نیز ارایه شده و مورد استفاده قرار میگیرند، اما عمومیت ندارند. تکنولوژی LED گزینه شایسته‌ای برای جایگزینی لامپهای CCFL مطرح کرده است.
دو گونه دیود سفید و رنگی (RGB) استفاده میشوند. دیود سفید در واقع یک دیود آبی‌رنگ است که با لایه‌ای از فسفر زردرنگ پوشانده شده و از ترکیب این دو رنگ، نور سفید ایجاد میشود. دیود سفیدرنگ همانند لامپ CCFL در برخی نواحی طیفی دچار فقر رنگ است، اما برخی مشکلات رایج لامپهای CCFL را ندارند. دیودهای رنگی در واقع از سه دیود قرمز، آبی و سبز تشکیل شده است و علاوه بر اینکه تمامی رنگ‌های طیف سفید را به خوبی پوشش میدهد، کیفیت رنگ‌های کم‌نظیری دارد.
هر دو گونه دیودها، انرژی مختصری مصرف میکنند و میتوانند رنگ مشکی را به طور کامل ایجاد کنند و عاری از هرگونه مواد زیان‌رسان به محیط‌زیست و ابنای بشر و یکی از عوامل موثر در کاهش وزن نمایشگرها هستند.
nazliii
مدیر مهندسی برق مخابرات - متخصص نیمه هادی
نحوه خواندن کد های ميله ای
کد های ميله ای امکان رمزگذاری اعداد و حروف را با استفاده از ترکيب ميله ها و فضای خالی با عرض متفاوت فراهم می نمايند . کدهای ميله ای شامل هيچگونه داده توصيفی نبوده و صرفا" بيانگر يک کد منحصربفرد می باشند که پس از خواندن و ارسال آن برای کامپيوتر ، امکان رمزگشايی کد و دستيابی به سایر اطلاعات مرتبط با آن فراهم می گردد .
با توجه به این که کامپيوترها قادر به خواندن کدهای ميله ای نمی باشند ، می بايست در ابتدا کدهای ميله ای به يک فرمت خاص داده تبدیل شوند تا در ادامه کامپيوتر بتواند بر روی آنان پردازش های لازم را انجام دهد . دستگاهی که قادر به خواندن و یا ضبط اطلاعات کدهای ميله ای است را bar code reader و یا bar code scanner می گويند .
یک Bar Code Reader معمولا" شامل عناصری نظیر : اسکنر ، کدبردار و کابلی است که کدبردار را به کامپيوتر متصل می نماید . وظيفه اسکنر ، پويش نمادها و ضبط ميله ها و فضای خالی و ارسال آنان برای رمزبردار است . رمزبردار ، ميله ها و فضای خالی را ترجمه و داده را با یک فرمت قابل قبول برای کامپيوتر ارسال می نماید .
يک bar code scanner می تواند خود دارای یک رمزبردار از قبل تعبيه شده درون خود باشد و یا از یک اينترفيس جداگانه بدين منظور استفاده نماید .
در حال حاضر از چهار نوع متفاوت bar code reader برای خواندن کدهای ميله ای استفاده می گردد که هر يک از فناوری های مختلفی برای خواندن و رمزگشايی کد ميله ای استفاده می نمایند .
دستگاه های قلم نوری دستگاه های pen type دارای یک منبع نور و یک ديود حساس به نور می باشند. برای خواندن يک کد ميله ای ، می بايست نوک قلم بطور پيوسته و يکنواخت روی تمامی ميله ها کشيده شود. ديود نوری دانسيته و يا شدت نور برگشتی که از منبع نور تابانده شده است را اندازه گيری می نماید و يک شکل موج مطابق با عرض ميله ها و فصاهای خالی موجود در کد ميله ای را توليد می نماید . ميله های مشکی ( فضاهای تيره ) موجود در کد ميله ای ، نور را جذب و فضاهای سفيد ( فضاهای روشن ) نور را منعکس می نمایند. ولتاژ شکل موج توليد شده توسط ديود نوری ، بيانگر يک الگوی دقيق از فضاهای روشن و تيره در يک کد ميله ای است . در ادامه ، شکل موج توسط اسکنر به روشی مشابه آنچه در الفبای مورس عمل می شود ، رمزگشايی می گردد.
شکل 1 ، یک دستگاه Pen Type Reader را نشان می دهد .
شکل 1: Pen Type Reader
دستگاه های فوق ساده ترين و ارزان ترین اسکنرهای کد ميله ای موجود در بازار می باشند . با توجه به این که در این نوع دستگاه ها از قطعات متحرکی استفاده نشده است ، عمر مفيد آنان طولانی است .
در زمان پويش يک کد ميله ای ، قلم نوری می بايست با کد ميله ای تماس برقرار نماید . این موضوع می تواند چالش های مختص به خود را به دنبال داشته باشد . در صورتی که يک کد ميله ای می بايست بيش از یک مرتبه خوانده شود ، ممکن است به دليل تماس مستقيم نوک قلم نوری با کد میله ای مشکلاتی در خصوص خواندن مجدد آن بوجود آید . همچنين ، عملکرد يک قلم نوری به نيروی انسانی وابسته است . اين بدان معنی است که قلم نوری می بایست با زاويه و سرعت مناسب حرکت داده شود . قيمت مناسب این نوع دستگاه های Bar Code reader نسبت به سایر مدل ها ، يکی از مهمترين ويژگی های انان از نظر خريداران است .
اسکنرهای ليزری
اسکنرهای ليزری با روشی مشابه با قلم های نوری کار می کنند با این تفاوت که در آنان از یک اشعه ليزری به عنوان یک منبع نور استفاده می گردد که عموما" از یک آيينه با حرکات متناوب و یا يک منشور چرخشی برای پویش اشعه ليزری و حرکت در بين کد ميله ای استفاده می گردد . در اين نوع دستگاه ها نيز همانند قلم های نوری از يک ديود نوری برای اندازه گيری شدت و يا دانسيته نور برگردانده شده از کد ميله ای استفاده می گردد.
هم در قلم نوری و هم در اسکنرهای ليزری ، نور منتشر شده توسط منبع نور بر روی يک فرکانس خاص تنظيم می گردد و ديود نوری به منظور تشخیص این فرکانس نور طراحی می گردد.
شکل 2 ، يک نمونه اسکنر ليزری برای پویش کدهای ميله ای را نشان می دهد .
شکل 2 : يک نمونه اسکنر ليزری برای پويش کدهای ميله ای
اين نوع اسکنرها متداولترين دستگاه bar code reader موجود می باشند . برای پويش کد ميله ای ، تماس اسکنر با کد ميله ای الزامی نبوده و معمولا" امکان خواندن کد ميله ای از فاصله ای بين 15 تا 70 سانتی متر وجود دارد . در برخی مدل ها که دامنه بيشتری را حمايت می نمایند ، امکان خواندن کد ميله ای از فاصله ای بين 60 تا 244 سانتی متر وجود خواهد داشت . اسکنرهای با دامنه بسيار بالا قادرند کدهای ميله ای را از فاصله ای معادل 9 متری نیز بخوانند .
دستگاه های CCD
دستگاه های CCD ( برگرفته شده از Charge Coupled Device ) از آرايه ای که شامل صدها حسگر نوری کوچک است ، تشکيل شده اند . هر حسگر را می توان به منزله یک ديود نوری در نظر گرفت که شدت نور موجود در قسمت جلو خود را اندازه گیری می نماید . با توجه به این که در يک سطر هزاران حسگر وجود دارد، دستگاه قادر است به خوبی یک الگوی ولتاژ ، مشابه با الگوی کد ميله ای را توليد نماید . تفاوت مهم یک دستگاه CCD با يک قلم نوری و یا اسکنرهای ليزری ، این است که دستگاه های CCD نور ساتع شده توسط کد ميله ای را اندازه گيری می نمایند این در حالی است که قلم نوری و يا اسکنرهای ليزری نور منعکس شده با یک فرکانس خاص را که از اسکنر حادث شده است ، اندازه گيری می نمایند .
شکل 3 ، يک نمونه از دستگاه های CCD را نشان می دهد .
شکل 3 : يک نمونه از دستگاه های CCD برای پويش کدهای ميله ای
این نوع دستگاه ها قادرند کدهای ميله ای را به سرعت و به سادگی بخوانند . ولی دارای دو محدوديت می باشند : اول اين که ، دامنه پويش کد ميله ای پائين است و دستگاه نمی بایست دارای فاصله ای بيش از 5 / 2 تا 5 / 7 سانيتمتر نسبت به کد ميله ای باشد . دوم اين که دارای محدوديت در خواندن پهنا و یا عرض کدهای ميله ای می باشند و قادر به خواندن کدهای ميله ای با عرض بيش از سطح اسکنر نمی باشند .
دستگاه های مجهز به دوربين
چهارمين و جديدترين نوع دستگاه های bar code reader ، دستگاه هايی می باشند که در آنان از یک دوربين کوچک برای ضبط تصويری از یک کد ميله ای استفاده می شود . در اين نوع دستگاه ها از فناوری های پردازش تصاویر برای رمزگشايی کد ميله ای استفاده می گردد . دوربين های ويديويی از فناوری مشابه CCD که در دستگاه های CCD بکار گرفته شده است ، استفاده می نمایند. با این تفاوت که در مقابل داشتن یک سطر از حسگرها ، يک دوربين ويديويی دارای صدها سطر از حسگرها می باشد که در يک آرايه دو بعدی سازماندهی شده اند ( با هدف توليد يک تصویر مناسب ) .
شکل 4 ، يک نمونه از دستگاه های مجهز به دوربين را نشان می دهد .
شکل 3 : يک نمونه از دستگاه های مجهز به دوربين برای پويش کدهای ميله ای
نحوه اتصال اسکنر کد ميله ای به کامپيوتر
تمامی دستگاه های Bar Code Reader قادر به ارسال خروجی خود برای کامپيوتر با استفاده از دو روش RS232 و یا Keyboard wedge می باشند .
دستگاه های Bar Code Reader که دارای خروجی Keyboard wedge می باشند ، مستقيما" به پورت صفحه کليد کامپيوتر متصل می شوند و برای اتصال همزمان صفحه کليد به کامپيوتر از یک کانکتور با دو خروجی استفاده می گردد . پس از پویش کد ميله ای، داده متناظر با آن همانند زمانی که مستقيما" کد آن را از طریق صفحه کليد تايپ کرده باشیم ، به سيستم وارد می شود . بدين ترتيب با اتصال يک دستگاه Bar Code Reader به کامپيوتر ، تمامی برنامه هايی که قادر به دريافت داده از صفحه کليد می باشند ، می توانند از داده کد ميله ای استفاده نمایند .
در واقع ، Keyboard wedge به منزله رابطی است که امکان اتصال يک دستگاه غير از صفحه کليد به کامپيوتر را فراهم می نماید تا دستگاه مورد نظر نیز بتواند همانند صفحه کليد اقدام به ارسال داده نماید . شکل 5 ، يک نمونه keyboard wedge را نشان می دهد .
شکل 5 : يک نمونه Keyboard wedge
در زمان انتخاب يک دستگاه Bar Code reader لازم است قبل از هر چيز با محيطی که قرار است دستگاه در آنجا بکارگرفته شود و قابليت های برنامه نرم افزاری آشنا گرديد. پاسخ به سوالات زير می تواند شما را در انتخاب يک گزينه مناسب کمک نمايد .
ترمينال های قابل حمل داده علاوه بر این که دارای اسکنر لازم جهت پويش کد ميله ای می باشند ، مجهز به حافظه لازم جهت ذخيره موقت داده خوانده شده می باشند تا در ادامه بتوان داده خوانده شده را به مکان اصلی جهت پردازش منتقل کرد.
</B>
کد های ميله ای امکان رمزگذاری اعداد و حروف را با استفاده از ترکيب ميله ها و فضای خالی با عرض متفاوت فراهم می نمايند . کدهای ميله ای شامل هيچگونه داده توصيفی نبوده و صرفا" بيانگر يک کد منحصربفرد می باشند که پس از خواندن و ارسال آن برای کامپيوتر ، امکان رمزگشايی کد و دستيابی به سایر اطلاعات مرتبط با آن فراهم می گردد .
با توجه به این که کامپيوترها قادر به خواندن کدهای ميله ای نمی باشند ، می بايست در ابتدا کدهای ميله ای به يک فرمت خاص داده تبدیل شوند تا در ادامه کامپيوتر بتواند بر روی آنان پردازش های لازم را انجام دهد . دستگاهی که قادر به خواندن و یا ضبط اطلاعات کدهای ميله ای است را bar code reader و یا bar code scanner می گويند .
یک Bar Code Reader معمولا" شامل عناصری نظیر : اسکنر ، کدبردار و کابلی است که کدبردار را به کامپيوتر متصل می نماید . وظيفه اسکنر ، پويش نمادها و ضبط ميله ها و فضای خالی و ارسال آنان برای رمزبردار است . رمزبردار ، ميله ها و فضای خالی را ترجمه و داده را با یک فرمت قابل قبول برای کامپيوتر ارسال می نماید .
يک bar code scanner می تواند خود دارای یک رمزبردار از قبل تعبيه شده درون خود باشد و یا از یک اينترفيس جداگانه بدين منظور استفاده نماید .
در حال حاضر از چهار نوع متفاوت bar code reader برای خواندن کدهای ميله ای استفاده می گردد که هر يک از فناوری های مختلفی برای خواندن و رمزگشايی کد ميله ای استفاده می نمایند .
- <LI dir=rtl>قلم نوری ( Pen type )
<LI dir=rtl>اسکنرهای ليزری ( Laser scanner )
<LI dir=rtl>دستگاه های CCD - دستگاه های مجهز به دوربين
دستگاه های قلم نوری دستگاه های pen type دارای یک منبع نور و یک ديود حساس به نور می باشند. برای خواندن يک کد ميله ای ، می بايست نوک قلم بطور پيوسته و يکنواخت روی تمامی ميله ها کشيده شود. ديود نوری دانسيته و يا شدت نور برگشتی که از منبع نور تابانده شده است را اندازه گيری می نماید و يک شکل موج مطابق با عرض ميله ها و فصاهای خالی موجود در کد ميله ای را توليد می نماید . ميله های مشکی ( فضاهای تيره ) موجود در کد ميله ای ، نور را جذب و فضاهای سفيد ( فضاهای روشن ) نور را منعکس می نمایند. ولتاژ شکل موج توليد شده توسط ديود نوری ، بيانگر يک الگوی دقيق از فضاهای روشن و تيره در يک کد ميله ای است . در ادامه ، شکل موج توسط اسکنر به روشی مشابه آنچه در الفبای مورس عمل می شود ، رمزگشايی می گردد.
شکل 1 ، یک دستگاه Pen Type Reader را نشان می دهد .
شکل 1: Pen Type Reader
دستگاه های فوق ساده ترين و ارزان ترین اسکنرهای کد ميله ای موجود در بازار می باشند . با توجه به این که در این نوع دستگاه ها از قطعات متحرکی استفاده نشده است ، عمر مفيد آنان طولانی است .
در زمان پويش يک کد ميله ای ، قلم نوری می بايست با کد ميله ای تماس برقرار نماید . این موضوع می تواند چالش های مختص به خود را به دنبال داشته باشد . در صورتی که يک کد ميله ای می بايست بيش از یک مرتبه خوانده شود ، ممکن است به دليل تماس مستقيم نوک قلم نوری با کد میله ای مشکلاتی در خصوص خواندن مجدد آن بوجود آید . همچنين ، عملکرد يک قلم نوری به نيروی انسانی وابسته است . اين بدان معنی است که قلم نوری می بایست با زاويه و سرعت مناسب حرکت داده شود . قيمت مناسب این نوع دستگاه های Bar Code reader نسبت به سایر مدل ها ، يکی از مهمترين ويژگی های انان از نظر خريداران است .
اسکنرهای ليزری
اسکنرهای ليزری با روشی مشابه با قلم های نوری کار می کنند با این تفاوت که در آنان از یک اشعه ليزری به عنوان یک منبع نور استفاده می گردد که عموما" از یک آيينه با حرکات متناوب و یا يک منشور چرخشی برای پویش اشعه ليزری و حرکت در بين کد ميله ای استفاده می گردد . در اين نوع دستگاه ها نيز همانند قلم های نوری از يک ديود نوری برای اندازه گيری شدت و يا دانسيته نور برگردانده شده از کد ميله ای استفاده می گردد.
هم در قلم نوری و هم در اسکنرهای ليزری ، نور منتشر شده توسط منبع نور بر روی يک فرکانس خاص تنظيم می گردد و ديود نوری به منظور تشخیص این فرکانس نور طراحی می گردد.
شکل 2 ، يک نمونه اسکنر ليزری برای پویش کدهای ميله ای را نشان می دهد .
شکل 2 : يک نمونه اسکنر ليزری برای پويش کدهای ميله ای
اين نوع اسکنرها متداولترين دستگاه bar code reader موجود می باشند . برای پويش کد ميله ای ، تماس اسکنر با کد ميله ای الزامی نبوده و معمولا" امکان خواندن کد ميله ای از فاصله ای بين 15 تا 70 سانتی متر وجود دارد . در برخی مدل ها که دامنه بيشتری را حمايت می نمایند ، امکان خواندن کد ميله ای از فاصله ای بين 60 تا 244 سانتی متر وجود خواهد داشت . اسکنرهای با دامنه بسيار بالا قادرند کدهای ميله ای را از فاصله ای معادل 9 متری نیز بخوانند .
دستگاه های CCD
دستگاه های CCD ( برگرفته شده از Charge Coupled Device ) از آرايه ای که شامل صدها حسگر نوری کوچک است ، تشکيل شده اند . هر حسگر را می توان به منزله یک ديود نوری در نظر گرفت که شدت نور موجود در قسمت جلو خود را اندازه گیری می نماید . با توجه به این که در يک سطر هزاران حسگر وجود دارد، دستگاه قادر است به خوبی یک الگوی ولتاژ ، مشابه با الگوی کد ميله ای را توليد نماید . تفاوت مهم یک دستگاه CCD با يک قلم نوری و یا اسکنرهای ليزری ، این است که دستگاه های CCD نور ساتع شده توسط کد ميله ای را اندازه گيری می نمایند این در حالی است که قلم نوری و يا اسکنرهای ليزری نور منعکس شده با یک فرکانس خاص را که از اسکنر حادث شده است ، اندازه گيری می نمایند .
شکل 3 ، يک نمونه از دستگاه های CCD را نشان می دهد .
شکل 3 : يک نمونه از دستگاه های CCD برای پويش کدهای ميله ای
این نوع دستگاه ها قادرند کدهای ميله ای را به سرعت و به سادگی بخوانند . ولی دارای دو محدوديت می باشند : اول اين که ، دامنه پويش کد ميله ای پائين است و دستگاه نمی بایست دارای فاصله ای بيش از 5 / 2 تا 5 / 7 سانيتمتر نسبت به کد ميله ای باشد . دوم اين که دارای محدوديت در خواندن پهنا و یا عرض کدهای ميله ای می باشند و قادر به خواندن کدهای ميله ای با عرض بيش از سطح اسکنر نمی باشند .
دستگاه های مجهز به دوربين
چهارمين و جديدترين نوع دستگاه های bar code reader ، دستگاه هايی می باشند که در آنان از یک دوربين کوچک برای ضبط تصويری از یک کد ميله ای استفاده می شود . در اين نوع دستگاه ها از فناوری های پردازش تصاویر برای رمزگشايی کد ميله ای استفاده می گردد . دوربين های ويديويی از فناوری مشابه CCD که در دستگاه های CCD بکار گرفته شده است ، استفاده می نمایند. با این تفاوت که در مقابل داشتن یک سطر از حسگرها ، يک دوربين ويديويی دارای صدها سطر از حسگرها می باشد که در يک آرايه دو بعدی سازماندهی شده اند ( با هدف توليد يک تصویر مناسب ) .
شکل 4 ، يک نمونه از دستگاه های مجهز به دوربين را نشان می دهد .
شکل 3 : يک نمونه از دستگاه های مجهز به دوربين برای پويش کدهای ميله ای
نحوه اتصال اسکنر کد ميله ای به کامپيوتر
تمامی دستگاه های Bar Code Reader قادر به ارسال خروجی خود برای کامپيوتر با استفاده از دو روش RS232 و یا Keyboard wedge می باشند .
دستگاه های Bar Code Reader که دارای خروجی Keyboard wedge می باشند ، مستقيما" به پورت صفحه کليد کامپيوتر متصل می شوند و برای اتصال همزمان صفحه کليد به کامپيوتر از یک کانکتور با دو خروجی استفاده می گردد . پس از پویش کد ميله ای، داده متناظر با آن همانند زمانی که مستقيما" کد آن را از طریق صفحه کليد تايپ کرده باشیم ، به سيستم وارد می شود . بدين ترتيب با اتصال يک دستگاه Bar Code Reader به کامپيوتر ، تمامی برنامه هايی که قادر به دريافت داده از صفحه کليد می باشند ، می توانند از داده کد ميله ای استفاده نمایند .
در واقع ، Keyboard wedge به منزله رابطی است که امکان اتصال يک دستگاه غير از صفحه کليد به کامپيوتر را فراهم می نماید تا دستگاه مورد نظر نیز بتواند همانند صفحه کليد اقدام به ارسال داده نماید . شکل 5 ، يک نمونه keyboard wedge را نشان می دهد .
شکل 5 : يک نمونه Keyboard wedge
- <LI dir=rtl>مزايا :
نصب ساده و آسان و عدم نياز به نرم افزاری خاص - معايب :
- در زمان پويش يک کد ميله ای ، مکان نما می بايست در فيلد صحيح داده برنامه مورد نظر قرار گرفته شده باشد ، در غيراينصورت داده کد ميله ای در اختيار برنامه ای قرارداده می شود که هم اينک فعال است و يا فيلد داده ای که حالت focus دارد .
- انعطاف عملياتی بر روی خروجی صفحه کليد وجود ندارد . در چنين مواردی نمی توان قبل از ارسال داده برای یک برنامه خاص ، تغييراتی نظیر تبديل کد ميله ای خوانده شده به چندين قسمت ( استخراج چندين بخش ) ، حذف بخشی خاص از کد و یا افزودن داده بيشتر به کد ميله ای پويش شده را انجام داد .
- <LI dir=rtl>مزایا :
- به یکی از پورت های سريال آزاد کامپيوتر متصل می شود و به سخت افزار اضافه ای نیاز نمی باشد .
- در زمان خواندن یک کد ميله ای ، امکان اعمال کنترل بيشتری بر روی داده وجود دارد ( چه زمانی و چگونه داده می بايست در اختيار مصرف کننده قرار گيرد).
- امکان اعمال هر گونه تغييرات بر روی کد ميله ای قبل از ارسال آن به کامپيوتر و يا ترجمه به داده وجود خواهد داشت . - معايب :
- نسبت به Keyboard wedge از پيچيدگی بيشتری برخوردار است .
در زمان انتخاب يک دستگاه Bar Code reader لازم است قبل از هر چيز با محيطی که قرار است دستگاه در آنجا بکارگرفته شود و قابليت های برنامه نرم افزاری آشنا گرديد. پاسخ به سوالات زير می تواند شما را در انتخاب يک گزينه مناسب کمک نمايد .
- <LI dir=rtl>دستگاه Bar Code reader قرار است در چه محيطی بکار گرفته شود ؟ ( يک کارخانه و يا يک مکان معمولی نظیر فروشگاه )
<LI dir=rtl>حجم پویش کدهای ميله ای تا چه اندازه است : دوره ای و یا پيوسته ؟
<LI dir=rtl>آیا به يک دستگاه دستی نياز است و يا دستگاه های بزرگتر ؟
<LI dir=rtl>آیا لازم است از فاصله نزديک کدهای ميله ای پويش شوند و امکان پويش آنان از يک مسافت خاص وجود دارد؟
<LI dir=rtl>دستگاه bar Code Scanner به چه چيزی قرار است متصل گردد ؟ - آیا به اطلاعات پويش شده به صورت بی درنگ نیاز است ؟
ترمينال های قابل حمل داده علاوه بر این که دارای اسکنر لازم جهت پويش کد ميله ای می باشند ، مجهز به حافظه لازم جهت ذخيره موقت داده خوانده شده می باشند تا در ادامه بتوان داده خوانده شده را به مکان اصلی جهت پردازش منتقل کرد.
</B>
nazliii
مدیر مهندسی برق مخابرات - متخصص نیمه هادی
در حالی که در کامپیوترهای دیجیتال، بیت های اطلاعات به صفر و یک محدود می شود، کامپیوترهای کوانتومی قوانین عجیب فیزیک کوانتوم را مهار کرده است تا کوبیت های اطلاعات را به دست آورد. کوبیت ها برخلاف بیت های معمولی می تواند در هر زمان بیانگر بیش از یک عدد باشد.
کارشناسان رایانه چندین سال پیش دریافتند که نشان دادن همزمان چند مقدار عددی می تواند زمان لازم برای حل مسائل عددی را از چند سال به چند دقیقه کاهش دهد ولی تاکنون کسی نتوانسته است بیش از یک مشت کوبیت را در یک لحظه اداره کند. شرکت D-Wave ادعا می کند که این مشکل را حل کرده است. آنها مدارهایی را که از فلز کمیاب نیوبیوم ساخته شده است تا پنج هزارم درجه بالاتر از صفر مطلق سرد می کنند. هر یک از این ۱۶ مدار ابررسانا (فوق هادی) به عنوان یک کوبیت انجام وظیفه می کند. شرکت مذکور طرح هایی برای توسعه این پروژه نیز دارد. آنها امیدوارند که تا پایان سال ۲۰۰۸ از یک ماشین هزار کوبیتی نیرومند بهره برداری کنند.
D-Wave هنوز اطلاعات مربوط به انجام آزمایش های اولیه اریون را منتشر نکرده است، اما بعضی از کارشناسان خوش بینی محدود خود را درباره ماشینی که می تواند شروع محاسبه کوانتومی را اعلام کند، بیان کرده اند. «لوید» مهندس مکانیک دانشگاه MIT می گوید؛ «من فکر می کنم که این بخش از کار که تاکنون انجام شده، بالقوه محکم و قابل اطمینان است.» البته کارشناسان دیگر نسبت به این موضوع قدری تردید دارند.
کوبیت ها باید در یک حالت کوانتومی تجمعی فعالیت کنند به گونه یی که هر عملی که روی یک کوبیت صورت می گیرد، همزمان بر کوبیت های دیگر نیز تاثیر بگذارد. به دست آوردن این نوع انسجام، کار ساده یی نیست. «جان مارتینیز»، فیزیکدان شاغل در دانشگاه کالیفرنیا (در شهر سانتاباربارا) می گوید؛ «پس از صحبت با کارشناسان شرکتD-Wave و فهمیدن فرآیند اساس ساخت اکنون می دانم که انسجام کوانتومی در سیستم آنها در سطح خیلی پایینی است.»
اما به نظر می رسد که «گئوردی رز»، بنیانگذار شرکت مذکور از این بابت نگرانی ندارد. او چنین اظهار می کند؛ «کاری که ما می خواهیم انجام دهیم آن است که مدارهای کوانتومی را تولید کنیم و سپس ببینیم که آیا آنها به گونه یی که یک کامپیوتر کوانتومی باید فعالیت داشته باشد، رفتار می کنند یا خیر.»
کارشناسان رایانه چندین سال پیش دریافتند که نشان دادن همزمان چند مقدار عددی می تواند زمان لازم برای حل مسائل عددی را از چند سال به چند دقیقه کاهش دهد ولی تاکنون کسی نتوانسته است بیش از یک مشت کوبیت را در یک لحظه اداره کند. شرکت D-Wave ادعا می کند که این مشکل را حل کرده است. آنها مدارهایی را که از فلز کمیاب نیوبیوم ساخته شده است تا پنج هزارم درجه بالاتر از صفر مطلق سرد می کنند. هر یک از این ۱۶ مدار ابررسانا (فوق هادی) به عنوان یک کوبیت انجام وظیفه می کند. شرکت مذکور طرح هایی برای توسعه این پروژه نیز دارد. آنها امیدوارند که تا پایان سال ۲۰۰۸ از یک ماشین هزار کوبیتی نیرومند بهره برداری کنند.
D-Wave هنوز اطلاعات مربوط به انجام آزمایش های اولیه اریون را منتشر نکرده است، اما بعضی از کارشناسان خوش بینی محدود خود را درباره ماشینی که می تواند شروع محاسبه کوانتومی را اعلام کند، بیان کرده اند. «لوید» مهندس مکانیک دانشگاه MIT می گوید؛ «من فکر می کنم که این بخش از کار که تاکنون انجام شده، بالقوه محکم و قابل اطمینان است.» البته کارشناسان دیگر نسبت به این موضوع قدری تردید دارند.
کوبیت ها باید در یک حالت کوانتومی تجمعی فعالیت کنند به گونه یی که هر عملی که روی یک کوبیت صورت می گیرد، همزمان بر کوبیت های دیگر نیز تاثیر بگذارد. به دست آوردن این نوع انسجام، کار ساده یی نیست. «جان مارتینیز»، فیزیکدان شاغل در دانشگاه کالیفرنیا (در شهر سانتاباربارا) می گوید؛ «پس از صحبت با کارشناسان شرکتD-Wave و فهمیدن فرآیند اساس ساخت اکنون می دانم که انسجام کوانتومی در سیستم آنها در سطح خیلی پایینی است.»
