تأثیرات سوء انتشار استایرین بر روی سلامتی

[P O U R I A]

برای تولید کامپوزیت های پایه پلیمری، استایرین بیشتر از دیگر مواد شیمیایی مورد توجه قرار گرفته است. این ماده شیمیایی از گاز طبیعی خوراک واحدهای پتروشیمی تولید میشود و یکی از اجرای اصلی تشکیل دهنده پلی استایرین (هیدروکربن مایع که از مشتقات نفتی است)، اکریلونیتریل بوتادین استایرین، رنگ و لاستیک مصنوعی میباشد. البته در صنعت کامپوزیت نیز از استایرین برای تولید موادی نظیر پلی استایرین منبسط شونده و استایرین اکریلونیتریل استفاده میشود. لازم به ذکر است که مواد مذکور در تولید مغزی فومی و رزین پلی استر غیراشباع به کار میروند. 40% وزن رزین پلی استر غیراشباع را استایرین تشکیل میدهد و هنگام پخت این رزین، استایرین زنجیر ه های پلیمری را به یکدیگر متصل میکند.

بعد از پلی استایرین، رزین پلی استر غیر اشباع بزرگترین بازار مصرف استایرین محسوب میگردد. در صنعت کامپوزیت نیز رزین پلی استر غیر اشباع از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. پلی استر در مقابل خوردگی از خود مقاومت زیادی نشان میدهد و از استحکام بالایی برخوردار میباشد به همین علت در تولید قایق، سرویس های بهداشتی از جنس مرمر، وان و ظرفشویی از جنس گرانیت مصنوعی، بتن پلیمری و غیره مورد استفاده قرار میگیرد. هنوز هم بیشتر محصولات کامپوزیتی، نظیر قایق های کامپوزیتی، به روش قالبگیری باز تولید میشوند. به عبارت دیگر رزین به وسیله غلتک یا به وسیله پمپ اسپری روی قطعه اعمال میشود و در نتیجه سرعت انتشار استایرین در هوا افزایش میابد و از آنجا که این ماده بوی تندی دارد و برای دستگاه تنفس مضر میباشد، دولت و سازمان های نظارتی به افرادی که در کارگاه کامپوزیت کار میکنند، توصیه میکنند که با رعایت نکات ایمنی مراقب سلامتی خود باشند.

از دهه 1980 میلادی، چندین سازمان دولتی، ملی و بین المللی تأثیرات استایرین بر روی سلامتی افراد را بررسی کردند و اعلام کردند که با رعایت نکات ایمنی، این ماده برای افراد خطر جدی به همراه ندارد. با این وجود در سال 2004 میلادی، به دست اندر کاران برنامه ملی سم شناسی آمریکا که تحت نظارت وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا فعالیت میکنند، پیشنهاد شد که در مورد تاثیر استایرین بر روی سلامت افراد تحقیقاتی انجام دهند. نتیجه تحقیقات مذکور این بود که در سال 2011 میلادی در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا ،استایرین به عنوان یک ماده سرطان زا معرفی شد. گزارش مذکور که به دستور کنگره آمریکا برای وزیر بهداشت و خدمات انسانی آمریکا تهیه شد، یک گزارش علمی است و ملاکی بر تأمین سلامت عمومی میباشد. در گزارش مذکور عوامل، موداد و ترکیبات سرطان زا و محیطهایی که به دلیل وجود این مواد در معرض خطر قرار میگیرند، مشخص شده است . به همین دلیل صنایع شیمیایی و انجمن تولیدکنندگان کامپوزیت آمریکا از دولت و وزیر بهداشت و خدمات انسانی این کشور درخواست کردند که نام استایرین را از این گزارش حذف نمایند. اما برنامه ملی سم شناسی آمریکا (NTP) نه تنها نام اسنایرین را از گزارش حذف نکرد، بلکه برای استفاده از استایرین محدویت بیشتری نیز قائل شد. شرکتهای بیمه هم گزارش مربوط به مواد سرطان زا را دستاویزی قرار داده اند تا با استناد به آن افزایش حق بیمه یا قطع فرانشیز محصولاتی که نام آنها در این گزارش آمده است را توجیه کنند. به این ترتیب گزارش مربوط به مواد سرطان زا، تولیدکنندگان کامپوزیت را از لحاظ اقتصادی با مشکل مواجه خواهد کرد.


