| ||
معماران و چندین تن از مهندسین مصری از جمله احمد ناجی رضوان, سامه مرسج و احمد مجدی علی برای طراحی پلکانی به سوی بهشت در آرمانگرایی قاطع و در برنامه های واقعی ساده هستند. در راستای این رویکرد یک آسمانخراش به منظور ادغام واقعیت و رویا و تجسم بخشی به یک بعد جدید یوتوپیایی طراحی شده است. این برج در زاغه های قاهره نمود یافت, دروازه ی ورودی برای هدایت مصریان به بهشت صورت های خندان زنان و بچه ها را با یک برج آینده گرا همبند می کند. برج مذکور بر این سیاق برنامه ریزی شد تا واحد های زیستی مستطیل و کروی شکل را به سمت آسمان بر روی هم بچیند. در مقابل اَشکال نمادی از اهداف متفاوت در خدمت ساختار هستند. حباب های رویایی ایدئالیسم را ترویج داده, سلول های زنده که زندگی واقعی را در خود جای می دهند و نهایتاً یک هسته ی اصلی از فرا مکعب ها که هر دو اینها را در یکدیگر ترکیب می کند. این بنا به مثابه یک ماشین زمان, آنگونه که معمارانش بیان می کنند بعد چهارمی را به سوی سکونت گاه می گشاید. واقعیت جدید زمانی تولید می شود که رویای آینده با ریشه هایی از گذشته ی شما درگیر می شود, تا الزامات مرتبط با هویت و جامعه را در نظر آوریم. هدف برج تکرار بیش از حد در زاغه ها در جهت باز تعریف زندگی برای همه گیر شدن در محله های فقیر نشین کایرو است. چشم اندازی که معماران برای تحقیق بخشیدن به سکونت گاه ها در نظر می گیرند شامل مرتبط کردن این برج زیستی به زیر ساخت هایی مانند آموزش, سلامتی, کار, سرگرمی و آزادی است. این ساختمان ها زباله ها را بازیافت خواهند کرد؛ تولید منابع سالم از پس ماندها. و درختان نخل را در میان واحد های مسکونی حتی در بالاترین ارتفاعات متبلور می سازند. انباشتی از دایره ها و مکعب ها در تقابل با سفید و سیاه به شکل بصری تحریک کننده است. اما ارزش ورودی شاید بهترین پیام را دل خود نهان کرده است. این رویا ممکن است در یک بازه ی زمانی بسیار مهم در تاریخ مصر, تصوری فضایی از آزادی, سلامتی و فرصتی برای اعتماد به آینده را بری زاغه نشینان به ارمغان آورَد. |
|
|
|
|
|
|
| مـنـــــــبـع : www.evolo.us |
آخرین ویرایش:
