تویو ایتو Toyo Ito

[roya_arch]

تویو ایتو: حقیقتی جدید در معماری
Toyo Ito: The New Real in Architecture


چارديواری: گالری هنر Opera City شهر توكیو، این روزها میزبان نمایشگاهی از آثار جالب‌توجه و تحسین‌برانگیز معمار شهیر ژاپنی، تویو ایتو (Toyo Ito)، با عنوان "تویو ایتو: حقیقتی جدید در معماری" (Toyo Ito: The New "Real" in Architecture) است. این نمایشگاه كه روز هفتم اكتبر 2006 با سخنرانی تویو ایتو شروع شده است، تا 24 دسامبر ادامه خواهد داشت.

تویو ایتو، یكی از خلاق‌ترین معماران دهه‌های اخیر است كه همواره خالق طرح‌هایی نوآورانه و برخوردار از سازه‌های مبتكرانه بوده و اغلب آنها را با نگاهی به الگوهای موجود در طبیعت (natural archetypes)، درختان، غارها و ... طراحی نموده است.

این نمایشگاه در واقع مروری است بر ایده‌های نوآورانه تویو ایتو، با تمركز ویژه بر 9 طرح معماری وی؛ از پروژه سندای مدیاتك (Sendai Mediatheque) تا پروژه اخیر وی یعنی خانه اپرای تایچونگ (Taichung Metropolitan Opera House). آنچه این نمایشگاه را از نمایشگاه‌های مشابه متمایز می‌كند، امكان تجربه ملموس (body-and-mind experience) ایده‌های معمارانه تویو ایتو است كه تماشاگر و مخاطب در تمام فضاهای نمایشگاه به نوعی با آنها در چالش است. البته حضور خود تویو ایتو به عنوان طراح فضای نمایشگاه در این امر بی‌تأثیر نبوده است.
یكی از بخش‌های خاص و جالب‌توجه نمایشگاه كه بازدیدكنندگان می‌بایست هنگام ورود به این فضا، كفش‌های خود را درآورند، فضای اصلی نمایش آثار است كه اين فضا به نوعی تجربه حضور در فضای طرح‌های مختلف تویو ایتو را در اختيار مخاطبان و بازدیدكنندگان قرار می‌دهد. كف این فضا به صورت سطح موج‌دار سفیدی (همچون یك تپه شنی سفیدرنگ) طراحی شده و ماكت‌های مختلفی از طرح‌های تویو ایتو بر روی آن جانمایی شده است. ورودی این فضا به صورت ماكت یك‌به‌یك بخشی از پوسته بیرونی ساختمان Tod طراحی شده است.

در بخشی از نمایشگاه (فضای A)، طرح شگفت‌آور و نامتعارف تویو ایتو برای اپرای تایچونگ كه طی یك مسابقه بین‌المللی برگزیده شده، به نمایش در آمده است. در بخش دیگر (فضای B)، ماكت یك‌به‌یك سیستم سازه‌ای طراحی شده برای مرده‌سوزخانه Kakamigahara كه یك پوسته موج‌دار وسیع می‌باشد، معرفی شده است. مبلمان‌های طراحی شده توسط تویو ایتو برای شركت ایتالیایی Horm نیز در بخش دیگری از این نمایشگاه به نمایش در آمده‌ است.

بخش دیگر این نمایشگاه با عنوان فضای C، به صورت كریدوری همراه با یك پانل به طول 30 متر طراحی شده است و مجموعه‌ای از اسكيس‌ها، نقشه‌ها، تصاویر و ماكت‌های طرح‌ها، پروژه‌ها و ایده‌های تویو ایتو، طی سال‌های مختلف، بر روی آن به نمایش گذاشته شده است. در واقع، این پانل مروری بر 35 سال فعالیت معماری این معمار 65 ساله ژاپنی، از زمان شكل‌گیری دفتر وی در سال 1971، است. لازم به یادآوری است که تویو ایتو دفتر معماری خود را در ابتدا با عنوان (urban robot) urbot تأسیس نمود كه بعدها در سال 1979، به "تویو ایتو و همكاران" (toyo ito & associates) تغییر نام داد.

ديد هفتم

 

[anaam]

تویو ایتو: حقیقتی جدید در معماری

تویو ایتو: حقیقتی جدید در معماری

گالری هنر Opera City شهر توکیو، این روزها میزبان نمایشگاهی از آثار جالب‌توجه و تحسین‌برانگیز معمار شهیر ژاپنی، تویو ایتو (Toyo Ito)، با عنوان "تویو ایتو: حقیقتی جدید در معماری" (Toyo Ito: The New "Real" in Architecture) است. این نمایشگاه که روز هفتم اکتبر 2006 با سخنرانی تویو ایتو شروع شده است، تا 24 دسامبر ادامه خواهد داشت.

تویو ایتو، یکی از خلاق‌ترین معماران دهه‌های اخیر است که همواره خالق طرح‌هایی نوآورانه و برخوردار از سازه‌های مبتکرانه بوده و اغلب آنها را با نگاهی به الگوهای موجود در طبیعت (natural archetypes)، درختان، غارها و ... طراحی نموده است.

این نمایشگاه در واقع مروری است بر ایده‌های نوآورانه تویو ایتو، با تمرکز ویژه بر 9 طرح معماری وی؛ از پروژه سندای مدیاتک (Sendai Mediatheque) تا پروژه اخیر وی یعنی خانه اپرای تایچونگ (Taichung Metropolitan Opera House). آنچه این نمایشگاه را از نمایشگاه‌های مشابه متمایز می‌کند، امکان تجربه ملموس (body-and-mind experience) ایده‌های معمارانه تویو ایتو است که تماشاگر و مخاطب در تمام فضاهای نمایشگاه به نوعی با آنها در چالش است. البته حضور خود تویو ایتو به عنوان طراح فضای نمایشگاه در این امر بی‌تأثیر نبوده است.

یکی از بخش‌های خاص و جالب‌توجه نمایشگاه که بازدیدکنندگان می‌بایست هنگام ورود به این فضا، کفش‌های خود را درآورند، فضای اصلی نمایش آثار است که این فضا به نوعی تجربه حضور در فضای طرح‌های مختلف تویو ایتو را در اختیار مخاطبان و بازدیدکنندگان قرار می‌دهد. کف این فضا به صورت سطح موج‌دار سفیدی (همچون یک تپه شنی سفیدرنگ) طراحی شده و ماکت‌های مختلفی از طرح‌های تویو ایتو بر روی آن جانمایی شده است. ورودی این فضا به صورت ماکت یک‌به‌یک بخشی از پوسته بیرونی ساختمان Tod طراحی شده است.

در بخشی از نمایشگاه (فضای A)، طرح شگفت‌آور و نامتعارف تویو ایتو برای اپرای تایچونگ که طی یک مسابقه بین‌المللی برگزیده شده، به نمایش در آمده است. در بخش دیگر (فضای B)، ماکت یک‌به‌یک سیستم سازه‌ای طراحی شده برای مرده‌سوزخانه Kakamigahara که یک پوسته موج‌دار وسیع می‌باشد، معرفی شده است. مبلمان‌های طراحی شده توسط تویو ایتو برای شرکت ایتالیایی Horm نیز در بخش دیگری از این نمایشگاه به نمایش در آمده‌ است.

بخش دیگر این نمایشگاه با عنوان فضای C، به صورت کریدوری همراه با یک پانل به طول 30 متر طراحی شده است و مجموعه‌ای از اسکیس¬ها، نقشه‌ها، تصاویر و ماکت‌های طرح‌ها، پروژه‌ها و ایده‌های تویو ایتو، طی سال‌های مختلف، بر روی آن به نمایش گذاشته شده است. در واقع، این پانل مروری بر 35 سال فعالیت معماری این معمار 65 ساله ژاپنی، از زمان شکل‌گیری دفتر وی در سال 1971، است. لازم به یادآوری است که تویو ایتو دفتر معماری خود را در ابتدا با عنوان (urban robot) urbot تأسیس نمود که بعدها در سال 1979، به "تویو ایتو و همکاران" (toyo ito & associates) تغییر نام داد.

منبع : http://www.memarbashi.blogsky.com
​

 

[maxer]

معمار تویو ایتو toyo ito

معمار تویو ایتو toyo ito

معرفی معمار:تویو ایتو TOYO ITO


تویو ایتو «باد» را به عنوان شعارخود انتخاب کرده است؛ بدون هیچ زیاده گویی، معماری او به زیبایی باد را به تصویر می کشد. سَبُکی ، لحظه‌ای بودن، تا حدودی به حال خود رها بودن، موجودیتی که احساس نمی‌شود (کم رنگ)، اینها همگی مشخصاتی شایسته ای برای معماریی «باد» گونه است. حقیقتا او از ابتدا به حرکت باد توجه خواصی داشته و هرچه آثارش نو تر می شود می توان دید که او زبردستانه تر ازباد استفاده می کند.... البته استفاده ازباد نه به معنای واقعی آن، بلکه درمعنایی رویاگونه، هماهنگ، ساده و انتزاعی، بیشتر تحسین برانگیز است!

بعد از لویی کان که از معماران فریور مکتب مدرنیته بود، دوران پست مدرن آغاز می شود؛ نهضتی برای مقابله با سیستم و نوع نگاه معماری مدرن، تلاش بر این بود که ادبیات کهن معماری که مدرنیته برچسب «ممنوع» روی آنها زده بود، ترویج و آزاد شود. بنابراین در این فعالیت‌ها هیچ ادبیات جدیدی خلق نشد! در عوض نسل بعدی معماران نمایش جدیدی از معماری را آغاز می کنند که ایتو هم از رهبران این نسل است

اگر «باد» (یکی از اصول معماری ایتو) به عنوان اصلی منفرد مطرح شود، شاعرانه است، حتی می‌‌توان در آن نوا‌هایی زیست محیطی نیز احساس کرد، ولی معنای آن به این روشنی نیست؛ با این‌حال اگر «باد» را در مقابل «ماشین» (اساس معماری اوایل قرن 20 ) قرار دهیم معنای آن بسیار واضح می شود.
«ماشین» نماد عقلانیت است ولی « باد» نامریی بوده و غیر قابل اعتماد است؛ با دیدی دیگر، باد گاهی قوی و گاه ضعیف است، گاهی از غرب می وزد گاهی از شرق، به زبانی واضح‌تر، قابلیت آن را دارد که شرایط مختلف را به نمایش بگذارد. ارتباط نزدیکی با زندگی ما دارد ولی کنترل پذیر نیست. ماشین یک سیستم بسته و قابل برنامه‌ریزی است، ولی عوامل ایجاد باد بسیار زیاد است، سیستمی باز دارد با کنترلی محدود!