خواص شیمیایی استایرین
استایرین که با نام های اتینیل بنزن و وینیل بنزن نیز شناخته میشود، یک ترکیب آلی است که در سال 1831 میلادی برای اولین بار از صمغ بالسا مشتق شد. در سال 1925 میلادی نیز کشور آلمان استایرین را در مقیاس تجاری تولید نمود. در حال حاضر نیز سالانه 8/6 میلیون تن از این محصول در سراسر جهان تولید میگردد. پلی استایرین و رزین پلی استر غیر اشباع دو ماده ای هستند که به شدت به استایرین وابسته اند. در سال 1829 میلادی شرکت آی جی فارین (واقع در شهر لودویگ شافن آلمان) به کمک مقادیر فراوانی از استایرین که تازه به بازار آمده بود، پلی استایرین را تولید کرد. در سال 1847 میلادی نیز تجهیزات تولید رزین پلی استر غیر اشباع فراهم گردید، اما تا دهه 1930 میلادی این ماده به صورت انبوه تولید نشد. زیرا پیش از این زمان، کارخانه های جدید مواد شمیایی توسعه نیافته بودند و استایرین به وفور وارد بازار نشده بود. از دهه 1940 میلادی برای قالبگیری قطعات و سازه ها ی مختلف کامپوزیتی از رزین پلی استر غیر اشباع استفاده شد. استایرین به شدت قابل اشتعال است و هنگامیکه در معرض نور یا گرما قرار میگیرد، به راحتی پلیمریزه میشود. توضیح اینکه پلیمریزاسیون یک واکنش شیمیایی است که در آن مولکول های کوچک و ساده که اصطلاحاً مونومر نامیده میشوند، با یکدیگر پیوند برقرار کرده و مولکولی بزرگ با وزن مولکولی چندین برابر مولکول اولیه به وجود می آورند. استایرین از طریق پوست جذب میگردد اما بیشتر از راه تنفس وارد بدن میشود. در حال حاضر هیچ ماده شیمایی ارزان قیمتی وجود ندارد که بتواند مانند استایرین زنجیره های پلیمری رزین پلی استر غیر اشباع به استایرین وابسته باقی می ماند. 60 سال است ک از رزین پلی استر غیراشباع استفاده میشود و طی این مدت هزاران نفر از افرادی که در محیطهای آکنده از استایرین کار میکردند، تحت آزمایش قرار گرفتند تا معلوم شود که این ماده شیمایی روی آنها تأثیر نامطلوب گذاشته است یا خیر. با این بررسی ها دانشمندان به این نتیجه رسیدند که قرار گرفتن در محیطهایی که در معرض انتشار استایرین هستند، باعث بروز سرطان در انسان ها میشود.


منبع: نشریه موسسه کامپوزیت ایران

 

[P O U R I A]

محققانی که بر روی تأثیر استایرین بر روی سلامت انسان ها مطالعه کرده اند، طول مدت کار کردن در مجاورت استایرین و میزان تجمع این ماده بر حسب ppm (قسمت در میلیون یا وزن جسم حل شده بر حسب میلی گرم در یک لیتر محلول) را مقیاس تحقیقات خود قرار داده اند. چنین تحقیقاتی بر روی موش های صحرایی نیز انجام شد تا تأثیر استایرین بر روی سلامت حیوانات نیز بررسی شود. از آنجا که در تولید محصولات کامپویتی از روش قالبگیری رو باز استفاده میگردد، افرادی که در این بخش از صنعت کار میکنند، بیشتر از افراد شاغل در صنایع دیگر تحت تأثیر انتشار استایرین قرار میگیرند. از دهه 1940 الی اوایل دهه 1960 میلادی وجود ppm 200استایرین میزانی استاندارد تلقی می شد. پس از آنگه سیستم های تهویه کارآمدتری به بازار آمد و شیوه های حفاظت از دستگاه تنفس ارتقاء یافت، میزان مجاز استایرین هم پایین تر از میزان قبلی اعلام شد و در اروپا به 20 الی ppm100 و در آمریکا به ppm 50 رسید. طبق گزارش آژانس بین المللی تحقیقات بر روی سرطان (واقع در شهر لیون فرانسه)، میانگین انتشار استایرین در قالبگیری رو باز، 2 الی 3 برابر بیشتر از میانگین انتشار این ماده در فرآیند قالبگیری فشاری میباشد. بررسی های گوناگونی که در آمریکا و اروپا صورت گرفت، نشان داد افرادی که با پمپ اسپری ژلکوت کار میکنند بیشتر از افرادی که با غلتک ژلکوت را روی سطح کار اعمال میکنند، در معرض انتشار استایرین قرار دارند. طبق گزارش مذکور، برای جلوگیری از استنشاق بخارهای شیمیایی، استفاده از ماسک های تنفسی مناسب به طور قابل توجهی از جذب شدن استایرین به سیستم تنفسی افراد جلوگیری میکند اما به طورکامل مانع جذب این ماده نمیگردد.

