بومی سازی و پایداری معماری مجتمع های مسکونی

DDDIQ

مدیر ارشد
بومی سازی و پایداری معماری مجتمع های مسکونی با بهره وری از فضاهای عمومی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی​

زهرا صمدی فرد 1 ، دکتر خسرو موحد 2 ، دکتر حیدر جهانبخش 3
. دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور، واحد تهران شرق، دانشکده معماری، تهران، ایران
2 .استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
3 . استادیار، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران


چکیده
انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و برای رسیدن به نیازهای جسمانی و روانی خود ناچار به تعامل با افراد دیگر است. در گذشته تعاملات اجتماعی افراد در محل سکونت در میان فضاهای عمومی که بین خانهها و در هر محله وجود داشته، بوده است. اما در دوران معاصر با وجود ارتباطات عمودی که در مجتمعهای مسکونی قرن اخیر بوجود آمده، فقدان فضاهایی که این تعاملات صورت بگیرد کاملا احساس میشود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعامل با دیگران، علاوه بر ایجاد معماری ناپایدار و غیر بومی میتواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید. این متن در نظر دارد که به روش کتابخانهای و با توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسی نقش فضاهای عمومی مجتمعهای مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی بپردازد. و در پایان با ارائه راهکارهایی در
جهت تعامل پذیر شدن فضاهای عمومی مسکونی به این نتیجه برسد که فضاهای عمومی موجود بین مجتمعهای مسکونی هم باعث تعامل بین انسان با طبیعت و
هم محیطی جهت تعامل ساکنین با یکدیگرکه از ویژگیهای معماری پایدار و بومی است میشود.


واژه های کلیدی:
فضاهای عمومی، مجتمعهای مسکونی، تعاملات اجتماعی، بومیسازی، معماری پایدار
 

پیوست ها

  • بومی سازی و پایداری معماری مجتمع های مسکونی.pdf
    947.9 کیلوبایت · بازدیدها: 0
بالا