با بامدادِ شاعر، احمد شاملو
- شروع کننده موضوع کافر خداپرست
- تاریخ شروع
در لحظه
به تو دست می سایم و جهان را در می یابم
به تو می اندیشم و زمان را لمس میکنم
معلق و بی انتها عریان می وزم، می بارم، می تابم.
آسمان ام ستارگان و زمین، و گندم
عطرآگینی که دانه می بندد
رقصان در جان سبز خویش از تو عبور میکنم
چنان که تندری از شب می درخشم
و فرو می ریزم.
به تو دست می سایم و جهان را در می یابم
به تو می اندیشم و زمان را لمس میکنم
معلق و بی انتها عریان می وزم، می بارم، می تابم.
آسمان ام ستارگان و زمین، و گندم
عطرآگینی که دانه می بندد
رقصان در جان سبز خویش از تو عبور میکنم
چنان که تندری از شب می درخشم
و فرو می ریزم.
در تاریکی چشمانت را جستم
در تاریکی چشمانت را یافتم
و شبم پر ستاره شد...
من آفتاب را باور دارم
من دریا را باور دارم
و چشمهای تو سرچشمه دریاست...
احمد شاملو
در تاریکی چشمانت را یافتم
و شبم پر ستاره شد...
من آفتاب را باور دارم
من دریا را باور دارم
و چشمهای تو سرچشمه دریاست...
احمد شاملو
آخرین ویرایش:
درخــت بــا جـنگـل سخـن میگــویَـد
عـلـــف بــا صــحـرا
سـتــاره بــا کهــکشــان
و مـــن بــا تــو سخــن میگــویَم
نامت را به مــــن بگـــو
دستت را به مــــن بده
حـــرفت را به مـــــن بگو
قـَلــبَـت را به مــــن بده
مـــن ریشه های تــو را دریافته ام
و با لــبــانت برای همـه لــبـــ ـها سخـــن گفته ام
و دســت هایت با دســتانِ مـــن آشـناست
در خـلــوت روشن بــا تـــو گریسته ام
برای خـــاطر زنــدگــان
شاملو
عـلـــف بــا صــحـرا
سـتــاره بــا کهــکشــان
و مـــن بــا تــو سخــن میگــویَم
نامت را به مــــن بگـــو
دستت را به مــــن بده
حـــرفت را به مـــــن بگو
قـَلــبَـت را به مــــن بده
مـــن ریشه های تــو را دریافته ام
و با لــبــانت برای همـه لــبـــ ـها سخـــن گفته ام
و دســت هایت با دســتانِ مـــن آشـناست
در خـلــوت روشن بــا تـــو گریسته ام
برای خـــاطر زنــدگــان
شاملو
[h=2]از عموهايت...به یاد شاملو[/h]
ازعموهايت
نه به خاطرآفتاب نه به خاطرحماسه
به خاطرسايهی بام کوچکش
به خاطرترانه ئی
کوچکترازدستهای تو
نه به خاطرجنگلهانه به خاطردريا
به خاطريکبرگ
به خاطريک قطره
روشن ترازچشمهایتو
نه به خاطرديوارها– به خاطريک چيز
نه به خاطرهمه انسانها– به خاطرنوزاددشمنش شايد
نه به خاطردنيا– به خاطرخانه تو
به خاطريقين کوچکت
که انسان دنيائی است
به خاطرآرزوی يک لحظه ی من که پيش توباشم
به خاطردستهای کوچکت دردستهای بزرگ من
ولب های بزرگ من
برگونه های بی گناه تو
به خاطرپرستوئی درباد،هنگامی که توهلهله میکنی
به خاطرشبنمی بربرگ،هنگامی که توخفته ای
به خاطريک لبخند
هنگامی که مرادرکنارخودببينی
به خاطريک سرود
به خاطريک قصه درسردترين شب هاتاريکترين شب ها
به خاطرعروسک های تو،نه به خاطرانسانهای بزرگ
نه به خاطرشاه راههای دوردست
به خاطرناودان،هنگامی که میبارد
به خاطرکندوهاوزنبورهای کوچک
به خاطرجاربلندابردرآسمان بزرگ آرام
به خاطرتو
به خاطرهرچيزکوچک وهرچيزپاک به خاک افتادند،
به يادآر
عموهايت رامیگويم
ازمرتضی سخن میگويم.