در سال 1989 میلادی، اداره ایمنی و بهداشت شغلی آمریکا برای میزان مجاز انتشار استایرین استانداردی وضع نمود که بر اساس آن در طول 8 ساعت کاری انتشار ppm 50 استایرین را مجاز شمرده شده است. در سال 1992 میلادی دادگاه استیناف (هیئت رسیدگی مجدد) ایالات متحده آمریکا استاندارد مذکور را از درجه اعتبار ساقط نمود و مجدداً همان میزان ppm 100 که در سال 1989 میلادی تعیین شده بود، بعنوان مقدار مجاز انتشار استایرن تعیین شد. انستیتوی ملی ایمنی و سلامت شغلی وزارت بهداشت آمریکا میزان انتشار استایرین در کوتاه مدت را از ppm 50 تا ppm 100 بعنوان میزان مجاز انتشار، اعلام کرده است. در سال 1997 میلادی، صنعت کامپوزیت آمریکا از تولیدکنندگان این محصول خواست اجازه ندهند کارگران بیش از 8 ساعت در معرض ppm 50 استایرین منتشر شده کار کنند تا به عوارضی که استایرین بر سیستم عصبی بر جای میگذارد (نظیر خواب آلودگی)، دچار نشوند.

تحقیق بر روی سرطان زا بودن استایرین
کارگرانی که در کارخانه های تولید کامپوزیت و طبیعتاً تحت شرایط انتشار استایرین کار میکردند، از لحاظ ابتلا به سرطان مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد افراد مورد مطالعه طول مدتی که افراد در معرض انتشار استایرین قرار داشتند، تعداد افرادی که از بین جمعیت مورد مطالعه به دلیل ابتلا به سرطان جان باختند، تعداد افرادی که از بین جمعیت مورد مطالعه به علل دیگر عمر خود را از دست دادند، نوع سرطان در میان جمعیت مورد مطالعه و تعداد تلفات پیش بینی شده در میان جمعیت مورد مطالعه، در تحقیق مذکور آمده بود. دست اندرکاران تحقیق مذکور قصد داشتند که از لحاظ آماری بین انتشار استایرین و شیوع سرطان ارتباط روشنی بیابند، به همین دلیل متغیرهای فوق را اندازه گیری نمودند. به عبارت دیگر آنها میخواستند دریابندکه آیا میتوان شیوع سرطان در بین یک جمعیت را مستقیماً به قرار داشتن جمعیت مذکور در معرض انتشار استایرین نسبت داد یا خیر. محققان مذکور میخواستند بدانند در صورتیکه بتوان چنین نسبتی را برقرار کرد، فرد باید تا تا چه میزان در معرض انتشار استایرین قرار گرفته باشد تا به سرطان مبتلا گردد. در مورد سرطان تحقیقات فراوان و متنوعی انجام شده است که بیشترین آنها در آمریکا و اروپا بوده است. بین سالهای 1970 الی 1989 میلادی، آقای ایچ ای کواستاد به اتفاق همکاران خود در یک کارخانه تولیدکامپوزیت واقع در کشور دانمارک، بر روی 53،720 کارگر مرد و 10،798 کارگر زن تحقیقات جامعی انجام دادند و در صنعتی نظیر تولید کامپوزیت که شدیداً در معرض انتشار استایرین قرار دارد، شیوع سرطان را بررسی نمودند. در این مدت بین جمعیت مذکور 4،281 نفر از دنیا رفتند که علت مرگ 2،285 نفر از آنان سرطان بوده است. افراد مذکور به سرطان های سینه و مغز مبتلا شده بودند. بین سالهای 1964 الی 1970 میلادی، میزان انتشار استایرین سالانه ppm 180 بوده است اما بین سالهای 1976 الی 1988 میلادی این میزان به به ppm43 در سال کاهش یافت. آمار نشان میداد کارگرانی که بیش از 10 سال در معرض انتشار استایرین کار میکردند، به شدت در معرض خطر ابتلا به لوسمی قرار میگرفتند. اما کارگرانی که کمتر از یک سال از اشتغال آنها در محیط های مذکور میگذشت، با خطر کمتری روبرو بودند. با اطلاعاتی که جمع آوری شده بود، محققان کشور دانمارک نمیتوانستند به یقین ثابت کنندکه بین انتشار استایرین و شیوع سرطان ارتباط منطقی وجود داشته باشد.