از لغت ماشین پی به مجموعه ای که از اجزا (اجسام) مختلف تشکیل دهنده که مابین آنها ارتباطی حساب شده است می بریم. درضمن کاربردی بودن کل مجموعه را نیز می‌فهمیم؛ به همین دلیل وقتی می گوییم که به‌مانند «ماشین» ارتباط جزء با کل را بیان کرده ایم. درمقابل آن باد یک حالت و یا فعلی برای هوا است، باد «مکان جریان» (field) را نشان می دهد. باد به مکان ساختمان یعنی مرزهای آن محدود نمی شود و بدون محدودیت است. موقعیت باد تابعی از زمان است. البته «باد» هم به مانند ماشین کارایی دارد و می توان کارایی آن را هم «کار کردن» نامید. ولی کارکردن «باد» به مانند ماشین ثابت و قابل اعتماد نیست.
تویو ایتو را می توان در میان آن دسته از معماران قرار داد که معماری آن ها 3 ویژگی زیر را دارد:
1) یک موقعیت از فضا را به نمایش می گذارند نه کاربرد ساختمان را.
2) فعل (فعالیت هوا، نور یا انسان) را به نمایش می گذارند نه جسم (دیوار یا بام).
3) تلاش می کنند درتقابل با جامعه و یا محیط، سیستمی باز را به نمایش بگذارند

یتو در راستای خلق آثار «باد»گونه تکنیک های مختلفی را یکی پس از دیگر به مرحله اجرا می گذارد؛ تکنیک هایی از قبیل «هندسه منحنی»، «سبک و روشن بودن»، «ناپایدار، لحظه‌ای بودن». در نهایت با آنها «مدل معماری بدون سازه» را بعنوان یک مدل جدید معماری خلق می کند.


[امکان مشاهده لینکها فقط برای اعضا امکان پذیر است ]


هندسه منحنی
معماری ایتو با خانه کوچکی (خانه ناکانو هون ماچی) که پلان U شکل دارد آغاز می‌شود. این ساختمان آغاز معماری با هندسه منحنی است. هندسه منحنی را می توان در اکثر آثار ایتو مانند سقف رستوران «نوماد» (Nomad) و یا بام موزه «شی موسووا» دید. براحتی می توان دریافت که این هندسه یک عنصر پایه‌ای و اساسی در کارهای ایتو است.
فرم U در پلان خانه «ناکانو هون ماچی» ثابت کرد که می توان در کالبدهای مختلفی با استفاده ازهندسه پیچیده منحنی هم «سادگی» را به نمایش گذاشت. ولی مهم‌ترین ویژگی استفاده از فرم U در پلان ساختمان، این است که تجربه انسان به موازات انحنای دیوار منحنی شکل به دست می آید. در راهرو )با فرم U) این خانه نمی توان کسی را که در چند قدم جلو تر است، دید! هرچند که نمی توان اطلاعات دقیقی و مطمئنی ازاو کسب کرد ولی می توان وجود او را حس کرد. اگر راهرو مستقیم باشد، وجود یا عدم وجود فرد را دقیقا می توان تشخیص داد. ولی در راهرویی بشکل U، نمی توان مطمئن بود که فردی در چند قدمی شما هست یا نه. با زندگی در چنین محیطی دیدارها و اتفاقات نامشخصی را هر لحظه می توان تجربه کرد. این خصوصیت نا مشخص بودن همان چیزی است که ایتو به دنبال خلق آن است. به عبارت دیگر بجای راهروی مستقیم و «ماشینی» که در آن با دیدن ویا ندیدن فرد می توان پی به موقعیت فرد برد، ایتو ساختمان و راهروی را طراحی کرده که احتمال بودن و یا نبود فرد را در خود باقی می گذارد. اگر شرط لازم برای مفهومی بودن یک معماری این باشد که معماری وسیله ای برای آزمایش آن مفهوم بخصوص باشد، خانه Uشکل ایتو یک معماری مفهومی برای هندسه منحنی است.
اگر آثار ایتو شاعرانه است، به دلیل این است که او ساختمان را مکانی برای جریان می داند؛ ساختمان را پیوسته با محیط اطرافش می داند و در اطراف آن جریان های مختلفی را ایجاد می کند. این جریان‌ها با «باد» تعریف شده‌اند ولی در عین حال جریان (فعالیت) انسان و یا جریان نوری که به داخل ساختمان می تابد را هم دربر می‌گیرند یا حتی جریان دید انسان وقتی که متحرکی را دنبال می کند هم شامل می شود! بنابراین در مقایسه با معمارهایی مانند کوربوزیه که ساختمان را ماشین می دانند معماری ایتو ساختمان را «مکانی برای جریان» می داند و در مقایسه با معماری مینمالیسم به رهبری میس وندرو، معماری ایتو معماری «هندسه منحنی» است.

سبک و روشن بودن
محقق معماری ژاپن کریستین ای بروکنر (Chridtine E. Brookner) ویژگی معماری ژاپن را با مفهوم «Light» توضیح می دهد؛ این لغت خیلی ظریفانه «سبکی و روشنی»، دو ویژگی معماری ژاپنی را به خوبی نشان می دهد. همگان معماری «کازویو سه جیما» (Kazuyo Sejima) و هم نسلان او را با عنوان های light Construction ویا light Architecture می شناسند.... ولی آغاز گر این حرکت ایتو می باشد.
وقتی ایتو از باد صحبت می کند براحتی می توان پی به هدف او که همان معماری سبک است پی برد؛ بطور کلی در معماری سنتی ژاپن دیوار وجود ندارد و می توان آن را معماری سبک به حساب آورد. با این همه خیلی سخت است که ایتو را یک معمار پایبند به اصول معماری سنتی ژاپن به حساب آورد. حتی با در نظر گرفتن اینکه او تحت تاثیر نا خودآگاه معماری چوبی ژاپن بوده است، «سبکی» را در زیباشناسی پاپ آرت (هنر مردم‌وار) یا جامعه مصرفی می بیند! ایتو وقتی خانه شخصی خود یعنی «کلاه نقره‌ای» (silver hat) را ساخت، یک چادر کوچک مانند «پا او» (Pao، خیمه به سبک مغولستان) در اتاق دخترش می سازد. در حالی که خود کلاه نقره ای یک نمونه از ساختمان لایت (light) است، باز هم یک وسیله مفهومی دیگر یعنی چادر را در آن می سازد. لازم به توضیح نیست که پااو، چادرقابل حمل اقوام ایلیاتی است. ایتو در توضیح این چادر از عبارت دختران کوچ نشین توکیو استفاده می کند!
برای ایتو باد به منزله آزاد زندگی کردن، آزادانه ساختمان ساختن است؛ این رهایی از ماشین در معماری مدرن و یا آداب ورسوم ژاپنی وجود دارد. در مقابل معماری مدرن و سنگین چاره ای جز ساختن ساختمان سبک وجود ندارد. براستی ایتو چگونه این مطالب را در ساختمان اجرا کرد؟ هر کدام از ایده‌های «هندسه منحنی» یا «مکانی برای جریان» بنمایه‌های «آزادی» و «سبکی» هستند. همانطور که در خانه سالمندان اداره آتش نشانی «کوماموتو» می توان دید، شکی نیست که ایتو قطعات ساختمانی را نازک و اتصالات را ساده کرد . بخصوص استفاده از بام های مسطح و ورق‌هایی که به راحتی برش داده می شوند، در بام ساختمان از فاکترهای مهم «سبکی و شفافیت» ساختمان های ایتو است. ولی ایتو یک روش بسیار مهم و بنیادی معماری برای «سبک» کردن دارد و آن این است که ایتو ساختمان را تکمیل نمی کند و نیمه کاره رها می کند. به عبارت دیگر ایتو به تکمیل عملیات ساختمانی توجه نمی کند. ایتو ساختمان سبک و روشن را مد نظر دارد ولی او نمی خواهد که تنها کالبد ساختمانی سبک و روشن بسازد. او برای اینکه «مکان جریان» را سبک و روشن کند، به کالبد ساختمان هم سبکی و روشنی عطا می‌کند!

ناپایدار، لحظه‌ای بودن
از دوران معماری «ماشینی»، پیشرفت معماری را نمی توان از پیشرفت تکنولوژی تولیدی جدا کرد؛ سبک های مختلف معمار مدرن هم به موازات تکنولوژی تولید ابداع و عمومی می‌شوند. اگر این فرایند را پیشرفت بنامیم، یکی از ویژگی‌های پیشرفت این است که در جریان آن کشف ها و اختراعات زیادی به وقوع می‌پیوندند که با استفاده از آنها «کالا» های مختلفی تولید شده و پخش می‌شود. در این میان تدریجا معماری هم از وسیله‌ای برای ثبت کشف و اختراع به «کالا»یی حاصل از پیشرفت تبدیل می شود.
معمارهای جوان تر از ایتو که خود با این تکنولوژی بزرگ شده اند، معماری را مانند طراحی لباس به عنوان کاری شیک و تحت تاثیر مد (fashionable) درک کرده‌اند. ولی ایتو برداشتی دیگرگون دارد؛ آن چیزی که در «کالا» یا «جامعه مصرفی» نظر ایتو را بخود جلب کرده است خصلت لحظه ای بودن آنها است، این خصلت با خصلت معماری کلاسیک یعنی «جاودانیت» در تضاد است. شاید بتوان گفت که صفت لحظه‌ای بودن برای زمان، مانند نسبت صفت سبکی برای فضا است. بدون شک هدف ایتو خلق ساختمان‌های ناپایدار (غیر جاودانه) است. نه تنها درساختمان هایی نظیر رستوران «نوماد» که برای زمانی کوتاه ساخته شده‌اند، بلکه وقتی که در معماری «سبکی و شفافیت» فاکتورهای مهمی باشند، طبیعی است که ساختمان ناپایدار (غیر جاودانه یا موقتی) می شود. ولی آنچه که ایتو می خواهد با ناپایدار ساختن نشان دهد مفهوم « گذرا بودن» است. همانگونه که ما در زندگی خود «گذر کالا» های مختلف را شاهدیم.

«گذار» متضاد «سکون» است. مثلا در دیدگاه کلاسیک مفهوم اجتماع (community) وجود دارد، که پیش فرض آن این است که تمام انسان ها در مجتمع هایی ساکن هستند، ولی امروزه این اصل عمومیت خود را از دست داده و شاید دیگر مفهوم سکونت اهمیت گذشته را نداشته باشد. درضمن امروز عصر الکترنیک و فناوری اطلاعات است که در آن مبحث دوری و فاصله اهمیت خود را از دست داده است و ایتو می خواهد بگوید که «سکون» و «گذار» هم دیگرتفاوت گذشته را ندارد!

