***<<جلسات مطالعه هفتگی نهج البلاغه و خودسازی>>***

[F A R Z A N E]

حضرت امیر (ع) می فرمایند: «والصیام ابتلاء لاخلاص الخلق » . (1)

خداوند روزه را واجب کرد تا اخلاص آفریدگان آزموده گردد .»

اخلاص باید در آزمایشگاه بزرگ رمضان، کاربردی گردد، نه تنها اخلاص بلکه تمام تئوریهای دینی و ارزشی را باید آزمود و در آزمایشگاه بزرگ رمضان و . . . ، کاربردی ساخت .
در جای دیگر حضرت امیر (ع) می فرمایند:

«و مجاهده الصیام فی الایام المفروضات، تسکینا لاطرافهم، و تخشیعا لابصارهم . . .» .

و روزه گرفتنهای دشوار، در روزهایی که واجب است تا اندامشان بیارامد با این کار، و دیده هایشان خاشع شود و جانهاشان خوار . و سبک ساختن دلهای آنان، و بردن خودبینی از ایشان، به فروتنی که در این عبادتهاست: از چهره های شاداب را به تواضع برخاک سودن، و با چسبانیدن اندامهای پاکیزه بر زمین، خردی خویش را نمودن، و رسیدن شکمها به پشت به فروتنی و خواری به خاطر روزه داری .» (2)

پی نوشت ها

1 . نهج البلاغه، حکمت 244 .

2 . نهج البلاغه، خ 192، خطبه قاصعه .

 

[F A R Z A N E]

امام عليه السلام در يكى از اعياد فرمود: همانا امروز عيد است، براى كسى كه روزه اش مورد قبول و شب زنده دارى اش مشكور باشد و هر روزى كه در آن معصيت خدا نشود آروز، عيد است. (1)

حكمت روزه

حرس الله عباده المؤ منين بالصلوات و الزكوات، و مجاهده الصيام فى الايام المفروضات، تسكينا لا طرافهم، و تخشيعا لابصارهم، و تذليلا لنفوسهم
خداوند متعال بندگان را ايمان خود را از فريبكارى هاى شيطان محفوظ و مصون مى دارد، به وسيله نمازها و زكات دادن و تحمل مشقت به وسيله روزه گرفتن در روزهاى مقرر (رمضان مبارك) و براى ايجاد آرامش در اعضاى آنان و براى خاشع نمودن چشمان و رام كردن نفس ها. (2)


آزمايش اخلاص بندگان
فرض الله... الصيام ابتلاء لا خلاص الخلق
خداوند روزه را آزمايشى براى اخلاص بندگانش قرار داد. (3)

زكات بدن
لكل شى ء زكاة، و زكاة البدن الصيام
براى هر چيزى زكاتى است و زكات بدن روزه گرفتن است. (4)

روزه دار ظاهرى
كم من صائم ليس له من صيامه اءلا الجوع و الظما، و كم من قائم ليس له من قيامه الا السهر و العناء، حبذا نوم الاكياس و افطارهم
بسا روزه دارى كه از روزه اش جز گرسنگى و تشنگى نصيبى نيابد، و بسا شب زنده دارى كه از عبادت شبانه اش جز رنج و بى خوابى بهره اى نبرد، خوشا خواب زيركان (عارف) و روزه خوارى آنان! (5)

سپر عذاب
... صوم شهر رمضان فانه جنة من العقاب
روزه ماه رمضان سپر عذاب است. (6)

وقت افطار
صلوا بهم المغرب حين يفطر الصائم
نماز مغرب را هنگامى به پا داريد كه روزه دار روزه اش را مى گشايد. (7)
--------------------------
1-حكمت 428.
2-خطبه 192.
3-حكمت 252.
4-حكمت 136.
5-حكمت 145.
6-خطبه 110.
7-نامه 52.

 

[F A R Z A N E]

علی در آیینه اش...

علی در آیینه اش...