آقای کوگه ویناس نیز به اتفاق همکاران خود در زمینه تأثیر انتشار استایرین بر شیوع سرطان تحقیقات مبسوطی انجام داده است. تحقیقات مذکور بین سال ها 1945 الی 1991 میلادی بر روی 40،688 کارگر شاغل در 600 کارخانه تولیدکامپوزیت انجام شد. لازم به ذکر است که کارخانه های مذکور در کشورهای دانمارک، فنلاند، نروژ، سوئد و انگلستان مستقر بودند. در این تحقیقات آمده است که طی مدت یاد شده 2،714 نفر از جمعیت مذکور جان خود را از دست دادند که 686 نفر از آنها به علت سرطان های ریه، غدد لنفاوی، سیستم هماتوپوئتیک (خون ساز)، کولون (روده بزرگ)، لوزه المعده مقعد، مغز و لوسمی جان باختند. در اوایل دهه 1960 میلادی میزان انتشار استایرین در کارخانه تولید کامپوزیت کشور دانمارک که به عنوان مرجع تحقیق انتخاب شده بود، عبارت بود از ppm 200 و در اواخر همان دهه این میزان به ppm100 تقلیل پیدا کرد و در اواخر دهه 1980 میلادی این میزان باز هم به ppm20 کاهش یافت. افزایش شیوع این بیماری ها در بین قشرهای دیگر مردم، محققان به این فکر انداخت که ممکن است بین انتشار استایرین و شیوع سرطان ارتباطی وجود نداشته باشد.
بین سالهای 1948 الی 1977 میلادی آقای وانگ و همکارانش به مدت شش ماه روی 15،826 کارگر زن و مرد که در یکی از سی کارخانه تولید کامپوزیت آمریکا فعالیت میکردند، تحقیقاتی انجام دادند. کارگران تا سال 1989 میلادی تحت پایش قرار گرفتند. طبق گزارش هایی که از این تحقیقات بر جای مانده است، مجموعاً 1628 نفر از افراد یادشده از دنیا رفتند که علت مرگ 425 نفر از آنها سرطان بوده است. این افراد بیشتر به بیماری هایی نظیر برونشیت (التهاب نایژه ها)، سرطان های ریه، روده بزرگ، غدد لنفاوی، سیستم هماتوپوئتیک (خون ساز)، لوز المعده سینه، لوسمی و سرطان سیستم عصبی مرکزی (شامل مغز و نخاع) مبتلا شدند.
یکی از متخصصان بیماری های واگیر در دانشگاه آلاباما (واقع در شهر بیرمنگام ایالات آلابامای آمریکا) به نام خانم دکتر الیزابت دلزل تحقیقاتی انجام داد که باعث شد در فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا، نام استایرین هم آورده شود. در این تحقیق استایرین به طور اختصاصی مورد مطالعه قرار نگرفته است، بلکه در آن کاربرد استایرین بوتادین در تولید لاستیک مصنوعی مورد بررسی قرار گرفته است. از سال 1943 الی 1991 میلادی 15،649 کارگر مرد که دست کم به مدت یک سال در یکی از هشت کارخانه تولیدی لاستیک مصنوعی آمریکا کار کرده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. میزان انتشار استایرین در محیط کار این افراد ،پایین تر از میانگین مجاز انتشار استایرین در یک کارخانه تولیدکامپوزیت بود.

با این وجود تحقیقات حاکی از آن بودکه بین انتشار استایرین و خطر ابتلا به سرطان خون ارتباط مستقیمی وجود دارد. از سوی دیگر وجود بوتادین 1،3 منتشر شده در کارخانه مذکور باعث شد که نتوان به طور قطع نظر داد که آیا استایرین موجب بروز سرطان خون در افراد شده است یا بوتادین؟ به همین منظور روی موش معمولی و موش صحرایی آزمایش هایی انجام شد. به این ترتیب که مقداری بوتادین و استایرین به غذای این موجودات اضافه شد و مقداری نیز در هوای مجاور آنها منتشر شد تا از طریق استنشاق وارد بدن آنها گردد. اطلاعات به دست آمده حاکی از آن بود که بوتادین و استایرینی که از طریق غذا جذب بدن این موجودات شده بود باعث پیشرفت سرطان می شد. اما در موش های نر و ماده ای که بخار استایرین را استنشاق کرده بودند، سرطان ریه به طور چشمگیری افزایش داشت. در آمریکا و اروپا افراد زیادی تحت آزمایش های مذکر و آزمایش های مشابه قرار گرفتند اما نتایج آزمایش در این دو قسمت از جهان با هم متفاوت بود.



منبع: نشریه موسسه کامپوزیت – شماره 45

 

[P O U R I A]