مدل معماری بدون سازه

پروژه سندای مدیاتک (Sendai MediaTheque)، ایتو را به جهان شناساند و او را رهبر جریان معماری امروز کرد؛ در این ساختمان تمام تکنیک های «هندسه منحنی»، «سبک و روشن بودن»، «ناپایدار، لحظه‌ای بودن» را می توان به یکباره دیدآنچه این اثر را از آثار دیگر متمایز می‌سازد، این است که یک مدل معماری بنیادی را ارائه کرده که شاید بتوان آن را در ردیف مدل سیستم دومینو (Domino) کوربوزیه قرار داد. البته قبلا هم ساختمان هایی ساخته شده است که در آنها بار سقف را هسته مرکزی تحمل می کرد و موفق به حذف ستون وتیر شده بودند، ولی اینها همگی تنها درحد بهسازی یا جابجایی سازه ها بوده‌اند. در مدل معماری ایتو، هسته مرکزی (core) لوله‌ای (tube) است که نور را از خود عبور می‌دهد و هوا را حمل می کند، وسیله است برای «گذار». این هسته مرکزی به طوری که کالبد آن «هندسه منحنی» است باقی می‌ماند، به عبارت دیگر برعکس درک عمومی از معماری که در آن سازه وجودی قدرتمند دارد. در سندای مدیاتک حتی الامکان اجسام (سازه) حذف شده وبا فعلی مانند «گذار» نور و هوا، مدل «معماری بدون سازه» به نمایش گذاشته شده است. مدلی که ایتو برای معماری ارائه داده را شاید بتوان به عنوان مدلی برای فضا دانست

 

[*Hani*]

تویو ایتو و آثارش

تویو ایتو و آثارش

منبع اصلی​

​

نام: سندای مدیاتک
معمار: تویو ایتو
مکان: سندای، ژاپن
مساحت سایت: 3،948.72متر مربع
زیربنا: 2،933.12 متر مربع
ارتفاع بلندترین نقطه:36.49 متر
اندازه: 2 طبقه زیر زمین و 7 طبقه بالای زمین
سازه: ساخته شده توسط بتن مسلح
طول ساخت: از 17 دسامبر 1997 تا 10 آگوست 2000
هزینه ساخت: تقریباً 13 میلیارد ین
افتتاح: 26 ژانویه 2001

طراحی مدیاتک از سال 1994 میلادی آغاز شد. در آغاز طراحی، هدف ساخت یک مجموعه چند منظوره متشکل از کتابخانه، گالری، مرکز رسانه ای بینایی که شامل سرویس های یاری رسانی برای افرادی با مشکلات بینایی و شنوایی، بود. متعاقباً، موضوع طرح تغییر یافت و بجای اینکه فقط یک موسسه چند منظوره باشد، حیطه عملکرد های آن بسیار وسیع تر شد و به آن این اجازه داده شد تا بعنوان یک "مدیاتک" علاوه بر هدف های قبلی، نیاز های کاربران مختلف و محیط های اطلاعاتی متغیر را پاسخگو باشد. "سندای مدیا تک" می تواند فرم های مختلف رسانه را بدون اینکه به شکل یا نوع آنها محدود شود، جمع آوری کرده و در معرض نمایش قرار دهد. این موسسه عمومی قرن 21، می تواند از طریق عملکرد ها و سرویس دهی های مختلفش، نیازهای فرهنگی و آموزشی کاربرانش را پاسخگو باشد. این مجموعه، مرکزی برای فعالیت در زمینه هنر و فیلم است که به عموم این اجازه را می دهد تا آزادانه اطلاعاتشان را با یکدیگر از طریق رسانه های مختلف، مبادله کنند و بیاموزند که چگونه از آن اطلاعات استفاده کنند.​

خصوصیات برجسته معماری مدیاتک:

* سیستم سازه ای: ساختمان مدیاتک متشکل از 13 ستون لوله ای فولادی (در واقع محل عبور و مرور عمودی بین طبقات نیز می باشند) و 7 صفحه میله ای فولادی است که منجر به بوجود آمدن پلان های مختلف طبقاتی شده است. سازه طبقه زیرین، دارای مکانیزم جذب انرژی ارتعاشاتی ناشی از زمین لرزه می باشد.​

* سیستم سازش با شرایط آب و هوایی: دریچه های بالایی روی شیشه های دو جداره نمای جنوبی، هزینه های تهویه هوا را کاهش می دهند. باز کردن دریچه ها در تابستان باعث بوجود آمودن یک محیط خنک می شود، و بستن آنها در زمستان یک لایه عایق از هوا را بوجود می آورد که گرما را زیر خود حبس می کند.​

​

* تونل هایی برای منبع نور، مجرایی برای تهویه هوا و قابلیت حرکت عمودی: این سازه های ستونی لوله ای، به عنوان سرچشمه نور، توسط وسایلی که در بام تعبیه شده اند، نور خورشید را به داخل ساختمان منعکس می کنند. همچنین این ستون ها بعنوان ارتباط عمودی بین طبقات تلقی می شوند و برای شبکه کابلی و سیم کشی و آسانسور ها و پله ها نیز استفاده می شوند.​

​

اطلاعات جامع در باره امکانات و تسهیلات: ​

بیسمنت 2اف: اینجا مکانی برای انبار کردن وسایل و تدارکات برای مدیاتک می باشد؛ مانند قفسه ها، دسته های کتاب، وسایل نمایشگاه و ...​

مشخصات: مساحت: 3،017.46 متر مربع

بیسمنت 1اف: این بخش به سه قسمت تقسیم شده است. قسمت مدیریت در ناحیه شمالی، یک پارکینگ پولی در قسمت مرکزی و یک قسمت در ناحیه جنوبی برای آماده سازی ورک شاپ ها. در قسمت مدیریت، قفسه های کتابخانه متحرک نگهداری می شوند، همچنین این بخش شامل یک اتاق برای نظافت چیان و یک آشپزخانه برای کافی شاپ واقع در طبقه اول، می باشد.پارکینگ، فضای پارکی برای 60 ماشین فراهم می کند.

مشخصات: مساحت: 1،017.40 متر مربع

نقشه:

طبقه اول: پلازا
روبروی خیابان جوجنجی- دوری ، پلازای واقع در طبقه اول، یک فضای باز و وسیع را برای مراجعه کنندگان فراهم می کند. فضای بازی که در مرکز واقع شده، دارای یک پرده نمایش بزرگ است که این فضا می تواند به قسمت های کوچکتر و پارتیشن های مختلف تقسیم شود. این مکان برای رویدادها و مراسمات مختلف مناسب است. یک کافی شاپ و یک فروشگاه کتاب و وسایل هنری نیز موجود می باشد.

مشخصات: ارتفاع سقف: حدود 6.8 متر مربع

نقشه:

طبقه دوم: کتابخانه،منابع سمعی بصری، تجهیزات برای افراد با مشکلات بینایی و شنوایی
این طبقه برای مراجعه کنندگان مدیاتک یک راهنمایی جامع فراهم می کند. اطلاعاتی درباره چگونگی استفاده از امکانات و وسایلی که در اخبیار عموم قرار داده شده و همچنین درخواست ها برای کرایه این وسایل پذیرفته می شود. سوالات ساده درباره نحوه استفاده از این امکانات می تواند پرسیده شود، اگرچه مشاوره و اطلاعات همراه با جزئیات توسط مسئولین مربوطه داده می شود. اطلاعات طبقه دوم همچنین شامل کتابخانه شیمین سندای برای کودکان، ترمینال های جستجوی اطلاعات، اتاق های ملاقات و اتاق نگهداری و محافظت از کودکان می باشد.

مشخصات: مساحت: 2،399.13 متر مربع
ارتفاع سقف: حدوداً 2.9 متر

نقشه:

طبقه سوم و چهارم: کتابخانه شیمین سندای
این کتابخانه 110،000 کتاب در اتاق های مطالعه (شامل کتاب های کودکان در طبقه دوم) و 300،000 در اتاقهای قفسه بندی شده خود دارد.

مشخصات: مساحت(طبقات3و4):2،386.38 متر مربع
مساحت طبقه چهارم:586.10 متر مربع
ارتفاع سقف: 5.1 متر

​

نقشه:

طبقه پنجم: گالری 3300
این طبقه فضایی برای گالری با سقفی به ارتفاع 3.3 متر می باشد.این فضا به اتاق هایی با دیوارهای ثابت تقسیم شده است. فضایی برای نمایش، چند اتاق انتظار و یک اتاق برای باز کردن بسته بندی وسایل منتقل شده.

مشخصات: مساحت: 2،401.22 متر مربع
ارتفاع سقف: 3.3 متر

​

نقشه:

طبقه ششم: گالری 4200
این فضا برای گالری در نظر گرفته شده و ارتفاع سقف آن به 4.2 متر می رسد و مانند طبقه پنجم شامل اتاق های انتظار و اتاقی برای باز کردن وسایل منتقل شده می باشد و تفاوتی که با طبقه پچم دارد در دیوار هاست، چرا که دیوار های این طبقه قابل حرکت هستند.

مساحت: 2،406.00 متر
ارتفاع سقف:4.2 متر

​

نقشه:

طبقه هفتم: استودیو
استدودیوی واقع در طبقه هفتم شامل یک باجه برای پاسخگویی به سوالات و یک فضای کار برای خلق و اصلاح اطلاعات و داده ها می باشد. یک استودیوی تئاتر تمام عیار با گنجایش 180 صندلی که توانایی پخش 35 فیلم را دارد در این طبقه موجود می باشد. این استودیو که با وسایل اطلاعاتی مجهز شده است، فضاییست که پارتیشن بندی نشده و میتواند در زمینه های مختلف استفاده شود.

مشخصات: مساحت: 2،418.46 متر مربع
ارتفاع سقف: 3.5 متر

​

نقشه:

فایل pdf 1

فایل pdf 2

مابقی مطالب و فایل هارو بعداً تو همین تاپیک میذارم...