با این‌که خودش گفته بود: مسلمان را چه ‌باک مظلوم واقع شود آن‌هنگام که در دین خود ثابت بماند[SUP]1[/SUP]، اما دیگر از حد گذرانده بودند. امیر، سوز دلش این‌گونه فریاد می‌کرد:از کمک و عطایا کم نگذاشتم، اما یارى ام نمى کنید. پراکنده شدید و به اختلاف روى آورده اید. نه به من راضى مى شوید و نه علیه من شورش مى کنید. اکنون از مرگ بهتر آرزو ندارم.[SUP]2[/SUP]

******​

از بزرگى شنیده بودم که در خطبه ها به صورتش سیلى مى زد، اما ندانستم کجا نوشته است. مرور مظلومیتش گفته آن عزیز را باورم داد: والله دوست دارم که خدا میان من و شما جدایى اندازد و به پیامبرش ملحق سازد.[SUP]3[/SUP]
پیامبر هم تاب نیاورده بود. شبى که ضربت خورد، به خوابش آمد؛ تسلى اش این بود: نفرینشان کن على! [SUP]4[/SUP]

******​

مردم سست تر از آن بودند که فکرش را بشود کرد. گفته بود:همانا ملت ها صبح مى کنند، در حالى که از ستم رهبرانشان در وحشتند؛ من اما صبح مى کنم در حالى که از ستمگرى پیروان خود وحشت دارم...
شما را به مبارزه دعوت مى کنم، هنوز سخنم به آخر نرسیده، متفرق مى شوید و در لباس پند و اندرز یکدیگر را فریب مى دهید تا اثر سخنانم را از بین ببرید...
صبحگاهان کجى‌هایتان را راست مى کنم، شامگاهان به حالت اول باز مى گردید. بسان کمان سختى که نه کسى مى تواند راستش کند و نه راستى بردار است. [SUP]5
[/SUP]
در طلب حقش کوتاهى نکرد. وظیفه اش مى دانست:همانا من تنها حق خود را مطالبه مى کنم. حقى که شما حائلش شدید و دست ردّ بر سینه ام زدید. [SUP]6
[/SUP]
دوستان دشمن شاد کن بیشتر آزارش مى دادند. مثل خوارج: به‌خدا قسم، همیشه از حق خود محروم بودم و پس از پیامبر آنچه شایسته اش بودم، به دیگرى دادند.[SUP]7[/SUP] پس از نهروان هم گفته بودشان:شما در گرفتن حق من سستى کردید.[SUP]8
[/SUP]
طلحه و زبیر از یاران پیامبر بودند، در حقشان فرمود:خدایا، این‌دو، مثلاً پیوند مرا گسستند، بر من ستم کردند و بیعتم را شکستند. مردم را علیه من شوراندند. پیش از جنگ از آنان خواستم تا بازگردند و تا شروع نبردم منتظرشان بودم، اما به نعمت پشت پا زدند.[SUP]9
[/SUP]
به اشعث بن قیس هم حرف دلش را گفته بود:عجبا! درد بى درمان شده اید؛ امید داشتم که به وسیله شما دردها را درمان کنم. مانند کسى شدم که خارى در پایش باشد و بخواهد با خار دیگرى آن را در آورد،[SUP]10[/SUP]

در حالی ‌که می‌داند خار در تن او بیش‌تر شکند و برجای بماند. خدایا! طبیب این درد مرگبار به جان آمده و آب‌رسان این شوره‌زار ناتوان شده است.[SUP]11[/SUP]
والله دوست دارم که خدا میان من و شما جدایى اندازد و به پیامبرش ملحق سازد.
پیامبر هم تاب نیاورده بود. شبى که ضربت خورد، به خوابش آمد؛ تسلى اش این بود: نفرینشان کن على!

******​

کوفیان بی‌خردان سست‌ایمان بودند، آن‌قدر اتمام حجت کرد تا آن‌جا که با نصیحت کارى پیش نمى رفت.
مردنماها! کودک صفتان بى عقل! کاش هیچ‌وقت شما را نمى دیدم و نمى شناختم. اندوهى غم‌بار سرانجام آن شد. خدا شما را بکشد! [SUP]12
[/SUP]
اى مردم بى اصل و ریشه! براى یارى خدا منتظر چه هستید؟ آیا دین ندارید که شما را گرد هم آورد یا غیرتى؟ [SUP]13
[/SUP]
چقدر مداراتان کنم؟ پیراهن پروصله اى هستید که هر چه مى دوزم از سوى دیگر پاره مى شود. به خدا! ذلیل است کسى که شما یارى‌دهندگان او باشید.[SUP]14
[/SUP]
آن‌قدر فسادشان ریشه دوانیده بود آن‌قدر که دیگر هدایتشان هم به صلاح نبود:من مى دانم که چگونه باید شما را اصلاح کنم. اصلاح شما را با فاسدکردن روح خویش جایز نمی‌دانم.[SUP]15[/SUP]

