دوستان عزیز در این تاپیک قرار هست به بررسی میوه های مختلف از همه نظر بپردازیم
منتظر حضور شما دوست عزیز هستیم
منتظر حضور شما دوست عزیز هستیم
توضیحاتی درباره میوه های مختلف باغی
- شروع کننده موضوع afsoon6282
- تاریخ شروع
آناناس
آناناس
آناناس
Ananus communis
برخی راجع به آناناس این تصور را دارند که آناناس برگرفته از گونه ی Ananus حوزه ی گرمسیری پاراگوئه یا Parana می باشد. نیاهای جنگلی A. bracteatus، A. paraguezensis، و Pseudananas sp ی مناطق گرمسیری آمازون، همگی میوه های خوردنی، اما دانه دار دارند. مردم بومی مناطق گرمسیری آمریکا، آناناس را با کاشتن شاخه های نورسته و تاج گذاری به مدت خیلی طولانی، پرورش می دادند. آناناس های خود بارور تغییر پذیر، به طور عجیبی به مقدار 3000 دانه ی سخت دارند. مردم این را می دانند، آنها فورم های بی دانه را ترجیح می دهند، آنها مقدمتاً این گونه ها را گسترش می دهند. در حقیقت مردم بومی آمریکای جنوبی، واریته هایی را با رنگ گوشت متفاوت، مقدار اسیدیته ی متفاوت، و طعم و مزه ی متفاوت، انتخاب کردند.
آناناس ها به خوبی نگه داشته می شوند، بخاطر اینکه شیوه های فرآوری انبوه آنها نسبتاً ارزان است.
اکثر واریته ها، منبع سرشاری از ویتامین C می باشند. آناناس های کنسرو شده به هنگام فرآوری، حدود یک سوم محتوی ویتامین C خود را از دست می دهند، اما هنوز حاوی مقدار مفیدی می باشند. کم و بیش تفاوت های گوناگونی در رابطه با مقدار ویتامین C وجود دارد، آناناس ملکه ویکتوریا یا Queen Victoria، حدود 24 میلی گرم در هر 100 گرم ویتامین C دارد، و واریته ی Del Monte Gold، حدود 53 میلی گرم در هر 100 گرم ویتامین C دارد، که باعث می شود که این واریته ی منحصر بفرد، منبع سرشاری از ویتامین C شود.
آناناس حاوی آنزیم بروملاین می باشد. قرص های بروملاین ( از شاخه ی گیاه آناناس عصاره گیری شده است )، با این ادعا که آنها به مبارزه با بیماریهای قلبی، ورم مفاصل، و سایر بیماریهای مختلف کمک می کنند، در داروخانه ها به فروش می رسند. دانشمندان، قرص ها را بر اساس میزان بروز عفونت غدد پستانی در گاو ها ( ورم پستان ) مورد آزمایش قرار دادند، و روی هم رفته فهمیدند که آنها میزان سلولهای گلبولهای سفید ( سیستم ایمنی طبیعی که به آلودگی های مزمن واکنش نشان می دهد ) را به میزان یک سوم کاهش می دهند. این که بروملاین ها چطور عمل می کنند هنوز معلوم نشده است، اما دانشمندان بر این عقیده اند که آنزیم ها، همچون prostoglandins، مانع ترکیب مواد اشتعالی در بدن می شوند.
آناناس
آناناس
Ananus communis
برخی راجع به آناناس این تصور را دارند که آناناس برگرفته از گونه ی Ananus حوزه ی گرمسیری پاراگوئه یا Parana می باشد. نیاهای جنگلی A. bracteatus، A. paraguezensis، و Pseudananas sp ی مناطق گرمسیری آمازون، همگی میوه های خوردنی، اما دانه دار دارند. مردم بومی مناطق گرمسیری آمریکا، آناناس را با کاشتن شاخه های نورسته و تاج گذاری به مدت خیلی طولانی، پرورش می دادند. آناناس های خود بارور تغییر پذیر، به طور عجیبی به مقدار 3000 دانه ی سخت دارند. مردم این را می دانند، آنها فورم های بی دانه را ترجیح می دهند، آنها مقدمتاً این گونه ها را گسترش می دهند. در حقیقت مردم بومی آمریکای جنوبی، واریته هایی را با رنگ گوشت متفاوت، مقدار اسیدیته ی متفاوت، و طعم و مزه ی متفاوت، انتخاب کردند.
آناناس ها به خوبی نگه داشته می شوند، بخاطر اینکه شیوه های فرآوری انبوه آنها نسبتاً ارزان است.
اکثر واریته ها، منبع سرشاری از ویتامین C می باشند. آناناس های کنسرو شده به هنگام فرآوری، حدود یک سوم محتوی ویتامین C خود را از دست می دهند، اما هنوز حاوی مقدار مفیدی می باشند. کم و بیش تفاوت های گوناگونی در رابطه با مقدار ویتامین C وجود دارد، آناناس ملکه ویکتوریا یا Queen Victoria، حدود 24 میلی گرم در هر 100 گرم ویتامین C دارد، و واریته ی Del Monte Gold، حدود 53 میلی گرم در هر 100 گرم ویتامین C دارد، که باعث می شود که این واریته ی منحصر بفرد، منبع سرشاری از ویتامین C شود.