قبل از اینکه نام یک ماده شیمیایی در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا آورده شود، برنامه ملی سم شناسی آمریکا (NTP) خطرناک بودن آن را تأیید میکند. سپس برنامه مذکور طی مراحل پیچیده به جمع آوری اطلاعاتی می پردازد که بر اساس آن اطلاعات، اثرات زیان بار ماده شیمایی مذکور روی سلامتی انسان ها و سایر جانداران مشخص میگردد. سرطان زا بودن استایرین نیز به همین ترتیب تأیید شد. در این مورد نیز برنامه ملی سم شناسی آمریکا از متخصصان مواد شیمیایی کمک گرفت و پس از جمع آوری شدن اطلاعات علمی، در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا از استایرین به عنوان یک ماده شیمیایی خطرناک یاد شد.
از سال 1980 میلادی که اولین گزارش مربوط به مواد سرطان زا منتشر شد، نام 240 ماده شیمیایی خطرناک دیگر به فهرست مذکور اضافه گشته است و سه ماده شیمایی دیگر نیز به عنوان مواد خطرناک شناخته شده اند اما نام آنها در این فهرست نیامده است. خانم دکتر روث لون، مدیر برنامه ملی سم شناسی آمریکا اظهار داشت:"هرگاه یک ماده شیمایی به برنامه ملی سم شناسی آمریکا معرفی میشود، این ماده به فهرست یاد شده اضافه میگردد و برنامه ملی سم شناسی آمریکا آخرین فهرست را به وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا ارائه میدهد تا این وزارتخانه بررسی کند که آیا ماده شیمیایی وجود دارد که نام آن در فهرست وزارت بهداشت از قلم افتاده باشد. به گفته دکتر لون، برنامه ملی سم شناسی آمریکا از روی اطلاعاتی که متخصصان مواد شیمیایی ارائه میدهند نام مواد شیمیایی خطرناک را در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا درج میکند، در صورتیکه برنامه ملی سم شناسی آمریکا نام یک ماده شیمیایی را در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا درج کند، آن ماده حتماً عامل مواد سرطان در انسان خواهد بود و اگر آن ماده یکی از ترکیبات دارای استایرین باشد، منطق حکم میکند که در انسان باعث بروز سرطان شود، هر چند که نام آن در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا نیامده باشد. طبق برنامه ملی سم شناسی آمریکا، باید شواهدی موجود باشد تا بتوان "منطقاً حکم داد" یک ماده در انسان باعث بروز سرطان میشود یا خیر. این شواهد نیز از مطالعه بر روی افراد مبتلا به سرطان به دست می آید. یا این شواهد بروز سرطان در افرادی که با مواد شیمیای خطرناک در تماس بوده اند، مستدل خواهد بود. با این وجود گزینه هایی نظیر شانس ابتلا به سرطان، تعصب داشتن نسبت به بیماری سرطان، اشتباه کردن در مورد علائم سرطان را نیز نمی توان نادیده انگاشت زیرا این موارد نیز روی داوری افراد در مورد سرطان زا بودن برخی مواد تأثیر گذار خواهد بود. به علاوه مواردی از تومورهای بدخیم و/ یا خوش خیم در حیوانات آزمایشگاهی دیده شده است که به علت تماس با مواد شیمیایی ایجاد میگردند.

شیوع غیر عادی این سرطان ها به محل بافت سلولی، نوع تومور یا به سن افراد درگیر این بیماری بستگی دارد. عامل ایجاد سرطان از راه مکانیزم هایی وارد عمل میشود که انسان ها را بیشتر از جانداران دیگر مبتلا میکند. اگرچه برنامه ملی سم شناسی آمریکا برای معرفی یک ماده شیمایی به عنوان یک ماده سرطان زا معیارهای خاصی را رعایت میکند و دانشمندان و تحلیلگران این برنامه نیز با توجه به همین معیارها یک ماده را سرطان زا معرفی میکنند، اما همین افراد در مورد سرطان زا بودن مواد شیمیایی مختلف به نتایج متفاوتی می رسند. در همین ارتباط خانم دکتر لون اظهار داشت:"برنامه ملی سم شناسی آمریکا برای معرفی یک ماده بعنوان یک عامل سرطان زا معیار از پیش تعیین شده ای ندارد و تمام معیارهای ما در مورد سرطان زا بودن یک ماده برا اساس اصول علمی استوار است". معیارهای برنامه ملی سم شناسی آمریکا برای آوردن نام استایرین در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا آنقدر زیاد است که نمی توان آنها را حتی به طور خلاصه هم شرح داد. خانم دکتر الیزابت دلزل در تحقیقاتی که راجع به استایرین و بوتادین انجام داد، به برنامه ملی سم شناسی آمریکا نیز استناد کرده است.
دکترکولستاد نیز در مطالعات خود روی سرطان خون، به همین برنامه استناد داشته است. به علاوه در تحقیقاتی که روی آسیب های وارد شده بر DNAموشها انجام گرفت و در بررسی علل سرطان ریه در این موجودات تأثیر مواد شیمیایی سرطان زایی که برنامه ملی سم شناسی آمریکا در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا تأکید کرده که فهرست مواد شیمیایی سرطان زا براساس شواهد محدودی تهیه شده است. به عبارت دیگر روی کارگرانی که در معرض انتشار استایرین قرار داشته اند تحقیقاتی صورت گرفته است و بر اساس نتایج این تحقیقات استایرین به عنوان یک عامل سرطان زا در انسان معرفی شده است. لازم به ذکر است که نتایج تحقیقات مذکور حاکی از آن بود که مرگ و میر در کارگارن مبتلا به سرطان غدد لنفاوی افزایش یافت، خطر آسیب دیدن DNA کارگران مذکور شدت یافت و گلبول های سفید افراد مذکور آسیب دیدند. در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا آمده است که مطالعاتی که در صنعت پلاستیک های تقویت شده صورت گرفته حاکی از آن است که بین انتشار استایرین و سرطان نای و لوزالمعده ارتباطی وجود دارد. به علاوه DNA گلبول های سفید افرادی که در صنعت پلاستک های تقویت شده مشغول به کار هستند، بیشتر از افراد دیگر آسیب میبیند.