******​

مى دانست که آن روز قدرش را نمى دانند. بارها گفته بود:فردا قدر امروز را مى دانید و پى به رازم مى برید. آن‌گاه که جاى مرا خالى دیدید و حسرتم خوردید...[SUP]16[/SUP]

******​

حق داشت بگوید راحت شدم؛ تا سرش را شکافتند، ندا سر داد:رستگار شدم. مناجاتش هم همین بود از اول:الهى هب لى کمال الانقطاع الیک...[SUP]17[/SUP]

---

1. نهج البلاغه، نامه 28
2. خطبه 180
3. خطبه 116
4. خطبه 70
5. خطبه 97
6. خطبه 172
7. خطبه 6
8. خطبه 97
9. خطبه 137
10. ضرب‌المثلی است برای کسانی‌که بیهوده تلاش می‌کنند.
11. خطبه 121
12. خطبه 27
13. خطبه 39
14. خطبه 69
15. همان
16. خطبه 149
17. مناجات شعبانیه.

 

[F A R Z A N E]

این کلمات را به خاطر بسپار...

این کلمات را به خاطر بسپار...

آدم ها هر قدر هم که خودشون رو بزرگ و دست نیافتنی بدونن، بالاخره زیر این آسمون کبود در مقابل یه نفر زانو می زنن و سر تسلیم فرو می آرن...
یکی از شخصیت های غیر قابل تکرار تاریخ، که دوست و دشمن در مقابلش زانو می زنن، در مکتبش شاگردی می کنن، و شیفته مرام و غیرت و محبت و ایمانش اند، مولای متقیان، امیرمؤمنانه.
به حکم این دو قضیه، همگی یه جورایی دلمون لک می زنه واسه جلب رضایت آقامون علی(ع) ؛ چون عاشقانه بهش معتقدیم و ایمان قلبی داریم.

******​

با یکی پیمان دوستی می بندی و عهد رفاقت. هیچ فکر نمی کنی که حالا که به عنوان دوستت قرار گرفته، حقوقی به گردنت داره. چند صباحی خوشید و با بهانه ای کوچک از هم جدا می شید. دعوا که می کنی جایی واسه برگشت نمی ذاری؛ معذرت خواهی که می کنه کوتاه نمی یای. می ری با دشمنش دوستی می کنی که به قول معروف بسوزونیش. هیچ می دونی که مولات علی(ع) همه این کارها رو نهی کرده و آدم ها رو به چه رفتارهایی با دوستان سفارش کرده؟ در نامه به فرزندش حسن(ع) این طور سفارش کرده: «چون برادرت از تو جدا گردد، تو پیوند دوستی را برقرار کن. اگر روی برگرداند تو مهربانی کن و چون بخل ورزد تو بخشنده باش. هنگامی که دوری می گزیند تو نزدیک شو و چون سخت گیرد تو آسان گیر. به هنگام گناهش عذر او را بپذیر، چنانچه گویا بنده او هستی و او صاحب نعمت توست.... دشمن دوست خود را دوست مگیر تا با دوست دشمنی نکنی.... اگر خواستی از برادرت جدا شوی جایی برای دوستی باقی بگذار تا اگر روزی خواست به سوی تو باز گردد بتواند....»[SUP]1[/SUP]

******​

از طرف متنفری اما به زبون تمجید می کنی. دروغ می گی. غیبت می کنی. اشتباه مخفی دوستت رو پیش همه بیان می کنی. دیگران رو با حرفهات آزار می دی. از ریختن آبروی رفیقت لذت می بری. مسخره می کنی تا همه بخندن. گاهی حتی به کلمات ناپسند متوسل می شی...؛ زبان! امان از زبان! عامل اصلی بزرگ ترین گناه های بشر! مبادا ازش غافل بشی. می خوای بدونی مولا علی(ع) در این باره چی توصیه فرمودن؟
«زبان و دل را هماهنگ کنید. انسان باید زبانش را حفظ کند. زیرا این زبان سرکش صاحب خود را به هلاکت می اندازد. به خدا سوگند! پرهیزگاری را ندیده ام که تقوا برای او سودمند باشد مگر آن که زبانش را حفظ کرده بود. زبان مؤمن در پس قلب او و قلب منافق از پس زبان اوست. زیرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنی بگوید اول می اندیشد. اگر نیک بود اظهار می کند و اگر بد بود، پنهان. در حالی که منافق آنچه به زبانش آمد می گوید و نمی داند چه به سود او و چه به ضررش است.»[SUP]2[/SUP]