لازم به ذکر هست که این شعر بعد از اعدام مرتضی کيوان توسط شاملو سوده شد
نه به خاطرآفتاب نه به خاطرحماسه
به خاطرسايهی بام کوچکش
به خاطرترانه ئی
کوچکترازدستهای تو
نه به خاطرجنگلهانه به خاطردريا
به خاطريکبرگ
به خاطريک قطره
روشن ترازچشمهایتو
نه به خاطرديوارها– به خاطريک چيز
نه به خاطرهمه انسانها– به خاطرنوزاددشمنش شايد
نه به خاطردنيا– به خاطرخانه تو
به خاطريقين کوچکت
که انسان دنيائی است
به خاطرآرزوی يک لحظه ی من که پيش توباشم
به خاطردستهای کوچکت دردستهای بزرگ من
ولب های بزرگ من
برگونه های بی گناه تو
به خاطرپرستوئی درباد،هنگامی که توهلهله میکنی
به خاطرشبنمی بربرگ،هنگامی که توخفته ای
به خاطريک لبخند
هنگامی که مرادرکنارخودببينی
به خاطريک سرود
به خاطريک قصه درسردترين شب هاتاريکترين شب ها
به خاطرعروسک های تو،نه به خاطرانسانهای بزرگ
نه به خاطرشاه راههای دوردست
به خاطرناودان،هنگامی که میبارد
به خاطرکندوهاوزنبورهای کوچک
به خاطرجاربلندابردرآسمان بزرگ آرام
به خاطرتو
به خاطرهرچيزکوچک وهرچيزپاک به خاک افتادند،
به يادآر
عموهايت رامیگويم
ازمرتضی سخن میگويم.
لازم به ذکر هست که این شعر بعد از اعدام مرتضی کيوان توسط شاملو سوده شد
sabkhoneh
عضو جدید
من باهارم تو زمین من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
ناز انگشتای بارون تو باغم می کنه
میون جنگلا طاقم می کنه
تو بزرگی مثل شب
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی
مثل شب
خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو
تازه وقتی بره مهتاب و
هنوز
شب تنها
باید
راه دوری رو بره تا دم دروازه روز
مث شب رود بزرگی
مث شب
تازه روزم که میاد
تو تمیزی
مث شبنم
مث صبح
تو مث مخمل ابری
مث بوی علفی
مثل اون ململ مه نازکی
اون ململ مه
که روی عطر علفامثل بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون ماندن و رفتن
میون مرگ و حیات
مث برفایی تو
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث اون قله مغرور بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می خندی!
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
ناز انگشتای تو باغم میکنه
میون جنگلا طاقم می کنه.
من درختم تو باهار
ناز انگشتای بارون تو باغم می کنه
میون جنگلا طاقم می کنه
تو بزرگی مثل شب
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی
مثل شب
خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو
تازه وقتی بره مهتاب و
هنوز
شب تنها
باید
راه دوری رو بره تا دم دروازه روز
مث شب رود بزرگی
مث شب
تازه روزم که میاد
تو تمیزی
مث شبنم
مث صبح
تو مث مخمل ابری
مث بوی علفی
مثل اون ململ مه نازکی
اون ململ مه
که روی عطر علفامثل بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میون ماندن و رفتن
میون مرگ و حیات
مث برفایی تو
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث اون قله مغرور بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می خندی!
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
ناز انگشتای تو باغم میکنه
میون جنگلا طاقم می کنه.
ــ نظر در تو میکنم ای بامداد
که با همه‌ی جمع چه تنها نشسته‌ای!
ــ تنها نشسته‌ام؟
نه
که تنها فارغ از من و از ما نشسته‌ام..
که با همه‌ی جمع چه تنها نشسته‌ای!
ــ تنها نشسته‌ام؟
نه
که تنها فارغ از من و از ما نشسته‌ام..
مرهم زخم های کهنه ام
کنج لبان توست!
بوسه نمی خواهم
چیزی بگو ...
"احمد شاملو"
کنج لبان توست!
بوسه نمی خواهم
چیزی بگو ...