آناناس حاوی آنزیم بروملاین می باشد. قرص های بروملاین ( از شاخه ی گیاه آناناس عصاره گیری شده است )، با این ادعا که آنها به مبارزه با بیماریهای قلبی، ورم مفاصل، و سایر بیماریهای مختلف کمک می کنند، در داروخانه ها به فروش می رسند. دانشمندان، قرص ها را بر اساس میزان بروز عفونت غدد پستانی در گاو ها ( ورم پستان ) مورد آزمایش قرار دادند، و روی هم رفته فهمیدند که آنها میزان سلولهای گلبولهای سفید ( سیستم ایمنی طبیعی که به آلودگی های مزمن واکنش نشان می دهد ) را به میزان یک سوم کاهش می دهند. این که بروملاین ها چطور عمل می کنند هنوز معلوم نشده است، اما دانشمندان بر این عقیده اند که آنزیم ها، همچون prostoglandins، مانع ترکیب مواد اشتعالی در بدن می شوند.
آخرین ویرایش:
توت فرنگی
توت فرنگی
توت فرنگی
Fragaria ananassa
چهل گونه یا گونه های بیشتری از توت فرنگی، همگی کم یا بیش خوردنی می باشند، و یکی از شایع ترین آنها یعنی F vesca، توت فرنگی درختی، در آفریقای شمالی یافت می شود. هر جا که ما در نواحی معتدل سیر کردیم، توت فرنگی های درختی و علفی یافت می شد. بهترین آنها، F. vesca، F. viridis، و F.moschata بودند. توت فرنگی های علفی همانطور که از نامشان بر می آید، بزرگتر از فورم های موجود توت فرنگی های درختی یا چوبی اروپایی نمی باشند، ولی طعم و رنگ متفاوتی دارند. تماماً اندکی از واریته ها از این دیباچه ها برگزیده شده اند، و آنها همگی به خوبی در میان باغ های امروزی گسترده شدند.
میوه ی توت فرنگی، در کل منبع سرشاری از اسید پانتوتنیک ویتامین B نمی باشند، اما مقدار سودمند و مفیدی از آن را دارا هستند. نصف یک توت فرنگی خوراکی، تقریباً یک سوم از حداقل نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال را تأمین می کند.
توت فرنگی ها مقدار خیلی مناسبی از ویتامین C را دارا می باشند؛ پنج عدد توت فرنگی، بهتر از نصف آن، نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال را تأمین می کند.
توت فرنگی ها حاوی لیکوپن ( یا کاروتنوئید فعال در گوجه فرنگی ها ) نمی باشند، بنابراین با توجه به اینکه این ماده در آنها هنوز شناسایی نشده است، مواد دارویی گیاهی طبیعی منحصر به توت فرنگی ها، عهده دار کار های حفاظتی می باشند.
توت فرنگی ها، روی هم رفته در آزمون های شناسایی میوه ها و سبزیجات غنی از آنتی اکسیدان، در رده ی ششم قرار می گیرند. مطالعات آزمایشگاهی در آزمون دیگری، دوباره این را معتبر کرد، که اشاره بر این بود که برخی از این میوه های توتی قادرند میزان بالای کلسترول LDL ( لیپوپروتئین کم چگالی )، بیماریهای قلبی، سکته و تصلب شرائین را کاهش دهند. در مطالعات مذکور اخیر، توت فرنگی ها نظر باینکه دارای پنجمین اثر بازدارنده ی LDL در میان همه ی میوه های توتی می باشند که مورد رسیدگی قرار گرفته اند، مورد آزمایش قرار گرفتند. به طور قابل توجهی، مطالعات بعدی روی توت فرنگی ها نشان داد که، در حالی که توت فرنگی ها دارای ششمین غلظت بالای آنتی اکسیدان ها می باشند، در اثر بخشی شیمیایی یا دارویی حقیقی در جلوگیری از اکسیداسیون در سلولها، سوم می باشند. بیشترین فعالیت این آنتی اکسیدان ها در بخش آبدار می باشد.
توت فرنگی
توت فرنگی
Fragaria ananassa
چهل گونه یا گونه های بیشتری از توت فرنگی، همگی کم یا بیش خوردنی می باشند، و یکی از شایع ترین آنها یعنی F vesca، توت فرنگی درختی، در آفریقای شمالی یافت می شود. هر جا که ما در نواحی معتدل سیر کردیم، توت فرنگی های درختی و علفی یافت می شد. بهترین آنها، F. vesca، F. viridis، و F.moschata بودند. توت فرنگی های علفی همانطور که از نامشان بر می آید، بزرگتر از فورم های موجود توت فرنگی های درختی یا چوبی اروپایی نمی باشند، ولی طعم و رنگ متفاوتی دارند. تماماً اندکی از واریته ها از این دیباچه ها برگزیده شده اند، و آنها همگی به خوبی در میان باغ های امروزی گسترده شدند.
میوه ی توت فرنگی، در کل منبع سرشاری از اسید پانتوتنیک ویتامین B نمی باشند، اما مقدار سودمند و مفیدی از آن را دارا هستند. نصف یک توت فرنگی خوراکی، تقریباً یک سوم از حداقل نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال را تأمین می کند.
توت فرنگی ها مقدار خیلی مناسبی از ویتامین C را دارا می باشند؛ پنج عدد توت فرنگی، بهتر از نصف آن، نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال را تأمین می کند.
توت فرنگی ها حاوی لیکوپن ( یا کاروتنوئید فعال در گوجه فرنگی ها ) نمی باشند، بنابراین با توجه به اینکه این ماده در آنها هنوز شناسایی نشده است، مواد دارویی گیاهی طبیعی منحصر به توت فرنگی ها، عهده دار کار های حفاظتی می باشند.