منبع : نشریه موسسه کامپوزیت

 

[P O U R I A]

شرکت گریدینت یکی از مخالفان درج نام استایرین به عنوان یک ماده سرطان زا میباشد. شرکت مذکور در ایالت ماساچوست آمریکا واقع است و یک شرکت خدمات علمی میباشد که در زمینه خطرهایی که محیط زیست را تهدید میکند، مشاوره میدهد. این شرکت در حیطه سم شناسی و ارزیابی مواد خطرناکی که باعث شیوع بیماریهای همه گیر میشوند، تخصص دارد. هنگامیکه برنامه ملی سم شناسی آمریکا برای اولین بار پیش نویس اثرات زیانبار استایرین را منتشر کرد، شرکت گریدینت به این ارزیابی اعتراض نمود. اخیراً نیز شرکت مذکور در مجله "انسان و ارزیابی خطرهای زیست محیطی" مقاله را منتشر نموده است. این مقاله تحت عنوان "فراوانی شواهد، دال بر سرطان زا بودن استایرین در بین انسان ها نمیباشد" به چاپ رسیده است و در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا نیز به آن استناد شده است.

به اعتقاد شرکت گریدینت، برنامه ملی سم شناسی آمریکا مدعی است که به شواهدی مبنی بر سرطان زا بودن استایرین دست یافته است، در حالیکه انسان هایی که در اثر سرطان درگذشته اند را نمی توان حاضر کرد و ثابت کرد که عامل ایجاد این بیماری در آنها استایرین بوده است. اطلاعاتی که از افراد تحت مطالعه یا سایر افراد به دست آمده است، ثابت نمیکند که انتشار استایرین انسان را به نوع خاصی از سرطان مبتلا میکند. برنامه ملی سم شناسی آمریکا در سال 2011 میلادی به اطلاعاتی دست یافت که بر اساس آن پیش بینی نمود انتشار استایرین احتمال ابتلا به سرطانهای غدد لنفاوی، لوزالمعده و نای را افزایش میدهد. حتی اگر این احتمال درست هم باشد، تاکنون که در جانواران آزمایشگاهی چنین مواردی مشاهده نگردیده است. آزمایش هایی که بر روی حیوانات آزمایشگاهی انجام گرفته است حاکی از آن است که نمیتوان به طور قطع انتظار داشت استایرینی که به همراه غذا به این حیوانات خورانده شده است، باعث ایجاد تومومر گردد. اطلاعاتی نیز در دست است که نشان میدهد حیوانات آزمایشگاهی که استایرین را از طریق تنفس یا به صورت خوراکی دریافت کرده اند به سرطان ریه مبتلا شدند، البته این اطلاعات کاملاً دقیق نمیباشد.

مدیران شرکت گریدینت بر این اعتقادند که وجود نمونه هایی از سرطان ریه در موش ها الزاماً به این معنی نیست که انسان ها نیز در اثر انتشار استایرین به این بیماری مبتلا خواهند شد. به طور اجمال میتوان نظر داد که در موشها استنشاق استایرین باعث میگردد که احتمال ابتلا به سرطان ریه افزایش یابد. تحقیقات دیگری هم روی موشها انجام شد که در آنها نیز استایرین از طریق دستگاه گوارش وارد بدن این حیوانات آزمایشگاهی شد اما از تحقیقات مذکور نتایج متفاوتی به دست آمد.