اما به نظر می رسد که «گئوردی رز»، بنیانگذار شرکت مذکور از این بابت نگرانی ندارد. او چنین اظهار می کند؛ «کاری که ما می خواهیم انجام دهیم آن است که مدارهای کوانتومی را تولید کنیم و سپس ببینیم که آیا آنها به گونه یی که یک کامپیوتر کوانتومی باید فعالیت داشته باشد، رفتار می کنند یا خیر.»
nazliii
مدیر مهندسی برق مخابرات - متخصص نیمه هادی
تلویزیون‌های پلاسما شامل میلیون‌ها ریزلوله‌ای هستند که با گاز یونیزه شده پر شده‌اند و اجازه عبور جریان الکتریکی را می‌دهند، اما فیزیکدان‌هایی از دانشگاه ایلینویز در حال توسعه چیزی به نام "باطری کوانتومی دیجیتالی" هستند که از میلیاردها لوله نازک‌تر (نانولوله) استفاده میکند.
این گروه، به رهبری آلفرد دابلیو هابلر، با حذف کردن گاز یونیزه از داخل این لوله‌های ریز، قصد دارد از مزیت مربوط به میدان‌های الکتریکی قوی در ذخیره‌سازی الکتریسیته استفاده کند. هنگامی که گاز حذف میگردد، خلا ایجاد شده در داخل لوله به مانند یک عایق در ذخیره‌سازی میدان الکتریکی عمل میکند. هابلر میگوید که این افزاره میتواند نسبت به باطری‌های فعلی دو برابر بیشتر الکتریسیته ذخیره کند، و در همان زمان میتواند اطلاعات دیجیتالی را نیز حفظ نماید.
شمایی از یک آرایه شامل چهار نانولوله خلا (سطح مقطع، نمای جانبی). کاتد تخت است. آند به صورت یک نانونوک بر روی الکترود تخت است.
این باطری به نام باطری کوانتومی دیجیتالی خوانده میشود زیرا در مقیاس کوانتومی کار میکند و میدان الکتریکی قوی حاصل از احاطه شدن پروتون‌های با بار مثبت توسط الکترونهای با بار منفی، در اتم را گیراندازی میکند. این افزاره از موثرترین راه برای ذخیره‌سازی انرژی، که در پیوندهای بین اتمها وجود دارد، استفاده میکند (انرژی در گازوئیل و نفت سفید به این روش ذخیره شده است.)
نانولوله‌های بایاس معکوس این باطری بسیار قوی‌تر و کوچکتر از لوله‌های پلاسما هستند و گاز خیلی کم و یا هیچ گازی در داخل خود ندارند. هابلر گفت که این لوله‌ها دارای طول پنج نانومتری خواهند بود و میلیاردها عدد از آنها در کنار هم بسته‌بندی خواهند شد تا بتوانند توان کافی برای اکثر افزاره‌های 15 ولتی را مهیا کنند.
هر نانولوله همچنین نمایشگر یک بیت اطلاعاتی خواهد بود (0 یا 1 که بستگی به باردار بودن یا نبودن لوله دارد). این به آن معناست که افزاره مذکور میتواند به‌عنوان یک فلاش درایو برای ذخیره اطلاعات دیجیتالی استفاده شود. هابلر گفت که فلاش درایو از کمترین انرژی ممکن برای ذخیره‌سازی بار استفاده میکند در حالیکه هدف افزاره مذکور بیشترین مقدار انرژی ممکن است.
این محققان نتایج خود را در مجله‌ی Complexity منتشر کرده‌اند.
این گروه، به رهبری آلفرد دابلیو هابلر، با حذف کردن گاز یونیزه از داخل این لوله‌های ریز، قصد دارد از مزیت مربوط به میدان‌های الکتریکی قوی در ذخیره‌سازی الکتریسیته استفاده کند. هنگامی که گاز حذف میگردد، خلا ایجاد شده در داخل لوله به مانند یک عایق در ذخیره‌سازی میدان الکتریکی عمل میکند. هابلر میگوید که این افزاره میتواند نسبت به باطری‌های فعلی دو برابر بیشتر الکتریسیته ذخیره کند، و در همان زمان میتواند اطلاعات دیجیتالی را نیز حفظ نماید.
شمایی از یک آرایه شامل چهار نانولوله خلا (سطح مقطع، نمای جانبی). کاتد تخت است. آند به صورت یک نانونوک بر روی الکترود تخت است.
این باطری به نام باطری کوانتومی دیجیتالی خوانده میشود زیرا در مقیاس کوانتومی کار میکند و میدان الکتریکی قوی حاصل از احاطه شدن پروتون‌های با بار مثبت توسط الکترونهای با بار منفی، در اتم را گیراندازی میکند. این افزاره از موثرترین راه برای ذخیره‌سازی انرژی، که در پیوندهای بین اتمها وجود دارد، استفاده میکند (انرژی در گازوئیل و نفت سفید به این روش ذخیره شده است.)
نانولوله‌های بایاس معکوس این باطری بسیار قوی‌تر و کوچکتر از لوله‌های پلاسما هستند و گاز خیلی کم و یا هیچ گازی در داخل خود ندارند. هابلر گفت که این لوله‌ها دارای طول پنج نانومتری خواهند بود و میلیاردها عدد از آنها در کنار هم بسته‌بندی خواهند شد تا بتوانند توان کافی برای اکثر افزاره‌های 15 ولتی را مهیا کنند.
هر نانولوله همچنین نمایشگر یک بیت اطلاعاتی خواهد بود (0 یا 1 که بستگی به باردار بودن یا نبودن لوله دارد). این به آن معناست که افزاره مذکور میتواند به‌عنوان یک فلاش درایو برای ذخیره اطلاعات دیجیتالی استفاده شود. هابلر گفت که فلاش درایو از کمترین انرژی ممکن برای ذخیره‌سازی بار استفاده میکند در حالیکه هدف افزاره مذکور بیشترین مقدار انرژی ممکن است.
این محققان نتایج خود را در مجله‌ی Complexity منتشر کرده‌اند.
پریز های آینده: شارژر USBدر دیوار
پریز های آینده: شارژر USBدر دیوار
کم کم تعداد ابزار الکترونیکی که به کمک پورت USB شارژ می شوند در حال افزايش است. با وجود آنکه اکثر اوقات مدت زمان زیادی از روز را در کنار لپ تاپ ها و یا کامپيوتر های روميزی سپری می کنیم، اما باز هم ممکن است روزی پيش بیاید که حوصله اتاق کار را نداشته باشیم و بخواهیم در اتاق خواب یا پذیرایی مانده و گوشی یا مديا پلیر خود را شارژ کنیم.
این يک پریز برق دیواری است که دارای دو خروجی سه شاخه و دو خروجی USB می باشد.این پريز که با عنوان Truepower معرفی شده می تواند بدون اتصال به لپ تاپ و یا کيس کامپیوتر های رومیزی از طريق نصب بر روی ديوار امکان شارژ وسایل با خروجی يو اس بی را فراهم کند. نگران سوختن دستگاه های خود هم نباشید چون این پریز با تبدیل برق 220 ولت در خروجی های USBاش به 5 ولت، هیچ آسیبی به آنها نمی زند.
این پریز از اوايل سال 2010 با قیمت 9.95$ عرضه می شود.
پریز های آینده: شارژر USBدر دیوار
کم کم تعداد ابزار الکترونیکی که به کمک پورت USB شارژ می شوند در حال افزايش است. با وجود آنکه اکثر اوقات مدت زمان زیادی از روز را در کنار لپ تاپ ها و یا کامپيوتر های روميزی سپری می کنیم، اما باز هم ممکن است روزی پيش بیاید که حوصله اتاق کار را نداشته باشیم و بخواهیم در اتاق خواب یا پذیرایی مانده و گوشی یا مديا پلیر خود را شارژ کنیم.
این يک پریز برق دیواری است که دارای دو خروجی سه شاخه و دو خروجی USB می باشد.این پريز که با عنوان Truepower معرفی شده می تواند بدون اتصال به لپ تاپ و یا کيس کامپیوتر های رومیزی از طريق نصب بر روی ديوار امکان شارژ وسایل با خروجی يو اس بی را فراهم کند. نگران سوختن دستگاه های خود هم نباشید چون این پریز با تبدیل برق 220 ولت در خروجی های USBاش به 5 ولت، هیچ آسیبی به آنها نمی زند.
این پریز از اوايل سال 2010 با قیمت 9.95$ عرضه می شود.
كابل برق را فراموش كنيد: برق را به تلويزيون خود بتابانيد!
كابل برق را فراموش كنيد: برق را به تلويزيون خود بتابانيد!
بعد از آن دردسر شارژ تلفن‌ها، ام‌پي‌تري پليرها و پي‌دي‌اي‌ها قرار دارد. معمولا خيلي دردسر ساز نيست، ولي خيلي پيش مي‌آيد كه شارژ باطري را فراموش كنيد و خانه را با يك باطري خالي ترك كنيد. آيا زندگي ساده‌تر نمي‌شد اگر هنگامي كه وارد يك ساختمان مي‌شديد، نيروي برق به طور نامرئي به دستگاه شما تابيده مي‌شد؟ ارتباطات بي‌سيم در همه جا وجود دارد، پس چرا ما نمي‌توانيم براي هميشه دستگاه‌هاي الكترونيك خود را هم از كابل‌هاي برق جدا كنيم. نيوساينتيست در مقاله‌اي به پاسخي براي اين پرسش پرداخته است.
تا كنون بهره‌وري پايين انتقال توان و مسائل ايمني، تلاش‌ها براي انتقال بي‌سيم نيروي برق را بي‌اثر كرده بود، ولي چند شركت نوآور جديد التاسيس و چند نام بزرگ، مانند سوني و اينتل، يك بار ديگر سعي دارند اين امر را ممكن سازند. چند ساله اخير شاهد ارائه سمينارهايي بوده است كه وعده تامين نيروي الكتريكي مورد نياز براي موبايل‌ها، لپتاپها و تلويزيون‌ها به صورت بي‌سيم مي‌دهند. آيا ما به زودي شاهد وداع با سيم، يك بار و براي هميشه خواهيم بود؟
آرزويي به قدمت توليد برق
ايده انتقال بي‌سيم نيرو تقريبا به اندازه خود توليد برق قدمت دارد. در آغاز قرن بيستم، نيكلا تسلا پيشنهاد استفاده از كويل‌هاي بزرگ براي انتقال برق از طريق لايه تروپوسفر اتمسفر به خانه‌ها را داد. او حتي شروع به ساخت يك برج به نام واردن‌كليف در لانگ‌آيلند نيويورك كرد، كه يك برج مخابراتي خيلي بزرگ بود كه مي‌توانست با استفاده از آن ايده خود براي انتقال بي‌سيم نيروي برق را بيازمايد. ولي داستان جايي قطع شد كه حاميان مالي وي، هنگامي كه دريافتند كه هيچ راه عملي وجود ندارد كه بشود مطمئن شد كه مردم پول برقي را كه از ان استفاده مي‌كنند مي‌پردازند، و در عوض شبكه برق سيمي گسترش يافت. انتقال بي‌سيم دوباره در دهه 1960 بروز يافت، زماني كه يك هليكوپتر مينياتوري به نمايش درآمد كه انرژي خود را از امواج مايكروويوي دريافت مي‌كرد كه از زمين به آن تابيده مي‌شد. برخي ادعا كردند كه يك روز ما قادر خواهيم بود كه نيروي مورد نياز فضاپيماهاي خود را با تاباندن پرتوهاي ليزر به آنها تامين كنيم. و به همين ترتيب، كارهاي نظري زيادي بر روي احتمال تاباندن نيرو به زمين از فضاپيماهايي كه انرژي خورشيدي را جذب مي‌كنند، انجام شد.
با اين وجود، انتقال نيروي بي‌سيم زمين به زمين در فاصله طولاني، نياز به زيرساخت‌هاي گران قيمتي دارد، و با نگراني‌ها در مورد امنيت انتقال نيرو از طريق امواج مايكروويو پرتوان، خيلي از اين ايده استقبال نشد.
دردسري به نام كابل برق
به رغم اينكه ما در آينده نزديك شاهد يك شبكه نيروي بي‌سيم نخواهيم بود، ايده تاباندن انرژي در يك مقياس كوچك‌تر به سرعت در حال گسترش است. اين تا حد زيادي به اين دليل است كه با وجود ارتباطات بي‌سيم، مانند واي‌فاي و بلوتوث، و مدارهاي الكتريكي كه هر روز كوچك‌تر مي‌شوند، اكنون كابل‌هاي برق تنها مانع بر سر راه اين هستند كه كاملا قابل حمل شوند.
با اين محرك جديد، مهندسين و شركت‌هاي نواور به استقبال اين چالش رفتند و به رغم اينكه تاباندن انرژي هنوز در مرحله طفوليت قرار دارد، به نظر مي‌رسد كه سه حالت براي آينده آن متصور باشد. استفاده از امواج راديويي براي انتقال الكتريسيته شايد مشخص‌ترين راه حل باشد، چرا كه در اصل از همان نوع از فرستنده‌اي و گيرنده‌اي استفاده مي‌كنيد كه در مخابرات واي‌فاي از آن استفاده مي‌شود. شركت پاوركست كه در پيتزبورگ پنسيلوانيا مستقر است، به تازگي از اين فناوري براي انتقال نيرويي در حد ميكرووات و يا ميلي‌وات در فواصل بيش از 15 متر براي حسگرهاي صنعتي استفاده كرده است. آنها اعتقاد دارند كه مي‌توان يك روز از رويكرد مشابهي براي شارژ ابزارهاي كوچكي مانند كنترل از راه دور، ساعتهاي زنگ‌دار و يا حتي موبايل استفاده كرد.
يك احتمال دوم براي ابزارهاي پرمصرف‌تر، تاباندن يك پرتو ليزر فروسرخ تنظيم شده به يك سلول فتوولتائيك است كه پرتو را به انرژي الكتريكي بازتبديل مي‌كند. اين رويكردي است كه شركت PowerBeam واقع در سن‌خوزه كاليفرنيا انتخاب كرده است، ولي تا كنون بازدهي آن تنها بين 15 و 30 درصد بوده است. درست است كه مي‌توان از اين روش براي تامين نيروي دستگاه‌هاي پرمصرف‌تر استفاده كرد، ولي در عمل تلفات زيادي دارد.
اين فناوري براي تامين نيروي لامپ‌هاي بي‌سيم، بلندگوها و ابزارهاي الكترونيك با مصرف برق كمتر از 10 وات به كار رفته است. در طول زمان و با ارتقاي فناوري ليزر و سلول‌هاي فتوولتائيك، شركت اميدوار است كه بازدهي بالاتر از 50 درصد هم امكان پذير شود. گراهام مي‌گويد: «هيچ دليلي وجود ندارد كه ما نتوانيم در نهايت يك لپتاپ را به اين ترتيب شارژ كنيم». بر خلاف برخي از فناوري‌هاي امكان پذير ديگر، يك ليزر متمركز انرژي كمي را در فواصل طولاني از دست مي‌دهد، و بازدهي خود را از دست نمي‌دهد: «صد متر فاصله طواني محسوب نمي‌شود».
پرتوهاي دردسرساز
ديگران نسبت به عملي بودن اين روش براي ابزارهاي واقعا قابل حمل خوشبين نيستند، ابزاري كه دائما در و بين اتاق‌ها در حركت هستند. منو ترفرز، رئيس كنسرسيوم نيروي بي‌سيم در هلند مي‌گويد: «يك پرتو فروسرخ نمي‌تواند براي شارژ يك گوشي موبايل مناسب باشد، چرا كه جاي مشخصي ندارد». راه حل پاوربيم قرار دادن يك لامپ كوچك فلوئورسنت در دستگاه گيرنده است تا دوربيني كه در فرستنده كار گذاشته شده است، بتواند آن را رهگيري كند و امواج ليزر را به همان سو بفرستد. مشكل ديگر اين است كه براي هر دستگاهي كه مي‌خواهيد شارژ كنيد بايد يك پرتو مجزا فرستاده شود، مسئله‌اي كه به گفته آريستيديس كاراليس از ام‌آ‌ي‌تي براي مهندسين دردسرساز خواهد بود، وي در حال حاضر مشغول كار بر روي يك سيستم جايگزين انتقال بي‌سيم نيروي برق است.
سومين احتمال نيز القاي مغناطيسي است، كه جذاب‌ترين انتخاب براي كاربردهاي بزرگ محلي است. يك ميدان مغناطيسي متناوب كه از يك كويل ناشي مي‌شودكه مي‌تواند در كويل ديگري كه در نزديكي آن باشد، جريان الكتريكي را القا كند، اين همن روشي است كه خيلي از ابزارها مانند مسواك‌هاي برقي و حتي برخي از موبايل‌ها باطري‌هاي خود را شارژ مي‌كنند. ولي مشكل اينجا است كه به رغم اينكه درست در مجاورت كويل، بازدهي دستگاه خيلي خوب است ولي وقتي كه حتي تنها چند ميليمتر فاصله وجود داشته باشد، اين بازدهي به صفر مي‌رسد.
اين اصل شناخته شده‌اي است كه در صورتي كه دو شيء در فركانس مشابهي رزونانس داشته باشند، انرژي مكانيكي منتقل شده، خيلي بيشتر مي‌شود، وقتي كه يك خواننده اپرا با صداي خود يك ليوان را به لرزش در مي‌آورد از همين اصل استفاده مي‌كند. كاراليس و همكارانش مي‌خواستند تا ببينند كه آيا مي‌توان به همين ترتيب بازدهي ميدان مغناطيسي را در فواصل طولاني‌تر بالا برد يا نه.
گروه از يك كويل القايي متصل به يك خازن استفاده كردند. انرژي در مدار به سرعت بين يك ميدان الكتريكي در خازن و يك ميدان مغناطيسي در كويل نوسان مي‌كند. فركانس اين لرزش توسط توانايي خازن براي ذخيره بار و قابليت كويل براي توليد يك ميدان مغناطيسي كنترل مي‌شود. اگر فركانس در مدار فرستنده انرژي با گيرنده متفاوت باشد، رزونانس اتفاق نمي‌افتذ. نتيجه اين خواهد بود كه انرژي ارسالي از سوي فرستنده هم فاز با انرژي كه در گيرنده وجود دارد نخواهد بود و در نتيجه آن، اين دو همديگر را خنثي مي‌كنند. ولي گروه به اين نكته توجه داشت كه اگر فرستنده و گيرنده رزونانت باشند، ميدان‌ها در دو كويل با هم سنكرون خواهند بود، كه به اين معني است كه تداخل آنها سازنده است و مقدار انرژي منتقل شده افزايش مي‌يابد.
آنها نظريه خود را در سال 2007 با موفقيت آزمايش كردند، نتيجه: انتقال 60 وات در فاصله 2 متر، با بازدهي 50 درصد. گروه از آن زمان و برا پيشبرد اين نظريه، يك شركت تاسيس كرده كه WiTricity نام دارد. سال ذشته، شركت از دو كويل مربعي به عرض 30 سانتيمتر استفاده كرد، يكي در فرستنده و ديگري در گيرنده، تا يك تلويزيون 50 واتي را با بازدهي 70 درصدي، در فاصله نيم متري از منبع نيرو تغذيه كند. كاراليس مي‌گويد: «در برخي موارد، افزايش بازدهي در اثر رزونانس مي‌تواند بيش از صد هزار بار بيش از حالت بدون رزونانس باشد». بر خلاف انتقال انرژي ليزري كه نياز به ديد مستقيم داشت، ميدان مغناطيسي روي گيرنده متمركز نمي‌شود و مي‌تواند از موانع بين فرستنده و گيرنده هم عبور كند.
شركت‌هاي بزرگ الكترونيكي نيز به سرمايه گذاري روي «انتقال رزونانسي» علاقه نشان داده‌اند. براي مثال، سوني يك تلويزيون بي‌سيم را به نمايش گذاشته و اينتل نيز در حال سرمايه گذاري بر روي اين فناوري براي دسته‌اي از ابزارها است. اميلي كوپر، از محققين آزمايشگاه اينتل در سياتل مي‌گويد: «بازدهي انتقال نيرو كاملا مستقل از ميزان توان است، در نتيجه مي‌توان براي لپتاپها، دستگاه‌هاي الكترونيكي براي مصرف‌كنندگان مانند تلويزيون‌ها، و ابزارهاي كوچك‌تر قابل حملي مانند موبايل‌ها هم مي‌توان از همين روش استفاده كرد». به عبارت ديگر، بازدهي انرژي براي تغذيه يك تلويزيون پلاسماي بزرگ و يك پي‌دي‌اي كوچك با استفاده از رزونانس به يك اندازه خواهد بود.
با چنين ارائه‌هاي نويدبخشي، به نظر محتمل مي‌آيد كه انتقال نيرو بدون سيم، در آينده نقش مهمي در منازل ما بازي كند. در حال حاضر، يك استاندارد تكنيكي، كه Qi نام دارد، براي تكنيك القاي مغناطيسي غير رزونانسي وجود دارد، و صفحات سازگار با آن نيز به زودي در دسترس خواهند بود. براي ديگر روش‌ها هنوز زود است، ولي استانداردهاي مشابهي نيز براي آنها ارائه خواهند شد.
مضرات براي انسان
ولي اين فناوري با موانعي نيز روبرو خواهد شد. به يك دليل، شما نگراني در مورد انتقال پرتوهاي نسبتا پرتوان انرژي از اتمسفر را ناديده گرفته‌ايد. براي مثال، انتقال ليزري را در نظر بگيريد: كاراليس مي‌گويد كه «انرژي بالايي كه در پرتوهاي اريك ليزر متراكم شده مي‌تواند صدمات جدي به سلامتي افراد وارد كند». ولي در محصولات پاوربيم اين امر خطرناك نخواهد بود. اگر دوربين كوچك روي فرستنده نتواند لامپ كوچك روي گيرنده را ببيند، در عرض چند هزارم ثانيه ليزر را خاموش مي‌كند. و جهت افزايش ايمني هم، اگر گيرنده يك قطعي ناخواسته در دريافت ليزر را حس كند، پيامي از طريق راديو براي فرستنده ارسال مي‌كند.
ولي قرار گرفتن در معرض امواج راديويي و ميدان‌هاي مغناطيسي متناوب نيز خطرات بالقوه خود را دارد. اگر آنها گرما را به سلول‌هاي ما ارسال كنند، مي‌توانند در يك بازه زماني طولاني به بافت‌ها آسيب وارد كنند. ولي با توجه به اين كه ميزان امواجي كه محصولات شركت‌هايي مانند ويتريسيتي ما را در معرض آن قرار مي‌دهند كمتر از حد مجاز استانداردها است، نبايد خطر خاصي ما را تهديد كند.
ولي اين ترس وجود دارد كه ميدان‌هاي الكترومغناطيسي بافت‌ها را از طريق يك مكانيزم ديگر غير گرمايي تخريب كنند، مانند نگراني كه در مورد گوشي‌هاي موبايل وجود دارد. وقتي كه هيچ تحقيق گسترده در دسترسي براي آزمودن در معرض قرار گرفتن در طولاني مدت وجود ندارد، آنها مجبور بودند كه به تحقيقات آزمايشگاهي اتكا كنند، كه آنها هم هيچ تاثير آشكار يا تكرار پذيري را پيدا نكرده‌اند. و اين يعني اين كه اين قضيه مضر بودن يا نبودن امواج مايكروويو كماكان لاينحل باقي خواهد ماند.
ولي شايد نگراني بيشتر مربوط به مسائل زيست محيطي باشد. در حالي كه زمين هر روز گرم‌تر مي‌شود، خيلي از مردم به دنبال راهي براي افزايش بهره‌وري و ذخيره انرژي مي‌گردند، تا به اين ترتيب انتشار گازهاي گلخانه‌اي از نيروگاه‌ها كاهش يابد. براي برخي از افراد، انتقال بي‌سيم نيروي برق با توجه به تلفاتش، به معني يك گام رو به عقب خواهد بود.
شايد وقتي به تك تك ابزارها نگاه مي‌كنيم، ميزان اتلاف انرژي زياد به نظر نرسد، ولي اگر كل خانه از يك سيستم بي‌سيم استفاده كند و اين امر در تعداد زيادي از منازل اتفاق بيفتد، داستان ديگري خواهد بود. پرسش اين است كه چرا بايد به جاي كاهش تلفات مصرف برق، رو به يك سيستم بي‌سيم انتقال انرژي بياوريم، فقط به اين دليل كه زيباتر خواهد بود؟
كابل برق را فراموش كنيد: برق را به تلويزيون خود بتابانيد!
انتقال نيروي برق بدون استفاده از سيم، از روياهاي ديرينه نويسندگان علمي‌تخيلي به شمار مي‌رود. اما با پيشرفت‌هاي مهندسي، ابزارهاي همراه و خودروهاي الكتريكي، اين رويا به زودي به واقعيت مي‌پيوندد.
مجيد جويا: كابل‌هاي برق همواره گرد و غبار را به خود جلب مي‌كنند. كامپيوترها، تلويزيون‌ها و پخش كننده‌هاي موسيقي هر ساله باريك‌تر مي‌شوند، ولي سيم‌هاي جمع شده در گوشه هر اتاق، يك مانع زشت بر سر راه مينيماليسم واقعي است. آيا راهي براي حل اين مشكل وجود دارد؟
بعد از آن دردسر شارژ تلفن‌ها، ام‌پي‌تري پليرها و پي‌دي‌اي‌ها قرار دارد. معمولا خيلي دردسر ساز نيست، ولي خيلي پيش مي‌آيد كه شارژ باطري را فراموش كنيد و خانه را با يك باطري خالي ترك كنيد. آيا زندگي ساده‌تر نمي‌شد اگر هنگامي كه وارد يك ساختمان مي‌شديد، نيروي برق به طور نامرئي به دستگاه شما تابيده مي‌شد؟ ارتباطات بي‌سيم در همه جا وجود دارد، پس چرا ما نمي‌توانيم براي هميشه دستگاه‌هاي الكترونيك خود را هم از كابل‌هاي برق جدا كنيم. نيوساينتيست در مقاله‌اي به پاسخي براي اين پرسش پرداخته است.
تا كنون بهره‌وري پايين انتقال توان و مسائل ايمني، تلاش‌ها براي انتقال بي‌سيم نيروي برق را بي‌اثر كرده بود، ولي چند شركت نوآور جديد التاسيس و چند نام بزرگ، مانند سوني و اينتل، يك بار ديگر سعي دارند اين امر را ممكن سازند. چند ساله اخير شاهد ارائه سمينارهايي بوده است كه وعده تامين نيروي الكتريكي مورد نياز براي موبايل‌ها، لپتاپها و تلويزيون‌ها به صورت بي‌سيم مي‌دهند. آيا ما به زودي شاهد وداع با سيم، يك بار و براي هميشه خواهيم بود؟
آرزويي به قدمت توليد برق
ايده انتقال بي‌سيم نيرو تقريبا به اندازه خود توليد برق قدمت دارد. در آغاز قرن بيستم، نيكلا تسلا پيشنهاد استفاده از كويل‌هاي بزرگ براي انتقال برق از طريق لايه تروپوسفر اتمسفر به خانه‌ها را داد. او حتي شروع به ساخت يك برج به نام واردن‌كليف در لانگ‌آيلند نيويورك كرد، كه يك برج مخابراتي خيلي بزرگ بود كه مي‌توانست با استفاده از آن ايده خود براي انتقال بي‌سيم نيروي برق را بيازمايد. ولي داستان جايي قطع شد كه حاميان مالي وي، هنگامي كه دريافتند كه هيچ راه عملي وجود ندارد كه بشود مطمئن شد كه مردم پول برقي را كه از ان استفاده مي‌كنند مي‌پردازند، و در عوض شبكه برق سيمي گسترش يافت. انتقال بي‌سيم دوباره در دهه 1960 بروز يافت، زماني كه يك هليكوپتر مينياتوري به نمايش درآمد كه انرژي خود را از امواج مايكروويوي دريافت مي‌كرد كه از زمين به آن تابيده مي‌شد. برخي ادعا كردند كه يك روز ما قادر خواهيم بود كه نيروي مورد نياز فضاپيماهاي خود را با تاباندن پرتوهاي ليزر به آنها تامين كنيم. و به همين ترتيب، كارهاي نظري زيادي بر روي احتمال تاباندن نيرو به زمين از فضاپيماهايي كه انرژي خورشيدي را جذب مي‌كنند، انجام شد.
با اين وجود، انتقال نيروي بي‌سيم زمين به زمين در فاصله طولاني، نياز به زيرساخت‌هاي گران قيمتي دارد، و با نگراني‌ها در مورد امنيت انتقال نيرو از طريق امواج مايكروويو پرتوان، خيلي از اين ايده استقبال نشد.
دردسري به نام كابل برق
به رغم اينكه ما در آينده نزديك شاهد يك شبكه نيروي بي‌سيم نخواهيم بود، ايده تاباندن انرژي در يك مقياس كوچك‌تر به سرعت در حال گسترش است. اين تا حد زيادي به اين دليل است كه با وجود ارتباطات بي‌سيم، مانند واي‌فاي و بلوتوث، و مدارهاي الكتريكي كه هر روز كوچك‌تر مي‌شوند، اكنون كابل‌هاي برق تنها مانع بر سر راه اين هستند كه كاملا قابل حمل شوند.
با اين محرك جديد، مهندسين و شركت‌هاي نواور به استقبال اين چالش رفتند و به رغم اينكه تاباندن انرژي هنوز در مرحله طفوليت قرار دارد، به نظر مي‌رسد كه سه حالت براي آينده آن متصور باشد. استفاده از امواج راديويي براي انتقال الكتريسيته شايد مشخص‌ترين راه حل باشد، چرا كه در اصل از همان نوع از فرستنده‌اي و گيرنده‌اي استفاده مي‌كنيد كه در مخابرات واي‌فاي از آن استفاده مي‌شود. شركت پاوركست كه در پيتزبورگ پنسيلوانيا مستقر است، به تازگي از اين فناوري براي انتقال نيرويي در حد ميكرووات و يا ميلي‌وات در فواصل بيش از 15 متر براي حسگرهاي صنعتي استفاده كرده است. آنها اعتقاد دارند كه مي‌توان يك روز از رويكرد مشابهي براي شارژ ابزارهاي كوچكي مانند كنترل از راه دور، ساعتهاي زنگ‌دار و يا حتي موبايل استفاده كرد.