"احمد شاملو"
برای من
دوست داشتن
آخرین دلیل دانایی است
اما هوا همیشه آفتابی نیست
عشق همیشه علامت رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحمل سکوتش طولانی ست
چقدر ...
دوست داشتن
آخرین دلیل دانایی است
اما هوا همیشه آفتابی نیست
عشق همیشه علامت رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحمل سکوتش طولانی ست
چقدر ...
چه بی تابانه می خواهم‌ات ای دروی‌ات آزمون تلخ زنده به گوری !
چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی
نو زین
که قرارش نیست.
و فاصله
تجربه‌یی بی‌هوده است.
بوی پیرهن‌ات
این جا
و اکنون. ــ
کوه ها در فاصله
سردند.
دست در کوچه و بستر
حضور مـأنوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یأس را
رَج می زند.
بی نجوای انگشتان ات
فقط. ــ
و جهان از هر سلامی خالی ست.
چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی
نو زین
که قرارش نیست.
و فاصله
تجربه‌یی بی‌هوده است.
بوی پیرهن‌ات
این جا
و اکنون. ــ
کوه ها در فاصله
سردند.
دست در کوچه و بستر
حضور مـأنوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یأس را
رَج می زند.
بی نجوای انگشتان ات
فقط. ــ
و جهان از هر سلامی خالی ست.
من فکر میکنم
هرگز نبوده قلبِ من
اینگونه
گرم و سُرخ:
احساس میکنم
در بدترین دقایقِ این شامِ مرگ‌زای
چندین هزار چشمه‌ی خورشید
در دلم
می‌جوشد از یقین؛
احساس میکنم
در هر کنار و گوشه‌ی این شوره‌زارِ یأس
چندین هزار جنگلِ شاداب
ناگهان
می‌روید از زمین.
آه ای یقینِ گم‌شده، ای ماهیِ گریز
در برکه‌های آینه لغزیده توبه‌تو!
من آبگیرِ صافی‌ام، اینک! به سِحرِ عشق؛
از برکه‌های آینه راهی به من بجو
هرگز نبوده قلبِ من
اینگونه
گرم و سُرخ:
احساس میکنم
در بدترین دقایقِ این شامِ مرگ‌زای
چندین هزار چشمه‌ی خورشید
در دلم
می‌جوشد از یقین؛
احساس میکنم
در هر کنار و گوشه‌ی این شوره‌زارِ یأس
چندین هزار جنگلِ شاداب
ناگهان
می‌روید از زمین.
آه ای یقینِ گم‌شده، ای ماهیِ گریز
در برکه‌های آینه لغزیده توبه‌تو!
من آبگیرِ صافی‌ام، اینک! به سِحرِ عشق؛
از برکه‌های آینه راهی به من بجو
از مرگ ‚ من سخن گفتم
چندان که هیاهوی سبز بهاری دیگر
از فرا سوی هفته ها به گوش آمد،
با برف کهنه
که می رفت
از مرگ
من
سخن گفتم.
و چندان که قافله در رسید و بار افکند
و به هر کجا
بر دشت
از گیلاس بنان
آتشی عطر افشان بر افروخت،
با آتشدان باغ
از مرگ
من
سخن گفتم.
***
غبار آلود و خسته
از راه دراز خویش
تابستان پیر
چون فراز آمد
در سایه گاه دیوار
به سنگینی
یله داد
و کودکان
شادی کنان
گرد بر گردش ایستادند
تا به رسم دیرین
خورجین کهنه را
گره بگشاید
و جیب دامن ایشان را همه
از گوجه سبز و
سیب سرخ و
گردوی تازه بیا کند.
پس
من مرگ خویشتن را رازی کردم و
او را
محرم رازی؛
و با او
از مرگ
من
سخن گفتم.
و با پیچک
که بهار خواب هر خانه را
استادانه
تجیری کرده بود،
و با عطش
که چهره هر آبشار کوچک
از آن
با چاه
سخن گفتم،
و با ماهیان خرد کاریز
که گفت و شنود جاودانه شان را
آوازی نیست،
و با زنبور زرینی
که جنگل را به تاراج می برد
و عسلفروش پیر را
می پنداشت
که باز گشت او را
انتظاری می کشید.
و از آ ن با برگ آخرین سخن گفتم
که پنجه خشکش
نو امیدانه
دستاویزی می جست
در فضائی
که بی رحمانه
تهی بود.
