توسعه شهری مبتنی بر ترکیب کاربری‌ها؛ مروری بر ادبیات دانشگاهی آن در ایران

هدیه.

مدیر تالار مهندسی شهرسازی
مدیر تالار
رسول فرجام ، محمد سلیمانی


چکیده

توسعه شهری مبتنی بر ترکیب کاربری¬ها دو سه دهه¬ای است که به یکی از مهمترین پارادایم¬های برنامه‌ریزی شهری در کشورهای آمریکای شمالی و اروپایی تبدیل شده¬است. این رویکرد از بین مفاهیم جدید توسعه¬ شهری نظیر نوشهرگرایی, توسعه پایدار, ارتقاء رقابت پذیری کاربری¬های شهری و رشد هوشمند شهری, تولید شده است. با نگاهی به طرح¬های توسعه شهری که برای بسیاری از شهرهای کشور به ویژه کلان شهرها تهیه شده است می¬توان اذعان نمود که تبیین نظری و متدولوژیک این پارادایم در ادبیات دانشگاهی توسعه شهری ایران بسیار کمرنگ بوده است. همین موضوع, با هدف مشخص نمودن جایگاه رویکرد مذکور در ادبیات برنامه¬ریزی و توسعه شهری کشور و تبیین زمینه¬های بومی سازی آن, مبنای مسأله شناسی این مقاله را تشکیل داده است. برای این منظور اجزاء و محتوای 135 مقاله فارسی که در زمینه برنامه-ریزی و توسعه شهری تهیه و به چاپ رسیده¬اند, از طریق روش تحقیق توصیفى-تحلیل محتوا و به کمک نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که جایگاه رویکرد جدید ترکیب کاربری¬های شهری در ادبیات دانشگاهی ایران بسیار نوپاست و به تازگی در کانون توجهات قرار گرفته است. همچنین پژوهشگران و گروه¬های درگیر در مسائل برنامه¬ریزی و توسعه شهری, تا کنون سهم متفاوت اما ناچیزی در توسعه ادبیات این رویکرد در داخل داشته¬اند و بیشترین سهم در این خصوص مربوط به پژوهشگران شهرساز و بعد جغرافی¬دانان بوده است. تحلیل محتوای مقالات به روشنی آشکار ساخت که بیشتر پژوهشگران اگرچه به طور مستقیم به مباحث مربوط به رویکرد توسعه شهری مبتنی بر اختلاط کاربری نپرداخته¬اند اما از لابلای مطالب آنها می¬توان ضرورت به کار گیری رویکرد توسعه مذکور را در نظام برنامه-ریزی و توسعه شهری کشور پیدا نمود.
 

پیوست ها

  • af_22232222dr soleyma.pdf
    290.3 کیلوبایت · بازدیدها: 1
بالا