توت فرنگی ها، روی هم رفته در آزمون های شناسایی میوه ها و سبزیجات غنی از آنتی اکسیدان، در رده ی ششم قرار می گیرند. مطالعات آزمایشگاهی در آزمون دیگری، دوباره این را معتبر کرد، که اشاره بر این بود که برخی از این میوه های توتی قادرند میزان بالای کلسترول LDL ( لیپوپروتئین کم چگالی )، بیماریهای قلبی، سکته و تصلب شرائین را کاهش دهند. در مطالعات مذکور اخیر، توت فرنگی ها نظر باینکه دارای پنجمین اثر بازدارنده ی LDL در میان همه ی میوه های توتی می باشند که مورد رسیدگی قرار گرفته اند، مورد آزمایش قرار گرفتند. به طور قابل توجهی، مطالعات بعدی روی توت فرنگی ها نشان داد که، در حالی که توت فرنگی ها دارای ششمین غلظت بالای آنتی اکسیدان ها می باشند، در اثر بخشی شیمیایی یا دارویی حقیقی در جلوگیری از اکسیداسیون در سلولها، سوم می باشند. بیشترین فعالیت این آنتی اکسیدان ها در بخش آبدار می باشد.
هلو
Prunus persica
گونه های Prunus نیایی که موجب بوجود آمدن بادام و هلو شده اند، احتمالاً مختص آسیای مرکزی می باشند. هلو های جنگلی چین، تغییر پذیری بزرگی را ، با میوه های یک دست، نوک دار، گرد، پوست قرمز، سفید، و گوشت میوه ی زرد یا سفید نشان می دهند. دو گونه ی دیگر، P. ferganensis آسیای مرکزی و P. mira آسیای غربی نیز، میوه های خوراکی دارند، ولی آنها نامرغوب تر از هلو می باشند.
تقریباً همه ی جوانه های هلو، میوه های ارزنده ای را تولید می کنند، و طولی نمی کشد که میوه دهی کنند، از اینرو روستایی ها میوه های بزرگتر و خوش طعمی را بر می گزینند که خیلی زود میوه ها را حاصل می کنند. تاجران در جاده ی ابریشم، هلو را از چین تا کشمیر و سرتاسر کوههای آسیایی تا عراق ( که در زمان های خیلی قدیم با نام ایران شناخته می شد ) بردند. زمانی که به ایران و کشورهای مجاور رسید، شناخته نشده بود، ولی طولی نکشید که بومی آنجا شد. حدود 3400 سال پیش، در اسناد مصری از آن نامبرده شده بود، هرچند آن می بایستی به زمانهایی قبل از آن زمان می رسید. گسترش تا اروپا از طریق آسیای جنوب غربی و خاورمیانه، حتمی و غیر قابل اجتناب بود. هلو، احتمالاً توسط الکساندر کبیر، بعد از جنگ های حماسی در آسیای مرکزی، وارد یونان شده است. اروپایی ها بر این عقیده اند که هلو متعلق به ایران بوده است، بنابراین این میوه را چینی، persica نامیده اند که به معنای ایران یا پرشیا می باشد. هلو از اروپا توسط مکتفشان و مهاجر نشینان اسپانیایی و پرتقالی قرن های شانزدهم تا هفدهم، به دنیای جدید وارد شد. به طور قابل توجهی، اسپانیایی ها هلو را وارد نواحی شمالی فلوریدا، یا سواحل جرجیای ایالات متحده کردند.
هلو ها میوه های نسبتاً یکروزه و بی دوام فصل تابستان می باشند. یک هلو حدود 5 درصد از حد اقل نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال به نیاسین ( B3 ) را تأمین می کند. هلو های تازه و کنسرو شده، تقریباً همان مقدار ویتامین A را دارا می باشند، بر خلاف یک هلوی با اندازه ی متوسط که حدود 530 واحد بین المللی یا IU را داراست.
Prunus persica
گونه های Prunus نیایی که موجب بوجود آمدن بادام و هلو شده اند، احتمالاً مختص آسیای مرکزی می باشند. هلو های جنگلی چین، تغییر پذیری بزرگی را ، با میوه های یک دست، نوک دار، گرد، پوست قرمز، سفید، و گوشت میوه ی زرد یا سفید نشان می دهند. دو گونه ی دیگر، P. ferganensis آسیای مرکزی و P. mira آسیای غربی نیز، میوه های خوراکی دارند، ولی آنها نامرغوب تر از هلو می باشند.
تقریباً همه ی جوانه های هلو، میوه های ارزنده ای را تولید می کنند، و طولی نمی کشد که میوه دهی کنند، از اینرو روستایی ها میوه های بزرگتر و خوش طعمی را بر می گزینند که خیلی زود میوه ها را حاصل می کنند. تاجران در جاده ی ابریشم، هلو را از چین تا کشمیر و سرتاسر کوههای آسیایی تا عراق ( که در زمان های خیلی قدیم با نام ایران شناخته می شد ) بردند. زمانی که به ایران و کشورهای مجاور رسید، شناخته نشده بود، ولی طولی نکشید که بومی آنجا شد. حدود 3400 سال پیش، در اسناد مصری از آن نامبرده شده بود، هرچند آن می بایستی به زمانهایی قبل از آن زمان می رسید. گسترش تا اروپا از طریق آسیای جنوب غربی و خاورمیانه، حتمی و غیر قابل اجتناب بود. هلو، احتمالاً توسط الکساندر کبیر، بعد از جنگ های حماسی در آسیای مرکزی، وارد یونان شده است. اروپایی ها بر این عقیده اند که هلو متعلق به ایران بوده است، بنابراین این میوه را چینی، persica نامیده اند که به معنای ایران یا پرشیا می باشد. هلو از اروپا توسط مکتفشان و مهاجر نشینان اسپانیایی و پرتقالی قرن های شانزدهم تا هفدهم، به دنیای جدید وارد شد. به طور قابل توجهی، اسپانیایی ها هلو را وارد نواحی شمالی فلوریدا، یا سواحل جرجیای ایالات متحده کردند.