در یکی از این تحقیقات که استایرین از طریق تزریق داخل صفاقی (پرده صفاق غشای نازکی است که دیواره های حفره شکم و قسمت اعظم احشاء را میپوشاند) وارد بدن موشها شد، نشانه هایی از پیشرفت سرطان در این حیوانات مشاهده نگردید. بنابراین نتایج حاصل از آزمایش های جذب استایرین از راه استنشاق و جذب این ماده از طریق دستگاه گوارش نشان داد که در یکی از این دو روش، حیوانات (و نه انسان) آن هم در بعضی بافت های سلولی با افزایش خطر ابتلا به سرطان مواجه میشوند. در سال 2004 میلادی، برنامه ملی سم شناسی آمریکا نتایج آزمایش های مذکور را بررسی نمود و پیش از اینکه فهرست نهایی مواد شیمایی سرطان زا را به اطلاع عموم برساند، نظر خود را اینگونه اعلام کرد: از اطلاعاتی که در مورد بیماری های همه گیر در دست میباشد، نمی توان ثابت کرد که استایرین سبب بروز سرطان ریه در انسان میشود. ولی این نکته را نیز باید اضافه کرد که در مورد سرطان ریه میتوان این تحقیقات را بیشتر ادامه داد و جزئیات بیشتری را مورد بررسی قرار داد. مطالعاتی که روی بیماریهای همه گیر در انسان صورت گرفته است به طور قطع و یقین ثابت نمیکند که استایرین باعث بروز سرطان غدد لنفاوی میگردد. انسان ها و جانوارانی که در معرض اپوکسیدها و ترکیبات شیمایی اپوکسی داری نظیر بوتادین 3،1 و اکسید اتیلن قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند و بررسی های مذکور نشان داده است که این مواد (که به عنوان مواد سرطان زا در انسان شناخته شده اند) باعث بروز سرطان ریه در موشها و سرطان غدد لنفاوی در انسان میشوند. پروفسور پائولو بوفتا، مدیر عامل انستیتوی انتقال بیماری های همه گیر در دانشکده پزشکی ماونت ساینای (واقع در ایالت نیویورک آمریکا) روی سرطان زا بودن استایرین تحقیقاتی انجام داده است. او و گروهی از دانشمندان که تحت نظارت وی کار میکردند، مقاله ای تحت عنوان مطالعه ای بر بیماری های همه گیر و سرطان های ناشی از انتشار استایرین تهیه نمودند و در سال 2009 میلادی آن را در مجله بهداشت حرفه ای و محیط زیست به چاپ رساندند. مرکز اطلاعات و تحقیقات بر روی استایرین (واقع در شهر آرلینگتون ایالت ویرجینای آمریکا) بودجه تحقیقات مذکور را تأمین نمود. پروفسور پائولو بوفتا و گروه تحقیقاتی او بعید دانستند که انتشار استایرین باعث بروز سرطان در انسان شود. به اعتقاد آنان، بر اساس شواهد موجود نمی توان نتیجه گرفت که بین استایرین و بروز انواع مختلف سرطان ارتباط منطقی وجود داشته باشد.

پروفسور بوفتا اظهار داشت:"برای بهره برداری از اطلاعات موجود در مورد بیماری های همه گیر باید گام های محکم تری برداشته شود. در مرحله اول باید دو تحقیق مهمی که روی کارگران صنعت پلاستیک های تقویت شده انجام شد را دنبال نمود و آنها را نسبت به 15 سال پیش به روز نمود و بررسی کرد که از آن پس تعداد تلفات ناشی از سرطان های غدد لنفاوی در افراد مشغول به این صنعت به چه حدی رسیده است. در مرحله بعد باید روی افرادی که در صنعت پلاستیک های تقویت شده کار میکنند تحقیق شود و در آنها میزان ابتلا به سرطان غدد لنفاوی غیر هوچکین (که در آن سلول های بدخیم در دستگاه لنفاوی شکل میگیرد) نیز رصد شود. در مرحله آخر باید با مقایسه این دو پایش، مطالعات انجام گرفته بر روی کارگران صنعت پلاستیک ها تقویت شده تحلیل گردد تا در مورد سرطان زایی استایرین آمار دقیق تری به دست آید. به این ترتیب که موارد غیر مشترک این دو تحقیق حذف میگردد و تنها سرطان هایی که در اثر انتشار استایرین پدید می آیند، باقی میماند."به گفته آقای جان شوئیتزر، مدیر ارشد انجمن تولیدکنندگان کامپوزیت آمریکا (آکما)، تمام مراحل بهره برداری از اطلاعات مربوط به بیماری های همه گیر به پایان رسیده است یا در شرف اتمام میباشد.

در سال 2009 میلادی، خانم دکتر الیزابت دلزل طی نامه ای به هیئت علمی دست اندرکار برنامه ملی سم شناسی آمریکا یادآور شد در پیش نویسی که توسط آنها از مواد سرطان زا تهیه شده است، در مورد عللی که برای سرطان زا بودن استایرین سبب بروز سرطان غدد لنفاوی، لوسمی با سرطان های دیگر میشود، شواهد علمی موجود کافی نیست. عدم وجود ارتباط منطقی بین انتشار استایرین و ابتلا به سرطان غدد لنفاوی غیر هوچکین و لوسمی (سرطان مغز استخوان که از رشد طبیعی گلبولهای فرمز جلوگیری میکند) در افرادی که در صنعت پلاستیک های تقویت شده مشغول به کار بوده اند، باعث میشود که نتوان بر فرضیه سرطان زا بودن استایرین صحه گذاشت.


