اندرزنامه علما

[**آگاهدخت**]

​

 

[**آگاهدخت**]

آیت الله اقا مجتبی تهرانی:

همان طور که در جلسه گذشته عرض کردم امام صادق(ع) در ذیل آیه شریفه «‏إِلاَّ مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ» که درباره قیامت است می‏فرماید: مراد از سلامت قلب «هُوَ الْقَلْبُ الَّذِی سَلِمَ مِنْ حُبِّ الدُّنْیَا»، که سلامت قلب بر محور این است که حبّ دنیا در آن «نفوذ» نکرده باشد. به کلماتی که در اینجا استخدام می‏کنم دقّت کنید! نه اینکه حبّ به دنیا وارد نشده باشد، «نفوذ» نکرده باشد. بعضی مواقع بر سر یک دو راهی قرار می‏گیریم که در آن باید بین خدا و غیر خدا یکی را انتخاب کنیم، اگر در اینجا به دنبال غیر خدا یا حبّ دنیا برویم می‏گویند: حبّ به دنیا در قلبش «نفوذ» کرده است، حبّ خدا در قلبش «نفوذ» نکرده، چون اگر «نفوذ» کرده باشد آن را رها می‏کرد.
​

 

[Vahidrezaii]

آیت الله العظمی مکارم شیرازی(حفظه الله):

من در تمام عمر خود چیز باارزشی نیافتم جز آنچه به جنبه های معنوی و ارزشهای انسانی منتهی میشود
همه ارزشهای مادی سراب بود
انسانها در خوابند و نقشها نقش بر آبند
کودکان دیروز جوانان امروزند و جوانان امروز،پیران فردا
و پیران، فردا در بستر خاک آرمیده اند،چنانکه گویی هرگز نبوده اند.




منبع:کتاب حیات پربرکت

 

[**آگاهدخت**]

آیت الله قرهی:

در بهشت زهرا و یا هر قبرستانی که قدم می‌گذارید، قبر‌ها زیر پای من و شماست. لذا می‌گویند: همه قبر‌ها به غیر از قبور اولیاء الهی و علمای اعلام که

در درجه بالا هستند و باید یک مقداری برای تبرّک جستن بالا باشد، سایر قبرها باید صاف باشد حتّی باید به اصطلاح پا بخورد.

این یک مفهوم دارد. یعنی این که ببینیم دنیا تمام شد. آن‌ها هم رفتند و ثروتمندان و قدرتمندان عالم زیر پای ما هستند.

پس ما هم یک روزی زیر پای دیگران هستیم. دنیا گذرا است.


لذا اگر انسان با این دید نگاه کند که دنیا چه به صورت ظاهر خوبش و چه به صورت ظاهر بدش می‌گذرد، برنده است.

چون بنا نیست هدف، این‌جا باشد؛ «وَ الْآخِرَةُ خَيْرٌ وَ أَبْقى‏»آخرت، خیر و باقی و جاودان است. ​

227 امین جلسه درس اخلاق

 

[Vahidrezaii]

*استاد فاطمی نیا:

1- هر ماه نوری دارد و هر روز نوری دارد که مجانی به در خانه آدم میایند. این ما هستیم که باید این نورها را حفظ بکنیم.شیعیان امیرالمومنین نزد خدا عزیز هستند. اینها اگر بر نمازها مراقبت کنند، مساله والدین، مساله غیبت و حسن خلق و.... را رعایت کنند، این انوار هر روز به در خانه شان می آید. منتها ما چه می کنیم؟ این انوار را حفظ نمی کنیم. از یکی از بزرگان علما که با آشیخ حسنعلی(نخودکی اصفهانی) محشور بود، پرسیدم ایشان چگونه به این مقام نزد خدا رسیدند؟ آن ولی خدا جواب داد: "ایشان هرچه بدست می آورد نگه می داشت." ولی ما انوار را ضایع می کنیم. شب بلند می شود نماز شب می خواند، صبح می نشیند غیبت می کند. نور نماز شب رفت. با یک حرف تلخ این نورها از بین می رود.

 

[Vahidrezaii]

استاد فاطمی نیا

خدمت آیت الله بهاالدینی رسیدم. گفتم آقا راز مقام و رتبه سید سکوت چه بود؟ آقا دست بالا آورد و اشاره به دهان کرد. خدا شاهدست الان مردم خیلی دست کم گرفته اند آبرو بردن را.