يك احتمال دوم براي ابزارهاي پرمصرف‌تر، تاباندن يك پرتو ليزر فروسرخ تنظيم شده به يك سلول فتوولتائيك است كه پرتو را به انرژي الكتريكي بازتبديل مي‌كند. اين رويكردي است كه شركت PowerBeam واقع در سن‌خوزه كاليفرنيا انتخاب كرده است، ولي تا كنون بازدهي آن تنها بين 15 و 30 درصد بوده است. درست است كه مي‌توان از اين روش براي تامين نيروي دستگاه‌هاي پرمصرف‌تر استفاده كرد، ولي در عمل تلفات زيادي دارد.
اين فناوري براي تامين نيروي لامپ‌هاي بي‌سيم، بلندگوها و ابزارهاي الكترونيك با مصرف برق كمتر از 10 وات به كار رفته است. در طول زمان و با ارتقاي فناوري ليزر و سلول‌هاي فتوولتائيك، شركت اميدوار است كه بازدهي بالاتر از 50 درصد هم امكان پذير شود. گراهام مي‌گويد: «هيچ دليلي وجود ندارد كه ما نتوانيم در نهايت يك لپتاپ را به اين ترتيب شارژ كنيم». بر خلاف برخي از فناوري‌هاي امكان پذير ديگر، يك ليزر متمركز انرژي كمي را در فواصل طولاني از دست مي‌دهد، و بازدهي خود را از دست نمي‌دهد: «صد متر فاصله طواني محسوب نمي‌شود».
پرتوهاي دردسرساز
ديگران نسبت به عملي بودن اين روش براي ابزارهاي واقعا قابل حمل خوشبين نيستند، ابزاري كه دائما در و بين اتاق‌ها در حركت هستند. منو ترفرز، رئيس كنسرسيوم نيروي بي‌سيم در هلند مي‌گويد: «يك پرتو فروسرخ نمي‌تواند براي شارژ يك گوشي موبايل مناسب باشد، چرا كه جاي مشخصي ندارد». راه حل پاوربيم قرار دادن يك لامپ كوچك فلوئورسنت در دستگاه گيرنده است تا دوربيني كه در فرستنده كار گذاشته شده است، بتواند آن را رهگيري كند و امواج ليزر را به همان سو بفرستد. مشكل ديگر اين است كه براي هر دستگاهي كه مي‌خواهيد شارژ كنيد بايد يك پرتو مجزا فرستاده شود، مسئله‌اي كه به گفته آريستيديس كاراليس از ام‌آ‌ي‌تي براي مهندسين دردسرساز خواهد بود، وي در حال حاضر مشغول كار بر روي يك سيستم جايگزين انتقال بي‌سيم نيروي برق است.
سومين احتمال نيز القاي مغناطيسي است، كه جذاب‌ترين انتخاب براي كاربردهاي بزرگ محلي است. يك ميدان مغناطيسي متناوب كه از يك كويل ناشي مي‌شودكه مي‌تواند در كويل ديگري كه در نزديكي آن باشد، جريان الكتريكي را القا كند، اين همن روشي است كه خيلي از ابزارها مانند مسواك‌هاي برقي و حتي برخي از موبايل‌ها باطري‌هاي خود را شارژ مي‌كنند. ولي مشكل اينجا است كه به رغم اينكه درست در مجاورت كويل، بازدهي دستگاه خيلي خوب است ولي وقتي كه حتي تنها چند ميليمتر فاصله وجود داشته باشد، اين بازدهي به صفر مي‌رسد.
اين اصل شناخته شده‌اي است كه در صورتي كه دو شيء در فركانس مشابهي رزونانس داشته باشند، انرژي مكانيكي منتقل شده، خيلي بيشتر مي‌شود، وقتي كه يك خواننده اپرا با صداي خود يك ليوان را به لرزش در مي‌آورد از همين اصل استفاده مي‌كند. كاراليس و همكارانش مي‌خواستند تا ببينند كه آيا مي‌توان به همين ترتيب بازدهي ميدان مغناطيسي را در فواصل طولاني‌تر بالا برد يا نه.
گروه از يك كويل القايي متصل به يك خازن استفاده كردند. انرژي در مدار به سرعت بين يك ميدان الكتريكي در خازن و يك ميدان مغناطيسي در كويل نوسان مي‌كند. فركانس اين لرزش توسط توانايي خازن براي ذخيره بار و قابليت كويل براي توليد يك ميدان مغناطيسي كنترل مي‌شود. اگر فركانس در مدار فرستنده انرژي با گيرنده متفاوت باشد، رزونانس اتفاق نمي‌افتذ. نتيجه اين خواهد بود كه انرژي ارسالي از سوي فرستنده هم فاز با انرژي كه در گيرنده وجود دارد نخواهد بود و در نتيجه آن، اين دو همديگر را خنثي مي‌كنند. ولي گروه به اين نكته توجه داشت كه اگر فرستنده و گيرنده رزونانت باشند، ميدان‌ها در دو كويل با هم سنكرون خواهند بود، كه به اين معني است كه تداخل آنها سازنده است و مقدار انرژي منتقل شده افزايش مي‌يابد.
آنها نظريه خود را در سال 2007 با موفقيت آزمايش كردند، نتيجه: انتقال 60 وات در فاصله 2 متر، با بازدهي 50 درصد. گروه از آن زمان و برا پيشبرد اين نظريه، يك شركت تاسيس كرده كه WiTricity نام دارد. سال ذشته، شركت از دو كويل مربعي به عرض 30 سانتيمتر استفاده كرد، يكي در فرستنده و ديگري در گيرنده، تا يك تلويزيون 50 واتي را با بازدهي 70 درصدي، در فاصله نيم متري از منبع نيرو تغذيه كند. كاراليس مي‌گويد: «در برخي موارد، افزايش بازدهي در اثر رزونانس مي‌تواند بيش از صد هزار بار بيش از حالت بدون رزونانس باشد». بر خلاف انتقال انرژي ليزري كه نياز به ديد مستقيم داشت، ميدان مغناطيسي روي گيرنده متمركز نمي‌شود و مي‌تواند از موانع بين فرستنده و گيرنده هم عبور كند.
شركت‌هاي بزرگ الكترونيكي نيز به سرمايه گذاري روي «انتقال رزونانسي» علاقه نشان داده‌اند. براي مثال، سوني يك تلويزيون بي‌سيم را به نمايش گذاشته و اينتل نيز در حال سرمايه گذاري بر روي اين فناوري براي دسته‌اي از ابزارها است. اميلي كوپر، از محققين آزمايشگاه اينتل در سياتل مي‌گويد: «بازدهي انتقال نيرو كاملا مستقل از ميزان توان است، در نتيجه مي‌توان براي لپتاپها، دستگاه‌هاي الكترونيكي براي مصرف‌كنندگان مانند تلويزيون‌ها، و ابزارهاي كوچك‌تر قابل حملي مانند موبايل‌ها هم مي‌توان از همين روش استفاده كرد». به عبارت ديگر، بازدهي انرژي براي تغذيه يك تلويزيون پلاسماي بزرگ و يك پي‌دي‌اي كوچك با استفاده از رزونانس به يك اندازه خواهد بود.
با چنين ارائه‌هاي نويدبخشي، به نظر محتمل مي‌آيد كه انتقال نيرو بدون سيم، در آينده نقش مهمي در منازل ما بازي كند. در حال حاضر، يك استاندارد تكنيكي، كه Qi نام دارد، براي تكنيك القاي مغناطيسي غير رزونانسي وجود دارد، و صفحات سازگار با آن نيز به زودي در دسترس خواهند بود. براي ديگر روش‌ها هنوز زود است، ولي استانداردهاي مشابهي نيز براي آنها ارائه خواهند شد.
مضرات براي انسان
ولي اين فناوري با موانعي نيز روبرو خواهد شد. به يك دليل، شما نگراني در مورد انتقال پرتوهاي نسبتا پرتوان انرژي از اتمسفر را ناديده گرفته‌ايد. براي مثال، انتقال ليزري را در نظر بگيريد: كاراليس مي‌گويد كه «انرژي بالايي كه در پرتوهاي اريك ليزر متراكم شده مي‌تواند صدمات جدي به سلامتي افراد وارد كند». ولي در محصولات پاوربيم اين امر خطرناك نخواهد بود. اگر دوربين كوچك روي فرستنده نتواند لامپ كوچك روي گيرنده را ببيند، در عرض چند هزارم ثانيه ليزر را خاموش مي‌كند. و جهت افزايش ايمني هم، اگر گيرنده يك قطعي ناخواسته در دريافت ليزر را حس كند، پيامي از طريق راديو براي فرستنده ارسال مي‌كند.
ولي قرار گرفتن در معرض امواج راديويي و ميدان‌هاي مغناطيسي متناوب نيز خطرات بالقوه خود را دارد. اگر آنها گرما را به سلول‌هاي ما ارسال كنند، مي‌توانند در يك بازه زماني طولاني به بافت‌ها آسيب وارد كنند. ولي با توجه به اين كه ميزان امواجي كه محصولات شركت‌هايي مانند ويتريسيتي ما را در معرض آن قرار مي‌دهند كمتر از حد مجاز استانداردها است، نبايد خطر خاصي ما را تهديد كند.
ولي اين ترس وجود دارد كه ميدان‌هاي الكترومغناطيسي بافت‌ها را از طريق يك مكانيزم ديگر غير گرمايي تخريب كنند، مانند نگراني كه در مورد گوشي‌هاي موبايل وجود دارد. وقتي كه هيچ تحقيق گسترده در دسترسي براي آزمودن در معرض قرار گرفتن در طولاني مدت وجود ندارد، آنها مجبور بودند كه به تحقيقات آزمايشگاهي اتكا كنند، كه آنها هم هيچ تاثير آشكار يا تكرار پذيري را پيدا نكرده‌اند. و اين يعني اين كه اين قضيه مضر بودن يا نبودن امواج مايكروويو كماكان لاينحل باقي خواهد ماند.
ولي شايد نگراني بيشتر مربوط به مسائل زيست محيطي باشد. در حالي كه زمين هر روز گرم‌تر مي‌شود، خيلي از مردم به دنبال راهي براي افزايش بهره‌وري و ذخيره انرژي مي‌گردند، تا به اين ترتيب انتشار گازهاي گلخانه‌اي از نيروگاه‌ها كاهش يابد. براي برخي از افراد، انتقال بي‌سيم نيروي برق با توجه به تلفاتش، به معني يك گام رو به عقب خواهد بود.
شايد وقتي به تك تك ابزارها نگاه مي‌كنيم، ميزان اتلاف انرژي زياد به نظر نرسد، ولي اگر كل خانه از يك سيستم بي‌سيم استفاده كند و اين امر در تعداد زيادي از منازل اتفاق بيفتد، داستان ديگري خواهد بود. پرسش اين است كه چرا بايد به جاي كاهش تلفات مصرف برق، رو به يك سيستم بي‌سيم انتقال انرژي بياوريم، فقط به اين دليل كه زيباتر خواهد بود؟
nazliii
مدیر مهندسی برق مخابرات - متخصص نیمه هادی
Hope you enjoy it.... I found it very interesting.
Click on each word.
لطفا برر وی نوشته های قرمز کليک کنید و صفحه کامل نگاه کنید
See those splendid photos with 3D u will like them
لطفا برر وی نوشته های قرمز کليک کنید و صفحه کامل نگاه کنید
See those splendid photos with 3D u will like them
torpheh
عضو جدید
باتری های هسته ای به بازار می آیند !
باتری های شیمیایی معمولی عمر زیادی ندارند و خیلی زود هم به اصطلاح سولفاته می شوند . همین امر دانشمندان را به سمت ساخت باتری های پرظرفیت با طول عمر بالا کشاند . باتری های جدید « بتاولتائیک » نام دارند و می توان آنها را یک نیروگاه هسته ای کوچک دانست . در این باتری ها به جای مواد شیمیایی رایج از مواد رادیو اکتیوی نظیر تریتیوم استفاده می شود.
شرکت widetronix برای اولین بار ، اقدام به ساخت این باتری ها نموده است . باتری هایی که تا 25 سال عمر کرده و می توان از آنها برای استفاده های گوناگون از تجهیزات نظامی گرفته تا گوشی های موبایل بهره برد . البته در این باتری ها ، برق به روش شکافت هسته ای تولیدنمی شود ، بلکه با پاشش طبیعی ماده رادیواکتیو ، الکترون ها به جریان می افتند . سپس این الکترون ها توسط یک نیمه رسانا نظیر سیلیکون جمع آوری می شوند . درست همانند عملی که نیمه رساناها در سلول های خورشیدی انجام می دهند .
ایده تولید باتری بتاولتائیک به 50 سال پیش باز می گردد ، اما widetronix با استفاده از کاربید سیلیکون در ساخت نیمه رساناها ، ریزتراشه هایی تولید کرده که هم عمر زیادی دارند و هم می توانند در برابر اشعه های رادیواکتیو مقاومت نمایند .
البته ظرفیت این باتری ها فعلا در حدی نیست که بتوان از آنها برای استفاده درون لپ تاپ و موبایل بهره برد . برق تولیدی در این روش فعلاً در حد نانووات (یک میلیاردم وات) است.
البته این شرکت به تازگی با در کنار هم گذاشتن چند ریزپردازنده موفق به تولید باتری با ظرفیت یک میکرووات نیز شده است.
از این باتری ها می توان به عنوان منبع تأمین انرژی قطعات الکترونیک ریز همانند تجهیزاتی که برای کنترل وضعیت بیماران در بدن آنها کار گذاشته می شود ، استفاده نمود .
باتری های مذکور می توانند در وسایلی با نام MEMS نیز مورد استفاده قرار بگیرند . این وسایل که سیستم های میکرو مکانیکی - الکترونیکی نام دارند ، در ابعاد بسیار کوچک ساخته می شوند . سنسورهای بی سیم از جمله این وسایل هستند .
به گفته سازندگان ، از این باتری ها همچنین می توان در سنسورهای نصب شده برای پایداری وضعیت پل ها ، تونل ها و سایر تأسیسات شهری استفاده کرد . صنایع نظامی نیز به چنین باتری هایی ابراز علاقه کرده اند . شرکت لاکهید مارتین آمریکا به تازگی در حال تست باتری مذکور در برخی تسلیحات خود است .
شرکت widetronix در حال آزمایش سایر مواد رادیواکتیو نظیر Promethium-147 برای ایجاد ظرفیت های بالاتر است . با این وجود به نظر نمی رسد نمونه های تجاری این باتری ها تا قبل از سال 2011 به بازار بیاییند .
منبع: ECA.IR
شرکت widetronix برای اولین بار ، اقدام به ساخت این باتری ها نموده است . باتری هایی که تا 25 سال عمر کرده و می توان از آنها برای استفاده های گوناگون از تجهیزات نظامی گرفته تا گوشی های موبایل بهره برد . البته در این باتری ها ، برق به روش شکافت هسته ای تولیدنمی شود ، بلکه با پاشش طبیعی ماده رادیواکتیو ، الکترون ها به جریان می افتند . سپس این الکترون ها توسط یک نیمه رسانا نظیر سیلیکون جمع آوری می شوند . درست همانند عملی که نیمه رساناها در سلول های خورشیدی انجام می دهند .
ایده تولید باتری بتاولتائیک به 50 سال پیش باز می گردد ، اما widetronix با استفاده از کاربید سیلیکون در ساخت نیمه رساناها ، ریزتراشه هایی تولید کرده که هم عمر زیادی دارند و هم می توانند در برابر اشعه های رادیواکتیو مقاومت نمایند .
البته ظرفیت این باتری ها فعلا در حدی نیست که بتوان از آنها برای استفاده درون لپ تاپ و موبایل بهره برد . برق تولیدی در این روش فعلاً در حد نانووات (یک میلیاردم وات) است.
البته این شرکت به تازگی با در کنار هم گذاشتن چند ریزپردازنده موفق به تولید باتری با ظرفیت یک میکرووات نیز شده است.
از این باتری ها می توان به عنوان منبع تأمین انرژی قطعات الکترونیک ریز همانند تجهیزاتی که برای کنترل وضعیت بیماران در بدن آنها کار گذاشته می شود ، استفاده نمود .
باتری های مذکور می توانند در وسایلی با نام MEMS نیز مورد استفاده قرار بگیرند . این وسایل که سیستم های میکرو مکانیکی - الکترونیکی نام دارند ، در ابعاد بسیار کوچک ساخته می شوند . سنسورهای بی سیم از جمله این وسایل هستند .
به گفته سازندگان ، از این باتری ها همچنین می توان در سنسورهای نصب شده برای پایداری وضعیت پل ها ، تونل ها و سایر تأسیسات شهری استفاده کرد . صنایع نظامی نیز به چنین باتری هایی ابراز علاقه کرده اند . شرکت لاکهید مارتین آمریکا به تازگی در حال تست باتری مذکور در برخی تسلیحات خود است .
شرکت widetronix در حال آزمایش سایر مواد رادیواکتیو نظیر Promethium-147 برای ایجاد ظرفیت های بالاتر است . با این وجود به نظر نمی رسد نمونه های تجاری این باتری ها تا قبل از سال 2011 به بازار بیاییند .
منبع: ECA.IR
nazliii
مدیر مهندسی برق مخابرات - متخصص نیمه هادی
مقایسه دیود نوری و لامپ
تا قبل از دهه اخیر، دیودهای نوری فقط می توانستند نورهای سبز و قرمز و زرد تولید کنند که کاربرد آن ها را محدود می کرد. بعد از آن دیودهای نوری با نور آبی هم ساخته شد.یک دیود نوری دو برابر روشنایی یک لامپ 60 وات درخشندگی دارد و 50 هزار ساعت عمر مفید. طبق محاسبات وزارت انرژی ایالات متحده، دیودهای نوری می توانند تا سال 2050 مصرف انرژی آمریکا را 29 درصد کاهش دهند.
چون دیودهای نوری گرمای زیادی تولید نمی کنند، بازده انرژی آن ها هم بالاتر است و دیرتر هم می شکنند. محققان بر این باورند که دیودهای نوری حتی جایگزین لامپ های گازی و مهتابی ها هم خواهند شد. اگر این اختراع تازه، چهره صنعتی و تجاری پیدا کند، می تواند گستره نورهای یک رنگین کمان از جمله نور لامپ های معمولی و سفید را تولید کند. با این اوصاف، اختراع ادیسون یعنی لامپ خانگی کنونی باید به زودی از صحنه زندگی بشر خداحافظی کند.
برای خلاصی از ناحیه تخلیه شما مجبورید تا الکترون را از ماده نوع N به ماده نوع P حرکت دهید و سورا خها برعکس . برای انجام این عمل شما باید طرف N دیود را به طرف منفی باطری و P را به طرف مثبت وصل کنید الکترون آزاد نوع N توسط الکترود منفی دفع و به الکترود مثبت کشیده می شوند سوراخهای ماده P معکوس این حرکت را انجام می دهند وقتی اختلاف ولتاژ بین دو الکترود به قدر کافی زیاد است الکترونهای ناحیه تخلیه از سوراخهایشان جدا می شوند و دوباره شروع به حرکت آزادانه می کنند ناحیه تخلیه از بین می رود و جریان از دیود می گذرد.
باياس مستقيم
اگر شما سعی کنید جریان را از مسیر دیگر عبور دهید با اتصال مثبت باتری به N و منفی به P جریان به دلیل ایجاد ناحیه تخلیه عبور نمی کند .
چطور یک دیود نور تولید می کند؟
نور شکلی از انرژی است، نور از اجزا بسیار ریزی به نام فتون تشکیل می شود، فتون ها انرژی و لختی دارند اما جرم ندارند در واقع فتونها در نتیجه حرکت الکترونها آزاد می شوند در یک اتم الکترونها در اربیتالهایی دور هسته می چرخند الکترونهای اربیتال های مختلف مقدار انرژی متفاوتی دارند، کلاً الکترونها با انرژی بیشتر در اربیتالهای دور تر از هسته حرکت می کنند.برای یک الکترون برای پرش از یک اربیتال پایین به بالا چیزی که باید بگیرد انرژی است برعکس الکترون وقتی از اربیتال بالا به پایین می افتد انرژی آزاد می کند این انرژی به شکل فتون آزاد می شود، یک افت انرژی بیشتر فتون بیشتری آزاد می کند که با فرکانس بیشتر مشخص می شود .همان طور که در بخش قبل دیدیم الکترونهایی که از دیود عبور می کنند می توانند در سوراخهای لایه P بیفتند .این یک افت از باند رسانایی به اربیتال پایین تر است بنابر این الکترونها انرژی به شکل فتون آزاد می کنند این در هر دیودی رخ می دهداما فقط وقتی شما فتونها را می بینید که دیود از ماده خاصتی ساخته شده باشد برای مثال اتمها در یک دیود سیلیکون استاندارد به نحوی چیده شده اند که افت الکترون فاصله کمی دارد بنابر این فرکانس فتونها به قدری کم است که با چشم انسان دیده نمی شود این در بخش مادون قرمز طیف نور است كه لزوماً چیز بدی نیست البته LED های مادون قرمز برای کنترل های از راه دور مناسب اند .
دیود های منتشر کننده نور مریی (VLEDs) مانند آنهایی که شماره های یک ساعت دیجیتال را روشن می کنند از ماده هایی با این خصوصیت ساخته شده اند که فاصله بین اربیتال رسانایی آنها و اربیتال پایین تر بیشتر است .اندازه این فاصله فرکانس فتون را نشان می دهد به عبارت دیگر این فاصله رنگ نور را مشخص می کند.
در حالی که همه دیود ها نور آزاد می کنند اغلب آنها این کار را به طور موثری انجام نمی دهند یک دیود معمولی ماده نیمه رسانا خودش مقدارزیادی انرژی نوری جذب می کند.LED ها به نحوی ساخته می شوند که نور را در جهت خاصتی متمرکز می کند.همانطور که در نمودار می بینید اغلب نور تولید شده در کناره دیود از طریق قسمت گرد بیرون می آید.
LED ها مزایای زیادی برلامپهای معمولی دارند . یکی از آنها این است که آنها فیلامان ندارند که بسوزد بنابر این عمر طولانی دارند. به علاوه حباب پلاستیکی شان دوامشان را بیشتر می کند. و همچنین خیلی راحت در مدارهای الکترونیکی قرار می گیرند .
اما مزیت اصلی آنها کیفیت آنها است در مقایسه با لامپهای معمولی فرآیند تولید نور باعث تولید مقدار زیادی گرما نمی شود (فیلامانی برای گرم شدن ندارد برای تولید نور باید فیلامان گرم
تا قبل از دهه اخیر، دیودهای نوری فقط می توانستند نورهای سبز و قرمز و زرد تولید کنند که کاربرد آن ها را محدود می کرد. بعد از آن دیودهای نوری با نور آبی هم ساخته شد.یک دیود نوری دو برابر روشنایی یک لامپ 60 وات درخشندگی دارد و 50 هزار ساعت عمر مفید. طبق محاسبات وزارت انرژی ایالات متحده، دیودهای نوری می توانند تا سال 2050 مصرف انرژی آمریکا را 29 درصد کاهش دهند.
چون دیودهای نوری گرمای زیادی تولید نمی کنند، بازده انرژی آن ها هم بالاتر است و دیرتر هم می شکنند. محققان بر این باورند که دیودهای نوری حتی جایگزین لامپ های گازی و مهتابی ها هم خواهند شد. اگر این اختراع تازه، چهره صنعتی و تجاری پیدا کند، می تواند گستره نورهای یک رنگین کمان از جمله نور لامپ های معمولی و سفید را تولید کند. با این اوصاف، اختراع ادیسون یعنی لامپ خانگی کنونی باید به زودی از صحنه زندگی بشر خداحافظی کند.
برای خلاصی از ناحیه تخلیه شما مجبورید تا الکترون را از ماده نوع N به ماده نوع P حرکت دهید و سورا خها برعکس . برای انجام این عمل شما باید طرف N دیود را به طرف منفی باطری و P را به طرف مثبت وصل کنید الکترون آزاد نوع N توسط الکترود منفی دفع و به الکترود مثبت کشیده می شوند سوراخهای ماده P معکوس این حرکت را انجام می دهند وقتی اختلاف ولتاژ بین دو الکترود به قدر کافی زیاد است الکترونهای ناحیه تخلیه از سوراخهایشان جدا می شوند و دوباره شروع به حرکت آزادانه می کنند ناحیه تخلیه از بین می رود و جریان از دیود می گذرد.
باياس مستقيم
اگر شما سعی کنید جریان را از مسیر دیگر عبور دهید با اتصال مثبت باتری به N و منفی به P جریان به دلیل ایجاد ناحیه تخلیه عبور نمی کند .
چطور یک دیود نور تولید می کند؟
نور شکلی از انرژی است، نور از اجزا بسیار ریزی به نام فتون تشکیل می شود، فتون ها انرژی و لختی دارند اما جرم ندارند در واقع فتونها در نتیجه حرکت الکترونها آزاد می شوند در یک اتم الکترونها در اربیتالهایی دور هسته می چرخند الکترونهای اربیتال های مختلف مقدار انرژی متفاوتی دارند، کلاً الکترونها با انرژی بیشتر در اربیتالهای دور تر از هسته حرکت می کنند.برای یک الکترون برای پرش از یک اربیتال پایین به بالا چیزی که باید بگیرد انرژی است برعکس الکترون وقتی از اربیتال بالا به پایین می افتد انرژی آزاد می کند این انرژی به شکل فتون آزاد می شود، یک افت انرژی بیشتر فتون بیشتری آزاد می کند که با فرکانس بیشتر مشخص می شود .همان طور که در بخش قبل دیدیم الکترونهایی که از دیود عبور می کنند می توانند در سوراخهای لایه P بیفتند .این یک افت از باند رسانایی به اربیتال پایین تر است بنابر این الکترونها انرژی به شکل فتون آزاد می کنند این در هر دیودی رخ می دهداما فقط وقتی شما فتونها را می بینید که دیود از ماده خاصتی ساخته شده باشد برای مثال اتمها در یک دیود سیلیکون استاندارد به نحوی چیده شده اند که افت الکترون فاصله کمی دارد بنابر این فرکانس فتونها به قدری کم است که با چشم انسان دیده نمی شود این در بخش مادون قرمز طیف نور است كه لزوماً چیز بدی نیست البته LED های مادون قرمز برای کنترل های از راه دور مناسب اند .
دیود های منتشر کننده نور مریی (VLEDs) مانند آنهایی که شماره های یک ساعت دیجیتال را روشن می کنند از ماده هایی با این خصوصیت ساخته شده اند که فاصله بین اربیتال رسانایی آنها و اربیتال پایین تر بیشتر است .اندازه این فاصله فرکانس فتون را نشان می دهد به عبارت دیگر این فاصله رنگ نور را مشخص می کند.
در حالی که همه دیود ها نور آزاد می کنند اغلب آنها این کار را به طور موثری انجام نمی دهند یک دیود معمولی ماده نیمه رسانا خودش مقدارزیادی انرژی نوری جذب می کند.LED ها به نحوی ساخته می شوند که نور را در جهت خاصتی متمرکز می کند.همانطور که در نمودار می بینید اغلب نور تولید شده در کناره دیود از طریق قسمت گرد بیرون می آید.
LED ها مزایای زیادی برلامپهای معمولی دارند . یکی از آنها این است که آنها فیلامان ندارند که بسوزد بنابر این عمر طولانی دارند. به علاوه حباب پلاستیکی شان دوامشان را بیشتر می کند. و همچنین خیلی راحت در مدارهای الکترونیکی قرار می گیرند .
اما مزیت اصلی آنها کیفیت آنها است در مقایسه با لامپهای معمولی فرآیند تولید نور باعث تولید مقدار زیادی گرما نمی شود (فیلامانی برای گرم شدن ندارد برای تولید نور باید فیلامان گرم
farzan001
عضو جدید
ساخت اولین ترانزیستور بدون اتصال با نانوسیم سیلیکونی
ساخت اولین ترانزیستور بدون اتصال با نانوسیم سیلیکونی
طبق گفته این محققان این افزاره که ایده آن اولین بار در سال 1925 داده شده ولی تاکنون ساخته نشده است، خواص الکتریکی نسبتاً اید‌ه‌آلی دارد. این افزاره در مقایسه با ترانزیستورهای مرسوم امروزی، به صورت بالقوه میتواند سریع‌تر و با توان کمتر کار کند.
به گزارش سرویس علم و فن آوری پایگاه اطلاع رسانی صبا به نقل از نانو ترانزیستورهای امروزی دارای اتصالات نیمه‌رسانا میباشند. معمول‌ترین نوع اتصال، اتصال p-n است که به‌وسیلة تماس بین یک قطعه سیلیکونی نوع p و یک قطعه سیلیکونی نوع n تشکیل میشود. در قطعه نوع p، سیلیکون برای ایجاد حفره‌های اضافی با ناخالصی‌ها دوپ میشود و در قطعه نوع p، سیلیکون برای ایجاد الکترونهای اضافی با ناخالصی‌ها دوپ میشود.
تعداد ترانزیستورها روی یک میکروتراشه سیلیکونی منفرد به طور فزاینده‌ای در حال افزایش میباشد و از سال 1970 تاکنون از چندصد به چندین بیلیارد رسیده است. در نتیجه ترانزیستورها به قدری ریز شده‌اند که ایجاد اتصالات با کیفیت در آنها به شدت مشکل شده است. در عمل تغییر غلظت دوپ‌کننده‌ی یک ماده‌ی در فصول کمتر از حدود 10 نانومتر بسیار مشکل است.
شمایی از یک ترانزیستور نانوسیمی نوع n.
