DDDIQ
مدیر ارشد
بررسی نقش فضاهای باز مشترک در مجتمعهای مسکونی امروز به
عنوان یکی از عوامل پایداری اجتماعی در معماری بومی در افزایش امنیت شهری
عنوان یکی از عوامل پایداری اجتماعی در معماری بومی در افزایش امنیت شهری
زهرا صمدی فرد 1 ، دکتر خسرو موحد 2 ، دکتر حیدر جهانبخش 3
1 . دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور، واحد تهران شرق، دانشکده معماری، تهران، ایران
2 .استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
3 . استادیار، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
چکیده
مسکن همواره جزء نیازهای اولیه انسان بوده و همواره در پی تکامل بشر، مسکن نیز از لحاظ کیفی و کمی مسیری تکاملی طی کرده است. اما با گذشت زمان و روبرو شدن با معضلی چون افزایش جمعیت و نیز کمبود زمین، معماران و طراحان به ساخت مجتمعهای مسکونی بلند مرتبه و در پی آن کاهش فضاهای باز عمومی که در گذشته فضایی در جهت ارتباط بین انسان و محیط و نیز انسان با انسان بوده، واداشته شدند، که باعث تنزل کیفیت مسکن شد. این مجتمعها بدون توجه به نیازهای روانی تنها به تأمین نیازهای فیزیکی آن هم نه به صورت کامل
ساخته پرداختهاند، غافل از اینکه بیتوجهی به نیازهای روانی مانند تعاملات اجتماعی، حریم و... باعث افزایش ناهنجاریهای اجتماعی و در پی آن کاهش امنیت شهری میشود. این متن در پی آن است که به روش کتابخانهای و با توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسی تاثیر و نقش فضاهای مشترک در مجتمعهای مسکونی بر افزایش امنیت شهری بپردازد و در پایان به این نتیجه برسد که ایجاد فضاهایی که باعث افزایش تعاملات اجتماعی بین ساکنین میشود در افزایش امنیت شهری مؤثر است.
واژههای کلیدی:
مجتمع مسکونی، پایداری اجتماعی، معماری بومی ، تعاملات اجتماعی، امنیت شهری.