ببینید خدا چند گناه را نمی بخشد:
1- عمدا نماز نخواندن.
2- به ناحق آدم کشتن.
3- عقوق والدین.
4- آبرو بردن.


این گناهان این قدر نحس هستند که صاحبانشان گاهی موفق به توبه نمی شوند. پسر یکی از بزرگان علما که در زمان خودش استادالعلما بود، برای من تعریف می کرد: "به پدرم گفتم پدر تو دریای علم هستی. اگر بنا باشد یک نصیحت به من بکنی چه می گویی؟

می گفت پدرم سرش را انداخت پایین. بعد سرش را بالا آورد و گفت آبروی کسی را نبر!" الان در زمان ما هیئتی ها، مسجدی ها و مقدس ها آبرو می برند.

عزیز من اسلام می خواهد آبروی فرد حفظ شود. شما با این مشکل داری؟ دقت کنید که بعضی ها با زبانشان می روند جهنم.

روایت داریم که می فرماید اغلب جهنمی ها، جهنمی زبان هستند. فکر نکنید همه شراب می خورند و از دیوار مردم بالا می روند. یک مشت مومن مقدس را می آورند جهنم. ای آقا تو که همیشه هیئت بودی! مسجد بودی! بله. توی صفوف جماعت می نشینند آبرو می برند.

امیرالمومنین به حارث همدانی می فرماید: اگر هر چه را که می شنوی بگویی؛ دروغ گو هستی.

 

[**آگاهدخت**]