هلو ها میوه های نسبتاً یکروزه و بی دوام فصل تابستان می باشند. یک هلو حدود 5 درصد از حد اقل نیاز روزانه ی یک فرد بزرگسال به نیاسین ( B3 ) را تأمین می کند. هلو های تازه و کنسرو شده، تقریباً همان مقدار ویتامین A را دارا می باشند، بر خلاف یک هلوی با اندازه ی متوسط که حدود 530 واحد بین المللی یا IU را داراست.
گلابی
گلابی
گلابی
Pyrus communis
گونه های گلابی، عموماً در درختان و جنگلهای آسیای مرکزی و جنوب غربی، به وفور یافت می شوند. گلابی های نیایی، Pyrus communis، در جنگلهای بخشهایی از آسیای مرکزی و جنوب غربی، به صورت جنگلی و خودرو رشد می کنند. میوه های جنگلی P. communis، همانند اکثر گونه های جنگلی، خوراکی نمی باشند، آنها کوچک، ریگ دار، سفت و سخت، تند و ترش مزه می باشند. سایر گونه ها مانند P. nivalis گلابی برفی، و P. serotina گلابی آسیایی، گمان می رفت که بطور طبیعی با P. communis پیوند زده شوند تا فورم های اولیه ی گلابی را که ما الآن می شناسیم، بوجود آورند. سایر گونه ها ممکن است همچنین پیچیده شده باشند، بویژه P. ussuriensis. از بین 22 گونه ی عجیب Pyrus، فقط گلابی های اروپایی، آسیایی و Ussuri) P. ussuriensis ) خانگی شده اند.
امروزه هنوز مردم کوههای قفقاز شمالی، علی رغم دسترسی آنی به سلسله میوه های خانگی، میوه های Pyrus جنگلی را گرد آوری می کنند.
گلابی ها مثل خویشاوند خود یعنی سیب، عمر و دوام انباری خوبی دارند. بر خلاف سیب، شما نمی توانید یک گلابی خیلی رنگین، رسیده، و برشته ای را بچینید و آنرا میل کنید. گلابی ها باید رسیده و نرم شوند، اما نه خیلی زیاد. درختان گلابی، در معرض بیماریهای باکتریایی ویژه ای هستند.
گلابی
گلابی
Pyrus communis
گونه های گلابی، عموماً در درختان و جنگلهای آسیای مرکزی و جنوب غربی، به وفور یافت می شوند. گلابی های نیایی، Pyrus communis، در جنگلهای بخشهایی از آسیای مرکزی و جنوب غربی، به صورت جنگلی و خودرو رشد می کنند. میوه های جنگلی P. communis، همانند اکثر گونه های جنگلی، خوراکی نمی باشند، آنها کوچک، ریگ دار، سفت و سخت، تند و ترش مزه می باشند. سایر گونه ها مانند P. nivalis گلابی برفی، و P. serotina گلابی آسیایی، گمان می رفت که بطور طبیعی با P. communis پیوند زده شوند تا فورم های اولیه ی گلابی را که ما الآن می شناسیم، بوجود آورند. سایر گونه ها ممکن است همچنین پیچیده شده باشند، بویژه P. ussuriensis. از بین 22 گونه ی عجیب Pyrus، فقط گلابی های اروپایی، آسیایی و Ussuri) P. ussuriensis ) خانگی شده اند.
امروزه هنوز مردم کوههای قفقاز شمالی، علی رغم دسترسی آنی به سلسله میوه های خانگی، میوه های Pyrus جنگلی را گرد آوری می کنند.
گلابی ها مثل خویشاوند خود یعنی سیب، عمر و دوام انباری خوبی دارند. بر خلاف سیب، شما نمی توانید یک گلابی خیلی رنگین، رسیده، و برشته ای را بچینید و آنرا میل کنید. گلابی ها باید رسیده و نرم شوند، اما نه خیلی زیاد. درختان گلابی، در معرض بیماریهای باکتریایی ویژه ای هستند.
خربزه، طالبی
خربزه، طالبی
خربزه، طالبی
Cucumis melo
چند گونه از جنس Cucumis در آفریقا وجود دارد و خربزه ی جنگلی که انسانها سرانجام خانگی کردند، مختص نواحی گرمسیری sub Saharan آفریقای شرقی می باشد. باور بر این بود که نسبت به سایر محصولات کمی دیر خانگی شده باشد، اما وقتی که خانگی شد، فورم های زیاد و متغیری بوجود آمد. آن در فصل های خشک و طولانی نقاطی از هند و جنوب غربی آسیا نتیجه بخش بود. در حقیقت، آن در هند خانگی شد، و هند به عنوان دومین کانون گونه های جنگلی در نظر گرفته شد. از آسیای جنوب غربی، تا یونان وایتالیا و همه ی نقاط تاریخی مدیترانه ای ، گسترش یافت.
خربزه ها قیمت مناسبی دارند و در کشور هایی که دارای نواحی آب و هایی مختلف می باشند، در دسترس و موجود می باشند؛ مثل مناطقی مانند استرالیا و ایالات متحده. حال آنکه که تاریخ مصرف خیلی طولانی ندارند، واریته ها با پوست تنومند مناسبی به بار می آیند تا فواصل زیادی ترانزیت شوند. گوناگونی و پیچیدگی طعم، اندازه، رنگ گوشت میوه و بافت، خربزه را یکی از جالب ترین و دلچسب ترین میوه هایی می کند که وجود دارد. آن همچنین منبع مهمی از برخی مواد مغذی می باشد.
مقدار پتاسیم زیادی دارند، خربزه های سنگی/ طالبی ها، منبع سرشاری از ویتامین A می باشند، آنها دومین منبع از بهترین منابع تمامی میوه هایی می باشند که در این متن ذکر شده اند، با 3224 واحد بین المللی قابل ملاحظه ای در هر 100 گرم می باشند. علاوه بر این، سرو معمولی این خوراکی که حدوداً نیمی از نیاز روزانه ی ویتامین C یک فرد بالغ را برآورده می کند، آنها را منبع خیلی مناسبی از ویتامین C می سازد.