 

[amirabas_ali]

تویو ایتو

تویو ایتو

تویو ایتو

تویو ایتو می‌گوید:«معماری از تنوع جامعه پیروی نموده و باید آن چیزی را بازتاب دهد که یک مربع یا مکعب ساده نمی‌تواند این گوناگونی را بازتاب دهد.»
تویو ایتو برای خانه اپرای مرکزی تای چانگ اشكال غیر عادی، ساختاري از سهولت مداوم را ايجاد مي‌کند!
03/03/2006، تویو ایتو، برنده رقابت معماری برای خانه اپرا برای ساخت در شهر تای چانگ در تایوان شده است.
این طرح یک ساختار باز است که به طور فعال پیرامون آن را در کلیه جهات به کار می گیرد و فرصتهایی را برای مواجهت و برخورداری گوناگون بین هنر برتر و هنر عمومی، هنرپیشگان و تماشاچیان، صحنه نمایش و تالار، داخل و خارج فراهم می کند. ایتو می گوید این فضا یک غار صوتی است.
این غار صوتی هم به طور افقی و هم عمودی یک شبکه ممتد است. حتی پیش از ورود به یکی از سه سالن تئاتر، غار صوتی به عنوان یک «فضای آکوستیک» جذاب و انعطاف پذیر احساس می شود که در سه بعد، به مراکز هنری، کارگاه ها، سالن ها، رستورانها و ... متصل می شود.
این مجموعه قرار گرفته در پارک با یک ساختار آسمان خراش شهری متراکم، نه تنها به قسمت داخل بلکه بدون مرز مشخص به قسمت خارجی نیز متصل است، با پارک پیرامون تلفیق شده و یک مکان ارتباطی بین افراد ایجاد می کند.

اصول طرح

به منظور جذب گروههای اجرایی بین الملل در راستای تبادل فرهنگی و جهت فراهم آوردن زمينه تفریح و سرگرمی، توسعه فرهنگي شهروندان تای چانگ و اداره کنندگان شهر تای چانگ یک خانه اپرای بزرگ در سطح جهانی پيشنهاد شده است. این خانه اپرا نه تنها یک مزیت فرهنگی براي شهر تای چانگ است، بلكه موجب تبادل فرهنگی و پیشرفت تای چانگ برای قرارگیری در موقعيت جامعه بین المللی خواهد شد. ما امیدواریم که در آینده تركيب خانه اپراي و يك محل خريد كه به طور مناسبي نزديك آن قرار گرفته، قدرت رقابت تجاری تای چانگ را بالا برد و فرصتهای شغلی بیشتری ایجاد کند. مابه خانه اپرا به عنوان یک یادمان فرهنگی زنده و پر شور می نگریم.
اهداف طرح

● تایوان نیاز به یک خانه اپرا در مقیاس بین المللی دارد.
● خانه اپرای تایون باید بتواند پشتیبانی چند عملکردی را برای گروههای اجرایی فراهم کند تا به آنها فرصتهایی را برای پیشرفتهای بعدی بدهد.
● تایوان نیاز به عملکردهای فعال و زنده که در یک شهر متمرکز شده باشد، دارد.
● موسیقی، نمایش، زندگی، تفریح، فرهنگ و گردشگری باید همگی در یک محوطه تفریحی چند بعدی تلفیق شوند.
● طرح توسعه طولانی مدت بايد متناسب با رشد باشد.
• هدف این طرح اینست که تسهیلات هنرهای نمایشی را با کیفیت بالا فراهم آورد که هم برای گروههای اجرایی و هم براي مخاطبان فرهنگی گوناگون و هم براي چشم اندازهای نژادی متفاوت، متناسب باشد. با فضای محدود، یک چالش پیش روی این طرح استفاده از این ساختمان به کاراترین شکل و به صورت کامل از ظرفيت ها و توان آن است. مسأله دیگر ایجاد یک خانه اپرای مناسب از نظر مالی با کیفیت متعادل خدمات و هزینه های دولتی است.

موضوع و مفهوم طرح
نمایش های هنری در تای چانگ – خانه اپرای مرکزی تای چانگ
1. جهت ترویج تبادل فرهنگی بین المللی
استفاده از نام «پایتخت فرهنگی بهسازي شده» به عنوان یک راهنما، به منظور بالا بردن تسهیلات هنرهای نمایشی تخصصی در تای چانگ است. شركت كنندگان و گروههای اجرایی از کلیه نظرها راضی خواهند شد. با جذب گروههای اجرای بین المللی و رخدادهای تبادل فرهنگی، هنرهای نمایشی در تای چانگ – ايده خانه اپرای مرکزی تای چانگ، عملی می شود.
2. برای ارتقاي فعالیتهای فرهنگی چند عملکردی
خانه اپرای مرکزی تای چانگ به تنهایی، پنج مورد تسهیلات فرهنگی عمده را ارائه می کند، موزه ملی علوم طبیعی، موزه های هنرهای زیبای تایوان، گنبد، آمفی تئاتر و موزه تاریخی. مسئولين شهر تای چانگ برای ایجاد «ناحیه طراحی شده فرهنگی و هنری» تلاش می کنند. با اجرای طرح «خانه اپرای تای چانگ» مسئولين شهر امیدوارند که بتوانند کیفیت فرهنگ و زندگی شهروندان تای چانگ را ارتقا دهند.
3. برانگیختن صنعت گردشگری تای چانگ
این طرح، یک هویت تازه و بی نظیر را برای شهروندان در کنار توسعه چشم انداز جهانی، پیشرفت آگاهی فرهنگی و فراهم آوردن فعالیتهای تفریحی برای آنها، ارائه می دهد. بنابراین وقتی خانه اپرا با هتل های مجاور، جاذبه های توریستی و رسانه های گروهی عمومی ترکیب شود، به صنعت گردشگری و توریست خدمت شایانی کرده ویک منبع مالی برای شهر تای چانگ خواهد شد.
4. برای شکل دهی «پارک هنرهای نمایشی تای چانگ» یکی از ملاحظات بزرگتر طراحان این است که ایجاد پارک هنرهای نمایشی تای چانگ را به منظور پیشرفت این «هنرهای نمایشی در تای چانگ – خانه اپرای مرکزی تای چانگ» تسهیل نمایند.
هماهنگ با فعالیتهای فرهنگی، اجرای اپرا و تئاتر، طراحان مي توانند تبادلات فرهنگی بین المللی را تسهیل نمموده و یک جاذبه توریستی با ایجاد تصویر «پارک هنرهای نمایشی تای چانگ» فراهم کنند.
5. ترکیب چهار ایده پروژه فوق، راهنماهای ذیل را می تواند دنبال کند:
1- برای پیشرفت «هنرهای نمایشی در تای چانگ – خانه اپرای مرکزی تای چانگ» میزبان چندین سطح مختلف مسابقات نمایشی، به طور دوره ای خواهد بود، که از شركت كنندگان محلی، ملی، آسیایی در کنار سایر کشورهای جامعه بین المللی پذیرایی خواهد کرد.
2- از نقطه نظر مدیریت فروش و استراتژی، خانه اپرای تازه باید یک فضای چند عملکردی باشد که به طور بی نظیری از تئاتر ملی و تالار کنسرت ملی در تایپه متفاوت است، بنابراین خانه اپرا یک استاندارد رقابتی خواهد بود.
3- یکی از مزایای این محل، قرارگیری آن در محل طراحی شده «مرکز شهروندان جدید شهر تای چانگ است». با این مزیت، طراحان می توانند استفاده های متعدد و پیشرفت تجارت را ترویج کنند تا به نتایج سودآور بیشتری برسند.
4- با یک روش اتکا برخود مستمر، طراحان برنامه ریزی کردند که فعاليتهای برانگیزاننده را به منظور جذب مخاطب آغاز کنند. در نتیجه، کیفیت فرهنگی و اجتماعی تای چانگ ارتقا خواهد یافت.






www.vidatanhaeean.blogfa.com منبع

 

[*ملینا*]

خانه اپرا تایوان/تویو ایتو

خانه اپرا تایوان/تویو ایتو

تویو ایتو می‌گوید:«معماری از تنوع جامعه پیروی نموده و باید آن چیزی را بازتاب دهد که یک مربع یا مکعب ساده نمی‌تواند این گوناگونی را بازتاب دهد.»
تویو ایتو برای خانه اپرای مرکزی تای چانگ اشكال غیر عادی، ساختاري از سهولت مداوم را ايجاد مي‌کند!
03/03/2006، تویو ایتو، برنده رقابت معماری برای خانه اپرا برای ساخت در شهر تای چانگ در تایوان شده است.
این طرح یک ساختار باز است که به طور فعال پیرامون آن را در کلیه جهات به کار می گیرد و فرصتهایی را برای مواجهت و برخورداری گوناگون بین هنر برتر و هنر عمومی، هنرپیشگان و تماشاچیان، صحنه نمایش و تالار، داخل و خارج فراهم می کند. ایتو می گوید این فضا یک غار صوتی است.
این غار صوتی هم به طور افقی و هم عمودی یک شبکه ممتد است. حتی پیش از ورود به یکی از سه سالن تئاتر، غار صوتی به عنوان یک «فضای آکوستیک» جذاب و انعطاف پذیر احساس می شود که در سه بعد، به مراکز هنری، کارگاه ها، سالن ها، رستورانها و ... متصل می شود.
این مجموعه قرار گرفته در پارک با یک ساختار آسمان خراش شهری متراکم، نه تنها به قسمت داخل بلکه بدون مرز مشخص به قسمت خارجی نیز متصل است، با پارک پیرامون تلفیق شده و یک مکان ارتباطی بین افراد ایجاد می کند.

اصول طرح

به منظور جذب گروههای اجرایی بین الملل در راستای تبادل فرهنگی و جهت فراهم آوردن زمينه تفریح و سرگرمی، توسعه فرهنگي شهروندان تای چانگ و اداره کنندگان شهر تای چانگ یک خانه اپرای بزرگ در سطح جهانی پيشنهاد شده است. این خانه اپرا نه تنها یک مزیت فرهنگی براي شهر تای چانگ است، بلكه موجب تبادل فرهنگی و پیشرفت تای چانگ برای قرارگیری در موقعيت جامعه بین المللی خواهد شد. ما امیدواریم که در آینده تركيب خانه اپراي و يك محل خريد كه به طور مناسبي نزديك آن قرار گرفته، قدرت رقابت تجاری تای چانگ را بالا برد و فرصتهای شغلی بیشتری ایجاد کند. مابه خانه اپرا به عنوان یک یادمان فرهنگی زنده و پر شور می نگریم.
اهداف طرح

● تایوان نیاز به یک خانه اپرا در مقیاس بین المللی دارد.
● خانه اپرای تایون باید بتواند پشتیبانی چند عملکردی را برای گروههای اجرایی فراهم کند تا به آنها فرصتهایی را برای پیشرفتهای بعدی بدهد.
● تایوان نیاز به عملکردهای فعال و زنده که در یک شهر متمرکز شده باشد، دارد.
● موسیقی، نمایش، زندگی، تفریح، فرهنگ و گردشگری باید همگی در یک محوطه تفریحی چند بعدی تلفیق شوند.
● طرح توسعه طولانی مدت بايد متناسب با رشد باشد.
• هدف این طرح اینست که تسهیلات هنرهای نمایشی را با کیفیت بالا فراهم آورد که هم برای گروههای اجرایی و هم براي مخاطبان فرهنگی گوناگون و هم براي چشم اندازهای نژادی متفاوت، متناسب باشد. با فضای محدود، یک چالش پیش روی این طرح استفاده از این ساختمان به کاراترین شکل و به صورت کامل از ظرفيت ها و توان آن است. مسأله دیگر ایجاد یک خانه اپرای مناسب از نظر مالی با کیفیت متعادل خدمات و هزینه های دولتی است.