***
و چندان که خش خش سپید زمستانی دیگر
از فرا سوی هفته های نزدیک
به گوش آمد
و سمور و قمری
آسیه سر
از لانه و آشیانه خویش
سر کشیدند،
با آخرین پروانه باغ
از مرگ
من
سخن گفتم.
***
من مرگ خوشتن را
با فصلها در میان نهاده ام و
با فصلی که در می گذشت؛
من مرگ خویشتن را
با برفها در میان نهادم و
با برفی که می نشست؛
با پرنده ها و
با هر پرنده که در برف
در جست و جوی
چینه ئی بود.
با کاریز
و با ماهیان خاموشی.
من مرگ خویشتن را با دیواری در میان نهادم
که صدای مرا
به جانب من
باز پس نمی فرستاد.
چرا که می بایست
تا مرگ خویشتن را
من
نیز
از خود نهان کنم
چندان که هیاهوی سبز بهاری دیگر
از فرا سوی هفته ها به گوش آمد،
با برف کهنه
که می رفت
از مرگ
من
سخن گفتم.
و چندان که قافله در رسید و بار افکند
و به هر کجا
بر دشت
از گیلاس بنان
آتشی عطر افشان بر افروخت،
با آتشدان باغ
از مرگ
من
سخن گفتم.
***
غبار آلود و خسته
از راه دراز خویش
تابستان پیر
چون فراز آمد
در سایه گاه دیوار
به سنگینی
یله داد
و کودکان
شادی کنان
گرد بر گردش ایستادند
تا به رسم دیرین
خورجین کهنه را
گره بگشاید
و جیب دامن ایشان را همه
از گوجه سبز و
سیب سرخ و
گردوی تازه بیا کند.
پس
من مرگ خویشتن را رازی کردم و
او را
محرم رازی؛
و با او
از مرگ
من
سخن گفتم.
و با پیچک
که بهار خواب هر خانه را
استادانه
تجیری کرده بود،
و با عطش
که چهره هر آبشار کوچک
از آن
با چاه
سخن گفتم،
و با ماهیان خرد کاریز
که گفت و شنود جاودانه شان را
آوازی نیست،
و با زنبور زرینی
که جنگل را به تاراج می برد
و عسلفروش پیر را
می پنداشت
که باز گشت او را
انتظاری می کشید.
و از آ ن با برگ آخرین سخن گفتم
که پنجه خشکش
نو امیدانه
دستاویزی می جست
در فضائی
که بی رحمانه
تهی بود.
***
و چندان که خش خش سپید زمستانی دیگر
از فرا سوی هفته های نزدیک
به گوش آمد
و سمور و قمری
آسیه سر
از لانه و آشیانه خویش
سر کشیدند،
با آخرین پروانه باغ
از مرگ
من
سخن گفتم.
***
من مرگ خوشتن را
با فصلها در میان نهاده ام و
با فصلی که در می گذشت؛
من مرگ خویشتن را
با برفها در میان نهادم و
با برفی که می نشست؛
با پرنده ها و
با هر پرنده که در برف
در جست و جوی
چینه ئی بود.
با کاریز
و با ماهیان خاموشی.
من مرگ خویشتن را با دیواری در میان نهادم
که صدای مرا
به جانب من
باز پس نمی فرستاد.
چرا که می بایست
تا مرگ خویشتن را
من
نیز
از خود نهان کنم
F iona
عضو جدید
تردید
تردید
او را به رویای بخار آلود و گنگ شامگاهی دور، گویا دیده بودم من . . .
لالائی گرم خطوط پیکرش، در نعره های دوردست و سرد مه، گم بود.
لبخند بی رنگش به موجی خسته می مانست؛ در هذیان شیرینش. ز دردی گنگ می زد گوییا لبخند . . .
هر ذره چشمی شد وجودم تا نگاهش کردم، از اعماق ِنومیدی صدایش کردم:
« ای پیدای دور از چشم! »
دیری است تا من می چِشَم رنجاب تلخ انتظارت را !