اکنون جین- پیر کالینگ و همکارانش در مؤسسه ملی تیندال؛ برای حل این مشکل از ایده مطرح شده در سال 1925 الهام گرفته‌اند. طبق این ایده، ترانزیستور یک مقاومت ساده است و شامل یک گیت میباشد که چگالی الکترونها و حفره‌ها و در نتیجه جریان الکتریکی را کنترل میکند. افزاره ساخته شده بوسیله این محققان یک نانوسیم سیلیکونی میباشد که در آن جریان الکتریکی به‌طور کامل به‌وسیلة یک گیت سیلیکونی کنترل میشود. این گیت به‌وسیلة یک لایه عایق نازک از این نانوسیم جدا میشود.
در این حالت نیاز به تغییر دوپ‌کننده در فواصل کم نیست. در عوض کل این نانوسیم، نوع N و گیت نوع p میباشد. حضور این گیت منجر به تخلیه‌ی تعدادی از الکترونها در ناحیه‌ی انتهایی نانوسیم متصل به آن، میشود. اگر یک ولتاژ در سرتاسر این نانوسیم اعمال شود، جریان الکتریکی در سرتاسر این ناحیه‌ی تخلیه‌شده جاری نمی‌شود. اگر یک ولتاژ به گیت نیز اعمال شود، اثر فشردگی کاهش‌یافته و جریان جاری میشود.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Nature Nanotechnology منتشر شده است.
ساخت اولین ترانزیستور بدون اتصال با نانوسیم سیلیکونی
محققان در ایرلند با استفاده از نانوسیم سیلیکونی موفق به ساخت اولین ترانزیستور بدون اتصال شده‌اند.
به گزارش سرویس علم و فن آوری پایگاه اطلاع رسانی صبا به نقل از نانو ترانزیستورهای امروزی دارای اتصالات نیمه‌رسانا میباشند. معمول‌ترین نوع اتصال، اتصال p-n است که به‌وسیلة تماس بین یک قطعه سیلیکونی نوع p و یک قطعه سیلیکونی نوع n تشکیل میشود. در قطعه نوع p، سیلیکون برای ایجاد حفره‌های اضافی با ناخالصی‌ها دوپ میشود و در قطعه نوع p، سیلیکون برای ایجاد الکترونهای اضافی با ناخالصی‌ها دوپ میشود.
تعداد ترانزیستورها روی یک میکروتراشه سیلیکونی منفرد به طور فزاینده‌ای در حال افزایش میباشد و از سال 1970 تاکنون از چندصد به چندین بیلیارد رسیده است. در نتیجه ترانزیستورها به قدری ریز شده‌اند که ایجاد اتصالات با کیفیت در آنها به شدت مشکل شده است. در عمل تغییر غلظت دوپ‌کننده‌ی یک ماده‌ی در فصول کمتر از حدود 10 نانومتر بسیار مشکل است.
شمایی از یک ترانزیستور نانوسیمی نوع n.
اکنون جین- پیر کالینگ و همکارانش در مؤسسه ملی تیندال؛ برای حل این مشکل از ایده مطرح شده در سال 1925 الهام گرفته‌اند. طبق این ایده، ترانزیستور یک مقاومت ساده است و شامل یک گیت میباشد که چگالی الکترونها و حفره‌ها و در نتیجه جریان الکتریکی را کنترل میکند. افزاره ساخته شده بوسیله این محققان یک نانوسیم سیلیکونی میباشد که در آن جریان الکتریکی به‌طور کامل به‌وسیلة یک گیت سیلیکونی کنترل میشود. این گیت به‌وسیلة یک لایه عایق نازک از این نانوسیم جدا میشود.
در این حالت نیاز به تغییر دوپ‌کننده در فواصل کم نیست. در عوض کل این نانوسیم، نوع N و گیت نوع p میباشد. حضور این گیت منجر به تخلیه‌ی تعدادی از الکترونها در ناحیه‌ی انتهایی نانوسیم متصل به آن، میشود. اگر یک ولتاژ در سرتاسر این نانوسیم اعمال شود، جریان الکتریکی در سرتاسر این ناحیه‌ی تخلیه‌شده جاری نمی‌شود. اگر یک ولتاژ به گیت نیز اعمال شود، اثر فشردگی کاهش‌یافته و جریان جاری میشود.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Nature Nanotechnology منتشر شده است.
farzan001
عضو جدید
ابداع لامپی عجیب که با گوجه فرنگی روشن میشود!
ابداع لامپی عجیب که با گوجه فرنگی روشن میشود!
نوعی لامپ بسیار عجیب ابداع شده است که با استفاده از گوجه فرنگی می تواند یک اتاق را روشن کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، شاید زمانی دور از تصور بود که گیاهی چون گوجه فرنگی در تامین روشنایی اتاق نقش داشته باشد اما امروز به نظر می رسد این تصور غیرممکن در قالب لامپی بسیار عجیب به واقعیت تبدیل شده است.
این لامپ در سالن "روشن/ خاموش" نمایشگاه بین المللی مبلمان میلان به نمایش درآمده است. این سالن در واقع ویترین بین المللی خلاقیت ایده پردازان زیر 35 سال است و در آن 700 ذهن جوان ایده های جالب خود را به معرض دید گذاشته اند.
این لامپ شگفت انگیز از فناوری LED (دیودهای ساطع کننده نور) برخوردار است و با جمع آوری انرژی که از یک واکنش شیمیایی میان اسیدهای گوجه فرنگی، روی و مس ایجاد می شود همانند یک لامپ معمولی روشنایی محیط را تامین می کند.
به گزارش لارپوبلیکا، این روشنایی نیازمند حجم زیادی گوجه فرنگی است و لامپ تنها تا زمانی روشنایی خود را حفظ می کند که میوه رشد می کند و به محض آنکه گوجه فرنگی رسیده شد نور لامپ ضعیف می شود به این ترتیب گوجه فرنگی می تواند مورد مصرف خوراکی قرار گیرد.
در ابداع این لامپ شگفت انگیز و استفاده از فناوری روشنایی، مواردی از قبیل توجه به کمیت منابع طبیعی لازم حتی برای تولید کوچکترین انرژی لازم برای مصارف روزانه رعایت شده است.
ابداع لامپی عجیب که با گوجه فرنگی روشن میشود!
نوعی لامپ بسیار عجیب ابداع شده است که با استفاده از گوجه فرنگی می تواند یک اتاق را روشن کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، شاید زمانی دور از تصور بود که گیاهی چون گوجه فرنگی در تامین روشنایی اتاق نقش داشته باشد اما امروز به نظر می رسد این تصور غیرممکن در قالب لامپی بسیار عجیب به واقعیت تبدیل شده است.
این لامپ در سالن "روشن/ خاموش" نمایشگاه بین المللی مبلمان میلان به نمایش درآمده است. این سالن در واقع ویترین بین المللی خلاقیت ایده پردازان زیر 35 سال است و در آن 700 ذهن جوان ایده های جالب خود را به معرض دید گذاشته اند.
این لامپ شگفت انگیز از فناوری LED (دیودهای ساطع کننده نور) برخوردار است و با جمع آوری انرژی که از یک واکنش شیمیایی میان اسیدهای گوجه فرنگی، روی و مس ایجاد می شود همانند یک لامپ معمولی روشنایی محیط را تامین می کند.
به گزارش لارپوبلیکا، این روشنایی نیازمند حجم زیادی گوجه فرنگی است و لامپ تنها تا زمانی روشنایی خود را حفظ می کند که میوه رشد می کند و به محض آنکه گوجه فرنگی رسیده شد نور لامپ ضعیف می شود به این ترتیب گوجه فرنگی می تواند مورد مصرف خوراکی قرار گیرد.
در ابداع این لامپ شگفت انگیز و استفاده از فناوری روشنایی، مواردی از قبیل توجه به کمیت منابع طبیعی لازم حتی برای تولید کوچکترین انرژی لازم برای مصارف روزانه رعایت شده است.
farzan001
عضو جدید
فرانسه از راه رفتن مردم انرژی تولید میکند
فرانسه از راه رفتن مردم انرژی تولید میکند
شهروندان شهر تولوز در فرانسه در راستای یک پروژه صرفه جویی در مصرف انرژی بر روی پیاده روهایی راه می روند که برق تولید می کنند.
به گزارش سرویس علم و فن آوری پایگاه اطلاع رسانی صبا به نقل از خبرگزاری مهر، بر روی پیاده روهای مرکز شهر "تولوز" صفحاتی نصب شده اند که می توانند 30 وات برق تولید کنند. این میزان انرژی برای تامین برق روشنایی خیابانهای اطراف این پیاده روها کافی خواهد بود.
معاون شهردار تولوز در این خصوص توضیح داد: "این پیاده روها در مرحله آزمایش هستند و در حال حاضر تولوز تنها شهر دنیا است که از این سیستم استفاده می کند اما پیاده روهای انرژی زا در آینده می توانند به عنوان یک راه حل مناسب در تامین برق سرویسهای شهری مورد استفاده قرار گیرند."
صفحات کف پوش این پیاده روها محتوی میکروحسگرهایی هستند که انرژی ایجاد شده از پیاده روی شهروندان را جمع آوری کرده و در یک باتری بزرگ ذخیره می کنند.
براساس گزارش رویترز، با کمک این سیستم می توان انرژی را در طول روز جمع آوری و از آن در مدت شب و برای روشنایی استفاده کرد.
در طول روز و در خیابانهای مرکزی شهر، تعداد کسانی که در سطح پیاده روها تردد می کنند زیاد است و بنابراین پیاده روی می تواند یک منبع مناسب برای تولید انرژی باشد.
فرانسه از راه رفتن مردم انرژی تولید میکند
شهروندان شهر تولوز در فرانسه در راستای یک پروژه صرفه جویی در مصرف انرژی بر روی پیاده روهایی راه می روند که برق تولید می کنند.
به گزارش سرویس علم و فن آوری پایگاه اطلاع رسانی صبا به نقل از خبرگزاری مهر، بر روی پیاده روهای مرکز شهر "تولوز" صفحاتی نصب شده اند که می توانند 30 وات برق تولید کنند. این میزان انرژی برای تامین برق روشنایی خیابانهای اطراف این پیاده روها کافی خواهد بود.
معاون شهردار تولوز در این خصوص توضیح داد: "این پیاده روها در مرحله آزمایش هستند و در حال حاضر تولوز تنها شهر دنیا است که از این سیستم استفاده می کند اما پیاده روهای انرژی زا در آینده می توانند به عنوان یک راه حل مناسب در تامین برق سرویسهای شهری مورد استفاده قرار گیرند."
صفحات کف پوش این پیاده روها محتوی میکروحسگرهایی هستند که انرژی ایجاد شده از پیاده روی شهروندان را جمع آوری کرده و در یک باتری بزرگ ذخیره می کنند.
براساس گزارش رویترز، با کمک این سیستم می توان انرژی را در طول روز جمع آوری و از آن در مدت شب و برای روشنایی استفاده کرد.
در طول روز و در خیابانهای مرکزی شهر، تعداد کسانی که در سطح پیاده روها تردد می کنند زیاد است و بنابراین پیاده روی می تواند یک منبع مناسب برای تولید انرژی باشد.
farzan001
عضو جدید
امکان عاشق شدن و ازدواج با روبات ها تا سال 2050 میلادی
امکان عاشق شدن و ازدواج با روبات ها تا سال 2050 میلادی
یک محقق هوش مصنوعی پیش بینی می کند که روبات ها در سال های آتی از چنان پیشرفتی برخوردار خواهند بود که انسان ها تا سال 2050 میلادی خواهند توانست با روبات ها ازدواج کنند.
به گزارش خبرنگار الکترونیوز و به نقل از دیوید لوی، محقق بریتانیائی هوش مصنوعی و نویسنده ی کتاب "عشق و س-ک-س با روبات ها" که ششم نوامبر منتشر شده است، روبات ها بسیار شبیه به انسان ها خواهند بود؛ آنها دارای محاورات هوشمندانه، احساسات و توانائی پاسخ به احساسات انسانی خواهند بود، به گونه ای که همچون نسل جدیدی پا به عرصه ی وجود خواهند گذاشت. اینها ماشین های انسان نمائی خواهند بود که مردم عاشق، دوست و یاور و حتی همسر آنها خواهند شد.
این موضوع شاید شبیه به یک داستان علمی- تخیلی باشد اما باید توجه کرد که دیوید لوی، در پائیز سال جاری، کتاب خود را به عنوان یک رساله ی Ph.D آکادمیک در دانشگاه ماستریچت هلند ارائه کرده است و به گفته ی وی تنها چند دهه با آن فاصله وجود دارد.
آری، لوی بطور مصمم معتقد بود که انسان ها با روبات ها روابط جنسی خواهند داشت، شاید تا پنج سال دیگر، زودتر از آنچه ممکن است تصور شود. ساخت چنین روباتی بسیار آسانتر از روباتی خواهد بود که بتواند همراه و همدم انسان باشد. به گفته ی او بزرگترین پیشرفت در علم روباتیک به شکل توانا ساختن روبات ها در انجام گفتگوهای جذاب، داشتن خود آگاهی و توانائی های احساسی خواهد بود.
"افراد زیادی سعی کده اند تا نمونه هائی از روبات های دارای شخصیت و احساسات بسازند و تلاش های بسیاری از دهه ی 1950 در این زمینه آغاز گشته است اما چنان که باید و شاید موفق نبوده است، اما هم اکنون رایانه ها بسیار قوی تر بوده و حافظه ی بسیار بالاتری در اختیاردارند. بنابراین به زودی شاهد نرم افزارهائی خواهیم بود که دارای توانائی گفتگوی هوشمندانه می باشند، چیزی که هر دو طرف، هم انسان و هم روبات ها، را خوشحال خواهد ساخت."
او تخمین می زند که روبات ها تا 15 سال بعد بتوانند گفتگوهای جذابی انجام دهند و در 20 تا 30 سال آینده از پس محاورات پیچیده برآیند. سطح دانش روبات بستگی به درخواست صاحب او خواهد داشت. بر اساس گفته های وی، مردم می توانند یک دوست دلخواه سفارش دهند، دوستی که از هنر یا مسافرت لذت برد و یا حتی یک همسر.
"وقتی شما یک روبات می خرید، قادر خواهید بود تا شخصیت او را مشخص کنید. چیزی شبیه به سفارش در اینترنت خواهد بود. چه نوع احساساتی داشته باشد؟ سیمای او چگونه باشد؟ اندازه و رنگ مو. نوع صدا. اینکه جالب، احساسی، یا اجتماعی باشد. شما می توانید انتخاب کنید که روبات 40 درصد اوقات شوخ و 60 درصد اوقات جدی باشد. برای اینکه روبات شما کار دیگری انجام دهد کافی است که برنامه ی مورد نیاز را دانلود کرده و یا تنظیمات آن را تغییر دهید.شما می توانید شخصیت، علایق و دانش روبات را تغییر دهید."
به عقیده ی لوی، محققین برای رسیدن به چنین پیشرفت هائی نیاز به سخت افزارهای کامپیوتری قوی تری دارند که بتوانند برنامه های پیچیده و با محاسبات سنگین تر را انجام دهند. این برنامه ها برای طراحی و اجرای توانائی های محاوره ای، و در راستای آن ایجاد احساسات و پیشرفت هائی فراتر در هوش مصنوعی، مورد نیاز می باشند. همین که نیازهای سخت افزاری و نرم افزاری رفع شود، پیشرفت های موجود در روباتیک با سرعت زیادی چند برابر خواهد گشت.
امکان عاشق شدن و ازدواج با روبات ها تا سال 2050 میلادی
یک محقق هوش مصنوعی پیش بینی می کند که روبات ها در سال های آتی از چنان پیشرفتی برخوردار خواهند بود که انسان ها تا سال 2050 میلادی خواهند توانست با روبات ها ازدواج کنند.
به گزارش خبرنگار الکترونیوز و به نقل از دیوید لوی، محقق بریتانیائی هوش مصنوعی و نویسنده ی کتاب "عشق و س-ک-س با روبات ها" که ششم نوامبر منتشر شده است، روبات ها بسیار شبیه به انسان ها خواهند بود؛ آنها دارای محاورات هوشمندانه، احساسات و توانائی پاسخ به احساسات انسانی خواهند بود، به گونه ای که همچون نسل جدیدی پا به عرصه ی وجود خواهند گذاشت. اینها ماشین های انسان نمائی خواهند بود که مردم عاشق، دوست و یاور و حتی همسر آنها خواهند شد.
این موضوع شاید شبیه به یک داستان علمی- تخیلی باشد اما باید توجه کرد که دیوید لوی، در پائیز سال جاری، کتاب خود را به عنوان یک رساله ی Ph.D آکادمیک در دانشگاه ماستریچت هلند ارائه کرده است و به گفته ی وی تنها چند دهه با آن فاصله وجود دارد.
آری، لوی بطور مصمم معتقد بود که انسان ها با روبات ها روابط جنسی خواهند داشت، شاید تا پنج سال دیگر، زودتر از آنچه ممکن است تصور شود. ساخت چنین روباتی بسیار آسانتر از روباتی خواهد بود که بتواند همراه و همدم انسان باشد. به گفته ی او بزرگترین پیشرفت در علم روباتیک به شکل توانا ساختن روبات ها در انجام گفتگوهای جذاب، داشتن خود آگاهی و توانائی های احساسی خواهد بود.
"افراد زیادی سعی کده اند تا نمونه هائی از روبات های دارای شخصیت و احساسات بسازند و تلاش های بسیاری از دهه ی 1950 در این زمینه آغاز گشته است اما چنان که باید و شاید موفق نبوده است، اما هم اکنون رایانه ها بسیار قوی تر بوده و حافظه ی بسیار بالاتری در اختیاردارند. بنابراین به زودی شاهد نرم افزارهائی خواهیم بود که دارای توانائی گفتگوی هوشمندانه می باشند، چیزی که هر دو طرف، هم انسان و هم روبات ها، را خوشحال خواهد ساخت."
او تخمین می زند که روبات ها تا 15 سال بعد بتوانند گفتگوهای جذابی انجام دهند و در 20 تا 30 سال آینده از پس محاورات پیچیده برآیند. سطح دانش روبات بستگی به درخواست صاحب او خواهد داشت. بر اساس گفته های وی، مردم می توانند یک دوست دلخواه سفارش دهند، دوستی که از هنر یا مسافرت لذت برد و یا حتی یک همسر.
"وقتی شما یک روبات می خرید، قادر خواهید بود تا شخصیت او را مشخص کنید. چیزی شبیه به سفارش در اینترنت خواهد بود. چه نوع احساساتی داشته باشد؟ سیمای او چگونه باشد؟ اندازه و رنگ مو. نوع صدا. اینکه جالب، احساسی، یا اجتماعی باشد. شما می توانید انتخاب کنید که روبات 40 درصد اوقات شوخ و 60 درصد اوقات جدی باشد. برای اینکه روبات شما کار دیگری انجام دهد کافی است که برنامه ی مورد نیاز را دانلود کرده و یا تنظیمات آن را تغییر دهید.شما می توانید شخصیت، علایق و دانش روبات را تغییر دهید."
به عقیده ی لوی، محققین برای رسیدن به چنین پیشرفت هائی نیاز به سخت افزارهای کامپیوتری قوی تری دارند که بتوانند برنامه های پیچیده و با محاسبات سنگین تر را انجام دهند. این برنامه ها برای طراحی و اجرای توانائی های محاوره ای، و در راستای آن ایجاد احساسات و پیشرفت هائی فراتر در هوش مصنوعی، مورد نیاز می باشند. همین که نیازهای سخت افزاری و نرم افزاری رفع شود، پیشرفت های موجود در روباتیک با سرعت زیادی چند برابر خواهد گشت.
farzan001
عضو جدید
ترانزیستورها پرسرعت با مصرف کمتر
ترانزیستورها پرسرعت با مصرف کمتر
ترانزیستورها، قطعات بنیادین الکترونیکی همواره نشتی و اتلاف انرژی داشته اند و در نتیجه انرژی مصرف میکنند. تحقیقات انجام شده توسط دانشگاه های ETH Zurich و EPF Lausanne منجر به تولید ترانزیستورهایی با سرعت سوئیچینگ بالا و همچنین توان خروجی بیشتر شده است. این قطعات از ترانزیستورهایی که تاکنون ساخته می شدند بهینه تر هستند، یعنی انرژی مصرفی کمتر و انتشار CO2 کمتری خواهند داشت.
تخصص پروفسور بلوگِنسی از دانشگاه ETH Zurich و تیم تحقیقاتیش در طراحی و توسعه ترانزیستورهای پرسرعت برای بهره گیری در سیستمهای تبادل اطلاعات با سرعت بالا و انتقال بهینه میباشد. برای رسیدن به این هدف، الکترونها باید با بیشترین سرعت در قطعه نیمه هادی حرکت نمایند. سال گذشته گروه پروفسور بلوگِنسی رکورد خود را با ترانزیستوری با نام HEMT (ترانزیستور با موبیلیتی بالا) بر پایه نیترید آلومینیوم و گالیم ((AlGaN که بر روی زیرلایه سیلیکونی نفوذ داده شده اند ارتقا داد. قبل از این فناوری های مشابه فرکانس قطع 28 گیگاهرتز را نشان میدادند اما ترانزیستورهای ساخته شده توسط این تیم فرکانس قطعی تا 108 گیگاهرتز را به خود اختصاص داده است.
گروه پروفسور بلوگِنسی هم اکنون با گروه تحقیقاتی پروفسور گرندجین (استاد فیزیک در دانشگاه EPF Lausanne) همکاری میکنند. این گروه تحقیقاتی به یک ماده جدید برای بهینه سازی دست پیدا کرده اند. به جای استفاده از نیترید آلومینیوم و گالیم، آنها از یک ماده جدید متشکل از نیترید آلومینیوم و ایندیوم ((AlInN استفاده کردند. فایده این ترکیب جدید در گاف انرژی ممنوعه بسیار بزرگتر آن از آنچه در نیمه هادی های امروزی دیده میشود است.
نیمه هادی هایی که دارای گاف انرژی بزرگ میباشند میتوانند در تولید ترانزیستورهایی که (بر خلاف ترانزیستورهای تولید شده از مواد نیمه هادی با گاف کمتر مانند سیلیسیوم) در دما ولتاژ و توانهای بالاتر کار میکنند استفاده شوند. آزمایش های انجام شده حاکی از آن است که ترانزیستورهای HEMT ساخته شده از AlGaN و AlInN میتوانند در دمای 1000 درجه سانتی گراد به درستی کار کنند، این دما بسیار بیش از آنچه است که در مورد ترانزیستورهای سیلیکونی داریم.
تا به امروز ترانزیستورهای AlInN/GaN کم سرعت تر از ترانزیستورهای هم نوع خود یعنی AlGaN/GaN بوده اند اما محققان این مشکل را از سر راه برداشتند. رکورد قبلی این تیم اندازه گیری فرکانس قطع 102 گیگاهرتز برای ترانزیستورهای AlInN/GaN ساخته شده بر بروی زیرلایه سیلیکونی بود که این رکورد با تست فرکانس قطع ترانزیستورهای AlInN/GaN ساخته شده بر روی کاربید سیلیسوم را شکسته شد. در قدم اول آنها فرکانس قطع را با 41 درصد افزایش تا 144 گیگاهرتز رساندند. پروفسور بلوگِنسی میگوید: "این پیشرفت بسیار بزرگی است. تصور کنید یک قهرمان دو، دوی صد متر را با سرعت 40 درصد بیشتر بدود." در زمان انتشار این خبر، پروفسور بلوگِنسی اعلام کرد که در آزمایشگاه، تیم تحقیقاتیش فرکانس قطع 200 گیگاهرتز را اندازه گیری کردند و این تمامی رکوردها را در این حوزه کاری شکسته است.
یک کاربرد تجاری از اینگونه ترانزیستورها میتواند در تقویت کننده های قدرت برای راه اندازی آنتن های فرستنده بیسیم باشد. در اینگونه کاربردها، ترانزیستورهای نیترید گالیم، به دلیل فرکانس کاری بالای خود میتواند به کاهش هزینه انرژی نیز کمک نماید. به عنوان مثال یک اپراتور تلفن همراه که از تقویت کننده های قدرت قدیمی استفاده میکند و 10000 ایستگاه فرستنده دارد، سالانه حدوداً 30 مگاوات برق مصرف میکند و 100000 تن CO2 نیز بیرون خواهد داد. نزدیک به 80 درصد از این انرژی مصرف شده به گرما تبدیل میشود و اگر ایستگاه فرستنده مجهز به سیستم های تهویه نیز باشد، این مقدار افزایش پیدا خواهد نمود.
با استفاده از ترانزیستورهای نیترید گالیم، اپراتورهای تلفن همراه میتوانند مصرف انرژی خود را به مراتب کاهش داده و تولید CO2 را چند ده هزار تن کاهش دهند. توجه داشته باشید که چند ده هزار تن دی اکسید کربن مقدار کمی نیست. 10000 تن دی اکسید کربن برابر CO2 تولیدی 5000 خودرو امروزی که سالانه 10000 کیلومتر مسافت طی میکند میباشد. برای یک مثال هم باید گفت در سوئیس حدود 11000 ایستگاه فرستنده موبایل قرار گرفته است.
پروفسور بلوگِنسی معتقد است که ترانزیستورهای گالیوم نیتریدی بازدهی ایستگاه های فرستنده موبایل را از مقدار امروزی خود که بین 15 تا 20 درصد است به حدود 60 درصد خواهند رساند.
این محققان که با نتایج بدست آمده از آزمایشات اخیر خود ترغیب شده اند، با اشتیاق زیاد به کار خود برای بهبود کارکرد ترانزیستورها ادامه خواهند داد.
ترانزیستورها پرسرعت با مصرف کمتر
ترانزیستورها، قطعات بنیادین الکترونیکی همواره نشتی و اتلاف انرژی داشته اند و در نتیجه انرژی مصرف میکنند. تحقیقات انجام شده توسط دانشگاه های ETH Zurich و EPF Lausanne منجر به تولید ترانزیستورهایی با سرعت سوئیچینگ بالا و همچنین توان خروجی بیشتر شده است. این قطعات از ترانزیستورهایی که تاکنون ساخته می شدند بهینه تر هستند، یعنی انرژی مصرفی کمتر و انتشار CO2 کمتری خواهند داشت.
تخصص پروفسور بلوگِنسی از دانشگاه ETH Zurich و تیم تحقیقاتیش در طراحی و توسعه ترانزیستورهای پرسرعت برای بهره گیری در سیستمهای تبادل اطلاعات با سرعت بالا و انتقال بهینه میباشد. برای رسیدن به این هدف، الکترونها باید با بیشترین سرعت در قطعه نیمه هادی حرکت نمایند. سال گذشته گروه پروفسور بلوگِنسی رکورد خود را با ترانزیستوری با نام HEMT (ترانزیستور با موبیلیتی بالا) بر پایه نیترید آلومینیوم و گالیم ((AlGaN که بر روی زیرلایه سیلیکونی نفوذ داده شده اند ارتقا داد. قبل از این فناوری های مشابه فرکانس قطع 28 گیگاهرتز را نشان میدادند اما ترانزیستورهای ساخته شده توسط این تیم فرکانس قطعی تا 108 گیگاهرتز را به خود اختصاص داده است.
گروه پروفسور بلوگِنسی هم اکنون با گروه تحقیقاتی پروفسور گرندجین (استاد فیزیک در دانشگاه EPF Lausanne) همکاری میکنند. این گروه تحقیقاتی به یک ماده جدید برای بهینه سازی دست پیدا کرده اند. به جای استفاده از نیترید آلومینیوم و گالیم، آنها از یک ماده جدید متشکل از نیترید آلومینیوم و ایندیوم ((AlInN استفاده کردند. فایده این ترکیب جدید در گاف انرژی ممنوعه بسیار بزرگتر آن از آنچه در نیمه هادی های امروزی دیده میشود است.
نیمه هادی هایی که دارای گاف انرژی بزرگ میباشند میتوانند در تولید ترانزیستورهایی که (بر خلاف ترانزیستورهای تولید شده از مواد نیمه هادی با گاف کمتر مانند سیلیسیوم) در دما ولتاژ و توانهای بالاتر کار میکنند استفاده شوند. آزمایش های انجام شده حاکی از آن است که ترانزیستورهای HEMT ساخته شده از AlGaN و AlInN میتوانند در دمای 1000 درجه سانتی گراد به درستی کار کنند، این دما بسیار بیش از آنچه است که در مورد ترانزیستورهای سیلیکونی داریم.
تا به امروز ترانزیستورهای AlInN/GaN کم سرعت تر از ترانزیستورهای هم نوع خود یعنی AlGaN/GaN بوده اند اما محققان این مشکل را از سر راه برداشتند. رکورد قبلی این تیم اندازه گیری فرکانس قطع 102 گیگاهرتز برای ترانزیستورهای AlInN/GaN ساخته شده بر بروی زیرلایه سیلیکونی بود که این رکورد با تست فرکانس قطع ترانزیستورهای AlInN/GaN ساخته شده بر روی کاربید سیلیسوم را شکسته شد. در قدم اول آنها فرکانس قطع را با 41 درصد افزایش تا 144 گیگاهرتز رساندند. پروفسور بلوگِنسی میگوید: "این پیشرفت بسیار بزرگی است. تصور کنید یک قهرمان دو، دوی صد متر را با سرعت 40 درصد بیشتر بدود." در زمان انتشار این خبر، پروفسور بلوگِنسی اعلام کرد که در آزمایشگاه، تیم تحقیقاتیش فرکانس قطع 200 گیگاهرتز را اندازه گیری کردند و این تمامی رکوردها را در این حوزه کاری شکسته است.