موضوع و مفهوم طرح
نمایش های هنری در تای چانگ – خانه اپرای مرکزی تای چانگ
1. جهت ترویج تبادل فرهنگی بین المللی
استفاده از نام «پایتخت فرهنگی بهسازي شده» به عنوان یک راهنما، به منظور بالا بردن تسهیلات هنرهای نمایشی تخصصی در تای چانگ است. شركت كنندگان و گروههای اجرایی از کلیه نظرها راضی خواهند شد. با جذب گروههای اجرای بین المللی و رخدادهای تبادل فرهنگی، هنرهای نمایشی در تای چانگ – ايده خانه اپرای مرکزی تای چانگ، عملی می شود.
2. برای ارتقاي فعالیتهای فرهنگی چند عملکردی
خانه اپرای مرکزی تای چانگ به تنهایی، پنج مورد تسهیلات فرهنگی عمده را ارائه می کند، موزه ملی علوم طبیعی، موزه های هنرهای زیبای تایوان، گنبد، آمفی تئاتر و موزه تاریخی. مسئولين شهر تای چانگ برای ایجاد «ناحیه طراحی شده فرهنگی و هنری» تلاش می کنند. با اجرای طرح «خانه اپرای تای چانگ» مسئولين شهر امیدوارند که بتوانند کیفیت فرهنگ و زندگی شهروندان تای چانگ را ارتقا دهند.
3. برانگیختن صنعت گردشگری تای چانگ
این طرح، یک هویت تازه و بی نظیر را برای شهروندان در کنار توسعه چشم انداز جهانی، پیشرفت آگاهی فرهنگی و فراهم آوردن فعالیتهای تفریحی برای آنها، ارائه می دهد. بنابراین وقتی خانه اپرا با هتل های مجاور، جاذبه های توریستی و رسانه های گروهی عمومی ترکیب شود، به صنعت گردشگری و توریست خدمت شایانی کرده ویک منبع مالی برای شهر تای چانگ خواهد شد.
4. برای شکل دهی «پارک هنرهای نمایشی تای چانگ» یکی از ملاحظات بزرگتر طراحان این است که ایجاد پارک هنرهای نمایشی تای چانگ را به منظور پیشرفت این «هنرهای نمایشی در تای چانگ – خانه اپرای مرکزی تای چانگ» تسهیل نمایند.
هماهنگ با فعالیتهای فرهنگی، اجرای اپرا و تئاتر، طراحان مي توانند تبادلات فرهنگی بین المللی را تسهیل نمموده و یک جاذبه توریستی با ایجاد تصویر «پارک هنرهای نمایشی تای چانگ» فراهم کنند.
5. ترکیب چهار ایده پروژه فوق، راهنماهای ذیل را می تواند دنبال کند:
1- برای پیشرفت «هنرهای نمایشی در تای چانگ – خانه اپرای مرکزی تای چانگ» میزبان چندین سطح مختلف مسابقات نمایشی، به طور دوره ای خواهد بود، که از شركت كنندگان محلی، ملی، آسیایی در کنار سایر کشورهای جامعه بین المللی پذیرایی خواهد کرد.
2- از نقطه نظر مدیریت فروش و استراتژی، خانه اپرای تازه باید یک فضای چند عملکردی باشد که به طور بی نظیری از تئاتر ملی و تالار کنسرت ملی در تایپه متفاوت است، بنابراین خانه اپرا یک استاندارد رقابتی خواهد بود.
3- یکی از مزایای این محل، قرارگیری آن در محل طراحی شده «مرکز شهروندان جدید شهر تای چانگ است». با این مزیت، طراحان می توانند استفاده های متعدد و پیشرفت تجارت را ترویج کنند تا به نتایج سودآور بیشتری برسند.
4- با یک روش اتکا برخود مستمر، طراحان برنامه ریزی کردند که فعاليتهای برانگیزاننده را به منظور جذب مخاطب آغاز کنند. در نتیجه، کیفیت فرهنگی و اجتماعی تای چانگ ارتقا خواهد یافت.


منبع:www.vidatanhaeean.blogfa.com

 

[raha]

تویو ایتو

تویو ایتو

تویو ایتو «باد» را به عنوان شعارخود انتخاب کرده است؛ بدون هیچ زیاده گویی، معماری او به زیبایی باد را به تصویر می کشد. سَبُکی ، لحظه‌ای بودن، تا حدودی به حال خود رها بودن، موجودیتی که احساس نمی‌شود (کم رنگ)، اینها همگی مشخصاتی شایسته ای برای معماریی «باد» گونه است. حقیقتا او از ابتدا به حرکت باد توجه خواصی داشته و هرچه آثارش نو تر می شود می توان دید که او زبردستانه تر ازباد استفاده می کند.... البته استفاده ازباد نه به معنای واقعی آن، بلکه درمعنایی رویاگونه، هماهنگ، ساده و انتزاعی، بیشتر تحسین برانگیز است!

بعد از لویی کان که از معماران فریور مکتب مدرنیته بود، دوران پست مدرن آغاز می شود؛ نهضتی برای مقابله با سیستم و نوع نگاه معماری مدرن، تلاش بر این بود که ادبیات کهن معماری که مدرنیته برچسب «ممنوع» روی آنها زده بود، ترویج و آزاد شود. بنابراین در این فعالیت‌ها هیچ ادبیات جدیدی خلق نشد! در عوض نسل بعدی معماران نمایش جدیدی از معماری را آغاز می کنند که ایتو هم از رهبران این نسل است.

اگر «باد» (یکی از اصول معماری ایتو) به عنوان اصلی منفرد مطرح شود، شاعرانه است، حتی می‌‌توان در آن نوا‌هایی زیست محیطی نیز احساس کرد، ولی معنای آن به این روشنی نیست؛ با این‌حال اگر «باد» را در مقابل «ماشین» (اساس معماری اوایل قرن 20 ) قرار دهیم معنای آن بسیار واضح می شود.

«ماشین» نماد عقلانیت است ولی « باد» نامریی بوده و غیر قابل اعتماد است؛ با دیدی دیگر، باد گاهی قوی و گاه ضعیف است، گاهی از غرب می وزد گاهی از شرق، به زبانی واضح‌تر، قابلیت آن را دارد که شرایط مختلف را به نمایش بگذارد. ارتباط نزدیکی با زندگی ما دارد ولی کنترل پذیر نیست. ماشین یک سیستم بسته و قابل برنامه‌ریزی است، ولی عوامل ایجاد باد بسیار زیاد است، سیستمی باز دارد با کنترلی محدود!

از لغت ماشین پی به مجموعه ای که از اجزا (اجسام) مختلف تشکیل دهنده که مابین آنها ارتباطی حساب شده است می بریم. درضمن کاربردی بودن کل مجموعه را نیز می‌فهمیم؛ به همین دلیل وقتی می گوییم که به‌مانند «ماشین» ارتباط جزء با کل را بیان کرده ایم. درمقابل آن باد یک حالت و یا فعلی برای هوا است، باد «مکان جریان» (field) را نشان می دهد. باد به مکان ساختمان یعنی مرزهای آن محدود نمی شود و بدون محدودیت است. موقعیت باد تابعی از زمان است. البته «باد» هم به مانند ماشین کارایی دارد و می توان کارایی آن را هم «کار کردن» نامید. ولی کارکردن «باد» به مانند ماشین ثابت و قابل اعتماد نیست.

تویو ایتو را می توان در میان آن دسته از معماران قرار داد که معماری آن ها 3 ویژگی زیر را دارد:

1) یک موقعیت از فضا را به نمایش می گذارند نه کاربرد ساختمان را.

2) فعل (فعالیت هوا، نور یا انسان) را به نمایش می گذارند نه جسم (دیوار یا بام).

3) تلاش می کنند درتقابل با جامعه و یا محیط، سیستمی باز را به نمایش بگذارند


ایتو در راستای خلق آثار «باد»گونه تکنیک های مختلفی را یکی پس از دیگر به مرحله اجرا می گذارد؛ تکنیک هایی از قبیل «هندسه منحنی»، «سبک و روشن بودن»، «ناپایدار، لحظه‌ای بودن». در نهایت با آنها «مدل معماری بدون سازه» را بعنوان یک مدل جدید معماری خلق می کند.

هندسه منحنی

معماری ایتو با خانه کوچکی (خانه ناکانو هون ماچی) که پلان U شکل دارد آغاز می‌شود. این ساختمان آغاز معماری با هندسه منحنی است. هندسه منحنی را می توان در اکثر آثار ایتو مانند سقف رستوران «نوماد» (Nomad) و یا بام موزه «شی موسووا» دید. براحتی می توان دریافت که این هندسه یک عنصر پایه‌ای و اساسی در کارهای ایتو است.

فرم U در پلان خانه «ناکانو هون ماچی» ثابت کرد که می توان در کالبدهای مختلفی با استفاده ازهندسه پیچیده منحنی هم «سادگی» را به نمایش گذاشت. ولی مهم‌ترین ویژگی استفاده از فرم U در پلان ساختمان، این است که تجربه انسان به موازات انحنای دیوار منحنی شکل به دست می آید. در راهرو )با فرم U) این خانه نمی توان کسی را که در چند قدم جلو تر است، دید! هرچند که نمی توان اطلاعات دقیقی و مطمئنی ازاو کسب کرد ولی می توان وجود او را حس کرد. اگر راهرو مستقیم باشد، وجود یا عدم وجود فرد را دقیقا می توان تشخیص داد. ولی در راهرویی بشکل U، نمی توان مطمئن بود که فردی در چند قدمی شما هست یا نه. با زندگی در چنین محیطی دیدارها و اتفاقات نامشخصی را هر لحظه می توان تجربه کرد. این خصوصیت نا مشخص بودن همان چیزی است که ایتو به دنبال خلق آن است. به عبارت دیگر بجای راهروی مستقیم و «ماشینی» که در آن با دیدن ویا ندیدن فرد می توان پی به موقعیت فرد برد، ایتو ساختمان و راهروی را طراحی کرده که احتمال بودن و یا نبود فرد را در خود باقی می گذارد. اگر شرط لازم برای مفهومی بودن یک معماری این باشد که معماری وسیله ای برای آزمایش آن مفهوم بخصوص باشد، خانه U شکل ایتو یک معماری مفهومی برای هندسه منحنی است.