******​

غرور همه وجودت رو تسخیر کرده. در مقابل دیگران خودت رو خیلی بالا می بینی و بقیه رو خیلی پست و پایین. اصلاً قابل قیاس با اطرافیانت نیستی. همه باید عزت و احترامت کنن. باید همه چیز به حرف تو باشه. اگه کسی خلاف میل تو عمل کرد یا حرفی زد، اگه قدرت داشته باشی از صحنه روزگار محوش می کنی! بابا یه کم کوتاه بیا. شاید کلام دلنشین مولای عالمیان بی تأثیر نباشد که فرمود:
«خداوند اگر اراده می کرد، آدم(ع) را از نوری که چشم ها را خیره کند و زیباییش عقل ها را مبهوت سازد و عطر پاکیزگی اش حس بویایی را تسخیر کند می آفرید که اگر چنین بود، گردن ها در برابر آدم فروتنی می کردند و آزمایش فرشتگان برای سجده آدم آسان بود. اما خداوند مخلوقات خود را با اموری که آگاهی ندارند آزمایش می کند تا بد و خوب تمییز داده شود و تکبر و خودپسندی را از آنها بزداید و خودبزرگ بینی را از آنها دور کند. پس از آنچه خداوند نسبت به ابلیس انجام داد عبرت گیرید، زیرا اعمال فراوان و کوشش های مداوم او را با تکبر از بین برد. او شش هزار سال عبادت کرد که مشخص نیست از سال های دنیا یا آخرت است. اما با ساعتی تکبر همه را نابود کرد. چگونه ممکن است پس از ابلیس، فرد دیگری همان اشتباه او را تکرار کند و سالم بماند.»[SUP]3[/SUP]
امام علی (علیه السلام) می فرمایند: به دنیا چونان زاهدان روی گردان، بنگرید. به خدا سوگند دنیا به زودی ساکنان خود را از میان می برد و رفاه زدگان ایمن را به درد می آورد. آنچه از دست رفت و پشت کرد هیچ گاه برنمی گردد. اینده به روشنی معلوم نیست که در انتظارش باشید. شادی و سرور دنیا شما را مغرور نسازد زیرا زمان کوتاهی دوام ندارد. خدا بیامرزد کسی را که به درستی فکر کند و پند گیرد و آگاهی یابد و بینا شود. به زودی خواهید دانست که از آنچه در دنیا وجود داشت چیزی نمانده و آنچه از آخرت است جاویدان خواهد ماند

******​

بعضی ها عادت دارن وقتی به آدم بالاتر از خودشون می رسن، زشت ترین چیزهای اون ها رو هم مورد تعریف و تمجید قرار می دن، فقط به خاطر این که طرف پولداره یا صاحب مقام! اما برعکس وقتی در مقابل مردی از طبقه پایین یا متوسط قرار می گیرن، حتی اگر گنج توی دستشون باشد، نادیده می گیرن و حتی صفات قابل ستایش اون ها رو هم با بی توجهی انکار می کنند. امیرمؤمنان خیلی زیبا این دو گروه را توصیف کردند: « ستودن بیش از آنچه که سزاوار است نوعی چاپلوسی و کمتر از آن درماندگی یا حسادت است.»[SUP]4[/SUP]

******​

شنیدی که می گن: دلت پاک باشه، ظاهر مهم نیست. و با این توجیه هر مدلی که می خوان می گردن و ادعای دینداری باطنی می کنن! تیپ و قیافه هر چه فشن تر و امروزی تر؛ آرایش ها هر چه رنگی تر و غلیظ تر و لباس هایی که به تن دارن هر چی جلف و نامناسب تر هم باشه هیچ اشکالی نداره! مهم قلب و دلشونه که پاک پاکه! شما باور می کنید؟!
آخه چه طور می شه ظاهر آلوده به گناه، صاحب باطنی پاک و بی گناه باشه؟! کلام نافذ مولایی که صاحب پاک ترین قلب هاست راه خوبی برای اثبات حقیقته؛ فرمود:
«و بدان که هر ظاهری، باطنی متناسب با خود دارد. آنچه ظاهرش پاکیزه، باطن آن نیز پاک و پاکیزه است. و آنچه ظاهرش پلید، باطن آن نیز پلید است... آگاه باش! هر عملی رویشی دارد و هر روینده ای از آب بی نیاز نیست و آب ها نیز گوناگونند. پس هر درختی که آبیاری اش به اندازه و نیکو باشد، شاخ و برگش نیکو و میوه اش شیرین است و آنچه آبیاری اش پاکیزه نباشد درختش عیب دار و میوه اش تلخ است.»[SUP]5[/SUP]