یک کاربرد تجاری از اینگونه ترانزیستورها میتواند در تقویت کننده های قدرت برای راه اندازی آنتن های فرستنده بیسیم باشد. در اینگونه کاربردها، ترانزیستورهای نیترید گالیم، به دلیل فرکانس کاری بالای خود میتواند به کاهش هزینه انرژی نیز کمک نماید. به عنوان مثال یک اپراتور تلفن همراه که از تقویت کننده های قدرت قدیمی استفاده میکند و 10000 ایستگاه فرستنده دارد، سالانه حدوداً 30 مگاوات برق مصرف میکند و 100000 تن CO2 نیز بیرون خواهد داد. نزدیک به 80 درصد از این انرژی مصرف شده به گرما تبدیل میشود و اگر ایستگاه فرستنده مجهز به سیستم های تهویه نیز باشد، این مقدار افزایش پیدا خواهد نمود.
با استفاده از ترانزیستورهای نیترید گالیم، اپراتورهای تلفن همراه میتوانند مصرف انرژی خود را به مراتب کاهش داده و تولید CO2 را چند ده هزار تن کاهش دهند. توجه داشته باشید که چند ده هزار تن دی اکسید کربن مقدار کمی نیست. 10000 تن دی اکسید کربن برابر CO2 تولیدی 5000 خودرو امروزی که سالانه 10000 کیلومتر مسافت طی میکند میباشد. برای یک مثال هم باید گفت در سوئیس حدود 11000 ایستگاه فرستنده موبایل قرار گرفته است.
پروفسور بلوگِنسی معتقد است که ترانزیستورهای گالیوم نیتریدی بازدهی ایستگاه های فرستنده موبایل را از مقدار امروزی خود که بین 15 تا 20 درصد است به حدود 60 درصد خواهند رساند.
این محققان که با نتایج بدست آمده از آزمایشات اخیر خود ترغیب شده اند، با اشتیاق زیاد به کار خود برای بهبود کارکرد ترانزیستورها ادامه خواهند داد.
farzan001
عضو جدید
تحولی جدید در شبکه فیبرهای نوری
تحولی جدید در شبکه فیبرهای نوری
در نگاه اول آنها مثل تکه ای ژلاتین به نظر میرسند، اما در حقیقت این یک فناوری جدید بر پایه نانو است که میتواند سرعت کامپیوتر ها و اینترنت را صدها برابر افزایش دهد. البته پیش بینی میشود که این امر بین 5 تا 10 سال آینده محقق گردد. این فناوری توسط دکتر کوبی اسچور ابداع شده است.
دکتر اسچور یک فناوری جدید بر پایه پلاستیک را برای تولیدکنندگان دستگاه ها و قطعات نانو اپتیک ارائه کرده است. *****ِ بر پایه پلاستیک ساخته شده توسط او که از شیارهای نانومتری در یک قطعه پلاستیکی تشکیل شده است، زمانی که در سوئیچ های فیبر نوری استفاده می گردد، میتواند وسایل ارتباطی را کوچکتر، انعطاف پذیر تر و قدرتمندتر سازد.
دکتر اسچور می گوید: "روزی میرسد که در ایالات متحده یک کابل فیبر نوری وارد هر خانه میشود و تمامی وسایل مخابرانی مثل تلویزیون کابلی، تلفن و اینترنت از طریق همین کابل مهیا میگردند. اما برای جلوگیری از تداخل این اطلاعات، ما نیازمند جدا کردن آنها از یکدیگر و قرار دادن هریک در کانال مربوطه هستیم. وسیله پلیمری که ما ساخته ایم توانایی انجام این جداسازی را در حوزه نور با سرعت و کیفیت بسیار بالا و هزینه پایین (بطوریکه صنعت نیمه هادی حتی توان تصور آن را هم ندارد) خواهد داشت."
هر وسیله اپتیکی که در وسایل ارتباطی امروزی استفاده میشود دارای یک ***** است. این وسیله خواه درایو نوری موجود در لپ تاپ شما باشد یا کابلی که ارتباط تلفنی از راه دور را میسر میسازد، هر سیستم نیازمند *****هایی است تا سیگنال را تصفیه نمایند و پیغام های متفاوت را تفسیر کند. تا ده سال آینده فیبر نوری هایی که امروزه ارتباط مخابراتی بین شهرها را ممکن میسازند، مستقیماً به داخل منازل خواهند آمد. زمانی که این امر میسر گردد، سوئیچ های بر پایه پلاستیک ساخته شده توسط دکتر اسچور و تیمش انقلابی در مخابره اطلاعات بوجود خواهند آورد.
سازنده این سیستم همچنین می افزاید: "در حال حاضر میتوان تمامی اطلاعات متنی نوشته شده موجود در دنیا را از طریق تنها یک رشته فیبر نوری در مدت چند ثانیه از جایی به جای دیگر ارسال نمود، اما برای اینکه بتوانیم این حجم عظیم از اطلاعات مخابره شده را به درستی دریافت و کنترل نماییم، نیاز به *****هایی داریم تا بتوانیم محتویات دریافتی را تفسیر کنیم. شیوه *****ینگ طراحی شده توسط ما از یک سوئیچ بر پایه پلاستیک برای ***** کردن استفاده میکند که جایگزین نیمه هادی های گران قیمت و با فناوری ساخت بالا خواهد شد.
نیمه هادی ها که میان شبکه های کریستالی در آزمایشگاه های فوق استریل شکل گرفته و در کوره های مخصوص فرآوری میگردند، روزها و در برخی موارد به ماه ها زمان برای ساخت آنها نیاز است. آنها همچنین شکننده و غیرقابل انعطاف اند. استفاده از روشی خاص به نام stamping، هر آزمایشگاهی را قادر به ساخت دستگاه های اپتیکی و انعطاف پذیر ساخته شده از محلولی مایع درون قالب های پلاستیکی- سیلیکونی تولید شده توسط تیم ما می گرداند.
بر روی قالب پلاستیکی - سیلوکونی شیار هایی نامرئی و با عرضی در ابعاد میکرومتر ایجاد گردیده و با ریختن یک محلول پلاستیکی خاص در این قالب، سوئیچ در تنها چند دقیقه آماده خواهد شد. زمانی که این سوئیچ در یک شبکه فیبر نوری قرار داده میشود، شیار های موجود بر روی آنها نور موجود در کابل فیبر نوری را مدوله کرده و به این ترتیب اطلاعات *****، کدشده و قابل استفاده میگردد.
تنها مشکلی که ما با آن مواجه هستیم، قانع کردن صنعت مخابرات برای استفاده از این فناوری است، چراکه آنها می پندارند پلاستیک ماده ای ناپایدار است، اما در حقیقت این فناوری خیلی دور از روشی که امروزه دی وی دی ها توسط آن ساخته میشوند نیست، تنها تفاوت در این است که ما در مقیاس نانو کار میکنیم و آنها در مقیاس بسیار بزرگ میکرو!"
تحولی جدید در شبکه فیبرهای نوری
در نگاه اول آنها مثل تکه ای ژلاتین به نظر میرسند، اما در حقیقت این یک فناوری جدید بر پایه نانو است که میتواند سرعت کامپیوتر ها و اینترنت را صدها برابر افزایش دهد. البته پیش بینی میشود که این امر بین 5 تا 10 سال آینده محقق گردد. این فناوری توسط دکتر کوبی اسچور ابداع شده است.
دکتر اسچور یک فناوری جدید بر پایه پلاستیک را برای تولیدکنندگان دستگاه ها و قطعات نانو اپتیک ارائه کرده است. *****ِ بر پایه پلاستیک ساخته شده توسط او که از شیارهای نانومتری در یک قطعه پلاستیکی تشکیل شده است، زمانی که در سوئیچ های فیبر نوری استفاده می گردد، میتواند وسایل ارتباطی را کوچکتر، انعطاف پذیر تر و قدرتمندتر سازد.
دکتر اسچور می گوید: "روزی میرسد که در ایالات متحده یک کابل فیبر نوری وارد هر خانه میشود و تمامی وسایل مخابرانی مثل تلویزیون کابلی، تلفن و اینترنت از طریق همین کابل مهیا میگردند. اما برای جلوگیری از تداخل این اطلاعات، ما نیازمند جدا کردن آنها از یکدیگر و قرار دادن هریک در کانال مربوطه هستیم. وسیله پلیمری که ما ساخته ایم توانایی انجام این جداسازی را در حوزه نور با سرعت و کیفیت بسیار بالا و هزینه پایین (بطوریکه صنعت نیمه هادی حتی توان تصور آن را هم ندارد) خواهد داشت."
هر وسیله اپتیکی که در وسایل ارتباطی امروزی استفاده میشود دارای یک ***** است. این وسیله خواه درایو نوری موجود در لپ تاپ شما باشد یا کابلی که ارتباط تلفنی از راه دور را میسر میسازد، هر سیستم نیازمند *****هایی است تا سیگنال را تصفیه نمایند و پیغام های متفاوت را تفسیر کند. تا ده سال آینده فیبر نوری هایی که امروزه ارتباط مخابراتی بین شهرها را ممکن میسازند، مستقیماً به داخل منازل خواهند آمد. زمانی که این امر میسر گردد، سوئیچ های بر پایه پلاستیک ساخته شده توسط دکتر اسچور و تیمش انقلابی در مخابره اطلاعات بوجود خواهند آورد.
سازنده این سیستم همچنین می افزاید: "در حال حاضر میتوان تمامی اطلاعات متنی نوشته شده موجود در دنیا را از طریق تنها یک رشته فیبر نوری در مدت چند ثانیه از جایی به جای دیگر ارسال نمود، اما برای اینکه بتوانیم این حجم عظیم از اطلاعات مخابره شده را به درستی دریافت و کنترل نماییم، نیاز به *****هایی داریم تا بتوانیم محتویات دریافتی را تفسیر کنیم. شیوه *****ینگ طراحی شده توسط ما از یک سوئیچ بر پایه پلاستیک برای ***** کردن استفاده میکند که جایگزین نیمه هادی های گران قیمت و با فناوری ساخت بالا خواهد شد.
نیمه هادی ها که میان شبکه های کریستالی در آزمایشگاه های فوق استریل شکل گرفته و در کوره های مخصوص فرآوری میگردند، روزها و در برخی موارد به ماه ها زمان برای ساخت آنها نیاز است. آنها همچنین شکننده و غیرقابل انعطاف اند. استفاده از روشی خاص به نام stamping، هر آزمایشگاهی را قادر به ساخت دستگاه های اپتیکی و انعطاف پذیر ساخته شده از محلولی مایع درون قالب های پلاستیکی- سیلیکونی تولید شده توسط تیم ما می گرداند.
بر روی قالب پلاستیکی - سیلوکونی شیار هایی نامرئی و با عرضی در ابعاد میکرومتر ایجاد گردیده و با ریختن یک محلول پلاستیکی خاص در این قالب، سوئیچ در تنها چند دقیقه آماده خواهد شد. زمانی که این سوئیچ در یک شبکه فیبر نوری قرار داده میشود، شیار های موجود بر روی آنها نور موجود در کابل فیبر نوری را مدوله کرده و به این ترتیب اطلاعات *****، کدشده و قابل استفاده میگردد.
تنها مشکلی که ما با آن مواجه هستیم، قانع کردن صنعت مخابرات برای استفاده از این فناوری است، چراکه آنها می پندارند پلاستیک ماده ای ناپایدار است، اما در حقیقت این فناوری خیلی دور از روشی که امروزه دی وی دی ها توسط آن ساخته میشوند نیست، تنها تفاوت در این است که ما در مقیاس نانو کار میکنیم و آنها در مقیاس بسیار بزرگ میکرو!"
هوش مصنوعی چیست ؟
هوش مصنوعی چیست ؟
هوش مصنوعی چیست ؟
« هوش مصنوعی، دانش ساختن ماشین ها یا برنامه‌های هوشمند است. » همانگونه كه از تعریف فوق-كه توسط یكی از بنیانگذاران هوش مصنوعی ارائه شده است- برمی‌آید،حداقل به دو سؤال باید پاسخ داد:
1ـ هوشمندی چیست؟
2ـ برنامه‌های هوشمند، چه نوعی از برنامه‌ها هستند؟تعریف دیگری كه از هوش مصنوعی میتوان ارائه داد به قرار زیر است:
« هوش مصنوعی، شاخه‌ایست از علم كامپیوتر كه ملزومات محاسباتی اعمالی همچون ادراك (Perception)، استدلال(reasoning) و یادگیری(learning) را بررسی كرده و سیستمی جهت انجام چنین اعمالی ارائه میدهد.»و در نهایت تعریف سوم هوش مصنوعی از قرار زیر است:
«هوش مصنوعی، مطالعه روش‌هایی است برای تبدیل كامپیوتر به ماشینی كه بتواند اعمال انجام شده توسط انسان را انجام دهد.» به این ترتیب میتوان دید كه دو تعریف آخر كاملاً دو چیز را در تعریف نخست واضح كرده‌اند.
1ـ منظور از موجود یا ماشین هوشمند چیزی است شبیه انسان.
2ـ ابزار یا ماشینی كه قرار است محمل هوشمندی باشد یا به انسان شبیه شود، كامپیوتر است. هر دوی این نكات كماكان مبهم و قابل پرسشند. آیا تنها این نكته كه هوشمندترین موجودی كه می‌شناسیم، انسان است كافی است تا هوشمندی را به تمامی اعمال انسان نسبت دهیم؟ حداقل این نكته كاملاً واضح است كه بعضی جنبه‌های ادراك انسان همچون دیدن و شنیدن كاملاً ضعیف‌تر از موجودات دیگر است. علاوه بر این، كامپیوترهای امروزی با روش‌هایی كاملاً مكانیكی(منطقی) توانسته‌اند در برخی جنبه‌های استدلال، فراتر از تواناییهای انسان عمل كنند. بدین ترتیب، آیا میتوان در همین نقطه ادعا كرد كه هوش مصنوعی تنها نوعی دغدغه علمی یا كنجكاوی دانشمندانه است و قابلیت تعمق مهندسی ندارد؟(زیرا اگر مهندسی، یافتن روشهای بهینه انجام امور باشد، به هیچ رو مشخص نیست كه انسان اعمال خویش را به گونه‌ای بهینه انجام میدهد). به این نكته نیز باز خواهیم گشت. اما همین سؤال را میتوان از سویی دیگر نیز مطرح ساخت، چگونه میتوان یقین حاصل كرد كه كامپیوترهای امروزین،
بهترین ابزارهای پیاده‌سازی هوشمندی هستند؟
رؤیای طراحان اولیه كامپیوتر از بابیج تا تورینگ، ساختن ماشینی بود كه قادر به حل تمامی مسائل باشد، البته ماشینی كه در نهایت ساخته شد(كامپیوتر) به جز دسته ای خاص از مسائلقادر به حل تمامی مسائل بود. اما نكته در اینجاست كه این «تمامی مسائل» چیست؟ طبیعتاً چون طراحان اولیه كامپیوتر، منطق‌دانان و ریاضیدانان بودند، منظورشان تمامی مسائل منطقی یا محاسباتی بود. بدین ترتیب عجیب نیست، هنگامی كه فون‌نیومان سازنده اولین كامپیوتر، در حال طراحی این ماشین بود، كماكان اعتقاد داشت برای داشتن هوشمندی شبیه به انسان، كلید اصلی، منطق(از نوع به كار رفته در كامپیوتر) نیست، بلكه احتمالاً چیزی خواهد بود شبیه ترمودینامیك!
به هرحال، كامپیوتر تا به حال به چنان درجه‌ای از پیشرفت رسیده و چنان سرمایه‌گذاری عظیمی برروی این ماشین انجام شده است كه به فرض این كه بهترین انتخاب نباشد هم، حداقل سهل‌الوصول‌ترین و ارزان‌ترین و عمومی‌ترین انتخاب برای پیاده‌سازی هوشمندیست.
بنابراین ظاهراً به نظر میرسد به جای سرمایه‌گذاری برای ساخت ماشین‌های دیگر هوشمند، میتوان از كامپیوترهای موجود برای پیاده‌سازی برنامه‌های هوشمند استفاده كرد و اگر چنین شود، باید گفت كه طبیعت هوشمندی ایجاد شده حداقل از لحاظ پیاده‌سازی، كاملاً با طبیعت هوشمندی انسانی متناسب خواهد بود، زیرا هوشمندی انسانی، نوعی هوشمندی بیولوژیك است كه با استفاده از مكانیسم‌های طبیعی ایجاد شده، و نه استفاده از عناصر و مدارهای منطقی. در برابر تمامی استدلالات فوق می توان این نكته را مورد تاُمل و پرسش قرار داد كه هوشمندی طبیعی تا بدان جایی كه ما سراغ داریم، تنها برمحمل طبیعی و با استفاده از روش های طبیعت ایجاد شده است. طرفداران این دیدگاه تا بدانجا پیش رفته‌اند كه حتی ماده ایجاد كننده هوشمندی را مورد پرسش قرار داده اند، كامپیوتر از سیلیكون استفاده می كند، در حالی كه طبیعت همه جا از كربن سود برده است. مهم تر از همه، این نكته است كه در كامپیوتر، یك واحد كاملاً پیچیده مسئولیت انجام كلیه اعمال هوشمندانه را بعهده دارد، در حالی كه طبیعت در سمت و سویی كاملاً مخالف حركت كرده است. تعداد بسیار زیادی از واحدهای كاملاً ساده (بعنوان مثال از نورون‌های شبكه عصبی) با عملكرد همزمان خود (موازی) رفتار هوشمند را سبب می شوند. بنابراین تقابل هوشمندی مصنوعی و هوشمندی طبیعی حداقل در حال حاضر تقابل پیچیدگی فوق العاده و سادگی فوق العاده است. این مساُله هم اكنون كاملاً به صورت یك جنجال(debate) علمی در جریان است.
در هر حال حتی اگر بپذیریم كه كامپیوتر در نهایت ماشین هوشمند مورد نظر ما نیست، مجبوریم برای شبیه‌سازی هر روش یا ماشین دیگری از آن سود بجوییم.
تاریخ هوش مصنوعی
هوش مصنوعی به خودی خود علمی است كاملاً جوان. در واقع بسیاری شروع هوش مصنوعی را 1950 می دانند زمانی كه آلن تورینگ مقاله دوران‌ساز خود را در باب چگونگی ساخت ماشین هوشمند نوشت (آنچه بعدها به تست تورینگ مشهور شد) تورینگ درآن مقاله یك روش را برای تشخیص هوشمندی پیشنهاد می‌كرد. این روش بیشتر به یك بازی شبیه بود.
فرض كنید شما در یك سمت یك دیوار (پرده یا هر مانع دیگر) هستید و به صورت تله تایپ باآن سوی دیوار ارتباط دارید و شخصی از آن سوی دیوار از این طریق با شما در تماس است. طبیعتاً یك مكالمه بین شما و شخص آن سوی دیوار میتواند صورت پذیرد. حال اگر پس از پایان این مكالمه، به شما گفته شود كه آن سوی دیوار نه یك شخص بلكه (شما كاملاً از هویت شخص آن سوی دیوار بی‌خبرید) یك ماشین بوده كه پاسخ شما را می‌داده، آن ماشین یك ماشین هوشمند خواهد بود، در غیر این صورت(یعنی در صورتی كه شما در وسط مكالمه به مصنوعی بودن پاسخ پی ببرید) ماشین آن سوی دیوار هوشمند نیست و موفق به گذراندن تست تورینگ نشده است. باید دقت كرد كه تورینگ به دو دلیل كاملاً مهم این نوع از ارتباط(ارتباط متنی به جای صوت) را انتخاب كرد. اول این كه موضوع ادراكی صوت را كاملاً از صورت مساُله حذف كند و این تست هوشمندی را درگیر مباحث مربوط به دریافت و پردازش صوت نكند و دوم این كه بر جهت دیگری هوش مصنوعی به سمت نوعی از پردازش زبان طبیعی تاكید كند.
در هر حال هر چند تاكنون تلاش‌های متعددی در جهت پیاده سازی تست تورینگ صورت گرفته مانند برنامه Eliza و یا AIML (زبانی برای نوشتن برنامه‌‌‌‌هایی كه قادر به chat كردن اتوماتیك باشند) اما هنوز هیچ ماشینی موفق به گذر از چنین تستی نشده است.
همانگونه كه مشخص است، این تست نیز كماكان دو پیش فرض اساسی را در بردارد:
1ـ نمونه كامل هوشمندی انسان است.
2ـ مهمترین مشخصه هوشمندی توانایی پردازش و درك زبان طبیعی است. درباره نكته اول به تفصیل تا بدین جا سخن گفته ایم؛ اما نكته دوم نیز به خودی خود باید مورد بررسی قرارگیرد. این كه توانایی درك زبان نشانه هوشمندی است تاریخی به قدمت تاریخ فلسفه دارد. از نخستین روزهایی كه به فلسفه(Epistemology) پرداخته شده زبان همیشه در جایگاه نخست فعالیت‌های شناختی قرار داشته است. از یونانیان باستان كه لوگوس را به عنوان زبان و حقیقت یكجا به كار می‌بردند تا فیلسوفان امروزین كه یا زبان را خانه وجود می‌دانند، یا آن را ریشه مسائل فلسفی می‌خوانند؛ زبان، همواره شاُن خود را به عنوان ممتازترین توانایی هوشمندترین موجودات حفظ كرده است. با این ملاحظات میتوان درك كرد كه چرا آلن تورینگ تنها گذر از این تست متظاهرانه زبانی را شرط دست‌یابی به هوشمندی میداند. تست تورینگ اندكی كمتر از نیم‌قرن هوش مصنوعی را تحت تاُثیر قرار داد اما شاید تنها در اواخر قرن گذشته بود كه این مسئله بیش از هر زمان دیگری آشكار شد كه متخصصین هوش مصنوعی به جای حل این مسئله باشكوه ابتدا باید مسائل كم‌اهمیت‌تری همچون درك تصویر (بینایی ماشین) درك صوت و… را حل كنند.به این ترتیب با به محاق رفتن آن هدف اولیه، اینك گرایش‌های جدیدتری در هوش مصنوعی ایجاد شده‌اند. در سال‌های آغازین AI تمركز كاملاً برروی توسعه سیستم‌هایی بود كه بتوانند فعالیت‌های هوشمندانه(البته به زعم آن روز) انسان را مدل كنند، و چون چنین فعالیت‌هایی را در زمینه‌های كاملاً خاصی مانند بازی‌های فكری، انجام فعالیت‌های تخصصی حرف‌های، درك زبان طبیعی، و…. می‌دانستند طبیعتاً به چنین زمینه‌هایی بیشتر پرداخته شد.
در زمینه توسعه بازی‌ها، تا حدی به بازی شطرنج پرداخته شد كه غالباً عده‌ای هوش مصنوعی را با شطرنج همزمان به خاطر می‌آورند. مك‌كارتی كه پیشتر اشاره شد، از بنیانگذاران هوش مصنوعی است این روند را آنقدر اغراق‌آمیز میداند كه میگوید:
«محدود كردن هوش مصنوعی به شطرنج مانند این است كه علم ژنتیك را از زمان داروین تا كنون تنها محدود به پرورش لوبیا كنیم.» به هر حال دستاورد تلاش مهندسین و دانشمندان در طی دهه‌های نخست را میتوان توسعه تعداد بسیار زیادی سیستمهای خبره در زمینه‌های مختلف مانند پزشكی عمومی، اورژانس، دندانپزشكی، تعمیرات ماشین،….. توسعه بازی‌های هوشمند، ایجاد مدل‌های شناختی ذهن انسان، توسعه سیستمهای یادگیری،…. دانست. دستاوردی كه به نظر میرسد برای علمی با كمتر از نیم قرن سابقه قابل قبول به نظر میرسد.
افق‌های هوش مصنوعی در 1943،Mcclutch (روانشناس، فیلسوف و شاعر) و Pitts (ریاضیدان) طی مقاله‌ای، دیده‌های آن روزگار درباره محاسبات، منطق و روانشناسی عصبی را تركیب كردند. ایده اصلی آن مقاله چگونگی انجام اعمال منطقی به وسیله اجزای ساده شبكه عصبی بود. اجزای بسیار ساده (نورون‌ها) این شبكه فقط از این طریق سیگنال های تحریك (exitory) و توقیف (inhibitory) با هم درتماس بودند. این همان چیزی بود كه بعدها دانشمندان كامپیوتر آن را مدارهای (And) و (OR) نامیدند و طراحی اولین كامپیوتر در 1947 توسط فون نیومان عمیقاً از آن الهام می‌گرفت. امروز پس از گذشته نیم‌قرن از كار Mcclutch و Pitts شاید بتوان گفت كه این كار الهام بخش گرایشی كاملاً پویا و نوین در هوش مصنوعی است. پیوندگرایی (Connectionism) هوشمندی را تنها حاصل كار موازی و همزمان و در عین حال تعامل تعداد بسیار زیادی اجزای كاملاً ساده به هم مرتبط میداند. شبكه‌های عصبی كه از مدل شبكه عصبی ذهن انسان الهام گرفته‌اند امروزه دارای كاربردهای كاملاً علمی و گسترده تكنولوژیك شده‌اند و كاربرد آن در زمینه‌های متنوعی مانند سیستمهای كنترلی، رباتیك، تشخیص متون، پردازش تصویر،… مورد بررسی قرار گرفته است.
علاوه بر این كار بر روی توسعه سیستمهای هوشمند با الهام از طبیعت (هوشمندی‌های ـ غیر از هوشمندی انسان) اكنون از زمینه‌های كاملاً پرطرفدار در هوش مصنوعی است. الگوریتم ژنیتك كه با استفاده از ایده تكامل داروینی و انتخاب طبیعی پیشنهاد شده روش بسیار خوبی برای یافتن پاسخ به مسائل بهینه سازیست. به همین ترتیب روشهای دیگری نیز مانند استراتژی‌های تكاملی نیز (Evolutionary Algorithms) در این زمینه پیشنهاد شده اند. دراین زمینه هر گوشه‌ای از سازو كار طبیعت كه پاسخ بهینه‌ای را برای مسائل یافته است مورد پژوهش قرار میگیرد. زمینه‌هایی چون سیستم امنیتی بدن انسان (Immun System) كه در آن بیشمار الگوی ویروس‌های مهاجم به صورتی هوشمندانه ذخیره میشوند و یا روش پیدا كردن كوتاه‌ترین راه به منابع غذا توسط مورچگان (Ant Colony) همگی بیانگر گوشه‌هایی از هوشمندی بیولوژیك هستند. گرایش دیگر هوش مصنوعی بیشتر بر مدل سازی اعمال شناختی تاُكید دارد (مدل سازی نمادین یا سمبولیك) این گرایش چندان خود را به قابلیت تعمق بیولوژیك سیستمهای ارائه شده مقید نمی‌كند. CASE-BASED REASONING یكی از گرایش‌های فعال در این شاخه میباشد. بعنوان مثال روند استدلال توسط یك پزشك هنگام تشخیص یك بیماری كاملاً شبیه به CBR است به این ترتیب كه پزشك در ذهن خود تعداد بسیار زیادی از شواهد بیماری‌های شناخته شده را دارد و تنها باید مشاهدات خود را با نمونه‌های موجود در ذهن خویش تطبیق داده، شبیه‌ترین نمونه را به عنوان بیماری بیابد. به این ترتیب مشخصات، نیازمندی‌ها و تواناییهای CBR به عنوان یك چارچوب كلی پژوهش در هوش مصنوعی مورد توجه قرارگرفته است.
البته هنگامی كه از گرایش‌های آینده سخن می‌گوییم، هرگز نباید از گرایش‌های تركیبی غفلت كنیم. گرایش‌هایی كه خود را به حركت در چارچوب شناختی یا بیولوژیك یا منطقی محدود نكرده و به تركیبی از آنها می‌اندیشند. شاید بتوان پیش‌بینی كرد كه چنین گرایش‌هایی فرا ساختارهای (Meta –Structure) روانی را براساس عناصر ساده بیولوژیك بنا خواهند كرد
هوش مصنوعی چیست ؟
هوش مصنوعی چیست ؟
« هوش مصنوعی، دانش ساختن ماشین ها یا برنامه‌های هوشمند است. » همانگونه كه از تعریف فوق-كه توسط یكی از بنیانگذاران هوش مصنوعی ارائه شده است- برمی‌آید،حداقل به دو سؤال باید پاسخ داد:
1ـ هوشمندی چیست؟
2ـ برنامه‌های هوشمند، چه نوعی از برنامه‌ها هستند؟تعریف دیگری كه از هوش مصنوعی میتوان ارائه داد به قرار زیر است:
« هوش مصنوعی، شاخه‌ایست از علم كامپیوتر كه ملزومات محاسباتی اعمالی همچون ادراك (Perception)، استدلال(reasoning) و یادگیری(learning) را بررسی كرده و سیستمی جهت انجام چنین اعمالی ارائه میدهد.»و در نهایت تعریف سوم هوش مصنوعی از قرار زیر است:
«هوش مصنوعی، مطالعه روش‌هایی است برای تبدیل كامپیوتر به ماشینی كه بتواند اعمال انجام شده توسط انسان را انجام دهد.» به این ترتیب میتوان دید كه دو تعریف آخر كاملاً دو چیز را در تعریف نخست واضح كرده‌اند.
1ـ منظور از موجود یا ماشین هوشمند چیزی است شبیه انسان.