خربزه، طالبی
خربزه، طالبی
Cucumis melo
چند گونه از جنس Cucumis در آفریقا وجود دارد و خربزه ی جنگلی که انسانها سرانجام خانگی کردند، مختص نواحی گرمسیری sub Saharan آفریقای شرقی می باشد. باور بر این بود که نسبت به سایر محصولات کمی دیر خانگی شده باشد، اما وقتی که خانگی شد، فورم های زیاد و متغیری بوجود آمد. آن در فصل های خشک و طولانی نقاطی از هند و جنوب غربی آسیا نتیجه بخش بود. در حقیقت، آن در هند خانگی شد، و هند به عنوان دومین کانون گونه های جنگلی در نظر گرفته شد. از آسیای جنوب غربی، تا یونان وایتالیا و همه ی نقاط تاریخی مدیترانه ای ، گسترش یافت.
خربزه ها قیمت مناسبی دارند و در کشور هایی که دارای نواحی آب و هایی مختلف می باشند، در دسترس و موجود می باشند؛ مثل مناطقی مانند استرالیا و ایالات متحده. حال آنکه که تاریخ مصرف خیلی طولانی ندارند، واریته ها با پوست تنومند مناسبی به بار می آیند تا فواصل زیادی ترانزیت شوند. گوناگونی و پیچیدگی طعم، اندازه، رنگ گوشت میوه و بافت، خربزه را یکی از جالب ترین و دلچسب ترین میوه هایی می کند که وجود دارد. آن همچنین منبع مهمی از برخی مواد مغذی می باشد.
مقدار پتاسیم زیادی دارند، خربزه های سنگی/ طالبی ها، منبع سرشاری از ویتامین A می باشند، آنها دومین منبع از بهترین منابع تمامی میوه هایی می باشند که در این متن ذکر شده اند، با 3224 واحد بین المللی قابل ملاحظه ای در هر 100 گرم می باشند. علاوه بر این، سرو معمولی این خوراکی که حدوداً نیمی از نیاز روزانه ی ویتامین C یک فرد بالغ را برآورده می کند، آنها را منبع خیلی مناسبی از ویتامین C می سازد.
پرتقال
پرتقال
پرتقال
Citrus sinensis
فورم های نیایی جنگلی پرتقال های شیرین پیدا نشده است. قابلیت خوردن، همچون دسته ای در مرکبات گسترش یافت. پرتقال شیرین، یکی از بهترین ها می باشد. نخستین نگارش های تاریخی پرتقال، در نوشتجات چینی 4400 سال پیش می باشد.
با بوجود آمدن توافق زراعی و داد و ستد زمین و دریا بین اروپایی ها، دریای مدیترانه از جنوب غربی تا جنوب آسیا تا چین بزرگتر شد که موجب گسترش پرتقال در تمامی این مناطق شد. مکتشفان اسپانیایی و پرتقالی، در قرن های 15 و 16، پرتقال را به مستعمرات جهان جدید در جزایر کارائیب و آمریکای جنوبی بردند. اواخر، در قرن هجدهم، کشت مرکبات در فلوریدا پیش از این برقرار شده بود، و فقط وارد کالیفرنیا شد. پرتقال در قرن نوزدهم، توسط مهاجرنشینان بریتانیایی وارد استرالیا شد و و کمی بعد، از استرالیا وارد نیوزیلند شد.
البته امروزه، پرورش پرتقال تجارت بزرگی به حساب می آید و مقیاس وسیعی را شامل می شود. این باعث قیمت مناسب میوه برای مصرف کننده ها خواهد بود. پرتقال ها سفر خوبی دارند، می توان آنها را در محل خنکی انبار کرد تا قابلیت استفاده ی آنها را بالا ببریم. اکثر پرتقال ها عملاً مورد استفاده قرار می گیرند که از آنها آب پرتقال درست شود، و سایر محصولات در ازاء تنها حدود 20 درصد از محصولات ایالات متحده ی آمریکا، حداقل به بازار روز می روند.
تحقیقات در رابطه با پرورش پرتقال ادامه دارد، و یکی از جالب ترین پیشرفت های بوجود آمده، افزایش شمار پرتقال های خونی می باشد که پرورش داده می شوند. منطقی خواهد بود که گمان کنیم که آنها مقدار آنتی اکسیدان بیشتری خواهند داشت.
یک پرتقال، حدود 20 درصد از نیاز روزانه ی folate یک فرد بالغ را برآورده می کند، بعلاوه، منبع سرشاری از ویتامین C می باشد. یک پرتقال، درست بیش از مقدار خوراک کامل روزانه ی توصیه شده ی ایالات متحده را تأمین می کند ( 60 میلی گرم برای هر بزرگسال ).
پرتقال ها دارای مواد دارویی گیاهی طبیعی به نام مونو ترپن ها در پوست خود می باشند که هم سلولها را در برابر سرطانی شدن حفظ می کنند، و در مقابله و مبارزه با سرطانهای موجود کمک می کند. حداقل، نظرباینکه این امر روی موشهای آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما دلیلی مبنی بر تصور اینکه، این مواد دارویی در انسان مؤثر نخواهند بود، وجود ندارد. یک مونو ترپن، d-limonene، شامل بیش از 90 درصد چربی در پوست پرتقال می باشد.
