onia$
دستیار مدیر تالار مدیریت
حقوق و اقتصاد
برنامه‌های مربوط به قندوشکر
متین پدرام1و طاهره ایران‌مهر2
دولت فدرال یک نظام ترکیبی شامل نظارت بر عرضه، حمایت از قیمت‌ها و محدودیت‌های بازرگانی بر قندوشکر اعمال میکند. سیاست‌های قندوشکر به برخی کشاورزان اجازه می‌دهد به هزینه مصرف‌کنندگان و کسب‌و‌کارهای آمریکایی که در تولیدشان از قندوشکر استفاده می‌کنند، منافع زیادی به‌دست بیاورند. تولید محصولات نیشکرِ ایالات متحده آمریکا بیشتر در فلوریدا و لوئیزیانا متمرکز است. این در حالی است که تولید محصولات چغندر قندِ ایالات متحده آمریکا بیشتر در مینه‌سوتا، آیداهو، داکوتای شمالی، میشیگان و کالیفرنیا است.
مداخله دولت فدرال در صنعت قندوشکر پیشینه‌ای طولانی دارد. ایالات متحده آمریکا در سال 1789 میلادی بر واردات قندوشکر تعرفه‌های گمرکی تحمیل کرد و از آن زمان تاکنون بیش‌وکم از تولیدات داخلی قندوشکر حمایت کرده است.3 کنگره، نخستین نظارت عمده بر بازار داخلی قندوشکر را با قانون جونز-کاستیگان در سال 1934 میلادی تحمیل کرد. این قانون در تولیدِ نیشکر و چغندر قند سهمیه‌بندی ایجاد کرد. قانون «کشاورزی و غذا» مصوب 1981 میلادی، ساختار کلی نظام حمایت از قیمت کنونی قندوشکر را تعیین کرد. طرح «کشاورزی» سال 2008 میلادی یک برنامه «تبدیل شکر به اتانول» پیش‌بینی کرد و بر اساس آن دولت اقدام به خرید بیش از حد شکر وارداتی نمود که ممکن بود قیمت‌های فزاینده داخلی شکر را به سمت پایین تحت فشار قرار دهد. این برنامه از 85 درصدِ تولیدکنندگان داخلی قندوشکر در بازار قندوشکر ایالات متحده آمریکا دفاع میکند و به دولت امکان فروش قندوشکرهای اضافی را در مواردی می‌دهد که تولیدکنندگان اتانول با کمبود روبه‌رو شده، به قندوشکر نیاز دارند.
دولت فدرال با حفظ یک نظامِ موافقت‌نامه ترجیحیِ وام، سهمیه‌بندی بازاریابی داخلی و موانع وارداتی، حداقل قیمت قندوشکر را در بازار داخلی تضمین میکند. این سیاست‌ها با وضع قیمت‌های بالاتر، هزینه‌هایی را بر مصرف‌کنندگان تحمیل میکند. در سال‌های اخیر، داده‌های آماریِ وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا نشان می‌دهد قیمت قندوشکر در آمریکا بیش از دو برابر قیمت بازار جهانی بوده است.4
برنامه قندوشکر فدرال سه بخش اساسی دارد:
1- حمایت از قیمت: برای وضع قیمت‌های مصنوعی قندوشکر، وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا یک نظام وام پیچیده اجرا میکند. عامل (وام‌دهنده) به کارخانه‌های قندوشکر وام می‌دهد و کارخانه‌ها از قندوشکر خود به عنوان وثیقه (عین مرهونه) استفاده می‌کنند. در عوض، کارخانه‌ها می‌پذیرند به تولید‌کنندگانِ قندوشکر حداقل قیمتی را بپردازند که وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا تعیین کرده است. اگر قیمت بازار قندوشکر افزایش یابد، کارخانه‌ها کالاهای خود را در بازار به فروش می‌رسانند و وام را باز می‌گردانند. اگر قیمت در بازار قندوشکر سقوط کند، کارخانه‌ها مجازند قندوشکر وثیقه‌ای خود نزد دولت را به عنوان خسارت دریافت و از بازپرداخت وام خودداری کنند. همچنین آنها می‌توانند با توجه به نرخ کاهش‌یافته، وام خود را بازپرداخت کنند. تاثیر آن، تضمین حداقل قیمت برای کارخانه‌ها و تولیدکنندگان بر اساس نرخ‌های وامی است که دولت تعیین کرده است. افزون بر این، دولت فدرال گاهی به تولیدکنندگان غرامت می‌دهد تا از «عرضه بیش از حد» موجودی (کالاهای) خود در بازار پرهیز کنند.