آيت الله كشميري قدس‌سره تا هنگامي كه در قم در كوچه « آبشار» سكونت داشتند، در نهايت طراوت روحي به سر مي‌بردند و به هيچ عارضه جسمي مبتلا نبودند و از وقتي كه به خانه جديد منتقل شدند، غالباً با ناملايمات روحي و جسمي مواجه بودند.
روزي كه در همين خانه جديد به محضرشان شرفياب شدم، با قبض روحي عجيبي دست و پنجه نرم مي‌كردند.
به ايشان عرض كردم:
از هنگامي كه به اين خانه آمديد گرفتاري‌ها هم با شما آمد!
ايشان ضمن اينكه مطلب مرا تصديق كردند، پرسيدند:
شما علت اين گرفتاري را از چه مي‌دانيد؟
گفتم: مخلص را امتحان مي‌فرماييد؟
گفتند: نه به جدم! مي‌خواستم نظر شما را در اين باره بدانم. البته خودم به علت اين امر پي برده‌ام، و مي‌خواهم ببينم كه شما هم در اين قضيه به همان مطلب رسيده‌ايد يا نه؟!
عرض كردم:
اين جسارت را بر من خواهيد بخشيد اگر بگويم تمامي اين مشكلات شما ناشي از سكونت در اين خانه است!
از در و ديوار اين خانه قبض و گرفتگي مي‌بارد! خانه قبلي شما اگر چه استيجاري بود ولي صفا و صميميت و انبساط و يكرنگي در آن موج مي‌زد.
حضرت عالي تا هنگامي كه در آن خانه بوديد، يكي از اين حالات قبض در شما ديده نمي‌شد، چهره نوراني شما هميشه باز و خندان و حالات روحي شما با روح و فتوح همراه بود ولي از وقتي كه به اين خانه آمده‌ايد غالب اوقات از مرارت‌ها و ملالت‌ها رنج مي‌كشيد!
فرمودند:
همين طور است كه گفتيد، ولي به اصل مطلب اشاره نكرديد!
عرض كردم:
اگر خاطر شريف ‌تان باشد قسمتي از بهاي خانه فعلي را انسان پرهيزگار و بزرگواري تهيه كرد كه به خاطر اقتضائات شغلي با اموال مصادره‌آي و مجهول المالك و رد مظالم سر و كار داشت.
او اگر چه شرعاً مأذون در تصرف اين گونه اموال بود ولي طبيعت شما بزرگواران به اندازه‌اي لطيف و نوراني است كه كوچكترين كدورت‌ها را تحمل نمي‌كند اگر چه شرعاً محظوري در ميان نباشد!
من ترديدي ندارم كه آن مرد بزگوار مبلغ مذكور را از محلي پرداخته كه هيچ شبهه شرعي در آن نبوده و جوانب كار را از هر جهت رعايت كرده است، ولي نفس سر و كار داشتن با اين اموال طبعاً « قبض آفرين» است و موجبات ملالت و كدورت خاطر را فراهم مي‌سازد.
اگر به خاطر داشته باشيد بارها خودتان به من فرموده‌ايد:
وقتي كه طبق دعوت براي صرف ناهار و يا شام به منزل كسي مي‌رويد، اگر غذا را از روي محبت و صميميت پخته باشند اشتهاي شما را بر مي‌انگيزد و براي شما هيچ جرم و سنگيني ندارد، ولي اگر با بي‌ميلي و يا از روي كراهت آماده شده باشد اگر بسيار هم گرسنه باشيد رغبتي در خود به خوردن آن غذا نمي‌بينيد! و اگر دچار شرم حضور شويد و از آن غذا تناول كنيد، فوراً آثار سوء آن را در روح و بدن خود احساس مي‌نماييد!
در حليت و مشروعيت اين دو نوع غذا هيچ مشكلي وجود ندارد ولي يكي بهجت افزا و ديگري ملالت زاست!
قضيه قبض خانه فعلي حضرت عالي شايد به همين امر مربوط باشد! و يا شايد حكمت آن، در رياضتي باشد كه حضرت عالي ناخواسته ولي دانسته با اقامت در این خانه بر خود روا داشته‌ايد!
مرحوم شيخ حسنعلي نخودكي اصفهاني قدس‌سره بر اين عقيده است كه: هر چه ايام «قبض» به درازا بكشد، ايام «بسط» و گشايش روحي نيز براي سالك به همان اندازه طولاني خواهدبود، كسي چه مي‌داند شايد حضرت عالي براي نايل آمدن به يك «انبساط» دامنه‌دار روحي، قبض مستمر اين خانه را آگاهانه پذيرفته باشيد!
مرحوم آيت الله كشميري پس از شنيدن عرايض من، نگاه سرشار از محبت خود را به من دوخت و فرمود:
فلاني! چه بيان شيريني داريد!
شما «صغري» و «كبراي» اين قضيه را چنان منطقي و در عين حال با ذوق و سليقه در كنار هم چيديد كه من از شنيدن آن لذت بردم!
توجيهاتتان عاقلانه بود و تأويلات ‌تان عارفانه! من هم با شما در اين قضيه هم عقيده‌ام كه در پذيرفتن آن كمك به جهات مالي و اخلاقي ناگزير شدم ولي در مورد اين كه اين « قبض طولاني» يك « بسط طولاني» به دنبال داشته باشد چه عرض كنم؟
دعا مي‌كنم كه انشاالله همين طور باشد كه گفتيد! بله آقاي مجاهدي! اوقات خوش آن بود كه در « كوچه آبشار» به سر رفت ...!



در محضر لاهوتیان ج2

 

[Vahidrezaii]

مرحوم کل احمد آقا، ارادتی عجیب به مقتل خوانی و گریه‌ی بر سیدالشهدا علیه السلام داشتند؛ و همیشه در مجالس و نشست‌های دوستانه، چند جمله‌ای هر چند کوتاه، مقتل خوانی کرده و سپس، مدح امیرالمومنین علیه السلام را آغاز می‌کردند؛ و به دوستان و رفقا می‌فرمودند: « مقتل سید الشهدا علیه السلام، و مدح امیرالمومنین علیه السلام ، عصاره‌ی توحید است»

و همیشه به دوستان سفارش می کردند که:

« در جلسات دوستانه و محافل انس، حتما چند جمله‌ای مقتل قرائت کنید؛ و پس از آن، فضایل و مدایح امیرالمومنین علیه السلام را نقّالی کنید که نمک عالم در این است.»
و باز سفارش می‌کردند که:
« اگر برای مشکل و پیشآمد ناگواری، حالت بغض و گریه داشتید حتما آنرا به واقعه‌ی کربلا متصل کنید تا حضرت به واسطه‌ی آن، عنایت خاص به شما مبذول کند، و اشک ها هم ، نورانی شود»
این نکتهه‌ی گوهرین درست مطابق فرمایش حضرت رضا علیه السلام به ریان بن شبیب می‌باشد که ایشان می‌فرمودند: « یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ‏ کُنْتَ‏ بَاکِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِب‏»[۳]
مرحوم کل احمد اقا،‌ در پس این سفارشات و تاکیدات، شاخصه‌های مهمی نیز در نظر داشتند که هر کدام از آنها حاصل عمری سوختن و افروختن است؛ و ایشان در چند جمله‌ی به ظاهر مختصر و کوتاه، آن دریای تجربیات و علوم حضوری را در اختیار مشتاقان می‌گذاشتند. ایشان می‌فرمودند:
« اشک برای امام حسین علیه السلام اگر خالصانه باشد، نتایج عجیبی دارد.»


[۳] – امالی صدوق، ص ۱۲۹

 

[**آگاهدخت**]

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم

مرحوم علامه سيد محسن امين (ره)

مداومت بر اين دو آيه شريفه
براى توسعه دررزق از مجربات است.

« و من يتق الله يجعل له مخرجا و يرزقه من حيث لايحتسب و من يتوكل على الله فهو حسبه ، إن الله بالغ امره قد جعل الله لكل شئ قدرا »​

*« سوره طلاق ، آيه 2 و 3 »
*منبع:« منهاج العارفين »

 

[**آگاهدخت**]

حاج آقا فاطمی نیا:

همین که خدا از انسان راضی باشد کافی است. گاهی وقت ها مصلحت انسان نیست چیزی را داشته باشد. همین قدر که خدا را می شناسیم و همین که الان روزه می گیریم همه از خداوند است و باید از خدا ممنون باشیم. خداوند ایمان را برای انسان محبوب قرار داده است. داشتن ایمان باعث خرسندی است.برای همین نماز و روزه که می خوانیم باید منت خدا را بکشیم.​

سایت عقیق​

 

[**آگاهدخت**]

آیت الله جوادی آملی:


خدا برخي از حکماي ما را غريق رحمت کند! فرمودند که به هر حال اين قلب يک ظرفيت محدودي دارد، شما بخواهيد قصّه و حرف‌هاي عادي که فلان کس چه گفته، فلان روزنامه چه نوشته، اينها را در ظرف پر کنيد، اين ديگر جا براي حرف‌هاي ديگر ندارد.

اين نظير معده است در بخشي از موارد تمثيل و نه همه موارد؛ انسان‌ اگر يک سلسله غذاهاي بي‌خاصيت بخورد، به هر حال اين معده پر مي‌شود و ديگر جا براي غذاي سالم نيست.

ذهن ما درست است که مجرد است؛ اما تجرّدش محدود است، مگر چقدر ظرفيت دارد؟

هر حرفي را آدم گوش بدهد، هر قصّه‌اي را بخواهد بخواند، هر حرفي را بخواهد بزند، اين دل پر مي‌شود، آن وقت جا براي فهميدن نيست!


درس اخلاق 4/ 8 /96

 

[**آگاهدخت**]

آیت الله حق شناس:

مؤمن قبل از اينكه از دنيا برود، دلش را از دنيا خارج مي‌كند.
دنيا همان تعلقات است واگر اين تعلقات را از خودت جدا نكني، ملك‌الموت هنگام مرگ از تو جدا مي‌كند .
گر تو را در خانه‌ی جانان مهمانت كنند
گول نعمت را مخور مشغول صاحب خانه باش​

کتاب سخن یار

 

[**آگاهدخت**]

آیت الله بهجت:

در حدیث قدسی آمده است: «الصَّوْمُ لی وَ أَنَا أَجْزی بِهِ؛ روزه برای من است، و من خود پاداش آن را می‌دهم»؛۱ یعنی خداوند متعال ثواب آن را بدون واسطه می‌دهد، علاوه بر ثواب‌هایی که در کتاب و سنت ذکر شده است: «فَلاَ تَعْلَمُ نَفْسٌ مَّآ أُخْفِی لَهُم مِّن قُرَّةِ أَعْینٍ؛ پس هیچ‌کس نمی‌داند که چه چشم‌روشنی‌هایی برای آنان مخفی شده است».

در محضر بهجت، ج۱، ص۲۲۵