hamid.bad
کاربر فعال تالار اسلام و قرآن , کاربر فعال تالار
جايگاه اميرالمومنين علي(ع) در نظام هستي
معرفت و شناخت كامل شخصيت والاي اميرالمؤمنين علي(ع) و جايگاه او در جهان هستي در حد بشر نيست؛ چه رسول اكرم(ص) خطاب به مولا مي‌فرمايد: «يا علي لا يعرفك الاّّّ الله و انا؛ اي علي! تو را هيچ كس نشناخت جز خدا و من.» در ابتداي خلقت، معمار آفرينش، زمين و خورشيد و ماه و بر و بحر اعلام كرد كه آفرينش شما، آفرينش همه چيز، به طفيل محبت پنج نور مقدس است.
آفرينش بر محبت اينان رقم خورد و عرصه هستي به حب ولايت آنان از عدم شكل گرفت. اگر علي(ع) نبود، آفرينش به تكوينش نمي‌ارزيد. نور وجود علي(ع)، مصباح پايگاه آفرينش شد و هستي اول با وجود او شكل گرفت. هدف نامه وجود را نيز به وجود او پيوند زدند.
* محبت علي(ع) عامل رسيدن به كمال
در دواير مختلف هستي، هر شعاعي به دور محوري مي‌چرخد و هر پديده‌اي حول قطب وجودي كه وابسته به اوست، دور مي‌زند. امام معصوم محور هستي، قطب عالم وجود، تكيه‌گاه آفرينش، واسطه فيض الهي به جهان هستي و نگهدارنده كائنات باذن‌الله است. در اين راستا، محبت و ولايت علي(ع) مربي همه موجودات، هدايتگر آنان به سوي كمال و سبب دوام و قوام تمامي پديده‌ها از جماد تا انسان است. پيامبر خدا(ص) در اين رابطه بيان زيبايي دارد: «حبًٌ عليٍٍٍّ حسنه لا تضرمعها سيئهًٌ؛ محبت علي(ع) حسنه‌اي است كه با وجود آن هيچ گناهي به انسان صدمه نمي‌رساند.» بر اين معنا اگر محبت علي(ع) كه نمونه كامل انسانيت و طاعت و عبوديت و اخلاق است از روي صدق و راستي باشد، مانع ارتكاب گناه مي‌شود. مانند واكسني كه مصونيت ايجاد مي‌كند و نمي‌گذارد بيماري در شخص واكسينه شده راه يابد. محبت پيشوايي مانند علي(ع) كه نمونه تقوا و پرهيزكاري است، آدمي را شيفته رفتار علي(ع) مي‌كند. فكر گناه را از سر او به در مي‌برد، البته به شرطي كه محبتش صادقانه باشد. كسي كه علي(ع) را بشناسد، تقواي او را بشناسد، سوزوگداز عارفانه او را، ناله‌هاي نيمه‌شب‌هايش را و ساده‌زيستي و كار و تلاش همه‌جانبه‌اش را بداند، محال است به خلاف فرمان او كه هميشه امر به تقوا و درستي مي‌كرد، عمل كند. يعني هر محبي به خواسته محبوبش احترام مي‌گذارد و فرمان او را گرامي مي‌دارد. فرمانبرداري از محبوب لازمه محبت صادق است. پس محب واقعي علي(ع)، واله و حيران علي و عاشق و جانباز علي، رهرو راستين علي(ع) است.
معرفت و شناخت كامل شخصيت والاي اميرالمؤمنين علي(ع) و جايگاه او در جهان هستي در حد بشر نيست؛ چه رسول اكرم(ص) خطاب به مولا مي‌فرمايد: «يا علي لا يعرفك الاّّّ الله و انا؛ اي علي! تو را هيچ كس نشناخت جز خدا و من.» در ابتداي خلقت، معمار آفرينش، زمين و خورشيد و ماه و بر و بحر اعلام كرد كه آفرينش شما، آفرينش همه چيز، به طفيل محبت پنج نور مقدس است.
آفرينش بر محبت اينان رقم خورد و عرصه هستي به حب ولايت آنان از عدم شكل گرفت. اگر علي(ع) نبود، آفرينش به تكوينش نمي‌ارزيد. نور وجود علي(ع)، مصباح پايگاه آفرينش شد و هستي اول با وجود او شكل گرفت. هدف نامه وجود را نيز به وجود او پيوند زدند.
* محبت علي(ع) عامل رسيدن به كمال
در دواير مختلف هستي، هر شعاعي به دور محوري مي‌چرخد و هر پديده‌اي حول قطب وجودي كه وابسته به اوست، دور مي‌زند. امام معصوم محور هستي، قطب عالم وجود، تكيه‌گاه آفرينش، واسطه فيض الهي به جهان هستي و نگهدارنده كائنات باذن‌الله است. در اين راستا، محبت و ولايت علي(ع) مربي همه موجودات، هدايتگر آنان به سوي كمال و سبب دوام و قوام تمامي پديده‌ها از جماد تا انسان است. پيامبر خدا(ص) در اين رابطه بيان زيبايي دارد: «حبًٌ عليٍٍٍّ حسنه لا تضرمعها سيئهًٌ؛ محبت علي(ع) حسنه‌اي است كه با وجود آن هيچ گناهي به انسان صدمه نمي‌رساند.» بر اين معنا اگر محبت علي(ع) كه نمونه كامل انسانيت و طاعت و عبوديت و اخلاق است از روي صدق و راستي باشد، مانع ارتكاب گناه مي‌شود. مانند واكسني كه مصونيت ايجاد مي‌كند و نمي‌گذارد بيماري در شخص واكسينه شده راه يابد. محبت پيشوايي مانند علي(ع) كه نمونه تقوا و پرهيزكاري است، آدمي را شيفته رفتار علي(ع) مي‌كند. فكر گناه را از سر او به در مي‌برد، البته به شرطي كه محبتش صادقانه باشد. كسي كه علي(ع) را بشناسد، تقواي او را بشناسد، سوزوگداز عارفانه او را، ناله‌هاي نيمه‌شب‌هايش را و ساده‌زيستي و كار و تلاش همه‌جانبه‌اش را بداند، محال است به خلاف فرمان او كه هميشه امر به تقوا و درستي مي‌كرد، عمل كند. يعني هر محبي به خواسته محبوبش احترام مي‌گذارد و فرمان او را گرامي مي‌دارد. فرمانبرداري از محبوب لازمه محبت صادق است. پس محب واقعي علي(ع)، واله و حيران علي و عاشق و جانباز علي، رهرو راستين علي(ع) است.
