برترین‌ها: معمولا اگر خواننده‌ای چند سال متوالی به این حرفه بپردازد حتما در آثارش کاری درباره بهار یا عید نوروز خوانده. این موضوع شامل همه خواننده‌هایی که می‌شناسیم می‌شود. اما درصد زیادی از این آثار برای همان مدت محدود هیت می‌شوند و سال بعد کاری دیگر جایش را می‌گیرد. در این مطلب، اما قصدمان این است به قطعاتی با محوریت نوروز بپردازیم. آن‌هایی که از همه بیشتر دوستشان داریم و هیچوقت از یادمان نمی‌رود و هر سال سراغشان را می‌گیریم تا دوباره خاطراتمان از بهار را با آن‌ها زنده کنیم.
«ارباب خودم» مرتضی احمدی
قدیمی، شیرین و ماندگار
ترانه‌ای بسیار قدیمی که مورخان آن را از ترانه‌های فولک تهرانی می‌دانند و سالیان سال است تیتراژ آغازین هر عید نوروز است. معمولا از زبان حاجی فیروز‌های در کوچه و خیابان شنیده می‌شد و نام‌هایی همچون «حاجی فیروز» یا «بشکن بشکن» هم دارد. خواننده‌های قدیمی و جدید بسیاری هم در اشکال مختلف آن را بازخوانی کردند، اما بدون حرف پیش و پس مرتضی احمدی بهترین آن‌ها است. احمدی به کلاسیک‌ترین شکل ممکن این اثر را در آلبوم «تهرون قدیم ۴» گنجانده است.
گویی اولین حاجی فیروزی است که آن را در کوی و برزن اجرا کرده و باقی حاجی فیروز‌ها از روی او کپی کرده اند. ترانه چند پاره است و قسمت‌هایی از آن را از زبان هیچ حاجی فیروزی تا به حال نشنیده ایم. او با صدای گرم و تسلط ویژه اش روی این گویش اشعاری شکسته را روی ضرب تمبک می‌خواند و در نهایت هر جنبنده‌ای را به حرکت وا می‌دارد. یکی از نکات این شعر‌های تکه پاره غمی است که در آن موج می‌زند.
ترانه فولک «ارباب خودم» هیچ نقطه روشنی در خود ندارد و تنها از رنج نهفته اش با زبانی ریتمیک روایت می‌کند. آنقدر ریتمیک که شاید کسی به ترانه‌ها و مفهوم طنزآمیز آن اهمیت ندهد و شاید بیراه نباشد اگر بگوییم طنز ماجرا هم در همین است. مرتضی احمدی تا پیش از پر کشیدنش بسیاری از ترانه‌های فولک تهران را در چند آلبوم برای ما به یادگار گذاشت و بدون هیچ ادعایی ترانه‌های فولک تهران را به بهترین نحو در تاریخ ثبت کرد.
برترین ها
«ارباب خودم» مرتضی احمدی
قدیمی، شیرین و ماندگار
ترانه‌ای بسیار قدیمی که مورخان آن را از ترانه‌های فولک تهرانی می‌دانند و سالیان سال است تیتراژ آغازین هر عید نوروز است. معمولا از زبان حاجی فیروز‌های در کوچه و خیابان شنیده می‌شد و نام‌هایی همچون «حاجی فیروز» یا «بشکن بشکن» هم دارد. خواننده‌های قدیمی و جدید بسیاری هم در اشکال مختلف آن را بازخوانی کردند، اما بدون حرف پیش و پس مرتضی احمدی بهترین آن‌ها است. احمدی به کلاسیک‌ترین شکل ممکن این اثر را در آلبوم «تهرون قدیم ۴» گنجانده است.
گویی اولین حاجی فیروزی است که آن را در کوی و برزن اجرا کرده و باقی حاجی فیروز‌ها از روی او کپی کرده اند. ترانه چند پاره است و قسمت‌هایی از آن را از زبان هیچ حاجی فیروزی تا به حال نشنیده ایم. او با صدای گرم و تسلط ویژه اش روی این گویش اشعاری شکسته را روی ضرب تمبک می‌خواند و در نهایت هر جنبنده‌ای را به حرکت وا می‌دارد. یکی از نکات این شعر‌های تکه پاره غمی است که در آن موج می‌زند.
ترانه فولک «ارباب خودم» هیچ نقطه روشنی در خود ندارد و تنها از رنج نهفته اش با زبانی ریتمیک روایت می‌کند. آنقدر ریتمیک که شاید کسی به ترانه‌ها و مفهوم طنزآمیز آن اهمیت ندهد و شاید بیراه نباشد اگر بگوییم طنز ماجرا هم در همین است. مرتضی احمدی تا پیش از پر کشیدنش بسیاری از ترانه‌های فولک تهران را در چند آلبوم برای ما به یادگار گذاشت و بدون هیچ ادعایی ترانه‌های فولک تهران را به بهترین نحو در تاریخ ثبت کرد.
برترین ها