2ـ ابزار یا ماشینی كه قرار است محمل هوشمندی باشد یا به انسان شبیه شود، كامپیوتر است. هر دوی این نكات كماكان مبهم و قابل پرسشند. آیا تنها این نكته كه هوشمندترین موجودی كه می‌شناسیم، انسان است كافی است تا هوشمندی را به تمامی اعمال انسان نسبت دهیم؟ حداقل این نكته كاملاً واضح است كه بعضی جنبه‌های ادراك انسان همچون دیدن و شنیدن كاملاً ضعیف‌تر از موجودات دیگر است. علاوه بر این، كامپیوترهای امروزی با روش‌هایی كاملاً مكانیكی(منطقی) توانسته‌اند در برخی جنبه‌های استدلال، فراتر از تواناییهای انسان عمل كنند. بدین ترتیب، آیا میتوان در همین نقطه ادعا كرد كه هوش مصنوعی تنها نوعی دغدغه علمی یا كنجكاوی دانشمندانه است و قابلیت تعمق مهندسی ندارد؟(زیرا اگر مهندسی، یافتن روشهای بهینه انجام امور باشد، به هیچ رو مشخص نیست كه انسان اعمال خویش را به گونه‌ای بهینه انجام میدهد). به این نكته نیز باز خواهیم گشت. اما همین سؤال را میتوان از سویی دیگر نیز مطرح ساخت، چگونه میتوان یقین حاصل كرد كه كامپیوترهای امروزین،
بهترین ابزارهای پیاده‌سازی هوشمندی هستند؟
رؤیای طراحان اولیه كامپیوتر از بابیج تا تورینگ، ساختن ماشینی بود كه قادر به حل تمامی مسائل باشد، البته ماشینی كه در نهایت ساخته شد(كامپیوتر) به جز دسته ای خاص از مسائلقادر به حل تمامی مسائل بود. اما نكته در اینجاست كه این «تمامی مسائل» چیست؟ طبیعتاً چون طراحان اولیه كامپیوتر، منطق‌دانان و ریاضیدانان بودند، منظورشان تمامی مسائل منطقی یا محاسباتی بود. بدین ترتیب عجیب نیست، هنگامی كه فون‌نیومان سازنده اولین كامپیوتر، در حال طراحی این ماشین بود، كماكان اعتقاد داشت برای داشتن هوشمندی شبیه به انسان، كلید اصلی، منطق(از نوع به كار رفته در كامپیوتر) نیست، بلكه احتمالاً چیزی خواهد بود شبیه ترمودینامیك!
به هرحال، كامپیوتر تا به حال به چنان درجه‌ای از پیشرفت رسیده و چنان سرمایه‌گذاری عظیمی برروی این ماشین انجام شده است كه به فرض این كه بهترین انتخاب نباشد هم، حداقل سهل‌الوصول‌ترین و ارزان‌ترین و عمومی‌ترین انتخاب برای پیاده‌سازی هوشمندیست.
بنابراین ظاهراً به نظر میرسد به جای سرمایه‌گذاری برای ساخت ماشین‌های دیگر هوشمند، میتوان از كامپیوترهای موجود برای پیاده‌سازی برنامه‌های هوشمند استفاده كرد و اگر چنین شود، باید گفت كه طبیعت هوشمندی ایجاد شده حداقل از لحاظ پیاده‌سازی، كاملاً با طبیعت هوشمندی انسانی متناسب خواهد بود، زیرا هوشمندی انسانی، نوعی هوشمندی بیولوژیك است كه با استفاده از مكانیسم‌های طبیعی ایجاد شده، و نه استفاده از عناصر و مدارهای منطقی. در برابر تمامی استدلالات فوق می توان این نكته را مورد تاُمل و پرسش قرار داد كه هوشمندی طبیعی تا بدان جایی كه ما سراغ داریم، تنها برمحمل طبیعی و با استفاده از روش های طبیعت ایجاد شده است. طرفداران این دیدگاه تا بدانجا پیش رفته‌اند كه حتی ماده ایجاد كننده هوشمندی را مورد پرسش قرار داده اند، كامپیوتر از سیلیكون استفاده می كند، در حالی كه طبیعت همه جا از كربن سود برده است. مهم تر از همه، این نكته است كه در كامپیوتر، یك واحد كاملاً پیچیده مسئولیت انجام كلیه اعمال هوشمندانه را بعهده دارد، در حالی كه طبیعت در سمت و سویی كاملاً مخالف حركت كرده است. تعداد بسیار زیادی از واحدهای كاملاً ساده (بعنوان مثال از نورون‌های شبكه عصبی) با عملكرد همزمان خود (موازی) رفتار هوشمند را سبب می شوند. بنابراین تقابل هوشمندی مصنوعی و هوشمندی طبیعی حداقل در حال حاضر تقابل پیچیدگی فوق العاده و سادگی فوق العاده است. این مساُله هم اكنون كاملاً به صورت یك جنجال(debate) علمی در جریان است.
در هر حال حتی اگر بپذیریم كه كامپیوتر در نهایت ماشین هوشمند مورد نظر ما نیست، مجبوریم برای شبیه‌سازی هر روش یا ماشین دیگری از آن سود بجوییم.
تاریخ هوش مصنوعی
هوش مصنوعی به خودی خود علمی است كاملاً جوان. در واقع بسیاری شروع هوش مصنوعی را 1950 می دانند زمانی كه آلن تورینگ مقاله دوران‌ساز خود را در باب چگونگی ساخت ماشین هوشمند نوشت (آنچه بعدها به تست تورینگ مشهور شد) تورینگ درآن مقاله یك روش را برای تشخیص هوشمندی پیشنهاد می‌كرد. این روش بیشتر به یك بازی شبیه بود.
فرض كنید شما در یك سمت یك دیوار (پرده یا هر مانع دیگر) هستید و به صورت تله تایپ باآن سوی دیوار ارتباط دارید و شخصی از آن سوی دیوار از این طریق با شما در تماس است. طبیعتاً یك مكالمه بین شما و شخص آن سوی دیوار میتواند صورت پذیرد. حال اگر پس از پایان این مكالمه، به شما گفته شود كه آن سوی دیوار نه یك شخص بلكه (شما كاملاً از هویت شخص آن سوی دیوار بی‌خبرید) یك ماشین بوده كه پاسخ شما را می‌داده، آن ماشین یك ماشین هوشمند خواهد بود، در غیر این صورت(یعنی در صورتی كه شما در وسط مكالمه به مصنوعی بودن پاسخ پی ببرید) ماشین آن سوی دیوار هوشمند نیست و موفق به گذراندن تست تورینگ نشده است. باید دقت كرد كه تورینگ به دو دلیل كاملاً مهم این نوع از ارتباط(ارتباط متنی به جای صوت) را انتخاب كرد. اول این كه موضوع ادراكی صوت را كاملاً از صورت مساُله حذف كند و این تست هوشمندی را درگیر مباحث مربوط به دریافت و پردازش صوت نكند و دوم این كه بر جهت دیگری هوش مصنوعی به سمت نوعی از پردازش زبان طبیعی تاكید كند.
در هر حال هر چند تاكنون تلاش‌های متعددی در جهت پیاده سازی تست تورینگ صورت گرفته مانند برنامه Eliza و یا AIML (زبانی برای نوشتن برنامه‌‌‌‌هایی كه قادر به chat كردن اتوماتیك باشند) اما هنوز هیچ ماشینی موفق به گذر از چنین تستی نشده است.
همانگونه كه مشخص است، این تست نیز كماكان دو پیش فرض اساسی را در بردارد:
1ـ نمونه كامل هوشمندی انسان است.
2ـ مهمترین مشخصه هوشمندی توانایی پردازش و درك زبان طبیعی است. درباره نكته اول به تفصیل تا بدین جا سخن گفته ایم؛ اما نكته دوم نیز به خودی خود باید مورد بررسی قرارگیرد. این كه توانایی درك زبان نشانه هوشمندی است تاریخی به قدمت تاریخ فلسفه دارد. از نخستین روزهایی كه به فلسفه(Epistemology) پرداخته شده زبان همیشه در جایگاه نخست فعالیت‌های شناختی قرار داشته است. از یونانیان باستان كه لوگوس را به عنوان زبان و حقیقت یكجا به كار می‌بردند تا فیلسوفان امروزین كه یا زبان را خانه وجود می‌دانند، یا آن را ریشه مسائل فلسفی می‌خوانند؛ زبان، همواره شاُن خود را به عنوان ممتازترین توانایی هوشمندترین موجودات حفظ كرده است. با این ملاحظات میتوان درك كرد كه چرا آلن تورینگ تنها گذر از این تست متظاهرانه زبانی را شرط دست‌یابی به هوشمندی میداند. تست تورینگ اندكی كمتر از نیم‌قرن هوش مصنوعی را تحت تاُثیر قرار داد اما شاید تنها در اواخر قرن گذشته بود كه این مسئله بیش از هر زمان دیگری آشكار شد كه متخصصین هوش مصنوعی به جای حل این مسئله باشكوه ابتدا باید مسائل كم‌اهمیت‌تری همچون درك تصویر (بینایی ماشین) درك صوت و… را حل كنند.به این ترتیب با به محاق رفتن آن هدف اولیه، اینك گرایش‌های جدیدتری در هوش مصنوعی ایجاد شده‌اند. در سال‌های آغازین AI تمركز كاملاً برروی توسعه سیستم‌هایی بود كه بتوانند فعالیت‌های هوشمندانه(البته به زعم آن روز) انسان را مدل كنند، و چون چنین فعالیت‌هایی را در زمینه‌های كاملاً خاصی مانند بازی‌های فكری، انجام فعالیت‌های تخصصی حرف‌های، درك زبان طبیعی، و…. می‌دانستند طبیعتاً به چنین زمینه‌هایی بیشتر پرداخته شد.
در زمینه توسعه بازی‌ها، تا حدی به بازی شطرنج پرداخته شد كه غالباً عده‌ای هوش مصنوعی را با شطرنج همزمان به خاطر می‌آورند. مك‌كارتی كه پیشتر اشاره شد، از بنیانگذاران هوش مصنوعی است این روند را آنقدر اغراق‌آمیز میداند كه میگوید:
«محدود كردن هوش مصنوعی به شطرنج مانند این است كه علم ژنتیك را از زمان داروین تا كنون تنها محدود به پرورش لوبیا كنیم.» به هر حال دستاورد تلاش مهندسین و دانشمندان در طی دهه‌های نخست را میتوان توسعه تعداد بسیار زیادی سیستمهای خبره در زمینه‌های مختلف مانند پزشكی عمومی، اورژانس، دندانپزشكی، تعمیرات ماشین،….. توسعه بازی‌های هوشمند، ایجاد مدل‌های شناختی ذهن انسان، توسعه سیستمهای یادگیری،…. دانست. دستاوردی كه به نظر میرسد برای علمی با كمتر از نیم قرن سابقه قابل قبول به نظر میرسد.
افق‌های هوش مصنوعی در 1943،Mcclutch (روانشناس، فیلسوف و شاعر) و Pitts (ریاضیدان) طی مقاله‌ای، دیده‌های آن روزگار درباره محاسبات، منطق و روانشناسی عصبی را تركیب كردند. ایده اصلی آن مقاله چگونگی انجام اعمال منطقی به وسیله اجزای ساده شبكه عصبی بود. اجزای بسیار ساده (نورون‌ها) این شبكه فقط از این طریق سیگنال های تحریك (exitory) و توقیف (inhibitory) با هم درتماس بودند. این همان چیزی بود كه بعدها دانشمندان كامپیوتر آن را مدارهای (And) و (OR) نامیدند و طراحی اولین كامپیوتر در 1947 توسط فون نیومان عمیقاً از آن الهام می‌گرفت. امروز پس از گذشته نیم‌قرن از كار Mcclutch و Pitts شاید بتوان گفت كه این كار الهام بخش گرایشی كاملاً پویا و نوین در هوش مصنوعی است. پیوندگرایی (Connectionism) هوشمندی را تنها حاصل كار موازی و همزمان و در عین حال تعامل تعداد بسیار زیادی اجزای كاملاً ساده به هم مرتبط میداند. شبكه‌های عصبی كه از مدل شبكه عصبی ذهن انسان الهام گرفته‌اند امروزه دارای كاربردهای كاملاً علمی و گسترده تكنولوژیك شده‌اند و كاربرد آن در زمینه‌های متنوعی مانند سیستمهای كنترلی، رباتیك، تشخیص متون، پردازش تصویر،… مورد بررسی قرار گرفته است.
علاوه بر این كار بر روی توسعه سیستمهای هوشمند با الهام از طبیعت (هوشمندی‌های ـ غیر از هوشمندی انسان) اكنون از زمینه‌های كاملاً پرطرفدار در هوش مصنوعی است. الگوریتم ژنیتك كه با استفاده از ایده تكامل داروینی و انتخاب طبیعی پیشنهاد شده روش بسیار خوبی برای یافتن پاسخ به مسائل بهینه سازیست. به همین ترتیب روشهای دیگری نیز مانند استراتژی‌های تكاملی نیز (Evolutionary Algorithms) در این زمینه پیشنهاد شده اند. دراین زمینه هر گوشه‌ای از سازو كار طبیعت كه پاسخ بهینه‌ای را برای مسائل یافته است مورد پژوهش قرار میگیرد. زمینه‌هایی چون سیستم امنیتی بدن انسان (Immun System) كه در آن بیشمار الگوی ویروس‌های مهاجم به صورتی هوشمندانه ذخیره میشوند و یا روش پیدا كردن كوتاه‌ترین راه به منابع غذا توسط مورچگان (Ant Colony) همگی بیانگر گوشه‌هایی از هوشمندی بیولوژیك هستند. گرایش دیگر هوش مصنوعی بیشتر بر مدل سازی اعمال شناختی تاُكید دارد (مدل سازی نمادین یا سمبولیك) این گرایش چندان خود را به قابلیت تعمق بیولوژیك سیستمهای ارائه شده مقید نمی‌كند. CASE-BASED REASONING یكی از گرایش‌های فعال در این شاخه میباشد. بعنوان مثال روند استدلال توسط یك پزشك هنگام تشخیص یك بیماری كاملاً شبیه به CBR است به این ترتیب كه پزشك در ذهن خود تعداد بسیار زیادی از شواهد بیماری‌های شناخته شده را دارد و تنها باید مشاهدات خود را با نمونه‌های موجود در ذهن خویش تطبیق داده، شبیه‌ترین نمونه را به عنوان بیماری بیابد. به این ترتیب مشخصات، نیازمندی‌ها و تواناییهای CBR به عنوان یك چارچوب كلی پژوهش در هوش مصنوعی مورد توجه قرارگرفته است.
البته هنگامی كه از گرایش‌های آینده سخن می‌گوییم، هرگز نباید از گرایش‌های تركیبی غفلت كنیم. گرایش‌هایی كه خود را به حركت در چارچوب شناختی یا بیولوژیك یا منطقی محدود نكرده و به تركیبی از آنها می‌اندیشند. شاید بتوان پیش‌بینی كرد كه چنین گرایش‌هایی فرا ساختارهای (Meta –Structure) روانی را براساس عناصر ساده بیولوژیك بنا خواهند كرد
روباتهای دارای احساسات
روباتهای دارای احساسات
ساختن روباتهایی که بتوانند از نظر احساسی با مردم ارتباط برقرار کنند، هدف یک پروژه اروپایی است که توسط دانشمندان بریتانیایی هدایت میشود.
شش کشور و 25 متخصص روبات و هوش مصنوعی، روانشناس رشد و عصب شناس در این پروژه تحقیقاتی که Feelix Growing نام دارد، با یکدیگر همکاری میکنند و این پروژه 2.3 میلیون یورویی سه سال به طول می انجامد.
مسئول هماهنگی این پروژه، دکتر لولا کانامرو (Lola Canamero) گفته است که هدف آنها ساختن روباتی است که "از انسانها بیاموزد و به شیوه ای که از لحاظ اجتماعی و احساسی صحیح باشد، واکنش نشان دهد."
دکتر کانامرو که در دانشگاه هرتفوردشایر مستقر است ادامه داد: "دنیای احساسات انسانی بسیار پیچیده است اما ما به نشانه ها واشارات ساده واکنش نشان میدهیم، نشانه هایی که ظاهرا به آن توجه نمیکنیم یا اهمیتی برایش قائل نمیشویم، مانند چگونگی حرکت یک شخص."
داده های حسی
این پروژه شامل ساختن یک سری روبات است که بتوانند در مواجهه با انسان، داده های حسی را دریافت کرده و سپس مطابق با این اطلاعات رفتار نمایند.
دکتر کانامرو این روباتها را مشابه نوزادانی میداند که رفتار خود را از روی الگوهای حرکتی و حالات حسی محیط پیرامون خود میاموزند. این روباتها به خودی خود دستگاههایی ساده هستند و در بسیاری از مواقع از دستگاههای قابل دسترس و عادی ساخته شده اند. جالبترین جنبه این پروژه، بخش نرم افزاری آن است.
به گفته دکتر کانامرو: "ما برای سخت افزار، از روباتهای بسیار ساده استفاده خواهیم کرد و خودمان برای تعدادی از دستگاهها سرهایی حالت دار و گویا خواهیم ساخت. ما بیش از هرچیز به برنامه ریزی و به وجود آوردن تواناییهای رفتاری در این روباتها، به خصوص در زمینه اجتماعی و واکنشهای احساسی، علاقمندیم."
اطلاعات لمسی و احساسی که از طریق تقویت مثبت، مانند کلمات محبت آمیز، رفتار مودبانه یا کمک کردن به روبات در زمانی که دچار مشکل میشود، مواردی است که روبات از انسانها می آموزد. همکاران این پروژه هر یک روبات متفاوتی را با تمرکز بر روابط احساسی مختلف میسازند.
پیگیری و کشف علایم
این روباتها اطلاعات خود را از دوربینهای تصویری ساده، داده های صوتی، حسگرهای تماسی و حسگرهایی که میتوانند فاصله میان روبات و انسان را تخمین بزنند، دریافت میکند.
"یکی از چیزهایی که ما قصد داریم از آن برای کشف و درک حالات چهره و الگوهای حرکتی استفاده کنیم، یک سیستم عصبی مصنوعی است."
شبکه عصبی مصنوعی به این دلیل مورد استفاده قرار میگیرد که برای وفق دادن روبات با داده های متغیر –که در این مورد شامل ردیابی الگوهای رفتاری، صوتی و حرکتی است- بسیار مفید خواهد بود.
به گفته دکتر کانامرو شبکه عصبی الگوهای مختلف را از طریق مقایسه با مثالهایی که از طریق مشاهده در حافظه خود ثبت کرده استف تشخیص میدهد. یکی از بخشهایی که روبات از آن بسیار می آموزد، حرکات انسان است زیرا حرکت، چیزهای بسیار زیادی درباره شرایط احساسی شخص به دیگران القا میکند.
"ما امیدواریم که با مجاورت انسان و روبات و تعدد تماسهای انسانی، بتوانیم در پیگیری شرایط مختلف احساسی موفق باشیم."
قرار نیست که این روباتها حالات احساسی چون تنفر را درک و نسبت به آن واکنش نشان دهند، بلکه در این پروژه بیشتر بر احساساتی چون خشم، شادی، تنهایی و در کل احساساتی که بر چگونگی رتار روبات تاثیر میگذارند، تمرکز شده است.
رفتارهای غریزی
"کشف اینکه چه زمانی روبات کار اشتباهی انجام داده و کاربر انسان خشمگین شده است و یا زمانی که انسان تنهاست و روبات سعی در شاد کردن وی دارد، بسیار مهم است. ما بر روی احساساتی که برای روبات نوزاد مناسب بوده و با رشد او توسعه یافته و کمکی برای انسان محسوب میشود، تمرکز کرده ایم."
یکی از اولین روباتهای ساخته شده در این پروژه رفتارهایی غریزی - که از بدو تولد در میان پرندگان و بعضی پستانداران دیده میشود - از خود نشان میدهد.
"آنها به اولین چیزی که میبینند وابسته میشوند. که معمولا مادرشان است و همین غریزه است که موجب میشود آنها مادر خود را در همه جا تعقیب کنند."
"ما یک نمونه آزمایشی از روباتی تهیه کرده ایم که مردم را تعقیب کرده و میتواند خود را به شکلی که انسان با او رفتار میکند، تطبیق دهد. او بنا بر احساس شخص، به او نزدیکتر و یا از وی دورتر حرکت میکند."
دکتر کانامرو افزود اگر قرار باشد که این دستگاهها نقشی در جامعه انسانی داشته باشند، روباتهایی که میتوانند خود را با خواسته های انسان وفق دهند بسیار مورد نیاز خواهند بود. در انتهای پروژه دو روبات ساخته خواهند شد که هر یک شامل جنبه های مختلفی از دستاوردهای بخشهای تحقیقاتی سراسر اروپا خواهند بود.
موسسات دیگری که در این پروژه همکاری میکنند از این قرارند؛ مرکز تحقیقات علمی دانشگاه Cergy Pontoise فرانسه، دانشکده پلی تکنیک لوزان، دانشگاه پورتسموث، انستیتو ارتباطات وسیستمهای کامپیوتری یونان، Entertainment Robotics دانمارک و SAS Aldebaran Robotics فرانسه
روباتهای دارای احساسات
روباتهای دارای احساسات
ساختن روباتهایی که بتوانند از نظر احساسی با مردم ارتباط برقرار کنند، هدف یک پروژه اروپایی است که توسط دانشمندان بریتانیایی هدایت میشود.
شش کشور و 25 متخصص روبات و هوش مصنوعی، روانشناس رشد و عصب شناس در این پروژه تحقیقاتی که Feelix Growing نام دارد، با یکدیگر همکاری میکنند و این پروژه 2.3 میلیون یورویی سه سال به طول می انجامد.
مسئول هماهنگی این پروژه، دکتر لولا کانامرو (Lola Canamero) گفته است که هدف آنها ساختن روباتی است که "از انسانها بیاموزد و به شیوه ای که از لحاظ اجتماعی و احساسی صحیح باشد، واکنش نشان دهد."
دکتر کانامرو که در دانشگاه هرتفوردشایر مستقر است ادامه داد: "دنیای احساسات انسانی بسیار پیچیده است اما ما به نشانه ها واشارات ساده واکنش نشان میدهیم، نشانه هایی که ظاهرا به آن توجه نمیکنیم یا اهمیتی برایش قائل نمیشویم، مانند چگونگی حرکت یک شخص."
داده های حسی
این پروژه شامل ساختن یک سری روبات است که بتوانند در مواجهه با انسان، داده های حسی را دریافت کرده و سپس مطابق با این اطلاعات رفتار نمایند.
دکتر کانامرو این روباتها را مشابه نوزادانی میداند که رفتار خود را از روی الگوهای حرکتی و حالات حسی محیط پیرامون خود میاموزند. این روباتها به خودی خود دستگاههایی ساده هستند و در بسیاری از مواقع از دستگاههای قابل دسترس و عادی ساخته شده اند. جالبترین جنبه این پروژه، بخش نرم افزاری آن است.
به گفته دکتر کانامرو: "ما برای سخت افزار، از روباتهای بسیار ساده استفاده خواهیم کرد و خودمان برای تعدادی از دستگاهها سرهایی حالت دار و گویا خواهیم ساخت. ما بیش از هرچیز به برنامه ریزی و به وجود آوردن تواناییهای رفتاری در این روباتها، به خصوص در زمینه اجتماعی و واکنشهای احساسی، علاقمندیم."
اطلاعات لمسی و احساسی که از طریق تقویت مثبت، مانند کلمات محبت آمیز، رفتار مودبانه یا کمک کردن به روبات در زمانی که دچار مشکل میشود، مواردی است که روبات از انسانها می آموزد. همکاران این پروژه هر یک روبات متفاوتی را با تمرکز بر روابط احساسی مختلف میسازند.
پیگیری و کشف علایم
این روباتها اطلاعات خود را از دوربینهای تصویری ساده، داده های صوتی، حسگرهای تماسی و حسگرهایی که میتوانند فاصله میان روبات و انسان را تخمین بزنند، دریافت میکند.
"یکی از چیزهایی که ما قصد داریم از آن برای کشف و درک حالات چهره و الگوهای حرکتی استفاده کنیم، یک سیستم عصبی مصنوعی است."
شبکه عصبی مصنوعی به این دلیل مورد استفاده قرار میگیرد که برای وفق دادن روبات با داده های متغیر –که در این مورد شامل ردیابی الگوهای رفتاری، صوتی و حرکتی است- بسیار مفید خواهد بود.
به گفته دکتر کانامرو شبکه عصبی الگوهای مختلف را از طریق مقایسه با مثالهایی که از طریق مشاهده در حافظه خود ثبت کرده استف تشخیص میدهد. یکی از بخشهایی که روبات از آن بسیار می آموزد، حرکات انسان است زیرا حرکت، چیزهای بسیار زیادی درباره شرایط احساسی شخص به دیگران القا میکند.
"ما امیدواریم که با مجاورت انسان و روبات و تعدد تماسهای انسانی، بتوانیم در پیگیری شرایط مختلف احساسی موفق باشیم."
قرار نیست که این روباتها حالات احساسی چون تنفر را درک و نسبت به آن واکنش نشان دهند، بلکه در این پروژه بیشتر بر احساساتی چون خشم، شادی، تنهایی و در کل احساساتی که بر چگونگی رتار روبات تاثیر میگذارند، تمرکز شده است.
رفتارهای غریزی
"کشف اینکه چه زمانی روبات کار اشتباهی انجام داده و کاربر انسان خشمگین شده است و یا زمانی که انسان تنهاست و روبات سعی در شاد کردن وی دارد، بسیار مهم است. ما بر روی احساساتی که برای روبات نوزاد مناسب بوده و با رشد او توسعه یافته و کمکی برای انسان محسوب میشود، تمرکز کرده ایم."
یکی از اولین روباتهای ساخته شده در این پروژه رفتارهایی غریزی - که از بدو تولد در میان پرندگان و بعضی پستانداران دیده میشود - از خود نشان میدهد.
"آنها به اولین چیزی که میبینند وابسته میشوند. که معمولا مادرشان است و همین غریزه است که موجب میشود آنها مادر خود را در همه جا تعقیب کنند."
"ما یک نمونه آزمایشی از روباتی تهیه کرده ایم که مردم را تعقیب کرده و میتواند خود را به شکلی که انسان با او رفتار میکند، تطبیق دهد. او بنا بر احساس شخص، به او نزدیکتر و یا از وی دورتر حرکت میکند."
دکتر کانامرو افزود اگر قرار باشد که این دستگاهها نقشی در جامعه انسانی داشته باشند، روباتهایی که میتوانند خود را با خواسته های انسان وفق دهند بسیار مورد نیاز خواهند بود. در انتهای پروژه دو روبات ساخته خواهند شد که هر یک شامل جنبه های مختلفی از دستاوردهای بخشهای تحقیقاتی سراسر اروپا خواهند بود.
موسسات دیگری که در این پروژه همکاری میکنند از این قرارند؛ مرکز تحقیقات علمی دانشگاه Cergy Pontoise فرانسه، دانشکده پلی تکنیک لوزان، دانشگاه پورتسموث، انستیتو ارتباطات وسیستمهای کامپیوتری یونان، Entertainment Robotics دانمارک و SAS Aldebaran Robotics فرانسه
لرزش ديوارها هم برق توليد مي كند ....
لرزش ديوارها هم برق توليد مي كند ....
لرزش ديوارها هم برق توليد مي كند ....
لرزش ديوارها هم برق توليد مي كند
تلويزيون ، يخچال و ساير لوازم برقي منزلتان را تصور كنيد كه نيروي خود را از انرژي توليد شده از لرزش پنجره و ديواره هاي ساختمان مسكوني شما مي گيرد.
فكر مي كنيد چنين چيزي تا چه حد عملي باشد؟ ماسايوكي ميازاكي كه يكي از محققان آزمايشگاه مركزي توكيوست ، براي رسيدن به چنين هدفي تلاشهاي فراواني كرده است.
او بتازگي توانسته است يك ژنراتور در حال حاضر خيلي كوچك بسازد كه مي تواند حركات ساختمان ها را به الكتريسيته تبديل كند و نيروي راه انداختن يك سنسور حرارتي يا نوري را كه يك بار در هر ساعت كار مي كند؛ تامين نمايد.
گرچه خروجي اين ژنراتور بسيار كوچك و فقط در حد 10ميكرووات است ؛ اما دانشمندان آينده اي خوب را براي آن پيش بيني مي كنند و اميدوارند كه در دهه هاي آينده ، اين ژنراتور بتواند بازدهي خوبي داشته باشد.
به طوري كه بتوان سيستم هاي رايانه اي بدون باتري را به كمك آن راه اندازي كرد.
كار ميازاكي در واقع قسمتي از يك جنبش رو به رشد ميان دانشمندان است كه هدف آن يافتن ، خلق كردن و كسب منابع انرژي جايگزين ولو در مقادير كوچك ، يعني بسيار كمتر از يك وات است. اين دانشمندان اميدوارند كه بتوانند انرژي را از هر چيزي ، از لرزش ديوارها و پنجره ها گرفته تا حركات هوا و بدن انسان ها برداشت كنند.
در حالي كه منابع جايگزين انرژي به تنهايي نخواهند توانست الكتريسيته بيشتري را توليد كنند؛ اما مي توانند وسايل كوچكي از قبيل تراشه هاي رايانه اي ، شبكه هاي حسگر بي سيم و يا تلفنهاي همراه را به راه اندازند. ايده اين كار نيز بسيار ساده است.
درست همانند برخي از ساعتهاي مچي كه نيروي خود را از حركات اتفاقي دست يك شخص مي گيرند، اين وسايل نيز انرژي خود را از حركات اتفاقي ديگر چيزها كسب مي كنند
يك باطري آبي
در يك تلاش ديگر از اين دست لاري كاستيوك از دانشگاه آلبرتاي كانادا در حال كار روي يك نوع باتري است كه نيروي خود را از آب مي گيرد، يعني توليد الكتريسيته به طور مستقيم از آب ، اما در مقياس بسيار كوچك.
در حال حاضر نيز واژه اي با نام هيدروالكتريسيته يا همان برق آبي وجود دارد و بيشتر افراد نيز با آن آشنا هستند.
در هيدروالكتريسيته ، آب از ارتفاعي به پايين مي ريزد و توربين ها را چرخانده و به اين ترتيب الكتريسيته توليد مي كند؛ اما روشي اين دانشمند باارزش كه ذكر شد، كاملا فرق دارد.