اگر آثار ایتو شاعرانه است، به دلیل این است که او ساختمان را مکانی برای جریان می داند؛ ساختمان را پیوسته با محیط اطرافش می داند و در اطراف آن جریان های مختلفی را ایجاد می کند. این جریان‌ها با «باد» تعریف شده‌اند ولی در عین حال جریان (فعالیت) انسان و یا جریان نوری که به داخل ساختمان می تابد را هم دربر می‌گیرند یا حتی جریان دید انسان وقتی که متحرکی را دنبال می کند هم شامل می شود! بنابراین در مقایسه با معمارهایی مانند کوربوزیه که ساختمان را ماشین می دانند معماری ایتو ساختمان را «مکانی برای جریان» می داند و در مقایسه با معماری مینمالیسم به رهبری میس وندرو، معماری ایتو معماری «هندسه منحنی» است.

سبک و روشن بودن

محقق معماری ژاپن کریستین ای بروکنر (Chridtine E. Brookner) ویژگی معماری ژاپن را با مفهوم «Light» توضیح می دهد؛ این لغت خیلی ظریفانه «سبکی و روشنی»، دو ویژگی معماری ژاپنی را به خوبی نشان می دهد. همگان معماری «کازویو سه جیما» (Kazuyo Sejima) و هم نسلان او را با عنوان های light Construction ویا light Architecture می شناسند.... ولی آغاز گر این حرکت ایتو می باشد.

وقتی ایتو از باد صحبت می کند براحتی می توان پی به هدف او که همان معماری سبک است پی برد؛ بطور کلی در معماری سنتی ژاپن دیوار وجود ندارد و می توان آن را معماری سبک به حساب آورد. با این همه خیلی سخت است که ایتو را یک معمار پایبند به اصول معماری سنتی ژاپن به حساب آورد. حتی با در نظر گرفتن اینکه او تحت تاثیر نا خودآگاه معماری چوبی ژاپن بوده است، «سبکی» را در زیباشناسی پاپ آرت (هنر مردم‌وار) یا جامعه مصرفی می بیند! ایتو وقتی خانه شخصی خود یعنی «کلاه نقره‌ای» (silver hat) را ساخت، یک چادر کوچک مانند «پا او» (Pao، خیمه به سبک مغولستان) در اتاق دخترش می سازد. در حالی که خود کلاه نقره ای یک نمونه از ساختمان لایت (light) است، باز هم یک وسیله مفهومی دیگر یعنی چادر را در آن می سازد. لازم به توضیح نیست که پااو، چادرقابل حمل اقوام ایلیاتی است. ایتو در توضیح این چادر از عبارت دختران کوچ نشین توکیو استفاده می کند!

برای ایتو باد به منزله آزاد زندگی کردن، آزادانه ساختمان ساختن است؛ این رهایی از ماشین در معماری مدرن و یا آداب ورسوم ژاپنی وجود دارد. در مقابل معماری مدرن و سنگین چاره ای جز ساختن ساختمان سبک وجود ندارد. براستی ایتو چگونه این مطالب را در ساختمان اجرا کرد؟ هر کدام از ایده‌های «هندسه منحنی» یا «مکانی برای جریان» بنمایه‌های «آزادی» و «سبکی» هستند. همانطور که در خانه سالمندان اداره آتش نشانی «کوماموتو» می توان دید، شکی نیست که ایتو قطعات ساختمانی را نازک و اتصالات را ساده کرد . بخصوص استفاده از بام های مسطح و ورق‌هایی که به راحتی برش داده می شوند، در بام ساختمان از فاکترهای مهم «سبکی و شفافیت» ساختمان های ایتو است. ولی ایتو یک روش بسیار مهم و بنیادی معماری برای «سبک» کردن دارد و آن این است که ایتو ساختمان را تکمیل نمی کند و نیمه کاره رها می کند. به عبارت دیگر ایتو به تکمیل عملیات ساختمانی توجه نمی کند. ایتو ساختمان سبک و روشن را مد نظر دارد ولی او نمی خواهد که تنها کالبد ساختمانی سبک و روشن بسازد. او برای اینکه «مکان جریان» را سبک و روشن کند، به کالبد ساختمان هم سبکی و روشنی عطا می‌کند!

ناپایدار، لحظه‌ای بودن
از دوران معماری «ماشینی»، پیشرفت معماری را نمی توان از پیشرفت تکنولوژی تولیدی جدا کرد؛ سبک های مختلف معمار مدرن هم به موازات تکنولوژی تولید ابداع و عمومی می‌شوند. اگر این فرایند را پیشرفت بنامیم، یکی از ویژگی‌های پیشرفت این است که در جریان آن کشف ها و اختراعات زیادی به وقوع می‌پیوندند که با استفاده از آنها «کالا» های مختلفی تولید شده و پخش می‌شود. در این میان تدریجا معماری هم از وسیله‌ای برای ثبت کشف و اختراع به «کالا»یی حاصل از پیشرفت تبدیل می شود.

معمارهای جوان تر از ایتو که خود با این تکنولوژی بزرگ شده اند، معماری را مانند طراحی لباس به عنوان کاری شیک و تحت تاثیر مد (fashionable) درک کرده‌اند. ولی ایتو برداشتی دیگرگون دارد؛ آن چیزی که در «کالا» یا «جامعه مصرفی» نظر ایتو را بخود جلب کرده است خصلت لحظه ای بودن آنها است، این خصلت با خصلت معماری کلاسیک یعنی «جاودانیت» در تضاد است. شاید بتوان گفت که صفت لحظه‌ای بودن برای زمان، مانند نسبت صفت سبکی برای فضا است. بدون شک هدف ایتو خلق ساختمان‌های ناپایدار (غیر جاودانه) است. نه تنها درساختمان هایی نظیر رستوران «نوماد» که برای زمانی کوتاه ساخته شده‌اند، بلکه وقتی که در معماری «سبکی و شفافیت» فاکتورهای مهمی باشند، طبیعی است که ساختمان ناپایدار (غیر جاودانه یا موقتی) می شود. ولی آنچه که ایتو می خواهد با ناپایدار ساختن نشان دهد مفهوم « گذرا بودن» است. همانگونه که ما در زندگی خود «گذر کالا» های مختلف را شاهدیم

«گذار» متضاد «سکون» است. مثلا در دیدگاه کلاسیک مفهوم اجتماع (community) وجود دارد، که پیش فرض آن این است که تمام انسان ها در مجتمع هایی ساکن هستند، ولی امروزه این اصل عمومیت خود را از دست داده و شاید دیگر مفهوم سکونت اهمیت گذشته را نداشته باشد. درضمن امروز عصر الکترنیک و فناوری اطلاعات است که در آن مبحث دوری و فاصله اهمیت خود را از دست داده است و ایتو می خواهد بگوید که «سکون» و «گذار» هم دیگرتفاوت گذشته را ندارد!



مدل معماری بدون سازه

پروژه سندای مدیاتک (Sendai MediaTheque)، ایتو را به جهان شناساند و او را رهبر جریان معماری امروز کرد؛ در این ساختمان تمام تکنیک های «هندسه منحنی»، «سبک و روشن بودن»، «ناپایدار، لحظه‌ای بودن» را می توان به یکباره دیدآنچه این اثر را از آثار دیگر متمایز می‌سازد، این است که یک مدل معماری بنیادی را ارائه کرده که شاید بتوان آن را در ردیف مدل سیستم دومینو (Domino) کوربوزیه قرار داد. البته قبلا هم ساختمان هایی ساخته شده است که در آنها بار سقف را هسته مرکزی تحمل می کرد و موفق به حذف ستون وتیر شده بودند، ولی اینها همگی تنها درحد بهسازی یا جابجایی سازه ها بوده‌اند. در مدل معماری ایتو، هسته مرکزی (core) لوله‌ای (tube) است که نور را از خود عبور می‌دهد و هوا را حمل می کند، وسیله است برای «گذار». این هسته مرکزی به طوری که کالبد آن «هندسه منحنی» است باقی می‌ماند، به عبارت دیگر برعکس درک عمومی از معماری که در آن سازه وجودی قدرتمند دارد. در سندای مدیاتک حتی الامکان اجسام (سازه) حذف شده وبا فعلی مانند «گذار» نور و هوا، مدل «معماری بدون سازه» به نمایش گذاشته شده است. مدلی که ایتو برای معماری ارائه داده را شاید بتوان به عنوان مدلی برای فضا دانست.

http://amirreza-rahimi.blogfa.com/8605.aspx‎

 

[sami 65]

معرفی تویو ایتو

معرفی تویو ایتو



معمارهای جوان تر از ایتو که خود با این تکنولوژی بزرگ شده اند، معماری را مانند طراحی لباس به عنوان کاری شیک و تحت تاثیر مد (fashionable) درک کرده‌اند. ولی ایتو برداشتی دیگرگون دارد؛ آن چیزی که در «کالا» یا «جامعه مصرفی» نظر ایتو را بخود جلب کرده است خصلت لحظه ای بودن آنها است، این خصلت با خصلت معماری کلاسیک یعنی «جاودانیت» در تضاد است. شاید بتوان گفت که صفت لحظه‌ای بودن برای زمان، مانند نسبت صفت سبکی برای فضا است. بدون شک هدف ایتو خلق ساختمان‌های ناپایدار (غیر جاودانه) است. نه تنها درساختمان هایی نظیر رستوران «نوماد» که برای زمانی کوتاه ساخته شده‌اند، بلکه وقتی که در معماری «سبکی و شفافیت» فاکتورهای مهمی باشند، طبیعی است که ساختمان ناپایدار (غیر جاودانه یا موقتی) می شود. ولی آنچه که ایتو می خواهد با ناپایدار ساختن نشان دهد مفهوم « گذرا بودن» است. همانگونه که ما در زندگی خود «گذر کالا» های مختلف را شاهدیم.
«گذار» متضاد «سکون» است. مثلا در دیدگاه کلاسیک مفهوم اجتماع (community) وجود دارد، که پیش فرض آن این است که تمام انسان ها در مجتمع هایی ساکن هستند، ولی امروزه این اصل عمومیت خود را از دست داده و شاید دیگر مفهوم سکونت اهمیت گذشته را نداشته باشد. درضمن امروز عصر الکترنیک و فناوری اطلاعات است که در آن مبحث دوری و فاصله اهمیت خود را از دست داده است و ایتو می خواهد بگوید که «سکون» و «گذار» هم دیگرتفاوت گذشته را ندارد!