آزمایشات اخیر انجام شده روی میزان تأثیر آنتی اکسیدان های میوه های بازرگانی متعددی، پرتقال را در اثر بخشی علیه فرآیند های اکسیداتیو مضر در سلولها، در رده ی پنجم قرار داد. دانشمندان اخیراً بیوفلاونوئید های متعددی را از مرکبات شناسایی کرده اند که مانع برخی آنزیم های P450 سیتوکروم می شود. یک آنزیم سیتوکروم P450 1B1، می تواند دود سیگار، مواد ضد آفت و سایر مواد را در بدن انسان فعال کند تا سرطانزا بشوند.
پرتقال
پرتقال
Citrus sinensis
فورم های نیایی جنگلی پرتقال های شیرین پیدا نشده است. قابلیت خوردن، همچون دسته ای در مرکبات گسترش یافت. پرتقال شیرین، یکی از بهترین ها می باشد. نخستین نگارش های تاریخی پرتقال، در نوشتجات چینی 4400 سال پیش می باشد.
با بوجود آمدن توافق زراعی و داد و ستد زمین و دریا بین اروپایی ها، دریای مدیترانه از جنوب غربی تا جنوب آسیا تا چین بزرگتر شد که موجب گسترش پرتقال در تمامی این مناطق شد. مکتشفان اسپانیایی و پرتقالی، در قرن های 15 و 16، پرتقال را به مستعمرات جهان جدید در جزایر کارائیب و آمریکای جنوبی بردند. اواخر، در قرن هجدهم، کشت مرکبات در فلوریدا پیش از این برقرار شده بود، و فقط وارد کالیفرنیا شد. پرتقال در قرن نوزدهم، توسط مهاجرنشینان بریتانیایی وارد استرالیا شد و و کمی بعد، از استرالیا وارد نیوزیلند شد.
البته امروزه، پرورش پرتقال تجارت بزرگی به حساب می آید و مقیاس وسیعی را شامل می شود. این باعث قیمت مناسب میوه برای مصرف کننده ها خواهد بود. پرتقال ها سفر خوبی دارند، می توان آنها را در محل خنکی انبار کرد تا قابلیت استفاده ی آنها را بالا ببریم. اکثر پرتقال ها عملاً مورد استفاده قرار می گیرند که از آنها آب پرتقال درست شود، و سایر محصولات در ازاء تنها حدود 20 درصد از محصولات ایالات متحده ی آمریکا، حداقل به بازار روز می روند.
تحقیقات در رابطه با پرورش پرتقال ادامه دارد، و یکی از جالب ترین پیشرفت های بوجود آمده، افزایش شمار پرتقال های خونی می باشد که پرورش داده می شوند. منطقی خواهد بود که گمان کنیم که آنها مقدار آنتی اکسیدان بیشتری خواهند داشت.
یک پرتقال، حدود 20 درصد از نیاز روزانه ی folate یک فرد بالغ را برآورده می کند، بعلاوه، منبع سرشاری از ویتامین C می باشد. یک پرتقال، درست بیش از مقدار خوراک کامل روزانه ی توصیه شده ی ایالات متحده را تأمین می کند ( 60 میلی گرم برای هر بزرگسال ).
پرتقال ها دارای مواد دارویی گیاهی طبیعی به نام مونو ترپن ها در پوست خود می باشند که هم سلولها را در برابر سرطانی شدن حفظ می کنند، و در مقابله و مبارزه با سرطانهای موجود کمک می کند. حداقل، نظرباینکه این امر روی موشهای آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما دلیلی مبنی بر تصور اینکه، این مواد دارویی در انسان مؤثر نخواهند بود، وجود ندارد. یک مونو ترپن، d-limonene، شامل بیش از 90 درصد چربی در پوست پرتقال می باشد.
آزمایشات اخیر انجام شده روی میزان تأثیر آنتی اکسیدان های میوه های بازرگانی متعددی، پرتقال را در اثر بخشی علیه فرآیند های اکسیداتیو مضر در سلولها، در رده ی پنجم قرار داد. دانشمندان اخیراً بیوفلاونوئید های متعددی را از مرکبات شناسایی کرده اند که مانع برخی آنزیم های P450 سیتوکروم می شود. یک آنزیم سیتوکروم P450 1B1، می تواند دود سیگار، مواد ضد آفت و سایر مواد را در بدن انسان فعال کند تا سرطانزا بشوند.
کیوی
کیوی
کیوی
Actinidia deliciosa, A. chinensis, A. arguta
کیوی مختص آسیای شرقی می باشد، جایی که در آنجا حدود 40 گونه از کیوی وجود دارد. برخی بی مزه، برخی شیرین، برخی تند، برخی به اندازه ی گیلاس، و برخی هم به اندازه ی میوه های بازرگانی درجه پائین می باشند. مردم همیشه این میوه ها را برداشت می کردند، و در قسمت هایی از روسیه، حداقل یک کیوی مقاوم به سرما، Actinidia kolomikta، هنوز از جنگل های درختان سوزنی برگ برداشت می شود. مقدار ویتامین C، بین گونه ها و همچنین بین گیاهان منفرد یا منحصر بفرد در یک گونه، متفاوت می باشد. برخی از معمول ترین کیوی های جنگلی، مخصوصاً Actinidia kolomikta، A. arguta، و A. chinensis، مقادیر قابل توجهی از ویتامین C را دارا می باشند.
تجارتی کردن کیوی با گوشت میوه ی سبز ( A. deliciosa )، علی رغم کیفیت نگهداری عالی آن و مقاومت در برابر ضربه دیدگی، به کندی صورت گرفت. هیئت اعزامی بریتانیایی، بذر را به یک باغبان نیوزیلندی که نخستین بار در سال 1910 گیاه را مثمر کرد، فرستادند.
