به مناسبت شهادت مولاي متقيان حضرت علی عليه السلام
هان اي زمينيان، اينان با علي چه کردند ...؟
نونزدهمين سحرگاه ماه رمضان سال چهلم هجري، مسجد كوفه ناباورانه در سكوتي حزين ظلماني ترين شب و تلخ ترين حادثه را تجربه مي كرد. آن شب تنهاترين شب کوفه بود و خسوفي ترين شب تاريخ، پاره اي از ابرهاي تيره و سياه بر شهر کوفه سايه انداخته بود. روحي الهي در سکوت غمگين شب به پرواز ملکوت درآمده بود. مرغابي ها غمگينانه ترين آوازها را به گلوي شب ريخته بودند، زمين از اين فاجعه مي لرزيد و ستونهاي مسجد کوفه مرثيه سر داده بودند و از خونين ترين نماز صبح، شكوه داشتند...هان اي زمينيان، اينان با علي چه کردند ...؟
ديري نگذشت ! كه علي(ع) آن مرد عدالت، در بستر شهادت آرميده بود، و عرشيان از اضطراب اين صحنه با يکديگر نجوا مي کردند تا تعبيري بر " فُزتُ و رَبِّ الکعبه " بيابند ! محراب کوفه در سکوتي غنوده بود. بيوه زنان و طفلان بي پدر، درغبار سنگين آن لحظه هاي جان فرسا ديده ها را بر در دوخته و منتظر باز شدن آن با دستان يتيم نواز مولايشان بودند که باز هم پدر و پناهشان بيايد و برايشان قوت شبانه بياورد. آري شانه هاي زخمي علي(ع) به انبان نان و خرما الفتي ديرينه داشت و ايتام و بي پناهان با طنين گامهاي او مانوس بودند.
هان اي زمينيان، اينان با علي چه کردند...؟ اين سوالي بود که آسمانيان از اهل زمين مي پرسيدند. شب مي رفت تا به صبح برسد که ناگهان حزن انگيزترين فريادها از خانه علي(ع) برخاست. کوفه درميان دستان آکنده از شرمش، مردمي از تبار عرشيان را با فرق شکافته به عرشيان تقديم مي کرد. تاريخ هم از عمق اين فاجعه تام مي گريست و خطاب به زمينيان مي گفت... اي مردم با تجسم عدالت چه کرديد؟ ننگتان باد که با وسوسه هاي شيطاني، دستان خود را به خون بهترين و پاكترين انسان آلوديد... آيا نينديشيد که زمين، لحظه هاي بدون علي(ع) را چگونه سر کند؟ شب، بدون مناجات علي(ع) چگونه سحر کند؟ نفرين بر آن دستان مظلوم کش که خاک نشينان را باز هم بر خاک نشاندند و زخمي عميق در سينه درد آلود تاريخ بشر نشانيدند، زخمي که با هيچ مرهمي التيام نخواهد يافت.