2- محدودیت‌های بازرگانی: موانع واردات به حفظ افزایش مصنوعی قیمت داخلی قندوشکر کمک میکند. دولت یک نظام دو لایه سهمیه‌بندیِ نرخ تعرفه برای محدود کردن واردات به اجرا در می‌آورد. یک تعرفه پایین‌تر بر واردات حجم مشخصی از محصول (بر اساس سهمیه‌بندی) و تعرفه بالاتر بر واردات بیشتر از سهمیه وضع می‌شود.5 مقامات فدرال بخشی از این سهمیه دارای تعرفه اندک را به 40 کشور خارجی اختصاص می‌دهند. این نظام با تحت فشار قرار دادن قیمت داخلی قندوشکر به سمت پایین، قیمت کمترِ قندوشکر خارجی را خنثی میکند. با توجه به این محدودیت‌ها واردات قندوشکر ایالات متحده آمریکا در سطح بسیار پایینی قرار گرفته است. پیش از سال 1980 میلادی واردات قندوشکر تقریبا نیمی از بازار ایالات متحده آمریکا را تامین می‌کرد، اما این میزان امروزه به کمتر از 15 درصد بازار
رسیده است.6
3- سهمیه‌بندی‌های داخلی: دولت فدرال فقط بر واردات قندوشکر نظارت ندارد، بر تولیدات ایالات متحده آمریکا نیز سهمیه‌بندی مفصل یا «سهمیه‌های بازاری» تحمیل میکند. وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا ابتدا حدس می‌زند که مردم آمریکا چه میزان قندوشکر مصرف می‌کنند، سپس تصمیم می‌گیرد تولید کل ایالات متحده آمریکا چقدر باید باشد و 35/54 درصدِ تولیدات را به چغندر قند و 65/45 درصد را به نیشکر اختصاص می‌دهد. سپس وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا بر اساس یک فرمول پیچیده برای هر ایالت یک میزان مشخص تعیین میکند. مانند صنعت لبنیات، صنعت قندوشکر به سبک اتحاد جماهیر شوروی با برنامه‌ریزی دقیق مرکزی از واشنگتن اداره می‌شوند.
بازندگان بزرگ برنامه قندوشکر فدرال مصرف‌کنندگان ایالات متحده‌اند. دفتر ذی‌حسابی دولت (GAO) تخمین می‌زند سیاست‌های قندوشکر ایالات متحده آمریکا برای مصرف‌کنندگان آمریکایی سالانه حدود 9/1 میلیارد دلار هزینه دارد.7
این در حالی است که سیاست‌های قندوشکر اجازه داده است گروه کوچکی از تولیدکنندگان با محدودیت‌های عرضه ثروتمند شده، قدرت انحصاری به دست بیاورند. این دفتر نشان می‌دهد که از 42 درصد کلِ یارانه‌های قندوشکر فقط 1 درصد آن صرف تولیدکنندگان قندوشکر می‌شود.8 بسیاری از تولیدکنندگان قندوشکر مانند خانواده «فَنجول» در فلوریدا برای حفظ انحصارهای خود در مبارزات انتخاباتیِ تاثیرگذار، حامی بسیاری از اعضای کلیدی
کنگره شده‌اند.
پانوشت‌ها:
1- Matin.pedram@gmail.com
2- وکیل پایه یک دادگستری
3 . Jose Alvarez and Leo C. Polopolus, «The History of U.S. Sugar Protection,» University of Florida Institute of Food and Agricultural Sciences, June 2002. Protections have been occasionally removed, as they were briefly during the 1970s.
4. Department of Agriculture, Economic Briefing Room, «Sugar and Sweeteners: Data Tables,»www.ers.usda.gov/briefing/sugar/data.htm. See also Government Accountability Office, «Sugar Program: Supporting Sugar Prices Has Increased Users’ Costs While Benefiting Producers,» GAO/RCED-00-126, June 2000.
5 . Department of Agriculture, Economic Briefing Room, «Sugar and Sweeteners,» February 22, 2007, www.ers.usda.gov/Briefing/Sugar/Policy.htm.
6. Remy Jurenas, «Sugar Policy Issues,» Congressional Research Service, September 4, 2001, p. 2.
7 . Government Accountability Office, «Sugar Program: Supporting Sugar Prices Has Increased Users’ Costs While Benefiting Producers,» GAO/RCED-00-126, June 2000, p. 5.
8 . Government Accountability Office, «Sugar Program: Changing Domestic and International Conditions Require Program Changes» GAO/RCED-93-84, April 16, 1993.