هیبرید های جدید بین گونه های متعدد، در فرانسه، کانادا، ایالات متحده، و نیوزیلند بوجود آمد. همانگونه که این ها موجود می باشند، انتظار می رود که به کیوی های به اندازه ی انگور، کیوی های قرمز، کیوی های با گوشت میوه ی زرد، و شاید به کیوی های حاوی ویتامین C، حتی خیلی عالی تر از واریته های Hayward کنونی نگریسته شود. این بخاطر یک گونه ی جنگلی به نام A. eriantha می باشد، گفته شده که 1000 میلی گرم ویتامین C، در هر 100 گرم از گوشت میوه موجود می باشد. متأسفانه، A.eriantha، گذشته از این، خیلی خوش طعم نمی باشد. یک کیوی با گوشت میوه ی زرد جدیدی در سال 2000 روانه ی سرتاسر جهان شد، این میوه نزدیک به 100 میلی گرم ویتامین C در هر میوه را دارا می باشد که واقعاً فوق العاده و استثنائی می باشد.
کیوی ها یکی از خوراکی های با تراکم تغذیه ای بالا می باشند. غلظت های بالاتری از ویتامین ها و کانیها در هر کالری، نسبت به اکثرمیوه های دیگر دارند. مهمتراز همه، شاید، یک کیوی حدود 115 درصد از USRDA را برای ویتامین C تأمین کند. کیوی ها منبع فوق العاده ای از این ویتامین می باشند. ویتامین C می تواند تا حد زیادی توانایی بدن ما را در جذب و استفاده از آهن بهبود دهد، و یک کیوی حدود 2 درصد از USRDA را برای آهن دارا می باشد.
یک میوه همچنین در حدود 14 درصد از نیاز folate ( B کمپلکس، اسید فولیک ) روزانه ی افراد بالغ را آزاد می کند. بر فرض بهترین منابع folate، سبزیجات یا گیاهان برگ دار سبز، نوعاً 50 درصد از folate خودشان را به هنگام پخت و پز از دست می دهند. Folate کیوی ( معمولاً بدون پخت و پز خورده می شود )، با ارزش تر از آن است که نخست ظاهر می شود.
محتوی پتاسیم، چهارمین چیز وافر هر میوه ی خانگی می باشد ( 332 میلی گرم در هر 100 گرم ). محتوی کلسیمی یک کیوی، از قرار 25/2 درصد میزان مجاز روزانه ی توصیه شده ی ایالات متحده، خیلی زیاد نمی باشد، ولی بیش از همه ی میوه ها، به استثنای اندکی از آنها می باشد. مقادیر عناصر غذایی کم مصرف کروم که در تغذیه ی انسان مورد نیاز است، محرز و ثابت نشده است ( کروم نقشی در ضربان قلب، و بکار بردن کربو هیدرات در بدن دارد. آن ممکن است عاملی در جلوگیری از دیابت و بیماریهای قلبی باشد ). یک کیوی، بطور متوسط 17/0 میلی گرم از کروم را دارا می باشد. در حالی که کیوی ها نظر باینکه دارای مقادیر مفیدی از ویتامین E می باشند، این ویتامین در بذر های ریز موجود می باشد.
بطور قابل توجهی، مطالعات اخیر روی اثر بخشی آنتی اکسیدان های میوه های تجاری متعددی، کیوی تازه را در اثر بخشی علیه فرآیند های اکسیداتیو مضر در سلولها، در رده ی هشتم قرار داد.
یک کیوی در حدود 5/1 گرم از فیبر خام ، و چندین برابر از همان مقدار از فیبر مربوط به رژیم غذایی را ( صمغ، پکتین و ... ) داراست که آنرا بطور استثنائی، منبع فیبری ممتازی می سازد. فیبر ها در سلامت روده و از بین بردن سم در روده ها مؤثر می باشند.
کیوی
کیوی
Actinidia deliciosa, A. chinensis, A. arguta
کیوی مختص آسیای شرقی می باشد، جایی که در آنجا حدود 40 گونه از کیوی وجود دارد. برخی بی مزه، برخی شیرین، برخی تند، برخی به اندازه ی گیلاس، و برخی هم به اندازه ی میوه های بازرگانی درجه پائین می باشند. مردم همیشه این میوه ها را برداشت می کردند، و در قسمت هایی از روسیه، حداقل یک کیوی مقاوم به سرما، Actinidia kolomikta، هنوز از جنگل های درختان سوزنی برگ برداشت می شود. مقدار ویتامین C، بین گونه ها و همچنین بین گیاهان منفرد یا منحصر بفرد در یک گونه، متفاوت می باشد. برخی از معمول ترین کیوی های جنگلی، مخصوصاً Actinidia kolomikta، A. arguta، و A. chinensis، مقادیر قابل توجهی از ویتامین C را دارا می باشند.
تجارتی کردن کیوی با گوشت میوه ی سبز ( A. deliciosa )، علی رغم کیفیت نگهداری عالی آن و مقاومت در برابر ضربه دیدگی، به کندی صورت گرفت. هیئت اعزامی بریتانیایی، بذر را به یک باغبان نیوزیلندی که نخستین بار در سال 1910 گیاه را مثمر کرد، فرستادند.
هیبرید های جدید بین گونه های متعدد، در فرانسه، کانادا، ایالات متحده، و نیوزیلند بوجود آمد. همانگونه که این ها موجود می باشند، انتظار می رود که به کیوی های به اندازه ی انگور، کیوی های قرمز، کیوی های با گوشت میوه ی زرد، و شاید به کیوی های حاوی ویتامین C، حتی خیلی عالی تر از واریته های Hayward کنونی نگریسته شود. این بخاطر یک گونه ی جنگلی به نام A. eriantha می باشد، گفته شده که 1000 میلی گرم ویتامین C، در هر 100 گرم از گوشت میوه موجود می باشد. متأسفانه، A.eriantha، گذشته از این، خیلی خوش طعم نمی باشد. یک کیوی با گوشت میوه ی زرد جدیدی در سال 2000 روانه ی سرتاسر جهان شد، این میوه نزدیک به 100 میلی گرم ویتامین C در هر میوه را دارا می باشد که واقعاً فوق العاده و استثنائی می باشد.