مدل معماری بدون سازه
پروژه سندای مدیاتک (Sendai MediaTheque)، ایتو را به جهان شناساند و او را رهبر جریان معماری امروز کرد؛ در این ساختمان تمام تکنیک های «هندسه منحنی»، «سبک و روشن بودن»، «ناپایدار، لحظه‌ای بودن» را می توان به یکباره دیدآنچه این اثر را از آثار دیگر متمایز می‌سازد، این است که یک مدل معماری بنیادی را ارائه کرده که شاید بتوان آن را در ردیف مدل سیستم دومینو (Domino) کوربوزیه قرار داد. البته قبلا هم ساختمان هایی ساخته شده است که در آنها بار سقف را هسته مرکزی تحمل می کرد و موفق به حذف ستون وتیر شده بودند، ولی اینها همگی تنها درحد بهسازی یا جابجایی سازه ها بوده‌اند. در مدل معماری ایتو، هسته مرکزی (core) لوله‌ای (tube) است که نور را از خود عبور می‌دهد و هوا را حمل می کند، وسیله است برای «گذار». این هسته مرکزی به طوری که کالبد آن «هندسه منحنی» است باقی می‌ماند، به عبارت دیگر برعکس درک عمومی از معماری که در آن سازه وجودی قدرتمند دارد. در سندای مدیاتک حتی الامکان اجسام (سازه) حذف شده وبا فعلی مانند «گذار» نور و هوا، مدل «معماری بدون سازه» به نمایش گذاشته شده است. مدلی که ایتو برای معماری ارائه داده را شاید بتوان به عنوان مدلی برای فضا دانست.



برخی از مهم‌ترین پروژه‌های تویو ایتو عبارتند از:
ـ White U (1976)
ـ Silver Hut (1986)
ـ Tower of Winds (1986)
ـ خانه Guest (1989)
ـ ساختمان T (1990)
ـ موزه Yatsushiro (1991)
ـ هتل P (1992)
ـ موزه Shimosuwa (1993)
ـ خانه S (1995)
ـ تالار Nagaoka (1996)
ـ مجموعه Resort (1998)
ـ خانه K (2000)
ـ sendai mediateque (2001)
ـ غرفه گالری Serpentine (2002)
ـ غرفه Brugge (2002)
ـ ایستگاه Motomachi Chukagai (2003)
ـ ساختمانTods (2004)
ـ فروشگاه Mikimoto (2005)

 

[sami 65]

مدیاتک (mediatheque)- تویو ایتو


نام: سندایمدیاتک
معمار: تویو ایتو
مکان: سندای، ژاپن
مساحت سایت: 3،948.72متر مربع
زیربنا: 2،933.12 مترمربع
ارتفاع بلندترین نقطه:36.49 متر
اندازه: 2 طبقه زیر زمین و 7 طبقه بالای زمین
سازه: ساخته شده توسط بتن مسلح
طول ساخت: از 17 دسامبر 1997 تا 10 آگوست 2000
هزینه ساخت: تقریباً 13 میلیارد ین
افتتاح: 26 ژانویه 2001
طراحی مدیاتک از سال 1994 میلادی آغاز شد. درآغاز طراحی، هدف ساخت یک مجموعه چند منظوره متشکل از کتابخانه، گالری، مرکز رسانهای بینایی که شامل سرویس های یاری رسانی برای افرادی با مشکلات بینایی و شنوایی،بود. متعاقباً، موضوع طرح تغییر یافت و بجای اینکه فقط یک موسسه چند منظوره باشد،حیطه عملکرد های آن بسیار وسیع تر شد و به آن این اجازه داده شد تا بعنوان یک "مدیاتک" علاوه بر هدف های قبلی، نیاز های کاربران مختلف و محیط های اطلاعاتی متغیررا پاسخگو باشد. "سندای مدیا تک" می تواند فرم های مختلف رسانه را بدون اینکه بهشکل یا نوع آنها محدود شود، جمع آوری کرده و در معرض نمایش قرار دهد. این موسسهعمومی قرن 21، می تواند از طریق عملکرد ها و سرویس دهی های مختلفش، نیازهای فرهنگیو آموزشی کاربرانش را پاسخگو باشد. این مجموعه، مرکزی برای فعالیت در زمینه هنر وفیلم است که به عموم این اجازه را می دهد تا آزادانه اطلاعاتشان را با یکدیگر ازطریق رسانه های مختلف، مبادله کنند و بیاموزند که چگونه از آن اطلاعات استفادهکنند.

خصوصیات برجستهمعماری مدیاتک:
* سیستم سازه ای:ساختمان مدیاتک متشکلاز 13 ستون لوله ای فولادی (در واقع محل عبور و مرور عمودی بین طبقات نیز می باشند) و 7 صفحه میله ای فولادی است که منجر به بوجود آمدن پلان های مختلف طبقاتی شده است. سازه طبقه زیرین، دارای مکانیزم جذب انرژی ارتعاشاتی ناشی از زمین لرزه میباشد.



* سیستم سازش باشرایط آب و هوایی:دریچه های بالایی روی شیشه های دو جداره نمای جنوبی، هزینههای تهویه هوا را کاهش می دهند. باز کردن دریچه ها در تابستان باعث بوجود آمودن یکمحیط خنک می شود، و بستن آنها در زمستان یک لایه عایق از هوا را بوجود می آورد کهگرما را زیر خود حبس می کند.



* تونل هایی برای منبعنور، مجرایی برای تهویه هوا و قابلیت حرکت عمودی: این سازه های ستونی لوله ای،به عنوان سرچشمه نور، توسط وسایلی که در بام تعبیه شده اند، نور خورشید را به داخلساختمان منعکس می کنند. همچنین این ستون ها بعنوان ارتباط عمودی بین طبقات تلقی میشوند و برای شبکه کابلی و سیم کشی و آسانسور ها و پله ها نیز استفاده میشوند.



محقق معماری ژاپن کریستین ای بروکنر (Chridtine E. Brookner) ویژگی معماری ژاپن را با مفهوم «Light» توضیح می دهد؛ این لغت خیلی ظریفانه «سبکی و روشنی»، دو ویژگی معماری ژاپنی را به خوبی نشان می دهد. همگان معماری «کازویو سه جیما» (Kazuyo Sejima) و هم نسلان او را با عنوان های light Construction ویا light Architecture می شناسند.... ولی آغاز گر این حرکت ایتو می باشد.
وقتی ایتو از باد صحبت می کند براحتی می توان پی به هدف او که همان معماری سبک است پی برد؛ بطور کلی در معماری سنتی ژاپن دیوار وجود ندارد و می توان آن را معماری سبک به حساب آورد. با این همه خیلی سخت است که ایتو را یک معمار پایبند به اصول معماری سنتی ژاپن به حساب آورد. حتی با در نظر گرفتن اینکه او تحت تاثیر نا خودآگاه معماری چوبی ژاپن بوده است، «سبکی» را در زیباشناسی پاپ آرت (هنر مردم‌وار) یا جامعه مصرفی می بیند! ایتو وقتی خانه شخصی خود یعنی «کلاه نقره‌ای» (silver hat) را ساخت، یک چادر کوچک مانند «پا او» (Pao، خیمه به سبک مغولستان) در اتاق دخترش می سازد. در حالی که خود کلاه نقره ای یک نمونه از ساختمان لایت (light) است، باز هم یک وسیله مفهومی دیگر یعنی چادر را در آن می سازد. لازم به توضیح نیست که پااو، چادرقابل حمل اقوام ایلیاتی است. ایتو در توضیح این چادر از عبارت دختران کوچ نشین توکیو استفاده می کند!

برای ایتو باد به منزله آزاد زندگی کردن، آزادانه ساختمان ساختن است؛ این رهایی از ماشین در معماری مدرن و یا آداب ورسوم ژاپنی وجود دارد. در مقابل معماری مدرن و سنگین چاره ای جز ساختن ساختمان سبک وجود ندارد. براستی ایتو چگونه این مطالب را در ساختمان اجرا کرد؟ هر کدام از ایده‌های «هندسه منحنی» یا «مکانی برای جریان» بنمایه‌های «آزادی» و «سبکی» هستند. همانطور که در خانه سالمندان اداره آتش نشانی «کوماموتو» می توان دید، شکی نیست که ایتو قطعات ساختمانی را نازک و اتصالات را ساده کرد . بخصوص استفاده از بام های مسطح و ورق‌هایی که به راحتی برش داده می شوند، در بام ساختمان از فاکترهای مهم «سبکی و شفافیت» ساختمان های ایتو است. ولی ایتو یک روش بسیار مهم و بنیادی معماری برای «سبک» کردن دارد و آن این است که ایتو ساختمان را تکمیل نمی کند و نیمه کاره رها می کند. به عبارت دیگر ایتو به تکمیل عملیات ساختمانی توجه نمی کند. ایتو ساختمان سبک و روشن را مد نظر دارد ولی او نمی خواهد که تنها کالبد ساختمانی سبک و روشن بسازد. او برای اینکه «مکان جریان» را سبک و روشن کند، به کالبد ساختمان هم سبکی و روشنی عطا می‌کند!

ناپایدار، لحظه‌ای بودن
از دوران معماری «ماشینی»، پیشرفت معماری را نمی توان از پیشرفت تکنولوژی تولیدی جدا کرد؛ سبک های مختلف معمار مدرن هم به موازات تکنولوژی تولید ابداع و عمومی می‌شوند. اگر این فرایند را پیشرفت بنامیم، یکی از ویژگی‌های پیشرفت این است که در جریان آن کشف ها و اختراعات زیادی به وقوع می‌پیوندند که با استفاده از آنها «کالا» های مختلفی تولید شده و پخش می‌شود. در این میان تدریجا معماری هم از وسیله‌ای برای ثبت کشف و اختراع به «کالا»یی حاصل از پیشرفت تبدیل می شود.

 

[mina.eror]

تویو ایتو Toyo Ito

تویو ایتو (Toyo Ito)، یكی از خلاق‌ترین و تأثیرگذارترین معماران حال حاضر جهان، از جمله معمارانی است كه در آثار خویش، همواره در جست‌وجوی شیوه‌های نوین و تكنولوژی‌های جدید برای پیوند میان تكنولوژی، طبیعت و معماری می‌باشد.

تویو ایتو در سال 1941 در ژاپن به دنیا آمد و در سال 1965 تحصیلات معماری خود را در دپارتمان معماری دانشگاه توكیو به پایان رساند. او در سال 1971، بعد از چهار سال كار در دفتر معماری kiyonori kikutake، دفتر معماری خود را با عنوان (urbot) urban robot تأسیس كرد كه بعدها در سال 1979 به تویو ایتو و همكاران (toyo ito & associates) تغییر نام داد. تویو ایتو استاد مدعو دانشگاه كلمبیای نیویورك، استاد افتخاری دانشگاه شمال لندن و عضو افتخاری AIA بوده است. او در طی دوران فعالیت حرفه‌ای خود جوایز متعددی را كسب كرده است كه از مهم‌ترین آنها می‌توان به جایزه بنیاد معماری ژاپن برای پروژهsilver hut در سال 1986، جایزه هنری mainrich برای طراحی موزه yatsushiro در سال 1992، جایزه طلایی بهترین طرح ژاپنی در سال 2001 و مدال طلای سلطنتی انگلستان در سال 2006 اشاره كرد.

