#حسین پژمان بختیاری

[naghmeirani]

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد
دل را به کف هر که نهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد
در بزم جهان جز دل حسرت کش ما نیست
آن شمع که می سوزد و پروانه ندارد
در انجمن عقل فروشان ننهم پای
دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد
تا چند کنی قصه اسکندر و دارا ؟
ده روزه ی عمر اینهمه افسانه ندارد​

پژمان بختیاری​

 

[naghmeirani]

#حسین پژمان بختیاری

حسین پژمان بختیاری، در سال ۱۲۷۹ در تهران به دنیا آمد.


پدر وی علیمرادخان از بزرگان بختیاری و سرداران دوران مشروطه بود که در دشتک سکونت داشت او در اواخر قاجاریه، به منظور تصدی مناصب نظامی به تهران می رود و مادر ایشان عالمتاج قائم مقامی از شاعران زمان قاجار می باشد.

پژمان کارمند وزارت پست تلگراف بود و تا زمان باز نشستگی در آنجا خدمت می کرد.


پژمان بختیاری علاقه خاصی به ادبیات کهن داشت و تصحیح دیوان حافظ نمونه ای از کارهایش ایشان بود.



حسین پژمان بختیاری، در سوم آذر ماه ١٣۵٣ در سن٧۴ سالگی بر اثر بیماری سرطان در تهران درگذشت. او را در بهشت زهرا به خاک سپردند.

آثار حسین پژمان بختیاری:

دیوان اشعار ،زن بیچاره ،خاشاک ،محاکمه شاعر ،اندرز یک مادر ،کویر اندیشه ،تاریخ پست و تلگراف در ایران ،سیه روز ،محاکمه شاعر و..

​

 

[naghmeirani]

قطره ای آبم ز چشمی اشکبار افتاده ام
پاره ای آهم به راهی بیقرار افتاده ام

آتشم در خرمن امال خویش افکنده ام
ناله ام در دامن شبهای تار افتاده ام

بوسه ای نشکفته ام در موی او پیچیده ام
حسرتی بی حاصلم در پای یار افتاده ام

گر جوانی میکنم در عشق او عیبم مکن
برگ خشکم در گریبان بهار افتاده ام

روزگاری چون نگه جا داشتم در چشم خلق
من که چون مژگان ز چشم روزگار افتاده ام

سینه ام لبریز گوهر بوده وز دریای عشق
چون صدف با دست خالی برکنار افتاده ام

کیستم من؟ چیستم من؟ خسته ای دیوانه ای
نی غلط گفتم که از دیوانگان افسانه ای
​

 

[naghmeirani]

باز آمدم که باز پریشان کنی مرا
بار دگر ز کرده پشیمان کنی مرا

باز آمدم که در ره آبادی رقیب
ای سیل فتنه خیزی و ویران کنی مرا

با سرکشی ز پیش تو رفتم ولی به عجز
باز آمدم که سر به گریبان کنی مرا

رفتم که بر تو خندم و غافل که بیدریغ
بر روی غیر خندی و گریان کنی مرا

اکنون به درگه تو سرافکنده آمدم
تا آنچه خواهش دل تست آن کنی مرا
​

 

[naghmeirani]

دیده گریان دل غمین جان سوخته ست
عشق ما سرمایه ها اندوخته ست

اندر این دنیای ناکامی مرا
تیره بختی نکته ها آموخته ست

بر لبم مگذار جام وصل خویش
فارغ از آبست آنکو سوخته ست
​

 

[naghmeirani]

او چو خاموش نشیند دل من می ‏شکند
ور بگوید سخن آنرا بسخن می شکند

آب در روی من از شرم رخ یار شکست‏
آب هم ای عجب از طالع من می شکند

اختری دارم آنگونه کج آیین که ز بام‏
اگر افتد دگری گردن من می شکند

بسکه گفتم مشکن خاطر مسکین و شکست‏
گر بگویم سر خود را مشکن،می شکند
​