[h=1][/h] |
پژوهشهای ایرانشناسی |
مقاله 7، دوره 3، شماره 1، تابستان 1392، صفحه 99-118 اصل مقاله (897 K) |
نوع مقاله: مقاله پژوهشی |
نویسندگان |
1علیرضا هژبری نوبری؛ 2مهسا ویسی؛ 3سید مهدی موسوی کوهپر؛ 4جواد نیستانی |
1استاد گروه باستانشناسی دانشگاه تربیت مدرس |
2دانشجوی دکتری گروه باستانشناسی دانشگاه تربیت مدرس |
3دانشیار گروه باستانشناسی دانشگاه تربیت مدرس |
4استادیار گروه باستانشناسی دانشگاه تربیت مدرس |
چکیده |
امپراتوری قدرتمند هخامنشی قلمرو پهناوری را در بر میگرفت که آسیای صغیر امروزی نیز بخشی از آن را تشکیل میداد. آسیای صغیر از جمله مناطقی بود که در دوران کوروش بزرگ و لشگرکشی او به لیدیه تحت حکومت پارسیان درآمد و شهرهای این ناحیه در پی سیاست تقسیم فضایی کشور، به شهربیهای هخامنشی اضافه شدند. اسامی همهی شهربیها در کتیبههای رسمی هخامنشیان نیامده است چرا که شیوه حکومتی هخامنشیان چنین بود که نواحی مفتوحه با حفظ استقلال داخلی تابع حکومت مرکزی بودند و برای احترام به استقلال داخلی این سرزمینها نام آنها در فهرستها نیامده است. لیکیه یکی از این سرزمینهاست که نامش در این فهرستها نیامده اما مورخان یونانی به آن به عنوان شهربی پارسیان اشاره کردهاند. این پژوهش به دنبال پاسخ گویی به این مسئله است که چه نوع آثار باستانی در این سرزمین از دوران پارسها برجای مانده است که میتواند ثابت کند لیکیه به راستی یکی از شهربیهای هخامنشیان بوده است؟ آثار و شواهد باستانی بر جای مانده این مسئله را کاملاً تایید میکند. عمدهی آثار فرهنگی و باستانی که از خانتوس، پایتخت لیکیه برجای مانده است نقش برجستههایی است که از نقوش تخت جمشید الگوبرداری شدهاند و حضور هخامنشیان را در این سرزمین اثبات میکنند. |