عایشه و حفصه، دو تن از زنان پیامبر(ص) بودند.
روزى پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) دچار تب شدید شد و آن روز پیامبر نزد حفصه بود.
عايشه کاسه ای از آش جو به كنيزكى داد و براى آن حضرت فرستاد.
كنيزك هنگامى كه کاسه را به خانه حفصه آورد، حفصه پرسيد: این چيست؟
كنيزك گفت: آش جوى است كه عايشه براى پيامبر(ص) فرستاده است.
حفصه به شدّت برآشفت و گفت: عايشه به حق من تجاوز كرده است، مگر پختن آش جو از من برنمى آيد؟! يا محبت من نسبت به پيامبر كمتر از اوست؟
سپس کاسه را از او گرفته، بر زمين زد به طورى كه کاسه شكست و آش بر زمين ريخت.
پيامبر(صلى الله عليه وآله) پاره اى از کاسه را كه اندكى از آش جو در آن بود برداشت و خورد، سپس به دنبال كنيزك آمد و گفت: اى كنيز! اگر عايشه پرسيد پيامبر از اين آش خورد؟ بگو آرى و آنچه از حفصه ديدى و شنيدى به او نگو كه سبب نزاع شود و كدورتى ميان آن دو پديد آيد. من دوست ندارم غبار ملالى به خاطر كسى بنشيند.
و بعد از اين حادثه بود كه آيه 4 سوره قلم، «وَإِنَّكَ لَعَلَى خُلُق عَظِيم»
(و يقيناً تو دارای اخلاق بزرگی هستی)
نازل شد.
منابع:
منهج الصادقین، ج9، ص371
اهل بیت عرشیان فرش نشین، ص371