وي آب را تحت فشار قرار مي دهد و آنها را از كانال هاي ميكروسكوپي و بسيار بسيار ريز كه درون يك لوله شيشه اي قرار دارند، رد مي كند و به اين ترتيب مستقيما برق را از آب مي گيرد.
با عبور آب از سطح كانال ها، يونهاي آب به سطوح جامد ماليده مي شوند و شارژ الكتريكي شده و به كمك الكترودهايي كه در انتهاي هر يك از كانال ها قرار مي گيرند، انرژي الكتريكي استخراج مي شود.
گرچه جريان توليد شده در اين روش نيز بسيار كم و در حد 4 ميكرووات است ؛ اما اگر ميليون ها كانال با خصوصيات ذكر شده به يكديگر ملحق شوند، مي توان خروجي را افزايش داد و به اين ترتيب نيروي كافي خلق يك باتري آبي را به دست آورد.
تلويزيون ، يخچال و ساير لوازم برقي منزلتان را تصور كنيد كه نيروي خود را از انرژي توليد شده از لرزش پنجره و ديواره هاي ساختمان مسكوني شما مي گيرد.
فكر مي كنيد چنين چيزي تا چه حد عملي باشد؟ ماسايوكي ميازاكي كه يكي از محققان آزمايشگاه مركزي توكيوست ، براي رسيدن به چنين هدفي تلاشهاي فراواني كرده است.
او بتازگي توانسته است يك ژنراتور در حال حاضر خيلي كوچك بسازد كه مي تواند حركات ساختمان ها را به الكتريسيته تبديل كند و نيروي راه انداختن يك سنسور حرارتي يا نوري را كه يك بار در هر ساعت كار مي كند؛ تامين نمايد.
گرچه خروجي اين ژنراتور بسيار كوچك و فقط در حد 10ميكرووات است ؛ اما دانشمندان آينده اي خوب را براي آن پيش بيني مي كنند و اميدوارند كه در دهه هاي آينده ، اين ژنراتور بتواند بازدهي خوبي داشته باشد.
به طوري كه بتوان سيستم هاي رايانه اي بدون باتري را به كمك آن راه اندازي كرد.
كار ميازاكي در واقع قسمتي از يك جنبش رو به رشد ميان دانشمندان است كه هدف آن يافتن ، خلق كردن و كسب منابع انرژي جايگزين ولو در مقادير كوچك ، يعني بسيار كمتر از يك وات است. اين دانشمندان اميدوارند كه بتوانند انرژي را از هر چيزي ، از لرزش ديوارها و پنجره ها گرفته تا حركات هوا و بدن انسان ها برداشت كنند.
در حالي كه منابع جايگزين انرژي به تنهايي نخواهند توانست الكتريسيته بيشتري را توليد كنند؛ اما مي توانند وسايل كوچكي از قبيل تراشه هاي رايانه اي ، شبكه هاي حسگر بي سيم و يا تلفنهاي همراه را به راه اندازند. ايده اين كار نيز بسيار ساده است.
درست همانند برخي از ساعتهاي مچي كه نيروي خود را از حركات اتفاقي دست يك شخص مي گيرند، اين وسايل نيز انرژي خود را از حركات اتفاقي ديگر چيزها كسب مي كنند
يك باطري آبي
در يك تلاش ديگر از اين دست لاري كاستيوك از دانشگاه آلبرتاي كانادا در حال كار روي يك نوع باتري است كه نيروي خود را از آب مي گيرد، يعني توليد الكتريسيته به طور مستقيم از آب ، اما در مقياس بسيار كوچك.
در حال حاضر نيز واژه اي با نام هيدروالكتريسيته يا همان برق آبي وجود دارد و بيشتر افراد نيز با آن آشنا هستند.
در هيدروالكتريسيته ، آب از ارتفاعي به پايين مي ريزد و توربين ها را چرخانده و به اين ترتيب الكتريسيته توليد مي كند؛ اما روشي اين دانشمند باارزش كه ذكر شد، كاملا فرق دارد.
وي آب را تحت فشار قرار مي دهد و آنها را از كانال هاي ميكروسكوپي و بسيار بسيار ريز كه درون يك لوله شيشه اي قرار دارند، رد مي كند و به اين ترتيب مستقيما برق را از آب مي گيرد.
با عبور آب از سطح كانال ها، يونهاي آب به سطوح جامد ماليده مي شوند و شارژ الكتريكي شده و به كمك الكترودهايي كه در انتهاي هر يك از كانال ها قرار مي گيرند، انرژي الكتريكي استخراج مي شود.
گرچه جريان توليد شده در اين روش نيز بسيار كم و در حد 4 ميكرووات است ؛ اما اگر ميليون ها كانال با خصوصيات ذكر شده به يكديگر ملحق شوند، مي توان خروجي را افزايش داد و به اين ترتيب نيروي كافي خلق يك باتري آبي را به دست آورد.
بويايي انسان با فناوري نانو
بويايي انسان با فناوري نانو
محققان كره‌اي گيرنده‌هاي بويايي انسان را با فناوري نانو تركيب كرده و نوع جديدي از «بيني بيوالكترونيكي» با قابليت درك بيشتر حس بويايي توليد كرده‌اند.
به گزارش سرويس علمي پزوهشي ايسنا- منطقه علوم پزشكي تهران؛ تاي هيونك پارك و جيونگسيك جانگ از دانشگاه ملي سئول تخصص گروه تحقيقاتي خود در زمينه فناوري زيستي و ابزارهاي پليمري رسانا را با يكديگر تركيب نموده و پروتئين‌هاي گيرنده بويايي انسان (hOR) را روي نانولوله‌هاي پليمري رسانا سوار كردند. سپس اين نانولوله‌ها را به آرايه‌اي از ميكروالكترودها متصل كرده و يك ترانزيستور اثر زمينه ساختند. زماني كه مولكول‌هاي بو به گيرنده‌هاي پروتئيني متصل مي‌شوند، تغييراتي در سيگنال الكتريكي ترانزيستور ايجاد كرده و موجب تشخيص بو مي‌شوند.
پارك مي‌گويد اين سيستم مي‌تواند بو را به خوبي تشخيص دهد. اين پروتئين‌ها در سطح خود داراي گروه‌هاي آميني هستند؛ پليمرهاي رسانا نيز با گروه‌هاي اسيد كربوكسيليك عامل‌دار شده‌اند؛ در نتيجه پروتئين‌ها مي‌توانند با تشكيل پيوندهاي پپتيدي به صورت كووالانسي به نانولوله‌ها متصل شوند. وجود اين پيوند كووالانسي بدين معناست كه اگر مولكول‌ها بو به گيرنده‌هاي پروتئيني متصل شوند، سيگنال حاصله به خوبي به نانولوله‌ها منتقل مي‌شود».
گيرنده مورد استفاده در اين ابزار به خوبي به بوتيرات آميل متصل مي‌شود. آميل بوتيرات استري با بوي آناناس يا زردآلو است كه به عنوان افزودني غذايي استفاده مي‌شود.
اين گروه پژوهشي دريافتند كه مي‌توانند به راحتي غلظت‌هاي بسيار كم (فمتومولار) از آميل بوتيرات را با اين ابزار تشخيص دهند، در حالي كه استرهاي مشابه (همانند بوتيل يا هگزيل بوتيرات) كه تنها در يك اتم كربن با مولكول اصلي تفاوت دارند، با غلظت‌هاي 10 ميليارد برابر بيشتر هيچ پاسخي را توسط اين شناساگر موجب نشدند.
پارك مي‌افزايد: «حساسيت و انتخابگري اين ابزار بسيار خوب است كه نشان مي‌دهد پروتئين هنوز به خوبي عمل مي‌كند و در اثر اتصال به نانولوله، آسيب نديده است. هنوز نمي‌دانيم اتصال اين پروتئين‌هاي گيرنده بو به نانولوله‌ها چه تغييري در كنفورماسيون آنها ايجاد كرده است، اما مي‌بينيم كه هنوز كار مي‌كند».
با وجودي كه اين ابزار كاربردهاي زيادي در تشخيص مولكول‌هاي خاص دارد، پارك توضيح مي‌دهد كه آنها مي‌خواهند از اين ابزار براي درك بهتر چگونگي عملكرد حس بويايي انسان كمك بگيرند.
او مي‌گويد: «حدود 370 تا 380 گيرنده بويايي مختلف وجود دارند، اما بسياري از آنها انتخابگري خاصي براي مولكولي ويژه نداشته و مولكول هدف برخي از آنها را نمي‌شناسيم. ما بايد تعداد زيادي از اين گيرنده‌ها را روي اين ابزار جديد استفاده كرده و سپس ابزارهايي با تركيب‌هاي مختلف از اين گيرنده‌ها بسازيم تا بتوانيم بوهاي مختلف را شناسايي كرده و بفهميم كه انسان چگونه ميان اين بوها تمايز قائل مي‌شود».
بويايي انسان با فناوري نانو
محققان كره‌اي گيرنده‌هاي بويايي انسان را با فناوري نانو تركيب كرده و نوع جديدي از «بيني بيوالكترونيكي» با قابليت درك بيشتر حس بويايي توليد كرده‌اند.
به گزارش سرويس علمي پزوهشي ايسنا- منطقه علوم پزشكي تهران؛ تاي هيونك پارك و جيونگسيك جانگ از دانشگاه ملي سئول تخصص گروه تحقيقاتي خود در زمينه فناوري زيستي و ابزارهاي پليمري رسانا را با يكديگر تركيب نموده و پروتئين‌هاي گيرنده بويايي انسان (hOR) را روي نانولوله‌هاي پليمري رسانا سوار كردند. سپس اين نانولوله‌ها را به آرايه‌اي از ميكروالكترودها متصل كرده و يك ترانزيستور اثر زمينه ساختند. زماني كه مولكول‌هاي بو به گيرنده‌هاي پروتئيني متصل مي‌شوند، تغييراتي در سيگنال الكتريكي ترانزيستور ايجاد كرده و موجب تشخيص بو مي‌شوند.
پارك مي‌گويد اين سيستم مي‌تواند بو را به خوبي تشخيص دهد. اين پروتئين‌ها در سطح خود داراي گروه‌هاي آميني هستند؛ پليمرهاي رسانا نيز با گروه‌هاي اسيد كربوكسيليك عامل‌دار شده‌اند؛ در نتيجه پروتئين‌ها مي‌توانند با تشكيل پيوندهاي پپتيدي به صورت كووالانسي به نانولوله‌ها متصل شوند. وجود اين پيوند كووالانسي بدين معناست كه اگر مولكول‌ها بو به گيرنده‌هاي پروتئيني متصل شوند، سيگنال حاصله به خوبي به نانولوله‌ها منتقل مي‌شود».
گيرنده مورد استفاده در اين ابزار به خوبي به بوتيرات آميل متصل مي‌شود. آميل بوتيرات استري با بوي آناناس يا زردآلو است كه به عنوان افزودني غذايي استفاده مي‌شود.
اين گروه پژوهشي دريافتند كه مي‌توانند به راحتي غلظت‌هاي بسيار كم (فمتومولار) از آميل بوتيرات را با اين ابزار تشخيص دهند، در حالي كه استرهاي مشابه (همانند بوتيل يا هگزيل بوتيرات) كه تنها در يك اتم كربن با مولكول اصلي تفاوت دارند، با غلظت‌هاي 10 ميليارد برابر بيشتر هيچ پاسخي را توسط اين شناساگر موجب نشدند.
پارك مي‌افزايد: «حساسيت و انتخابگري اين ابزار بسيار خوب است كه نشان مي‌دهد پروتئين هنوز به خوبي عمل مي‌كند و در اثر اتصال به نانولوله، آسيب نديده است. هنوز نمي‌دانيم اتصال اين پروتئين‌هاي گيرنده بو به نانولوله‌ها چه تغييري در كنفورماسيون آنها ايجاد كرده است، اما مي‌بينيم كه هنوز كار مي‌كند».
با وجودي كه اين ابزار كاربردهاي زيادي در تشخيص مولكول‌هاي خاص دارد، پارك توضيح مي‌دهد كه آنها مي‌خواهند از اين ابزار براي درك بهتر چگونگي عملكرد حس بويايي انسان كمك بگيرند.
او مي‌گويد: «حدود 370 تا 380 گيرنده بويايي مختلف وجود دارند، اما بسياري از آنها انتخابگري خاصي براي مولكولي ويژه نداشته و مولكول هدف برخي از آنها را نمي‌شناسيم. ما بايد تعداد زيادي از اين گيرنده‌ها را روي اين ابزار جديد استفاده كرده و سپس ابزارهايي با تركيب‌هاي مختلف از اين گيرنده‌ها بسازيم تا بتوانيم بوهاي مختلف را شناسايي كرده و بفهميم كه انسان چگونه ميان اين بوها تمايز قائل مي‌شود».
روبات های که یورتمه می روند
روبات های که یورتمه می روند
ربات های نظامی
پس از جنگ جهانی دوم کشورهایی که درگیر این جنگ بودند ، به فکر افتادند تا از بهترین شیوه های تاکتیکی برای کاهش تلفات انسانی در جنگ استفاده کنند . با پیشرفت سریع تکنولوژی در چندین دهه اخیر مصنوعات بسیاری در این زمینه با هدف کاهش تلفات انسانی ساخته شدند ، از قبیل هواپیماهای بدون سرنشین ، مین یاب های الکترونیکی و هم اکنون روبات های جنگی که به عنوان سربازهای مسلح می توانند انواع مأموریت های نظامی را با دقتی بیشتر از یک انسان انجام دهند .
بر اساس قراردادی که بین وزارت ایالات متحده آمریکا و شرکت بوستون دینامیک به امضا رسید ، قرار است این شرکت تا هشت سال آینده مجهزترین روبات مسلح را طراحی و به خدمت نیروهای نظامی آن کشور درآورد.
برای ساخت روبات ، گروه های مختلفی متشکل از مهندسان طراز اول باید گردهم آیند تا روباتی ساخته شود و هنگامی این کار سخت تر می شود که روبات مذکور چند منظوره باشد .
شرکت بوستون دینامیکس نمونه غیرعملیاتی طراحی کرده است که قابلیت منحصر به فردی دارد . اکثر روبات هایی که تاکنون برای مصارف نظامی ساخته شده اند دارای چرخ هستند در صورتی که روبات جدید بوستون چهارپا دارد و به همین دلیل لقب سگ بزرگ (BigDog) را برای آن انتخاب کرده اند .
توانایی شگفت آور حفظ تعادل و همچنین حفظ ثبات در خلال حرکت برای این روبات از مهمترین مسائل طراحی بوده و با تشکیل کنسرسیومی ( متشکل از خبره ترین مهندسان مکانیک ، الکترونیک و هیدرولیک ) این مشکل حل شده و سگ بزرگ توانایی حرکت پیدا کرد . کامپیوتر مرکزی روی سگ بزرگ تعبیه شده است که هماهنگی و تمام فرامین را صادر می کند . برای نشان دادن گوشه ای از کار این کامپیوتر به این نکته توجه کنید که تنها برای حرکت عادی به سمت جلو در هرثانیه 500 فرمان از کامپیوتر به جک های هیدرولیک و سازه های مکانیکی سگ بزرگ داده می شود .
انواع گوناگون حسگرها (حرارتی و ... ) در پاهای سگ بزرگ وجود دارد تا پس از تشخیص چگونگی سطح زیرپایش با زاویه آن ، اطلاعات را به کامپیوتر مخابره کند و کامپیوتر هم به سرعت پس از داده پردازی های لازم فرامین صحیح حرکت را صادر می کند .
نیروی حرکت را یک موتور تک سیلندر گازوئیلی فراهم می کند که در انتهای فوقانی روبات جا دارد و اهرم های انتقال قدرت مستقیماً به سیتم های هیدرولیک وصل شده اند و قسمتی از نیروی موتور هم صرف ایجاد الکتریسیته برای کامپیوتر و دستگاه های دیگر می شود . یک دستگاه اندازه گیری لیزری زیر صفحه اصلی ( درواقع سر سگ بزرگ ) کار گذاشته شده که با فیبر های اپتیکی فواصل موانع موجود را تخمین می زند.
مواد بدنه آن از آلیاژ مخصوصی ( که بیشتر میزان آن را آلومینیوم تشکیل داده است ) ساخته شده و در صورتی که چندین گلوله به آن بخورد هم نمی شکند . وزن بدنه بسیار کم است و به همین دلیل سگ بزرگ قادر به حمل 55 کیلوگرم انواع تسلیحات و جنگ افزار است .
سگ بزرگ چسم بسیار تیزبینی دارد . این سر که در واقع یک اسکنر لیزری است ، حاصل تحقیقات چند ساله دانشمندان است و با دید وسیعی که دارد می تواند تا چند صد متر جلوتر را تحت پوشش لیزری قرار دهد و تمامی اطلاعات را به کامپیوتر مرکزی مخابره کند .
یکی از مسئولان ساخت پروژه سگ بزرگ می گوید : سگ بزرگ می تواند با سرعت 5 کیلومتر در ساعت در هر منطقه آب و هوایی حتی مکان های که شیب 45 درجه دارند حرکت کند . چه در شب چه در روز دید چشم سگ بزرگ یکسان است . البته این روبات تنها نمونه غیرعملیاتی است و مسئولات پروژه تحقیقات و ساخت امیدوارند که نمونه کامل آن را تا هشت سال آینده تحویل وزارت دفاع بدهند . نمونه های عملیاتی آن تفاوت های ویژه ای با نمونه غیرعملیاتی دارد . اول اینکه چندین سلاح سبک و سنگین روی آن نصب می شود که بادقتی بسیار بالا به اهداف مورد نظر شلیک می کند و جالب اینکه قادر به شناخت نیروهای خودی از غیرخودی است . احتمال استفاده از یک باطری بسیار قوی در نمونه بعدی می رود تا سگ بزرگ قادر باشد بمدت 2 ماه حتی بدون استفاده از نیروی موتورش به انجام مأموریت بپردازد . مهندسان نرم افزار آن در حال ساخت برنامه ای هستند تا کامپیوتر مرکزی پس از داده پردازی وضعیت محیط و نحوه عملیات ، بتواند برخی تصمیمات و فرامین را خود صادر کند .
از جمله قابلیت های خارق العاده سگ بزرگی توانایی حرکت روی برف ، یخ ، سطح سنگلاخی ، پرش به شیوه پرش یک آهو ، شنا در آب ، حمل 150 کیلوگرم بار ، بالارفتن از سطوح شیبدار ، توانایی افزایش و کاهش سرعت و حرکت مورب است . شاید بتوان به جرأت گفت که این روبات فوق پیشرفته تاکنون نظیری نداشته است . برای مثال اگر این روبات را روی دریاچه یخ بسیار لغزنده ای رها کنید ، به راحتی میتواند تعادل خود را حفظ کند و به حرکت ادامه دهد . حتی اگر شما از بغل لگدی به این روبات بزنید تا آن را واژگون کنید ، با وجود اینکه روبات روی سطح یخی قرار دارد ، چند تلو تلو خورده و دوباره تعادل خود را حفظ می کند .
دیگر محصولات بوستن دینامیکس :
روبات سگ بزرگ ، تنها شاهکار مهندسان بوستون داینامیکس نیست . این شرکت مهندسی شش روبات پیشرفته دیگر با کاربری های متفاوت هم تولید کرده است که در اینجا سه تا از مهمترین این روبات ها را می بینید .
RISE
این روبات فوق العاده می تواند از دیوار بالا رود ، همچنین توانایی بالارفتن از درخت و موانع نظامی را هم دارد . روی پاهای این روبات پنجه های بسیار ریزی طراحی شده است که آن را قادر می سازد به راحتی از روی سطوح ناهموار عبور کند . نکته جالب در مورد این روبات این است که دم دارد و از دم خود برای تعادل خود استفاده می کند . وزن این روبات 2کیلوگرم است و سرعتی معادل سه دهم متر بر ثانیه دارد . این روبات جالب با شش پا ، ظاهری شبیه سوسک دارد که هر کدام از این شش پا نیروی خود را از یک جفت موتور الکتریکی می گیرند .
سگ کوچک
این روبات در واقع برادر کوچکتر سگ بزرگ است . این روبات هم چهارپاست و برای تحقیقات در خصوص حرکت روباتیک طراحی شده است . درواقع هدف از طراحی این روبات این بوده است که دانشمندان بتوانند رابطه بنیادین میان موتور کنترل دینامیک ، فهم روبات از محیط و چگونگی حرکت آن در سطوح مختلف دریابند .
دانشگاه های آکسفورد ، MIT ، USS و دانشگاه پنسیلوانیا در ساخت این روبات مشارکت کرده اند . سگ کوچک چهارپا دارد که هرکدام از انها قدرتشان را از موتور الکتریکی میگیرند . این پاها از حسگرهای گوناگون بهره می برند . این روبات توانایی صعود از موانع و یورتمه رفتن را دارد . کامپیوتر مرکزی که در این روبات کار گرفته شده توانایی حس کردن و کنترل حرکتی روبات را دارد . این کامپیوتر همچنین دور موتور ، حرکت مفصل های روبات ، جهت یابی و تماس هماهنگ چهارپا به زمین را کنترل می کند . نیروی موتور این روبات توسط چند باطری لیتیوم پولیمری تأمین می شود که می توانند به مدت 30 دقیقه روبات را در حرکت نگه دارند . ارتباط بی سیم و کنترل از راه دور از دیگر ویژگی های این روبات است .
Rhex
این روبات میتواند از روی موانع عمودی عبور کند . حرکت آن در لجن ، ماسه ومحیط های پر از گیاه و بوته خارق العاده است . این روبات ضد آب است و می تواند در محیط های خیس و روزهای بارانی به راحتی عمل کند . ویژگی بسیار خارق العاده این روبات این است که می تواند روی سطح آب به راحتی شنا کند و هر زمان نیاز بود به زیر آب رفته و در زیر آب مانند یک زیردریایی عمل کند . این روبات از طریق کنترل از راه دور عمل می کند و کنترل کننده می تواند آن را از فاصله 600 متری کنترل کند و به او فرمان بدهد .
روبات های که یورتمه می روند
ربات های نظامی
پس از جنگ جهانی دوم کشورهایی که درگیر این جنگ بودند ، به فکر افتادند تا از بهترین شیوه های تاکتیکی برای کاهش تلفات انسانی در جنگ استفاده کنند . با پیشرفت سریع تکنولوژی در چندین دهه اخیر مصنوعات بسیاری در این زمینه با هدف کاهش تلفات انسانی ساخته شدند ، از قبیل هواپیماهای بدون سرنشین ، مین یاب های الکترونیکی و هم اکنون روبات های جنگی که به عنوان سربازهای مسلح می توانند انواع مأموریت های نظامی را با دقتی بیشتر از یک انسان انجام دهند .
بر اساس قراردادی که بین وزارت ایالات متحده آمریکا و شرکت بوستون دینامیک به امضا رسید ، قرار است این شرکت تا هشت سال آینده مجهزترین روبات مسلح را طراحی و به خدمت نیروهای نظامی آن کشور درآورد.
برای ساخت روبات ، گروه های مختلفی متشکل از مهندسان طراز اول باید گردهم آیند تا روباتی ساخته شود و هنگامی این کار سخت تر می شود که روبات مذکور چند منظوره باشد .
شرکت بوستون دینامیکس نمونه غیرعملیاتی طراحی کرده است که قابلیت منحصر به فردی دارد . اکثر روبات هایی که تاکنون برای مصارف نظامی ساخته شده اند دارای چرخ هستند در صورتی که روبات جدید بوستون چهارپا دارد و به همین دلیل لقب سگ بزرگ (BigDog) را برای آن انتخاب کرده اند .
توانایی شگفت آور حفظ تعادل و همچنین حفظ ثبات در خلال حرکت برای این روبات از مهمترین مسائل طراحی بوده و با تشکیل کنسرسیومی ( متشکل از خبره ترین مهندسان مکانیک ، الکترونیک و هیدرولیک ) این مشکل حل شده و سگ بزرگ توانایی حرکت پیدا کرد . کامپیوتر مرکزی روی سگ بزرگ تعبیه شده است که هماهنگی و تمام فرامین را صادر می کند . برای نشان دادن گوشه ای از کار این کامپیوتر به این نکته توجه کنید که تنها برای حرکت عادی به سمت جلو در هرثانیه 500 فرمان از کامپیوتر به جک های هیدرولیک و سازه های مکانیکی سگ بزرگ داده می شود .
انواع گوناگون حسگرها (حرارتی و ... ) در پاهای سگ بزرگ وجود دارد تا پس از تشخیص چگونگی سطح زیرپایش با زاویه آن ، اطلاعات را به کامپیوتر مخابره کند و کامپیوتر هم به سرعت پس از داده پردازی های لازم فرامین صحیح حرکت را صادر می کند .
نیروی حرکت را یک موتور تک سیلندر گازوئیلی فراهم می کند که در انتهای فوقانی روبات جا دارد و اهرم های انتقال قدرت مستقیماً به سیتم های هیدرولیک وصل شده اند و قسمتی از نیروی موتور هم صرف ایجاد الکتریسیته برای کامپیوتر و دستگاه های دیگر می شود . یک دستگاه اندازه گیری لیزری زیر صفحه اصلی ( درواقع سر سگ بزرگ ) کار گذاشته شده که با فیبر های اپتیکی فواصل موانع موجود را تخمین می زند.
مواد بدنه آن از آلیاژ مخصوصی ( که بیشتر میزان آن را آلومینیوم تشکیل داده است ) ساخته شده و در صورتی که چندین گلوله به آن بخورد هم نمی شکند . وزن بدنه بسیار کم است و به همین دلیل سگ بزرگ قادر به حمل 55 کیلوگرم انواع تسلیحات و جنگ افزار است .
سگ بزرگ چسم بسیار تیزبینی دارد . این سر که در واقع یک اسکنر لیزری است ، حاصل تحقیقات چند ساله دانشمندان است و با دید وسیعی که دارد می تواند تا چند صد متر جلوتر را تحت پوشش لیزری قرار دهد و تمامی اطلاعات را به کامپیوتر مرکزی مخابره کند .
یکی از مسئولان ساخت پروژه سگ بزرگ می گوید : سگ بزرگ می تواند با سرعت 5 کیلومتر در ساعت در هر منطقه آب و هوایی حتی مکان های که شیب 45 درجه دارند حرکت کند . چه در شب چه در روز دید چشم سگ بزرگ یکسان است . البته این روبات تنها نمونه غیرعملیاتی است و مسئولات پروژه تحقیقات و ساخت امیدوارند که نمونه کامل آن را تا هشت سال آینده تحویل وزارت دفاع بدهند . نمونه های عملیاتی آن تفاوت های ویژه ای با نمونه غیرعملیاتی دارد . اول اینکه چندین سلاح سبک و سنگین روی آن نصب می شود که بادقتی بسیار بالا به اهداف مورد نظر شلیک می کند و جالب اینکه قادر به شناخت نیروهای خودی از غیرخودی است . احتمال استفاده از یک باطری بسیار قوی در نمونه بعدی می رود تا سگ بزرگ قادر باشد بمدت 2 ماه حتی بدون استفاده از نیروی موتورش به انجام مأموریت بپردازد . مهندسان نرم افزار آن در حال ساخت برنامه ای هستند تا کامپیوتر مرکزی پس از داده پردازی وضعیت محیط و نحوه عملیات ، بتواند برخی تصمیمات و فرامین را خود صادر کند .
از جمله قابلیت های خارق العاده سگ بزرگی توانایی حرکت روی برف ، یخ ، سطح سنگلاخی ، پرش به شیوه پرش یک آهو ، شنا در آب ، حمل 150 کیلوگرم بار ، بالارفتن از سطوح شیبدار ، توانایی افزایش و کاهش سرعت و حرکت مورب است . شاید بتوان به جرأت گفت که این روبات فوق پیشرفته تاکنون نظیری نداشته است . برای مثال اگر این روبات را روی دریاچه یخ بسیار لغزنده ای رها کنید ، به راحتی میتواند تعادل خود را حفظ کند و به حرکت ادامه دهد . حتی اگر شما از بغل لگدی به این روبات بزنید تا آن را واژگون کنید ، با وجود اینکه روبات روی سطح یخی قرار دارد ، چند تلو تلو خورده و دوباره تعادل خود را حفظ می کند .
دیگر محصولات بوستن دینامیکس :
روبات سگ بزرگ ، تنها شاهکار مهندسان بوستون داینامیکس نیست . این شرکت مهندسی شش روبات پیشرفته دیگر با کاربری های متفاوت هم تولید کرده است که در اینجا سه تا از مهمترین این روبات ها را می بینید .
RISE
این روبات فوق العاده می تواند از دیوار بالا رود ، همچنین توانایی بالارفتن از درخت و موانع نظامی را هم دارد . روی پاهای این روبات پنجه های بسیار ریزی طراحی شده است که آن را قادر می سازد به راحتی از روی سطوح ناهموار عبور کند . نکته جالب در مورد این روبات این است که دم دارد و از دم خود برای تعادل خود استفاده می کند . وزن این روبات 2کیلوگرم است و سرعتی معادل سه دهم متر بر ثانیه دارد . این روبات جالب با شش پا ، ظاهری شبیه سوسک دارد که هر کدام از این شش پا نیروی خود را از یک جفت موتور الکتریکی می گیرند .
سگ کوچک
این روبات در واقع برادر کوچکتر سگ بزرگ است . این روبات هم چهارپاست و برای تحقیقات در خصوص حرکت روباتیک طراحی شده است . درواقع هدف از طراحی این روبات این بوده است که دانشمندان بتوانند رابطه بنیادین میان موتور کنترل دینامیک ، فهم روبات از محیط و چگونگی حرکت آن در سطوح مختلف دریابند .
دانشگاه های آکسفورد ، MIT ، USS و دانشگاه پنسیلوانیا در ساخت این روبات مشارکت کرده اند . سگ کوچک چهارپا دارد که هرکدام از انها قدرتشان را از موتور الکتریکی میگیرند . این پاها از حسگرهای گوناگون بهره می برند . این روبات توانایی صعود از موانع و یورتمه رفتن را دارد . کامپیوتر مرکزی که در این روبات کار گرفته شده توانایی حس کردن و کنترل حرکتی روبات را دارد . این کامپیوتر همچنین دور موتور ، حرکت مفصل های روبات ، جهت یابی و تماس هماهنگ چهارپا به زمین را کنترل می کند . نیروی موتور این روبات توسط چند باطری لیتیوم پولیمری تأمین می شود که می توانند به مدت 30 دقیقه روبات را در حرکت نگه دارند . ارتباط بی سیم و کنترل از راه دور از دیگر ویژگی های این روبات است .
Rhex
این روبات میتواند از روی موانع عمودی عبور کند . حرکت آن در لجن ، ماسه ومحیط های پر از گیاه و بوته خارق العاده است . این روبات ضد آب است و می تواند در محیط های خیس و روزهای بارانی به راحتی عمل کند . ویژگی بسیار خارق العاده این روبات این است که می تواند روی سطح آب به راحتی شنا کند و هر زمان نیاز بود به زیر آب رفته و در زیر آب مانند یک زیردریایی عمل کند . این روبات از طریق کنترل از راه دور عمل می کند و کنترل کننده می تواند آن را از فاصله 600 متری کنترل کند و به او فرمان بدهد .
یک خودروی برقی با یکبار شارژ هزار کیلومتر را پیمود
یک خودروی برقی با یکبار شارژ هزار کیلومتر را پیمود
به گزارش خبرگزاری مهر، این خودروی الکترونیکی را که باشگاه "وسایط نقلیه الکترونیک ژاپن" در شیموسوما ساخته است، تنها یک نمونه آزمایشی از نسل جدید خودروهای الکتریکی است. این خودرو یک نمونه اصلاح شده از خودروی Daihatsu Mira است و موفق شد تنها با یکبار شارژ هزار و 3 هزار و 184 کیلومتر را طی کند.
این نخستین بار است که یک خودروی سبز موفق شده مسیری تا این حد طولانی را طی کند رکورد قبلی متعلق به یک خودروی الکتریکی بود که در سال 2009 با یکبار شارژ مسیر 550 کیلومتری بین توکیو و اوزاکا را پیمود.
براساس گزارش گیزمد، سیستم تغذیه این خودرو از نوع باتریهای یونهای لیتیومی است که شرکت سانیو توسعه داده است.
این سیستم محتوی 8 هزار و 320 باتری است که می تواند بیش از 27 ساعت انرژی خودرو را در حرکت مداوم با سرعت حدود 40 کیلومتر برساعت تضمین کند.
برای رسیدن به این نتیجه 17 راننده هدایت خودرو را به عهده گرفتند رانندگان در حال حرکت و از طریق یک خودروی امداد جای خود را عوض می کردند.
یک خودروی برقی با یکبار شارژ هزار کیلومتر را پیمود
به گزارش خبرگزاری مهر، این خودروی الکترونیکی را که باشگاه "وسایط نقلیه الکترونیک ژاپن" در شیموسوما ساخته است، تنها یک نمونه آزمایشی از نسل جدید خودروهای الکتریکی است. این خودرو یک نمونه اصلاح شده از خودروی Daihatsu Mira است و موفق شد تنها با یکبار شارژ هزار و 3 هزار و 184 کیلومتر را طی کند.
این نخستین بار است که یک خودروی سبز موفق شده مسیری تا این حد طولانی را طی کند رکورد قبلی متعلق به یک خودروی الکتریکی بود که در سال 2009 با یکبار شارژ مسیر 550 کیلومتری بین توکیو و اوزاکا را پیمود.
براساس گزارش گیزمد، سیستم تغذیه این خودرو از نوع باتریهای یونهای لیتیومی است که شرکت سانیو توسعه داده است.
این سیستم محتوی 8 هزار و 320 باتری است که می تواند بیش از 27 ساعت انرژی خودرو را در حرکت مداوم با سرعت حدود 40 کیلومتر برساعت تضمین کند.
برای رسیدن به این نتیجه 17 راننده هدایت خودرو را به عهده گرفتند رانندگان در حال حرکت و از طریق یک خودروی امداد جای خود را عوض می کردند.
روبات های که یورتمه می روند
روبات های که یورتمه می روند
پس از جنگ جهانی دوم کشورهایی که درگیر این جنگ بودند ، به فکر افتادند تا از بهترین شیوه های تاکتیکی برای کاهش تلفات انسانی در جنگ استفاده کنند . با پیشرفت سریع تکنولوژی در چندین دهه اخیر مصنوعات بسیاری در این زمینه با هدف کاهش تلفات انسانی ساخته شدند ، از قبیل هواپیماهای بدون سرنشین ، مین یاب های الکترونیکی و هم اکنون روبات های جنگی که به عنوان سربازهای مسلح می توانند انواع مأموریت های نظامی را با دقتی بیشتر از یک انسان انجام دهند .
بر اساس قراردادی که بین وزارت ایالات متحده آمریکا و شرکت بوستون دینامیک به امضا رسید ، قرار است این شرکت تا هشت سال آینده مجهزترین روبات مسلح را طراحی و به خدمت نیروهای نظامی آن کشور درآورد.
برای ساخت روبات ، گروه های مختلفی متشکل از مهندسان طراز اول باید گردهم آیند تا روباتی ساخته شود و هنگامی این کار سخت تر می شود که روبات مذکور چند منظوره باشد .
شرکت بوستون دینامیکس نمونه غیرعملیاتی طراحی کرده است که قابلیت منحصر به فردی دارد . اکثر روبات هایی که تاکنون برای مصارف نظامی ساخته شده اند دارای چرخ هستند در صورتی که روبات جدید بوستون چهارپا دارد و به همین دلیل لقب سگ بزرگ (BigDog) را برای آن انتخاب کرده اند .
توانایی شگفت آور حفظ تعادل و همچنین حفظ ثبات در خلال حرکت برای این روبات از مهمترین مسائل طراحی بوده و با تشکیل کنسرسیومی ( متشکل از خبره ترین مهندسان مکانیک ، الکترونیک و هیدرولیک ) این مشکل حل شده و سگ بزرگ توانایی حرکت پیدا کرد . کامپیوتر مرکزی روی سگ بزرگ تعبیه شده است که هماهنگی و تمام فرامین را صادر می کند . برای نشان دادن گوشه ای از کار این کامپیوتر به این نکته توجه کنید که تنها برای حرکت عادی به سمت جلو در هرثانیه 500 فرمان از کامپیوتر به جک های هیدرولیک و سازه های مکانیکی سگ بزرگ داده می شود .
انواع گوناگون حسگرها (حرارتی و ... ) در پاهای سگ بزرگ وجود دارد تا پس از تشخیص چگونگی سطح زیرپایش با زاویه آن ، اطلاعات را به کامپیوتر مخابره کند و کامپیوتر هم به سرعت پس از داده پردازی های لازم فرامین صحیح حرکت را صادر می کند .
نیروی حرکت را یک موتور تک سیلندر گازوئیلی فراهم می کند که در انتهای فوقانی روبات جا دارد و اهرم های انتقال قدرت مستقیماً به سیتم های هیدرولیک وصل شده اند و قسمتی از نیروی موتور هم صرف ایجاد الکتریسیته برای کامپیوتر و دستگاه های دیگر می شود . یک دستگاه اندازه گیری لیزری زیر صفحه اصلی ( درواقع سر سگ بزرگ ) کار گذاشته شده که با فیبر های اپتیکی فواصل موانع موجود را تخمین می زند.
مواد بدنه آن از آلیاژ مخصوصی ( که بیشتر میزان آن را آلومینیوم تشکیل داده است ) ساخته شده و در صورتی که چندین گلوله به آن بخورد هم نمی شکند . وزن بدنه بسیار کم است و به همین دلیل سگ بزرگ قادر به حمل 55 کیلوگرم انواع تسلیحات و جنگ افزار است .
سگ بزرگ چسم بسیار تیزبینی دارد . این سر که در واقع یک اسکنر لیزری است ، حاصل تحقیقات چند ساله دانشمندان است و با دید وسیعی که دارد می تواند تا چند صد متر جلوتر را تحت پوشش لیزری قرار دهد و تمامی اطلاعات را به کامپیوتر مرکزی مخابره کند .
یکی از مسئولان ساخت پروژه سگ بزرگ می گوید : سگ بزرگ می تواند با سرعت 5 کیلومتر در ساعت در هر منطقه آب و هوایی حتی مکان های که شیب 45 درجه دارند حرکت کند . چه در شب چه در روز دید چشم سگ بزرگ یکسان است . البته این روبات تنها نمونه غیرعملیاتی است و مسئولات پروژه تحقیقات و ساخت امیدوارند که نمونه کامل آن را تا هشت سال آینده تحویل وزارت دفاع بدهند . نمونه های عملیاتی آن تفاوت های ویژه ای با نمونه غیرعملیاتی دارد . اول اینکه چندین سلاح سبک و سنگین روی آن نصب می شود که بادقتی بسیار بالا به اهداف مورد نظر شلیک می کند و جالب اینکه قادر به شناخت نیروهای خودی از غیرخودی است . احتمال استفاده از یک باطری بسیار قوی در نمونه بعدی می رود تا سگ بزرگ قادر باشد بمدت 2 ماه حتی بدون استفاده از نیروی موتورش به انجام مأموریت بپردازد . مهندسان نرم افزار آن در حال ساخت برنامه ای هستند تا کامپیوتر مرکزی پس از داده پردازی وضعیت محیط و نحوه عملیات ، بتواند برخی تصمیمات و فرامین را خود صادر کند .
از جمله قابلیت های خارق العاده سگ بزرگی توانایی حرکت روی برف ، یخ ، سطح سنگلاخی ، پرش به شیوه پرش یک آهو ، شنا در آب ، حمل 150 کیلوگرم بار ، بالارفتن از سطوح شیبدار ، توانایی افزایش و کاهش سرعت و حرکت مورب است . شاید بتوان به جرأت گفت که این روبات فوق پیشرفته تاکنون نظیری نداشته است . برای مثال اگر این روبات را روی دریاچه یخ بسیار لغزنده ای رها کنید ، به راحتی میتواند تعادل خود را حفظ کند و به حرکت ادامه دهد . حتی اگر شما از بغل لگدی به این روبات بزنید تا آن را واژگون کنید ، با وجود اینکه روبات روی سطح یخی قرار دارد ، چند تلو تلو خورده و دوباره تعادل خود را حفظ می کند .
روبات های که یورتمه می روند
پس از جنگ جهانی دوم کشورهایی که درگیر این جنگ بودند ، به فکر افتادند تا از بهترین شیوه های تاکتیکی برای کاهش تلفات انسانی در جنگ استفاده کنند . با پیشرفت سریع تکنولوژی در چندین دهه اخیر مصنوعات بسیاری در این زمینه با هدف کاهش تلفات انسانی ساخته شدند ، از قبیل هواپیماهای بدون سرنشین ، مین یاب های الکترونیکی و هم اکنون روبات های جنگی که به عنوان سربازهای مسلح می توانند انواع مأموریت های نظامی را با دقتی بیشتر از یک انسان انجام دهند .
بر اساس قراردادی که بین وزارت ایالات متحده آمریکا و شرکت بوستون دینامیک به امضا رسید ، قرار است این شرکت تا هشت سال آینده مجهزترین روبات مسلح را طراحی و به خدمت نیروهای نظامی آن کشور درآورد.
برای ساخت روبات ، گروه های مختلفی متشکل از مهندسان طراز اول باید گردهم آیند تا روباتی ساخته شود و هنگامی این کار سخت تر می شود که روبات مذکور چند منظوره باشد .
شرکت بوستون دینامیکس نمونه غیرعملیاتی طراحی کرده است که قابلیت منحصر به فردی دارد . اکثر روبات هایی که تاکنون برای مصارف نظامی ساخته شده اند دارای چرخ هستند در صورتی که روبات جدید بوستون چهارپا دارد و به همین دلیل لقب سگ بزرگ (BigDog) را برای آن انتخاب کرده اند .
توانایی شگفت آور حفظ تعادل و همچنین حفظ ثبات در خلال حرکت برای این روبات از مهمترین مسائل طراحی بوده و با تشکیل کنسرسیومی ( متشکل از خبره ترین مهندسان مکانیک ، الکترونیک و هیدرولیک ) این مشکل حل شده و سگ بزرگ توانایی حرکت پیدا کرد . کامپیوتر مرکزی روی سگ بزرگ تعبیه شده است که هماهنگی و تمام فرامین را صادر می کند . برای نشان دادن گوشه ای از کار این کامپیوتر به این نکته توجه کنید که تنها برای حرکت عادی به سمت جلو در هرثانیه 500 فرمان از کامپیوتر به جک های هیدرولیک و سازه های مکانیکی سگ بزرگ داده می شود .
انواع گوناگون حسگرها (حرارتی و ... ) در پاهای سگ بزرگ وجود دارد تا پس از تشخیص چگونگی سطح زیرپایش با زاویه آن ، اطلاعات را به کامپیوتر مخابره کند و کامپیوتر هم به سرعت پس از داده پردازی های لازم فرامین صحیح حرکت را صادر می کند .
نیروی حرکت را یک موتور تک سیلندر گازوئیلی فراهم می کند که در انتهای فوقانی روبات جا دارد و اهرم های انتقال قدرت مستقیماً به سیتم های هیدرولیک وصل شده اند و قسمتی از نیروی موتور هم صرف ایجاد الکتریسیته برای کامپیوتر و دستگاه های دیگر می شود . یک دستگاه اندازه گیری لیزری زیر صفحه اصلی ( درواقع سر سگ بزرگ ) کار گذاشته شده که با فیبر های اپتیکی فواصل موانع موجود را تخمین می زند.
مواد بدنه آن از آلیاژ مخصوصی ( که بیشتر میزان آن را آلومینیوم تشکیل داده است ) ساخته شده و در صورتی که چندین گلوله به آن بخورد هم نمی شکند . وزن بدنه بسیار کم است و به همین دلیل سگ بزرگ قادر به حمل 55 کیلوگرم انواع تسلیحات و جنگ افزار است .
سگ بزرگ چسم بسیار تیزبینی دارد . این سر که در واقع یک اسکنر لیزری است ، حاصل تحقیقات چند ساله دانشمندان است و با دید وسیعی که دارد می تواند تا چند صد متر جلوتر را تحت پوشش لیزری قرار دهد و تمامی اطلاعات را به کامپیوتر مرکزی مخابره کند .
یکی از مسئولان ساخت پروژه سگ بزرگ می گوید : سگ بزرگ می تواند با سرعت 5 کیلومتر در ساعت در هر منطقه آب و هوایی حتی مکان های که شیب 45 درجه دارند حرکت کند . چه در شب چه در روز دید چشم سگ بزرگ یکسان است . البته این روبات تنها نمونه غیرعملیاتی است و مسئولات پروژه تحقیقات و ساخت امیدوارند که نمونه کامل آن را تا هشت سال آینده تحویل وزارت دفاع بدهند . نمونه های عملیاتی آن تفاوت های ویژه ای با نمونه غیرعملیاتی دارد . اول اینکه چندین سلاح سبک و سنگین روی آن نصب می شود که بادقتی بسیار بالا به اهداف مورد نظر شلیک می کند و جالب اینکه قادر به شناخت نیروهای خودی از غیرخودی است . احتمال استفاده از یک باطری بسیار قوی در نمونه بعدی می رود تا سگ بزرگ قادر باشد بمدت 2 ماه حتی بدون استفاده از نیروی موتورش به انجام مأموریت بپردازد . مهندسان نرم افزار آن در حال ساخت برنامه ای هستند تا کامپیوتر مرکزی پس از داده پردازی وضعیت محیط و نحوه عملیات ، بتواند برخی تصمیمات و فرامین را خود صادر کند .
از جمله قابلیت های خارق العاده سگ بزرگی توانایی حرکت روی برف ، یخ ، سطح سنگلاخی ، پرش به شیوه پرش یک آهو ، شنا در آب ، حمل 150 کیلوگرم بار ، بالارفتن از سطوح شیبدار ، توانایی افزایش و کاهش سرعت و حرکت مورب است . شاید بتوان به جرأت گفت که این روبات فوق پیشرفته تاکنون نظیری نداشته است . برای مثال اگر این روبات را روی دریاچه یخ بسیار لغزنده ای رها کنید ، به راحتی میتواند تعادل خود را حفظ کند و به حرکت ادامه دهد . حتی اگر شما از بغل لگدی به این روبات بزنید تا آن را واژگون کنید ، با وجود اینکه روبات روی سطح یخی قرار دارد ، چند تلو تلو خورده و دوباره تعادل خود را حفظ می کند .
روبات های که یورتمه می روند
روبات های که یورتمه می روند
تبلیغات
پس از جنگ جهانی دوم کشورهایی که درگیر این جنگ بودند ، به فکر افتادند تا از بهترین شیوه های تاکتیکی برای کاهش تلفات انسانی در جنگ استفاده کنند . با پیشرفت سریع تکنولوژی در چندین دهه اخیر مصنوعات بسیاری در این زمینه با هدف کاهش تلفات انسانی ساخته شدند ، از قبیل هواپیماهای بدون سرنشین ، مین یاب های الکترونیکی و هم اکنون روبات های جنگی که به عنوان سربازهای مسلح می توانند انواع مأموریت های نظامی را با دقتی بیشتر از یک انسان انجام دهند .
بر اساس قراردادی که بین وزارت ایالات متحده آمریکا و شرکت بوستون دینامیک به امضا رسید ، قرار است این شرکت تا هشت سال آینده مجهزترین روبات مسلح را طراحی و به خدمت نیروهای نظامی آن کشور درآورد.
برای ساخت روبات ، گروه های مختلفی متشکل از مهندسان طراز اول باید گردهم آیند تا روباتی ساخته شود و هنگامی این کار سخت تر می شود که روبات مذکور چند منظوره باشد .
شرکت بوستون دینامیکس نمونه غیرعملیاتی طراحی کرده است که قابلیت منحصر به فردی دارد . اکثر روبات هایی که تاکنون برای مصارف نظامی ساخته شده اند دارای چرخ هستند در صورتی که روبات جدید بوستون چهارپا دارد و به همین دلیل لقب سگ بزرگ (BigDog) را برای آن انتخاب کرده اند .
توانایی شگفت آور حفظ تعادل و همچنین حفظ ثبات در خلال حرکت برای این روبات از مهمترین مسائل طراحی بوده و با تشکیل کنسرسیومی ( متشکل از خبره ترین مهندسان مکانیک ، الکترونیک و هیدرولیک ) این مشکل حل شده و سگ بزرگ توانایی حرکت پیدا کرد . کامپیوتر مرکزی روی سگ بزرگ تعبیه شده است که هماهنگی و تمام فرامین را صادر می کند . برای نشان دادن گوشه ای از کار این کامپیوتر به این نکته توجه کنید که تنها برای حرکت عادی به سمت جلو در هرثانیه 500 فرمان از کامپیوتر به جک های هیدرولیک و سازه های مکانیکی سگ بزرگ داده می شود .
انواع گوناگون حسگرها (حرارتی و ... ) در پاهای سگ بزرگ وجود دارد تا پس از تشخیص چگونگی سطح زیرپایش با زاویه آن ، اطلاعات را به کامپیوتر مخابره کند و کامپیوتر هم به سرعت پس از داده پردازی های لازم فرامین صحیح حرکت را صادر می کند .
نیروی حرکت را یک موتور تک سیلندر گازوئیلی فراهم می کند که در انتهای فوقانی روبات جا دارد و اهرم های انتقال قدرت مستقیماً به سیتم های هیدرولیک وصل شده اند و قسمتی از نیروی موتور هم صرف ایجاد الکتریسیته برای کامپیوتر و دستگاه های دیگر می شود . یک دستگاه اندازه گیری لیزری زیر صفحه اصلی ( درواقع سر سگ بزرگ ) کار گذاشته شده که با فیبر های اپتیکی فواصل موانع موجود را تخمین می زند.
مواد بدنه آن از آلیاژ مخصوصی ( که بیشتر میزان آن را آلومینیوم تشکیل داده است ) ساخته شده و در صورتی که چندین گلوله به آن بخورد هم نمی شکند . وزن بدنه بسیار کم است و به همین دلیل سگ بزرگ قادر به حمل 55 کیلوگرم انواع تسلیحات و جنگ افزار است .
سگ بزرگ چسم بسیار تیزبینی دارد . این سر که در واقع یک اسکنر لیزری است ، حاصل تحقیقات چند ساله دانشمندان است و با دید وسیعی که دارد می تواند تا چند صد متر جلوتر را تحت پوشش لیزری قرار دهد و تمامی اطلاعات را به کامپیوتر مرکزی مخابره کند .
یکی از مسئولان ساخت پروژه سگ بزرگ می گوید : سگ بزرگ می تواند با سرعت 5 کیلومتر در ساعت در هر منطقه آب و هوایی حتی مکان های که شیب 45 درجه دارند حرکت کند . چه در شب چه در روز دید چشم سگ بزرگ یکسان است . البته این روبات تنها نمونه غیرعملیاتی است و مسئولات پروژه تحقیقات و ساخت امیدوارند که نمونه کامل آن را تا هشت سال آینده تحویل وزارت دفاع بدهند . نمونه های عملیاتی آن تفاوت های ویژه ای با نمونه غیرعملیاتی دارد . اول اینکه چندین سلاح سبک و سنگین روی آن نصب می شود که بادقتی بسیار بالا به اهداف مورد نظر شلیک می کند و جالب اینکه قادر به شناخت نیروهای خودی از غیرخودی است . احتمال استفاده از یک باطری بسیار قوی در نمونه بعدی می رود تا سگ بزرگ قادر باشد بمدت 2 ماه حتی بدون استفاده از نیروی موتورش به انجام مأموریت بپردازد . مهندسان نرم افزار آن در حال ساخت برنامه ای هستند تا کامپیوتر مرکزی پس از داده پردازی وضعیت محیط و نحوه عملیات ، بتواند برخی تصمیمات و فرامین را خود صادر کند .
از جمله قابلیت های خارق العاده سگ بزرگی توانایی حرکت روی برف ، یخ ، سطح سنگلاخی ، پرش به شیوه پرش یک آهو ، شنا در آب ، حمل 150 کیلوگرم بار ، بالارفتن از سطوح شیبدار ، توانایی افزایش و کاهش سرعت و حرکت مورب است . شاید بتوان به جرأت گفت که این روبات فوق پیشرفته تاکنون نظیری نداشته است . برای مثال اگر این روبات را روی دریاچه یخ بسیار لغزنده ای رها کنید ، به راحتی میتواند تعادل خود را حفظ کند و به حرکت ادامه دهد . حتی اگر شما از بغل لگدی به این روبات بزنید تا آن را واژگون کنید ، با وجود اینکه روبات روی سطح یخی قرار دارد ، چند تلو تلو خورده و دوباره تعادل خود را حفظ می کند .
روبات های که یورتمه می روند
تبلیغات
پس از جنگ جهانی دوم کشورهایی که درگیر این جنگ بودند ، به فکر افتادند تا از بهترین شیوه های تاکتیکی برای کاهش تلفات انسانی در جنگ استفاده کنند . با پیشرفت سریع تکنولوژی در چندین دهه اخیر مصنوعات بسیاری در این زمینه با هدف کاهش تلفات انسانی ساخته شدند ، از قبیل هواپیماهای بدون سرنشین ، مین یاب های الکترونیکی و هم اکنون روبات های جنگی که به عنوان سربازهای مسلح می توانند انواع مأموریت های نظامی را با دقتی بیشتر از یک انسان انجام دهند .
بر اساس قراردادی که بین وزارت ایالات متحده آمریکا و شرکت بوستون دینامیک به امضا رسید ، قرار است این شرکت تا هشت سال آینده مجهزترین روبات مسلح را طراحی و به خدمت نیروهای نظامی آن کشور درآورد.
برای ساخت روبات ، گروه های مختلفی متشکل از مهندسان طراز اول باید گردهم آیند تا روباتی ساخته شود و هنگامی این کار سخت تر می شود که روبات مذکور چند منظوره باشد .
شرکت بوستون دینامیکس نمونه غیرعملیاتی طراحی کرده است که قابلیت منحصر به فردی دارد . اکثر روبات هایی که تاکنون برای مصارف نظامی ساخته شده اند دارای چرخ هستند در صورتی که روبات جدید بوستون چهارپا دارد و به همین دلیل لقب سگ بزرگ (BigDog) را برای آن انتخاب کرده اند .
توانایی شگفت آور حفظ تعادل و همچنین حفظ ثبات در خلال حرکت برای این روبات از مهمترین مسائل طراحی بوده و با تشکیل کنسرسیومی ( متشکل از خبره ترین مهندسان مکانیک ، الکترونیک و هیدرولیک ) این مشکل حل شده و سگ بزرگ توانایی حرکت پیدا کرد . کامپیوتر مرکزی روی سگ بزرگ تعبیه شده است که هماهنگی و تمام فرامین را صادر می کند . برای نشان دادن گوشه ای از کار این کامپیوتر به این نکته توجه کنید که تنها برای حرکت عادی به سمت جلو در هرثانیه 500 فرمان از کامپیوتر به جک های هیدرولیک و سازه های مکانیکی سگ بزرگ داده می شود .
انواع گوناگون حسگرها (حرارتی و ... ) در پاهای سگ بزرگ وجود دارد تا پس از تشخیص چگونگی سطح زیرپایش با زاویه آن ، اطلاعات را به کامپیوتر مخابره کند و کامپیوتر هم به سرعت پس از داده پردازی های لازم فرامین صحیح حرکت را صادر می کند .
نیروی حرکت را یک موتور تک سیلندر گازوئیلی فراهم می کند که در انتهای فوقانی روبات جا دارد و اهرم های انتقال قدرت مستقیماً به سیتم های هیدرولیک وصل شده اند و قسمتی از نیروی موتور هم صرف ایجاد الکتریسیته برای کامپیوتر و دستگاه های دیگر می شود . یک دستگاه اندازه گیری لیزری زیر صفحه اصلی ( درواقع سر سگ بزرگ ) کار گذاشته شده که با فیبر های اپتیکی فواصل موانع موجود را تخمین می زند.
مواد بدنه آن از آلیاژ مخصوصی ( که بیشتر میزان آن را آلومینیوم تشکیل داده است ) ساخته شده و در صورتی که چندین گلوله به آن بخورد هم نمی شکند . وزن بدنه بسیار کم است و به همین دلیل سگ بزرگ قادر به حمل 55 کیلوگرم انواع تسلیحات و جنگ افزار است .
سگ بزرگ چسم بسیار تیزبینی دارد . این سر که در واقع یک اسکنر لیزری است ، حاصل تحقیقات چند ساله دانشمندان است و با دید وسیعی که دارد می تواند تا چند صد متر جلوتر را تحت پوشش لیزری قرار دهد و تمامی اطلاعات را به کامپیوتر مرکزی مخابره کند .
یکی از مسئولان ساخت پروژه سگ بزرگ می گوید : سگ بزرگ می تواند با سرعت 5 کیلومتر در ساعت در هر منطقه آب و هوایی حتی مکان های که شیب 45 درجه دارند حرکت کند . چه در شب چه در روز دید چشم سگ بزرگ یکسان است . البته این روبات تنها نمونه غیرعملیاتی است و مسئولات پروژه تحقیقات و ساخت امیدوارند که نمونه کامل آن را تا هشت سال آینده تحویل وزارت دفاع بدهند . نمونه های عملیاتی آن تفاوت های ویژه ای با نمونه غیرعملیاتی دارد . اول اینکه چندین سلاح سبک و سنگین روی آن نصب می شود که بادقتی بسیار بالا به اهداف مورد نظر شلیک می کند و جالب اینکه قادر به شناخت نیروهای خودی از غیرخودی است . احتمال استفاده از یک باطری بسیار قوی در نمونه بعدی می رود تا سگ بزرگ قادر باشد بمدت 2 ماه حتی بدون استفاده از نیروی موتورش به انجام مأموریت بپردازد . مهندسان نرم افزار آن در حال ساخت برنامه ای هستند تا کامپیوتر مرکزی پس از داده پردازی وضعیت محیط و نحوه عملیات ، بتواند برخی تصمیمات و فرامین را خود صادر کند .
از جمله قابلیت های خارق العاده سگ بزرگی توانایی حرکت روی برف ، یخ ، سطح سنگلاخی ، پرش به شیوه پرش یک آهو ، شنا در آب ، حمل 150 کیلوگرم بار ، بالارفتن از سطوح شیبدار ، توانایی افزایش و کاهش سرعت و حرکت مورب است . شاید بتوان به جرأت گفت که این روبات فوق پیشرفته تاکنون نظیری نداشته است . برای مثال اگر این روبات را روی دریاچه یخ بسیار لغزنده ای رها کنید ، به راحتی میتواند تعادل خود را حفظ کند و به حرکت ادامه دهد . حتی اگر شما از بغل لگدی به این روبات بزنید تا آن را واژگون کنید ، با وجود اینکه روبات روی سطح یخی قرار دارد ، چند تلو تلو خورده و دوباره تعادل خود را حفظ می کند .
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
نظر سنجی جهت ایجاد تالار جدید تست و تعمیر - من یک اغتشاشگرم!!!! | الکترونیک | 125 | |
|
ترانزیستورهای با تکنولوژی جدید | الکترونیک | 1 |
Similar threads
-
نظر سنجی جهت ایجاد تالار جدید تست و تعمیر - من یک اغتشاشگرم!!!!
- شروع شده توسط mostaf-ns
- پاسخ ها: 125
-