رویای عشقت را، در این گودال تاریک، آفتابِ واقعیت کن! »
و آندم که چشمانش، در آن خاموش، بر چشمان من لغزید
در قعر تردید این چنین با خویشتن گفتم:
« آیا نگاهش پاسخ پرآفتاب خواهش تاریک قلب یاس بارم نیست؟ »
آیا نگاه او همان موسیقی گرمی که من احساس آن را در هزاران خواهش پر درد دارم، نیست؟
نه!
من نقش خام آرزوهای نهان را در نگاهم می دهم تصویر ! »
آنگاه نومید، از فروتر جای قلب یاس بار خویش کردم بانگ باز از دور:
«ای پیدای دور از چشم ...! »
او، لب ز لب بگشود و چیزی گفت پاسخ را
اما صدایش با صدای عشق های دور ِ از کف رفته می مانست . . .
لالایی گرم خطوط پیکرش، از تار و پود محو مه پوشید پیراهن.
گویا به رویای بخارآلود و گنگ شامگاهی دور او را دیده بودم من . . .
تردید
او را به رویای بخار آلود و گنگ شامگاهی دور، گویا دیده بودم من . . .
لالائی گرم خطوط پیکرش، در نعره های دوردست و سرد مه، گم بود.
لبخند بی رنگش به موجی خسته می مانست؛ در هذیان شیرینش. ز دردی گنگ می زد گوییا لبخند . . .
هر ذره چشمی شد وجودم تا نگاهش کردم، از اعماق ِنومیدی صدایش کردم:
« ای پیدای دور از چشم! »
دیری است تا من می چِشَم رنجاب تلخ انتظارت را !
رویای عشقت را، در این گودال تاریک، آفتابِ واقعیت کن! »
و آندم که چشمانش، در آن خاموش، بر چشمان من لغزید
در قعر تردید این چنین با خویشتن گفتم:
« آیا نگاهش پاسخ پرآفتاب خواهش تاریک قلب یاس بارم نیست؟ »
آیا نگاه او همان موسیقی گرمی که من احساس آن را در هزاران خواهش پر درد دارم، نیست؟
نه!
من نقش خام آرزوهای نهان را در نگاهم می دهم تصویر ! »
آنگاه نومید، از فروتر جای قلب یاس بار خویش کردم بانگ باز از دور:
«ای پیدای دور از چشم ...! »
او، لب ز لب بگشود و چیزی گفت پاسخ را
اما صدایش با صدای عشق های دور ِ از کف رفته می مانست . . .
لالایی گرم خطوط پیکرش، از تار و پود محو مه پوشید پیراهن.
گویا به رویای بخارآلود و گنگ شامگاهی دور او را دیده بودم من . . .
آخرین ویرایش:
F iona
عضو جدید
نگاه کن
سال ِ بد
سال ِ باد
سال ِ اشک
سال ِ شک.
سال ِ روزهاي ِ دراز و استقامت‌هاي ِ کم
سالي که غرور گدائي کرد.
سال ِ پست، سال ِ درد، سال ِ عزا
سال ِ اشک ِ پوري
سال ِ خون ِ مرتضا
سال ِ کبيسه...
زندگي دام نيست
عشق دام نيست
حتی مرگ دام نيست
چرا که ياران ِ گم‌شده آزادند
آزاد و پاک...
من عشق‌ام را در سال ِ بد يافتم
که مي‌گويد «ماءيوس نباش»؟
من اميدم را در ياءس يافتم
مهتاب‌ام را در شب
عشق‌ام را در سال ِ بد يافتم
و هنگامي که داشتم خاکستر مي‌شدم
گُر گرفتم.
زندگي با من کينه داشت
من به زندگي لبخند زدم،
خاک با من دشمن بود
من بر خاک خفتم،
چرا که زندگي، سياهي نيست
چرا که خاک، خوب است.
من بد بودم اما بدي نبودم
از بدي گريختم
و دنيا مرا نفرين کرد
و سال ِ بد دررسيد:
سال ِ اشک ِ پوري، سال ِ خون ِ مرتضا، سال ِ تاريکي.
و من ستاره‌ام را يافتم
من خوبي را يافتم
به خوبي رسيدم
و شکوفه کردم.
تو خوبي
و اين همه‌ي ِ اعتراف‌هاست.
من راست گفته‌ام و گريسته‌ام
و اين بار راست مي‌گويم تا بخندم
زيرا آخرين اشک ِ من نخستين لب‌خندم بود.