برنامه‌های مربوط به قندوشکر
متین پدرام1و طاهره ایران‌مهر2
دولت فدرال یک نظام ترکیبی شامل نظارت بر عرضه، حمایت از قیمت‌ها و محدودیت‌های بازرگانی بر قندوشکر اعمال میکند. سیاست‌های قندوشکر به برخی کشاورزان اجازه می‌دهد به هزینه مصرف‌کنندگان و کسب‌و‌کارهای آمریکایی که در تولیدشان از قندوشکر استفاده می‌کنند، منافع زیادی به‌دست بیاورند. تولید محصولات نیشکرِ ایالات متحده آمریکا بیشتر در فلوریدا و لوئیزیانا متمرکز است. این در حالی است که تولید محصولات چغندر قندِ ایالات متحده آمریکا بیشتر در مینه‌سوتا، آیداهو، داکوتای شمالی، میشیگان و کالیفرنیا است.
|
مداخله دولت فدرال در صنعت قندوشکر پیشینه‌ای طولانی دارد. ایالات متحده آمریکا در سال 1789 میلادی بر واردات قندوشکر تعرفه‌های گمرکی تحمیل کرد و از آن زمان تاکنون بیش‌وکم از تولیدات داخلی قندوشکر حمایت کرده است.3 کنگره، نخستین نظارت عمده بر بازار داخلی قندوشکر را با قانون جونز-کاستیگان در سال 1934 میلادی تحمیل کرد. این قانون در تولیدِ نیشکر و چغندر قند سهمیه‌بندی ایجاد کرد. قانون «کشاورزی و غذا» مصوب 1981 میلادی، ساختار کلی نظام حمایت از قیمت کنونی قندوشکر را تعیین کرد. طرح «کشاورزی» سال 2008 میلادی یک برنامه «تبدیل شکر به اتانول» پیش‌بینی کرد و بر اساس آن دولت اقدام به خرید بیش از حد شکر وارداتی نمود که ممکن بود قیمت‌های فزاینده داخلی شکر را به سمت پایین تحت فشار قرار دهد. این برنامه از 85 درصدِ تولیدکنندگان داخلی قندوشکر در بازار قندوشکر ایالات متحده آمریکا دفاع میکند و به دولت امکان فروش قندوشکرهای اضافی را در مواردی می‌دهد که تولیدکنندگان اتانول با کمبود روبه‌رو شده، به قندوشکر نیاز دارند.
دولت فدرال با حفظ یک نظامِ موافقت‌نامه ترجیحیِ وام، سهمیه‌بندی بازاریابی داخلی و موانع وارداتی، حداقل قیمت قندوشکر را در بازار داخلی تضمین میکند. این سیاست‌ها با وضع قیمت‌های بالاتر، هزینه‌هایی را بر مصرف‌کنندگان تحمیل میکند. در سال‌های اخیر، داده‌های آماریِ وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا نشان می‌دهد قیمت قندوشکر در آمریکا بیش از دو برابر قیمت بازار جهانی بوده است.4
برنامه قندوشکر فدرال سه بخش اساسی دارد:
1- حمایت از قیمت: برای وضع قیمت‌های مصنوعی قندوشکر، وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا یک نظام وام پیچیده اجرا میکند. عامل (وام‌دهنده) به کارخانه‌های قندوشکر وام می‌دهد و کارخانه‌ها از قندوشکر خود به عنوان وثیقه (عین مرهونه) استفاده می‌کنند. در عوض، کارخانه‌ها می‌پذیرند به تولید‌کنندگانِ قندوشکر حداقل قیمتی را بپردازند که وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا تعیین کرده است. اگر قیمت بازار قندوشکر افزایش یابد، کارخانه‌ها کالاهای خود را در بازار به فروش می‌رسانند و وام را باز می‌گردانند. اگر قیمت در بازار قندوشکر سقوط کند، کارخانه‌ها مجازند قندوشکر وثیقه‌ای خود نزد دولت را به عنوان خسارت دریافت و از بازپرداخت وام خودداری کنند. همچنین آنها می‌توانند با توجه به نرخ کاهش‌یافته، وام خود را بازپرداخت کنند. تاثیر آن، تضمین حداقل قیمت برای کارخانه‌ها و تولیدکنندگان بر اساس نرخ‌های وامی است که دولت تعیین کرده است. افزون بر این، دولت فدرال گاهی به تولیدکنندگان غرامت می‌دهد تا از «عرضه بیش از حد» موجودی (کالاهای) خود در بازار پرهیز کنند.