تویو ایتو در یک نگاه:
ـ تولد در ژاپن (1941)
ـ دپارتمان معماری دانشگاه Graduated ژاپن (1965)
ـ فعالیت در Kiyonori Kikutake Architect and Associates (1965-1969)
ـ (urbot) urban robot تأسیس (1971)
ـ White U (1976)
ـ تغییر نام urbot به تویو ایتو و همكاران(1976)
ـ Silver Hut (1986)
ـ Architecture Institute of Japan Prize (1986)
ـ Tower of Winds (1986)
ـ خانه Guest (1989)
ـ ساختمان T (1990)
ـ موزه Yatsushiro (1991)
ـ 33rd Mainichi Art Award for Yatsushiro Municipal Museum (1992)
ـ هتل P (1992)
ـ موزه Shimosuwa (1993)
ـ خانه S (1995)
ـ تالار Nagaoka (1996)
ـ AA “INTERACH ’97” Grand Prix of the Union of Architects in Bulgaria, Gold Medal (1997)
ـ Education Minister’s Art Encouragement Prize in Japan (1998)
ـ مجموعه Resort (1998)
ـ Japan Minister’s Art Academy Prizes in Japan (1999)
ـ The Arnold W. Brunner Memorial Prize in Architecture from American Academy of Arts and LettersAccorded the Title“Academician” from the International Academy of Architecture (IAA) (2000)
ـ خانه K (2000)
ـ Good Design Awards 2001 Grand Prize for “Sendai Mediatheque” from Japan Industrial Design Promotion Organization(2001)
ـ sendai mediateque (2001)
ـ World Architecture Awards 2002, Best Building in East Asia for “Sendai Mediatheque” Golden Lion for Lifetime Achievement from the 8th International Architecture, Exhibition NEXT, la Biennale di Venezia (2002)
ـ غرفه گالری Serpentine (2002)
ـ غرفه Brugge (2002)
ـ Architecture Institute of Japan Prize (2003)
ـ ایستگاه Motomachi Chukagai (2003)
ـ ساختمانTods (2004)
ـ ROYAL GOLD MEDAL (RIBA ) (2005)
ـ فروشگاه Mikimoto (2005)

با نگاهی به آثار معماری، اندیشه‌ها و حتی طرح‌های چیدمانی (Installations) تویو ایتو، نوعی تلفیق مابین معماری و رسانه‌های نو، مابین دنیای طبیعی و دنیای دیجیتال در ذهن انسان تداعی می‌شود. او با بهره‌گیری از تكنولوژی و تركیب مواد مختلفی چون شیشه، بتن و فولاد با دگرگونی‌هایی اغلب خطی در سطح و انتقال آن به حجم، به معماری‌های متفاوتی (به ویژه در طرح‌های چند سال اخیر خود) دست یافته است. از این منظر شاید بتوان معماری‌های تویو ایتو را با آثار معماران سوئیسی، هرزوگ و دمورن (Herzog & De Meuron)، مقایسه نمود كه بیشتر مبتنی بر استفاده از تكنولوژی‌های پیشرفته در طراحی سطح و پوسته بیرونی ساختمان هستند.

تویو ایتو درباره حضور تكنولوژی در آثار خویش می‌گوید: "معنی و مفهوم تكنولوژی در آثار من، طی دوران فعالیت حرفه‌ایم، تغییر یافته است؛ در گذشته و كارهای قبل‌تر حضور تكنولوژی بسیار آشكار بود، در حالی كه اكنون شیوه استفاده از تكنولوژی در كارهای من تفاوت یافته است و من سعی در پنهان كردن آن در كارهایم دارم، در واقع به نوعی استفاده غیرمستقیم از تكنولوژی در معماری روی آورده‌ام. من به دنبال معماری‌ای هستم كه مخاطب بتواند آن را لمس و احساس نماید، نوعی معماری برگرفته از واقعیت عینی." بر این اساس، شاید بتوان كارهای اخیر تویو ایتو را كه اغلب فرم‌هایی مكعب‌گون با ساختارهای متفاوت و فضاهایی متنوع می‌باشند، نوعی معماری‌ ملموس و احساسی در عین حضور ناملموس تكنولوژی دانست.

تویو ایتو
“من که کم دوامی معماری را تعقیب می کردم پی بردم بر اینکه مفهوم فوق نمی تواند، خاستگاه یک معماری درست باشد، لذا آن را رها کردم و در عوض به یک معماری با دوام روی آورده ام که در جامعه ذوب می شود تانقش بلند مدت داشته باشد.”

روانی توده ها ، شکسته شدن محدوده ها ، صداقت و راستی فضا ها

 

[DDDIQ]

اسلاید : تویو ایتو معمار باد و ماشین

اسلاید : تویو ایتو معمار باد و ماشین

پاورپوینت
تویو ایتو
معمار باد و ماشین
​

تویو ایتو Toyo Ito، یكی از خلاق‌ترین و تأثیرگذارترین معماران حال حاضر جهان، از جمله معمارانی است كه در آثار خویش، همواره در جست‌وجوی شیوه‌های نوین و تكنولوژی‌های جدید برای پیوند میان تكنولوژی، طبیعت و معماری می‌باشد

 

[M I N A]

تویو ایتو، معمار برنده جایزه پریتزکر ۲۰۱۳

تویو ایتو، معمار برنده جایزه پریتزکر ۲۰۱۳

معمار ژاپنی “تیو ایتو” به عنوان سی و هفتمین برنده جایزه پریتزکر معرفی شد. آثار این معمار ۷۱ ساله که از نظر هیات ژوری در قامت “ساختمان هایی بی زمان” که بیانی اند از “خوش بینی، سبکی و لذت” ارزیابی شده اند، بیشتر به سبب هم گرایی فرم های ارگانیک و ابداعات تکنولوژیک در سرتاسر جهان مورد استقبال قرار گرفته اند. مدیاتِک او در سِندای که در برابر زلزله ویرانگر ۲۰۱۱ به خوبی مقاومت کرد در حال حاضر به عنوان نمونه ی شاخص معماری مقاوم برابر زلزله شناخته می شود و استادیوم اژدها شکل او در تایوان نیز نه فقط به سبب فرم نامعمول اش که همچنین به سبب تامین انرژی اش توسط سلول های خورشیدی در دنیای معماری متمایز گردیده است.


یونگ هو چانگ از اعضای هیات داوران امسال جایزه پریتزکر در توصیف اثار تیو ایتو می گوید:

”ساختمان های بی نظیر او مرزهای معماری را جا به جا کرده است و شجاعانه به حوزه های گام نهاده که پیش از این کمتر بدان ها دخول شده است.”

اعضای هیات داوران پریتزکر پرایز امسال شامل :

پیتر پالمبو، گلن مورکات، یونگ هو چانگ، “یوهانی پالاسما”، آلخاندرو آراونا و یو هو چانگ در بیانیه ی خود آورده اند “معماری تیو ایتو مسیرهای نوایینی برافراشته است و اثارش فحوایی از جهان شمولی و تکینگی را در خود دارد. به تمام دلایل پیش امده و به سبب تلاش برای تبلور کالبدی سنتز سازه، فضا و فرم منتج به فضاهایی بدیع و همچنین درک بی نظیر او از منظر و همچنین ترکیب طرح هایش با بعدی معنوی و شاعرانگی ای که در تمام اثارش مشهود است، مفتخریم که اعلام کنیم او را به عنوان برنده جایزه پریتزکر سال ۲۰۱۳ انتخاب کرده ایم.”


ایتو که فعالیت حرفه ای خود را در دفتر کیانوری کیکوتاکه ـ یکی از پایه گذران جنبش متابولیسم در ژاپن ـ اغاز کرد، در سال ۱۹۷۱ دفتر معماری خود را تاسیس و با طراحی و ساخت خانه هایی هم چون خانه “اُ” در شیلی و خانه “یو” در توکیو به سبب تلفیقی از فرم های سیال و توجه خاص به معنای زندگی شخصی ساکنان شهر به شهرت رسید. از دیگر شاخصه های اثار ایتو هَمْ بندیِ سازه های ارگانیک و تکنولوژی از یک سو و طراحی شاعرانه مینیمالیستی از سوی دیگر است. کتابخانه عمومی سنت شکن او در شهر سِندای (۲۰۰۱) ترکیبی بود از سطوح صاف و لوله های سازه ای که ماحصلشان مکعبی شفاف را شکل می داد، این تمهید طراحانه بیشترین کارایی خود را در زلزله و سونامی ۲۰۱۱ ژاپن نشان داد.


از ان پس تیو ایتو بخشی از زمان خود را وقف اجرا و اموزشِ طراحی پروژه های مقاوم در برابر زلزله در سراسر ژاپن نموده است، از نمونه های موفق ان می توان به طرح توسعه مرکز قربانیان سونامی و زلزله در شمال ژاپن اشاره کرد. یکی از اخرین پروژه های ایتو اپرای متروپلیتن تایچونگ بوده است که در حال حاضر در حال ساخت است و شدیدا مورد توجه هیات داوران پریتزکر واقع شده است. ایتو ملهم از طبیعت، اپرایی به مساحت ۶۲۰۰۰۰ فوت مربع طراحی کرده است تا بار دیگر به ارزش علقه اش به ترکیب پیچیده ی فضاهای درونی و بیرونی و تعاملش با پیرامون اشاره کند.


شایان ذکر است تیو ایتو پس از “کنزو تانگه” (۱۹۸۷)، “فومیهیکو ماکی” (۱۹۹۳)، “تادو اندو” (۱۹۹۵) و کازیمو سجیما و ریو نیشیزاوا (۲۰۱۰) ششمیم ژاپنی ایست که موفق به اخذ این جایزه شده است و البته نباید فراموش کرد برنده سال گذشته پرتزکر نیز “ونگ شو” از چین بوده است، گویی خط مشی این سال های پریتزکر نوعی بوم گرایی شرقی با طعم رعایت شمول اخلاقی و سیاست است.

​

مدیاتِک شهر سندای
​

ماکت اپرای متروپلیتن تایچونگ
منبع : پارسه کد
​

​

 

[raha pania]

یه سوال ،الان سبک ایشون اکوتک میشه ؟ یا مدرن ؟