******​

حتماً پیش اومده که با خودت فکر کنی مگه نمی گن خدا عادله؟ پس این همه تفاوت توی آفرینش مخلوقات چه دلیلی داره؟ چرا یکی زشته دیگری زیبا؟ یکی سیاه و دیگری سفید و دلربا. یکی پولدار و یکی فقیر. یکی مریض و ناخوش و دیگری سالم و تندرست... این مسئله حتماً حکمتی داره و صاحب بلیغ ترین کلام ها با بلاغت فراوان این حکمت را این گونه بیان نموده:
«روزی انسان ها را اندازه گیری و مقدر فرمود. گاهی کم و زمانی زیاد و به تنگی و وسعت بگونه ای عادلانه تقسیم کرد تا هر کس را که بخواهد با تنگی روزی یا وسعت آن بیازماید و با شکر و صبر، غنی و فقیر را مورد آزمایش قرار دهد. پس روزی گسترده را با فقر و بیچارگی درآمیخت و تندرستی را با حوادث دردناک پیوند داد. دوران شادی و سرور را با غصه و اندوه نزدیک ساخت. اجل و سرآمد زندگی را مشخص کرد. آن را گاهی طولانی و زمانی کوتاه قرار داد. مقدم یا مؤخر داشت و برای مرگ اسباب و وسائلی فراهم ساخت و با مرگ رشته های زندگی را درهم پیچید و پیوندهای خویشاوندی را از هم گسست تا آزمایش گردند.»[SUP]6[/SUP]

******​

چسبیدی به دنیا طوری که گویا برای همین دو روز زندگی آفریده شدی. واسه آباد کردن دنیا خودت رو از پا درمی آری و عمرت رو تموم می کنی. داشتن زندگی مرفه و با آرامش، کامیابی و رسیدن به هر چی که آرزوش رو داری اونقدر برات مهمه که تمام توان و جوونیت رو براش می ذاری؛ واسه رسیدن به گوشی، لباس، ماشین و جدیدترین مدهای روز، همه چیزت رو از دست می دی، حتی پدر و مادرت رو. فقط واسه این که این دو روز دنیا رو خوش باشی. چه زیبا پندمون داد مولای متقیان، امیرمؤمنان:
«به دنیا چونان زاهدان روی گردان، بنگرید. به خدا سوگند دنیا به زودی ساکنان خود را از میان می برد و رفاه زدگان ایمن را به درد می آورد. آنچه از دست رفت و پشت کرد هیچ گاه برنمی گردد. آینده به روشنی معلوم نیست که در انتظارش باشید. شادی و سرور دنیا شما را مغرور نسازد زیرا زمان کوتاهی دوام ندارد. خدا بیامرزد کسی را که به درستی فکر کند و پند گیرد و آگاهی یابد و بینا شود. به زودی خواهید دانست که از آنچه در دنیا وجود داشت چیزی نمانده و آنچه از آخرت است جاویدان خواهد ماند....»[SUP]7[/SUP]

---

1. محمددشتی، نهج البلاغه، انتشارات قدس؛ چاپ دفتر تبلیغات اسلامی؛ قم، چاپ چهارم؛ 1384، ص381.
2. همان، ص239.
3. همان، ص271.
4. همان، ص509.
5. همان، ص203.
6. همان، ص119.
7. همان، ص135.

 

[Ehsan_M]

مولا علی (ع) خطاب به مالک اشتر (نامه ۵۳):

مردم دو دسته‌اند: دسته‌ای برادر دینی تو و دسته‌ی دیگر در آفرینش همانند تو می‌باشند.

اگر گناهی از آنان سر می‌زند یا علت‌هایی بر آنان عارض می‌شود، یا خواسته و ناخواسته اشتباهی مرتکب می‌شوند، آنان را ببخش و بر آنان آسان‌گیر، چنان‌چه دوست داری خدا تو را ببخشاید و بر تو آسان‌
گیرد.