تو خوبي
و من بدي نبودم.
تو را شناختم تو را يافتم تو را دريافتم و همه‌ي ِ حرف‌هاي‌ام شعر شد
سبک شد.
عقده‌هاي‌ام شعر شد همه‌ي ِ سنگيني‌ها شعر شد
بدي شعر شد سنگ شعر شد علف شعر شد دشمني شعر شد
همه شعرها خوبي شد
آسمان نغمه‌اش را خواند
مرغ نغمه‌اش را خواند
آب نغمه‌اش را خواند
به تو گفتم: «گنجشک ِ کوچک ِ من باش
تا در بهار ِ تو من درختي پُرشکوفه شوم.»
و برف آب شد شکوفه رقصيد آفتاب درآمد.
من به خوبي‌ها نگاه کردم و عوض شدم
من به خوبي‌ها نگاه کردم
چرا که تو خوبي و اين همه اقرارهاست،
بزرگ‌ترين ِ اقرارهاست.
من به اقرارهاي‌ام نگاه کردم
سال ِ بد رفت و من زنده شدم
تو لبخند زدي و من برخاستم.
دل‌ام مي‌خواهد خوب باشم
دل‌ام مي‌خواهد تو باشم و براي ِ همين راست مي‌گويم
نگاه کن:
با من بمان!
سال ِ بد
سال ِ باد
سال ِ اشک
سال ِ شک.
سال ِ روزهاي ِ دراز و استقامت‌هاي ِ کم
سالي که غرور گدائي کرد.
سال ِ اشک ِ پوري
سال ِ خون ِ مرتضا
سال ِ کبيسه...
زندگي دام نيست
عشق دام نيست
حتی مرگ دام نيست
چرا که ياران ِ گم‌شده آزادند
آزاد و پاک...
من عشق‌ام را در سال ِ بد يافتم
که مي‌گويد «ماءيوس نباش»؟
من اميدم را در ياءس يافتم
مهتاب‌ام را در شب
عشق‌ام را در سال ِ بد يافتم
و هنگامي که داشتم خاکستر مي‌شدم
گُر گرفتم.
زندگي با من کينه داشت
من به زندگي لبخند زدم،
خاک با من دشمن بود
من بر خاک خفتم،
چرا که زندگي، سياهي نيست
چرا که خاک، خوب است.
من بد بودم اما بدي نبودم
از بدي گريختم
و دنيا مرا نفرين کرد
و سال ِ بد دررسيد:
سال ِ اشک ِ پوري، سال ِ خون ِ مرتضا، سال ِ تاريکي.
و من ستاره‌ام را يافتم
من خوبي را يافتم
به خوبي رسيدم
و شکوفه کردم.
تو خوبي
و اين همه‌ي ِ اعتراف‌هاست.
من راست گفته‌ام و گريسته‌ام
و اين بار راست مي‌گويم تا بخندم
زيرا آخرين اشک ِ من نخستين لب‌خندم بود.
تو خوبي
و من بدي نبودم.
تو را شناختم تو را يافتم تو را دريافتم و همه‌ي ِ حرف‌هاي‌ام شعر شد
سبک شد.
عقده‌هاي‌ام شعر شد همه‌ي ِ سنگيني‌ها شعر شد
بدي شعر شد سنگ شعر شد علف شعر شد دشمني شعر شد
همه شعرها خوبي شد
آسمان نغمه‌اش را خواند
مرغ نغمه‌اش را خواند
آب نغمه‌اش را خواند
به تو گفتم: «گنجشک ِ کوچک ِ من باش
تا در بهار ِ تو من درختي پُرشکوفه شوم.»
و برف آب شد شکوفه رقصيد آفتاب درآمد.
من به خوبي‌ها نگاه کردم و عوض شدم
من به خوبي‌ها نگاه کردم
چرا که تو خوبي و اين همه اقرارهاست،
بزرگ‌ترين ِ اقرارهاست.
من به اقرارهاي‌ام نگاه کردم
سال ِ بد رفت و من زنده شدم
تو لبخند زدي و من برخاستم.
دل‌ام مي‌خواهد خوب باشم
دل‌ام مي‌خواهد تو باشم و براي ِ همين راست مي‌گويم
نگاه کن:
با من بمان!