2- محدودیت‌های بازرگانی: موانع واردات به حفظ افزایش مصنوعی قیمت داخلی قندوشکر کمک میکند. دولت یک نظام دو لایه سهمیه‌بندیِ نرخ تعرفه برای محدود کردن واردات به اجرا در می‌آورد. یک تعرفه پایین‌تر بر واردات حجم مشخصی از محصول (بر اساس سهمیه‌بندی) و تعرفه بالاتر بر واردات بیشتر از سهمیه وضع می‌شود.5 مقامات فدرال بخشی از این سهمیه دارای تعرفه اندک را به 40 کشور خارجی اختصاص می‌دهند. این نظام با تحت فشار قرار دادن قیمت داخلی قندوشکر به سمت پایین، قیمت کمترِ قندوشکر خارجی را خنثی میکند. با توجه به این محدودیت‌ها واردات قندوشکر ایالات متحده آمریکا در سطح بسیار پایینی قرار گرفته است. پیش از سال 1980 میلادی واردات قندوشکر تقریبا نیمی از بازار ایالات متحده آمریکا را تامین می‌کرد، اما این میزان امروزه به کمتر از 15 درصد بازار
رسیده است.6
3- سهمیه‌بندی‌های داخلی: دولت فدرال فقط بر واردات قندوشکر نظارت ندارد، بر تولیدات ایالات متحده آمریکا نیز سهمیه‌بندی مفصل یا «سهمیه‌های بازاری» تحمیل میکند. وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا ابتدا حدس می‌زند که مردم آمریکا چه میزان قندوشکر مصرف می‌کنند، سپس تصمیم می‌گیرد تولید کل ایالات متحده آمریکا چقدر باید باشد و 35/54 درصدِ تولیدات را به چغندر قند و 65/45 درصد را به نیشکر اختصاص می‌دهد. سپس وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا بر اساس یک فرمول پیچیده برای هر ایالت یک میزان مشخص تعیین میکند. مانند صنعت لبنیات، صنعت قندوشکر به سبک اتحاد جماهیر شوروی با برنامه‌ریزی دقیق مرکزی از واشنگتن اداره می‌شوند.
بازندگان بزرگ برنامه قندوشکر فدرال مصرف‌کنندگان ایالات متحده‌اند. دفتر ذی‌حسابی دولت (GAO) تخمین می‌زند سیاست‌های قندوشکر ایالات متحده آمریکا برای مصرف‌کنندگان آمریکایی سالانه حدود 9/1 میلیارد دلار هزینه دارد.7
این در حالی است که سیاست‌های قندوشکر اجازه داده است گروه کوچکی از تولیدکنندگان با محدودیت‌های عرضه ثروتمند شده، قدرت انحصاری به دست بیاورند. این دفتر نشان می‌دهد که از 42 درصد کلِ یارانه‌های قندوشکر فقط 1 درصد آن صرف تولیدکنندگان قندوشکر می‌شود.8 بسیاری از تولیدکنندگان قندوشکر مانند خانواده «فَنجول» در فلوریدا برای حفظ انحصارهای خود در مبارزات انتخاباتیِ تاثیرگذار، حامی بسیاری از اعضای کلیدی
کنگره شده‌اند.
پانوشت‌ها:
1- Matin.pedram@gmail.com
2- وکیل پایه یک دادگستری
3 . Jose Alvarez and Leo C. Polopolus, «The History of U.S. Sugar Protection,» University of Florida Institute of Food and Agricultural Sciences, June 2002. Protections have been occasionally removed, as they were briefly during the 1970s.
4. Department of Agriculture, Economic Briefing Room, «Sugar and Sweeteners: Data Tables,»www.ers.usda.gov/briefing/sugar/data.htm. See also Government Accountability Office, «Sugar Program: Supporting Sugar Prices Has Increased Users’ Costs While Benefiting Producers,» GAO/RCED-00-126, June 2000.
5 . Department of Agriculture, Economic Briefing Room, «Sugar and Sweeteners,» February 22, 2007, www.ers.usda.gov/Briefing/Sugar/Policy.htm.
6. Remy Jurenas, «Sugar Policy Issues,» Congressional Research Service, September 4, 2001, p. 2.
7 . Government Accountability Office, «Sugar Program: Supporting Sugar Prices Has Increased Users’ Costs While Benefiting Producers,» GAO/RCED-00-126, June 2000, p. 5.
8 . Government Accountability Office, «Sugar Program: Changing Domestic and International Conditions Require Program Changes» GAO/RCED-93-84, April 16, 1993.