 

[Ehsan_M]

مولا علی (ع) خطاب به مالک اشتر (نامه ۵۳): ​

بخیل را در مشورت کردن دخالت نده: تو را از نیکوکاری باز میدارد و از تنگدستی میترساند

ترسو را در مشورت کردن دخالت نده: در انجام کارها روحیه تو را سست میکند
​

 

[Ehsan_M]

آبروی هر کسی نباید حفظ بشه:

مولا علی (ع) خطاب به مالک اشتر (نامه ۵۳):
از همكاران نزدیكت سخت مراقبت كن، و اگر یكی از آنان دست به خیانت زد، و گزارش جاسوسان تو هم آن خیانت را تأیید كرد، به همین مقدار گواهی قناعت كرده او را با تازیانه كیفر كن، و آنچه از اموال كه در اختیار دارد از او باز پس گیر، سپس او را خوار دار، و خیانتكار بشمار، و طوق بد نامی به گردنش بیفكن.
البته این جزا برای کسیه که قبل از این سفارش شده تمام شرایط زندگی راحت براش فراهم بشه:

كارگزاران دولتی را از میان مردمی با تجربه و با حیا، از خاندان‏های پاكیزه و با تقوی، كه در مسلمانی سابقه درخشانی دارند انتخاب كن، زیرا اخلاق آنان گرامی‏تر، و آبرویشان محفوظتر، و طمع و روزی‏شان كمتر، و آینده نگری آنان بیشتر است. سپس روزی فراوان بر آنان ارزانی دار، كه با گرفتن حقوق كافی در اصلاح خود بیشتر می‏كوشند، و با بی‏نیازی، دست به اموال بیت المال نمی‏زنند، و اتمام حجّتی است بر آنان اگر فرمانت را نپذیرند یا در امانت تو خیانت كنند. سپس رفتار كارگزاران را بررسی كن، و جاسوسانی راستگو، و وفا پیشه بر آنان بگمار، كه مراقبت و بازرسی پنهانی تو از كار آنان، سبب امانت داری، و مهربانی با رعیّت خواهد بود.

 

[**آگاهدخت**]

امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام:

..هر که دست در دامن تقوا زند، سختی‌هایى که به او نزدیک شده‌اند دور گردند و ناکامی‌ها و مرارت‌ها به کامیابی‌ها و شیرینی‌ها بدل گردد و امواج محن که گرداگردش را گرفته‌اند، فروکش کنند و دشواری‌ها به آسانی‌ها گرایند.
و باران بند آمده کرامت، دوباره بر او فرو ریزد و رحمت گریخته، به سوى او بازگردد و چشمه فروکش کرده نعمت‏ها، دگرباره برایش جوشان شود و بارش کاستى گرفته برکت، دوباره بر او سرازیر شود.
پس بترسید از خداوندى که شما را به مواعظ خود بهره‌مند گردانید و به وسیله پیامبرانش اندرز داد و نعمت و احسان خویش بر شما ارزانى داشت . براى پرستش او خود را خوار دارید و حق طاعت او بگزارید.

متن حدیث:

...فَمَنْ اءَخَذَ بِالتَّقْوى عَزَبَتْ عَنْهُ الشَّدائِدُ بَعْدَ دُنُوِّها، وَاحْلَوْلَتْ لَهُ الْاءُمُورُ بَعْدَ مَرارَتِها، وَانْفَرَجَتْ عَنْهُ الْاءَمْواجُ بَعْدَ تَراکُمِها، وَ اءَسْهَلَتْ لَهُ الصِّعابُ بَعْدَ إِنْصابِها، وَ هَطَلَتْ عَلَیْهِ الْکَرامَةُ بَعْدَ قُحُوطِها، وَ تَحَدَّبَتْ عَلَیْهِ الرَّحْمَةُ بَعْدَ نُفُورِها، وَ تَفَجَّرَتْ عَلَیْهِ النِّعَمُ بَعْدَ نُضُوبِها، وَ وَبَلَتْ عَلَیْهِ الْبَرَکَةُ بَعْدَ إِرْذاذِها.
فَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِی نَفَعَکُمْ بِمَوْعِظَتِهِ، وَ وَعَظَکُمْ بِرِسالَتِهِ، وَامْتَنَّ عَلَیْکُمْ بِنِعْمَتِهِ، فَعَبِّدُوا اءَنْفُسَکُمْ لِعِبادَتِهِ، وَاخْرُجُوا إِلَیْهِ مِنْ حَقِّ طاعَتِهِ...

«نهج‎‌‌البلاغه، خطبه 189»

 

[Adrenaline]

کانال نهج البلاغه

کانال نهج البلاغه

سلام دوستان
یه کانال زدم که خطبه ها، نامه ها و حکمت های نهج البلاغه رو توی اون قرار می دم، دوستانی که به این مطالب علاقه دارن میتونن دنبال کنن کانال رو:

@nahjolbalaghe_ali
​