آخرین ویرایش:
ای کاش میتوانستند
از آفتاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند
در دردها و شادیهایشان
حتی
با نان خشکشان
و کاردهایشان را
جز از برایِ قسمت کردن
بیرون نیاورند ...
" احمد شاملو "
از آفتاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند
در دردها و شادیهایشان
حتی
با نان خشکشان
و کاردهایشان را
جز از برایِ قسمت کردن
بیرون نیاورند ...
" احمد شاملو "
[h=1]بر سنگفرش[/h]
یاران ناشناخته ام
چون اختران سوخته
چندان به خک تیره فرو ریختند سرد
که گفتی
دیگر، زمین، همیشه، شبی بی ستاره ماند.
***
آنگاه، من، که بودم
جغد سکوت لانه تاریک درد خویش،
چنگ زهم گسیخته زه را
یک سو نهادم
فانوس بر گرفته به معبر در آمدم
گشتم میان کوچه مردم
این بانگ بالبم شررافشان:
(( - آهای !
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
خون را به سنگفرش ببینید! ...
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن ...))
***
بادی شتابنک گذر کرد
بر خفتگان خک،
افکند آشیانه متروک زاغ را
از شاخه برهنه انجیر پیر باغ ...
(( - خورشید زنده است !
در این شب سیا [که سیاهی روسیا
تا قندرون کینه بخاید
از پای تا به سر همه جانش شده دهن،
آهنگ پر صلابت تپش قلب خورشید را
من
روشن تر،
پر خشم تر،
پر ضربه تر شنیده ام از پیش...
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
از پشت شیشه ها
به خیابان نظر کنید !
از پشت شیشه ها به خیابان
نظر کنید ! ... ))
از پشت شیشه ها ...
***
نو برگ های خورشید
بر پیچک کنار در باغ کهنه رست .
فانوس های شوخ ستاره
آویخت بر رواق گذرگاه آفتاب ...
***
من بازگشتم از راه،
جانم همه امید
قلبم همه تپش .
چنگ ز هم گسیخته زه را
ره بستم
پای دریچه،
بنشستم
و زنغمه ئی
که خوانده ای پر شور
جام لبان سرد شهیدان کوچه را
با نوشخند فتح
شکستم :
(( - آهای !
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن ...
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید
خون را به سنگفرش ببینید !
خون را به سنگفرش
بینید !
خون را
به سنگفرش ...))
یاران ناشناخته ام
چون اختران سوخته
چندان به خک تیره فرو ریختند سرد
که گفتی
دیگر، زمین، همیشه، شبی بی ستاره ماند.
***
آنگاه، من، که بودم
جغد سکوت لانه تاریک درد خویش،
چنگ زهم گسیخته زه را
یک سو نهادم
فانوس بر گرفته به معبر در آمدم
گشتم میان کوچه مردم
این بانگ بالبم شررافشان:
(( - آهای !
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
خون را به سنگفرش ببینید! ...
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن ...))
***
بادی شتابنک گذر کرد
بر خفتگان خک،
افکند آشیانه متروک زاغ را
از شاخه برهنه انجیر پیر باغ ...
(( - خورشید زنده است !
در این شب سیا [که سیاهی روسیا
تا قندرون کینه بخاید
از پای تا به سر همه جانش شده دهن،
آهنگ پر صلابت تپش قلب خورشید را
من
روشن تر،
پر خشم تر،
پر ضربه تر شنیده ام از پیش...
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
از پشت شیشه ها
به خیابان نظر کنید !
از پشت شیشه ها به خیابان
نظر کنید ! ... ))
از پشت شیشه ها ...
***
نو برگ های خورشید
بر پیچک کنار در باغ کهنه رست .
فانوس های شوخ ستاره
آویخت بر رواق گذرگاه آفتاب ...
***
من بازگشتم از راه،
جانم همه امید
قلبم همه تپش .
چنگ ز هم گسیخته زه را
ره بستم
پای دریچه،
بنشستم
و زنغمه ئی
که خوانده ای پر شور
جام لبان سرد شهیدان کوچه را
با نوشخند فتح
شکستم :
(( - آهای !
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاینگونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن ...
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید
خون را به سنگفرش ببینید !
خون را به سنگفرش
بینید !
خون را
به سنگفرش ...))