منبع نشریه موسسه کامپوزیت

 

[P O U R I A]

رویکرد فعلی در مورد استایرین
از زمان انتشار دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا، انجمن تولیدکنندگان کامپوزیت آمریکا از دولت خود خواست تا اطلاعات مربوط به استایرین را دوباره مورد ارزیابی قرار دهد و نام استایرین را از این گزارش حذف نماید. در سال 2011 میلادی، 63 نفر از نمایندگان کنگره آمریکا و 10 نفر از نمایندگان مجلس سنا طی نامه ای از وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا خواستند تا به آکادمی ملی علوم این کشور اجازه دهد در دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا اصلاحاتی انجام دهد. رئیس اداره مشاغل تجاری کوچک نیز طی نامه ای از وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا خواست تا از این پس دولت فدرال (در قانون اساسی آمریکا میان دولت فدرال و دولت های ایالتی تقسیم کار مشخصی در نظر گرفته شده است) در برنامه شناسایی مواد شیمایی خطرناک، دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا را ملاک قرار ندهد.

در سال 2011 میلادی، 21 شرکت عضو انجمن تولیدکنندگان کامپوزیت آمریکا طی نامه ای از رئیس کارکنان کاخ سفید خواستند تا به رئیس جمهور وقت پیشنهاد کند آکادمی ملی علوم این کشور را مجبور کند تا مجدداً ارتباط بین انتشار استایرین و ایجاد سرطان در انسان را مورد بررسی قرار دهد. به منظور تشویق آکادمی ملی علوم این کشور برای اصلاح فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا، کنگره آمریکا تعهد کرد که در سال 2012 میلادی به این آکادمی بودجه ای اختصاص دهد. علاوه بر اقدامات مذکور، مرکز تحقیقات مسائل اجتماعی علیه وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا اقامه دعوی نمود و از وزارتخانه مذکور به طور قانونی درخواست کرد هر جا که صحبت از استایرین در میان است، دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا را مطرح نکند اگرچه در تمام مراحل این دعوی، جلسات دادرسی تشکیل شد اما هنوز این مورد به محاکمه کشید نشده است. به گفته دکتر روث لون، مدیر برنامه ملی سم شناسی آمریکا، طبق سیاست برنامه مذکور میتوان نام یک ماده را از فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا حذف نمود اما برای این اقدام باید به اطلاعات علمی جدیدی دست یافت و پس از اینکه اطلاعات مذکور با معیارهای برنامه ملی سم شناسی آمریکا تطبیق یافت، میتوان نام یک ماده را از فهرست مواد سرطان زا حذف نمود.

از سال 1980 میلادی نام هشت ماده شیمیایی از فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا حذف شده است که آخرین آنها ساخارین میباشد که در سال 1998 میلادی نام آن از فهرست مذکور خارج شد. دکت لون در مورد امکان خارج کردن نام استایرین از این فهرست و سیاستی که پشت این اقدام نهفته است، توضیحی نداد در بلند مدت همه شاهد خواهند بود که نام استایرین در فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا خواهد آمد یا خیر. بدیهی است که فروشندگان محصولات حاوی استایرین میتواند روی محصولات خود بر چسب هشدار دهنده ای بزنند و نسبت به سمی بودن آنها اخطار دهند. انستیتوی ملی ایمنی و سلامت شغلی وزارت بهداشت آمریکا و دیگر سازمان های نظارتی میتوانند برای صدور مجوز استفاده از مواد شیمیایی جدید، فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا را ملاک قرار دهند یا با توجه به مضرات انتشار استایرین، برای استفاده از این ماده در فهرست گزارش مذکور اصلاحاتی انجام دهند. انجمن تولیدکنندگان کامپوزیت آمریکا در این رابطه اظهار داشت:" مدت هاست که تعدادی از شرکت های عضو این انجمن از پوشش بیمه خارج گشته اند یا بیمه گذار حق بیمه آنها را افزایش داده است که این امر به آن دلیل میباشد که در فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا، مواد شیمیایی تولید آنها به عنوان مواد سمی معرفی شده است."

به گفته آقای جان شوئیتزر، مدیر ارشد انجمن تولید کنندگان کامپوزیت آمریکا، شرکتهای بیمه اهمیت نمیدهند که فهرست دوازدهمین گزارش مربوط به مواد سرطان زا بر پایه علمی تهیه شده است و باید استفاده از مواد مندرج در این فهرست ممنوع شود، آنچه بر یا آنها مهم میباشد این است که اگر در اثر استفاده از مواد سمی مندرج در این فهرست، به عده ای خسارت وارد شود و برای پاسخگویی به این افراد پای شرکت های بیمه به دادگاه باز شود، باید هزینه گزافی را بپردازند. به همین علت است که شرکت های بیمه به تولیدکنندگان مواد شیمیایی خطرناک خدمات مفیدی ارائه نمیدهند. برخی از این تولیدکنندگان هم که برای شناساندن محصولات خود دوره های آموزشی برگزار میکنند، بیم دارند به افراد شرکت کننده در این دوره ها مجوز استفاد از محصولات خود را ارائه دهند و به همین خاطر از ادامه برگزاری این دوره ها صرفنظر کرده اند یا این دوره ها را بسیار کم برگزار میکنند.



منبع نشریه موسسه کامپوزیت – شماره 45