در طول تاریخ مواد طبیعی همواره به عنوان پوشش های گرمایی برای محافظت انسان ها در برابر سرما مورد استفاده قرار می گرفتند، موادی مانند پوست حیوانات، پر پرندگان، پشم، کتان، کاه و حتی موی انسان.
انسان های اولیه از این مواد برای گرم نگه داشتن خودشان استفاده می کردند و از سنگ و چوب و دیگر مصالح، پناهگاهایی برای محافظت از خود در برابر گرما و سرما می ساختند. در طول قرن ها موادی که برای ساخت ساختمان ها استفاده می شد از مصالح موجود در همان اقلیم آب و هوایی بودند و ساختمان ها به نحوی طراحی می شدند که بهترین سازگاری را با محیط اطراف داشته باشند. برای مثال مصریان باستان از خاک به عنوان عایق حرارتی ساختمان ها استفاده می کردند و در روزهای گرم تابستان در اتاق های زیر زمینی و سرداب ها اقامت می کردند.
مورخان عقیده دارند که رومیان و یونانیان برای اولین بار آزبست (پنبه نسوز) را کشف کردن و بخاطر مقاومتش در برابر آتش و گرما از آن استفاده های بیشماری کردند. رومیان از چوب پنبه نیز به عنوان عایق حرارتی در کفشاهایشان برای گرم کردن پاها استفاده کردند.
یکی از تاریخ دانان رومی قرن اول، چوب پنبه را به عنوان یک عایق حرارتی نام برده است که در عایق کاری سقف ها کاربرد داشته است.
ساکنان اولیه اسپانیا با استفاده از پوست درخت بلوط خانه های سنگی خودشان را عایق کاری می کردند و بومیان آفریقای شمالی نیز از ترکیب چوب پنبه با خاک رس برای عایق کاری دیوار کلبه هایشان استفاده می کردند.
ایرانیان نیز از زمان های قدیم از کاه و خاک رس برای ساخت خانه های خود استفاده می کردند و دیوارها و سقف های با ضخامت بالا می ساختند تا خانه هایشان در تابستان خنک و در زمستان گرم باشد.
ساکنان آب های جنوبی آمریکا، کلبه هایشان را بوسیله جلبک های دریایی خشک شده می ساختند، فیبرهای توخالی این جلبک ها به عنوان عایق حرارتی عمل می کردند.
بومیان ساکن جزایر هاوایی برای اولین بار از فیبرهای معدنی برای عایق کاری کلبه هایشان استفاده کردند. این فیبرها از پسماندهای آتشفشانی به وجود می آمدند. گازهای فرار موجود در گدازه های آتش فشانی باعث به وجود آمده این فیبرها می شد.
عایق های حرارتی در ابتدای انقلاب صنعتی و در اواخر قرن نوزدهم با اهداف تجاری شکل گرفتند و تولید شدند. برای مثال عایق های حرارتی پتویی در سال 1891 توسط ساموئل کیت معرفی شدند، این نوع عایق پتویی از یک نوع پوشش حصیری که از نوعی گیاه دریایی درست می شد تشکیل شده که دو طرف آن با کاغذ کرافت پوشیده می شد.
عایق های پشم معدنی برای اولین بار در انگلیس و آمریکا برای عایق کاری لوله ها تولید شدند و پشم سنگ در سال 1897 توسط یک مهندس شیمی به نام هال تولید شد و در سال 1901 بصورت تجاری تولید گردید.
انسان های اولیه از این مواد برای گرم نگه داشتن خودشان استفاده می کردند و از سنگ و چوب و دیگر مصالح، پناهگاهایی برای محافظت از خود در برابر گرما و سرما می ساختند. در طول قرن ها موادی که برای ساخت ساختمان ها استفاده می شد از مصالح موجود در همان اقلیم آب و هوایی بودند و ساختمان ها به نحوی طراحی می شدند که بهترین سازگاری را با محیط اطراف داشته باشند. برای مثال مصریان باستان از خاک به عنوان عایق حرارتی ساختمان ها استفاده می کردند و در روزهای گرم تابستان در اتاق های زیر زمینی و سرداب ها اقامت می کردند.
مورخان عقیده دارند که رومیان و یونانیان برای اولین بار آزبست (پنبه نسوز) را کشف کردن و بخاطر مقاومتش در برابر آتش و گرما از آن استفاده های بیشماری کردند. رومیان از چوب پنبه نیز به عنوان عایق حرارتی در کفشاهایشان برای گرم کردن پاها استفاده کردند.
یکی از تاریخ دانان رومی قرن اول، چوب پنبه را به عنوان یک عایق حرارتی نام برده است که در عایق کاری سقف ها کاربرد داشته است.
ساکنان اولیه اسپانیا با استفاده از پوست درخت بلوط خانه های سنگی خودشان را عایق کاری می کردند و بومیان آفریقای شمالی نیز از ترکیب چوب پنبه با خاک رس برای عایق کاری دیوار کلبه هایشان استفاده می کردند.
ایرانیان نیز از زمان های قدیم از کاه و خاک رس برای ساخت خانه های خود استفاده می کردند و دیوارها و سقف های با ضخامت بالا می ساختند تا خانه هایشان در تابستان خنک و در زمستان گرم باشد.
ساکنان آب های جنوبی آمریکا، کلبه هایشان را بوسیله جلبک های دریایی خشک شده می ساختند، فیبرهای توخالی این جلبک ها به عنوان عایق حرارتی عمل می کردند.
بومیان ساکن جزایر هاوایی برای اولین بار از فیبرهای معدنی برای عایق کاری کلبه هایشان استفاده کردند. این فیبرها از پسماندهای آتشفشانی به وجود می آمدند. گازهای فرار موجود در گدازه های آتش فشانی باعث به وجود آمده این فیبرها می شد.
عایق های حرارتی در ابتدای انقلاب صنعتی و در اواخر قرن نوزدهم با اهداف تجاری شکل گرفتند و تولید شدند. برای مثال عایق های حرارتی پتویی در سال 1891 توسط ساموئل کیت معرفی شدند، این نوع عایق پتویی از یک نوع پوشش حصیری که از نوعی گیاه دریایی درست می شد تشکیل شده که دو طرف آن با کاغذ کرافت پوشیده می شد.
عایق های پشم معدنی برای اولین بار در انگلیس و آمریکا برای عایق کاری لوله ها تولید شدند و پشم سنگ در سال 1897 توسط یک مهندس شیمی به نام هال تولید شد و در سال 1901 بصورت تجاری تولید گردید.