میان من و تو
به همان اندازه فاصله هست
که میان ابرهایی که در آسمان
و انسان‌هایی که بر زمین سرگردانند
شاید روزی به هم باز رسیم
روزی که من به سان دریایی خشکیدم
و تو چون قایقی فرسوده بر خاک ماندی
هرکس آنچه را که دوست دارد در بند می‌گذارد
و هر زن مروارید غلتان خود را
به زندان صندوقش محبوس می‌دارد
بگذار کسی نداند که چگونه من
به جای بوسیده شدن و نوازش شدن
گزیده شده‌ام.
بگذار هیچ‌کس نداند، هیچ‌کس
و از میان این همه‌ی خدایان
خدایی جز فراموشی
بر این همه رنج آگاه نگردد.
#احمد_شاملو
به همان اندازه فاصله هست
که میان ابرهایی که در آسمان
و انسان‌هایی که بر زمین سرگردانند
شاید روزی به هم باز رسیم
روزی که من به سان دریایی خشکیدم
و تو چون قایقی فرسوده بر خاک ماندی
هرکس آنچه را که دوست دارد در بند می‌گذارد
و هر زن مروارید غلتان خود را
به زندان صندوقش محبوس می‌دارد
بگذار کسی نداند که چگونه من
به جای بوسیده شدن و نوازش شدن
گزیده شده‌ام.
بگذار هیچ‌کس نداند، هیچ‌کس
و از میان این همه‌ی خدایان
خدایی جز فراموشی
بر این همه رنج آگاه نگردد.
#احمد_شاملو
آیدای خوب من...!
می‌پنداشتم که عشق، هرگز دیگر به خانه‌ی من نخواهد آمد. می‌پنداشتم که شعر، برای همیشه مرا ترک گفته است. می‌پنداشتم که شادی، کبوتری ست که دیگر به بام من نخواهد نشست.
می‌پنداشتم که تنهایی، دیگر دست از جان من نخواهد کشید و خستگی، دیگر روح مرا ترک نخواهد گفت. تو طلوع کردی و عشق باز آمد، شعر شکوفه کرد و کبوتر شادی بال زنان بازگشت؛ تنهایی و خستگی بر خاک ریخت.
من با توام و آینه های خالی از تصویرهای مهر و امید سرشار می‌شوند. کنار تو، خود را بازیافته‌ام، به زندگی برگشته‌ام و امیدهای بزرگ رویایی ترانه‌های شادمانه را به لب های من باز آورده اند. هرگز هیچ چیز در پیرامون من از تو عظیم تر نبوده است.
#احمد_شاملو
مثل خون در رگ های من
می‌پنداشتم که عشق، هرگز دیگر به خانه‌ی من نخواهد آمد. می‌پنداشتم که شعر، برای همیشه مرا ترک گفته است. می‌پنداشتم که شادی، کبوتری ست که دیگر به بام من نخواهد نشست.
می‌پنداشتم که تنهایی، دیگر دست از جان من نخواهد کشید و خستگی، دیگر روح مرا ترک نخواهد گفت. تو طلوع کردی و عشق باز آمد، شعر شکوفه کرد و کبوتر شادی بال زنان بازگشت؛ تنهایی و خستگی بر خاک ریخت.
من با توام و آینه های خالی از تصویرهای مهر و امید سرشار می‌شوند. کنار تو، خود را بازیافته‌ام، به زندگی برگشته‌ام و امیدهای بزرگ رویایی ترانه‌های شادمانه را به لب های من باز آورده اند. هرگز هیچ چیز در پیرامون من از تو عظیم تر نبوده است.
#احمد_شاملو
مثل خون در رگ های من
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
عباس معروفی، داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و شاعر ایرانی درگذشت | مشاهير ايران | 0 | |
|
|
امیرهوشنگ ابتهاج شاعر نامدار ایرانی درگذشت | مشاهير ايران | 0 | |
|
شاعر محبوب شیطان پرستان، سرمد کاشانی! | مشاهير ايران | 3 | |
|
رسول یونان...شاعر آرامش | مشاهير ايران | 88 |
Similar threads
-
عباس معروفی، داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و شاعر ایرانی درگذشت
- شروع شده توسط naghmeirani
- پاسخ ها: 0
-
-
-