کیوی ها یکی از خوراکی های با تراکم تغذیه ای بالا می باشند. غلظت های بالاتری از ویتامین ها و کانیها در هر کالری، نسبت به اکثرمیوه های دیگر دارند. مهمتراز همه، شاید، یک کیوی حدود 115 درصد از USRDA را برای ویتامین C تأمین کند. کیوی ها منبع فوق العاده ای از این ویتامین می باشند. ویتامین C می تواند تا حد زیادی توانایی بدن ما را در جذب و استفاده از آهن بهبود دهد، و یک کیوی حدود 2 درصد از USRDA را برای آهن دارا می باشد.
یک میوه همچنین در حدود 14 درصد از نیاز folate ( B کمپلکس، اسید فولیک ) روزانه ی افراد بالغ را آزاد می کند. بر فرض بهترین منابع folate، سبزیجات یا گیاهان برگ دار سبز، نوعاً 50 درصد از folate خودشان را به هنگام پخت و پز از دست می دهند. Folate کیوی ( معمولاً بدون پخت و پز خورده می شود )، با ارزش تر از آن است که نخست ظاهر می شود.
محتوی پتاسیم، چهارمین چیز وافر هر میوه ی خانگی می باشد ( 332 میلی گرم در هر 100 گرم ). محتوی کلسیمی یک کیوی، از قرار 25/2 درصد میزان مجاز روزانه ی توصیه شده ی ایالات متحده، خیلی زیاد نمی باشد، ولی بیش از همه ی میوه ها، به استثنای اندکی از آنها می باشد. مقادیر عناصر غذایی کم مصرف کروم که در تغذیه ی انسان مورد نیاز است، محرز و ثابت نشده است ( کروم نقشی در ضربان قلب، و بکار بردن کربو هیدرات در بدن دارد. آن ممکن است عاملی در جلوگیری از دیابت و بیماریهای قلبی باشد ). یک کیوی، بطور متوسط 17/0 میلی گرم از کروم را دارا می باشد. در حالی که کیوی ها نظر باینکه دارای مقادیر مفیدی از ویتامین E می باشند، این ویتامین در بذر های ریز موجود می باشد.
بطور قابل توجهی، مطالعات اخیر روی اثر بخشی آنتی اکسیدان های میوه های تجاری متعددی، کیوی تازه را در اثر بخشی علیه فرآیند های اکسیداتیو مضر در سلولها، در رده ی هشتم قرار داد.
یک کیوی در حدود 5/1 گرم از فیبر خام ، و چندین برابر از همان مقدار از فیبر مربوط به رژیم غذایی را ( صمغ، پکتین و ... ) داراست که آنرا بطور استثنائی، منبع فیبری ممتازی می سازد. فیبر ها در سلامت روده و از بین بردن سم در روده ها مؤثر می باشند.
moslemonline
اخراجی موقت
سوال
سوال
میوه گواوا که با نام علمی psidium guajava چه نوع میوه ای هست
سوال
میوه گواوا که با نام علمی psidium guajava چه نوع میوه ای هست
میوه گواوا که با نام علمی psidium guajava چه نوع میوه ای هست
منظورتون عکس و قیافشه یا از لحاظ شفت و سته و... بودنش میپرسید ؟ یا اطلاعات گیاهشناسی ازش میخواید؟
moslemonline
اخراجی موقت
گواوا
گواوا
البته من خودم می شناسمش می خواستم از شما ها بپرسم از هر قسمتش یه چیزهای بگو مثلا ما کدوم منطقه ووغیره؟
گواوا
البته من خودم می شناسمش می خواستم از شما ها بپرسم از هر قسمتش یه چیزهای بگو مثلا ما کدوم منطقه ووغیره؟
متاسفانه اطلاعات گیاهشناسیم واسه این گیاه خیلی کمه. ما تو گاخونه دانشگاه ازش داشتیم . میوه اس سبز رنگه مثل گردو با همون پوست سبزش تقریبا .. گوشت میوه اش گلبهی رنگه ...دونه های ریزی هم وسطشه . میوه اش سته میشه با این حساب . مخصوص مناطق گرمسیریه ، البته دانشگاه محل تحصیل من یه نقطه سرد سیر بود ولی تو گلخونه خیلی خوب رشد کرده بود . فکر کنم اگه ایران بخواد بکاره باید مناطقی مثل چابهار و اون ورا کار کنن. فعلا همینا ازش یادم میاد ..
اگه چیزی تو نت پیدا کردم بعدا میزارم
اگه چیزی تو نت پیدا کردم بعدا میزارم
moslemonline
اخراجی موقت
گواوا
گواوا
خوب يه چيزهاي سطحي از اون مي دوني
تلاشتو بيشتر كن
هر موقع لازم بود بگو تا مفصل تر توضيح بدم
گواوا
خوب يه چيزهاي سطحي از اون مي دوني
تلاشتو بيشتر كن
هر موقع لازم بود بگو تا مفصل تر توضيح بدم
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
بحث درباره هنداونه آناناسی | میوه کاری | 12 | |
|
آموزش کاشت میوه اژدها و پاپایا | میوه کاری | 0 | |
|
بحثهای علمی و تجربی (میوه کاری) | میوه کاری | 12 | |
|
لیمو ترش...میوه ای بسیار مفید | میوه کاری | 1 | |
|
چه میوه هایی که میشه تو گلدون کشت کرد... | میوه کاری | 2 |